کیت وینسلت

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
کیت وینسلت
CBE
Kate Winslet at the 2017 Toronto International Film Festival (cropped).jpg
وینسلت در سال ۲۰۱۷
نام در زمان تولدکِیت الیزابت وینسْلِت
زادهٔ۵ اکتبر ۱۹۷۵ ‏(۴۶ سال)
ردینگ، برکشایر، انگلستان
تحصیلاتمدرسه تئاتر ردروفس
پیشهبازیگر
سال‌های فعالیت۱۹۹۱–اکنون
آثارفهرست کامل
همسر(ها)
فرزندان۳
جایزه(ها)فهرست کامل

کِیت الیزابت وینسْلِت CBE (انگلیسی: Kate Elizabeth Winslet؛[الف] زادهٔ ۵ اکتبر ۱۹۷۵) بازیگر انگلستانی است. او اغلب از سوی منتقدان به‌عنوان یکی از «برجسته‌ترین بازیگران زنِ نسل خود» تلقی می‌شود. وینسلت برای بازی در فیلم‌های مستقل و درام‌های دوره‌ای معروف است و معمولاً در فیلم‌هایش نقش زنانی با روحیهٔ سرسخت و پیچیده را ایفا می‌کند. او در طول حرفهٔ خود افتخارات گوناگونی از جمله یک جایزهٔ اسکار، سه جایزهٔ آکادمی فیلم بریتانیا، چهار جایزهٔ گلدن گلوب و دو جایزهٔ امی ساعات پربیننده دریافت کرده‌است.

وینسلت در رشتهٔ نمایش مدرسه تئاتر ردروفس به تحصیل پرداخت. او فعالیت حرفه‌ای خود را در ۱۵ سالگی با ایفای نقش در مجموعهٔ تلویزیونی فصل تاریک (۱۹۹۱) محصول بریتانیا آغاز کرد. فعالیت وینسلت در سینما با بازی در نقش نوجوانی قاتل در درام روان‌شناختی موجودات آسمانی (۱۹۹۴) آغاز شد و بابت بازی در نقش ماریان داشوود در عقل و احساس (۱۹۹۵) برندهٔ جایزهٔ بفتا و انجمن بازیگران فیلم شد. او مدتی بعد برای بازی در نقش اصلی فیلم عاشقانهٔ حماسی تایتانیک (۱۹۹۷) به بازیگری برجسته تبدیل شد. بازی در تایتانیک که در آن دوره پرفروش‌ترین فیلم تاریخ شد، برای وینسلت شهرت بین‌المللی را به همراه داشت. او در ادامهٔ این روند نقش‌آفرینی در فیلم‌های تحسین‌شده مانند قلم‌پرها (۲۰۰۰) و آیریس (۲۰۰۱) را به بازی در فیلم‌های بلاک‌باستر ترجیح داد.

عملکرد وینسلت در فیلم علمی-تخیلی درخشش ابدی یک ذهن پاک (۲۰۰۴) که در آن نقشی امروزی و متفاوت از سبک خود را ایفا می‌کند، نقطهٔ عطفی در حرفه‌اش بود و برای نقش‌آفرینی‌های تحسین‌شدهٔ خود در فیلم‌های در جستجوی ناکجاآباد (۲۰۰۴)، بچه‌های کوچک (۲۰۰۶)، جادهٔ انقلابی (۲۰۰۸) و کتاب‌خوان (۲۰۰۸) به شناخت بیشتری دست یافت. او برای بازی در کتاب‌خوان توانست جایزهٔ بفتا و جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن را به خود اختصاص دهد. وینسلت به‌ترتیب نقش تحسین‌شدهٔ جوانا هافمن و ماری انینگ را در استیو جابز (۲۰۱۵) و آمونیت (۲۰۲۰) به تصویر کشید. او برای نقش‌آفرینی در مینی‌سریال‌های میلدرد پیرس (۲۰۱۱) و میر اهل ایست‌تاون (۲۰۲۱) از شبکهٔ اچ‌بی‌او برندهٔ دو جایزهٔ امی ساعات پربیننده شد.

وینسلت برای گویندگی داستانی کوتاه برای کتاب صوتی به قصه‌گو گوش بده[ب] (۱۹۹۹) برندهٔ یک جایزهٔ گرمی شد. او یکی از بنیان‌گذاران موسسهٔ خیریهٔ کلاه زرین است که هدف آن ایجاد آگاهی دربارهٔ اوتیسم است و کتابی در این زمینه به‌نام کلاه زرین: گستاخی صحبت‌کردن با اوتیسم[پ] (۲۰۱۰) نوشت. مجلهٔ تایم در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۲۱ از وینسلت به‌عنوان یکی از ۱۰۰ شخص تأثیرگذار در جهان یاد کرده‌است. او در سال ۲۰۱۲ به مقام فرماندهٔ والا مقام امپراتوری بریتانیا منصوب شد. وینسلت پیش‌تر از کارگردانان جیم تریپلتون و سم مندس طلاق گرفته و در سال ۲۰۱۲ با بازرگان، ادوارد آبل اسمیت، ازدواج کرد. او از هر ازدواجش صاحب یک فرزند شده‌است.

اوایل زندگی

کیت الیزابت وینسلت در ۵ اکتبر ۱۹۷۵ در ردینگ، برکشایر، انگلستان به دنیا آمد.[۲][۳] نژاد او بریتانیایی است و دارای‌تبار ایرلندی از طرف پدر و تبار سوئدی از طرف مادر است.[۴] مادرش، سالی آن (با نام خانوادگی پیش از ازدواج بریجز) پیشخدمت و پرستار بچه بود و پدرش، راجر جان وینسلت برای تأمین معاش خانواده مشاغل سخت کارگری را در پیش گرفت.[۵][۶] پدربزرگ و مادربزرگ مادری او، هر دو بازیگر بودند و کمپانی تئاتر رپرتوری ریدینگ را اداره می‌کردند.[۷] وینسلت دو خواهر با نام‌های آنا و بث دارد که هر دو بازیگر هستند و یک برادر کوچک‌تر به نام جاس.[۵] خانواده آن‌ها از نظر مالی تنگ‌دست بود؛ آنها با بیمه‌های وعده‌های غذایی رایگان زندگی می‌کردند و توسط یک مؤسسه خیریه به نام اکترز چریتیبال چراست حمایت می‌شدند.[۷] هنگامی که وینسلت ده ساله بود، پدرش در یک حادثه قایق‌رانی بر پای خود به شدت آسیب وارد کرد و کار برایش دشوارتر شد و این امر منجر به مشکلات اقتصادی بیشتری برای خانواده وینسلت شد.[۵] وینسلت گفته‌است والدینش همیشه باعث می‌شوند احساس مراقبت کنند، برای اینکه آن‌ها یک خانوادهٔ حامی‌کننده بودند.[۵]

A sign displaying the name of Redroofs Theatre School.
مدرسه تئاتر ردروفس در میدنهد، جایی که وینسلت بازیگری را فرا گرفت.

وینسلت در دبستان سنت ماری و کلیسای آل سینتز انگلستان تحصیل کرد.[۸] زندگی در خانواده‌ای از بازیگران به او الهام بخشید تا از همان کودکی به دنبال بازیگری برود.[۷] او و خواهرانش در نمایش‌های آماتور مدرسه و تئاتر محلی جوانان به نام فاندیشنز شرکت کردند.[۵][۶] وینسلت هنگامی که پنج ساله بود، نخستین بار نقش مریم را در نمایش مولودی مدرسه اجرا کرد.[۹] او دوران کودکی خودش را شخصی با اضافه‌وزن توصیف کرده‌است؛ همکلاسی‌هایش به او لقب «بلابر» دادند و به دلیل شکل ظاهری‌اش مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفت.[۱۰][۱۱] وینسلت می‌گوید این موضوع باعث نشد که شکستش دهد.[۱۲] وینسلت در ۱۱ سالگی در مدرسه تئاتر ردروفس واقع در میدنهد پذیرفته شد. این مدرسه به عنوان یک آژانس نیز فعالیت می‌کرد و دانش‌آموزان را برای تجربه مشاغل بازیگری به لندن می‌برد.[۵][۷] او در تبلیغات شوگر پاف ظاهر شد و برای فیلم‌های خارجی دوبله کرد.[۷][۱۳] او در مدرسه یک مبصر شد و در نمایش‌های آلیس در سرزمین عجایب و شیر، کمد و جادوگر حضور داشت و همچنین نقش اصلی وندی دارلینگ را در نمایش پیتر پن ایفا کرد.[۱۴] او همزمان با کمپانی تئاتر استارمیکر در ریدینگ کار می‌کرد. وینسلت در بیش از بیست نمایش آن‌ها شرکت کرد، اما به دلیل وزنش به‌ندرت برای نقش اصلی انتخاب می‌شد. با این وجود، او نقش‌های اصلی خانم آگاتا هانیگان در موزیکال آنی، گرگ مادر در کتاب جنگل و لنا مارلی در باگزی مالون را ایفا کرد.[۱۵][۱۶]

در سال ۱۹۹۱، وینسلت طی دو هفته پس از پایان امتحانات GCSE، برای نخستین‌بار در تلویزیون به عنوان یکی از اعضای اصلی گروه بازیگران مجموعهٔ علمی تخیلی فصل تاریک از شبکهٔ بی‌بی‌سی ظاهر شد.[۱۷][۱۸] عنوان قسمت او «ریت» بود، و در آن نقش یک دختر مدرسه‌ای را ایفا کرد که به همکلاسی‌هایش کمک می‌کند تا در برابر یک مرد شوم که کامپیوترهای ترخیص‌شده را به مدرسه‌شان توزیع می‌کند، مقابله کنند.[۱۹][۲۰] وینسلت درآمد خوبی از این کار کسب نکرد و در ۱۶ سالگی به‌دلیل کمبود بودجه مجبور شد تا مدرسهٔ ردروفس را رها کند.[۵] او برای تأمین نیازهای زندگی در یک فروشگاه اغذیه‌فروشی کار می‌کرد.[۷] وینسلت در سال ۱۹۹۲ نقش کوچکی در فیلم تلویزیونی نگرش‌های آنگلو-ساکسون، که اقتباسی از رمان به همین نام نوشتهٔ آنگوس ویلسون بود را ایفا کرد.[۲۱][۲۲] وینسلت که در آن زمان ۸۴ کیلوگرم وزن داشت، در این فیلم نقش دختر یک زن چاق را ایفا کرد. حین فیلم‌برداری، نظری از کارگردان فیلم، دیارموئید لارنس، در مورد شباهت وینسلت و بازیگری که در نقش مادرش بازی می‌کرد، وینسلت را وادار به کاهش وزن کرد.[۲۳] او در ادامه نقش دختر جوان مردی ورشکسته و خودساخته (با بازی ری وینستون) را در مجموعهٔ تلویزیونی برگشتن (۱۹۹۲–۱۹۹۳) ایفا کرد.[۲۴][۲۵] وینسلت در سال ۱۹۹۳ در یک قسمت از مجموعهٔ درام پزشکی تلفات در نقش مهمان حضور یافت.[۲۶]

حرفه

۱۹۹۴–۱۹۹۶: نقش‌های اولیه و پیشرفت

ویسنلت یکی از ۱۷۵ دختری بود که برای درام روان‌شناختی موجودات آسمانی (۱۹۹۴) ساختهٔ پیتر جکسون تست بازیگری داد و پس از تحت تأثیر قرار دادن جکسون برای این نقش انتخاب شد.[۲۷] این فیلم محصول نیوزیلند است و بر پایهٔ پروندهٔ قتل پارکر–هیوم در سال ۱۹۵۴ ساخته شد. وینسلت در این فیلم نقش نوجوانی به نام جولیت هیوم را بازی می‌کند که به دوستش، پائولین پارکر (با بازی ملانی لینسکی) در قتل مادر پائولین کمک می‌کند. او با خواندن متن دادگاه قتل دختران، نامه‌ها و دفتر خاطرات آن‌ها برای این نقش آماده شد و با افراد آشنا با این دو دختر در تعامل بود.[۲۸] او گفت که از این موقعیت شغلی بسیار آموخته‌است.[۷] جکسون این فیلم را در مکان‌های واقعی قتل فیلم‌برداری کرد و این تجربه وینسلت را دچار استرس روحی و روانی شدید کرد.[۱۳] او به سختی می‌توانست خودش را از قالب شخصیت فیلم جدا کند و می‌گوید پس از بازگشت به خانه، زیاد گریه می‌کرد.[۲۸] این فیلم از نظر منتقدان یک پیشرفت برای وینسلت بود؛[۲۹][۳۰] دژان تامسون از واشنگتن پست او را «توپی آتشین و باهوش که به هر صحنه‌ای در آن حضور دارد، درخشش می‌دهد» توصیف کرد.[۳۱] وینسلت برای موسیقی متن این فیلم ترانه «تک‌خوانی جولیت» را ضبط کرد.[۳۲] در همان سال، او در نمایش آنچه پیشخدمت دید نوشتهٔ جو اورتن در تولیدات تئاتر رویال اکسچینج، در نقش یک منشی آینده‌نگر به روی صحنه رفت.[۳۳]

ویسنلت حین تبلیغ موجودات آسمانی در لس آنجلس، برای ایفای نقشی کوتاه در فیلم عقل و احساس (۱۹۹۵) به نویسندگی و بازی اما تامپسون که اقتباسی از رمانی به همین نام نوشته جین آستن است، تست بازیگری داد. تامپسون تحت تأثیر روخوانی وینسلت قرار گرفت و او را برای ایفای نقش اصلی دختری نوجوان و بی‌پروا به‌نام ماریان داشوود انتخاب کرد.[۳۴] انگ لی، کارگردان فیلم می‌خواست وینسلت با مهربانی و خویشتن‌داری این نقش را ایفا کند—جنبه‌هایی که عقیده داشت در نقش‌آفرینی او در موجودات آسمانی وجود ندارد—و او را به انجام ورزش تای چی ترغیب کرد و به او گفت آثار ادبی ادبیات گوتیک را مطالعه کند و پیانو نواختن بیاموزد.[۳۴] دیوید پارکینسون از ریدیو تایمز وینسلت را شخصی متمایز در میان بازیگران در نظر گرفت و میک لاسال از سان فرانسیسکو کرونیکل به نحوه رشد و پختگی شخصیت او اشاره کرد.[۳۵][۳۶] این فیلم بیش از ۱۳۴ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشته‌است.[۳۷] وینسلت برای این فیلم برندهٔ جایزهٔ برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن از انجمن بازیگران فیلم و بفتا شد. او همچنین در همین دسته‌بندی نامزد دریافت اسکار و گلدن گلوب شد.[۳۸] وینسلت همان سال در فیلم کودکی در دربار شاه آرتور از دیزنی ظاهر شد.[۳۹]

وینسلت در سال ۱۹۹۶ در دو درام دوره‌ای ایفای نقش کرد: جود و هملت. نقش‌های او در این فیلم‌ها مانند موجودات آسمانی، زنانی بودند که «لحنی دیوانه‌وار» داشتند.[۲۸] او در جود ساختهٔ مایکل وینترباتم که بر پایهٔ رمان جود گمنام نوشتهٔ توماس هاردی ساخته شده‌است، نقش زنی جوان را ایفا می‌کند که طرفدار سافرجت است و در ادامه عاشق پسر عموی خود (با بازی کریستوفر اکلستون) می‌شود. راجر ایبرت، منتقد سینما، معتقد بود این نقش به وینسلت اجازه می‌دهد تا محدودهٔ بازیگری خود را نمایش دهد و از او بابت روحیهٔ مبارزه‌طلبی که در این نقش داشت، تمجید کرد.[۴۰] وینسلت در تست بازیگری فیلم فرانکنشتاین (۱۹۹۴) ساختهٔ کنت برانا قبول نشد و برانا او را برای نقش اوفلیا در فیلم هملت که اقتباسی از تراژدی به همین نام اثر ویلیام شکسپیر است، انتخاب کرد.[۳۴] وینسلت که در آن زمان ۲۰ سال داشت، از تجربه نقش‌آفرینی نمایش شکسپیر با بازیگران برجسته‌ای مانند کنت برانا و جولی کریستی ترسیده بود و می‌گفت این موقعیت به سطحی از هوش نیاز دارد که فکر می‌کند از آن برخوردار نیست.[۲۸] مایک جفریس از امپایر معتقد بود که او نقش «بسیار فراتر از سال‌های خود» را ایفا کرده‌است.[۴۱] جود و هملت با وجود تحسین منتقدان، فروش کمی در گیشه داشتند.[۴۲][۴۳]

۱۹۹۷–۲۰۰۳: شناخت جهانی و فیلم‌های در مقیاس کم

A picture of Leonardo DiCaprio with his hand raised.
لئوناردو دی‌کاپریو (در تصویر) در کنار وینسلت در تایتانیک (۱۹۹۷) ایفای نقش کرد. روزنامه‌نگاری از ونتی فر از آن‌دو به‌عنوان «نمادین‌ترین زوج سینمایی هالیوود» یاد کرد.[۴۴]

