پرش به محتوا

ایمی آدامز

این یک مقالهٔ خوب است. برای اطلاعات بیشتر اینجا را کلیک کنید.
بررسی‌شده
صفحه با تغییرات در انتظار سطح ۱ حفاظت شده‌است
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ایمی آدامز
آدامز در سال ۲۰۱۶
آدامز در سال ۲۰۱۶
نام هنگام تولداِیمی لو آدامز
زادهٔ۲۰ اوت ۱۹۷۴ ‏(۵۰ سال)
آویانو، ایتالیا
ملیتآمریکایی
پیشهبازیگر
سال‌های فعالیت۱۹۹۴–اکنون
آثارفهرست کامل
همسردارن له گالو (ا. ۲۰۱۵)
فرزندان۱
جوایزفهرست کامل

اِیمی لو آدامز (به انگلیسی: Amy Lou Adams؛ زادهٔ ۲۰ اوت ۱۹۷۴) بازیگر آمریکایی است. او به‌خاطر بازی در نقش‌های کمدی و دراماتیک شهرت دارد و نامش سه بار در رتبه‌بندی‌های سالیانهٔ بازیگران زن با بیشترین دستمزد در جهان قرار گرفته است. او افتخارات متعددی از جمله دو جایزهٔ گلدن گلوب کسب کرده و علاوه بر این، نامزد دریافت شش جایزهٔ اسکار، هفت جایزهٔ فیلم بفتا و دو جایزهٔ امی ساعات پربیننده شده است.

آدامز کار خود را به‌عنوان رقصنده در تئاتر دینر آغاز کرد و از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۸ در این حوزه فعالیت داشت. نخستین تجربه سینمایی‌اش را با بازی در نقشی مکمل در کمدی سیاه آخر خوشگل‌ها (۱۹۹۹) به دست آورد. او در مجموعه‌های تلویزیونی به‌صورت مهمان حضور یافت و در فیلم‌های کم‌بودجه نقش‌هایی از نوع «دختر بدجنس» را ایفا کرد. نخستین نقش مطرح او در فیلم زندگی‌نامه‌ای اگه می‌تونی منو بگیر (۲۰۰۲) ساختهٔ استیون اسپیلبرگ شکل گرفت، اما تا یک سال پس از آن فعالیتی نداشت. موفقیت حرفه‌ای او با بازی در نقش یک زن باردار پرحرف در فیلم کمدی-درام مستقل جون‌باگ (۲۰۰۵) رقم خورد که برای این نقش، اولین نامزدی جایزه اسکار را کسب کرد.

فیلم موزیکال فانتزی افسون‌شده (۲۰۰۷) که آدامز در آن نقش دختری شاد و سرزنده را بازی کرد، نخستین فیلم موفق او در جایگاه نقش اول بود. او این مسیر را با بازی در نقش زنانی ساده‌لوح و خوش‌بین در فیلم‌هایی مانند درام تردید (۲۰۰۸) دنبال کرد و سپس در فیلم ورزشی مشت‌زن (۲۰۱۰) و درام روان‌شناختی استاد (۲۰۱۲) نقش‌هایی جسورانه‌تری به نمایش گذاشت که با نقدهای مثبت همراه بودند. آدامز از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۷ شخصیت لوئیس لین را در فیلم‌های واقع‌شده در دنیای توسعه‌یافته دی‌سی به تصویر کشید. او بابت بازی در نقش شیادی اغواگر در فیلم جنایی حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳) و مارگارت کین در فیلم زندگی‌نامه‌ای چشمان بزرگ (۲۰۱۴) دو بار پیاپی برندهٔ جایزهٔ گلدن گلوب شد. همچنین بازی در نقش یک زبان‌شناس در فیلم علمی تخیلی ورود (۲۰۱۶)، گزارشگری خودزن در مینی‌سریال چیزهای تیز (۲۰۱۸) و لین چینی در فیلم طنز معاون (۲۰۱۸) با استقبال گستردهٔ منتقدان همراه شد.

آدامز در عرصهٔ تئاتر نیز فعالیت داشته و در بازآفرینی نمایش‌های به‌سوی جنگل (۲۰۱۲) در پابلیک تییتر و باغ‌وحش شیشه‌ای (۲۰۲۲) در وست اند روی صحنه رفته است. او در سال ۲۰۱۴ از سوی مجلهٔ تایم یکی از ۱۰۰ شخص تأثیرگذار در جهان نام گرفت و نامش در فهرست ۱۰۰ ستاره ثروتمند فوربز قرار گرفت.

اوایل زندگی

[ویرایش]

اِیمی لو آدامز در ۲۰ اوت ۱۹۷۴[۱][۲] از والدینی آمریکایی به نام‌های کاترین و ریچارد آدامز، در آویانو، ایتالیا به دنیا آمد.[۳] پدرش در آن زمان عضو ارتش ایالات متحده بود که در مجتمع نظامی ادرل در ویچنزا سکونت داشت.[۴][۵] آدامز چهار برادر و دو خواهر دارد.[۶] خانواده او پس از جابه‌جایی میان پایگاه‌های مختلف نیروی زمینی، سرانجام در هشت سالگی اِیمی در کاسل راک، کلرادو ساکن شدند.[۵] پدرش پس از خروج از ارتش به صورت حرفه‌ای در کلوپ‌های شبانه و رستوران‌ها به خوانندگی پرداخت.[۶][۷] آدامز تماشای اجراهای پدرش و نوشیدن شرلی تمپلز در بار را از خاطرات مورد علاقهٔ دوران کودکی‌اش می‌داند.[۸] این خانواده از نظر مالی در تنگنا بودند؛ آن‌ها اغلب با هم به اردو و کوه‌نوردی می‌رفتند و نمایش‌های کوتاه آماتوری را که پدر یا گاهی مادرش نوشته بود، اجرا می‌کردند.[۵][۷][۹] او از همان زمان به نمایش‌نامه‌ها علاقه داشت و همیشه نقش اصلی را بر عهده می‌گرفت.[۱۰]

آدامز در خانواده‌ای مورمون بزرگ شد تا اینکه والدینش در سال ۱۹۸۵ از یکدیگر جدا شدند و کلیسا را ترک کردند.[۷][۱۱] او اعتقادات مذهبی چندانی نداشت، اما گفته که روش تربیتش را به دلیل تأکید بر عشق و شفقت ارزشمند می‌داند.[۶] پس از جدایی، پدرش به آریزونا رفت، دوباره ازدواج کرد و فرزندان نزد مادرشان ماندند.[۵][۹] مادرش بدن‌ساز نیمه حرفه‌ای بود که هنگام تمرین بچه‌ها را با خود به باشگاه می‌برد.[۷][۹] آدامز بی‌پروایی دوران کودکی‌اش را همراه با خواهر و برادرش به رمان سالار مگس‌ها تشبیه کرده است.[۶] او خود را «کودکی ستیزه‌جو و سرسخت» توصیف می‌کند و می‌گوید بارها با بچه‌های دیگر درگیر شده بود.[۱۲]

آدامز تحصیلاتش را در دبیرستان شهرستان داگلاس دنبال کرد. او تمایلی به تحصیل نداشت و بیشتر به هنرهای خلاقانه گرایش داشت؛ در گروه هم‌سرایان مدرسه آواز می‌خواند، در ورزش‌های دو و میدانی و ژیمناستیک شرکت کرد و آرزو داشت بالرین شود. به همین خاطر، او به‌عنوان کارآموز در کمپانی محلی رقص دیوید تیلور[الف] آموزش دید.[۶][۱۰] آدامز از فضای دبیرستان بیزار بود و اغلب با هم‌کلاسی‌هایش معاشرت نمی‌کرد.[۷] پس از فارغ‌التحصیلی، همراه مادرش به آتلانتا رفت.[۷] او به کالج نرفت و بعداً از ادامه‌ندادن تحصیلات عالی ابراز پشیمانی کرد.[۵][۱۳] آدامز در ۱۸ سالگی متوجه شد که استعداد کافی برای بالرین حرفه‌ای شدن ندارد و تئاتر موزیکال را بیشتر با روحیاتش سازگار یافت.[۶] یکی از اولین تجربه‌هایش روی صحنه، بازی داوطلبانه در نمایش آنی بود.[۵] او برای تأمین هزینه‌های زندگی، مدتی به‌عنوان خوش‌آمدگو در فروشگاه گپ کار کرد.[۱۰] او همچنین در یکی از شعبه‌های هوترس پیشخدمت بود[۷][۱۴] اما پس از اینکه پول کافی برای خرید یک ماشین دست‌دوم پس‌انداز کرد، این شغل را کنار گذاشت.[۱۵]

حرفه

[ویرایش]

تئاتر دینر و اوایل حضور در تلویزیون (۱۹۹۴–۲۰۰۴)

[ویرایش]

آدامز کار حرفه‌ای خود را در سال ۱۹۹۴ به‌عنوان رقصنده در تئاتر دینر آغاز کرد و در نمایش ردیف هم‌سرایان در بولدر، کلرادو روی صحنه رفت.[۵][۱۶][۱۷] او در این شغل باید پیش از اجرا، در غذاخوری پیشخدمتی می‌کرد. آواز و رقص را دوست داشت، اما از پیشخدمتی بیزار بود و وقتی یکی از همکارانش، که او را دوست خود می‌دانست، اتهامات نادرستی علیه‌اش به کارگردان گفت، به دردسر افتاد.[۱۸] آدامز گفت: «هیچ‌وقت نفهمیدم آن دروغ‌ها چه بودند. فقط می‌دانستم مدام با من تماس می‌گرفتند و دربارهٔ حرفه‌ای نبودنم تذکر می‌دادند.»[۵] او این کار را از دست داد، اما در تئاترهای دینر دیگری مثل سالن موسیقی هریتیج اسکوئر در دنور و خانهٔ تئاتر دینر کانتری[ب] به اجرا ادامه داد.[۱۶] در سال ۱۹۹۵، هنگام اجرای هرچیزی ممکن است در خانه تئاتر دینر کانتری، مایکل بریندیزی،[پ] رئیس و کارگردان هنری تئاتر دینر چنهسن[ت] در مینیاپولیس، او را دید و پیشنهاد کار در چنهسن را داد.[۱۶][۱۹] آدامز به چنهسن، مینه‌سوتا رفت و سه سال بعد را آنجا روی صحنه بود.[۱۹] او عاشق نظم و اطمینان این کار بود و گفته است که چیزهای زیادی از آن آموخت.[۱۸][۱۹] با این حال، کار طاقت‌فرسا به جسمش آسیب زد: «صدمات مکرر زیادی داشتم—بورسیت در زانوها، عضلات کشیده‌شده در کشاله ران، و مشکلات عضله دورکننده و نزدیک‌کننده. بدنم داشت از پا می‌افتاد.»[۱۵]

طی مدت زمانی که آدامز در چنهسن بود، او در نخستین فیلم خود—فیلم طنز کوتاه سیاه‌وسفید با نام د کرومیوم هوک[ث]—ایفای نقش کرد.[۱۹] بلافاصله پس از آن، در حالی که به دلیل آسیب‌دیدگی عضله‌اش در مرخصی بود، در مصاحبهٔ بازیگری محلی برای فیلم طنز هالیوودی آخر خوشگل‌ها (۱۹۹۹) که دربارهٔ جشنوارهٔ زیبایی با بازی کیرستن دانست، الن بارکین و کرستی الی بود، شرکت کرد.[۵] آدامز برای بازی در نقش مکمل یک هلهله‌چی بی‌بندوبار انتخاب شد.[۶][۱۰] او احساس می‌کرد که شخصیت کاراکترش از شخصیت خود بسیار متفاوت بود و نگران این بود که چطور مردم او را درک خواهند کرد.[۲۰] این پروژه به‌صورت محلی فیلم‌برداری شد و این امکان را برای آدامز فراهم آورد که در کنار حضور در صحنه‌های فیلمبرداری، در نمایش بریگادون هم به روی صحنه رود.[۲۱] دل‌گرمی کرستی الی، آدامز را ترغیب کرد که حرفهٔ سینمایی خود را با جدیت دنبال کند و در ژانویهٔ ۱۹۹۹ به لس آنجلس نقل مکان کرد.[۱۵][۱۹] او تجربهٔ اولیهٔ خود در این شهر را «تلخ» و «ناخوشایند» توصیف کرد[۶] و دلتنگِ زندگی گذشته‌اش در چنهسن شده بود.[۱۸]

آدامز در لس آنجلس برای هر نقشی که پیدا می‌کرد، تست بازیگری می‌داد، اما اغلب نقش‌های «دختر بدجنس» به او پیشنهاد می‌شد.[۱۵][۲۰][۲۱] اولین فرصت بازیگری‌اش تنها یک هفته پس از نقل مکان به آن‌جا، در مجموعه تلویزیونی منچستر پرپ[ج] از شبکهٔ فاکس به دست آمد؛ سریالی که اسپین‌آفی از فیلم مقاصد بی‌رحمانه بود. او در این مجموعه نقش اصلی کاترین مرتویول را بازی کرد که پیش‌تر سارا میشل گلر آن را در فیلم ایفا کرده بود.[۵] اما این مجموعه پس از بازنویسی‌های متعدد فیلم‌نامه و دو بار توقف تولید، در نهایت لغو شد.[۲۲] آدامز بعدها اظهار کرد در صحنه‌ای جنجالی، که در آن شخصیتش دختری را به خودارضایی روی اسب تشویق می‌کند، دلیل اصلی لغو پروژه بود.[۲۰] سه قسمت فیلم‌برداری‌شده بعداً بازتدوین شدند و در سال ۲۰۰۰ به‌صورت مستقیم در قالب فیلم ویدئوییمقاصد بی‌رحمانه ۲ منتشر شدند.[۵] این فیلم با وجود نقدهای منفی، از ناتان رابین از ای. وی. کلاب مورد توجه قرار گرفت؛ او نوشت که آدامز نقش شرور و سلطه‌جوی خود را با «لذتی شرورانه» بازی کرده که به‌طور قابل‌توجهی در اجرای بی‌روح سارا میشل گلر از این شخصیت دیده نمی‌شود.[۲۳][۲۴]

