پرش به محتوا

فنا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

فنا (عربی: فناء) در تصوف عبارت است از «درگذشت» یا «نابودی» (از خود). [۱] فنا به معنای «مردن قبل از مرگ است»، مفهومی که توسط مقدسین مشهور مسلمان مانند مولوی و بعداً توسط سلطان باهو برجسته شده‌است. [۲] فنا نشان‌دهنده شکسته شدن نفس فردی و شناختن وحدت اساسی خدا، خلقت و خود فرد است. اشخاصی که وارد این وضع روشنفکر شده اند از وحدت ذاتی (توحید) بین خدا و هر آنچه که وجود دارد، از جمله ذهن فرد، آگاهی می‌گیرند. این مفهوم با بقا، معیشت همراه است، که این وضعیت آگاهی خالص و ربوبیت در خداوند است. [۳]

منابع اولیه

[ویرایش]

دانشمندان مسلمان تأکید می‌کنند که مانند سایر آموزه‌های صوفیانه، فنا نیز صرفاً بر آموزه‌های اسلامی استوار است.

جستارهای وابسته

[ویرایش]
  • بقا
  • یقین

منابع

[ویرایش]
  1. Harmless, William. Mystics. New York: Oxford University Press, 2008
  2. Sult̤ān Bāhū (1998). Death Before Dying: The Sufi Poems of Sultan Bahu. University of California Press. ISBN 978-0-520-92046-0.
  3. "Fana in Sufism". Britannica.