گزبرخوار

گز بُرخوار
کشور	ایران
استان	اصفهان
شهرستان	شاهین‌شهر و میمه
بخش	مرکزی
نام(های) قدیمی	گز، جز
مردم
جمعیت	۲۱٬۹۹۱ نفر(۱۳۹۰)
جغرافیای طبیعی
ارتفاع از سطح دریا	۱۵۹۰
اطلاعات شهری
شهردار	محمد حسن رفیع
ره‌آورد	نمایشگاه‌های اتومبیل و قطب تولید آجر، استخر بزرگ صبا
پیش‌شماره تلفنی	۰۳۱۴
وبگاه	پایگاه مردمی کهندیار گز برخوار شورای اسلامی شهر گز برخوار شهرداری گز برخوار Islamic City Council of Gaz Borkhar
تابلوی خوش‌آمد به شهر
گز بُرخوار روی نقشه ایران ۳۲٫۳۸°شمالی ۵۱٫۳۹°شرقی / 32.38; 51.39

گزِ بُرخوار شهری است در بخش مرکزی شهرستان شاهین‌شهر و میمه استان اصفهان ایران.

موقعیت جغرافیایی

شهر تاریخی گز در دشت نسبتاً مسطحی قرار گرفته که فاقد عوارض طبیعی است. این شهر به فاصله ۱۸ کیلومتری شمال اصفهان و کنار اتوبان جدید اصفهان – تهران واقع شده است. از نظر تقسیمات کشوری از توابع شهرستان «شاهین‌شهر و میمه» از استان اصفهان محسوب می‌گردد. طول شرقی شهر گز از نصف‌النهار گرینویج ۵۱ درجه و ۳۹ دقیقه و ۴۰ ثانیه و عرض شمالی آن از خط استوا ۳۲ درجه و ۳۸ دقیقه و ۳۰ ثانیه است. ارتفاع آن نسبت به سطح دریا در حدود ۱٬۵۰۰ متر و جمعیت آن طبق سرشماری سال ۱۳۹۰، برابر با ۲۱٬۹۹۱ هزار نفر (۶٬۷۱۰ خانوار) می‌باشد.

آب و هوا

از نظر آب و هوایی دارای آب و هوای نیمه صحرایی و از لحاظ اقلیم‌شناسی جزء اقلیم نیمه‌بیابانی خفیف به شمار می‌رود. بارندگی آن کمتر از شهر اصفهان و تبخیر آن زیادتر است. خاک‌های منطقه عموماً از جنس رس با چسبندگی نسبتاً زیاد با کمی شن و ماسه است.

پیشینه تاریخی

قدمت و کهن‌سالی گز به بیش از دوهزار سال پیش می‌رسد. بافت این شهر قدیمی بوده و به صورت سنتی بنا گردیده است ولی در سال‌های اخیر تغییراتی یافته و سبک جدید معماری در آن متداول شده است. حمدلله مستوفی در کتاب نزهه‌القلوب می‌نویسد: «بهمن بن اسفندیار در این ده آتشکده‌ای ساخته است.» این آتشکده گویا بعد از حمله اعراب به ایران و نفوذ اسلام در این شهر به مسجد تبدیل شده است.

گزبرخوار با دارا بودن تپه باستانی نماز باقی‌مانده از دوران اشکانیان، قدیمی‌ترین سند باستان‌شناسی و گور خمره را در خود دارد.