آدامز سپس در فیلم کمدی مهمانی ساحل روانی (۲۰۰۰) نقش دختری نوجوان و انتقام‌جو را ایفا کرد که دشمن یک ستاره سینما (با بازی کیمبرلی دیویس) بود. این فیلم طنزی ترسناک بود که به سبک فیلم‌های بیچ پارتی و اسلشر ساخته شده بود.[۲۵] او این نقش را به منزلهٔ ادای احترامی به آن مارگرت، بازیگر سوئدی-آمریکایی، بازی کرد.[۲۶] بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۲، آدامز به‌صورت مهمان در چندین مجموعه تلویزیونی از جمله نمایش دهه ۷۰، افسون‌شده، بافی قاتل خون‌آشام‌ها، اسمالویل و بال غربی حضور یافت.[۲۷]

آدامز پس از بازی در نقش‌های کوتاه در سه فیلم نه‌چندان پرمخاطب در سال ۲۰۰۲—قانون کشتار، کدو تنبل و در خدمت سارا—نخستین نقش برجسته‌اش را در کمدی-درام اگه می‌تونی منو بگیر به کارگردانی استیون اسپیلبرگ به دست آورد.[۱۴][۲۸] او در این فیلم نقش پرستاری به‌نام برندا استرانگ را بازی کرد که فرانک ابگنیل جونیور (با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) عاشقش می‌شود. این تجربه اعتمادبه‌نفس او را تقویت کرد.[۲۹] با وجود موفقیت فیلم و تحسین تاد مک‌کارتی، منتقد ورایتی، از «حضور گرم» او، این فیلم نتوانست جهشی در مسیر حرفه‌ای‌اش ایجاد کند. آدامز تا یک سال پس از اکران فیلم بی‌کار ماند و این موضوع او را تا آستانه کنار گذاشتن بازیگری در سینما برد.[۳۰][۳۱] اسپیلبرگ از اینکه آدامز پس از اکران این فیلم نتوانست خیلی زود به موفقیت بزرگی دست یابد، شگفت‌زده شده بود.[۳۰] او به‌جای آن در کلاس‌های بازیگری ثبت‌نام کرد و متوجه شد هنوز چیزهای زیادی برای آموختن و رشد شخصی پیش رو دارد.[۵][۳۰] چشم‌انداز شغلی‌اش یک سال بعد با پیشنهادی سودآور برای بازی در نقش اصلی درام تلویزیونی دکتر وگاس از شبکهٔ سی‌بی‌اس بهبود یافت، اما پس از پخش چند قسمت از پروژه کنار گذاشته شد.[۵] در سینما نیز تنها به ایفای نقشی کوتاه در فیلم فرار آخر (۲۰۰۴) با بازی فرد سویج بسنده کرد.[۳۲]

موفقیت با جون‌باگ و افسون‌شده (۲۰۰۵–۲۰۰۷)

[ویرایش]

آدامزِ ۳۰ ساله پس از اخراج از مجموعهٔ دکتر وگاس دچار سرخوردگی شده بود و پس از پایان کار روی فیلم کمدی-درام مستقل جون‌باگ، که بودجه ساختش کمتر از یک میلیون دلار بود، به این فکر افتاد که کلاً بازیگری را کنار بگذارد.[۵][۳۳] او در این فیلم نقش اشلی جانستن، زنی باردار، پرحرف و سرزنده را بازی کرد. فیل موریسون، کارگردان، از توانایی آدامز در نپرسیدن سؤال دربارهٔ انگیزه‌های ذاتاً خوب شخصیتش تحت تأثیر قرار گرفته بود.[۳۴] آدامز با اعتقاد شخصیت جانستن به خدا همذات‌پنداری کرد و مدتی را همراه موریسون در وینستون-سیلم، کارولینای شمالی، محل وقوع داستان فیلم، سپری کرد و در کلیسا حضور یافت.[۶] او تجربه ساخت این فیلم را «تابستانی که در آن بزرگ شدم و خودم را پیدا کردم» توصیف کرد و پس از اینکه موهایش را برای این نقش قرمز کرد، تصمیم گرفت دیگر به رنگ بلوند طبیعی خود بازنگردد.[۶] جونباگ در جشنوارهٔ فیلم ساندنس ۲۰۰۵ به نمایش درآمد و آدامز در آن‌جا برندهٔ جایزه ویژه هیئت داوران شد.[۱۶] تیم رابی از دیلی تلگراف این فیلم را «شگفتی کوچک و آرامی» خواند و نوشت آدامز «یکی از ظریف‌ترین اجراهای خنده‌دار و دل‌خراشی که بررسی‌اش برایم لذت‌بخش بوده است» را ارائه داده است.[۳۵] ان هورنادی از واشینگتن پست عقیده داشت که «بازی درخشان» او بازتاب‌دهندهٔ «روح عمیقاً انسانی» فیلم بود.[۳۶] آدامز جوایز ایندیپندنت اسپیریت و سینمایی انتخاب منتقدان در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن را به دست آورد و در همین رشته نامزد جایزهٔ اسکار شد.[۶][۳۷][۳۸]

Casual head shot of Amy Adams filming Enchanted
آدامز در محل فیلم‌برداری افسون‌شده در سال ۲۰۰۶ که فیلم موفقیت‌آمیز او بود.

بعدها در سال ۲۰۰۵، آدامز نقش مکمل دو فیلم را بر عهده داشت که با نظرات منفی منتقدان روبه‌رو شدند: کمدی عاشقانهٔ تاریخ عروسی با بازی دبرا مسینگ و درموت مالرونی و فیلم بی‌حرکت ایستادن در ژانر دورهٔ بلوغ که متشکل از گروهی از بازیگران بود.[۳۹][۴۰] او در همان سال به گروه بازیگران مجموعهٔ تلویزیونی اداره پیوست و نقشی تکرارکننده را در سه قسمت ایفا کرد.[۴۱] در شب‌های تالادگا: تصنیف ریکی بابی (۲۰۰۶) — فیلمی کمدی ورزشی از آدام مک‌کی — آدامز نقش معشوقهٔ شخصیت ویل فرل را ایفا کرد. پیتر ترورز، منتقد سینما، این نقش را نسبت به نقش آدامز در جون‌باگ، «به‌شدت پسرفت‌شده» توصیف کرد.[۴۲] او همچنین در فیلم کمدی در سبک محیط کاری اکس با بازی زک برف و آماندا پیت نقش کوتاهی داشت.[۴۳]

پس از صداپیشگی در پویانمایی کمدی شرکت والت دیزنی پیکچرز، یعنی آندرداگ (۲۰۰۷)، آدامز نقش شخصیتی بسیار خوش‌بین و شاد به نام جیزل (که مبتنی بر اعضای فرنچایز پرنسس دیزنی بود) را در کمدی عاشقانهٔ موزیکال افسون‌شده ایفا کرد.[۴۴][۱۰][۴۵] پاتریک دمپسی و جیمز مارسدن در نقش معشوقه‌های او ظاهر شدند. او یکی از ۲۵۰ بازیگر زنی بود که برای این نقش مطرح تست بازیگری دادند؛ استودیو ترجیح می‌داد ستاره‌ای مشهورتر را برای این نقش برگزیند، اما کارگردان کوین لیما به‌دلیل تعهد آدامز به نقش و نگرش بدون قضاوت او نسبت به شخصیت جیزل، بر انتخابش اصرار ورزید.[۴۶] لباس با دامن پف‌داری که او در این فیلم پوشید ۲۰ کیلوگرم وزن داشت و آدامز چند بار به دلیل سنگینی لباس زمین خورد.[۴۴] او سه ترانه برای موسیقی متن فیلم اجرا کرد: «بوسه عشق واقعی»، «آهنگ کار مبارک» و «اینگونه می‌دانید».[۴۷] راجر ایبرت، منتقد سینما، از آدامز بابت «تازه‌نفس و دلپذیر» بودن در نقشی که «مطلقاً به دوست‌داشتنی‌بودن بی‌دردسر وابسته بود» تقدیر کرد؛ وسلی موریس از بوستون گلوب او را برای «نمایش نبوغ بازیگری جدی در زمان‌بندی کمدی و بیان فیزیکی» اعتبار داد.[۴۸][۴۹] تاد مک‌کارتی، منتقد سینما، این فیلم را نقطه عطف کارنامهٔ آدامز دانست و به شهرت رسیدنش را به جولی اندروز تشبیه کرد.[۵۰] افسون‌شده با فروش بیش از ۳۴۰ میلیون دلار در سراسر جهان به موفقیت تجاری رسید و آدامز نامزد جایزه گلدن گلوب شد.[۵۱][۵۲]

به‌دنبال موفقیت افسون‌شده، آدامز در فیلم کمدی-درام سیاسی جنگ چارلی ویلسون (۲۰۰۷) ساختهٔ مایک نیکولز نقش بانی باخ (دستیار نمایندهٔ کنگره چارلی ویلسون) را به عهده گرفت. تام هنکس، جولیا رابرتس و فیلیپ سیمور هافمن از دیگر بازیگران این فیلم بودند.[۵۳] کرک هانیکات در هالیوود ریپورتر نقش آدامز را دارای «هوشیاری دلپذیر» توصیف کرد؛ در مقابل، پیتر بردشاو در گاردین از تماشای هدر رفتن استعدادش در نقشی که به نظرش در فیلم کم‌اهمیت بود، ابراز نارضایتی کرد.[۵۴][۵۵]

نقش‌های معصومانه و گسترش به سوی نقش‌های دراماتیک (۲۰۰۸–۲۰۱۲)

[ویرایش]
A picture of Amy Adams, waving at the 81st Academy Awards
آدامز در جوایز اسکار ۲۰۰۹. او برای تردید (۲۰۰۸) نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد.

جشنواره فیلم ساندنس ۲۰۰۸ میزبان اکران آفتاب تمیز کردن بود؛ فیلمی کمدی-درام دربارهٔ دو خواهر (با بازی آدامز و امیلی بلانت) که کسب‌وکاری برای پاکسازی صحنه‌های جرم راه می‌اندازند. آدامز مجذوب این ایده شد که نقش شخصیتی را بازی کند که همیشه در تلاش برای بهتر شدن است.[۵۶][۵۷] میک لاسال، منتقد سان فرانسیسکو کرونیکل، بازی او را «جادویی» خواند و نوشت که آدامز «اشتیاقی سرکش و پنهان را زیر ظاهری فریبنده و همراه با تردید به تصویر می‌کشد.»[۵۸] در کمدی اسکروبال خانم پتیگرو برای یک روز زندگی می‌کند که داستانش در سال ۱۹۳۹ جریان دارد، آدامز نقش یک بازیگر آمریکایی مشتاق در لندن را بازی کرد که با دایهٔ میان‌سالی (با بازی فرانسیس مک‌دورمند) وارد ماجراهایی می‌شود. استیون هولدن در نیویورک تایمز شباهت‌هایی بین این نقش و بازی او در افسون‌شده دید و نوشت: «جادوی حضور آدامز روی پرده در چنین نقش‌های دلچسبی، از زمان اوج جین آرتور تا این حد گیرا نبوده است.»[۵۹]

آدامز سپس در فیلم تردید، اقتباسی از نمایشنامه‌ای به همین نام نوشتهٔ جان پاتریک شنلی، بازی کرد. این فیلم داستان مدیر یک مدرسهٔ کاتولیک (با بازی مریل استریپ) را روایت می‌کند که کشیشی (با بازی فیلیپ سیمور هافمن) را به پدوفیلی متهم می‌کند. آدامز در این میان نقش راهبه‌ای بی‌گناه را ایفا کرد که درگیر این ماجرا می‌شود. شنلی ابتدا ناتالی پورتمن را برای این نقش در نظر داشت، اما بعد از دیدن معصومیت و هوش آدامز، که او را به اینگرید برگمن شبیه می‌دانست، این نقش را به او پیشنهاد داد.[۶۰] آدامز با توانایی شخصیتش در دیدن خوبی‌های دیگران هم‌احساس بود و همکاری با استریپ و هافمن را «کلاسی پیشرفته» در بازیگری توصیف کرد.[۳۰][۶۰] امی بیانکولی از هیوستون کرونیکل نوشت که آدامز «با شفقت و آشوب درونی می‌درخشد» و ان هورنادی معتقد بود که او معصومیت نقشش را به شکلی بی‌نقص نشان می‌دهد.[۶۱][۶۲] او برای این نقش نامزد دریافت جوایز اسکار، گلدن گلوب و بفتای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد.[۶۳][۶۴][۶۵]

همانند فیلم‌های جون‌باگ و افسون‌شده، آدامز در سه فیلم اکران‌شده در سال ۲۰۰۸ نقش‌هایی معصومانه ایفا کرد؛ یعنی زنانی پاک‌دامن با روحیه‌ای شاد و با نشاط.[۱۵][۵۶] هنگامی که از او دربارهٔ شباهت این نقش‌ها پرسیده شد، آدامز گفت که به ایفای نقش شخصیت‌هایی علاقه‌مند است که خوش‌بین‌اند و حس امیدواری‌شان برای او قابل‌فهم است و با آن همذات‌پنداری می‌کند.[۶۶] او معتقد بود که این شخصیت‌ها، با وجود شباهت ظاهری در خلق‌وخو، تفاوت‌های آشکاری با یکدیگر دارند. آدامز در این‌باره گفت: «معصومیت به معنای نادانی نیست؛ افراد معصوم اغلب شخصیتی بسیار پیچیده دارند.»[۷][۶۷]