وینسلت علاقه‌مند به بازی در نقش رز دیویت بوکاتر، فردی از طبقهٔ اشرافی در کشتی بد فرجام آرام‌اس تایتانیک، در فیلم عاشقانهٔ حماسی تایتانیک (۱۹۹۷) ساختهٔ جیمز کامرون بود. کامرون در ابتدا تمایلی به انتخاب او نداشت و کسانی مانند کلر دینز و گوئینت پالترو را ترجیح می‌داد. او با ارسال نامه‌ای به کامرون گفت: «تو نمی‌فهمی! من رز هستم! من حتی نمی‌فهمم چرا شما هنوز از بقیه تست بازیگری می‌گیرید!»[۴۵] پشتکار وینسلت باعث شد که کامرون این نقش را به او بدهد.[۴۵] در این فیلم لئوناردو دی‌کاپریو در نقش معشوقه‌اش، جک، حضور دارد. بودجهٔ تولید تایتانیک ۲۰۰ میلیون دلار بود و فیلم‌برداری اصلی در روساریتو بیچ، مکانی که ماکت کشتی ساخته شده بود، انجام شد.[۲۳] مراحل فیلم‌برداری برای وینسلت سخت و طاقت‌فرسا بود؛ او در حین فیلم‌برداری نزدیک بود که غرق شود. وینسلت همچنین به آنفلوآنزا و سرمازدگی مبتلا شد و بازوها و زانویش کبود شده بود. او به‌دلیل حجم کاری این فیلم می‌توانست چهار ساعت در روز استراحت کند و احساس می‌کرد که از این تجربه خسته شده‌است.[۴۶][۴۷] دیوید آنسن از نیوزویک وینسلت را برای به تصویر کشیدن غیرت همراه با ظرافت این شخصیت ستایش کرد،[۴۸] و مایک کلارک از یواس‌ای تودی او را ویژگی برجسته این فیلم یاد کرد.[۴۹] تایتانیک برخلاف انتظارات با فروش ۲ میلیارد دلاری در گیشهٔ جهانی، در آن دوره پرفروش‌ترین فیلم تاریخ شد،[۴۵][۵۰] و وینسلت به بازیگری برجسته در جهان بدل شد.[۵۱] این فیلم ۱۱ جایزهٔ اسکار از جمله جایزهٔ بهترین فیلم را دریافت کرد و وینسلت نامزد دریافت جایزهٔ بهترین بازیگر نقش اول زن شد؛ او در ۲۲ سالگی به چهارمین شخص جوان نامزدشده در این دسته‌بندی بدل شد.[۵۲]

وینسلت تایتانیک را بستری برای دریافت حقوق بیشتر در نظر نگرفت. او بازی در فیلم‌های مستقلی که زیاد دیده نشدند را به بازی در فیلم‌های پرفروش برتر شمرد. او عقیده داشت که «هنوز چیزهای زیادی برای آموختن دارد» و آمادگی ستاره شدن را ندارد.[۷][۱۷][۴۲] وینسلت بعداً گفت که تصمیمش طول عمر کاری خود را تضمین می‌کند.[۵۳] تنها فیلم وینسلت در سال ۱۹۹۸ درام مراکش بود که با بودجهٔ کمی ساخته شده بود.[۵۴] وینسلت پیشنهاد بازی در فیلم‌های عاشقانه شکسپیر عاشق (۱۹۹۸) و آنا و شاه (۱۹۹۹) را برای بازی در این فیلم رد کرد.[۵۵] مراکش بر پایهٔ رمانی به همین نام نوشتهٔ استر فروید ساخته شده‌است. این فیلم داستان مادری مجرد از انگلیس را روایت می‌کند که در آرزوی رسیدن به زندگی بهتری در دههٔ ۱۹۷۰ مراکش است.[۵۱][۵۴] جانت ماسلین از نیویورک تایمز در نقد خود از تصمیم وینسلت برای پیگیری تایتانیک با چنین پروژهٔ نامتعارف، ستایش کرد و ذکر داشت که چقدر خوب «بی‌توجهی و خوش‌بینی» شخصیت خود را به تصویر کشیده‌است.[۵۴] پروژهٔ بعدی که وینسلت در آن حضور داشت درام دود مقدس! (۱۹۹۹) ساختهٔ جین کمپیون بود. او در این فیلم نقش زنی استرالیایی را ایفا می‌کند که به یک فرقهٔ مذهبی هندی می‌پیوندد. او فیلم‌نامه را شجاعانه می‌دانست و با ایدهٔ بازی در نقش یک زن دوست‌نداشتنی و فریب‌کار به چالش کشیده شد.[۵۱][۵۳] او در این پروژه یادگرفت که با لهجهٔ استرالیایی صحبت کند و با جین کمپیون همکاری بسیاری داشت تا خسیسی شخصیت خود را توجیه کند.[۵۱][۵۶] از او در این فیلم خواسته شد تا صحنه‌های جنسی صریح خود را با هم‌بازی‌اش، هاروی کایتل، اجرا کند و شامل صحنه‌ای بود که شخصیتش برهنه ظاهر می‌شود و روی خودش ادرار می‌کند.[۵۱][۵۷] وینسلت در همان سال صداپیشگی شخصیت انیمیشن پری‌ها را ایفا کرد[۵۸] و برای روایت داستان کوتاه «چهره در دریاچه» در کتاب صوتی به قصه‌گو گوش کن، برندهٔ جایزهٔ گرمی بهترین آلبوم شنیداری کودکان شد.[۵۹][۶۰]

وینسلت در فیلم قلم‌پرها (۲۰۰۰) که دربارهٔ زندگی‌نامهٔ مارکی دو ساد ساخته شده‌است، نقش مکمل زن لباس‌شوی سرکوب‌شدهٔ جنسی را بازی می‌کند که در یک پناهگاه روانی به کار مشغول است.[۶۱][۶۲] جیمز گرینبرگ از مجلهٔ لس آنجلس با قدردانی از او به عنوان «جسورترین بازیگر زن امروزی»، وینسلت را برای «کشف ادامه‌دار مرزهای آزادی جنسی» ستایش کرد.[۶۳] او برای این فیلم نامزد دریافت جایزهٔ انجمن بازیگران فیلم برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن نیز شد.[۶۴] وینسلت سال بعد در تریلر جاسوسی معما ساختهٔ مایکل اپتد نقش یک ریاضی‌دان تخیلی را ایفا کرد که در شکستن رمز ماشین انیگما نقش دارد. شخصیت وینسلت از نقشی فرعی در رمانی به همین نام که فیلم بر پایهٔ آن ساخته شده بود، در این فیلم به یک رمزگشای برجسته گسترش یافت.[۶۵] او در حین فیلم‌برداری باردار بود و برای جلوگیری از نشان‌دادن این موضوع، زیر لباس خود کرست می‌پوشید.[۶۶]

در سال ۲۰۰۱، وینسلت و جودی دنچ در درام زندگی‌نامه‌ای آیریس نقش رمان‌نویس، آیریس مرداک، را در سنین مختلف زندگی‌اش ایفا کردند. کارگردان فیلم، ریچارد ایر، این دو بازیگر را پس از پی‌بردن به «تطابق روحی میانشان» انتخاب کرد.[۶۷] وینسلت به ایدهٔ بازی در نقش زنی روشن‌فکر و خوش‌ذوق مجذوب شد. او برای کسب اطلاعات، رمان‌های آیریس مرداک و کتاب شرح حال مرثیه برای آیریس نوشتهٔ شوهرش را مطالعه کرد. او مصاحبه‌های تلویزیونی آیریس مرداک را نیز تماشا می‌کرد.[۶۸] فیلم‌برداری این پروژه چهار هفته طول کشید و وینسلت توانست دخترش را که در آن زمان شش‌ماهه بود، سر صحنه بیاورد.[۶۸] مارتین آمیس که برای گاردین می‌نویسد، اظهار داشت «جدیت و ثبات نگاه [وینسلت] به‌طور مؤثری دامنهٔ طلوع تخیل مرداک را نشان می‌دهد».[۶۹] او برای آیریس برای سومین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد و علاوه بر این، نامزد دریافت جایزهٔ بفتا و گلدن گلوب برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد.[۶۸][۷۰] پویانمایی سرود کریسمس: فیلم که بر پایهٔ رمان به همین نام نوشتهٔ چارلز دیکنز ساخته شده‌است، سومین فیلم منتشرشدهٔ وینسلت در سال ۲۰۰۱ بود. او برای موسیقی متن این فیلم ترانه «چه می‌شد اگر» را ضبط کرد که از لحاظ تجاری نیز موفق بود.[۷۱][۷۲] وینسلت در سال ۲۰۰۳ پس از یک سال دوری از سینما، در تریلر زندگی دیوید گیل ایفای نقش کرد. او در این فیلم نقش روزنامه‌نگاری سرسخت را بازی می‌کند که در هفته‌های پایانی زندگی یک پروفسور محکوم به اعدام، به مصاحبه با وی می‌پردازد. او در ساخت این پروژه با کارگردان، آلن پارکر، همکاری کرد و معتقد بود که این فیلم سوالات مربوط به مجازات اعدام را مطرح کرده‌است.[۷۳] میک لاسال، منتقد سینما، عقیده داشت که این فیلم موضوع اصلی را در ابهام قرار داده‌است و همچنین فیلم و نقش‌آفرینی وینسلت را نپسندید.[۷۴]

۲۰۰۴–۲۰۰۷: عاشقانه، کمدی و بچه‌های کوچک

وینسلت با جدیت به دنبال نقش‌هایی بود که داستانشان در دورهٔ امروزی رقم می‌خورد و تمایل داشت که از ایفای نقش مکرر در فیلم‌های درام‌های تاریخی اجتناب کند.[۷۵] او با بازی در فیلم عاشقانه و علمی-تخیلی درخشش ابدی یک ذهن پاک (۲۰۰۴) ساختهٔ میشل گوندری به این خواستهٔ رسید. وینسلت در این فیلم نقش دختری عصبی و بی پروا به‌نام کلمنتاین را ایفا می‌کند که تصمیم می‌گیرد خاطرات دوست پسر سابق خود (با بازی جیم کری) را از ذهنش پاک کند.[۷۶][۷۷] این نقش بر خلاف کارهای قبلی به او اجازه داد تا جنبهٔ عجیب قالب شخصیتی خود را به نمایش بگذارد.[۷۸] میشل گوندری وینسلت و کری را ترغیب می‌کرد تا در صحنه ابتکار عمل نشان دهند و وینسلت نیز برای چابک نگه‌داشتن خود، کیک بوکسینگ تمرین می‌کرد.[۷۷] درخشش ابدی یک ذهن پاک با فروش متوسطی همراه بود و از سوی چندین منتقد به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های قرن ۲۱ در نظر گرفته شد.[۷۹][۸۰] پیتر ترورز از رولینگ استون در نقد خود وینسلت را در فیلم «شوک برانگیز و به‌شدت آسیب‌پذیر» توصیف کرد.[۸۱] روزنامه‌نگاری از مجلهٔ پریمیر در نقد خود وینسلت را برای کنار گذاشتن «شخصیت رز انگلیسی که کرست تنگ پوشیده» ستایش کرد و آن را در رتبهٔ هشتاد و یکم برترین نقش‌آفرینی سینمایی تمام ادوار قرار داد.[۸۲] وینسلت این شخصیت را یکی از نقش‌های مورد علاقه خود در نظر گرفته‌است.[۸۳] او برای این فیلم نامزد دریافت جایزهٔ بهترین بازیگر زن از بفتا و اسکار شد.[۸۴][۸۵] وینسلت می‌گوید این فیلم نقطه عطفی در زندگی حرفه‌ای‌اش محسوب می‌شود و کارگردانان را ترغیب کرد تا به او نقش‌های متنوعی پیشنهاد دهند.[۷]

پروژه بعدی وینسلت ایفای نقش در درام در جستجوی ناکجاآباد (۲۰۰۴) بود که برایش ۶ میلیون پوند دستمزد گرفت.[۸۶] این فیلم دربارهٔ جیمز بری (با بازی جانی دپ) و رابطه‌اش با پسران لولین دیویس است که الهام بخش جیمز بری برای نوشتن شخصیت پیتر پن بود؛ وینسلت در این فیلم نقش مادر پسران، لولین دیویس، را ایفا می‌کند. وینسلت از ایفای نقش در فیلمی دیگر با ژانر دوره‌ای علاقه‌ای نداشت، اما پس از دیدن همدلی و محبت شخصیت فیلم به فرزندانش، این پروژه را پذیرفت.[۷۵][۸۷] الا تیلور از ال‌ای ویکلی او را «مثل همیشه درخشان و خاکی» توصیف کرد و پل کلینتون از سی‌ان‌ان عقیده داشت که او «در یک نقش‌آفرینی ظریف و به‌طور عالی کنترل‌شده، استثنایی است».[۸۸][۸۹] او برای این فیلم در همان سال دومین نامزدی دریافت جایزهٔ بفتای خود را دریافت کرد.[۸۵] در جستجوی ناکجاآباد با ۱۱۶ میلیون فروش در گیشه، به پربیننده‌ترین فیلم او پس از تایتانیک بدل شد.[۴۲][۹۰] در سال ۲۰۰۵، وینسلت در قسمتی از مجموعهٔ کمدی سیاهی‌لشکر با بازی ریکی جرویز و استیون مرچنت ظاهر شد. او در این قسمت برداشتی طنز از خود ایفا کرد—بازیگری که در تلاش برای برد اسکار، نقش راهبه‌ای را در یک فیلم با مضمون هولوکاست ایفا می‌کند.[۹۱] وینسلت برای این مجموعه نامزد دریافت جایزهٔ امی ساعات پربیننده بازیگر زن مهمان در مجموعه تلویزیونی کمدی شد.[۹۲] وینسلت سه ماه پس از به دنیا آوردن فرزند دومش، در فیلم کمدی رمانتیک موزیکال عشق و سیگار (۲۰۰۵) ایفای نقش کرد. او در این فیلم نقش زنی بی‌قاعده و بددهن به‌نام تولا را ایفا می‌کند.[۹۳] این نقش وینسلت را ملزم به خواندن و رقصیدن کرد و به کاهش وزن او در دوران بارداری نیز کمک کرد.[۷۵][۹۴] همچنین مچ پای او در هنگام فیلم‌برداری یکی از سکانس‌های رقص پیچ خورد.[۷۵] درک اِلی از ورایتی در نقد خود می‌نویسد وینسلت با وجود مدت زمان محدودی که روی صحنه است، «نمایشی‌ترین نقش و کثیف‌ترین دیالوگ‌های تک‌خطی» را ایفا می‌کند.[۹۵] وینسلت سپس پیشنهاد وودی آلن برای بازی در فیلم امتیاز نهایی (۲۰۰۵) را رد کرد و گفت که می‌خواهد زمان بیشتری را در کنار فرزندانش صرف کند.[۷۵]

وینسلت در جوایز آکادمی فیلم بریتانیا ۲۰۰۷. او برای بچه‌های کوچک (۲۰۰۶) نامزد دریافت جایزهٔ بهترین بازیگر زن شد.[۹۶]

در سال ۲۰۰۶ چهار فیلم با بازی وینسلت منتشر شد. او نخستین بار در فیلم تریلر سیاسی همه مردان پادشاه ظاهر شد که داستانش در دههٔ ۱۹۴۰ در لوئیزیانا رقم می‌خورد. او در این فیلم در مقابل جود لا نقش مکمل را ایفا کرد.[۸۳] این فیلم به‌دلیل فقدان در درک سیاسی و هماهنگی داستانی، نقدهای ضعیفی از سوی منتقدان دریافت کرد و نتوانست فروش بیشتری در برابر بودجهٔ ۵۵ میلیون دلاری خود داشته باشد.[۹۷][۹۸] فیلم بعدی او بچه‌های کوچک بود که با استقبال بیشتری از فیلم پیشین روبرو شد. این فیلم بر پایهٔ رمانی به همین نام ساخته شد و داستان آن دربارهٔ زنی خانه‌دار به‌نام سار است که با همسایهٔ متأهل خود (با بازی پاتریک ویلسون) رابطه دارد. وینسلت در این فیلم با ایفای نقش مادری بی‌عاطفه به چالش کشیده شد؛ او در این نقش نه رفتارهای شخصیت خود را درک کرد و نه رابطه‌اش.[۹۹] سکانس‌هایی که مجبور می‌شد با خصومت به بازیگر در نقش دخترش رفتار نشان دهد، برایش ناراحت‌کننده بود.[۸۳][۱۰۰] وینسلت با وجود داشتن دو فرزند، از ایفای نقش سکانش‌های جنسی که باید برهنه می‌شد عصبی بود. او این چالش را برای ارائه تصویری مثبت برای زنانی که به قول خودشان «بدن ناقصی» دارند، به عهده گرفت.[۱۰۰] ای. او. اسکات از نیویورک تایمز در نقد خود نوشت: وینسلت با موفقیت «غرور سارا را به اهتزار درمی‌آورد، به خودش شک دارد و تمایل‌گراست، الهام بخش ترکیبی از به رسمیت شناختن است، ترحم و نگرانی‌اش بسیار است و در آخر فیلم، چیزی شبیه به عشق را داراست.»[۱۰۱] وینسلت برای این فیلم نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن شد که در ۳۱ سالگی، جوان‌ترین بازیگری شد که پنج نامزدی اسکار به خود اختصاص داده‌است.[۱۰۲]