گویش و زبان محلی

گویش و زبان گزبرخوار گویش گزی ، فرس قدیم به‌صورت قسمتی از زبان‌های چهارگانه پهلوی یا پهله‌ای (شهری)، ولایتی (روستایی)، بتری (بریده و کوتاه) و دری که مربوط به بیان و دشت و دره و صحرا بوده است. این گویش به تدریج از قرن یازدهم هجری به بعد تحت تأثیر زبان و خط فارسی قرار گرفته و تغییر یافته است ولی در حال حاضر، گویش مزبور یک گویش قدیمی و اصیل ایرانی محسوب می‌گردد و از نظر کتابت بدون خط و از الفبای فارسی و عربی و اعراب آنها استفاده می‌نموده و می‌کند و به علت تشابهاتی که در بعضی واژه‌ها با گویش زبان آلمانی و بعضی نواحی اروپا و حتی یونان داشته است، مورد تحقیق و بررسی متخصصین و فرهنگ شناسان آلمانی نظیر «ویلهلم آیلرس» (۱۹۸۹–۱۹۰۶ م) قرارگرفته است. به طوری که نامبرده، هنگامی که در موسسّهٔ باستان‌شناسی آلمان در اصفهان بود (۱۳۲۰–۱۳۱۵ هـ. ش) و سپس در دههٔ ۱۳۴۰ خورشیدی به ضبط گویش گزی همّت گماشت. وی حاصل این گردآوری را با کمک اولریش شاپکا در دو جلد نفیس در آلمان و با عنوان «Westiranische Mundarten aus der Sammlung Wilhelm Eilers» (گویش‌های ایران باختری از گردایه‌های ویلهلم آیلرس) منتشر کرد.

بناهای تاریخی

مسجدجامع گز

مسجد جامع گز یک مسجد کوچک چهار ایوانی از دوره سلاجقه است (قرن ششم) که دردوره‌های بعد خرابی‌هایی به آن وارده آمده و دوباره تجدید ساختمان شده، با این همه، مقدار زیادی از مشخصات سلجوقی خود را حفظ کرده است. ایوان‌های شمالی، جنوبی، شرقی و غربی دراین مسجد، دو به دو قرینه هم هستند و صحن آن به شکل مربع و طول و عرض آن در حدود ۱۲ متر می‌باشد. آثار قابل ملاحظه سلجوقی این مسجد در ایوان غربی آن است و دو راهروی فعلی مسجد در طرفین این ایوان قرار دارند. در هر یک از اضلاع شمالی و جنوبی، ایوانی در مدخل به ارتفاع تقریبی دو متر و نیم قرار دارد.

کاروانسرای عباسی

یکی از نمونه‌های جالب کاروانسراهای دوره شاه عباس اول که در سر راه اصفهان به شمال ساخته شده، کاروانسرای گز است. طول این کاروانسرای تاریخی در قسمت خارج آن از مشرق به مغرب ۹۶ متر و عرض آن از شمال به جنوب ۸۳ متر و در داخل کاروانسرا طول صحن آن از مشرق به مغرب چهل متر و عرض آن از شمال به جنوب ۴۰ متراست. در چهار گوشه کاروانسرا چهار برج دیگری بنا شده که منظره آن از دور هم نمایان است و برای دیده‌بانی به‌کار می‌رفته است. ارتفاع سردر باشکوه کاروانسرای گز یازده متر است و نمای خارجی آن شامل ایوان‌های فوقانی و تحتانی با جرزها و پشت‌بغل‌های کاشی‌کاری از نوع معقلی می‌باشد. قسمت فوقانی سردر ورودی کاروانسرا نیز تزئینات جالبی از نوع کاشی‌کاری معقلی دارد.

موزه مردم شناسی برخوار

اولین موزه خصوصی مردم شناسی ایران با محور شناخت دشت برخوار به همت آقای مجید فروتن در فرهنگسرای ادیب برومند تأسیس گردیده است. این مجموعه حاوی ۱۰۰۰ قطعه شیئ شامل اشیا و سفال‌های اشکانی و ساسانی، آلات زندگی مردم، نسخ و کتب، آهن‌آلات و قفل و یراق و … می‌باشد.

مسجد آقا محمود

یکی از آثار آجری و قدیمی گز، مسجد مستطیلی شکل و کوچک آقامحمود به عرض تقریبی ۱۰ متر و طول ۱۲ متر بوده که در محل مدخل ورودی بازار قدیمی تخریب شده گز بنا گردیده و به نظر می‌رسد آن هم از آثار معماری اواخر حکومت صفویه باشد که توسط شخصی به نام آقامحمود بنا شده است.

