مشی و مشیانه

در تاریخ اساطیری ایران، از نطفهٔ گیومرث که بر زمین ریخته می‌شود، پس از چهل سال شاخه‌ای ریواس می روید که دارای دو ساق است و پانزده برگ. این پانزده برگ برابر با سال هایی است که آیودامن (مشیا) و مشیانه - نخستین زوج آدمی - در آن هنگام دارند. آیودامن (مشیا) و مشیانه، همسان و همبالایند و تنشان در کمرگاه چنان به هم پیوند خورده است که شناخت این که کدام نر و کدام ماده اند ممکن نیست. مشیه و مشیانه دارای هفت جفت فرزند می‌شوند، هر جفتی یک نر و یک ماده. هر کدام از جفت‌ها با هم آمیزش می‌کنند و روانهٔ یکی از هفت کشور می‌شوند. از آنان فرزندان دیگر به وجود می‌آیند و نسل بشر ادامه می‌یابد. آیودامن و مشیانه در صد سالگی می‌میرند. بنا بر آنچه گفته شد، فرزندان آیودامن و مشیانه آغاز و مبدا بسیاری از نژادهای گوناگون را در بر می‌گیرند.

منبع

• محمد محمدعلی، مشی و مشیانه، سه گانه روز اول عشق، انتشارات کاروان، ۱۳۸۷