وینسلت پس از بچه‌های کوچک در فیلم کمدی-رمانتیک تعطیلات ساختهٔ نانسی مایرز ایفای نقش کرد.[۱۰۳] او در این فیلم نقش آیریس را ایفا می‌کند—یک زن انگلیسی که در فصل تعطیلات کریسمس با یک زن آمریکایی (با بازی کامرون دیاز) در حال مبادله خانه است. این فیلم با فروش بیش از ۲۰۵ میلیون دلاری در جهان، به بزرگترین موفقیت تجاری وینسلت در طول ۹ سال اخیر تبدیل شد.[۱۰۴] جاستین چنگ، منتقد سینما اظهار داشت فرمول کلیشه‌ای فیلم هنوز دلپذیر است و در نقد خود به درخشندگی و دلربایی وینسلت اشاره کرد.[۱۰۵] وینسلت در آخرین فیلم سال خود صداپیشگی شخصیت پویانمایی برآب‌رفته (۲۰۰۶) را بر عهده داشت.[۱۰۶] تنها پروژه او در سال ۲۰۰۷ گویندگی نسخهٔ انگلیسی فیلم فرانسوی کودک و روباه بود.[۱۰۷]

۲۰۰۸–۲۰۱۱: بازیگری شناخته‌شده

وینسلت در سال ۲۰۰۸ دو نقش را ایفا کرد که با تحسین منتقدان همراه بودند.[۱۰۸] او پس از خواندن فیلم‌نامهٔ جادهٔ انقلابی نوشتهٔ جاستین هیث که اقتباسی از رمان به همین نام اثر ریچارد یتس بود، این پروژه را به شوهر وقت خود، کارگردان سم مندس و همبازی‌اش در تایتانیک، لئوناردو دی‌کاپریو پیشنهاد داد.[۴۴] این فیلم مصیبت‌های یک زوج جوان در دههٔ ۱۹۵۰ در حومه آمریکا را روایت می‌کند. وینسلت به فکر بازی در نقش زنی افتاد که آرزوهایش برآورده نشده بود،[۱۰۹] و برای درک روان‌شناسی زنان خانه‌دار و شوربخت آن دوران، کتاب رازوری زنانه را مطالعه کرد.[۴۴][۱۰۹] مندس دی‌کاپریو و وینسلت را به گذراندن وقت با هم ترغیب کرد؛ او معتقد بود که این کار به آن‌ها کمک می‌کند تا روابط پرتنش شخصیت‌های خود در فیلم را گسترش دهند.[۴۴] دیوید ادلستین از مجلهٔ نیویورک در نقد خود از وینسلت به‌عنوان «بهترین بازیگر انگلیسی‌زبان نسل خود» یاد کرد؛ او افزود، «یک لحظهٔ کلیشه‌ای در عملکرد وینسلت وجود ندارد—نه ژستی، نه کلمه‌ای».[۱۱۰]

وینسلت در هشتاد و یکمین دوره جوایز اسکار در ۲۰۰۹. او برای نقش‌آفرینی در کتاب‌خوان (۲۰۰۸) برندهٔ جایزهٔ بهترین بازیگر نقش اول زن شد.

وینسلت پیشنهاد بازی در فیلم کتاب‌خوان را برای جلوگیری از تداخل برنامه‌ریزی با جادهٔ انقلابی رد کرد. سپس نیکول کیدمن جایگزین او شد اما به علت بارداری فیلم را ترک کرد و موجب شد تا وینسلت دوباره قادر باشد این نقش را بگیرد.[۱۱۱] این فیلم به کارگردانی استیون دالدری، بر پایهٔ رمان کتاب‌خوان نوشته برنهارد شلینک ساخته شده‌است. او در این فیلم نقش هانا اشمیتز، نگهبان بی‌سواد اردوگاه کار اجباری نازی‌ها را ایفا می‌کند که با یک پسر نوجوان رابطه دارد. وینسلت برای آماده‌سازی خود درمورد هولوکاست و گارد اس‌اس مطالعه و تحقیق کرد. او برای آموزش خود در مورد نگرش منفی از بی‌سوادی، مدتی را با دانشجویان لیترسی پارتنرز—سازمانی که به بزرگسالان خواندن و نوشتن یاد می‌دهد—سپری کرد.[۱۱۲] وینسلت قادر به هم‌فکری با نقش اشمیتز نبود و تلاش کرد تا صادقانه این نقش را بدون رفتارهای انسانی خودش ایفا کند.[۱۰۸][۱۱۲] با وجود این، برخی از مورخان برای قرار دادن اشمیتز به‌عنوان مایهٔ هم‌ذات‌پنداری با بینندگان انتقاد کردند و سازندگان فیلم را به تجدیدنظرطلبی هولوکاست متهم کردند.[۱۱۳] تاد مک‌کارتی از او برای ارائهٔ «پوسته‌ای به یاد ماندنی از این زن از دست رفته در درون» تحسین کرد و نویسنده‌ای از دیلی تلگراف در توصیف او اظهار داشت: «این بازیگر در اینجا کاملاً نترس است، نه تنها در تمایل خود برای افشای وضعیت جسمانی‌اش، بلکه امتناع از افشای شخصیت خود از لحاظ روانی».[۱۱۴][۱۱۵]

وینسلت برای بازی در فیلم جادهٔ انقلابی و کتاب‌خوان جوایز مهمی دریافت کرد.[۱۱۶] او برای هر یک از این فیلم‌ها جایزهٔ گلدن گلوب دریافت کرد و برای کتاب‌خوان، جایزهٔ بهترین بازیگر نقش اول زن اسکار و بفتا را کسب کرد.[۱۰۸] او در ۳۳ سالگی رکورد خودش به عنوان جوان‌ترین بازیگری که شش نامزدی اسکار به خود اختصاص داده را افزایش داد.[۱۰۸] او همچنین سومین بازیگر زن تاریخ شد که در همان مراسم دو جایزهٔ گلدن گلوب کسب می‌کند.[۱۱۷] وینسلت در این مدت از توجه و پوشش رسانه‌ها خسته شد و برای دو سال فعالیتی نداشت تا زمانی که بار دیگر برای همکاری خلاقانه آمادهٔ شود.[۱۱۸]

وینسلت با مینی‌سریال پنج قسمتی میلدرد پیرس (۲۰۱۱) از اچ‌بی‌او که اقتباسی از رمان به همین نام نوشتهٔ جیمز کین است، به بازیگری بازگشت. او نقش مادری فداکار در طول رکود بزرگ را به تصویر می‌کشد که از شوهرش جدا شده و عاشق مردی دیگر می‌شود؛ او همه تلاشش را می‌کند تا از دختر خودشیفته‌اش عشق و احترام کسب کند. وینسلت، که اخیراً از مندس طلاق گرفته بود، معتقد بود برخی از جنبه‌های زندگی شخصیت سریال منعکس‌کنندهٔ جنبه‌های زندگی شخصی او است.[۱۱۸] او از گسترهٔ این سریال، همان‌طور که او در هر صحنه از فیلمنامه ۲۸۰ صفحه‌ای حضور داشت، حراس داشت.[۱۱۹] وینسلت از داستان این مینی‌سریال مضطرب و ناراحت بود و همچنین مجذوب رابطهٔ پیچیده میان نقش مادر و دختر بود.[۱۱۹][۱۲۰] او با سازندگان و طراحان لباس همکاری داشت و پخت پای و تهیه مرغ را آموخت.[۱۱۹] این سریال مخاطبان کمی داشت اما با نظرات مثبتی از سوی منتقدان همراه بود.[۱۲۱][۱۲۲] مت زولر سیتز از سلان این سریال را «شاهکاری آرام و دلخراش» توصیف کرد و عملکرد وینسلت را «فوق‌العاده — هوشمند، متمرکز و به ظاهر عاری از خود» توصیف کرد.[۱۲۳] او برای این نقش‌آفرینی جایزهٔ امی ساعات پربیننده برای بهترین بازیگر زن در مجموعه تلویزیونی و یک جایزهٔ گلدن گلوب و انجمن بازیگران فیلم را کسب کرد.[۱۲۴]

نخستین فعالیت سینمایی وینسلت در سال ۲۰۱۱ تریلر شیوع ساختهٔ استیون سودربرگ بود. وینسلت در این فیلم نقش افسر خدمات اطلاعات بیماری‌های همه‌گیر را به تصویر می‌کشد که در حین تحقیقات خود به بیماری مبتلا و آلوده شده‌است.[۱۲۵] شیوع با موفقیت تجاری همراه بود و دیوید دنبی از نیویورکر وینسلت را برای به دست آوردن ذات یک زن آزرده خاطر تحسین کرد.[۱۲۶][۱۲۷] پروژهٔ بعدی او کشتار به کارگردانی رومن پولانسکی بود. این فیلم اقتباس از نمایش‌نامهٔ خدای کشتار نوشتهٔ یاسمینا رضا است. این فیلم کمدی سیاه که کاملاً درون یک آپارتمان واقع شده، داستان پدر و مادری را روایت می‌کند که با فرزندانشان دشمنی دارند. جودی فاستر، جان سی ریلی و کریستف والتس همبازی‌های او در این فیلم هستند. گروه بازیگران فیلم‌نامه را به مدت دو هفته مانند یک نمایش تمرین کردند و وینسلت فرزندانش را برای هشت هفتهٔ فیلم‌برداری با خود به پاریس آورد.[۱۲۸][۱۲۹] منتقدان عقیده داشتند این اقتباس به جذابی نمایش‌نامه نیست، اما عملکرد وینسلت و فاستر را تحسین کردند.[۱۳۰] وینسلت و فاستر برای بازی در این فیلم نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب شدند.[۱۳۱]

۲۰۱۲–۲۰۱۹: ناکامی در زمینهٔ انتقادی، مجموعهٔ فیلم و استیو جابز

وینسلت در افتتاحیهٔ روز کارگر در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۳

وینسلت گفت که فشار کاری در سال ۲۰۱۱ به او کمک کرد تا از دل‌شکستگی ناشی از طلاقش کنار بیاید و پس از تکمیل فیلم کشتار، برای مدتی از بازیگری کنار کشید کرد تا روی تربیت فرزندانش تمرکز کند.[۵][۱۱۸] تنها نقش‌آفرینی او در سال ۲۰۱۲، قسمت کوتاهی از فیلم مجموعه‌ای فیلم ۴۳ بود که آن را چهار سال پیش فیلم‌برداری کرده بود؛ این فیلم ضعیف‌ترین نقدها را در طول حرفهٔ خود به همراه داشت.[۱۳۲][۱۳۳] وینسلت در آن سال کتاب صوتی رمان ترز راکن نوشتهٔ امیل زولا را گویندگی کرد.[۱۳۴][۱۳۵] او تمایلی به پذیرفتن پیشنهاد جیسون رایتمن برای ایفای نقش در فیلم اقتباسی‌شده از رمان روز کارگر نوشتهٔ جویس مینارد را نداشت، اما پس از آنکه جیسون رایتمن ساخت فیلم را به مدت یک سال به تعویق انداخت تا تعهد وینسلت به فرزندانش را برآورده کند، این پیشنهاد را پذیرفت.[۵] فضای این فیلم در تعطیلات روز کارگر رقم می‌خورد و داستان مادری تنها و مبتلا به برزن‌هراسی با نام ادل (وینسلت) را روایت می‌کند که عاشق یک مجرم فراری می‌شود. وینسلت که شخصیت ادل را «آسیب‌پذیرتر نسبت به قدرت» توصیف کرده بود، نقش‌آفرینی‌اش در این فیلم از سبک زنان با اراده‌ای که معمولاً ایفا می‌کند، متفاوت بود.[۵] صحنه‌ای از فیلم او را ملزم به تهیه شیرینی پای کرد که این تجربه را از پختن این غذا در میلدرد پیرس به‌دست آورده بود.[۱۳۶] بازخورد منتقدان از این فیلم منفی بود؛ کریس ناشاواتی از انترتینمنت ویکلی از فیلم انتقاد کرد و آن را «کسل‌کننده و ملودراماتیک» دانست اما از وینسلت بابت افزودن لایه‌هایی به نقش بی‌تفاوت خود تقدیر کرد.[۱۳۷][۱۳۸] او برای این نقش‌آفرینی، برای دهمین بار نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب شد.[۱۳۹]

وینسلت در سال ۲۰۱۴ نقش زنی خبیث به نام جنین متیوز را در فیلم علمی-تخیلی سنت‌شکن ایفا کرد.[۱۴۰][۱۴۱] داستان و فضای این فیلم در یک پادآرمان‌شهر واقع شده و اقتباسی از رمان بزرگسالانه به همین نام نوشتهٔ ورونیکا راث است. وینسلت در حین فیلم‌برداری فرزند سوم خود را باردار بود و لباس‌های بازیگری برای سازگاری با او باید تغییر می‌کرد.[۱۴۱] او در بیشتر روند فیلم‌برداری از هم‌بازی‌هایش دور بود تا شخصیت ترسناک خود را حفظ کند.[۱۴۰] ریچارد لاوسون از ونتی فر این فیلم را به‌طور نامطلوبی با بازی‌های گرسنگی مقایسه کرد و عقیده داشت که وینسلت در آن به اندازهٔ کافی استفاده نشده‌است.[۱۴۲] این فیلم ۲۸۸ میلیون دلار در جهان فروش داشته‌است.[۱۴۳] وینسلت سپس با فیلم هرج‌ومرج کوچک به ژانر دوره‌ای بازگشت.[۱۴۴] این فیلم به کارگردانی آلن ریکمن دربارهٔ باغ‌هایی است که به دستور لوئی چهاردهم در آنجا شروع به احداث شده‌است و باعث نابودی باغ‌ها شده‌است. او در این فیلم نقش معمار خیالی به‌نام سابین دو بارا را ایفا کرد، شخصیتی که به عقیده وینسلت مانند خودش بر غم و ناراحتی شدید غلبه کرده بود.[۱۴۴] کاترین شورارد از گاردین به «صداقت احساسی» که وینسلت به آن نقش بخشیده اشاره کرد، اما غیرقابل قبول بودن نقشش را نقد کرد.[۱۴۵] وینسلت در آن سال کتاب‌های صوتی رمان‌های کودکانه ماتیلدا و انگشت جادویی نوشتهٔ رولد دال را گویندگی کرد.[۱۴۶][۱۴۷]

A close-up shot of Kate Winslet's face.
وینسلت در افتتاحیهٔ سنت‌شکن در سال ۲۰۱۴

در سال ۲۰۱۵، وینسلت بار دیگر نقش جنین متیوز را در بخش دوم مجموعهٔ سنت‌شکن با عنوان فرعی شورشی بازی کرد که با وجود نقدهای منفی، ۲۹۷ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت.[۱۴۸][۱۴۹] فیلم بعدی وینسلت، اقتباسی از رمان گوتیک استرالیایی به نام خیاط بود که کارگردانش جوسلین مورهوس آن را یادآوری از فیلم وسترن نابخشوده (۱۹۹۲) توصیف کرد.[۱۵۰] وینسلت در این فیلم نقش زنی اغواگر به نام تیلی داناج را ایفا می‌کند که سال‌ها پس از متهم شدن به قتل، به زادگاه خود بازمی‌گردد. او برای این فیلم خیاطی را آموخت و برخی از لباس‌های شخصی خود را نیز طراحی کرد.[۱۵۰] این پروژه در صحرای استرالیا کلید خورد و وینسلت پوشیدن لباس‌های کوتاه در هوای ناملایم را دشوار می‌دانست.[۱۵۱] رابرت آبیل از لس آنجلس تایمز با وجود اینکه فیلم را دوست نداشت، اما از وینسلت بابت کم‌اهمیت جلوه دادن نقش اغراق‌آمیز خود تمجید کرد.[۱۵۲] این فیلم یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های استرالیایی در تمام ادوار است اما در نقاط دیگر جهان فروش بالایی نداشت.[۱۵۳][۱۵۴] وینسلت برای این نقش‌آفرینی برندهٔ جایزهٔ اکتای بهرین بازیگر نقش اول زن شد.[۱۵۵]

