یشت

یَشت‌ از نظر لغوی هم ریشه با کلمهٔ یسن است و معنی تحت اللفظی آن نیز پرستش و نیایش است. یشت‌ها سرودهایی هستند که عموماٌ به ستایش خدایان قدیم ایرانی مانند مهر، ناهید و تیشتر و غیره اختصاص دارند. همهٔ یشت‌ها از نظر قدمت یکسان نیستند.

در اوستا یشت، نام بخشی از کتابِ اوستا، کتاب دینی زرتشتیان است. یشتن در زبانِ پهلوی، بمعنای ستودن و عبادت کردن است. در اوستا، ۲۱ یشت و به نام‌های گونه‌گون وجود دارد و در آنها عناصرِ مهم از دیدگاهِ مزدیسنا ستوده می‌شوند.

هر یک از یشت‌های بزرگ در نسخه‌های خطی به بخش‌هایی تقسیم می‌گردد که اصطلاحاً کرده نامیده می‌شوند. لازم به تذکر است که تقسیم‌بندی هر یشت به بندها که در چاپ‌های کنونی اوستا معمول است، در نسخه‌های خطی دیده نمی‌شود و یک روش ابداعی است که توسط دانشمندان اوستاشناس عصر حاضر و به منظور سهولت استفاده و ارجاع به وجود آمده‌است.

نام یشت‌ها

• یشت اول، هرمزد یشت
• یشت دوم، اَمِشَ سپنتَه (هفتن یشت)
• یشت سوم، اردیبهشت یشت
• یشت چهارم، خرداد یشت
• یشت پنجم، آبان‌یشت
• یشت ششم، خورشیدیشت
• یشت هفتم، ماه‌یشت
• یشت هشتم، تیریشت
• یشت نهم، گوش یشت یا درواسپ یشت
• یشت دهم، مهریشت
• یشت یازدهم، سروش یشت
• یشت دوازهم، رشن‌یشت
• یشت سیزدهم، فروردین‌یشت
• یشت چهاردهم، وَرَهرام‌یشت
• یشت پانزدهم، رام‌یشت
• یشت شانزدهم، دین‌یشت
• یشت هفدهم، اردیشت
• یشت هیجدهم، اشتادیشت
• یشت نوزدهم، زامیادیشت
• یشت بیستم، هوم‌یشت
• یشت بیست و یکم، ونندیشت

جستارهای وابسته

• وزن یشت‌ها

منابع

• رضی، هاشم. اوستا. تهران:سازمان انتشارات فروهر، ۱۳۶۳
• یشت‌ها، جلد اول، ترجمه و تفسیر ابراهیم پورداوود
• تفضلی، احمد، و به کوشش آموزگار، ژاله. تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: انتشارات سخن، ۱۳۷۶ ISBN 964-5983-14-2