جنگ داخلی افغانستان (۲۰۰۱–۱۹۹۶)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
جنگ داخلی افغانستان (۱۹۹۶–۲۰۰۱)
بخشی از درگیری افغانستان (۱۹۷۸–اکنون)

اوضاع افغانستان در اواخر ۱۹۹۶
تاریخ۲۷ سپتامبر ۱۹۹۶ تا ۷ اکتبر ۲۰۰۱ (۵ سال و ۱۰ روز)
موقعیت
نتایج
  • طالبان کنترل شهر کابل و بسیار از مناطق افغانستان را در دست گرفتند
  • ادامه جنگ تا سال ۲۰۰۱ جنگ افغانستان (۲۰۰۱–۲۰۱۴); سقوط طالبان و تخریب کمپ‌های القاعده
طرف‌های درگیر

افغانستان امارت اسلامی افغانستان
(طالبان)
القاعده

 پاکستان[۲][۳][۴][۵][۶]

پشتیبانی توسط:
 عربستان سعودی
افغانستان دولت اسلامی افغانستان
(ائتلاف شمال)
پشتیبانی توسط:
ایران ایران
 هند
تاجیکستان تاجیکستان
روسیه روسیه
ازبکستان ازبکستان
ترکیه ترکیه
فرماندهان و رهبران
افغانستان ملا عمر
افغانستان عبیدالله آخوند
افغانستان ملا دادالله
اسامه بن لادن
ایمن الظواهری
ارتشبد پرویز مشرف
سپهبد محمود احمد
سپهبد حمیدگل
سپهبد نسیم رنا
سپهبد ضیاالدین بوت
سرهنگ امیرسلطان ترار
افغانستان برهان‌الدین ربانی
افغانستان احمد شاه مسعود X
افغانستانمحمد کریم خلیلی
افغانستان حاجی محمد محقق
افغانستان بسم‌الله خان محمدی
افغانستان محمدقسیم فهیم
افغانستان سید حسین انوری
افغانستان عبدالقدیر
افغانستان عبدالرشید دوستم
افغانستان محمد اسماعیل‌خان

در سال ۱۹۹۶ برابر با ۱۳۷۴ خورشیدی طالبان، کابل پایتخت افغانستان را تصرف و امارت اسلامی افغانستان را تأسیس نمود. آنها بیش از ۹۰٪ کشور رابه استثنای مناطق کوچکی در شمال شرق (پنجشیر، بدخشان و قسمتی از تخار تحت کنترل جمعیت اسلامی و مناطق شمالی دره صوف و بلخاب تحت کنترل حزب وحدت) تحت کنترل گرفتند.

در همین سال، جامعه جهانی، شامل آمریکا، بیان نمودند که طالبان منبع بسیار پایداری برای به دست گرفتن کنترل این کشور جنگ‌زده هستند.[۷] ولی افراط آنها در قوانین اسلامی و مذاکره نکردن با دشمنان به زودی این حرف را نقض کرد. در سال ۱۹۹۶، اسامه بن لادن و گروهش القاعده وارد افغانستان شده و از آنجا به عنوان مرکز عملیات‌های خود استفاده نمودند. با وجود طالبان، القاعده توانست از افغانستان برای اهداف نظامی، تعلیم سربازانش، خرید و فروش اسلحه، هماهنگی با دیگر جهادی‌ها و نقشه برای طرح‌های جدید تروریستی خود استفاده کند.[۸] پیش از حادثه ۱۱ سپتامبر بین ۱۰٬۰۰۰ تا ۲۰٬۰۰۰ نفر در کمپ‌های القاعده تعلیمات نظامی دیدند.[۹]

حادثه بمبگذاری اوت ۱۹۹۸ سفارت آمریکا از سوی رییس جمهور بیل کلینتون به بن لادن نسبت داده شده بود و کلینتون دستور حمله موشکی به کمپ‌های تعلیمی القاعده در افغانستان را صادر کرد. در همان زمان در سال ۱۹۹۹ آمریکا از طالبان خواست که بن لادن را به آنها تحویل دهند که طالبان این خواسته‌ها را رد کردند.[۱۰] سازمان اطلاعاتی آمریکا در دهه ۹۰ در افغانستان فعالیتهایی داشت که به دنبال دستگیری یا کشتن بن لادن بودند. این تیم چندین عملیات را انجام دادند اما هیچ‌وقت دستور قتل او را از طرف رییس جمهور دریافت نکردند. البته این ماموریت‌ها باعث روابط بسیار خوبی شد که در سال ۲۰۰۱ ورود آمریکا به خاک افغانستان را تسریع بخشید.[۱۰]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. McCarthy, Rory; Carter, Helen; Norton-Taylor, Richard (October 26, 2001). "The elite force who are ready to die". گاردین.
  2. Afghanistan : Crisis of Impunity: The Role of Pakistan, Russia and Iran in Fueling the Civil War. Volume 13, Number 3. Human Rights Watch. July 2001. pp. 36–49. Archived from the original on February 8, 2023. Retrieved 30 September 2018.
  3. Rashid, Ahmed (2002). "Mazar-e-Sharif 1997: Massacre in the north". Taliban: Islam, Oil and the New Great Game in Central Asia. London: I.B. Tauris. p. 72. ISBN 9781860648304. Archived from the original on February 8, 2023. Retrieved 2 October 2018.
  4. Tomsen, Peter (2011). Wars of Afghanistan. PublicAffairs. pp. 322. ISBN 978-1586487638.
  5. Maley, William (2009). The Afghanistan Wars. Palgrave Macmillan. pp. 219–220. ISBN 978-0230213135.
  6. Goodson, Larry P. (2002). Afghanistan's Endless War: State Failure, Regional Politics and the Rise of the Taliban. University of Washington Press. pp. 111. ISBN 978-0295981116. حمایت پاکستان از طالبان شامل مشارکت نظامی مستقیم و غیرمستقیم و حمایت لجستیکی بود
  7. نفیض مصدق احمد (اکتبر ۲۰۰۹). "تروریستهای ما". New Internationalist. Retrieved 2009-12-07.
  8. 9/11 Commission Report P. 66
  9. 9/11 Commission Report P. 67
  10. ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Ghost Wars: The Secret History of the CIA, Afghanistan, and Bin Laden, from the Soviet Invasion to September 10, 2001.