وینسلت حین فیلم‌برداری خیاط از پروژه‌ای دربارهٔ زندگی‌نامه استیو جابز به نویسندگی آرون سورکین و کارگردانی دنی بویل مطلع شد. او که علاقه‌مند به ایفای نقش جوانا هافمن، رئیس بازاریابی جابز، بود، تصویری از خود را در لباس هافمن برای تهیه‌کننده فیلم ارسال کرد.[۱۵۶] استیو جابز با بازی مایکل فاسبندر در نقش اصلی، در سه نمایش روایت می‌شود که هر یک نقطهٔ عطفی در حرفهٔ جابز را به تصویر می‌کشد. وینسلت در حین آماده‌سازی، مدتی را با هافمن گذراند و با مربی گویش کار می‌کرد تا مانند لهجهٔ هافمن که مخلوطی از ارمنی و لهستانی بود صحبت کند؛ از نظر وینسلت، این فیلم دشوارترین کار در طول حرفه‌اش بود.[۱۵۶] گروه بازیگران هر نقشی را مانند یک نمایش‌نامه تمرین می‌کردند و آن را به ترتیب فیلم‌برداری می‌کردند. وینسلت با فاسبندر همکاری نزدیکی داشت و روابط پشت صحنه‌ای آن‌ها نمایشی از پویایی همکارانهٔ میان جابز و هافمن بود.[۱۵۶] این فیلم باعث شد وینسلت بهترین نقدها را در کارنامه هنری خود داشته باشد اما از نظر فروش ناموفق بود.[۴۳][۱۵۷][۱۵۸] پیتر هاول از تورنتو استار او را بابت یافتن «توانایی و ظرافت» در نقش خود تحسین کرد و گریگوری الوود از هیت‌فیکس عقیده داشت که او در شخصیت‌پردازی هافمن پیشرفت داشته‌است.[۱۵۹][۱۶۰] او برای این فیلم برندهٔ جایزه‌های گلدن گلوب و بفتای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد و توانست برای هفتمین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شود.[۱۶۱]

ویسنلت در افتتاحیهٔ کوه میان ما در جشنوارهٔ بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۷

وینسلت در فیلم جنایی-تریلر تریپل ناین (۲۰۱۶) ساختهٔ جان هیلکات در نقش ایرینا ولاسلوف، یک گانگستر بی‌رحم روسی-اسرائیلی بازی کرد.[۱۶۲] آن هورنادای، منتقدی از واشینگتن پست عقیده داشت وینسلت در حقیقت نتوانسته این نقش را به تصویر بکشد.[۱۶۳] در همین سال، ایفای نقش او در زیبایی موازی که داستانش در مورد مردی (با بازی ویل اسمیت) است که با مرگ دخترش دست‌وپنجه نرم می‌کند، از سوی منتقدان مورد انتقاد قرار گرفت.[۱۶۴] امیلی یوشیدا که برای مجله نیویورک می‌نویسد، در نقد خود این فیلم را یک بازسازی بی‌مفهوم از فیلم سرود کریسمس توصیف کرد.[۱۶۵] این فیلم در گیشه فروش متوسطی داشت.[۱۶۶] وینسلت با فیلم رمانتیک و فاجعه‌ای کوه میان ما (۲۰۱۷) پذیرفت تا نقشی را بر عهده بگیرد که نیاز به تحرک جسمی داشته باشد.[۱۶۷][۱۶۸] در این فیلم ادریس البا و خودش نقش دو غریبه را ایفا کردند که در یک رشته کوه یخی و منزوی سقوط می‌کنند. آنها در کوه‌های غرب کانادا در ارتفاع ۱۰٬۰۰۰ فوت از سطح دریا، جایی که درجه حرارت هوا بسیار پایین بود این پروژه را فیلم‌برداری کردند.[۱۶۸] وینسلت در فیلم بدل‌کاری‌های خود را ایفا کرد و آن را خسته‌کننده‌ترین تجربهٔ زندگی حرفه‌ای خود توصیف کرد.[۱۶۹] به گفتهٔ موریا مک‌دونالد از سیاتل تایمز، گیرایی و جاذبهٔ این دو بازیگر یک فیلم متوسط را بهبود بخشیده‌است.[۱۷۰]

آخرین نقش‌آفرینی وینسلت در سال ۲۰۱۷ درام واندر ویل ساختهٔ وودی آلن بود که داستانش در دههٔ ۱۹۵۰ در جزیره کنی رقم می‌خورد. او در این فیلم نقش جینی، یک زن خانه‌دار خون‌گرم را داشت که با یک مربی نجات غریق (با بازی جاستین تیمبرلیک) رابطه دارد. او این شخصیت را دائماً ناراضی و پریشان توصیف کرد؛ نقش‌آفرینی در این پروژه برای وینسلت که از اضطراب رنج می‌برد، دشوار بود.[۱۶۸][۱۷۱] منولا دارگیس از نیویورک تایمز فیلم‌نامه آلن را نپسندید و نقش‌آفرینی وینسلت را برای پرکردن «شخصیت کهنه همراه با زندگی پر تب و تاب» اش توصیف کرد.[۱۷۲] در گفتگوی مطبوعاتی این فیلم، هنگامی که از وینسلت در مورد تصمیم خود برای کار با آلن علی‌رغم اتهام سوءاستفاده جنسی این شخص سؤال شد، ترجیح داد در مورد زندگی شخصی این فیلم‌ساز اظهار نظری نکند اما گفت که از این همکاری راضی است.[۱۶۸] او از آن زمان از کار با آلن و رومن پولانسکی ابراز تأسف و پشیمانی کرده‌است.[۱۷۳] وینسلت در سال ۲۰۱۹ صداپیشگی مجموعهٔ تلویزیونی پویانمایی مومین‌والی را بر عهده داشت. او سپس در کنار سوزان ساراندون و میا واشیکوفسکا در فیلم سیه‌پر، که بازسازی فیلم دانمارکی قلب خاموش (۲۰۱۴) بود، نقش اصلی را ایفا کرد.[۱۷۴] بنجامین لی از گاردین در نقد خود سیه‌پر را «کمتر یک فیلم و بیشتر کارگاه بازیگران» مختومه کرد و نقش‌آفرینی وینسلت را «نامناسب» توصیف کرد.[۱۷۵]

۲۰۲۰–اکنون: تجدید فعالیت

وینسلت در سال ۲۰۲۰ نقش متخصص دیرین‌شناسی، ماری انینگ، را در فیلم آمونیت (۲۰۲۰) به تصویر کشید. داستان این فیلم عاشقانه‌ای بین انینگ و شارلوت مورکیسون (با بازی سرشه رونان) است که در دههٔ ۱۸۴۰ انگلیس رقم می‌خورد.[۱۷۶] او از ایفای نقش در گزارش فرانسوی ساختهٔ وس اندرسن انصراف داد تا زمان آماده‌سازی بیشتری برای این پروژه داشته باشد. وینسلت با رونان همکاری تنگاتنگی داشت و در این فیلم سکانس‌های جنسی خودشان را ایفا کردند.[۱۷۷] او برای اغلب مراحل فیلم‌برداری در کلبه‌ای اجاره‌ای در دورست در انزوا زندگی می‌کرد تا وارد فضای روحی و ذهنی قالب شخصیت خود شود.[۱۷۳] کارین جیمز از بی‌بی‌سی وینسلت را بابت به تصویر کشیدن انینگ در نقش فردی «سخت‌گیر و بی‌دوام اما بی‌اندازه دلسوز» تحسین کرد و «نقش‌آفرینی کنترل‌شده، نیرومند» وی را یکی از بهترین‌های حرفه‌اش دانست و مانوئل بتانکور از مجلهٔ نیویورک از آن به عنوان «بازگشتی به فرم» استقبال کرد.[۱۷۸][۱۷۹] در سال ۲۰۲۰، وینسلت در اقتباس سینمایی از رمان زیبای سیاه صدای اسب شخصیت زیبای سیاه را گویندگی کرد.[۱۸۰] او در سال بعد با مینی‌سریال مر از ایست‌تون به شبکهٔ اچ‌بی‌او بازگشت. وینسلت یکی از تهیه‌کننده‌های اجرایی این این سریال انحصاری بود و در آن نقش یک کارآگاه پلیس با وضعیت نابسامانی را ایفا کرد.[۱۸۱] نقش‌آفرینی او در این سریال مورد تحسین منتقدان قرار گرفت؛ لوسی مانگان از گاردین نوشت، «اگر می‌توانید در حرفهٔ طولانی‌مدت خود نقش‌آفرینی معینی داشته باشید، مطمئناً این کار وینسلت است. او بی‌شک فوق‌العاده است.»[۱۸۲] مر از ایست‌تون از لحاظ آمار بینندگان برای شبکهٔ اچ‌بی‌او موفقیت‌آمیز بود.[۱۸۳] او برای مر از ایست‌تون دومین جایزهٔ امی خود را دریافت کرد.[۱۸۴]

ویسنلت پذیرفته که در فیلم زندگی‌نامه‌ای پیش رو، نقش مدل و عکاس، لی میلر، را به تصویر بکشد.[۱۸۵] پروژه بعدی وینسلت فیلمآواتار ۲، دنبالهٔ علمی-تخیلی فیلم سال ۲۰۰۹ ساختهٔ جیمز کامرون است که او را ملزم به کار با فناوری ضبط حرکت می‌کند.[۱۷۱] وینسلت برای این فیلم غواصی آزاد آموخت و توانست نفس خود را به مدت هفت دقیقه در زیر آب حبس کند.[۱۸۶]

سبک بازیگری

وینسلت اغلب از سوی منتقدان سینما به عنوان یکی از «برجسته‌ترین بازیگران زنِ نسل خود» در نظر گرفته می‌شود.[۱۸۷] وینسلت با اینکه در اوایل حرفهٔ خود با فیلم موفق تایتانیک به ستاره‌ای برجستهٔ در جهان بدل شده‌است، اما به ندرت در فیلم‌های تجارت‌محور ایفای نقش می‌کند.[۱۵۶][۱۸۸] روزنامه‌نگاری از مجلهٔ ال معتقد است گزینش‌های او نمایانگر «شوق و نگرش بازیگری همه‌کاره است که در جسم یک ستاره سینما گرفتار شده‌است».[۱۸۹]

تام پروتا، نویسندهٔ کتاب بچه‌های کوچک، می‌گوید وینسلت «به سوی نقش‌های مشکل‌ساز در فیلم‌های کوچک‌تر جذب می‌شود» و معمولاً نقشی از زنان «سخت و پیچیده و به‌طور بالقوه نامهربان» را ایفا می‌کند.[۱۹۰] مارک هریس، روزنامه‌نگار، در نقد خود می‌نویسد او در زمینهٔ «زنان بی‌احساس، بی‌قرار، آشفته، ناخشنود، مبهوت، سخت‌گیر» تخصص دارد و جان هیساک از دیلی تلگراف از او درون‌مایه‌ای از شخصیت‌هایی را که دارای روحیهٔ آزادی هستند و در خودشان جنبهٔ جنسی دارند را تعریف کرده‌است.[۹][۱۰۸] آنتونی لین از نیویورکر، وینسلت را با سرسختی مرتبط می‌داند و می‌نویسد «مجموعهٔ سخن‌وری و شعلهٔ نگاه او نشان از روحیه‌ای رهایی‌بخش دارد که راه پیش‌رو را می‌داند و مصمم است در این راه قدم بردارد.»[۱۹۱] ژوزفین لیوینگستون از نیو ریپابلیک، وینسلت را در نقش‌هایی که «هیچ آسیب‌پذیری احساسی واقعانه‌ای ندارد» قانع‌کننده نمی‌داند و معتقد است هنگامی که «فرصتی برای هیستریک‌شدن» پیدا می‌کند، بسیار متقاعدکننده می‌شود.[۱۹۲]

لئوناردو دی‌کاپریو، هم‌بازی او در تایتانیک و جادهٔ انقلابی، وینسلت را «آماده‌ترین و محقق‌شده‌ترین بازیگر سر صحنه» می‌داند و جود لا، هم‌بازی او در تعطیلات، معتقد است که وینسلت با وجود جدی بودن، «بسیار آرام و خوش‌اخلاق» است.[۱۱۸][۱۹۳] دنی بویل، کارگردان فیلم استیو جابز تمایلش را به انتخاب وینسلت به‌دلیل اجتنابش از کار با گروه بازیگران معروف اعلام کرده‌است و می‌گوید او تلاش می‌کند «دیدگاه کارگردانان و تهیه‌کنندگان را نسبت به خود تغییر دهد» تا بتواند به عنوان یک هنرمند به چالش کشیده شود.[۱۵۶]

وینسلت می‌گوید علاقه‌مند است در نقش «زنان عصبانی» بازی کند که تمایلات توانمند آن‌ها، معایب و احساس عدم اعتماد به نفس را می‌پوشاند،[۱۰۸][۱۶۸] و با «زنانی که در پی یا در گریز از وضعیتی هستند، در جستجوی عشق هستند، در درون عشق مبارزه می‌کنند یا مسائل بزرگ زندگی را زیر سؤال می‌برند» ارتباط برقرار می‌کند.[۵] او مجذوب نقش‌هایی است که هم‌زمان با مبارزات شخصی خودش در مقاطع خاصی از زندگی همراه است.[۷] وینسلت به سختی خودش را از قالب شخصیتی نقش‌هایش جدا می‌کند. او در این باره می‌گوید «شما باید هر روز با احساسات واقعی خود روبرو شوید. و این موضوع بسیار طاقت‌فرسا است. سپس باید به خانه بروید و شام درست کنید».[۱۸۸][۱۹۳] هرچند او نقش‌آفرینی را روشی درمان‌کننده می‌داند.[۱۱۸] وینسلت برای تمایل به نقش‌آفرینی سر صحنه‌های برهنه معروف است. او این کار را در دوازده فیلم خود انجام داده‌است؛ هرچند پیش از موافقت برای انجام این کار، سهم خود را نیز در داستان فیلم در نظر می‌گیرد.[۱۵۶][۱۹۴] او معتقد است چنین صحنه‌هایی باعث ایجاد تصویری مثبت از بدن در میان زنان می‌شود.[۱۹۵]

چهرهٔ عمومی

A bust shot of Kate Winslet.
وینسلت در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۱۱

سالی هولمز در مقاله‌ای برای مجلهٔ ال در سال ۲۰۱۵، توانایی وینسلت در ایجاد ارتباط با شیوه خود را توصیف کرد.[۱۹۶] جو الیسون از وگ می‌نویسد او «حالت و روحیهٔ معتبر و تقریباً ویژه‌ای» دارد.[۱۱۸] کیرا کاکرین از گاردین او را «سخن‌ور، همه‌جانبه، و دارای عظمت خاصی» می‌داند.[۱۰۹] کریستا اسمیت از ونتی فر که وینسلت را رک گو توصیف می‌کند، معتقد است که او با وجود ستاره بودن، نامتظاهر است.[۴۴]

تغییرات وزنی وینسلت در طول سال‌ها مورد مستند و پوشش از سوی رسانه‌ها بوده‌است.[۱۹۷][۱۹۸] او صراحتاً در امتناع از اجازه دادن هالیوود برای دیکته کردن وزنش صحبت کرده‌است.[۱۷][۴۴] در سال ۲۰۰۳، نسخهٔ بریتانیایی مجلهٔ جی‌کیو عکس‌هایی از وینسلت منتشر کرد که به صورت دیجیتالی تغییر کرده بود تا قد بلندتر و لاغرتر به نظر برسد.[۱۹۹] او گفت این تغییرات بدون رضایت خودش انجام شده‌است، و جی‌کیو متعاقباً از وینسلت عذرخواهی کرد.[۲۰۰][۱۷][۲۰۱] در سال ۲۰۰۷، وینسلت در پروندهٔ دادگاه افترا علیه مجلهٔ گرازیا که ادعا کرده بود وینسلت به متخصص تغذیه مراجعه می‌کند، پیروز شد.[۲۰۲] او ۱۰ هزار پوند خسارت دریافت کرد و مبلغ آن را به یک مؤسسهٔ خیریه در زمینهٔ اختلالات تغزیه اهدا کرد.[۲۰۳] وینسلت در پرونده‌ای دیگر در سال ۲۰۰۹ علیه تبلوید انگلیسی دیلی میل که ادعا کرد بود او در مورد رژیم ورزشی خود دروغ می‌گوید، پیروز شد.[۲۰۴] این مجله بابت کارش عذرخواهی کرد و ۲۵٬۰۰۰ پوند به وینسلت پرداخت کرد.[۲۰۴]

