کاترین زیتا جونز

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
کاترین زیتا جونز
CBE
Catherine Zeta-Jones VF 2012 Shankbone 2.jpg
زیتا-جونز در ۲۰۱۲
نام در زمان تولدکاترین زیتا جونز
زادهٔ۲۵ سپتامبر ۱۹۶۹ ‏(۵۳ سال)
سوانزی، ولز
پیشهبازیگر
سال‌های فعالیت۱۹۸۱–اکنون
همسر(ها)مایکل داگلاس (ا. ۲۰۰۰)
فرزندان۲
وبگاه

کاترین زیتا جونز (انگلیسی: Catherine Zeta-Jones؛ زادهٔ ۲۵ سپتامبر ۱۹۶۹) بازیگر اهل ولز است. او دریافت‌کنندهٔ افتخارات مختلفی از قبیل یک جایزهٔ اسکار، یک جایزهٔ فیلم بفتا و یک جایزهٔ تونی بوده‌است. او در سال ۲۰۱۰ به دلیل فعالیت‌های سینمایی و بشردوستانه‌اش به مقام فرماندهٔ والا مقام امپراتوری بریتانیا (CBE) منصوب شد.

زیتا جونز از سنین پایین به بازیگری علاقه نشان داد. او در کودکی در تولیدات وست اند از موزیکال‌های آنی و باگزی مالون به روی صحنه رفت. او تئاتر موزیکال را در مدارس آموزشی هنر لندن فرا گرفت و نقش برجستهٔ او بر روی صحنه با نمایش خیابان ۴۲ در سال ۱۹۸۷ رقم خورد. اولین فعالیت او بر روی پردهٔ سینما مربوط به بازی در فیلم ناموفق فرانسوی-ایتالیایی ۱۰۰۱ شب (۱۹۹۰) بود و با بازی در مجموعهٔ تلویزیونی بریتانیایی جوانه‌های دوست‌داشتنی می (۱۹۹۱–۱۹۹۳) موفقیت بیشتری را کسب کرد. او از سبک بازیگری خود که معمولاً نقش دختران زیبا را ایفا می‌کرد دلزده شده بود و به لس آنجلس رفت. او با بازی در نقش‌هایی که بر جذابیت جنسی او تأکید داشت، مانند فیلم اکشن نقاب زورو (۱۹۹۸) و فیلم دزدی تله‌گذاری (۱۹۹۹)، خودش را در هالیوود مطرح کرد.

زیتا جونز برای بازی در نقش زن باردار انتقام‌جو در قاچاق (۲۰۰۰) و خواننده‌ای قاتل در موزیکال شیکاگو (۲۰۰۲) مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و برای فیلم دوم برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. او در این دهه در بسیاری از فیلم‌های پرمخاطب مانند کمدی سیاه ظلم تحمل‌ناپذیر (۲۰۰۳)، فیلم دزدی دوازده یار اوشن (۲۰۰۴)، کمدی ترمینال (۲۰۰۴)، و کمدی رمانتیک بدون رزرو (۲۰۰۷) ایفای نقش کرد. سپس حضور او در سینما کمتر شد که در آن زمان به تئاتر بازگشت و در نمایش موسیقی شبانه کوتاه (۲۰۰۹) نقش یک بازیگر پیر را ایفا کرد که برایش جایزهٔ تونی را به همراه داشت. او در دههٔ ۲۰۱۰ فعالیت خود را ادامه داد و در چند فیلم و سریال مانند عوارض جانبی (۲۰۱۳)، رد ۲ (۲۰۱۳) و ونزدی (۲۰۲۲) ایفای نقش کرد.

جدا از بازیگری، زیتا جونز یکی از تبلیغ‌کنندگان برجستهٔ برندهای تجاری است و از اهداف مختلف خیریه حمایت می‌کند. مبارزه او با افسردگی و اختلال دوقطبی نوع دو به خوبی از سوی رسانه‌ها مستند شده‌است. او با بازیگر مایکل داگلاس ازدواج کرده‌است و از او صاحب دو فرزند شده‌است.