فیلم ماجراجویی-فانتزی شب در موزه: نبرد اسمیتسونین (۲۰۰۹) با بازی بن استیلر شامل حضور آدامز در نقش هوانورد آملیا ارهارت بود. این فیلم، اولین اثری بود که در موزه ملی هوافضای اسمیتسونین در واشینگتن دی‌سی فیلم‌برداری شد.[۶۸] شاون لوی، کارگردان فیلم، اظهار داشت که این نقش به آدامز امکان داد گستره توانایی‌های بازیگری‌اش را به نمایش بگذارد. آدامز نیز معتقد بود که این اولین فرصتی بود که توانست شخصیتی با اعتماد به نفس را روی پرده سینما به تصویر بکشد.[۶۸][۶۹] با وجود نقدهای نقدهای متفاوت دربارهٔ فیلم، نقش‌آفرینی آدامز مورد تحسین قرار گرفت.[۷۰] مایکل فیلیپس از شیکاگو تریبون حضور او را «فروغمند» توصیف کرد و نوشت: «فیلم هرگاه آدامز در آن ظاهر می‌شود، به‌طور چشمگیری بهبود می‌یابد.».[۷۱] در همان سال، آدامز در کمدی-درام جولی و جولیا نقش جولی پاول را بازی کرد؛ منشی دولتی ناراضی که تصمیم می‌گیرد دربارهٔ دستور پخت‌های کتاب تسلط بر هنر آشپزی فرانسوی نوشته جولیا چایلد وبلاگی بنویسد. در خط داستانی موازی، مریل استریپ نقش چایلد را ایفا کرد.[۷۲] آدامز برای آماده‌سازی این نقش در مؤسسهٔ آموزش آشپزی آموزش دید.[۷۳] کری ریکی از فیلادلفیا اینکوایرر عقیده داشت که این فیلم «به خوش‌طعمی آشپزی فرانسوی» است و آدامز را «در جذاب‌ترین» حالت خود دانست.[۷۴] هر دو فیلم شب در موزه و جولی و جولیا از نظر تجاری موفق بودند و فیلم نخست بیش از ۴۰۰ میلیون دلار فروش داشت.[۷۵]

آدامز دهه جدید را با بازی در نقش اصلی کمدی رمانتیک سال کبیسه (۲۰۱۰) در کنار متیو گود آغاز کرد. ریچارد روپر، منتقد سینما، معتقد بود که حضور آدامز این فیلم را از «وضعیتی کاملاً نامطلوب» نجات داد.[۷۶] اکران بعدی او در همان سال، درام مشت‌زن بود که با استقبال بسیار بهتری روبه‌رو شد. این فیلم، به کارگردانی دیوید او. راسل، داستان دو برادر ناتنی بوکسور، میکی وارد و دیکی اکلوند (با بازی مارک والبرگ و کریستین بیل) را روایت می‌کند. ملیسا لیو نقش مادر آن‌ها و آدامز نقش شارلین فلمینگ، دوست‌دختر جسور و پرخاشگر وارد که پیش‌خدمت بار است، را ایفا کرد. راسل شخصیت شارلین را زنی جسور و جذاب توصیف کرد و آدامز را برای چنین نقش متفاوتی برگزید تا از تصویر معصومانه و ساده پیشین او فاصله بگیرد.[۶۷][۷۷] این نقش برای آدامز تغییری چشمگیر بود و راسل او را به یافتن قدرت شخصیت در آرامش و سکون تشویق کرد.[۷۸] آدامز با مربی خود، شیلا کلی، در کلاس‌های رقص شکم شرکت کرد تا جذابیت جسمانی شخصیتش را بهتر به تصویر بکشد.[۷۷] جو مورگنسترن از وال‌استریت جورنال در توصیف آدامز نوشت که او در این فیلم به همان اندازه که در افسون‌زده «رؤیایی و دل‌انگیز» بود، «قوی، لطیف، هوشمند و طناز» ظاهر شد.[۷۹] او برای این نقش نامزد جوایز اسکار، گلدن گلوب و بفتا در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد، هرچند دو جایزه نخست به ملیسا لیو رسید.[۸۰][۸۱][۸۲] آدامز اعلام کرد که در آینده مایل است نقش‌های دراماتیک بیشتری ایفا کند.[۸۳]

A close-up shot of a smiling Amy Adams
آدامز هنگام تبلیغ استاد در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۲

آدامز و جیسون سیگل نقش‌های لایو-اکشن فیلم موزیکال دیزنی یعنی ماپت‌ها (۲۰۱۱)، با حضور عروسک‌های نمایشی به همین نام، را به عهده داشتند.[۸۴] آدامز هفت ترانه برای موسیقی متن این فیلم اجرا کرد.[۸۵] لیزا شوارتزبام از انترتینمنت ویکلی خاطرنشان کرد که این نقش، بازگشتی به شخصیت‌های کمدی و دل‌انگیز پیشین آدامز بود.[۸۶] در سال ۲۰۱۲، پس از بازسازی و بازگشایی سالن تئاتر پابلیک تییتر، آدامز در جشنواره شکسپیر در پارک که در تئاتر روباز دلاکورت برگزار شد، شرکت کرد و نقش همسر نانوا را در موزیکال به‌سوی جنگل اثر استیون سوندهایم به روی صحنه برد. این اولین حضور او در تئاتر نیویورک و اولین تجربه تئاتری‌اش پس از ۱۳ سال دوری از تئاتر بود.[۸۷] او این تعهد یک‌ماهه را پذیرفت تا «چالشی به‌ظاهر غیرممکن» را تجربه کند، هرچند این تجربه او را مضطرب و هراسان کرد.[۸۷][۸۸] آدامز با کمک مربی آواز خصوصی برای این نقش آماده شد، اما به دلیل برنامه‌ریزی فشرده پروژه‌های سینمایی، تنها چهار هفته فرصت تمرین داشت.[۸۷] بن برنتلی، منتقد نیویورک تایمز، از «اجرای رسا و آواز توانمند» آدامز تمجید کرد، اما معتقد بود که او فاقد «شور و پویایی عصبی» لازم برای این نقش بود.[۸۹]

آدامز در درام روان‌شناختی استاد (۲۰۱۲) ساختهٔ پل توماس اندرسن، نقش دیگری از یک زن پرشور و جنجالی را بر عهده گرفت.[۹۰] او در این فیلم نقش پگی داد، همسر بی‌رحم و کنترل‌گر رهبر یک فرقه (با بازی فیلیپ سیمور هافمن) را ایفا کرد. این سومین و آخرین همکاری آدامز با هافمن بود که آدامز عمیقاً وی را تحسین می‌کرد؛ هافمن دو سال پس از این فیلم درگذشت.[۹۱] سازمان به تصویر کشیده‌شده در فیلم از سوی روزنامه‌نگاران به ساینتولوژی نسبت داده شد، اما آدامز این مقایسه را گمراه‌کننده دانست، هرچند از توجهی که به فیلم جلب شد خرسند بود.[۹۰][۹۲] اگرچه آدامز بازیگر متد نبود، اما معتقد بود که ایفای این نقش دشوار، تأثیر عاطفی عمیقی بر زندگی شخصی‌اش گذاشت.[۹۳] جاستین چنگ، منتقد سینما، شخصیت او را با لیدی مکبث مقایسه کرد و نوشت که «جذابیت آدامز به‌ندرت تا این حد تهدیدآمیز به نظر آمده است.»[۹۴] دونالد کلارک از آیریش تایمز نیز او را به دلیل ایفای نقشی با «تهدیدی ظریف» تحسین کرد.[۹۵] جان پترسون از گاردین به صحنه‌ای اشاره کرد که در آن پگی با اقتدار شوهرش را در حال انجام خودارضایی سرزنش می‌کند و آن را یکی از کلیدی‌ترین سکانس‌های فیلم دانست.[۶۷] آدامز بار دیگر نامزد جوایز اسکار، گلدن گلوب و بفتا برای بهترین بازیگر نقش مکمل شد.[۹۶][۹۷][۹۸]

دومین فیلم اکران‌شدهٔ آدامز در سال ۲۰۱۲ درام ورزشی مشکلی با منحنی به کارگردانی کلینت ایستوود بود. او در آن نقش دختر پیشاهنگ بیسبال (ایستوود) را ایفا کرد که با پدرش قطع رابطه کرده است. آدامز شخصیت «گرم و بخشنده» ایستوود را تحسین کرد و از همکاری با او ابراز رضایت نمود.[۶۷] او برای این نقش با یک مربی بیسبال کار کرد تا مهارت‌های گرفتن و پرتاب توپ را بیاموزد.[۶۷] این فیلم با نقدهای متفاوتی روبه‌رو شد، اما راجر ایبرت خاطرنشان کرد که آدامز چگونه نقشی معمولی را ارزشمند جلوه داده است.[۹۹][۱۰۰] او در همین سال نقش کوتاهی به‌عنوان یک معتاد به مواد مخدر را در درام در جاده ایفا کرد. در این فیلم گروهی از بازیگران حضور داشتند و بر اساس رمانی به همین نام نوشتهٔ جک کرواک ساخته شده بود.[۱۰۱]

بازیگر مطرح (۲۰۱۳–۲۰۱۹)

[ویرایش]
Amy Adams poses for the camera
آدامز در افتتاحیهٔ او در جشنواره فیلم نیویورک ۲۰۱۳

پس از عدم موفقیت در کسب نقش لوئیس لین در دو فیلم قبلی دربارهٔ سوپرمن، آدامز این نقش را در بازسازی ۲۰۱۳ زک اسنایدر تحت عنوان مرد پولادین با بازی هنری کویل در نقش اصلی، به دست آورد.[۱۰۲] او لین را با ترکیبی از سرسختی و آسیب‌پذیری ایفا کرد، اما پیتر بردشاو این شخصیت را «به طرزی ناقص خلق‌شده» توصیف و از عدم جاذبهٔ عاطفی آدامز با کویل انتقاد کرد.[۱۰۲][۱۰۳] این فیلم بیش از ۶۶۰ میلیون دلار فروش داشت و به یکی از پرمخاطب‌ترین فیلم‌های او در گیشه تبدیل شد.[۱۰۴] آدامز سپس در او حضور یافت. این فیلم درامی از نویسنده-کارگردان اسپایک جونز در مورد مردی تنها با بازی واکین فینیکس بود که عاشق نوعی هوش مصنوعی (با صدای اسکارلت جوهانسون) می‌شود؛ آدامز در فیلم نقش دوست صمیمی مرد را ایفا کرد. آدامز برای فیلم سال ۲۰۰۹ جایی که موجودات وحشی هستند ساختهٔ جونز مصاحبهٔ بازیگری داد که ناموفق بود. پس از اینکه جونز نوارهای مصاحبهٔ بازیگری او را بازنگری می‌کرد، تصمیم گرفت آدامز را برای حضور در او انتخاب کند.[۱۰۵] آدامز مجذوب ایدهٔ به تصویر کشیدن دوستی افلاطونی بین یک مرد و زن شده بود و عقیده داشت چنین دوستی در این فیلم کمیاب وجود دارد.[۱۰۵]

آدامز با حضور در فیلم جناییِ کمدی سیاه حقه‌بازی آمریکایی ساختهٔ دیوید او. راسل، با حضور گروهی از بازیگران شامل کریستین بیل، بردلی کوپر و جنیفر لارنس به موفقیت‌های دیگری دست یافت. این فیلم با الهام از رسوایی ابسکم در دههٔ ۱۹۷۰ ساخته شد و آدامز در فیلم نقش شیادی اغواگر را به تصویر کشید. او آن نقش را طوری ایفا کرد که «همه‌چیز موجه احساس شد و به نظر نمی‌رسید که او فقط یک بیمار اجتماعی سکسی باشد».[۱۰۵][۱۰۶] آدامز و بیل برای شکل‌دادن به شخصیت‌هایشان همکاری تنگاتنگی داشتند و در پشت صحنه پیشنهادهایی به راسل داد؛ شامل صحنه‌ای که همسر معشوقه‌اش (با بازی لارنس) در آن لب‌هایش را به‌صورت پرخاشگرانه می‌بوسد.[۱۰۵][۱۰۶] این کار برای آدامز طاقت‌فرسا بود و بعداً گزارش‌هایی مبنی بر اینکه راسل به او سخت گرفته بود و او را مرتباً به گریه انداخت را تأیید کرد؛ او گفت که از آوردن چنین تجربهٔ منفی به خانه برای دخترش می‌ترسد.[۹] حقه‌بازی آمریکایی مورد تحسین منتقدان قرار گرفت؛[۱۰۷] منولا دارگیس از نیویورک تایمز عقیده داشت که آدامز «در اینجا عمیق‌تر از آنچه تا به حال به او اجازه داده شده پیش می‌رود» و افزود که او با موفقیت «شخصیتی غیرقابل پیش‌بینی را به شخص بسیار متلاطم تبدیل کرده است.»[۱۰۸] او جایزهٔ گلدن گلوب بهترین بازیگر زن کمدی یا موزیکال را کسب کرد و برای پنجمین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد (نخستین بار در رشتهٔ بهترین بازیگر زن).[۱۰۹][۱۱۰] او و حقه‌بازی آمریکایی هر دو از سوی منتقدان به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های سال ۲۰۱۳ معرفی شدند و هر دو نامزد جایزهٔ اسکار بهترین فیلم بودند.[۱۰۹][۱۱۱]

