کریم خلیلی
 | این نوشتار کامل نیست. |
 | این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
| محمد کریم خلیلی | |
|---|---|
_(cropped).jpg) کریم خلیلی | |
| معاون دوم رئیس جمهور افغانستان | |
|
مشغول به کار ۷ دسامبر ۲۰۰۴ – ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۴ | |
| رئیس جمهور | حامد کرزی |
| پیش از | عبدالرشید دوستم |
| رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان | |
| اطلاعات شخص | |
| زاده |
محمدکریم خلیلی ولد محمد اسلم ۱۳۲۹ خورشیدی قریه برغستان قل خویش، ولسوالی حصه اول بهسود، ولایت وردک، افغانستان |
| ملیت |
 افغانستان |
| حزب سیاسی | حزب وحدت اسلامی افغانستان |
| شغل | سیاستمدار |
| مذهب | اسلام |
| وبگاه | وبگاه شخصی |
محمد کریم خلیلی، سیاستمدار افغانستانی، رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان و معاون دوم اسبق ریاست جمهوری اسلامی افغانستان در دولت حامد کرزی، و رئیس کنونی شورای عالی صلح این کشور است.
محتویات
زندگی‌نامه[ویرایش]
محمدکریم خلیلی ولد محمد اسلم در سال ۱۳۲۹ خورشیدی در قریه برغستان قل خویش از توابع ولسوالی حصه اول بهسود مربوط ولایت وردک قدم به عرصه هستی گذاشته؛ پس از فراگرفتن خواندن و نوشتن و آموختن دوره ابتدایی در زادگاه خود، در اوایل جوانی رهسپار کابل شده، در یکی از مدارس علوم دینی مشغول تحصیل گردیدند.[۱]
دوره تحصیل خلیلی درکابل هم‌زمان بود با اوج یافتن مبارزات سیاسی و فکری و ظهور جریان‌های چپ‌گرا که با تبلیغات گسترده در صدد جلب و جذب جوانان بودند.
مبارزات سیاسی و نظامی[ویرایش]
در این شرایط ۱۰ نفر از بستگان نزدیک خلیلی به زندان افتادند و خود ایشان هم تحت تعقیب قرار داشت . وی قبلاً از کابل خارج شده و در ولسوالیهای میدان و پروان همراه با جمعی از همکاران خود که بنام «سازمان نصر» فعالیت خود را شروع کرده بودند[نیازمند منبع]، گروپهای نظامی را فعال ساختند و به زودترین فرصت با کمک مردم منطقه و سایر مجاهدین، مناطق بهسود، دره ترکمن و لولنج را از چنگ کمونیست‌ها آزاد ساختند و فعالیت سیاسی و نظامی و فرهنگی سازمان نصر را در اکثر ولایات و ولسوالیهای افغانستان گسترش دادند.[نیازمند منبع]
در سال ۱۳۶۰ خلیلی از طرف سازمان نصر افغانستان موظف شد که به خارج کشور رفته ضمن به عهده گرفتن مسئولیت سرپرستی دفتر مرکزی سازمان نصر در تهران در سمینارها و کنفرانسهای متعدد بین‌المللی در ایران، پاکستان، عربستان، مصر، آلمان، سویس، آمریکا و ... در ارتباط با مسایل افغانستان شرکت فعال داشته و با ایراد سخنرانی و مصاحبه‌های متعدد، مواضع مجاهدین را تبیین کرد.[نیازمند منبع]
درسال ۱۳۶۶ که گروههای سیاسی شیعی افغانستان به نام «شواری ائتلاف اسلامی افغانستان» فعالیت خود را آغاز نمودند[نیازمند منبع]، خلیلی در ابتدا به عنوان عضو این ائتلاف و بعدها به حیث سخنگوی آن نقش بسیار فعالی را ایفا نمود.[نیازمند منبع] زیرا که در این دوره مذاکرات ژنو درباره حل سیاسی افغانستان در مرحله بسیار حساس خود رسیده بود و روابط بین گروهها ی هفتگانه مجاهدین در پاکستان و گروههای هشتگانه مجاهدین در قالب شورای ائتلاف در ایران نیز از حساسیت خاصی برخوردار بود و خلیلی در این برهه با مسافرتهای متعدد به پیشاور، اسلام آباد، تهران و مقر سازمان ملل متحد در نیویورک، در نزدیک ساختن مواضع مجاهدین و هماهنگ کردن نظریات کشورهای همسایه افغانستان و ترسیم و تبیین خطوط سیاسی مبارزه مردم افغانستان، تلاش ورزید.[نیازمند منبع]
درسال ۱۳۶۸ که گروههای سیاسی شیعه در افغانستان با هم ادغام شده و حزب وحدت اسلامی افغانستان را تأسیس نمودند، خلیلی به سمت عضو شورای مرکزی و مدتی هم به سمت رئیس نمایندگی و سخنگوی آن در پاکستان انجام وظیفه نمود. در ابتدای دولت مجاهدین درکابل ایشان به سمت وزیر امور مالیه انتخاب شد و درعین حال در مذاکرات سیاسی و فعالیتهایی که در داخل و خارج کشور برای حل منازعات جریان داشت، فعالیت و حضور داشت.