در سال ۲۰۰۵، نام وینسلت در فهرست «زیباترین افراد» از مجلهٔ پیپل قرار گرفت.[۲۰۵] زیبایی و جذابیت جنسی او از سوی چندین نشریهٔ دیگر از جمله مجلات هارپرز بازار، هو و امپایر مورد توجه قرار گرفته‌است.[۲۰۶] وینسلت می‌گوید از ایده‌آل زیبایی در هالیوود راضی نیست و با افتخار از موقعیت سلبریتی‌بودن خود برای توانمندسازی زنان برای پذیرش ظاهر خود استفاده می‌کند.[۱۹۵] او در مورد خودداری به استفاده از بوتاکس و جراحی پلاستیک صحبت کرده‌است.[۲۰۷] وینسلت در کنار دیگر بازیگران، اما تامپسون و ریچل وایس در تلاش برای تشویق پیری طبیعی، لیگ تشریحی ضد آرایش‌کردن در بریتانیا را تشکیل داد.[۲۰۸] او به مجلات و برندها دستور می‌دهد چین و چروک‌هایش را به صورت دیجیتالی در عکس‌ها صاف نکنند.[۲۰۹][۲۱۰] وینسلت مایل نیست در مورد عدم توازن درآمدی بین جنسیت‌ها در صنعت فیلم بحث کند، زیرا دوست ندارد در مورد دستمزدش به‌طور عمومی صحبت داشته باشد.[۲۱۱] او از سفر تفریحی شلوغ و پر نقش و نگار و رویدادهای فرش قرمز بی‌زار است و آن‌ها را هدر دادن پول می‌داند.[۱۷۳]

در سال ۲۰۰۹، فوربز دستمزد سالیانهٔ وینسلت را ۲ میلیون دلار گزارش کرد که بیشتر آن ناشی از قراردادهای اعلام تأییدی او بود.[۲۱۲] در همان سال، شورای فیلم بریتانیا محاسبه کرد که او از سال ۱۹۹۵ از نقش‌های بازیگری خود ۲۰ میلیون پوند دستمزد کسب کرده‌است.[۲۱۳] مجلهٔ تایم در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۲۱ از وینسلت به عنوان یکی از ۱۰۰ فرد تأثیرگذار در جهان یاد کرده‌است.[۲۱۴][۲۱۵] در سال ۲۰۱۱، موزهٔ مادام توسو لندن از مجسمهٔ مومی وینسلت رونمایی کرد.[۲۱۶] وینسلت یک سال بعد جایزهٔ سزار افتخاری را دریافت کرد و در سال ۲۰۱۴، ستاره‌ای با نامش در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود نصب شد.[۲۱۷][۲۱۸] وینسلت در سال ۲۰۱۲ به پاس خدماتش در صنعت نمایش، به مقام فرماندهٔ والای امپراتوری بریتانیا (CBE) منصوب شد.[۲۱۹]

زندگی شخصی

ویسنلت در ۱۵ سالگی هنگام فیلم‌برداری فصل تاریک، رابطه‌اش را با استیون تردرا، بازیگر و نویسندهٔ انگلیسی که دوازده سال از او بزرگ‌تر بود آغاز کرد.[۱۳][۱۹۷] وینسلت او را دارای تأثیر عمده‌ای در زندگی‌اش برمی‌شمرد و با هم در لندن زندگی می‌کردند.[۶][۲۳][۲۲۰] آن‌ها در سال ۱۹۹۵ از هم جدا شدند و تردرا دو سال بعد بر اثر تومور استخوان درگذشت.[۱۳][۲۲۱] وینسلت برای شرکت در تشییع جنازه نتوانست در مراسم افتتاحیهٔ تایتانیک حضور داشته باشد.[۲۲۲] او سال ۲۰۰۸ در مصاحبه‌ای گفت که هنوز از مرگش کنار نیامده است.[۶]

A pregnant Kate Winslet poses for the camera.
وینسلت حین بارداری سومین فرزندش در سال ۲۰۱۳

یک سال پس از مرگ تردرا، وینسلت سر صحنهٔ مو فرفری زشت با جیم تریپلتون که دستیار کارگردان این فیلم بود آشنا شد.[۱۹۷][۲۲۲] آن‌ها در نوامبر ۱۹۹۸ در مدرسهٔ ابتدایی وینسلت در ریدینگ ازدواج کردند و دخترشان، میا، در سال ۲۰۰۰ به دنیا آمد.[۸][۱۳][۲۲۳] وینسلت ازدواجشان را یک «آشفتگی» توصیف کرد و بعداً گفت که در این مدت کنترل غرایز خود را از دست داده‌است.[۷۸] این زوج در سال ۲۰۰۱ طلاق گرفتند.[۲۲۴][۲۲۵] وینسلت بلافاصله پس از جدایی از تریپلتون با کارگردان، سم مندس، ملاقات کرد؛ هنگامی که مندس پیشنهاد بازی در نمایشی را به وینسلت داد، او این پیشنهاد را رد کرد اما شروع به قرار گذاشتن با او کرد.[۲۲۶] وینسلت که از نحوهٔ نمایش زندگی شخصی‌اش از سوی تبلویدهای بریتانیایی دلزده شده بود، مدتی بعد به شهر نیویورک نقل مکان کرد.[۷۸] او و مندس در مهٔ ۲۰۰۳ در جزیرهٔ آنگویلا ازدواج کردند و پسرش، جو، در همان سال به دنیا آمد.[۶][۲۲۷] این خانواده در نیویورک و همچنین با سر زدن به املاک خود در کوتسولدز، انگلستان، اوقات خود را سپری می‌کردند.[۲۲۶] در میان گمانه‌زنی‌های شدید رسانه‌ای دربارهٔ رابطهٔ مندس با بازیگر، ربکا هال، این زوج سرانجام در سال ۲۰۱۰ جدایی خود را اعلام کردند و یک سال بعد طلاق گرفتند.[۱۱۸][۲۲۸] وینسلت اعتراف کرد که از این جدایی دل‌شکسته‌است، اما عزم خود را برای مراقبت از فرزندانش با وجود جدایی‌های زناشویی تأیید کرد.[۲۲۹] او در پی طلاق از مندس، مدت کوتاهی با مدل، لویی داولر، در رابطه بود.[۲۳۰]

وینسلت در سال ۲۰۱۱ هنگام گذراندن تعطیلات در املاک متعلق به ریچارد برانسون در جزیرهٔ نکر، پس از یک حادثهٔ آتش‌سوزی در آن‌جا با ادوارد آبل اسمیت (از ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۹ به صورت قانونی با نام ند راک‌نرول شناخته می‌شد[۲۳۱]) ملاقات کرد.[۱۵۶][۲۳۲] این زوج در دسامبر ۲۰۱۲ در نیویورک ازدواج کردند و سال بعد پسر آن‌ها، بیر، به دنیا آمد.[۲۳۳][۲۳۴] وینسلت پس از بازگشت به انگلستان، ملکی روستایی در کنار دریا به ارزش ۳٫۲۵ میلیون پوند در وست ویتترینگ، ساسکس خریداری کرد؛ او تا سال ۲۰۱۵ با اسمیت و فرزندانش در آن‌جا زندگی می‌کردند.[۲۳۵] او در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۵ از علاقهٔ زیادش به زندگی در روستا صحبت کرد.[۲۳۶]

وینسلت می‌گوید علی‌رغم سه ازدواج و ساختار خانوادگی که ممکن است از نظر برخی «غیر متعارف» تلقی شود، خود این امر را «کمتر از یک خانواده» نمی‌داند.[۷] او پروژه‌هایی که باعث می‌شود برای مدت طولانی در کنار فرزندانش نباشد را رد می‌کند و دوست دارد تعهدات فیلم‌برداری‌ فیلم‌هایش را در طول تعطیلات مدرسه برنامه‌ریزی کند.[۵] او در مورد شیوه فرزندپروری خود گفته‌است که از بسته‌بندی تغذیه و بردن فرزندانش به مدرسه لذت می‌برد.[۲۳۷]

سایر فعالیت‌ها

وینسلت در کنار کمک‌های مالی و به حراج گذاشتن اقلام خود، از چندین مؤسسهٔ خیریه نیز حمایت و پشتیبانی می‌کند.[۲۰۳][۷۱][۲۳۸] او در سال ۲۰۰۶ حامی مؤسسهٔ خیریهٔ مستقر در گلاستر به نام ایمن‌گاه خانواده شد. این مؤسسه به خانواده‌های آسیب‌پذیر و ناتوان خدمات مشاوره‌ای ارائه می‌دهد.[۲۳۹] در همان سال، پاکت‌های دست‌ساز طراحی‌شده توسط وینسلت برای کمپین «فشاردادن پاکت» که توسط مؤسسه ملی سوادآموزی ایجاد شده بود، به حراج گذاشته شد.[۲۴۰] وینسلت یکی از سلبریتی‌هایی بود که در حراج سال ۲۰۰۷ برای جمع‌آوری کمک‌های مالی به سازمان امداد افغانستان شرکت کرد.[۲۴۱] او در سال ۲۰۰۹ به باترفلای بوک، مجموعه‌ای از طرح‌های ساختهٔ چندین سلبریتی برای جمع‌آوری هزینهٔ تحقیقات در زمینهٔ سرطان خون، کمک کرد.[۲۴۲]

Kate Winslet speaks into a microphone.
وینسلت در جشنواره بین‌المللی فیلم پام اسپرینگز ۲۰۰۷

وینسلت در سال ۲۰۰۹ نسخهٔ انگلیسی مستندی ایسلندی با عنوان شجاعت مادری: گستاخی صحبت‌کردن با اوتیسم را گویندکی کرد. این مستند دربارهٔ مادری به نام مارگرت اریکسدوتیر است که فرزندش، کلی تورستاینسون، به اوتیسم غیر کلامی مبتلا است. او در سال ۲۰۱۰ با الهام از این داستان با اریکسدوتیر همکاری کرد و سازمانی غیردولتی به نام بنیاد کلاه زرین تشکیل داد.[۲۴۳] هدف این سازمان ایجاد آگاهی دربارهٔ اوتیسم است و نام آن برگرفته از شعری نوشتهٔ تورستاینسون است.[۲۴۴][۲۴۵] وینسلت برای افزایش بودجه و آگاهی به این بنیاد، به عنوان سفیر برند، با شرکت‌های لانکوم و لونژین همکاری کرد. او در سال ۲۰۱۱ یک مجموعهٔ آرایشی برای شرکت لانکوم ساخت و در سال ۲۰۱۷ یک ساعت جدید برای شرکت لونژین طراحی کرد.[۲۴۳][۲۴۶][۲۴۷] وینسلت در سال ۲۰۱۲ کتابی دربارهٔ اوتیسم با عنوان کلاه زرین: گستاخی صحبت‌کردن با اوتیسم نوشت که از طریق سایمون اند شوستر منتشر شد. این کتاب شامل مکاتبات میان وینسلت و اریکسدوتیر، اظهارات شخصی سلبریتی‌های مختلف و با مشارکت تورستاینسون است.[۲۴۸] منتقدی از پابلیشرز ویکلی این کتاب را به دلیل «گرمی و صمیمیت» آن تحسین کرد.[۲۴۹] سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۲ این کتاب را در مراسمی در روز آگاهی جهانی اوتیسم معرفی کرد.[۲۵۰] وینسلت برای فعالیت با بنیاد کلاه زرین، جایزهٔ یو دونا اسپانیا را برای بهترین کار بشردوستانه دریافت کرد.[۲۵۱]

وینسلت در سال ۲۰۱۰ ویدئویی را برای بنیاد مردمی رعایت اصول اخلاقی در برابر جانوران روایت کرد که ظلم به حیوانات را در تولید جگر چرب نشان می‌داد.[۲۵۲] او سرآشپزها را تشویق کرد تا این محصول را از منوی خود حذف کنند و از مصرف‌کنندگان خواست که آن را تحریم کنند.[۲۵۳] وینسلت در سال ۲۰۱۵ از کمپین بزرگترین درس جهان یونیسف حمایت کرد؛ این کمپین باعث آگاهی کودکان در مورد توسعهٔ پایدار و شهروندی جهانی می‌شود.[۲۵۴] وینسلت در دوران کودکی به دلیل وزنش مورد تمسخر قرار می‌گرفت و در مقابل بدنامی و زورگویی موضع می‌گرفت.[۲۵۵] او یک فیلم کوتاه استرالیایی به نام دیزی چین (۲۰۱۵) را گویندگی کرد که دربارهٔ قربانیان آزار سایبری است.[۲۵۶] وینسلت در سال ۲۰۱۷ با بنیاد زیست‌محیطی لئوناردو دی‌کاپریو برای جمع‌آوری کمک‌های مالی مربوط به گرمایش جهانی همکاری کرد.[۲۵۷] او و دی‌کاپریو در آن سال شام خصوصی خودشان را برای جمع‌آوری پول درمان سرطان زنی انگلیسی به حراج گذاشتند.[۲۵۸] وینسلت در سال ۲۰۱۸ با برند لانکوم و مؤسسه ملی سوادآموزی همکاری کرد تا برنامه‌ای را اجرا کند که هدف آن آموزش به زنان محروم بریتانیا است.[۲۵۹] وینسلت در سال ۲۰۲۰ برای صندوق نجات کودکان داستانی پیش از خواب برای جمع‌آوری کمک‌های مالی فوریت‌های مربوط به همه‌گیری کووید-۱۹ خواند.[۲۶۰]

وینسلت در آوریل ۲۰۲۱ همجنس‌گراهراسی در هالیوود را محکوم برشمرد؛ او می‌گوید «حداقل چهار بازیگر می‌شناسم که گرایش جنسی خود را کاملاً مخفی می‌کنند». وینسلت گفت که به ایفای نقش همجنسگرایان در آمونیت (۲۰۲۰) افتخار می‌کند و در ادامه گفت «نمی‌توانم تعداد بازیگران جوانی را که می‌شناسم به شما بگویم — برخی از آنان شناخته‌شده هستند، برخی تازه‌کار — که از علنی شدن گرایش جنسی خود هراس دارند، چرا که فکر می‌کنند چنین امری مانع از ایفای نقش افراد دگرجنسگرا خواهد شد. این موضوع اکنون به فنا رفته‌است.»[۲۶۱][۲۶۲]

افتخارات بازیگری و دستاوردها

مقالهٔ اصلی: کارنامه هنری کیت وینسلت و فهرست جایزه‌ها و نامزدی‌های کیت وینسلت

بنا به گفتهٔ پورتال آنلاین باکس آفیس موجو و بازبینی جمعی وبگاه راتن تومیتوز، تحسین شده‌ترین و پرفروش‌ترین فیلم‌های وینسلت پس از فعالیت متعدد در سینما از سال ۱۹۹۴، عبارتند از: موجودات آسمانی (۱۹۹۴)، عقل و احساس (۱۹۹۵)، هملت (۱۹۹۶)، تایتانیک (۱۹۹۷)، درخشش ابدی یک ذهن پاک (۲۰۰۴)، تعطیلات (۲۰۰۶)، سنت‌شکن (۲۰۱۴)، سنت‌شکن: شورشی (۲۰۱۵) و استیو جابز (۲۰۱۵).[۴۲][۴۳] پروژه‌های تلویزیونی او مینی‌سریال‌های میلدرد پیرس (۲۰۱۱) و میر اهل ایست‌تاون (۲۰۲۱) را شامل می‌شود.[۱۱۹][۱۸۱]

آکادمی علوم و هنرهای سینما وینسلت را برای نقش‌آفرینی‌اش در آثار زیر به رسمیت می‌شناسد:[۲۶۳]

وینسلت برندهٔ سه جایزهٔ بفتا شده‌است: بهترین بازیگر نقش اول زن برای کتاب‌خوان (۲۰۰۸) و بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای عقل و احساس (۱۹۹۵) و استیو جابز (۲۰۱۶).[۲۶۳] او همچنین برندهٔ جایزهٔ امی ساعات پربیننده بهترین بازیگر زن در مینی‌سریال برای میلدرد پیرس (۲۰۱۱) و میر اهل ایست‌تاون (۲۰۲۱) و برندهٔ جایزهٔ گرمی بهترین آلبوم شنیداری کودکان برای روایت کتاب صوتی به قصه‌گو گوش کن (۱۹۹۹) شده‌است.[۶۰][۹۲] وینسلت دریافت‌کنندهٔ چهار جایزهٔ گلدن گلوب از طریق انجمن مطبوعات خارجی هالیوود است: او برنده جایزهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای کتاب‌خوان و استیو جابز، بهترین بازیگر نقش اول زن برای جادهٔ انقلابی و بهترین بازیگر نقش اول زن در مینی‌سریال برای میلدرد پیرس شده‌است.[۲۶۴][۲۶۵][۲۶۶] او یکی از معدود بازیگران زن است که از چهار جایزهٔ مهم جوایز سرگرمی آمریکا، سه جایزهٔ را کسب کرده‌اند.[۲۶۷][۲۶۸]

یادداشت‌ها

  1. ↑ ‎/ˈwɪnzlɛt/‎[۱]
  2. ↑ Listen to the Storyteller
  3. ↑ The Golden Hat: Talking Back to Autism