به‌دنبال حضور در فیلم درام لالایی که با نقدهای ضعیفی همراه بود، آدامز در فیلم چشمان بزرگ (۲۰۱۴) نقش اصلی را ایفا کرد. این فیلم درمورد هنرمند مشکل‌دار مارگارت کین است که نقاشی‌های «بچه سرراهی چشم درشت» او به‌وسیلهٔ همسرش والتر کین سرقت ادبی شد.[۱۱۲][۱۱۳] هنگامی که برای نخستین بار این نقش به او پیشنهاد شد، آدامز برای جلوگیری از ایفای نقش یک زن ساده‌لوح دیگر، آن را رد کرد.[۱۱۳][۱۱۴] تولد دخترش در سال ۲۰۱۰ آدامز را ترغیب کرد تا در این شخصیت منفعل توانایی پیدا کند. او از تجربیات زندگی واقعی‌اش که در آن هیچ دفاع جسورانه‌ای از خود نداشت کمک گرفت.[۱۱۴] او در حین آماده‌سازی نقاشی‌کردن را تمرین و روش کار کین را مطالعه کرد.[۱۱۴] کین نقش‌آفرینی آدامز از خودش را پسندید،[۱۱۵] و مارک کرمد از آبزرور نقش‌آفرینی او را نوعی «آمیزهٔ نیرومند از حرارت پویا و آسیب‌پذیری احساسی» نامید.[۱۱۶] او برای دومین بار متوالی جایزهٔ گلدن گلوب بهترین بازیگر زن کمدی یا موزیکال را کسب کرد و نامزد دریافت جایزهٔ بفتای بهترین بازیگر زن شد.[۱۱۷][۱۱۸]

آدامز با هم‌بازی‌اش هنری کویل هنگام تبلیغ بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت در کامیک-کان سن دیگو ۲۰۱۵

پس از غیبتی یک‌ساله از سینما، سه فیلم با حضور آدامز در سال ۲۰۱۶ اکران شد. او نخست نقش لوئیس لین را بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت بازآفرینی کرد که پس از مرد پولادین دومین قسمت از دنیای توسعه‌یافتهٔ دی‌سی به‌شمار می‌رفت. علی‌رغم نظرات منفی منتقدان در خصوص روایت منسجم، این فیلم بیش از ۸۷۰ میلیون دلار در گیشه کسب کرد و پرفروش‌ترین فیلم آدامز تا به امروز شد.[۷۵][۱۱۹] در دو اکران بعدی—درام علمی تخیلی ورود و تریلر روان‌شناختی حیوانات شب‌زی—آدامز نقش زنان «از لحاظ احساسی محتاط و به‌شدت خردمند» را ایفا کرد که مورد تحسین قرار گرفت.[۱۲۰][۱۲۱] حیوانات شب‌زی ساختهٔ تام فورد که بر اساس رمان تونی و سوزان نوشتهٔ آستین رایت ساخته شد، داستان دلال هنری متأهل غمگین به نام سوزان (آدامز) را روایت می‌کند که هنگام مطالعهٔ رمان خشونت‌آمیز همسر سابقش (با بازی جیک جیلنهال)، ضربه روحی می‌بیند. او مقدار ناچیزی شباهت میان خود و سوزانِ «خون‌سرد» و «منزوی» پیدا کرد و شخصیت این کاراکتر را از شخصیت تام فورد مدل‌سازی کرد.[۱۲۲] استفانی زاکارک از مجلهٔ تایم این فیلم را از لحاظ بصری جذاب اما از لحاظ موضوعی ضعیف پنداشت، اما آدامز و جیلنهال را بابت خالصانه جلوه دادن درد شخصیت‌هایشان ستود.[۱۲۳]

ورود، به کارگردانی دنی ویلنوو که بر اساس داستان کوتاه تد چیانگ، یعنی «داستان زندگی تو» ساخته شد، در میان تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های آدامز در طول دوران فعالیتش قرار دارد.[۱۲۴] این فیلم بر روی زبان‌شناسی به نام لوئیز بنکس (آدامز) تمرکز دارد که هنگامی از سوی دولت ایالات متحده برای تفسیر زبان فرازمینی‌ها استخدام می‌شود، چشم‌اندازهای عجیبی را تجربه می‌کند. آدامز مجذوب ایدهٔ به تصویر کشیدن نقش اول زن خردمند شد و خود را با مضمون وحدت و شفقت فیلم عجین کرد.[۱۲۵] او در حین آماده‌سازی مستندهایی در زمینهٔ زبان‌شناسی تماشا کرد.[۱۲۶] کریستوفر اور از آتلانتیک نقش‌آفرینی آدامز را «به‌طور مجذوب‌کننده‌ای صریح، به نوبت متعالی و غم‌انگیز» توصیف کرد.[۱۲۷] کنت توران در لس آنجلس تایمز به «نقش‌آفرینی به‌دقت سنجیدهٔ» او اشاره کرد.[۱۲۸] ورود موفقیتی تجاری بود که بیش از ۲۰۰ میلیون دلار فروش داشت، در حالی که بودجهٔ ساخت آن ۴۷ میلیون دلار بود. آدامز نامزد دریافت جوایز گلدن گلوب و بفتای بهترین بازیگر زن شد.[۱۲۹][۱۳۰][۱۳۱] چندین روزنامه‌نگار بر این باور بودند که آدامز برای بازی در این فیلم لایق کسب نامزدی در مراسم اسکار بود.[۱۲۱][۱۳۲] او برای بار سوم نقش لوئیس لین را در فیلم ابرقهرمانی لیگ عدالت (۲۰۱۷) با حضور گروهی از بازیگران دربارهٔ تیمی به همین نام ایفا کرد. تیم گریرسون از اسکرین اینترنشنال نوشت که علی‌رغم «طنین عاطفی» که آدامز به فیلم داده، استعداد او در یک نقش مکمل بیهوده به هدر رفته است.[۱۳۳]

آدامز در هفتاد و دومین دوره جوایز بفتا در سال ۲۰۱۹ که در آن برای به تصویر کشیدن لین چینی در معاون (۲۰۱۸) نامزد جایزه شد

آدامز در سال ۲۰۱۸ با چیزهای تیز—مینی‌سریالی از شبکهٔ اچ‌بی‌او که بر اساس رمانی به همین نام نوشتهٔ گیلین فلین ساخته شد—به تلویزیون بازگشت. او یکی از تهیه‌کنندگان اجرایی این مینی‌سریال بود و در آن نقش کامیل پریکر، خبرنگاری خودزن که برای گزارش اخبار قتل دو دختر جوان به زادگاهش بازمی‌گردد، را ایفا کرد.[۱۳۴][۱۳۵] آدامز برای این نقش وزن خود را افزایش داد و در روزهای فیلم‌برداری، سه ساعت به‌صورت سنگین آرایش می‌کرد تا شکل بدن زخمی کاراکترش را ایجاد کند.[۱۳۶][۱۳۷] او به‌منظور یادگیری دربارهٔ خودزنی کتاب یک فریاد قرمز براق را مطالعه کرد و در مورد حالت روان‌شناسی اختلال ساختگی تحمیل‌شده به دیگری به تحقیق و مطالعه پرداخت. او برای جدایی از این نقش ناکارآمد، عاجز بود و از بی‌خوابی رنج می‌برد.[۱۳۸] این مجموعه و نقش‌آفرینی آدامز با واکنش مثبتی از سوی منتقدان همراه شد؛[۱۳۹] جیمز پونیووزیک از نیویورک تایمز شخصیت‌پردازی پیچیده پریکر را ستود و نقش‌آفرینی آدامز را «میخکوب‌کننده» خواند.[۱۴۰] دانیل داداریو از ورایتی پی برد که او «در اوج توانایی‌هایش عمل می‌کند» و افزود: «صدایش یک اکتاو کاهش یافت، به لحنی کشدار آرام شد و با بی‌اعتمادی بهبود یافت، [او] درواقع فوق‌العاده است».[۱۴۱]

کریستین بیل و آدامز در فیلم طنز سیاسی معاون (۲۰۱۸) ساختهٔ آدام مک‌کی برای سومین بار با یکدیگر هم‌بازی شدند. این دو، در این فیلم به ترتیب معاون رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده، دیک چینی، و همسرش، لین را به تصویر کشیدند. او در حین آماده‌سازی برای این نقش کتاب‌های لین را مطالعه کرد. به رغم آنکه این نقش با دیدگاه‌های سیاسی آدامز مطابقت نداشت، او با همذات‌پنداری وارد این نقش شد و با بردباری شخصیتش ارتباط پیدا کرد.[۱۴۲][۱۴۳] ریچارد لاوسون از ونتی فر این نقش آدامز را با نقشش در فیلم استاد مقایسه کرد و «جدیت همیشگی او» را ستود اما انتقادش این بود که این نقش نمایانگر دیدگاه کلیشه‌ای مردانه در خصوص زنی است که در کنار قدرت قرار دارد.[۱۴۴] از سوی دیگر، اریک کوهن در ایندی‌وایر نگاه مثبت‌تری داشت و از او بابت «تجسم یک لیدی مکبث به‌خوبی نگارش‌نشده با انرژی سرکش و پرشورانه» قدردانی کرد.[۱۴۵] آدامز برای بازی در چیزهای تیز و معاون نامزد دریافت جوایز گلدن گلوب شد؛ او برای چیزهای تیز نامزد دریافت جایزهٔ امی ساعات پربیننده برای بهترین بازیگر زن در مینی‌سریال و برای معاون نیز برای ششمین بار نامزد اسکار و هفتمین بار نامزد بفتا شد.[۱۴۶]

افت و خیز شغلی (۲۰۲۰–اکنون)

[ویرایش]

آدامز دههٔ جدید را با بازی در درام مرثیه هیلبیلی آغاز کرد که بر اساس کتاب به همین نام اثر جی. دی. ونس ساخته شد.[۱۴۷] این فیلم با واکنش منفی منتقدان مواجه شد؛[۱۴۸] منتقدی از رولینگ استون توضیح داد علی‌رغم کار قابل اطمینان آدامز، او در فیلمی با فیلم‌نامهٔ ضعیف گیر افتاده است.[۱۴۹] چند نشریه از فیلم به‌دلیل نداشتن سکانس‌های کافی برای بهبود شخصیت او انتقاد کردند.[۱۵۰][۱۵۱][۱۵۲] اما او نامزد دریافت جایزهٔ انجمن بازیگران فیلم بهترین بازیگر زن شد.[۱۵۳] آدامز سپس نقش یک شاهد قتل مبتلا به برزن‌هراسی را در تریلر روان‌شناختی زنی پشت پنجره ساختهٔ جو رایت ایفا کرد که بر اساس رمان به همین نام ساخته شد. این فیلم در سال ۲۰۱۸ فیلم‌برداری شد و انتشار آن چند بار به دلیل اکران‌های ناموفق در سنجش واکنش مخاطبان و سپس همه‌گیری کووید-۱۹ به تعویق افتاد؛ این فیلم در نهایت در سال ۲۰۲۱ از طریق نتفلیکس منتشر شد.[۱۵۴][۱۵۵] آدامز سپس نقش مکمل مادری داغدار را در فیلم ایون هنسن عزیز که اقتباسی سینمایی از موزیکال برادوی به همین نام بود، بر عهده گرفت.[۱۵۶] زنی پشت پنجره و ایون هنسن عزیز نقدهای ضعیفی از سوی منتقدان داشتند.[۱۵۷][۱۵۸]

آدامز در رویدادی برای سگ شب در ۲۰۲۴

آدامز در سال ۲۰۲۲ نخستین حضورش در تئاتر وست اند را با احیای نمایش باغ‌وحش شیشه‌ای واقع در تئاتر دوک یورک تجربه کرد.[۱۵۹] او در این نمایش نقش آماندا را به روی صحنه برد؛ مادری که برای بزرگ کردن فرزندانش در تلاش است که او برای این کار از شخصیت خشن و مصمم مادرش کمک گرفت.[۱۶۰] این نمایش تئاتر با نقدهای ضد و نقیضی مواجه شد؛[۱۶۱] دومینیک کاوندیش در دیلی تلگراف عملکرد آدامز را «واضح، فروتن، باورپذیر و به‌طرز آرامی دلخراش» توصیف کرد، اما نیک کورتیس از ایونینگ استاندارد آن را «ضعیف و دور از انتظار» دانست.[۱۶۲] آدامز سپس نقش جیزل از فیلم افسون‌شده را در دنبالهٔ این فیلم با عنوان افسون‌نشده که از دیزنی پلاس پخش شد، بازآفرینی کرد.[۱۶۳] او شش ترانه برای موسیقی متن آن ضبط کرد.[۱۶۴] منتقدان به دلربایی ماندگار آدامز در این نقش تأکید داشتند اما این دنباله را نسبت به فیلم قبلی ضعیف‌تر دانستند.[۱۶۵]

آدامز در سال ۲۰۱۹ به‌همراه مدیر برنامه‌اش استیسی اونیل، کمپانی تولیدی خود به‌نام باند گروپ انترتینمنت [چ] را تأسیس کرد.[۱۶۶] نخستین اکران آن‌ها، اقتباس سینمایی از رمان طنز سگ شب با بازی آدامز بود. او در این فیلم نقش مادری را بازی کرد که با مشکلاتش دست‌وپنجه نرم می‌کند و گهگاه به سگ تبدیل می‌شود.[۱۶۷] او با محتوای این فیلم ارتباط برقرار کرد زیرا انجام وظایف مادرانه‌اش همزمان با اجرا سر صحنه، به او احساس خستگی داده بود.[۱۶۸] این فیلم با واکنش‌های دوگانه‌ای از سوی منتقدان روبه‌رو شد که به گفتهٔ آدامز، هدف فیلم دقیقاً همین بود.[۱۶۹] او برای اجرای خود بار دیگر نامزد گلدن گلوب شد.[۱۷۰]

بازخورد و سبک بازیگری

[ویرایش]