بقعه متبرکه امامزاده شاه نعمت‌اله و قبرستان سادات

یکی از قدیمی‌ترین و معتبرترین و مستندترین بناهای تاریخی دوران صفویه و مقابر متبرکه گز و منطقه برخوار است که بیش از ۵۰۰ سال قدمت دارد و از سال‌های ربع اول قرن دهم هجری (بعد از سال‌های ۹۱۷ هجری قمری) از زمان شاه اسماعیل صفوی بر جای مانده است.

بنیاد فرهنگی و فرهنگسرای ادیب برومند

فرهنگسرای ادیب برومند در سال ۱۳۸۰ به همت شاعر ملی ایران ادیب برومند به منظور ایفای خدمتی ویژه برای زادگاه ایشان بنیاد شد. این فرهنگسرا به صلاحدید هیئت امنای این بنیاد و شورای شهر، فرهنگسرای ادیب برومند نامیده شده است. محل فرهنگسرا بنایی کهن، با قدمت حدود ۱۳۰ سال و به مساحت ۳۴۰۰ متر مربع می‌باشد. در قسمت شمالی زمین یک تالار مزیّن به گچ بری و شاه‌نشینی با دو پستو و در دو سوی آن دو طاق همقواره و پیوسته به هم وجود دارد. در قسمت شرقی یک حوض‌خانهٔ بزرگ و یک آبدارخانهٔ کوچک و در قسمت غربی یک اتاق بزرگ با دو اتاق کوچک‌تر واقع شده است. افزون براین در ضلع غربی یک راهرو به یک زیرزمین منتهی می‌گردد که هم‌اکنون موزهٔ مردم‌شناسی برخوار در آن‌جا مستقر شده است. در حیاط این عمارت، حوضی آبی رنگ و دورسنگی در میان ساختمان و روبروی سالن ساخته شده و آب آن در جویباری به رنگ آبی پلّه پلّه با داشتن فوّاره‌های متعدد به سوی جنوب جاری می‌شود. این بنا در واقع بخشی از عمارت ساخته شده در عهد قاجار توسط حاج محمدعلی‌خان کلانتر، فرزند علی‌اکبر بیگ والی منطقه از عهد فتحعلی شاه قاجار بوده که شامل ۳ بخش بیرونی (فرهنگسرای کنونی)، اندرونی و کاروانسرا (مجموعاً حدود ۱۰ هزار متر مربع) بوده است. فرهنگسرای گز برخوار یکی از خانه‌های تاریخی برومند در گز برخوار متعلق به آقای حیدرعلی خان برومند بود و درحال حاضر"فرهنگسرای ادیب برومند " نام گرفته است. در سالنی از این بنای تاریخی، به همت وعلاقه وتلاش پیگیر آقای مجید فروتن، موزه مردم شناسی گز برخوار دائر گردیده که موجب دلگرمی، امید وسپاس همه دوستداران میراث فرهنگ وهنر ایران زمین است.

.

دیگر آثار

باروی قدیمی شهر، منازل قدیمی امینیان و سلیمان آقا، باغ سالار.

کشاورزی

کشاورزی شهر گز در گذشته معروف بوده است. وجود قنوات متعدد در منطقه حاکی از سابقه طولانی و پرکار مردم در امر کشاورزی است. لیکن به واسطه خشکسالی‌های متوالی و حفر چاه‌های عمیق در منطقه که به مبدأ قنوات نزدیک بوده و نیز به واسطه عدم نگهداری و لایروبی بموقع، قنوات این شهر دچار کم‌آبی و رکود کشاورزی و از بین رفتن باغات و در نتیجه روی آوردن کشاورزان به شهرها وتغییرشغل آنهاراسبب شده است. محصولات عمده کشاورزی آن که به طور مختصر تولید می‌شود شامل:غلات، چغندر قند، ، بویژه خربزه می‌باشد. از محصولات سر درختی می‌توان به پرورش درختانی نظیر پسته و انگور اشاره نمود.

صنعت

به علت وجود خاک رس مرغوب و کوره‌های آجرپزی در این منطقه، شهر گزبرخوار تبدیل به یکی از قطب‌های صنعت تولید آجر ایران شده است.

درآمد و کسب و کار

عموماً از طریق شغل آزاد کسب درآمد می‌کنند.

پیوند به بیرون

سایت مسجد جامع گزبرخوار