نیکولا مالبرانش (به فرانسوی: Nicolas Malebranche) (زاده ۱۶۳۸- مرگ ۱۷۱۵ م) در پاریس بدنیا آمد، تحصیلات را در رشتهٔ الهیات به اتمام رساند و کشیش شد[۱]، آثار دکارت در وی اثر گذاشت و پس از ملاقات با وی کتابی بنام «پی‌جویی حقیقت» نوشت[۱]، و تلاش نمود تا فلسفهٔ دکارت را با عقاید آگوستین قدیس تلفیق نماید[۱]. از دیگر آثار او می‌توان به «رساله در طبیعت و فیض الهی»،«رسالهٔ اخلاق» و «رسالهٔ عشق به خداوند» اشاره نمود.[۱]
رئوس عقاید مابرانش را می‌توان اینگونه فهرست کرد:
علت اساسی بدبختی انسانها خطاست و بدیهای موجود در جهان، نتیجهٔ آن است. تنها با پرهیز از خطا می‌توان به سعادت حقیقی امید داشت.[۱]
میان نفس و بدن تطابق وجود دارد نه تعامل. حالات نفسانی نسبت به حالات بدنی علیت طبیعی دارند، اما علیت طبیعی تنها به معنای علیت موقعی است نه علیت حقیقی. علل موقعی تنها اعدادی هستند و علیت حقیقی در انحصار خداوند است که علتی فوق طبیعی است.[۱]
تصورات در ذهن نه از اجسام ناشی می‌شوند نه از نفس ما؛ بلکه انسان همه چیز را در خداوند می‌بیند. به عبارتی شناخت انسان نسبت به امور محسوس با رویت فی‌الّله و پرتوافکنی خداوند به نفس حاصل می‌آید.[۱]
خداوند به نحو ازلی آفرینش جهان را اراده کرده‌است و عالم قدیم است نه حادث.[۱]