در توصیف شخصیت آدامز خارج از قاب سینما، هدلی فریمن از مجلهٔ گاردین در سال ۲۰۱۶ نوشت که او «بسیار دلنشین و جدی است اما وقتی که شروع به صحبت می‌کند، حسی از صراحت و رک‌گویی زنانه در او مشاهده می‌شود».[۱۱] کارل سوانسون در مجلهٔ والچر درباره‌اش نوشته که «برای یک ستارهٔ هالیوودی، به‌شکل عجیبی خودشیفته نیست، باوقار، سخت‌کوش و آنقدر شایسته است که تقریباً نمی‌توان او را یک سلبریتی به حساب آورد».[۱۷۱] الکس بیلمز، روزنامه‌نگار، بر این باور است که توانایی آدامز برای اینکه هم یک ستاره سینمایی پرزرق‌وبرق باشد و هم یک شخص عادی که بتوان با او ارتباط برقرار کرد، راز موفقیت اوست.[۷]

A side profile of a smiling Amy Adams
آدامز در ۲۰۱۳

آدامز با مربی بازیگری‌اش، وارنر لافلین، همکاری تنگاتنگی دارد. او لافلین را مسئول کمک به سازماندهی و ساختار بخشیدن به افکارش دانسته است.[۱۷۲] او نوعی روش بازیگری که لافلین به او یاد داده را به کار می‌برد. در این روش، آدامز سعی می‌کند روان‌شناسی شخصیت را به‌وسیلهٔ خلق پیشینهٔ داستانی برای شخصیت از سه سالگی درک کند.[۱۷۳] او ترجیح می‌دهد با کارگردانان مطمئنی کار کند که به او فضایی به‌منظور استقلال فکری می‌دهند.[۱۷۴] در هنگام فیلم‌برداری در قالب شخصیتی خود می‌ماند و به سختی می‌تواند خود را از نقش‌ها و لهجه‌ها جدا کند.[۱۷۴][۱۷۵] اندازهٔ نقش برای آدامز مهم نیست و هم به نقش اصلی و هم به نقش مکمل مجذوب می‌شود.[۱۷۵] او خودش را ایفاگری وسواسی توصیف کرده است.[۱۷۴]

جیک کویل در واشینگتن تایمز آدامز را بازیگری می‌داند که برای نقش‌ها خودش را تغییر نمی‌دهد بلکه «با عطش و هوشمندی» شخصیت را زندگی می‌کند و «در عین حال، به مراتب مختلف، خودش باقی می‌ماند.»[۱۷۶] مریل استریپ که در تردید و جولی و جولیا با او هم‌بازی بود، گفته که آدامز کاملاً آماده سر صحنه فیلم‌برداری حضور دارد و از «هوش کلانی» در خلق قوس داستانی شخصیتش برخوردار است.[۵] پل توماس اندرسون که فیلم استاد با بازی او را کارگردانی کرد، تعهد و جدیت آدامز در پروژه‌هایش را تعریف می‌کند.[۱۷۴] روزنامه‌نگاران در مورد شخصیت «دلبر آمریکایی» آدامز در نقش‌های دههٔ ۲۰۰۰ او اظهار نظر کرده‌اند، و همچنین به تنوع هنری بیشتر او در دههٔ ۲۰۱۰ اشاره کرده‌اند.[۹][۱۲][۱۰۵][۱۷۷] استیون مارش، رمان‌نویس، آدامز را «بزرگ‌ترین بازیگر نسل خود» نامید.[۱۷۸] آنتونی لین، روزنامه‌نگار و منتقد نیویورکر در سال ۲۰۱۶ در توصیف فعالیت سینمایی او در نقدی برای ورود نوشت:

خیرخواهی پرنشاطی که او را در فیلمی مانند افسون‌شده (۲۰۰۷) به پیش برد، در سال‌های اخیر با ارادهٔ استوار استاد (۲۰۱۲) و تندوتیزی حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳) در هم آمیخته شده است و اکنون در ورود، توانایی خاص او برای اندوه، استواری او، و ملاطفت غریزی خلق و خوی او همه در یک‌جا جمع شده‌اند.[۱۷۹]

فوربز آدامز را در میان بازیگران زن جهان با بیشترین دستمزد رتبه‌بندی کرد. نام او با درآمد بالغ بر ۱۳ میلیون دلار در ۲۰۱۴ و نیز در ۲۰۱۶ و بالغ بر ۱۱ میلیون دلار در ۲۰۱۷ در این رتبه‌بندی قرار گرفت.[۱۸۰][۱۸۱][۱۸۲] این مجله در سال ۲۰۱۴ او را در فهرست سالانه ۱۰۰ سلبریتی خود معرفی کرد و نیز او را در میان قدرتمندترین بازیگران زن در این تجارت قرار داد.[۱۸۳][۱۸۴] همچنین در آن سال، او از سوی مجلهٔ تایم یکی از ۱۰۰ شخص تأثیرگذار جهان نامیده شد.[۱۸۵] آدامز در سال ۲۰۱۷ ستاره‌ای در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود کسب کرد.[۱۸۶] فیلم‌های او تا سال ۲۰۱۷ بیش از ۴٫۷ میلیارد دلار در سراسر جهان فروش داشته است.[۷۵] رابرت ایتو از نیویورک تایمز معتقد است که گرایش او به پروژه‌های مخاطره‌آمیز مانع از آن می‌شود که در گیشه موفق‌تر باشد.[۱۰۵]

استوارت مک‌گورک از جی‌کیو به پوست روشن و صاف، موهای خرمایی، مهربانی و سبک صحبت صمیمانهٔ آدامز به‌عنوان یکی از خصلت‌های بارز او اشاره کرده است.[۹] او در سال ۲۰۱۱ از سوی ال به عنوان یکی از زیباترین افراد در آمریکا معرفی شد، و چندین نشریه حضور او در فرش قرمز را در میان فهرست خودشان از سلبریتی‌های خوش‌پوش قرار داده‌اند.[۱۸۷] آدامز در سال ۲۰۱۲ یکی از عطرهای لاکست را تبلیغ کرد و دو سال بعد، از لوازم جانبی و کیف‌های دستی مکس مرا اعلام پشتیبانی کرد.[۱۸۸] او در سال ۲۰۱۵ با مکس مرا برای طراحی و تبلیغ یکی از خط‌های تولید کیف دستی همکاری کرد.[۱۸۹]

زندگی شخصی

[ویرایش]
آدامز با همسرش، لو گالو، و دخترش، آویانا، در ۲۰۲۴

آدامز در سال ۲۰۰۱ در کلاس بازیگری با بازیگر و نقاش، دارن لو گالو، آشنا شد و سال بعد هنگام همکاری در فیلم کوتاهی با عنوان سِنت‌ها با هم وارد رابطه شدند.[۵][۱۹۰] آن‌ها در سال ۲۰۰۸ نامزد کردند و دخترشان، آویانا، در سال ۲۰۱۰ به دنیا آمد.[۱۹۱][۱۹۲] این زوج هفت سال پس از نامزدی در یک مراسم خصوصی واقع در مزرعه‌ای نزدیک سانتا باربارا، کالیفرنیا ازدواج کردند.[۱۹۳][۱۹۴] آدامز در سال ۲۰۱۶ گفت که از فداکاری‌های بی‌شماری که لو گالو به عنوان مراقب اصلی خانواده‌شان انجام داده، قدردانی می‌کند.[۱۱] آن‌ها در بورلی هیلز، کالیفرنیا زندگی می‌کنند.[۱۹۵] او زندگی خانوادگی‌اش را «بسیار آرام» توصیف کرده و می‌گوید روال زندگی‌اش شامل رفتن به سر کار، بردن دخترش به پارک و داشتن قرارهای عاشقانه هفتگی با شوهرش است.[۷]

آدامز ارزش ناچیزی به سلبریتی‌ بودن قائل است و عقیده دارد که «هرچه تعداد بیشتری از مردم در مورد من بدانند، کمتر به من و کاراکترهایم اعتماد می‌کنند».[۱۹۴] او بسیار کم به شایعات بی‌اساس یا پوشش تبلویدها توجه می‌کند و می‌کوشد که بین کار و زندگی سالم تعادل ایجاد کند.[۷][۱۹۶] او سعی می‌کند تحت تأثیر شهرتش قرار نگیرد و باور دارد که این امر مانع خواهد شد که بتواند در نقش‌هایش درست بازی کند. آدامز در مورد رنج بردن از عدم اعتماد به نفس و عدم اطمینان از دوران جوانی و اینکه چگونه مادر شدن او را آرام‌تر کرد، صحبت کرده است.[۷][۱۱] او هنگام استرس در محل کار، اغلب به ترانه‌خواندن می‌پردازد.[۹] او به دیگر بازیگران پیوسته و خواستار برابری دستمزد زنان در صنعت سینما شده است، اما او فکر می‌کند که اغلب بیش از حد از بازیگران زن خواسته می‌شود که دربارهٔ عدم توازن درآمدی بین جنسیت‌ها توضیح دهند و عقیده دارد که این سؤالات در عوض باید از تهیه‌کنندگان پرسیده شود.[۹][۱۹۷]

آدامز بعد از اینکه در سال‌های اولیهٔ حضور در صنعت سینما با مشکلاتی مواجه شده بود، امروزه تا حد زیادی با دانش‌آموزان محروم مدرسه فیلم گتو در شهر نیویورک همکاری کرده است.[۱۹۸] ورایتی در ۲۰۱۰ از او به دلیل همکاری با آن‌ها تقدیر کرد.[۱۹۹] او از پروژهٔ ترور (سازمانی غیرانتفاعی که از نوجوانان ال‌جی‌بی‌تی مشکل‌دار حمایت می‌کند) پشتیبانی کرده و در سال ۲۰۱۱ مجری رویداد «ترور لایو» بود.[۲۰۰] او در سال ۲۰۱۳، کتاب زیبایی برای سرطان مغز را برای کمک به جمع‌آوری پول برای مؤسسات خیریهٔ سرطان مغز اسناگ و هدراش منتشر کرد.[۲۰۱] سال بعد، او در یک رویداد خیریه برای جمع‌آوری کمک‌های مالی برای کودکان مورد آزار جنسی در مرکز پزشکی یوسی‌ال‌ای، سانتا مونیکا شرکت کرد.[۲۰۲] آدامز در سال ۲۰۲۰ با بازیگر جنیفر گارنر همکاری کرد تا کمپین #SaveWithStories را برای ترویج آموزش کودکان در زمان تعطیلی مدارس به‌دلیل همه‌گیری کووید-۱۹ راه‌اندازی کند.[۲۰۳] آدامز سفیر بنیاد راه درست[ح] است؛ این خیریه خدمات شغلی و سلامت روانی به جوانان سابقاً تحت سرپرستی ارائه می‌دهد.[۲۰۴] ورایتی در سال ۲۰۲۴ از او به دلیل همکاری با این بنیاد تقدیر کرد.[۲۰۵]

کارنامهٔ هنری و جوایز

[ویرایش]
مقاله‌های اصلی: کارنامه هنری ایمی آدامز و فهرست جایزه‌ها و نامزدی‌های ایمی آدامز

بنا به گزارش وبگاه نقد و بررسی راتن تومیتوز و وبگاه گیشهٔ باکس آفیس موجو، تحسین‌شده‌ترین و پرفروش‌ترین فیلم‌های آدامز اگه می‌تونی منو بگیر (۲۰۰۲)، جون‌باگ (۲۰۰۵)، افسون‌زده (۲۰۰۷)، تردید (۲۰۰۸)، شب در موزه: نبرد اسمیتسونین (۲۰۰۹)، جولی و جولیا (۲۰۰۹)، مشت‌زن (۲۰۱۰)، ماپت‌ها (۲۰۱۱)، استاد (۲۰۱۲)، مرد پولادین (۲۰۱۳)، او (۲۰۱۳)، حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳)، چشمان بزرگ (۲۰۱۴)، بتمن در برابر سوپرمن: طلوع عدالت (۲۰۱۶)، ورود (۲۰۱۶)، حیوانات شب‌زی (۲۰۱۶) و لیگ عدالت (۲۰۱۷) هستند.[۷۵][۱۲۴]

از پروژه‌های تلویزیونی او می‌توان به نقش‌آفرینی در مینی‌سریال چیزهای تیز (۲۰۱۸) از شبکهٔ اچ‌بی‌او اشاره کرد.[۱۳۶] او در بازآفرینی نمایش به‌سوی جنگل واقع در پابلیک تییتر در سال ۲۰۱۲ و بازآفرینی نمایش باغ‌وحش شیشه‌ای واقع در وست اند در سال ۲۰۲۲ حضور داشته است.[۸۹][۱۶۱]

آدامز شش بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شده است: بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای جون‌باگ (۲۰۰۵)، تردید (۲۰۰۸)، مشت‌زن (۲۰۱۰)، استاد (۲۰۱۲) و معاون (۲۰۱۸)، و بهترین بازیگر زن برای حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳).[۲۰۶] او برای حقه‌بازی آمریکایی (۲۰۱۳) و چشمان بزرگ (۲۰۱۴) دو جایزهٔ گلدن گلوب در رشتهٔ بهترین بازیگر زن در کمدی یا موزیکال برنده شد.[۲۰۷]

یادداشت‌ها

[ویرایش]
  1. ↑ David Taylor Dance Company
  2. ↑ Country Dinner Playhouse
  3. ↑ Michael Brindisi
  4. ↑ Chanhassen Dinner Theater
  5. ↑ The Chromium Hook
  6. ↑ Manchester Prep
  7. ↑ Bond Group Entertainment
  8. ↑ The RightWay Foundation