منابع

  1. ↑ "A Slate Show" with Stephen Colbert, Feat. Megan Thee Stallion, Tom Hanks and More. The Late Show with Stephen Colbert. YouTube. 13 March 2021. Event occurs at 3:20. Retrieved 14 March 2021.
  2. ↑ "Kate Winslet Biography: Film Actress, Television Actress (1975–)". Biography.com (FYI/A&E Networks). Archived from the original on 17 July 2016. Retrieved 7 July 2016.
  3. ↑ Barratt, Nick (5 December 2005). "Family detective: Kate Winslet". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 3 March 2008.
  4. ↑ "Kate Winslet discovers her Irish roots". Irish Central. 6 August 2019. Archived from the original on 7 August 2019. Retrieved 12 August 2019. Kate Winslet can trace her roots back to Dublin. She learns about this link, courtesy of her paternal great-great-great-grandmother Eliza O'Brien... The actress had long had a hunch her maternal ancestors were from Sweden but sadly was unable to confirm this before her mother, Sally, died
  5. ↑ ۵٫۰۰ ۵٫۰۱ ۵٫۰۲ ۵٫۰۳ ۵٫۰۴ ۵٫۰۵ ۵٫۰۶ ۵٫۰۷ ۵٫۰۸ ۵٫۰۹ ۵٫۱۰ ۵٫۱۱ Fox, Chloe (3 January 2013). "Kate Winslet: 'I don't do theatre because I'm not prepared to miss my children's bedtime'". The Daily Telegraph. Archived from the original on 28 July 2017. Retrieved 29 October 2017.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ Benson, Richard (12 December 2008). "Kate Winslet: girl interrupted". The Daily Telegraph. Archived from the original on 4 March 2011. Retrieved 14 April 2011.
  7. ↑ ۷٫۰۰ ۷٫۰۱ ۷٫۰۲ ۷٫۰۳ ۷٫۰۴ ۷٫۰۵ ۷٫۰۶ ۷٫۰۷ ۷٫۰۸ ۷٫۰۹ ۷٫۱۰ Feinberg, Scott (11 November 2003). "'Labor Day' Star Kate Winslet on Defying Expectations, Onscreen and Off (Q&A)". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 24 March 2016. Retrieved 30 October 2017.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ "Titanic star in low-key wedding". BBC News. 22 November 1998. Archived from the original on 27 September 2015. Retrieved 1 November 2017.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ Hiscock, John (18 September 2013). "Kate Winslet: 'I still absolutely believe in true love'". The Daily Telegraph. Archived from the original on 9 June 2016. Retrieved 1 November 2017.
  10. ↑ Real, Evan (3 January 2016). "Kate Winslet Opens Up About Being Bullied as a Kid: "I Was Teased for How I Looked"". Marie Claire. Archived from the original on 30 September 2016. Retrieved 30 October 2017.
  11. ↑ Berrington, Katie (23 September 2016). "Kate Winslet's "Sweet" Revenge". Vogue. Archived from the original on 25 June 2017. Retrieved 30 October 2017.
  12. ↑ "Kate Winslet, who is from Reading, took part in the WE Day arena tour". The Reading Chronicle. 23 March 2017. Archived from the original on 23 March 2017. Retrieved 30 October 2017.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ ۱۳٫۲ ۱۳٫۳ ۱۳٫۴ Millea, Holly (November 1999). "The New Passions of Kate Winslet". Premiere: 127–140. ASIN B000A7IUZA.
  14. ↑ Foster, Patrick; Ward, Victoria (15 February 2016). "Kate Winslet's school denies claims that teacher told her to settle for 'fat girl parts'". The Daily Telegraph. Archived from the original on 2 February 2017. Retrieved 30 October 2017.
  15. ↑ "Kate Winslet passed over for being too fat". The Daily Telegraph. 21 February 2011. Archived from the original on 3 April 2015. Retrieved 13 March 2015.
  16. ↑ Midgley, Emma (24 February 2011). "Reading charity celebrates birthday with Winslet film". BBC News. Archived from the original on 3 April 2015. Retrieved 13 March 2015.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ ۱۷٫۳ Vallely, Paul (17 January 2009). "Kate Winslet: The golden girl". The Independent. Archived from the original on 22 March 2010. Retrieved 3 December 2009.
  18. ↑ "Profile: Kate Winslet". BBC News. 23 February 2009. Archived from the original on 30 September 2009. Retrieved 3 December 2009.
  19. ↑ Cornell, Paul; Day, Martin; Topping, Keith (30 July 2015). The Classic British Telefantasy Guide. Orion. p. 28. ISBN 978-0-575-13352-5. Archived from the original on 30 October 2017.
  20. ↑ Docherty, Mark J.; McGown, Alistair D. (26 April 2003). The Hill and Beyond: Children's Television Drama – An Encyclopedia. British Film Institute. pp. 237–238. ISBN 978-0-85170-878-2.
  21. ↑ Roberts, Jerry (5 June 2009). Encyclopedia of Television Film Directors. Scarecrow Press. p. 327. ISBN 978-0-8108-6378-1. Archived from the original on 30 October 2017.
  22. ↑ Wiegand, David (13 July 2008). "DVD review: 'Anglo-Saxon Attitudes'". San Francisco Chronicle. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ ۲۳٫۲ Lipsky, David (5 March 1998). "The Unsinkable Kate Winslet". Rolling Stone. Archived from the original on 26 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  24. ↑ Leith, William (20 September 1992). "It's a funny business". The Independent. Archived from the original on 9 November 2012. Retrieved 25 September 2010.
  25. ↑ Chagollan, Steve (17 March 2014). "Walk of Fame Honoree Kate Winslet Keeps Raising the Bar". Variety. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  26. ↑ "Casualty's Oscar links". BBC News. 26 February 2009. Archived from the original on 11 November 2012. Retrieved 26 October 2017.
  27. ↑ Sibley, Brian (2006). Peter Jackson: A Film-maker's Journey. HarperCollins Entertainment. p. 243. ISBN 978-0-00-717558-1. Archived from the original on 30 October 2017.
  28. ↑ ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ ۲۸٫۲ ۲۸٫۳ Dening, Penelope (9 March 1996). "Winslet ways". Irish Times. Archived from the original on 1 November 2017. Retrieved 26 October 2017.
  29. ↑ "Heavenly Creatures". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 29 October 2014. Retrieved 6 October 2014.
  30. ↑ Masters, Tim (3 April 2014). "Kate Winslet: 'I wish I'd had help dealing with fame'". BBC News. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  31. ↑ Howe, Desson (25 November 1994). "Heavenly Creatures". The Washington Post. Archived from the original on 19 March 2012. Retrieved 2 February 2008.
  32. ↑ "Heavenly Creatures (Original Soundtrack)". BMG Rights Management. 1 January 1994. Archived from the original on 6 November 2017. Retrieved 6 November 2017.
  33. ↑ "Venice Preserved". Plays and Players: 32. 1994. Archived from the original on 30 October 2017.
  34. ↑ ۳۴٫۰ ۳۴٫۱ ۳۴٫۲ Elias, Justine (7 December 1995). "Kate Winslet: No 'Period Babe'". The New York Times. Archived from the original on 11 November 2012. Retrieved 2 February 2008.
  35. ↑ Parkinson, David. "Sense and Sensibility". Radio Times. Archived from the original on 29 August 2012. Retrieved 1 September 2012.
  36. ↑ LaSalle, Mick (13 December 1995). "A fine 'Sensibility', Emma Thompson adapts Jane Austen's classic story". San Francisco Chronicle. Archived from the original on 26 October 2012. Retrieved 31 August 2012.
  37. ↑ "Sense and Sensibility (1995)". Box Office Mojo. Archived from the original on 25 July 2012. Retrieved 23 August 2012.
  38. ↑ Macdonald, Marianne (22 April 1996). "Emma Thompson adds Bafta to Oscar trophies". The Independent. UK. Archived from the original on 26 January 2012. Retrieved 13 August 2011.
    "The 2nd Annual Screen Actors Guild Awards". Screen Actors Guild. Archived from the original on 18 January 2014. Retrieved 13 August 2011.
    "HFPA – Awards Search". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on 11 August 2011. Retrieved 13 August 2011.
    "Nominees & Winners for the 68th Academy Awards". Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Archived from the original on 1 February 2014. Retrieved 13 August 2011.
  39. ↑ Nashawaty, Chris (2 December 2011). "24 Stars' Worst Movies". Entertainment Weekly. Archived from the original on 17 February 2018. Retrieved 16 February 2018.
  40. ↑ Ebert, Roger (1 November 1996). "Jude Movie Review". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 26 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  41. ↑ Jeffries, Mike. "Hamlet Review". Empire. Archived from the original on 26 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  42. ↑ ۴۲٫۰ ۴۲٫۱ ۴۲٫۲ ۴۲٫۳ "Kate Winslet Movie Box Office Results". Box Office Mojo. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  43. ↑ ۴۳٫۰ ۴۳٫۱ ۴۳٫۲ "Kate Winslet". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 30 August 2017. Retrieved 26 October 2017.
  44. ↑ ۴۴٫۰ ۴۴٫۱ ۴۴٫۲ ۴۴٫۳ ۴۴٫۴ ۴۴٫۵ Smith, Krista (3 November 2008). "Isn't she Deneuvely?". Vanity Fair. Archived from the original on 3 January 2017. Retrieved 28 October 2017.
  45. ↑ ۴۵٫۰ ۴۵٫۱ ۴۵٫۲ "Titanic". Entertainment Weekly. 7 November 1997. pp. 1–7. Archived from the original on 10 October 2008. Retrieved 24 January 2010.
  46. ↑ Gritten, David (11 May 1997). "Back From the Abyss". Los Angeles Times. Archived from the original on 4 February 2017. Retrieved 27 October 2016.
  47. ↑ Perez, Lexy (1 December 2017). "Kate Winslet, Stephen Colbert Reenact 'Titanic' Ending". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 23 June 2019. Retrieved 23 June 2019.
  48. ↑ Ansen, David (14 December 1997). "Rough Waters". Newsweek. Archived from the original on 13 October 2016. Retrieved 27 October 2016.
  49. ↑ Clark, Mike. "Flashback: Read our original review of 'Titanic'". USA Today. Archived from the original on 16 May 2017. Retrieved 27 October 2016.
  50. ↑ "Worldwide Grosses". Box Office Mojo. Archived from the original on 16 July 2001. Retrieved 18 April 2015.
  51. ↑ ۵۱٫۰ ۵۱٫۱ ۵۱٫۲ ۵۱٫۳ ۵۱٫۴ Riding, Alan (12 September 1999). "For Kate Winslet, Being a Movie Star iIs 'a Bit Daft'". The New York Times. Archived from the original on 3 January 2017. Retrieved 27 October 2016.
  52. ↑ Davis, Jason (24 March 1998). "Love story that won the heart of the Academy: The love story that stole the world's hearts". BBC News. Archived from the original on 8 March 2008. Retrieved 11 September 2007.
  53. ↑ ۵۳٫۰ ۵۳٫۱ Mackenzie, Suzie (10 April 2004). "Perfecting the illusion". The Guardian. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  54. ↑ ۵۴٫۰ ۵۴٫۱ ۵۴٫۲ Maslin, Janet (16 April 1999). "Life With Mother Can Be Erratic, to Say the Least". The New York Times. Archived from the original on 22 February 2012. Retrieved 4 February 2008.
  55. ↑ Wloszczyna, Susan (23 December 2008). "A Revolutionary Road for Titanic friends DiCaprio, Winslet". USA Today. Archived from the original on 28 December 2008. Retrieved 4 February 2008.
  56. ↑ Gerrard, Nicci (12 March 2000). "Kate gets real". The Guardian. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  57. ↑ Brook, Tom (5 November 1999). "Holy Smoke: Winslet's back". BBC News. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  58. ↑ "Festive TV treat for Winslet fans". BBC News. 18 November 1999. Archived from the original on 8 March 2008. Retrieved 5 February 2008.
  59. ↑ "Listen to the Storyteller – A Trio of Musical Tales from Around the World". Sony Classical Records. 17 August 1999. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  60. ↑ ۶۰٫۰ ۶۰٫۱ "Grammy Award Results for Kate Winslet". The Recording Academy. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  61. ↑ Allen, Jamie (15 December 2000). "'Quills' scribe channels sadistic Sade". CNN. Archived from the original on 24 June 2007. Retrieved 31 March 2007.
  62. ↑ Thomas, Rebecca (28 December 2000). "Quills Ruffling Feathers". BBC News. Archived from the original on 1 February 2008. Retrieved 27 March 2007.
  63. ↑ Greenberg, James (November 2000). "Say Anything". Los Angeles: 54–55. ISSN 1522-9149. Archived from the original on 30 October 2017.
  64. ↑ "The 7th Annual Screen Actors Guild Awards". Screen Actors Guild Award. 2001. Archived from the original on 17 March 2016. Retrieved 22 January 2014.
  65. ↑ Mottram, James (20 August 2001). "Interview – Kate Winslet". BBC News. Archived from the original on 5 April 2007. Retrieved 27 October 2017.
  66. ↑ "Winslet Hid Pregnancy Under Corsets". ABC News. 20 August 2001. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  67. ↑ Turan, Kenneth (14 December 2001). "Connecting with the Poignant 'Iris'". Los Angeles Times. Archived from the original on 17 October 2015. Retrieved 27 October 2017.
  68. ↑ ۶۸٫۰ ۶۸٫۱ ۶۸٫۲ Youngs, Ian (24 February 2002). "The importance of being Iris". BBC News. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  69. ↑ Amis, Martin (21 December 2001). "Age will win". The Guardian. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  70. ↑ Irvine, Chris (23 January 2009). "Oscar nomination 2009: Kate Winslet will join list of great Oscar losers if she is defeated". The Daily Telegraph. Archived from the original on 26 March 2010. Retrieved 27 October 2017.
  71. ↑ ۷۱٫۰ ۷۱٫۱ "Kate Winslet tunes up for a singing career". The Guardian. 25 June 2001. Archived from the original on 25 December 2013. Retrieved 3 December 2009.
  72. ↑ "Winslet launches festive chart bid". BBC News. 26 November 2001. Archived from the original on 26 January 2017. Retrieved 4 November 2017.
  73. ↑ Lee, Alana (10 March 2003). "Kate Winslet: The Life of David Gale". BBC News. Archived from the original on 27 June 2006. Retrieved 27 October 2017.
  74. ↑ LaSalle, Mick (21 February 2003). "Lack of mystery undermines 'David Gale' / Muddled treatise on death penalty". San Francisco Chronicle. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  75. ↑ ۷۵٫۰ ۷۵٫۱ ۷۵٫۲ ۷۵٫۳ ۷۵٫۴ Bunbury, Stephanie (2 January 2005). "Mother Superior". The Age. Archived from the original on 18 February 2009. Retrieved 7 February 2009.
  76. ↑ Rosen, Christopher (19 March 2014). "Kate Winslet Remembers How 'Eternal Sunshine Of The Spotless Mind' Helped Change Her Career". HuffPost. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 28 February 2020.
  77. ↑ ۷۷٫۰ ۷۷٫۱ Oei, Lily (2 January 2005). "Kate Winslet: Eternal Sunshine of the Spotless Mind". Variety. Archived from the original on 14 March 2005. Retrieved 28 February 2020.
  78. ↑ ۷۸٫۰ ۷۸٫۱ ۷۸٫۲ Holmes, A.M. "Kate Winslet, 2004". Index Magazine. Archived from the original on 28 May 2017. Retrieved 27 October 2017.
  79. ↑ "Eternal Sunshine of the Spotless Mind". Box Office Mojo. Archived from the original on 10 May 2013. Retrieved 27 October 2017.
  80. ↑ "The 21st Century's 100 Greatest Films". BBC News. 23 August 2016. Archived from the original on 31 January 2017. Retrieved 16 August 2017.
    Dargis, Manohla; Scott, A.O. (9 June 2017). "The 25 Best Films of the 21st Century...So Far". The New York Times. Archived from the original on 8 July 2017. Retrieved 8 July 2017.
  81. ↑ Travers, Peter (10 March 2004). "Eternal Sunshine of the Spotless Mind". Rolling Stone. Archived from the original on 22 June 2008. Retrieved 28 February 2020.
  82. ↑ "The 100 Greatest Performances of All Time: 100–75". Premiere. Archived from the original on 31 March 2009. Retrieved 30 January 2009.
  83. ↑ ۸۳٫۰ ۸۳٫۱ ۸۳٫۲ Richards, Olly (November 2006). "In Conversation with Kate Winslet". Empire: 159–164.
