مراقبه
مراقبه یا درونپویی در اخلاق و عرفان اسلامی بخش مهمی از سیر و سلوک است که پس از توبه و مشارطه و پیش از محاسبه است.[۱] شیخ محمد بهاری دربارهٔ لفظ مراقبه میگوید: «مراقبه یعنی کشیک نفس را کشیدن که مبادا اعضا و جوارح را به خلاف وادارد و عمر عزیز را که هر آنی از آن بیش از تمام دنیا و ما فیها قیمت دارد، ضایع بگرداند.»[۲]
در آیین جین که یکی از ادیان قدیمی می باشد که به ماهیت درونی افراد می پردازد ، مراقبه را مستلزم صرف نظر کردن از تمام تعلقات ناپایدار و نشستن به مراقبه برای مدت 48 دقیقه می داند. ( 48 دقیقه برابر است با یک سی ام یک روز، واحد رسمی زمان در هند که بیشتر برای انجام مناسک دینی انتخاب می شود.) [۳]
لفظ مراقبه[ویرایش]
مراقبه کلمهای عربی است که از ماده رقبه به معنی گردن و ورودگرفته شدهاست و برای که «انسان به هنگام نظارت و مواظبت از چیزی گردن میکشد، و اوضاع را زیر نظر میگیرد، این واژه بر معنی نظارت و مواظبت و تحقیق و زیر نظر گرفتن چیزی، اطلاق شدهاست.»[۱]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «مشارطه، مراقبه، محاسبه». وبگاه حوزه. دریافتشده در ۸ آوریل ۲۰۱۳. پارامتر
|first1=
بدون|last1=
در Authors list وارد شدهاست (کمک) خطای یادکرد: برچسب<ref>
نامعتبر؛ نام «Makarem» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شدهاست. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ «آداب مراقبه». وبگاه حوزه. دریافتشده در ۸ آوریل ۲۰۱۳.
- ↑ ادیان جهان - نویسنده: جان بوکر.