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ Mallenbaum, Carly (20 August 2014). "Photos: Amy Adams turns 40 and we admire her beauty". USA Today. Retrieved 18 May 2024. Happy 40th Birthday, Amy Adams!
  2. ↑ "The A-List Talent and Irresistible Charm of Amy Adams". vogue.com. 17 November 2014. Archived from the original on 18 November 2014. Retrieved 18 May 2024. She tells me that she turned 40 in August
  3. ↑ Dargis, Manohla (2017-10-16). "The Versatile and Resilient Amy Adams". The New York Times (به انگلیسی). ISSN 0362-4331. Archived from the original on April 15, 2022. Retrieved 2023-07-05.
  4. ↑ "Amy Adams Biography: Actress (1974)". Biography. Archived from the original on 5 July 2022. Retrieved December 23, 2014.
  5. ↑ ۵٫۰۰ ۵٫۰۱ ۵٫۰۲ ۵٫۰۳ ۵٫۰۴ ۵٫۰۵ ۵٫۰۶ ۵٫۰۷ ۵٫۰۸ ۵٫۰۹ ۵٫۱۰ ۵٫۱۱ ۵٫۱۲ ۵٫۱۳ ۵٫۱۴ ۵٫۱۵ Shnayerson, Michael (December 18, 2008). "Some Enchanted Amy". Vanity Fair. Archived from the original on December 18, 2008. Retrieved December 31, 2008.
  6. ↑ ۶٫۰۰ ۶٫۰۱ ۶٫۰۲ ۶٫۰۳ ۶٫۰۴ ۶٫۰۵ ۶٫۰۶ ۶٫۰۷ ۶٫۰۸ ۶٫۰۹ ۶٫۱۰ West, Naomi (November 16, 2007). "Amy Adams: Happily ever after". The Daily Telegraph. Archived from the original on 14 February 2009. Retrieved December 31, 2008.
  7. ↑ ۷٫۰۰ ۷٫۰۱ ۷٫۰۲ ۷٫۰۳ ۷٫۰۴ ۷٫۰۵ ۷٫۰۶ ۷٫۰۷ ۷٫۰۸ ۷٫۰۹ ۷٫۱۰ ۷٫۱۱ Bilmes, Alex (December 18, 2013). "Amy Adams Interview: Esquire Meets The Star Of 'American Hustle'". Esquire. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 21, 2017.
  8. ↑ Koltnow, Barry (November 17, 2007). "'Enchanted' with Amy Adams". The Orange County Register. Archived from the original on 20 November 2007. Retrieved December 31, 2008.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ ۹٫۳ ۹٫۴ ۹٫۵ ۹٫۶ ۹٫۷ McGurk, Stuart (October 7, 2016). "Amy Adams: David O Russell made me cry every day on American Hustle". GQ. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ ۱۰٫۳ ۱۰٫۴ Rochlyn, Margy (November 4, 2007). "A Disney Princess, Not Winking but Floating". The New York Times. Archived from the original on 17 June 2013. Retrieved December 31, 2008.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ۱۱٫۲ ۱۱٫۳ Freeman, Hadley (November 5, 2016). "Amy Adams: 'I thought, if I can't figure this out, I can't work any more'". The Guardian. Archived from the original on 18 August 2017. Retrieved September 22, 2017.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ Heawood, Sophie (January 23, 2011). "Amy Adams: punching above her weight". The Guardian. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  13. ↑ Galloway, Stephen; Guider, Elizabeth (December 8, 2008). "Oscar Roundtable: The Actresses". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 1 December 2020. Retrieved September 10, 2011.
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Head, Steve (January 8, 2003). "An Interview with Amy Adams". IGN Entertainment. Archived from the original on 11 February 2008. Retrieved January 26, 2008.
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ ۱۵٫۳ ۱۵٫۴ Freedom du Lac, Josh (December 11, 2008). "'The Real Thing': Amy Adams Enchants, Impresses in Nun's Role". The Washington Post. Archived from the original on 9 November 2012. Retrieved December 31, 2008.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ ۱۶٫۲ ۱۶٫۳ Moore, John (February 4, 2006). ""Junebug" role takes flight". The Denver Post. Archived from the original on September 21, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  17. ↑ Rowan, Tom (September 1, 2015). A Chorus Line FAQ: All That's Left to Know About Broadway's Singular Sensation. Applause Theatre & Cinema Books. p. 392. ISBN 978-1-4950-4602-5.
  18. ↑ ۱۸٫۰ ۱۸٫۱ ۱۸٫۲ Goldfarb, Brad (2008). "Amy Adams profile". Interview. Vol. 38, no. 1. Brant Publications, Inc. pp. 100–107, 150. ISSN 0149-8932.
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ ۱۹٫۲ ۱۹٫۳ ۱۹٫۴ Colin, Covert (November 10, 2016). "'Minnesota is my adopted home,' says Hollywood star Amy Adams". Star Tribune. Archived from the original on September 21, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  20. ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ ۲۰٫۲ Voss, Brandon (November 16, 2007). "Big Gay Following: Amy Adams". The Advocate. Archived from the original on October 2, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  21. ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ Darby, Maloney (September 6, 2016). "Telluride: How Amy Adams went from dinner theater to Hollywood star". KPCC. Archived from the original on September 20, 2017. Retrieved September 19, 2017.
  22. ↑ Flint, Joe (October 22, 1999). "On The Air". Entertainment Weekly. Archived from the original on November 22, 2008. Retrieved January 26, 2008.
  23. ↑ "Cruel Intentions 2 (2000)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 11 October 2016. Retrieved September 22, 2017.
  24. ↑ Nathan, Rabin (March 13, 2000). "Cruel Intentions 2". The A.V. Club. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  25. ↑ Holden, Stephen (December 2001). The New York Times Film Reviews 1999–2000. Taylor & Francis. p. 359. ISBN 978-0-415-93696-5.
  26. ↑ "Gold Derby by Tom O'Neil: Transcript of our chat with critics' award winner Amy Adams". Los Angeles Times. January 12, 2006. Archived from the original on 20 November 2009. Retrieved December 30, 2008.
  27. ↑ "That '70s Show Season 2 Episode 15". TV Guide. Archived from the original on 14 October 2022. Retrieved March 24, 2015.
    "Series 2 – 16. Murphy's Luck". Radio Times. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
    "Buffy the Vampire Slayer Season 5 Episode 6". TV Guide. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
    "Smallville, Season 1". iTunes (Apple Inc.). Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
    Wickman, Kase (November 3, 2014). "21 People You Didn't Know Were On 'The West Wing'". MTV. Archived from the original on 4 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
  28. ↑ "Amy Adams talks about her struggling beginnings". Backstage. April 6, 2008.
  29. ↑ Getlen, Larry (March 2, 2008). "Q&A: Amy Adams". New York Post. Archived from the original on 11 January 2009. Retrieved March 28, 2008.
  30. ↑ ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ ۳۰٫۲ ۳۰٫۳ Combe, Rachael (February 2, 2008). "Chasing Amy". Elle. Archived from the original on 20 December 2016. Retrieved December 9, 2016.
  31. ↑ McCarthy, Todd (December 13, 2002). "Review: 'Catch Me If You Can'". Variety. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  32. ↑ "The Last Run (2004)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 27 November 2017. Retrieved March 24, 2015.
  33. ↑ Freydkin, Donna (March 5, 2008). "Rising star Amy Adams's career seems enchanted". USA Today. Archived from the original on 9 February 2009. Retrieved December 31, 2008.
  34. ↑ Page, Janice (August 7, 2005). "For actress Amy Adams, role was a turning point". The Boston Globe. Archived from the original on August 10, 2005. Retrieved January 26, 2008.
  35. ↑ Robey, Tim (April 14, 2006). "A small, quiet miracle". The Daily Telegraph. Archived from the original on 19 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  36. ↑ Hornaday, Ann (August 26, 2005). "'Junebug': Welcome to the Rural World". The Washington Post. Archived from the original on 19 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  37. ↑ "Independent Spirit Awards" (PDF). Independent Spirit Awards. Archived (PDF) from the original on 14 April 2016. Retrieved March 24, 2016.
  38. ↑ "The BFCA Critics' Choice Awards: 2005". Broadcast Film Critics Association. Archived from the original on June 29, 2012. Retrieved August 19, 2015.
  39. ↑ "The Wedding Date (2005)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 30 August 2017. Retrieved September 19, 2017.
  40. ↑ "Standing Still (2005)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  41. ↑ "5 Things You Don't Know About Amy Adams". The Hollywood Reporter. March 27, 2011. Archived from the original on 9 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
  42. ↑ Travers, Peter (August 3, 2006). "Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby". Rolling Stone. Archived from the original on 6 May 2016. Retrieved September 19, 2017.
  43. ↑ Holden, Stephen (May 11, 2007). "Chasing an Old Flame, Taking No Prisoners". The New York Times. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved March 21, 2015.
  44. ↑ ۴۴٫۰ ۴۴٫۱ Wloszczyna, Susan (November 14, 2007). "Enchanted princess steps out of cartoon, into Manhattan". USA Today. Archived from the original on 24 January 2008. Retrieved January 4, 2008.
  45. ↑ Carroll, Larry (January 26, 2007). "Sam Jackson Reunites With Willis, 'Underdog' Gets Real: Sundance File". MTV. Archived from the original on 4 April 2015. Retrieved March 24, 2015.
  46. ↑ Wood, Jennifer (November 26, 2007). "Amy Adams Enchants Kevin Lima". MovieMaker. Archived from the original on May 18, 2015. Retrieved May 12, 2015.
  47. ↑ "Enchanted (Soundtrack from the Motion Picture)". iTunes (Apple Inc.). November 20, 2007. Archived from the original on 18 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  48. ↑ Ebert, Roger (November 21, 2007). "Enchanted". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 4 June 2008. Retrieved December 30, 2008.
  49. ↑ Morris, Wesley (November 21, 2007). "Enchanted: A movie princess is born". The Boston Globe. Archived from the original on 8 May 2008. Retrieved January 26, 2008.
  50. ↑ McCarthy, Todd (November 18, 2007). "Review: 'Enchanted'". Variety. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 21, 2017.
  51. ↑ "Enchanted". Box Office Mojo. October 26, 2008. Archived from the original on 24 January 2010. Retrieved December 20, 2008.
  52. ↑ Bruno, Mike (December 14, 2007). "Golden Globes nominees are ..." Entertainment Weekly. Archived from the original on 25 July 2015. Retrieved July 25, 2015.
  53. ↑ Whitehead, J.W. (June 6, 2014). Mike Nichols and the Cinema of Transformation. McFarland & Company. pp. 288–289. ISBN 978-1-4766-1642-1. Archived from the original on 17 March 2024. Retrieved September 22, 2017.
  54. ↑ Honeycutt, Kirk (November 27, 2007). "Charlie Wilson's War". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  55. ↑ Bradshaw, Peter (January 11, 2008). "Charlie Wilson's War". The Guardian. Archived from the original on 17 March 2017. Retrieved September 19, 2017.
  56. ↑ ۵۶٫۰ ۵۶٫۱ Zeidler, Sue (March 19, 2009). "Just a Minute With: Amy Adams for "Sunshine Cleaning"". Reuters. Archived from the original on 19 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  57. ↑ Tourtellotte, Bob (January 21, 2008). "Docs are hot at Sundance". Reuters. Archived from the original on 3 February 2008. Retrieved December 31, 2008.
  58. ↑ LaSalle, Mick (March 20, 2009). "Movie review: Amy Adams in 'Sunshine Cleaning'". San Francisco Chronicle. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved March 8, 2015.
  59. ↑ Holden, Stephen (March 7, 2008). "Can a Screwball Fable Have an Eye for Detail and a Heart for Fun? Discuss". The New York Times. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved August 31, 2015.
  60. ↑ ۶۰٫۰ ۶۰٫۱ Freydkin, Donna (December 18, 2008). "A 'Bergman thing' going on with Doubt star Amy Adams". USA Today. Archived from the original on 9 February 2009. Retrieved December 31, 2008.
  61. ↑ Biancolli, Amy (December 18, 2008). "Doubt". Houston Chronicle. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  62. ↑ Hornaday, Ann (December 12, 2008). "Movie Review: Meryl Streep and Philip Seymour Hoffman in 'Doubt'". The Washington Post. Archived from the original on 19 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  63. ↑ Schlegel, Chad (January 21, 2009). "Oscars 2009: All the nominees". Entertainment Weekly. Archived from the original on 9 May 2015. Retrieved July 26, 2015.
  64. ↑ "Baftas 2009: full list of nominations". The Guardian. January 15, 2009. Archived from the original on 25 July 2015. Retrieved July 25, 2015.
  65. ↑ "Complete List of Nominations for 2009 Golden Globes". E!. December 11, 2008. Archived from the original on 2 February 2017. Retrieved July 25, 2015.
  66. ↑ Whitty, Stephen (March 1, 2008). "For Amy Adams, being nice is the best revenge". The Star-Ledger. Archived from the original on 18 September 2018. Retrieved March 28, 2008.
  67. ↑ ۶۷٫۰ ۶۷٫۱ ۶۷٫۲ ۶۷٫۳ ۶۷٫۴ Patterson, John (November 22, 2012). "Amy Adams: 'David O Russell said to me: 'You are so not the princess type'". The Guardian. Archived from the original on 21 October 2013. Retrieved November 22, 2012.
  68. ↑ ۶۸٫۰ ۶۸٫۱ Py-Lieberman, Beth (June 2009). "Q and A: Amy Adams". Smithsonian. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  69. ↑ Kaltenbach, Chris (May 17, 2009). "Amy Adams can play saintly, sweet and saucy". The Baltimore Sun. Archived from the original on 4 March 2016. Retrieved June 12, 2009.
  70. ↑ "Night at the Museum 2: Battle of the Smithsonian". Metacritic. Archived from the original on 27 May 2009. Retrieved June 12, 2009.