  84. ↑ "Nominees & Winners for the 74th Academy Awards". Academy of Motion Picture Arts and Sciences. 2005. Archived from the original on 2 May 2017. Retrieved 22 April 2015.
  85. ↑ ۸۵٫۰ ۸۵٫۱ "BAFTA gives Winslet two best actress nods". Today. 19 January 2005. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  86. ↑ Irvine, Chris (8 November 2009). "Kate Winslet 'worth £60 million' to British economy". The Daily Telegraph. Archived from the original on 11 November 2009. Retrieved 27 October 2017.
  87. ↑ Hohenadel, Kristen (7 November 2004). "Behind the Writer Behind Peter Pan". The New York Times. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  88. ↑ Taykor, Ella (11 November 2004). "The Other Dr. Strangelove". LA Weekly. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  89. ↑ Clinton, Paul (19 November 2004). "Review: 'Finding Neverland' a joy to see". CNN. Archived from the original on 12 May 2016. Retrieved 27 October 2017.
  90. ↑ "Finding Neverland". Box Office Mojo. Archived from the original on 5 April 2017. Retrieved 27 October 2017.
  91. ↑ Ryan, Amy (26 September 2005). "Snap Judgment: 'Extras'". Entertainment Weekly. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  92. ↑ ۹۲٫۰ ۹۲٫۱ "Kate Winslet: Awards and nominations". Academy of Television Arts & Sciences. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  93. ↑ Schaefer, Stephen (27 November 2007). "Winslet swears by role". Boston Herald. p. 27.
  94. ↑ Holden, Stephen (7 September 2007). "Blue Collar Guy Loses His Heart and Ruins His Lungs". The New York Times. Archived from the original on 17 April 2009. Retrieved 3 December 2009.
  95. ↑ Elley, Derek (5 September 2007). "Romance & Cigarettes". Variety. Archived from the original on 4 November 2015. Retrieved 7 February 2009.
  96. ↑ "Baftas 2007: The winners". BBC News. 11 February 2007. Archived from the original on 5 March 2016. Retrieved 30 October 2017.
  97. ↑ "All The King's Men (2006)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 30 August 2017. Retrieved 27 October 2017.
  98. ↑ "All The King's Men". Nature. Box Office Mojo. 447 (7147): 892–893. 2007. Bibcode:2007Natur.447..892.. doi:10.1038/447892a. PMID 17581547. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  99. ↑ Chang, Justin (12 December 2006). "Kate Winslet, 'Little Children'". Variety. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  100. ↑ ۱۰۰٫۰ ۱۰۰٫۱ Hiscock, John (27 October 2006). "Why Winslet bared body and soul". The Daily Telegraph. Archived from the original on 31 August 2015. Retrieved 27 October 2017.
  101. ↑ Scott, A.O. (29 September 2006). "Playground Rules: No Hitting, No Sex". The New York Times. Archived from the original on 13 November 2007. Retrieved 29 September 2006.
  102. ↑ "In profile: Best actress nominees". BBC News. 23 January 2007. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  103. ↑ Weintraub, Steve (8 December 2006). "Collider Interviews Kate Winslet and Nancy Meyers – 'The Holiday'". Collider. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  104. ↑ "The Holiday". Box Office Mojo. Archived from the original on 29 January 2009. Retrieved 7 February 2009.
  105. ↑ Chang, Justin (30 November 2006). "The Holiday". Variety. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  106. ↑ Stuart, Jen (3 November 2006). "A puppet's life goes down the toilet". Newsday. Archived from the original on 26 November 2006. Retrieved 8 June 2015.
  107. ↑ Quinn, Anthony (8 August 2008). "The Fox and the Child (U)". The Independent. Archived from the original on 7 April 2014. Retrieved 2 April 2014.
  108. ↑ ۱۰۸٫۰ ۱۰۸٫۱ ۱۰۸٫۲ ۱۰۸٫۳ ۱۰۸٫۴ ۱۰۸٫۵ Harris, Mark (19 February 2009). "Best Actress: Kate Winslet's Moment". Time. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  109. ↑ ۱۰۹٫۰ ۱۰۹٫۱ ۱۰۹٫۲ Cochraine, Kira (19 December 2008). "'I did have moments where I'd say, Oh my God ...'". The Guardian. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  110. ↑ Edelstein, David (12 December 2008). "'Tis the Season ..." New York. Archived from the original on 31 January 2009. Retrieved 10 January 2009.
  111. ↑ Meza, Ed; Fleming, Michael (8 January 2008). "Winslet replaces Kidman in 'Reader'". Variety. Archived from the original on 4 November 2015. Retrieved 10 January 2008.
  112. ↑ ۱۱۲٫۰ ۱۱۲٫۱ Balfour, Brad (23 January 2009). "Actress Kate Winslet Struggles With Making The Reader, The Nazi Era and Oscar Buzz". HuffPost. Archived from the original on 28 September 2016. Retrieved 28 February 2020.
  113. ↑ Shipman, Tim (15 February 2009). "Kate Winslet's Oscar chances hit by The Reader Nazi accusation". The Daily Telegraph. Archived from the original on 14 August 2016. Retrieved 8 November 2017.
  114. ↑ Todd, McCarthy (30 November 2008). "The Reader". Variety. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  115. ↑ Sandhu, Sukhdev (29 December 2008). "The Reader – review". The Telegraph. Archived from the original on 28 November 2015. Retrieved 28 October 2017.
  116. ↑ Graham, Mark (23 January 2009). "Getting to the Bottom of Kate Winslet's Unprecedented Oscar Snubs". New York. Archived from the original on 27 January 2009. Retrieved 30 January 2009.
  117. ↑ "Trivia". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  118. ↑ ۱۱۸٫۰ ۱۱۸٫۱ ۱۱۸٫۲ ۱۱۸٫۳ ۱۱۸٫۴ ۱۱۸٫۵ ۱۱۸٫۶ Ellison, Jo (April 2011). "Solo Act". Vogue: 218–225.
  119. ↑ ۱۱۹٫۰ ۱۱۹٫۱ ۱۱۹٫۲ ۱۱۹٫۳ "Interview: Kate Winslet on Mildred Pierce". Radio Times. 24 June 2011. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  120. ↑ Raddish, Christina (2 February 2011). "Kate Winslet and Director Todd Haynes Interview: Mildred Pierce". Collider. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  121. ↑ Collins, Scott (29 March 2011). "HBO's 'Mildred Pierce' With Kate Winslet Opens To Disappointing Ratings". Los Angeles Times. Archived from the original on 5 April 2011. Retrieved 21 May 2011.
  122. ↑ "Mildred Pierce". Metacritic. Archived from the original on 30 August 2011. Retrieved 21 May 2011.
  123. ↑ Seitz, Matt Zoller (24 March 2011). "Mildred Pierce Is A Quiet, Heartbreaking Masterpiece". Salon. Archived from the original on 4 June 2011. Retrieved 21 May 2011.
  124. ↑ Wicks, Kevin (September 2011). "Emmys: 'Downton' Nearly Sweeps, Kate Winslet Edges Toward EGOT". BBC America. Archived from the original on 23 October 2013. Retrieved 28 October 2017.
    "Mildred Pierce". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on 20 January 2012. Retrieved 16 January 2012.
    "The 18th Annual Screen Actors Guild Awards". Screen Actors Guild. Archived from the original on 19 June 2012. Retrieved 30 January 2012.
  125. ↑ Barclay, Eliza (14 September 2011). "'Contagion': CDC Basks In Hollywood's Admiring Take On Disease Detectives". National Public Radio. Archived from the original on 16 September 2011. Retrieved 16 September 2011.
  126. ↑ "Contagion (2011)". Box Office Mojo. Archived from the original on 24 October 2011. Retrieved 28 October 2011.
  127. ↑ Denby, David (19 September 2011). "Call the Doctor". The New Yorker. Archived from the original on 8 April 2015. Retrieved 28 October 2011.
  128. ↑ Ellen, Gamerman (9 December 2011). "On Playing One of Four 'Caged Animals'". The Wall Street Journal. Archived from the original on 30 May 2015. Retrieved 28 October 2011.
  129. ↑ Chris, Michaud (16 December 2011). "Kate Winslet finds delight in "Carnage"". Reuters. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 28 October 2011.
  130. ↑ "Carnage (2011)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 30 August 2017. Retrieved 28 October 2017.
  131. ↑ "Carnage". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  132. ↑ Sherwell, Phillip (29 October 2017). "Movie 43: How Kate Winslet and Hugh Jackman lured all-star cast to 'the worst film ever'". The Daily Telegraph. Archived from the original on 3 February 2013. Retrieved 2 February 2013.
  133. ↑ Roeper, Richard (25 January 2013). "There's awful and then there's 'Movie 43'". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 14 February 2014. Retrieved 26 January 2013.
  134. ↑ Gelt, Jessica (14 March 2012). "Audiobooks are going Hollywood". Los Angeles Times. Archived from the original on 14 March 2012. Retrieved 14 March 2012.
  135. ↑ "Audiobook Review: Thérèse Raquin". AudioFile. 5 May 2012. Archived from the original on 30 October 2012. Retrieved 5 May 2012.
  136. ↑ Hammond, Pete (22 December 2013). "Oscars Q&A: Kate Winslet On 'Labor Day'". Deadline Hollywood. Archived from the original on 21 June 2017. Retrieved 29 October 2017.
  137. ↑ "Labor Day (2014)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 8 February 2014. Retrieved 8 February 2014.
  138. ↑ Nashwaty, Chris (11 February 2014). "Labor Day Movie". Entertainment Weekly. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  139. ↑ "Making Sense of This Morning's Golden Globe Nominations and Snubs (Analysis)". The Hollywood Reporter. 12 December 2013. Archived from the original on 16 December 2013. Retrieved 1 January 2014.
  140. ↑ ۱۴۰٫۰ ۱۴۰٫۱ Alexander, Bryan (6 July 2013). "On set of 'Divergent', Kate Winslet is pregnant and mean". USA Today. Archived from the original on 18 February 2014. Retrieved 17 March 2014.
  141. ↑ ۱۴۱٫۰ ۱۴۱٫۱ Feeney, Nolan (17 March 2015). "Kate Winslet on Insurgent: I Wanted More Fight Scenes With Shailene Woodley". Time. Archived from the original on 24 July 2016. Retrieved 29 October 2017.
  142. ↑ Lawson, Richard (20 March 2014). "The Generic Dystopia of Divergent". Vanity Fair. Archived from the original on 13 April 2016. Retrieved 29 October 2017.
  143. ↑ "Divergent (2014)". Box Office Mojo. 21 March 2014. Archived from the original on 1 October 2014. Retrieved 2 October 2014.
  144. ↑ ۱۴۴٫۰ ۱۴۴٫۱ Kilcooley-O'Halloran, Scarlett (15 April 2015). "Kate's Occasional Chaos". Vogue. Archived from the original on 25 June 2017. Retrieved 29 October 2017.
  145. ↑ Shoard, Catherine (10 September 2014). "A Little Chaos review – Louis XIV gardening romp borders on ridiculous". The Guardian. Archived from the original on 11 September 2014. Retrieved 10 September 2014.
  146. ↑ "Matlida by Roald Dahl". Penguin Random House. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  147. ↑ "The Magic Finger by Roald Dahl". Penguin Random House. 11 September 2014. Archived from the original on 14 November 2017. Retrieved 14 November 2017.
  148. ↑ "Insurgent". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 17 March 2015. Retrieved 20 March 2015.
  149. ↑ "Insurgent (2015)". Box Office Mojo. Archived from the original on 19 April 2015. Retrieved 19 April 2015.
  150. ↑ ۱۵۰٫۰ ۱۵۰٫۱ Yuan, Jada (15 September 2015). "Kate Winslet Discusses the Many Reasons The Dressmaker Will Make You Jealous of Her". New York. Archived from the original on 30 June 2017. Retrieved 29 October 2017.
  151. ↑ Schonfield, Zach (3 October 2016). "Kate Winslet: The Newsweek Interview". Newsweek. Archived from the original on 19 August 2017. Retrieved 29 October 2017.
  152. ↑ Abele, Robert (21 September 2016). "Review: Australian drama 'The Dressmaker' has hearty energy but quickly wears out its welcome". Los Angeles Times. Archived from the original on 24 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  153. ↑ Bodey, Michael (23 December 2015). "The Dressmaker set to enter top 10 at box office". The Australian. Retrieved 29 October 2017.
  154. ↑ "The Dressmaker (2016)". Box Office Mojo. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  155. ↑ Frater, Patrick (9 December 2015). "'Mad Max,' 'Dressmaker' Split Australian Academy Awards". Variety. Archived from the original on 11 December 2015. Retrieved 28 October 2015.
  156. ↑ ۱۵۶٫۰ ۱۵۶٫۱ ۱۵۶٫۲ ۱۵۶٫۳ ۱۵۶٫۴ ۱۵۶٫۵ ۱۵۶٫۶ Lipsky-Karasz, Elisa (30 September 2015). "Director's Darling: Kate Winslet Stars in the Highly Anticipated Film 'Steve Jobs'". The Wall Street Journal. Archived from the original on 9 September 2017. Retrieved 29 October 2017.
  157. ↑ Lang, Brent (25 October 2015). "'Steve Jobs' Bombs: What Went Wrong With the Apple Drama". Variety. Archived from the original on 14 June 2017. Retrieved 29 October 2017.
  158. ↑ Brzeski, Patrick (14 May 2016). "Wanda's Legendary Lost $500 Million in 2015, Chinese Filing Reveals". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 10 November 2017. Retrieved 9 November 2017.
  159. ↑ Howell, Peter (29 October 2017). "Steve Jobs a man as imperfect and 'insanely great' as his machines: review". Toronto Star. Archived from the original on 18 October 2015. Retrieved 16 October 2015.
  160. ↑ "Review: Aaron Sorkin dominates the ambitious three-act drama that is 'Steve Jobs'". HitFix. 6 September 2015. Archived from the original on 8 September 2015. Retrieved 6 September 2015.
  161. ↑ Ellis-Petersen, Hannah; Lee, Benjamin (14 February 2016). "Kate Winslet: I was told to 'settle for the fat girl parts'". The Guardian. Archived from the original on 7 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
    Konerman, Jennifer (10 January 2016). "Golden Globes: Kate Winslet Wins Best Supporting Actress in a Motion Picture". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 11 May 2016. Retrieved 29 October 2017.
    Piccalo, Gina (21 January 2016). "The Envelope: Oscars 2016: How a wig helped Kate Winslet snag her nominated 'Steve Jobs' role". Los Angeles Times. Archived from the original on 24 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  162. ↑ Rubenstein, Holly (17 February 2016). "Kate Winslet says playing a Brit "would be ultimate challenge"". Reuters. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  163. ↑ Hornady, Ann (25 February 2016). "An appealing Casey Affleck plays one of Atlanta's finest in 'Triple 9'". The Washington Post. Archived from the original on 8 November 2017. Retrieved 29 October 2017.
  164. ↑ Jackson, Danielle (13 December 2016). "Collateral Beauty reviews: Will Smith movie slammed by critics". Entertainment Weekly. Archived from the original on 1 January 2017. Retrieved 31 December 2016.
  165. ↑ Yoshida, Emily (16 December 2016). "Collateral Beauty Is a Cold and Crass Christmas Carol Remake That's Exactly As Bad As You've Heard". New York. Archived from the original on 16 December 2016. Retrieved 17 December 2016.
  166. ↑ "Collateral Beauty (2016)". Box Office Mojo. Archived from the original on 5 August 2017. Retrieved 29 October 2017.
  167. ↑ Zemler, Emily (19 June 2017). "Kate Winslet Says Titanic Prepared Her for The Mountain Between Us". Elle. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  168. ↑ ۱۶۸٫۰ ۱۶۸٫۱ ۱۶۸٫۲ ۱۶۸٫۳ ۱۶۸٫۴ Ryzik, Melena (6 September 2017). "Kate Winslet Relives Two Haunting Film Experiences". The New York Times. Archived from the original on 10 September 2017. Retrieved 29 October 2017.