زندگی[ویرایش]

کاترین جونز در سپتامبر ۱۹۶۹ به دنیا آمد.[۱] با مایکل داگلاس در سال ۲۰۰۰ ازدواج کرده (او ۲۵ سال از همسرش کوچکتر است) و از وی دارای دو فرزند است. او می‌گوید داگلاس در اولین دیدارشان از وی خواسته تا مادر فرزندانش باشد. ازدواج آن‌ها در ۱۸ نوامبر ۲۰۰۰ در هتل پلازای شهرنیویورک صورت گرفت. اولین پسرشان در ۸ اوت ۲۰۰۰ و در ۲۰ آوریل ۲۰۰۳ نیز اولین دخترشان به دنیا آمد. درسال ۲۰۱۳ مایکل داگلاس و کاترین زیتا جونز تصمیم گرفتند پس از ۱۳ سال ازدواج «برای مدتی از یکدیگر جدا زندگی کنند» تا دربارهٔ زندگی مشترکشان تصمیم بگیرند.[۲] وی مبتلا به اختلال دوقطبی است.[۳] همچنین او در زمینه خوانندگی نیز مستعد است.[۱][۱]

در شیکاگو (۲۰۰۲) به کارگردانی راب مارشال که از موزیکال به همین نام ساخته شد، او در کنار رنی زلوگر نقش خوانندهٔ کلوپ‌شبانهٔ قاتل، ولما کلی، را ایفا کرد. او نگاه و طرز رفتار شخصیت خود را بر مبنای بازیگر لوئیز بروکس ایفا کرد و از آنجایی که فیلم‌نامه داستانی را برای کلی ارائه نمی‌کرد، او تلاش کرد تا «زرق وبرق» و «استیصال» شخصیت خود را از طریق «ظواهر مختصر و تفاوت‌های جزیی» به نمایش بگذارد.[۴] این فیلم و نقش‌آفرینی او مورد تحسین منتقدان قرار گرفت.[۵] شیکاگو ۳۰۶ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت و دریافت‌کنندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین فیلم بود.[۶] او برای بازی در این فیلم برندهٔ جوایز اسکار، انجمن بازیگران فیلم و بفتای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد.[۷]

زندگی شخصی[ویرایش]

موفقیت شکوفه‌های دوست‌داشتنی می (۱۹۹۱–۱۹۹۳) زیتا جونز را یک سلبریتی در بریتانیا ساخت، و زندگی شخصی او از آن زمان از سوی رسانه‌ها نگاشته شده‌است.[۸] روابط او در اوایل دههٔ ۱۹۹۰ با شخصیت تلویزیونی جان لزلی، خواننده دیوید اسکس و ستارهٔ پاپ مایک هکنال از سوی مطبوعات بریتانیایی بسیار گزارش شده بود.[۸] در اواسط دههٔ ۱۹۹۰، او برای مدتی کوتاه با بازیگر اسکاتلندی انگوس مک‌فادین نامزد شد.[۸][۹] در مصاحبهٔ سال ۱۹۹۵ با دیلی میرور، او سبک زندگی خود را چنین توصیف کرد: «من می‌نوشم، قسم می‌خورم، من سکس را دوست دارم».[۸]

زیتا جونز به همراه همسرش مایکل داگلاس در ۲۰۱۲

زیتا جونز در اوت ۱۹۹۸ در جشنواره فیلم آمریکایی دوویل در فرانسه پس از معرفی کردن به‌وسیلهٔ دنی دویتو با بازیگر آمریکایی مایکل داگلاس (که با هم در یک تاریخ متولد شده‌اند و ۲۵ سال از او بزرگ‌تر است) آشنا شد.[۱۰][۱۱] آن‌ها در ۳۱ دسامبر ۱۹۹۹ نامزد کردند و پس از اینکه طلاق داگلاس قطعی شد، در ۱۸ نوامبر ۲۰۰۰ در هتل پلازا در شهر نیویورک ازدواج کردند.[۱۲] این مراسم مورد توجه که هزینهٔ آن ۱٫۵ میلیون پوند تخمین زده می‌شود، از سوی بی‌بی‌سی به‌عنوان «جشن عروسی سال» نام‌گذاری شد.[۱۳] آن‌ها قراردادی ۱ میلیون پوندی با مجلهٔ اوکی! برای انتشار عکس‌های این رویداد امضا کردند و سایر مطبوعات اجازه ورود به آن را نداشتند.[۱۳] به رغم این موضوع، روزنامه‌نگاران مجله هلو! به‌طور مخفیانه از مراسم عکس گرفتند و این زوج با موفقیت از مجله به دلیل تجاوز به حریم خصوصی طرح دعوی کردند.[۱۳][۱۴] زتا جونز و داگلاس دو فرزند دارند: یک پسر، دیلن مایکل (زادهٔ اوت ۲۰۰۰)،[۱۵] و یک دختر، کریس زتا (زادهٔ آوریل ۲۰۰۳).[۱۶] این خانواده تا سال ۲۰۰۹ در برمودا و تا سال ۲۰۱۶ در روستایی در ایالت نیویورک زندگی می‌کردند.[۱۷][۱۸] این خانواده دارای یک ملک ساحلی در نزدیکی وایده‌موسا، مایورکا است.[۱۹]