  71. ↑ Phillips, Michael (May 20, 2009). "Toys in the nation's attic". Chicago Tribune. Archived from the original on May 27, 2009. Retrieved June 12, 2009.
  72. ↑ "You Can Now Watch Julie and Julia Without Julie". Vanity Fair. November 15, 2014. Archived from the original on 12 April 2015. Retrieved May 12, 2015.
  73. ↑ Haddon, Cole (August 7, 2009). "Interview: Amy Adams on Julie & Julia". MTV. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  74. ↑ Rickey, Carrie (August 7, 2009). "A film as delicious as French cuisine". The Philadelphia Inquirer. Archived from the original on 17 October 2015. Retrieved May 12, 2015.
  75. ↑ ۷۵٫۰ ۷۵٫۱ ۷۵٫۲ ۷۵٫۳ "Amy Adams Movie Box Office Results". Box Office Mojo. Archived from the original on 3 March 2016. Retrieved September 19, 2017.
  76. ↑ Roeper, Richard (March 13, 2010). Leap Year Review. RichardRoeper.com. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  77. ↑ ۷۷٫۰ ۷۷٫۱ Christine, Lennon (December 14, 2010). "Amy Adams on Playing Against Type". Marie Claire. Archived from the original on 10 March 2017. Retrieved September 22, 2017.
  78. ↑ Heawood, Sophie (January 23, 2011). "Amy Adams: punching above her weight". The Guardian. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  79. ↑ Morgenstern, Joe (December 9, 2010). "Family Saga 'Fighter' Stings Like a Bee". The Wall Street Journal. Archived from the original on January 14, 2015. Retrieved September 20, 2012.
  80. ↑ "Winners and Nominees for the 83rd Academy Awards". Academy of Motion Pictures Arts and Sciences. Archived from the original on 5 June 2011. Retrieved January 26, 2014.
  81. ↑ "Baftas nominations 2011: full list". The Guardian. January 18, 2011. Archived from the original on 6 March 2014. Retrieved July 25, 2015.
  82. ↑ "Golden Globes 2011: full list of nominees". The Daily Telegraph. December 14, 2010. Archived from the original on 18 June 2015. Retrieved July 25, 2015.
  83. ↑ "Interview: Amy Adams". Stylist. Archived from the original on 25 December 2016. Retrieved September 22, 2017.
  84. ↑ Holden, Stephen (November 22, 2011). "Getting the Gang Together Again". The New York Times. Archived from the original on 23 June 2012. Retrieved June 9, 2012.
  85. ↑ "The Muppets (Original Motion Picture Soundtrack)". iTunes (Apple Inc.). January 2011. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  86. ↑ Schwarzbaum, Lisa (November 30, 2011). "Movie Review: The Muppets (2011)". Entertainment Weekly. Archived from the original on 30 October 2013. Retrieved November 23, 2013.
  87. ↑ ۸۷٫۰ ۸۷٫۱ ۸۷٫۲ McGrath, Charles (July 26, 2012). "The Leafy Tale of the Princess and the Queen". The New York Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  88. ↑ Marcus, Bennett (August 10, 2012). "Amy Adams: Prepping for Into the Woods Was "Crazy," "Didn't Even Feel Like the Same World"". Vanity Fair. Archived from the original on 13 April 2016. Retrieved September 19, 2017.
  89. ↑ ۸۹٫۰ ۸۹٫۱ Brantley, Ben (August 9, 2012). "A Witch, a Wish and Fairy Tale Agony". The New York Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  90. ↑ ۹۰٫۰ ۹۰٫۱ Broadbent, Lucy (November 1, 2012). "Amy Adams: interview on The Master". The Daily Telegraph. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 19, 2017.
  91. ↑ Ehrich Dowd, Kathy (February 20, 2014). "Amy Adams Breaks Down While Discussing Philip Seymour Hoffman". The Daily Telegraph. Archived from the original on 22 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  92. ↑ Wickman, Forrest (September 19, 2012). "How Much Scientology Made It Into The Master?". Slate. Archived from the original on 17 October 2017. Retrieved October 17, 2017.
  93. ↑ Smith, Krista (February 22, 2013). "Amy Adams on Filming *The Master'*s Masturbation Scene and Becoming Lois Lane". Vanity Fair. Archived from the original on 9 January 2017. Retrieved September 19, 2017.
  94. ↑ Chang, Justin (September 1, 2012). "Review: 'The Master'". Variety. Archived from the original on 23 May 2017. Retrieved September 20, 2017.
  95. ↑ Clarke, Donald (November 16, 2012). "The Master". The Irish Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  96. ↑ "Winners and Nominees for the 85th Academy Awards". Academy of Motion Pictures Arts and Sciences. Archived from the original on 14 October 2014. Retrieved January 26, 2014.
  97. ↑ "Film in 2012". British Academy of Film and Television Arts. Archived from the original on 12 February 2015. Retrieved February 5, 2015.
  98. ↑ "Golden Globes 2013: Complete List of Winners". The Hollywood Reporter. January 13, 2013. Archived from the original on 27 July 2015. Retrieved July 25, 2015.
  99. ↑ "Trouble with the Curve". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 22 September 2012. Retrieved September 21, 2012.
  100. ↑ Ebert, Roger (September 19, 2012). "Trouble with the Curve". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 22 September 2012. Retrieved September 21, 2012.
  101. ↑ Ditzian, Eric (December 8, 2010). "Kristen Stewart has 'chops' says 'On The Road' co-star Amy Adams". MTV. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  102. ↑ ۱۰۲٫۰ ۱۰۲٫۱ Mitchell, Elvis (June 9, 2013). "Amy Adams". Interview. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  103. ↑ Bradshaw, Peter (June 13, 2013). "Man of Steel – review". The Guardian. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  104. ↑ "Man of Steel (2013)". Box Office Mojo. Archived from the original on 15 November 2019. Retrieved October 2, 2013.
  105. ↑ ۱۰۵٫۰ ۱۰۵٫۱ ۱۰۵٫۲ ۱۰۵٫۳ ۱۰۵٫۴ ۱۰۵٫۵ Ito, Robert (December 4, 2013). "A Princess Finds Her Dark Side". The New York Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  106. ↑ ۱۰۶٫۰ ۱۰۶٫۱ Hoby, Hermione (December 20, 2013). "American Hustle star Amy Adams, interview: 'There are people I'd love to eviscerate'". The Daily Telegraph. Archived from the original on 23 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  107. ↑ "American Hustle (2013)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 31 May 2016. Retrieved April 9, 2014.
  108. ↑ Dargis, Manohla (December 12, 2013). "Big Hair, Bad Scams, Motormouths". The New York Times. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  109. ↑ ۱۰۹٫۰ ۱۰۹٫۱ "Nominees for the 86th Academy Awards". Academy of Motion Pictures Arts and Sciences. Archived from the original on October 14, 2014. Retrieved January 26, 2014.
  110. ↑ "Golden Globe Winners: Complete List". Variety. January 12, 2014. Archived from the original on March 20, 2014. Retrieved July 25, 2015.
  111. ↑ "2013 Film Critic Top 10 Lists". Metacritic. Archived from the original on 2 January 2014. Retrieved September 20, 2017.
  112. ↑ "Lullaby (2014)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 26 April 2016. Retrieved February 15, 2016.
  113. ↑ ۱۱۳٫۰ ۱۱۳٫۱ Bucjley, Cara (January 6, 2015). "How Amy Adams Overcame Her Resistance to 'Big Eyes'". The New York Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  114. ↑ ۱۱۴٫۰ ۱۱۴٫۱ ۱۱۴٫۲ O' Toole, Lesley (December 28, 2014). "Amy Adams on playing painter Margaret Keane in Tim Burton's Big Eyes". The Independent. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  115. ↑ Doyle, Rebecca (December 10, 2014). "Margaret Keane on 'Big Eyes': "I Didn't Know Who Amy Adams Was"". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  116. ↑ Kermode, Mark (December 28, 2014). "Big Eyes review – Tim Burton's most grown-up movie in years". The Observer. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved September 20, 2017.
  117. ↑ "Golden Globe Winners 2015: Complete List". Variety. January 11, 2015. Archived from the original on 10 July 2015. Retrieved July 25, 2015.
  118. ↑ "Baftas 2015: full list of winners". The Daily Telegraph. February 9, 2015. Archived from the original on 23 July 2015. Retrieved July 25, 2015.
  119. ↑ "Batman v Superman: Dawn of Justice (2016)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on June 2, 2017. Retrieved June 5, 2017.
  120. ↑ Chang, Justin (September 9, 2016). "Toronto 2016: 'Arrival,' 'Nocturnal Animals' and the Amy Adams effect". Los Angeles Times. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  121. ↑ ۱۲۱٫۰ ۱۲۱٫۱ Heritage, Stuart (January 27, 2017). "Vanity Fair's Hollywood issue: the year Amy Adams missed out on an Oscar". The Guardian. Archived from the original on 25 September 2017. Retrieved September 25, 2017.
  122. ↑ Coggan, Devan (September 14, 2016). "TIFF 2016: Amy Adams took notes from Tom Ford for Nocturnal Animals". Entertainment Weekly. Archived from the original on 21 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  123. ↑ Zacharek, Stephanie (November 18, 2016). "Review: Tom Ford's Nocturnal Animals Looks Great. But What Is It Saying?". Time. Archived from the original on 31 January 2017. Retrieved September 20, 2017.
  124. ↑ ۱۲۴٫۰ ۱۲۴٫۱ "Amy Adams". Rotten Tomatoes. Archived from the original on February 5, 2017. Retrieved September 20, 2017.
  125. ↑ Anderson, Arriston (September 1, 2016). "Venice: Amy Adams Talks Anxiety and Destiny in 'Arrival'". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  126. ↑ Zwecker, Bill (November 9, 2016). "Making 'Arrival' reinforced Amy Adams's belief in alien life forms". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 25 September 2017. Retrieved September 25, 2017.
  127. ↑ Orr, Christopher (November 11, 2016). "The Epic Intimacy of Arrival". The Atlantic. Archived from the original on 11 August 2017. Retrieved September 20, 2017.
  128. ↑ Turan, Kenneth (November 10, 2016). "Review: 'Arrival' is deeply human, expertly realized science fiction". Los Angeles Times. Archived from the original on 19 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
  129. ↑ "Arrival (2016)". Box Office Mojo. Archived from the original on 24 June 2017. Retrieved July 16, 2017.
  130. ↑ "Golden Globe Nominations: Complete List". Variety. December 12, 2016. Archived from the original on 13 December 2016. Retrieved 23 January 2022.
  131. ↑ Ritman, Alex (January 9, 2017). "BAFTA Awards: 'La La Land' Leads Nominations". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 10 January 2017. Retrieved 23 January 2022.
  132. ↑ Proudfoot, Jenny (January 25, 2017). "The award for the most awkward 2017 Oscars moment goes to Amy Adams". Marie Claire. Archived from the original on 20 September 2017. Retrieved September 20, 2017.
    Rich, Katie (January 24, 2017). "Why Amy Adams's Oscar Snub Was So Surprising". Vanity Fair. Archived from the original on 26 January 2017. Retrieved September 20, 2017.
    Riley, Janelle (January 24, 2017). "Why Amy Adams Deserved Oscar Attention for 'Arrival'". Variety. Archived from the original on 26 January 2017. Retrieved September 20, 2017.
  133. ↑ Grierson, Tim (November 15, 2017). "'Justice League': Review". Screen International. Archived from the original on 15 November 2017. Retrieved November 15, 2017.
  134. ↑ Petski, Denise (March 24, 2017). "'Sharp Objects': Taylor John Smith Joins HBO's Amy Adams Series". Deadline Hollywood. Archived from the original on 25 March 2017. Retrieved April 8, 2017.
  135. ↑ Petski, Denise (May 5, 2017). "'Sharp Objects': David Sullivan, Reagan Pasternak, More Set To Recur In Amy Adams's HBO Series". Deadline Hollywood. Archived from the original on 7 May 2017. Retrieved June 26, 2016.
  136. ↑ ۱۳۶٫۰ ۱۳۶٫۱ Dockterman, Eliana (June 28, 2018). "It's Hard to Watch Sharp Objects, and Even Harder to Look Away". Time. Archived from the original on 8 July 2018. Retrieved June 29, 2018.
  137. ↑ Rose, Lacey (June 20, 2018). "Amy Adams Goes Dark: 'Sharp Objects' and a Female Antihero for a Troubled Time". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 21 June 2018. Retrieved June 29, 2018.
  138. ↑ Mulkerrins, Jane (June 9, 2018). "Amy Adams on equal pay, family life and her grittiest role to date". The Daily Telegraph. Archived from the original on 14 June 2018. Retrieved June 18, 2018.
  139. ↑ "Sharp Objects: Miniseries (2018)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 8 July 2018. Retrieved July 8, 2018.
  140. ↑ Poniewozik, James (July 5, 2018). "'Sharp Objects,' a Mesmerizing Southern Thriller, Cuts Slow but Deep". The New York Times. Archived from the original on 5 July 2018. Retrieved July 8, 2018.
  141. ↑ D'Addario, Daniel (June 7, 2018). "TV Review: 'Sharp Objects' Starring Amy Adams". Variety. Archived from the original on 18 June 2018. Retrieved June 18, 2018.
  142. ↑ Marotta, Jenna (December 5, 2018). "The Amy Adams Approach". Backstage. Archived from the original on 6 December 2018. Retrieved December 6, 2018.
  143. ↑ Siegel, Tatiana (November 19, 2018). "The Dick Cheney Dossier: Inside Adam McKay's Searing Exposé of D.C.'s "Ultimate Gamesman" in 'Vice'". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 5 December 2018. Retrieved December 5, 2018.
  144. ↑ Lawson, Richard (December 17, 2018). "Dick Cheney Biopic Vice Is as Subtle as a Shot to the Face". Vanity Fair. Archived from the original on 18 December 2018. Retrieved December 17, 2018.
