تبرزین
تَبَرزین به تبرهای جنگی گفته می‌شود که در قدیم به پهلوی اسب بسته می‌شده و از آن در کارزار استفاده می‌کردند.[۱]
تبرزین از ابزارهای جنگی در دوره هخامنشیان بود و در روزگار ساسانیان، از جنگ‌افزار سواره‌نظام به‌شمار می‌آمد.[۲]
از سده سوم، در ایران و کشورهای عربی و آفریقای شمالی و اندلس، گروه‌های سواره‌نظام تبر و تبرزین را در حلقه چسبیده به زین یا «خُف» (نوعی چکمه بلند تا ساق) یا در غلاف می‌گذاشتند.[۳]
درویشان در دوره‌های بعد، تبر کوچکی به شکل تبرزین بر دوش می‌گذاشتند که به همین نام نامیده می‌شد.[۴]
گونه‌ای از تبرزین به نام ناچَخ نیز در جنگ‌ها به‌کار می‌رفت.[۵]