در سال ۲۰۱۰، داگلاس به سرطان زبان تشخیص داده شد و زیتا جونز با دورانی از لحاظ احساسی آشفته مواجه گردید.[۱۷] این عامل منجر به ابتلای او به افسردگی شد و به رغم درک اولیه، او علناً در مورد ابتلا به اختلال دوقطبی نوع دو صحبت کرد.[۱۷][۲۰] او در سال ۲۰۱۱ و بار دیگر در ۲۰۱۳ با مراجعه به بیمارستان به دنبال معالجه بود.[۱۷][۲۱] به دلیل استرس ناشی از بیماری هر دو، این زوج در سال ۲۰۱۳ تصمیم گرفتند به‌طور جداگانه زندگی کنند، اما بدون اقدام قانونی برای جدایی یا طلاق.[۲۲][۲۳] آن‌ها در سال ۲۰۱۴ آشتی کردند و داگلاس گفت آن‌ها «قوی‌تر از همیشه» بودند.[۲۴]

فیلم‌شناسی[ویرایش]

عنوان سال توضیحات منا.
۱۰۰۱ شب ۱۹۹۰ فیلم فرانسوی‌زبان [۲۵]
کریستف کلمب: اکتشاف ۱۹۹۲ [۲۶]
تقسیم وراث ۱۹۹۳ [۲۷]
آب‌میوه آبی ۱۹۹۵ [۲۸][۲۹]
شبح ۱۹۹۶ [۳۰]
نقاب زورو ۱۹۹۸ [۳۱]
تله‌گذاری ۱۹۹۹ [۳۲]
تسخیرشده ۱۹۹۹ [۳۳]
وفادارانه ۲۰۰۰ [۳۴]
قاچاق ۲۰۰۰ [۳۵]
دلبر آمریکایی ۲۰۰۱ [۳۶]
شیکاگو ۲۰۰۲ [۳۷][۳۸]
سندباد: افسانه هفت دریا ۲۰۰۳ [۳۹]
ظلم تحمل‌ناپذیر ۲۰۰۳ [۴۰]
ترمینال ۲۰۰۴ [۴۱]
دوازده یار اوشن ۲۰۰۴ [۴۲]
افسانه زورو ۲۰۰۵ [۴۳]
بدون رزرو ۲۰۰۷ [۴۴]
به مبارزه طلبیدن مرگ ۲۰۰۷ [۴۵]
ریباند ۲۰۰۹ [۴۶]
ذخیره مورد علاقه ۲۰۱۲ [۴۷]
دوران راک ۲۰۱۲ [۴۸][۴۹]
بازی برای یادگاری ۲۰۱۲ [۵۰]
شهر ویران ۲۰۱۳ [۵۱]
عوارض جانبی ۲۰۱۳ [۵۲]
رد ۲ ۲۰۱۳ [۵۳]
ارتش بابا ۲۰۱۶ [۵۴]
ونزدی ۲۰۲۲

منابع[ویرایش]