  145. ↑ Kohn, Eric (December 17, 2018). "'Vice' Review: Christian Bale Is a Perfect Dick Cheney, But the Satire Tries Too Hard". IndieWire. Archived from the original on 17 December 2018. Retrieved December 17, 2018.
  146. ↑ "Golden Globe Nominations: Complete List". Variety. December 6, 2018. Archived from the original on 6 December 2018. Retrieved December 6, 2018.
    Nordyke, Kimberly (January 22, 2019). "Oscars: 'Roma,' 'Favourite' Top Nominations With 10 Apiece". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 22 January 2019. Retrieved January 22, 2019.
    "'The Favourite' Dominates BAFTA Nominations 2019". The Hollywood Reporter. January 8, 2019. Archived from the original on 9 January 2019. Retrieved January 9, 2019.
    Respers France, Lisa (July 16, 2019). "Emmy nominations 2019: See if your favorite shows make the cut". CNN. Archived from the original on 16 July 2019. Retrieved July 16, 2019.
  147. ↑ Kroll, Justin (April 4, 2019). "Amy Adams to Star in Ron Howard's 'Hillbilly Elegy' at Netflix (Exclusive)". Variety. Archived from the original on 4 April 2019. Retrieved April 5, 2019.
  148. ↑ "Hillbilly Elegy (2020)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 27 November 2020. Retrieved March 7, 2022.
  149. ↑ "'Hillbilly Elegy' Review: A Bestselling Memoir Becomes Oscar-Season B.S." Rolling Stone. November 12, 2020. Archived from the original on 19 January 2021. Retrieved January 20, 2021.
  150. ↑ "Hillbilly Elegy". Metacritic. Archived from the original on 19 November 2020. Retrieved January 20, 2021.
  151. ↑ "Hillbilly Elegy is a horrific showcase for miserable overacting: Review". EW. Archived from the original on 19 January 2021. Retrieved January 20, 2021. Her descent into addiction takes maybe two scenes, one of them roller-skating high through the ICU while Bananarama's "Cruel Summer" plays on the soundtrack. Playing a drug addict is tricky. On a story level, it requires patience: Enough narrative real estate so we understand the person behind the disease, enough scenes that aren't just a freakout acting reel.
  152. ↑ "Hillbilly Elegy Is Not the Fun Kind of Bad". Vulture. November 24, 2020. Archived from the original on 15 January 2021. Retrieved January 20, 2021. Adams has been given an ironic hell punishment for actorly ambition — consisting of so many outsized scenes and no center.
  153. ↑ "SAG Nominations: 12 Biggest Snubs and Surprises, From Amanda Seyfried to Regé-Jean Page". Variety. February 4, 2021. Archived from the original on 9 March 2022. Retrieved March 9, 2022.
  154. ↑ Rubin, Rebecca (March 17, 2020). "'Black Widow' Release Pulled Amid Coronavirus Pandemic". Variety. Archived from the original on 17 March 2020. Retrieved March 17, 2020.
  155. ↑ Ivie, Devon (March 4, 2021). "The Woman in the Window Movie Really, Finally Has a Release Date". Vulture. Archived from the original on 11 April 2021. Retrieved March 27, 2021.
  156. ↑ Kit, Borys (August 28, 2020). "Amy Adams Joins Universal's 'Dear Evan Hansen' Musical". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 28 August 2020. Retrieved August 28, 2020.
  157. ↑ "The Woman in the Window (2021)". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Retrieved October 1, 2021.
  158. ↑ "Dear Evan Hansen". Rotten Tomatoes. Fandango Media. Archived from the original on 27 September 2021. Retrieved January 1, 2021.
  159. ↑ "Amy Adams to make her West End debut in The Glass Menagerie". The Guardian. September 14, 2021. Archived from the original on 12 May 2022. Retrieved May 12, 2022.
  160. ↑ "The day Amy Adams cried: 'I know I'm puffy-eyed today'". The Times. May 29, 2022. Archived from the original on 28 May 2022. Retrieved May 30, 2022.
  161. ↑ ۱۶۱٫۰ ۱۶۱٫۱ "Reviews: What Did Critics Say About Amy Adams in West End The Glass Menagerie?". Archived from the original on 22 November 2022. Retrieved November 21, 2022.
  162. ↑ "Amy Adams' West End debut gets mixed reviews". BBC News. June 1, 2022. Archived from the original on 16 May 2023. Retrieved June 1, 2022.
  163. ↑ D'Alessandro, Anthony (December 11, 2020). "Disenchanted': 'Enchanted' Sequel With Amy Adams Going To Disney+". Deadline. Archived from the original on December 11, 2020. Retrieved December 11, 2020.
  164. ↑ Fogarty, Paul (November 18, 2022). "Disenchanted's soundtrack boasts returning Amy Adams alongside new cast members". HITC. Archived from the original on 20 November 2022. Retrieved November 20, 2022.
  165. ↑ "Disenchanted (2022)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 19 April 2023. Retrieved November 19, 2022.
  166. ↑ Otterson, Joe (March 12, 2019). "Amy Adams Sets First-Look Deal at HBO, to Develop 'Poisonwood Bible' Limited Series". Variety. Archived from the original on March 14, 2019. Retrieved March 13, 2019.
  167. ↑ Fleming, Mike Jr. (July 30, 2020). "Amy Adams, Annapurna Pictures Team On Adaptation Of Rachel Yoder Novel 'Nightbitch'". Deadline Hollywood. Archived from the original on May 20, 2022. Retrieved May 30, 2022.
  168. ↑ Fell, Nicole (November 21, 2024). "Amy Adams Says She Was "Able to Channel My Own Experiences" for 'Nightbitch'". The Hollywood Reporter. Retrieved November 22, 2024.
  169. ↑ Stephan, Katcy (October 22, 2024). "Amy Adams Goes Wild: The 'Nightbitch' Star on Barking, Growing Chin Hair and 'Polarizing' Viewers With Her Raw Look at Motherhood". Variety. Retrieved October 25, 2024.
  170. ↑ "2025 Golden Globes nominations revealed: See the full list of nominees". Entertainment Weekly. December 9, 2024. Retrieved December 9, 2024.
  171. ↑ Swanson, Carl (August 22, 2016). "Amy Adams Is on a Different Planet". Vulture. Archived from the original on November 23, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  172. ↑ Rea, Steven (November 11, 2016). "Amy Adams on 'Arrival,' 'Nocturnal Animals,' aliens, acting and being a mom". The Philadelphia Inquirer. Archived from the original on December 2, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  173. ↑ Scovell, Nell (December 16, 2013). "The Adams Chronicle". Vanity Fair. Archived from the original on April 14, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  174. ↑ ۱۷۴٫۰ ۱۷۴٫۱ ۱۷۴٫۲ ۱۷۴٫۳ Van Meter, Jonathan (November 17, 2014). "The A-List Talent and Irresistible Charm of Amy Adams". Vogue. Archived from the original on March 2, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  175. ↑ ۱۷۵٫۰ ۱۷۵٫۱ Keegan, Rebecca (September 4, 2016). "Amy Adams on 'Arrival' and abandoning her 'harsh critic'". Los Angeles Times. Archived from the original on September 19, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  176. ↑ Coyle, Jake (November 7, 2016). "The evolution of Amy Adams on view in 'Arrival,' 'Nocturnal'". The Washington Times. Archived from the original on November 9, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  177. ↑ Barnett, Laura (March 29, 2011). "Amy Adams: the story so far". The Daily Telegraph. Archived from the original on April 1, 2011. Retrieved September 22, 2017.
  178. ↑ Marche, Stephen (September 12, 2016). "Amy Adams Might Win an Oscar This Year. The Question Is: For Which Film?". Esquire. Archived from the original on December 4, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  179. ↑ Lane, Antony (November 14, 2016). "The Consuming Fervor of "Arrival"". The New Yorker. Archived from the original on April 28, 2017. Retrieved September 25, 2017.
  180. ↑ "Top Earning Actresses 2014". Forbes. Archived from the original on September 25, 2016. Retrieved November 30, 2016.
  181. ↑ "The World's Highest-Paid Actresses 2016". Forbes. Archived from the original on November 30, 2016. Retrieved November 30, 2016.
  182. ↑ "The World's Highest-Paid Actresses 2017". Forbes. Archived from the original on September 22, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  183. ↑ "Beyonce Knowles Tops Forbes' 15th Annual Celebrity 100". Forbes. Archived from the original on January 27, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  184. ↑ "Celeb 2014: Most Powerful Actresses". Forbes. Archived from the original on March 24, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  185. ↑ Blunt, Emily (April 23, 2014). "Amy Adams". Time. Archived from the original on May 1, 2014. Retrieved May 2, 2014.
  186. ↑ Asher, Jane (January 12, 2017). "Amy Adams Celebrates Hollywood Walk of Fame Star with Her Mini-Me". InStyle. Archived from the original on January 16, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  187. ↑ Thomsen, Kat; Aminosharei, Nojan (June 30, 2011). "Beautiful People: America the Beautiful". Elle. Archived from the original on July 2, 2016. Retrieved September 22, 2017.
    "Check out our round-up of the best dressed stars in the history of the Academy Awards". Marie Claire. March 3, 2017. Archived from the original on March 2, 2017. Retrieved September 22, 2017.
    "Oscars: The best dresses of all time". CNN. February 26, 2014. Archived from the original on February 22, 2015. Retrieved September 22, 2017.
    "Amy Adams from Best Dressed at 2014 Oscars". E!. Archived from the original on August 29, 2016. Retrieved September 22, 2017.
    Barsamian, Edward (November 17, 2014). "Amy Adams's 10 Best Fashion Moments from 2014". Vogue. Archived from the original on September 22, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  188. ↑ Zargani, Luisa (July 15, 2014). "Max Mara Calls On Amy Adams". Women's Wear Daily. Archived from the original on December 22, 2015.
  189. ↑ Plummer, Todd (October 20, 2015). "Amy Adams Gave Everyone 'Goose Bumps' While Shooting Her Max Mara Campaign". Vogue. Archived from the original on November 22, 2015.
  190. ↑ "Names & Faces". The Washington Post. July 26, 2008. Archived from the original on November 9, 2012. Retrieved January 3, 2009.
  191. ↑ "Amy Adams Marries Darren Le Gallo After Seven-Year Engagement". Us Weekly. May 4, 2015. Archived from the original on December 20, 2016. Retrieved September 22, 2017.
  192. ↑ Michaud, Sarah (May 17, 2010). "It's a Girl for Amy Adams!". People. Archived from the original on August 19, 2018. Retrieved February 2, 2019.
  193. ↑ Miller, Michael (May 4, 2015). "Amy Adams Marries Darren LeGallo". People. Archived from the original on May 5, 2015. Retrieved May 4, 2015.
  194. ↑ ۱۹۴٫۰ ۱۹۴٫۱ Wappler, Margaret (April 2016). "Amy Adams: The Thinking Women's Guide to Hollywood". Allure: 166. ASIN B01DKL4Y5W.
  195. ↑ David, Mark (September 9, 2010). "Amy Adams: New Baby, New House". Variety. Archived from the original on June 28, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  196. ↑ "April Cover Star Amy Adams Talks Breasts, Couture And Her Stint At Hooters". Marie Claire. March 9, 2016. Archived from the original on September 25, 2017. Retrieved September 25, 2017.
  197. ↑ Crucchiola, Jordan (November 22, 2016). "Amy Adams Wants to Know Why Producers Don't Get Asked About the Gender Pay Gap". New York. Archived from the original on 9 October 2023. Retrieved September 22, 2017.
  198. ↑ Netzer, Jaime (September 30, 2010). "Amy Adams makes school a top priority". Variety. Archived from the original on October 31, 2015. Retrieved September 22, 2017.
  199. ↑ Abrams, Rachel (October 1, 2010). "Women power praised". Variety. Archived from the original on October 31, 2015. Retrieved September 22, 2017.
  200. ↑ Bell, Carrie (December 5, 2011). "Amy Poehler rules Trevor Live event". Entertainment Weekly. Archived from the original on September 22, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  201. ↑ Smith, Sarah (March 7, 2013). "Amy Adams, Nicole Scherzinger and Hilary Duff help launch The Beauty Book for Brain Cancer". InStyle. Archived from the original on December 9, 2015. Retrieved September 22, 2017.
  202. ↑ "Amy Adams On the One Thing She's Never Worn On the Red Carpet (Until Last Night!)". InStyle. April 14, 2014. Archived from the original on September 22, 2017. Retrieved September 22, 2017.
  203. ↑ N'Duka, Amanda (March 16, 2020). "Amy Adams & Jennifer Garner Launch #SaveWithStories To Support Children Who Are Out Of School Due To Coronavirus Outbreak". Deadline Hollywood. Archived from the original on March 17, 2020. Retrieved March 17, 2020.
  204. ↑ M, Emma. "Watch: Amy Adams shares video from Ireland ahead of 'Disenchanted' filming". FM104. Archived from the original on May 13, 2021. Retrieved May 13, 2021.
  205. ↑ Stephan, Katcy (October 24, 2024). "Amy Adams on Her Work With Foster Youth: Power 'Can Be About What We Contribute'". Variety. Retrieved October 25, 2024.
  206. ↑ Whipp, Glenn (September 9, 2016). "Now that DiCaprio has one, it's Amy Adams' turn to win an Oscar, right?". Los Angeles Times. Archived from the original on 23 September 2017. Retrieved September 22, 2017.
  207. ↑ "Amy Adams". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on 30 June 2017. Retrieved December 6, 2018.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ایمی_آدامز&oldid=41613468»