کریم خلیلی
 | این نوشتار کامل نیست. |
 | این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
| محمد کریم خلیلی | |
|---|---|
 | |
| معاون دوم رئیس‌جمهور افغانستان | |
|
مشغول به کار ۷ دسامبر ۲۰۰۴ – ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۴ | |
| رئیس جمهور | حامد کرزی |
| پیش از | عبدالرشید دوستم |
| رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان | |
| اطلاعات شخص | |
| زاده |
محمد کریم ۱۳۲۹ خورشیدی ۱۹۵۰ (۶۷–۶۸ ساله) قریه برغستان قل خویش، بهسود، ولایت وردک، افغانستان |
| ملیت | افغانستان |
| حزب سیاسی | حزب وحدت اسلامی افغانستان |
| شغل | سیاستمدار |
| مذهب | اسلام |
| قومیت | مردمان هزاره |
| وبگاه | وبگاه شخصی |
محمد کریم خلیلی، سیاستمدار افغانستانی، رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان و معاون دوم اسبق ریاست جمهوری اسلامی افغانستان در دولت حامد کرزی، و رئیس کنونی شورای عالی صلح این کشور است.
محتویات
زندگی‌نامه[ویرایش]
محمدکریم خلیلی ولد محمد اسلم در سال ۱۳۲۹ خورشیدی در قریهٔ برغستان قل‌خویش از توابع ولسوالی حصه اول بهسود ولایت وردک قدم به عرصه هستی گذاشته؛ پس از فراگرفتن خواندن و نوشتن و آموختن دوره ابتدایی در زادگاه خود، در اوایل جوانی رهسپار کابل شده، در یکی از مدارس علوم دینی مشغول تحصیل گردیدند.[۱]
دوره تحصیل خلیلی درکابل هم‌زمان بود با اوج یافتن مبارزات سیاسی و فکری و ظهور جریان‌های چپ‌گرا که با تبلیغات گسترده در صدد جلب و جذب جوانان بودند.
مبارزات سیاسی و نظامی[ویرایش]
در این شرایط ۱۰ نفر از بستگان نزدیک خلیلی به زندان افتادند و خود ایشان هم تحت تعقیب قرار داشت. وی قبلاً از کابل خارج شده و در ولسوالیهای میدان و پروان همراه با جمعی از همکاران خود که بنام «سازمان نصر» فعالیت خود را شروع کرده بودند[نیازمند منبع]، گروپهای نظامی را فعال ساختند و به زودترین فرصت با کمک مردم منطقه و سایر مجاهدین، مناطق بهسود، دره ترکمن و لولنج را از چنگ کمونیست‌ها آزاد ساختند و فعالیت سیاسی و نظامی و فرهنگی سازمان نصر را در اکثر ولایات و ولسوالیهای افغانستان گسترش دادند.[نیازمند منبع]
در سال ۱۳۶۰ خلیلی از طرف سازمان نصر افغانستان موظف شد که به خارج کشور رفته ضمن به عهده گرفتن مسئولیت سرپرستی دفتر مرکزی سازمان نصر در تهران در سمینارها و کنفرانسهای متعدد بین‌المللی در ایران، پاکستان، عربستان، مصر، آلمان، سویس، آمریکا و … در ارتباط با مسایل افغانستان شرکت فعال داشته و با ایراد سخنرانی و مصاحبه‌های متعدد، مواضع مجاهدین را تبیین کرد.[نیازمند منبع]
درسال ۱۳۶۶ که گروه‌های سیاسی شیعی افغانستان به نام «شواری ائتلاف اسلامی افغانستان» فعالیت خود را آغاز نمودند[نیازمند منبع]، خلیلی در ابتدا به عنوان عضو این ائتلاف و بعدها به حیث سخنگوی آن نقش بسیار فعالی را ایفا نمود.[نیازمند منبع] زیرا که در این دوره مذاکرات ژنو دربارهٔ حل سیاسی افغانستان در مرحله بسیار حساس خود رسیده بود و روابط بین گروه‌ها ی هفتگانه مجاهدین در پاکستان و گروه‌های هشتگانه مجاهدین در قالب شورای ائتلاف در ایران نیز از حساسیت خاصی برخوردار بود و خلیلی در این برهه با مسافرتهای متعدد به پیشاور، اسلام‌آباد، تهران و مقر سازمان ملل متحد در نیویورک، در نزدیک ساختن مواضع مجاهدین و هماهنگ‌کردن نظریات کشورهای همسایه افغانستان و ترسیم و تبیین خطوط سیاسی مبارزه مردم افغانستان، تلاش ورزید.[نیازمند منبع]
درسال ۱۳۶۸ که گروه‌های سیاسی شیعه در افغانستان با هم ادغام شده و حزب وحدت اسلامی افغانستان را تأسیس نمودند، خلیلی به سمت عضو شورای مرکزی و مدتی هم به سمت رئیس نمایندگی و سخنگوی آن در پاکستان انجام وظیفه نمود. در ابتدای دولت مجاهدین درکابل ایشان به سمت وزیر امور مالیه انتخاب شد و درعین حال در مذاکرات سیاسی و فعالیتهایی که در داخل و خارج کشور برای حل منازعات جریان داشت، فعالیت و حضور داشت.