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ «زندگینامه کاترین زتا جونز». parvareshafkar.
  2. ↑ بی‌بی‌سی فارسی (۸ شهریور ۱۳۹۲). «مایکل داگلاس و کاترین زتا جونز 'جدا می‌شوند'». بی‌بی‌سی فارسی.
  3. ↑ بی‌بی‌سی فارسی
  4. ↑ Gans, Andrew (20 December 2002). "Diva Talk: A Chat with "Chicago" Film's Velma Kelly, Catherine Zeta-Jones". Playbill. Archived from the original on 20 April 2016. Retrieved 7 April 2016.
  5. ↑ "Chicago". Metacritic. Archived from the original on 4 December 2010. Retrieved 9 December 2010.
  6. ↑ "Chicago". Box Office Mojo. Archived from the original on 17 May 2011. Retrieved 9 December 2010.
  7. ↑ Brockes, Emma (14 December 2009). "Singing and acting, but not at the same time – Zeta-Jones falters on Broadway". The Guardian. Archived from the original on 2 August 2015. Retrieved 14 August 2015.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ ۸٫۳ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام steely وارد نشده‌است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  9. ↑ Lane, Harriet (25 May 2003). "Review: Ain't Miss Behaving". The Observer. p. 5.
  10. ↑ "In pictures: Catherine Zeta-Jones and Michael Douglas". The Daily Telegraph. 28 August 2013. Archived from the original on 24 August 2015. Retrieved 14 August 2015.
  11. ↑ "Celebrity couples with large age gaps". The Daily Telegraph. 17 July 2015. Archived from the original on 24 August 2015. Retrieved 14 August 2015.
  12. ↑ "Zeta Jones: Chorus girl to Hollywood player". BBC News. 17 November 2000. Archived from the original on 24 July 2015. Retrieved 14 August 2015.
  13. ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ ۱۳٫۲ "2000: Hollywood meets Wales in 'wedding of year'". BBC News. 18 November 2000. Archived from the original on 12 June 2015. Retrieved 27 July 2015.
  14. ↑ Horsey, Kirsty; Rackley, Erika (2013). Tort Law. Oxford University Press. p. 460. ISBN 978-0-19-966189-3.
  15. ↑ "Pass Notes: No: 1697: Dylan Douglas". The Guardian. 11 August 2000. p. 3.
  16. ↑ Davies, Hugh; Savill, Richard (23 April 2003). "To Zeta Jones with love – a baby girl called Carys". The Daily Telegraph. p. 9.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ ۱۷٫۳ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام torture وارد نشده‌است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  18. ↑ Driscoll, Rob (1 February 2016). "Catherine Zeta-Jones on teaching husband Michael Douglas about British TV classic Dad's Army". Media Wales. Archived from the original on 5 March 2016. Retrieved 30 May 2016.
  19. ↑ "Catherine Zeta-Jones shows off her hidden talents in Mallorca". Majorca Daily Bulletin. 4 August 2021. Retrieved 8 August 2021.
  20. ↑ Singh, Anita (14 November 2012). "Catherine Zeta-Jones speaks out about her battle with manic depression". The Daily Telegraph. Archived from the original on 15 September 2015. Retrieved 27 July 2015.
  21. ↑ Smith, Lewis (14 April 2011). "Zeta-Jones in clinic suffering depression". The Independent. p. 22.
  22. ↑ "Zeta-Jones: couples too quick to give up on marriage". The Daily Telegraph. 2 February 2016. p. 9.
  23. ↑ Takeda, Allison (28 August 2013). "Catherine Zeta-Jones, Michael Douglas "Taking Some Time Apart"". Us Weekly. Archived from the original on 28 August 2013. Retrieved 28 August 2013.
  24. ↑ Johnson, Zach (17 April 2015). "Michael Douglas and Catherine Zeta-Jones Have Officially Reconciled: "We're Back, Stronger Than Ever"". E! News. Archived from the original on 8 May 2016. Retrieved 8 April 2016.
  25. ↑ Zipes, Jack; Greenhill, Pauline (16 September 2015). Fairy-Tale Films Beyond Disney: International Perspectives. روتلج. p. 73. ISBN 978-1-134-62813-1. Archived from the original on 7 November 2017.
  26. ↑ Mendelson, Scott (13 October 2014). "When Christopher Columbus Flopped At The Box Office... Twice". فوربز. Archived from the original on 20 April 2016. Retrieved 6 April 2016.
  27. ↑ Canby, Vincent (1 May 1993). "Review/Film; Trying to Kill One's Way To a Title". The New York Times. Archived from the original on 19 April 2016. Retrieved 6 April 2016.
  28. ↑ Maltin, Leonard (2 September 2014). Leonard Maltin's 2015 Movie Guide. گروه پنگوئن. p. 275. ISBN 978-0-698-18361-2. Archived from the original on 7 November 2017.