  169. ↑ Whitaker, Helen (27 September 2017). "Kate Winslet: "Me and Leo? We quote the odd Titanic line to each other."". Glamour. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  170. ↑ Macdonald, Moira (3 October 2017). "'The Mountain Between Us' review: Idris Elba, Kate Winslet keep film aloft". The Seattle Times. Archived from the original on 6 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  171. ↑ ۱۷۱٫۰ ۱۷۱٫۱ Setoodeh, Ramin (October 2017). "Kate Winslet on Woody Allen, 'Wonder Wheel' and the 20th Anniversary of 'Titanic'". Variety. Archived from the original on 24 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  172. ↑ Dargis, Manohla (30 November 2017). "Review: 'Wonder Wheel,' Woody Allen's Coney Island Memory Palace". The New York Times. Archived from the original on 8 December 2017. Retrieved 8 December 2017.
  173. ↑ ۱۷۳٫۰ ۱۷۳٫۱ ۱۷۳٫۲ Miller, Julie (10 September 2020). "Kate Winslet, Unfiltered: 'Because Life Is F–king Short'". Vanity Fair. Archived from the original on 1 October 2020. Retrieved 11 September 2020.
  174. ↑ Golby, Joel (13 April 2019). "Why are Rosamund Pike and Kate Winslet stuck in the CGI Moominvalley?". The Guardian. Archived from the original on 16 April 2019. Retrieved 16 April 2019.
  175. ↑ Lee, Benjamin (7 September 2019). "Blackbird review – Sarandon and Winslet's lifeless death drama". The Guardian. Archived from the original on 8 September 2019. Retrieved 10 September 2019.
  176. ↑ Wiseman, Andreas (14 December 2018). "Kate Winslet & Saoirse Ronan To Star In Romance 'Ammonite' For 'The King's Speech' & 'Lady Macbeth' Producers". Deadline Hollywood. Archived from the original on 14 December 2018. Retrieved 15 December 2018.
  177. ↑ Siegel, Tatiana (26 August 2020). ""Oh F***, I've Forgotten How to Act": Kate Winslet, Back in the Awards Race With Same-Sex Romance 'Ammonite,' on Getting Back to Work". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 27 August 2020. Retrieved 27 August 2020.
  178. ↑ James, Caryn (12 September 2020). "Film review: Five stars for the 'exquisite' Ammonite". BBC. Archived from the original on 12 September 2020. Retrieved 12 September 2020.
  179. ↑ Betancourt, Manuel (27 May 2021). "12 Essential Kate Winslet Performances". New York. Archived from the original on 27 May 2021. Retrieved 27 May 2021.
  180. ↑ McNary, Dave (7 May 2019). "Mackenzie Foy, Kate Winslet to Star in 'Black Beauty'". Variety. Archived from the original on 7 May 2019. Retrieved 8 May 2019.
  181. ↑ ۱۸۱٫۰ ۱۸۱٫۱ Porter, Rick (23 January 2019). "Kate Winslet Returns to HBO for Limited Series". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 23 January 2019. Retrieved 23 January 2019.
  182. ↑ Mangan, Lucy (19 April 2021). "Mare of Easttown review – Kate Winslet triumphs in a moreish murder mystery". The Guardian. Archived from the original on 8 June 2021. Retrieved 3 May 2021.
  183. ↑ Porter, Rick (1 June 2021). "'Mare of Easttown' Finale Reaches Series Highs on HBO, HBO Max". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 9 June 2021. Retrieved 8 June 2021.
  184. ↑ Perez, Lexy (19 September 2021). "Emmys: Kate Winslet Wins Best Limited Series Actress for Playing "Imperfect, Flawed Mother" in 'Mare of Easttown'". The Los Angeles Times. Archived from the original on 19 September 2021. Retrieved 19 September 2021.
  185. ↑ Kroll, Justin (13 October 2015). "Kate Winslet to Star in Lee Miller Biopic". Variety. Archived from the original on 14 October 2015. Retrieved 15 October 2015.
  186. ↑ Stolworthy, Jacob (14 June 2018). "Avatar director James Cameron required Kate Winslet to hold breath underwater for seven minutes in watery sequels". The Independent. Archived from the original on 27 June 2018. Retrieved 27 June 2018.
  187. ↑ Pomerance, Murray (Ed.) (11 October 2011). Shining in Shadows: Movie Stars of the 2000s. Rutgers University Press. p. 192. ISBN 978-0-8135-5216-3. Retrieved 16 June 2021.
  188. ↑ ۱۸۸٫۰ ۱۸۸٫۱ Whitty, Stephen (26 January 2014). "Kate Winslet on 'Labor Day,' pregnancy, acting and that 'Titanic' breakthrough". NJ.com. Archived from the original on 19 March 2015. Retrieved 4 November 2017.
  189. ↑ "Falling in Love Again". Elle: 131–136. November 2004.
  190. ↑ Perrotta, Tom (4 February 2009). "Kate Winslet". The New York Times. Retrieved 4 November 2017.
  191. ↑ Lane, Anthony (6 November 2020). "Discoveries and Awakenings in 'Ammonite'". The New Yorker. Retrieved 14 June 2021.
  192. ↑ Livingstone, Josephine (12 October 2017). "The Mountain Between Us is a Lesson in Bad Casting". The New Republic. Retrieved 17 June 2021.
  193. ↑ ۱۹۳٫۰ ۱۹۳٫۱ Bilmes, Alex (January 2007). "Out of the Ordinary". Vogue: 122–126.
  194. ↑ Dwyer, Michael (3 January 2009). "What Kate did next". The Irish Times. Retrieved 4 November 2017.
  195. ↑ ۱۹۵٫۰ ۱۹۵٫۱ Michelle, Manelis (10 April 2012). "Kate Winslet and the naked truth". Vogue. Retrieved 1 November 2017.
  196. ↑ Holmes, Sally (26 June 2015). "Why Kate Winslet's Boobs Were Her Biggest Obstacle in 'A Little Chaos'". Elle. Retrieved 1 November 2017. She has the kind of personality that puts an entire room at ease, dropping F-bombs and self-deprecating remarks intermittently, while charming everyone with that buttery English accent
  197. ↑ ۱۹۷٫۰ ۱۹۷٫۱ ۱۹۷٫۲ Reid, Vickie (15 January 1999). "Waving, not drowning". The Guardian. London. Retrieved 30 November 2009.
  198. ↑ Pomerance, Murray (19 October 2011). Shining in Shadows: Movie Stars of the 2000s. Rutgers University Press. p. 184. ISBN 978-0-8135-5216-3. Retrieved 20 October 2021.
  199. ↑ Smith, Goldwin; Gilman, Sander L. (23 January 2008). Diets and Dieting: A Cultural Encyclopedia. Routledge. p. 44. ISBN 978-1-135-87068-3. Retrieved 20 October 2021.
  200. ↑ "In brief: Winslet says fuss about figure is 'my own fault'". The Guardian. 18 February 2003. Retrieved 1 November 2017.
  201. ↑ "Magazine admits airbrushing Winslet". BBC News. 9 January 2003. Retrieved 1 November 2017.
  202. ↑ Grossberg, John (9 March 2007). "Kate Winslet Gets Big, Fat Apology". E! News. Retrieved 30 July 2014.
  203. ↑ ۲۰۳٫۰ ۲۰۳٫۱ Burleigh, James (10 March 2007). "I'm no hypocrite, says diet libel winner Kate". The Daily Telegraph. Retrieved 31 October 2017.
  204. ↑ ۲۰۴٫۰ ۲۰۴٫۱ "Kate Winslet accepts £25,000 libel damages from Daily Mail". The Guardian. 3 November 2009. Retrieved 1 November 2017.
  205. ↑ "Most Beautiful People 2005". People. 9 May 2005. Retrieved 1 November 2017.
  206. ↑ Campbell-Johnston, Rachel (1 June 2005). "The most beautiful women?". The Sunday Times. Retrieved 15 January 2015.
    "Angelina Jolie 'Sexiest Movie Star Ever'". Empire. 5 December 2007. Retrieved 15 January 2015.
    "Who Is the Most Beautiful?". Yahoo!. 9 April 2009. Retrieved 17 January 2015.
  207. ↑ Eden, Richard (14 August 2011). "Kate Winslet: Cosmetic surgery goes against my morals". The Daily Telegraph. Retrieved 1 November 2017.
  208. ↑ Sowray, Bibby (16 August 2011). "Winslet Won't". Vogue. Retrieved 1 November 2017.
  209. ↑ Mychaskiw, Marianne (2 October 2015). "Kate Winslet Tells Lancôme Not to Photoshop Out Her Wrinkles in Campaign Images". InStyle. Retrieved 1 November 2017.
  210. ↑ "Kate Winslet's new contract bans retouching of her photos". Hello!. 23 October 2015. Retrieved 1 November 2017.
  211. ↑ Jamieson, Natalie (10 November 2015). "Kate Winslet on gender pay chat: It's a bit vulgar". Newsbeat. Retrieved 11 November 2015.
  212. ↑ Pomerantz, Dorothy (1 July 2009). "Hollywood's Top-Earning Actresses". Forbes. Retrieved 1 November 2017.
  213. ↑ Brooks, Xan (9 November 2009). "Kate Winslet 'worth £60m' to UK economy". The Guardian. Retrieved 4 November 2017.
  214. ↑ Jackson, Peter (30 April 2009). "Kate Winslet – The 2009 Time 100". Time. Retrieved 1 November 2017.
  215. ↑ Agarwal, Varsha (16 September 2021). "Britney Spears, ScarJo & Kate Winslet Among Time's 100 Most Influential People". Republic World. Retrieved 16 September 2021.
  216. ↑ Warr, Philippa (11 October 2011). "Copy-Kate: Madame Tussauds Unveil Their Kate Winslet Waxwork". HuffPost. Retrieved 1 November 2017.
  217. ↑ "Kate Winslet Receives Star On Hollywood Walk Of Fame In First Post-Baby Appearance". HuffPost. 14 August 2014. Retrieved 1 November 2017.
  218. ↑ "Kate Winslet to receive honorary Cesar award". BBC News. 27 January 2012. Retrieved 1 November 2017.
  219. ↑ "Kate Winslet and Gary Barlow receive royal honours". BBC News. 21 November 2012. Retrieved 1 November 2017.
  220. ↑ Clark, John (17 April 1999). "Winslet Sets a New Course". Los Angeles Times. Archived from the original on 14 November 2017. Retrieved 3 November 2017.
  221. ↑ Moreton, Cole (12 September 1999). "Film world acclaims writer's final act". The Independent. Retrieved 14 April 2011.
  222. ↑ ۲۲۲٫۰ ۲۲۲٫۱ "Kate Winslet: Queen of the World". Parade. 5 November 2006. Retrieved 14 April 2011.
  223. ↑ "Winslet Gives Birth To Daughter Mia In England". Chicago Tribune. 16 October 2000. Retrieved 10 August 2015.
  224. ↑ "Winslet's divorce finalized". BBC News. 12 December 2001. Retrieved 14 April 2011.
  225. ↑ Yazel, Leslie (February 2002). "Kate Our Hero". Glamour: 179–180.
  226. ↑ ۲۲۶٫۰ ۲۲۶٫۱ Hiscok, John (23 January 2009). "Kate Winslet and Sam Mendes: Hollywood's golden couple". The Daily Telegraph. Retrieved 31 October 2017.
  227. ↑ Midgeley, Neil; Leonord, Tom (16 March 2010). "Kate Winslet and Sam Mendes: Hollywood couple split after seven year marriage". The Daily Telegraph. Retrieved 31 October 2017.
  228. ↑ "Kate Winslet and Sam Mendes split". BBC News. 15 March 2010. Retrieved 15 March 2010.
  229. ↑ Picardie, Justine (November 2011). "Forever Chic". Harper's Bazaar: 188–192. there's no way I'm going to allow my children to be fucked up because my marriages haven't worked out |access-date= requires |url= (help)
  230. ↑ Wilson, Mackenzie (December 2010). "It's Back to Britain for Kate Winslet". BBC America. Retrieved 25 November 2020.
  231. ↑ Kurp, Josh (15 January 2021). "Kate Winslet Explains Why Husband Is No Longer Named 'Ned Rocknroll'". Uproxx. Retrieved 23 May 2021.
  232. ↑ Ho, Erica (30 October 2017). "Kate Winslet Weds Ned RocknRoll, Richard Branson's Nephew". Time. Retrieved 27 December 2012.
  233. ↑ "Kate Winslet marries Ned RocknRoll in private New York ceremony". BBC News. Retrieved 27 December 2012.
  234. ↑ Saad, Nardine (18 March 2014). "Kate Winslet explains her son's name, Bear Blaze, on 'Ellen'". Los Angeles Times. Retrieved 8 November 2017.
  235. ↑ Pells, Rachel (2 April 2015). "Kate Winslet in Titanic battle over plan to build 600ft seawall to protect her home". The Independent. Retrieved 30 October 2017.
  236. ↑ "Kate Winslet is Bazaar's March cover star". Harper's Bazaar. 8 February 2015. Retrieved 23 March 2015.
  237. ↑ Smith, Liz (3 November 2017). "Kate Winslet: What Matters Most". Good Housekeeping. Retrieved 14 February 2007.
  238. ↑ "Star turn for house". The Daily Telegraph. 19 May 2004. Retrieved 31 October 2017.
  239. ↑ "Star to be family charity patron". BBC News. 25 March 2006. Retrieved 31 October 2017.
  240. ↑ "Bloc Party and Lily Allen auction artwork for charity". NME. 7 October 2006. Retrieved 31 October 2017.
  241. ↑ "Celebs take part in 'Kite Runner' auction". United Press International. 4 December 2007. Retrieved 31 October 2017.
  242. ↑ "Tony Blair and Kate Winslet contribute to butterfly book". The Daily Telegraph. 29 April 2009. Retrieved 31 October 2017.
  243. ↑ ۲۴۳٫۰ ۲۴۳٫۱ de Klerk, Amy (13 June 2017). "Kate Winslet on feeling her most confident self in her forties". Harper's Bazaar. Retrieved 31 October 2017.
  244. ↑ Clark, Cindy (26 March 2012). "Kate Winslet wears a new hat: Charity coordinator". USA Today. Retrieved 12 August 2013.
  245. ↑ "Film moves Winslet to start charity". The Belfast Telegraph. 22 September 2010. Retrieved 12 August 2013.
  246. ↑ "Kate Winslet launches makeup range with Lancôme". The Independent. 18 August 2011. Retrieved 12 August 2013.
  247. ↑ Clott Kanter, Sharon (19 October 2011). "Kate Winslet's Lancôme Collection for Charity". InStyle. Retrieved 6 November 2017.
  248. ↑ "The Golden Hat: Talking Back to Autism". Barnes & Noble. Retrieved 18 March 2015.
  249. ↑ "Review: The Golden Hat: Talking Back to Autism". Publishers Weekly. Retrieved 12 August 2013.
  250. ↑ "World Autism Awareness Day: 2 April". United Nations. Retrieved 31 October 2017.
  251. ↑ "Kate Winslet contra el autismo". En Mundo (به اسپانیایی). Retrieved 23 June 2011.
  252. ↑ "Actress Winslet speaks out against foie gras in video". The Independent. 16 April 2010. Retrieved 31 October 2017.
  253. ↑ Bumpus, Jessica (14 April 2010). "Winslet's Feathered Friends". Vogue. Retrieved 31 October 2017.
  254. ↑ "Neymar, Serena Williams, Kate Winslet and Jamie Oliver join UNICEF and the Global Goals campaign to launch the World's Largest Lesson". UNICEF. Retrieved 31 October 2017.
  255. ↑ Walsh, Lara (23 March 2017). "Kate Winslet's Inspiring Speech on Overcoming Bullies, Being Fat Shamed". InStyle. Retrieved 31 October 2017.
  256. ↑ Meade, Amanda (16 October 2015). "Kate Winslet and the little Australian anti-bullying film that took on the world". The Guardian. Retrieved 3 October 2017.
  257. ↑ Seemayer, Zach (26 July 2017). "Kate Winslet and Leonardo DiCaprio Reunite With 'Titanic' Co-Star Billy Zane: 'Now We're Saving Icebergs'". Entertainment Tonight. Retrieved 31 October 2017.
  258. ↑ Willis, Jackie (25 July 2017). "Leonardo DiCaprio and Kate Winslet Will Reunite to Auction Off a Dinner With Themselves for Charity". Entertainment Tonight. Retrieved 31 October 2017.
  259. ↑ Davis, Jessica (10 September 2018). "Kate Winslet and Lancôme launch UK literacy programme". Harper's Bazaar. Retrieved 12 September 2018.
  260. ↑ "HRH THE PRINCESS ROYAL READS 'THOMAS AND THE ROYAL ENGINE' ON INSTAGRAM FOR SAVE THE CHILDREN'S CORONAVIRUS APPEAL". Save the Children. 2 July 2020. Retrieved 2 April 2021.
  261. ↑ Bitsky, Leah (5 April 2021). "Kate Winslet knows actors hiding sexuality over Hollywood homophobia". Page Six. Retrieved 5 April 2021.
  262. ↑ Chichizola, Corey (5 April 2021). "Kate Winslet On Why Multiple Actors Are Still Closeted Over Hollywood Homophobia". Cinema Blend. Retrieved 5 April 2021.
  263. ↑ ۲۶۳٫۰ ۲۶۳٫۱ Mueller, Matt (20 November 2015). "We need to talk about Kate: Kate Winslet on 'Steve Jobs'". Screen International. Retrieved 4 November 2017.
  264. ↑ "The 66th Annual Golden Globe Awards (2009)". hfpa.org. 2009. Retrieved 15 January 2021.
  265. ↑ "The 69th Annual Golden Globe Awards (2012)". hfpa.org. 2012. Retrieved 15 January 2021.
  266. ↑ "The 73rd Annual Golden Globe Awards (2016)". hfpa.org. 2016. Retrieved 15 January 2021.
  267. ↑ Christianson, Emily (21 February 2013). "EGOTs on deck: Who will win an Emmy, Grammy, Oscar and Tony award next". Los Angeles Times. Retrieved 13 March 2014.
  268. ↑ Buckley, Cat (25 February 2017). "The Top 11 EGOT Contenders: Who Will Be Next to Win All Four Major Awards?". Billboard. Retrieved 4 November 2017.

پیوند به بیرون

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=کیت_وینسلت&oldid=33677792»