رهبری حزب وحدت[ویرایش]
درسال ۱۳۷۳ پس از کشته شدن عبدالعلی مزاری رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان توسط گروه طالبان، خلیلی به سمت رهبر این حزب انتخاب گردید که با استقرار درشهر تاریخی و باستانی بامیان، رهبری مبارزات مردم هزاره و مقاومت در برابر طالبان را به عهده گرفت.[نیازمند منبع] کریم خلیلی در این دوره علاوه بر رهبری مقاومت و مبارزات نظامی و تلاشهای سیاسی، در ساحات بازسازی، فرهنگی و خدماتی نیز سهم داشت[نیازمند منبع] که از موارد ذیل به عنوان نمونه می‌توان نام برد:
- بازسازی و توسعه میدان هوایی بامیان؛
- تأسیس دانشگاه بامیان؛
- احداث صدها کیلومتر سرک بین یکه ولنگ و دره صوف و سایر نقاط هزاره جات؛
- احداث و تأسیس ده‌ها باب مکتب در ساحات تحت تسلط حزب وحدت اسلامی (هزاره جات، شمال)؛
- احداث بازارچه‌های محلی جهت اشتغال زایی و تبادله کالا و رفع نیازهای مردم؛
- فعال ساختن چندین کلینیک و شفاخانه‌هایی که در اثر جنگ تعطیل شده بودند؛
- اعزام جمعی از جوانان برای تحصیل در دانشگاه‌های ایران، آذربایجان، ترکیه و کشورهای دیگر در
رشته‌های مختلف؛
- تأمین هزینه نشریات و فعالیتهای برخی از مجامع فرهنگی مستقل و غیر حزبی؛
- احیای ادارات محلی در ساحات تحت نفوذ حزب وحدت اسلامی و تأمین نیاز مندیهای آنها.
در دوره حاکمیت طالبان که تروریسم در بخش وسیع افغانستان حاکم گردیده و اکثر بزرگان مجاهدین به خارج پناه برده بودند، خلیلی درکنار تنی چند از رهبران مقاومت، در داخل کشور مقاومت نموده و تا روز سقوط طالبان، مبارزات مردم مناطق مرکزی را، بویژه در یکه ولنگ و بامیان رهبری نمود.
همکاری با پروسه بن و معاونت ریاست جمهوری افغانستان[ویرایش]
خلیلی با اعزام نماینده درکنفرانس بن، از روند برقراری صلح و امنیت درافغانستان حمایت نموده و با روی کارآمدن دولت موقت و انتقالی، فعالیت نظامی حزب وحدت را متوقف و شاخه نظامی آنرا منحل ساخت.[نیازمند منبع]او معاون دوم حامد کرزی، رئیس جمهور سابق افغانستان بود.
منابع[ویرایش]
- ۱–۲ نشریه امروز ما؛
- ارگان نشریاتی حزب وحدت در پیشاور شماره ۴ سال ۱۳۷۴