  29. ↑ Engle, John (5 October 2015). Surfing in the Movies: A Critical History. McFarland. p. 179. ISBN 978-1-4766-2284-2. Archived from the original on 7 November 2017.
  30. ↑ Muir, John Kenneth (13 February 2004). The Encyclopedia of Superheroes on Film and Television, 2d ed. McFarland. p. 434. ISBN 978-0-7864-3755-9. Archived from the original on 7 November 2017.
  31. ↑ Turan, Kenneth (17 July 1998). "A Finely Honed Swashbuckler". لس آنجلس تایمز. Archived from the original on 24 April 2016. Retrieved 9 April 2016.
  32. ↑ "Entrapment (1999)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 22 August 2015. Retrieved 14 August 2015.
  33. ↑ Maslin, Janet (23 July 1993). "Review/Film; Things That Go Bump, and Worse, in the Night". The New York Times. Archived from the original on 22 April 2016. Retrieved 6 April 2016.
  34. ↑ "High Fidelity Details and Credits". Metacritic. Archived from the original on 31 March 2017. Retrieved 9 April 2016.
  35. ↑ French, Philip (20 January 2001). "Traffic". The Guardian. Archived from the original on 18 April 2016. Retrieved 9 April 2016.
  36. ↑ Cameron-Wilson, James (1 November 2002). Film Review 2002-2003: The Definitive Film Yearbook. Reynolds & Hearn. ISBN 978-1-903111-46-8. Archived from the original on 7 November 2017.
  37. ↑ Edelstein, David (27 December 2002). "Cell Block Tango". اسلیت (مجله). Archived from the original on 6 May 2012. Retrieved 9 December 2010.
  38. ↑ "Chicago [The Miramax Motion Picture Soundtrack]". آل‌میوزیک. Archived from the original on 18 March 2016. Retrieved 11 April 2016.
  39. ↑ "Catherine Zeta Jones interview: Sinbad: Legend Of The Seven Seas". BBC. 28 November 2008. Archived from the original on 26 September 2009. Retrieved 14 August 2015.
  40. ↑ Wise, Damon (1 January 2011). "Empire's Intolerable Cruelty Movie Review". امپایر (مجله). Archived from the original on 3 October 2013. Retrieved 14 August 2015.
  41. ↑ Scott, A. O. (18 June 2004). "An American's Paradise Lost and Found". The New York Times. Archived from the original on 19 April 2016. Retrieved 7 April 2016.
  42. ↑ Clinton, Paul (10 December 2004). "Review: 'Ocean's Twelve' high-spirited fun". سی‌ان‌ان. Archived from the original on 20 April 2016. Retrieved 7 April 2016.
  43. ↑ "The Legend of Zorro Details and Credits". Metacritic. Archived from the original on 14 November 2012. Retrieved 9 April 2016.
  44. ↑ Ebert, Roger (25 July 2007). "No Reservations Movie Review & Film Summary (2007)". RogerEbert.com. Archived from the original on 23 July 2015. Retrieved 14 August 2015.
  45. ↑ Harvey, Dennis (13 September 2007). "Review: 'Death Defying Acts'". Variety. Archived from the original on 20 April 2016. Retrieved 9 April 2016.
  46. ↑ "The Rebound (2009)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 20 April 2016. Retrieved 9 April 2016.
  47. ↑ Fine, Marshall (3 February 2013). "Movie Review: Lay the Favorite". هاف‌پست. Archived from the original on 23 April 2016. Retrieved 9 April 2016.
  48. ↑ Bradshaw, Peter (14 June 2012). "Rock of Ages – review". The Guardian. Archived from the original on 18 April 2016. Retrieved 9 April 2016.
  49. ↑ "Tom Cruise Covers Guns N' Roses, Russell Brand Sings Jefferson Starship on 'Rock of Ages' Soundtrack". هالیوود ریپورتر. 1 May 2012. Archived from the original on 7 February 2015. Retrieved 9 December 2014.
  50. ↑ "Playing for Keeps (2012)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 21 August 2015. Retrieved 14 August 2015.
  51. ↑ McCarthy, Todd (16 January 2013). "Broken City Review". هالیوود ریپورتر. Archived from the original on 27 July 2015. Retrieved 14 August 2015.
  52. ↑ French, Philip (10 March 2013). "Side Effects – review". The Guardian. Archived from the original on 2 April 2016. Retrieved 9 April 2016.
  53. ↑ "Red 2 (2013)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 22 August 2015. Retrieved 14 August 2015.
  54. ↑ Bray, Catherine (27 January 2016). "Film Review: 'Dad's Army'". Variety. Archived from the original on 29 March 2016. Retrieved 7 April 2016.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=کاترین_زیتا_جونز&oldid=36332135»