رهبری حزب وحدت[ویرایش]
درسال ۱۳۷۳ پس از کشته شدن عبدالعلی مزاری رهبر حزب وحدت اسلامی افغانستان توسط گروه طالبان، خلیلی به سمت رهبر این حزب انتخاب گردید که با استقرار درشهر تاریخی و باستانی بامیان، رهبری مبارزات مردم هزاره و مقاومت در برابر طالبان را به عهده گرفت.[نیازمند منبع] کریم خلیلی در این دوره علاوه بر رهبری مقاومت و مبارزات نظامی و تلاشهای سیاسی، در ساحات بازسازی، فرهنگی و خدماتی نیز سهم داشت[نیازمند منبع] که از موارد ذیل به عنوان نمونه می‌توان نام برد:
- ۱- بازسازی و توسعه میدان هوایی بامیان؛
- ۲- تأسیس دانشگاه بامیان؛
- ۳- احداث صدها کیلومتر سرک بین یکه ولنگ و دره صوف و سایر نقاط هزاره جات؛
- ۴- احداث و تأسیس دهها باب مکتب در ساحات تحت تسلط حزب وحدت اسلامی(هزاره جات، شمال)؛
- ۵- احداث بازارچه‌های محلی جهت اشتغال زایی و تبادله کالا و رفع نیازهای مردم؛
- ۶- فعال ساختن چندین کلینیک و شفاخانه‌هایی که در اثر جنگ تعطیل شده بودند ؛
- ۷- اعزام جمعی از جوانان برای تحصیل در دانشگاههای ایران، آذربایجان، ترکیه و کشورهای دیگر در
رشته‌های مختلف؛
- ۸- تامین هزینه نشریات و فعالیتهای برخی از مجامع فرهنگی مستقل و غیر حزبی؛
- ۹- احیای ادارات محلی در ساحات تحت نفوذ حزب وحدت اسلامی و تامین نیاز مندیهای آنها.
در دوره حاکمیت طالبان که تروریسم در بخش وسیع افغانستان حاکم گردیده و اکثر بزرگان مجاهدین به خارج پناه برده بودند، خلیلی درکنار تنی چند از رهبران مقاومت، در داخل کشور مقاومت نموده و تا روز سقوط طالبان، مبارزات مردم مناطق مرکزی را، بویژه در یکه ولنگ و بامیان رهبری نمود.
همکاری با پروسه بن و معاونت ریاست جمهوری افغانستان[ویرایش]
خلیلی با اعزام نماینده درکنفرانس بن، از روند برقراری صلح و امنیت درافغانستان حمایت نموده و با روی کارآمدن دولت موقت و انتقالی، فعالیت نظامی حزب وحدت را متوقف و شاخه نظامی آنرا منحل ساخت.[نیازمند منبع]او معاون دوم حامد کرزی، رییس جمهور سابق افغانستان بود.
منابع[ویرایش]
- ۱-۲ نشریه امروز ما؛
- ارگان نشریاتی حزب وحدت در پیشاور شماره ۴ سال ۱۳۷۴
