کرامیهفرقهای اسلامی بود که طی قرون ۱۰ تا ۱۳ میلادی در خراسان، با مرکزیت فکری نیشابور، پیروانی فراوان یافت. سردمدار این فرقه ابو عبدالله محمد بن کرام بود. کرامیان به خاطر اعتقاداتشان میان سایر فرق اسلامی بدنام و انگشت‌نما شدند. آنان معتقد بودند که ایمان جز اقرار و تصدیق زبانی (شهادتین) نیست. همچنین در مبحث خداشناسی معتقد به تجسیم بودند، یعنی برای خدا جسم و جهت قائل بودند و خدا را محل تمام حوادث می‌پنداشتند. فقه کرامیه مشابه فقه حنفی است که در شرق دنیای اسلام (خراسان) رایج بود. تأکید بر ریاضت‌کشی در زندگی و مخالفت سرسختانه با مالکیت اقتصادی از دیگر ویژگی‌های کرامیان بود.[۱]
گروهی از منابع اسلامی بابیت و بهائیت را آئینی در اصل منشعب از کلام‌شناسی شیعه ([۱]، [۲]) می‌دانند و گروهی دیگر از منابع به مستقل بودن این دو از اسلام اشاره دارند ([۳]، [۴]).
