فقیه
| بخشی از مجموعه مباحث دربارهٔ اسلام |
| اصول فقه |
|---|
| فقه |
| احکام |
| عناوین کلامی |
|
فقیه از واژه "فقه" مشتق شده است. و فقه در لغت، به معنای دانستن و فهمیدن، است. اما فقیه در اصطلاح علوم اسلامی، به معنای مجتهد و متخصص در علم فقه به کار رفته است. بنا براین، فقیه به کسی می گویند که قادر به استنباط احکام شرعی فرعی از منابع فقه اسلامی که عبارتند از قرآن، سنت، اجماع و عقل باشد.[۱]
در متن‌های فارسی کهن تا قرن‌های هفتم و هشتم هجری، معمولاً واژۀ دانشمند در زبان فارسی به معنای فقیه در زبان عربی استعمال می‌شده است. مجتهد کسی است که حداقل دوره‌های سه‌گانه حوزوی را گذرانده و قادر به استنباط احکام فقهی باشد. اما فقیه مجتهدی است که علاوه بر این در علم فقه تسلط دارد و صاحب‌نظر و نوآوراست و مرادف با دانشمند است.
شرایط فقیه[ویرایش]
فقیه باید علوم یادشده در زیر، آشنایی کافی داشته باشد:
- فقه
- اصول فقه
- قواعد فقهیه
- علم حدیث
- علم رجال
- علم درایه
- دستور زبان عربی
- منطق
- تفسیر آیات الاحکام در قرآن
- فقه اللغة
فقیه جامع الشرایط[ویرایش]
به مجتهد و فقیهی که علاوه بر بعد فقاهت و تسلط بر علوم مذکور، حائز شرایط دیگری مانند عدالت، مدیریت، آشنایی به وضعیت جهان اسلام و تقوا باشد، فقیه جامع الشرایط می گویند.[۱]
فقیه مرجع[ویرایش]
از میان فقیهان جامع الشرایط، آنکه از دیگران اعلم و متخصص تر در علوم لازم برای اجتهاد باشد، فقیه مرجع، یا مرجع تقلید نامیده می شود.[۲]
ولایت فقیه[ویرایش]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ اصول فقه دانشگاهی - محمد رضا شب خیز - انتشارات کتاب آوا - چاپ چهارم 1392
- ↑ کتاب دروس القواعد الفقهیة، نگارش آیت‌الله سید رضا حسینی نسب.
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون اسلام است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
