طراحی پایا

اصطلاح پایایی نخستین بار در سال ۱۹۸۶ توسط کمیته جهانی گسترش محیط زیست تحت عنوان "رویارویی با نیازهای عصر حاضر بدون به مخاطره انداختن منابع نسل آینده برای مقابله با نیازهایشان" مطرح گردید و هر روز بر ابعاد و دامنه آن افزوده‌تر می‌شود تا استراتژی‌های مناسبی پیش روی جهانیان قرار گیرد. گرم شدن کره زمین، نازک شدن لایه ازن به علت استفاده از آلاینده‌ها، افزایش آلودگی محیط زیست و انقراض گونه‌های مختلف زیستی، همه و همه ضرورت بوم شناسی و توجه به مسائل زیست‌محیطی را دو چندان می‌کند. شاید بتوان معماری پایدار را که در واقع زیرمجموعه طراحی پایدار است، به عنوان یکی از جریان‌های مهم معاصر به حساب آورد که عکس العملی منطقی در برابر مسایل و مشکلات عصر صنعت به‌شمار می‌رود. طراحی پایدار نوعی از طراحی است که قصد دارد به نیازهای امروز بدون لطمه زدن به منابع نسل‌های آینده پاسخ دهد.

مؤلفه‌های طراحی پایدار

پایداری می‌تواند سه مؤلفهٔ اساسی داشته باشد:

1. پایداری اجتماعی
2. پایداری اقتصادی
3. پایداری زیست محیطی

پایداری اجتماعی

تغییراتی که برای به بار نشستن آیندهٔ پایدار ضروری است، همواره قید و بند فرهنگ اجتماعی هر جامعه است. لازمهٔ آن تغییر و بازبینی الگوها و ارزش‌های جتماعی نا همسان و نیز احیای باورها، سنت‌ها و الگوهایی است که ریشه در فرهنگ تاریخی یک جامعه دارد و منطبق با تفکر پایداری است. نخستین قدم در این فرایند تضمین قطعی در رفع نیازهای اصلی جامعه است. برخی از ویژگی قرار است: ۱) بهره‌مندی مکفی از سرمایه‌های اصلی ۲) مشمولیت و در برگیرندگی (تنوع نژادی، فرهنگی و ... در جهت افزایش سرمایه اجتماعی) ۳) برخورداری از شلامت و رفاه ۴) برخورداری از آموزش ۵) رشد و ارتقای نعامل اجتماعی ۶) برخورداری از اصول و ارزش‌های پایدار

پایداری اقتصادی

مراد از پایداری اقتصادی حفظ سرمایه اقتصادی است. پایداری در اقتصد را می‌توان در ایجاد رشد عادلانه و متوازن جامعه انسانی و تضمین بهرهمندی تک تک انسان‌ها در طول زمان بدون ورد آوردن خدشه به منابع زیستی، طبیعی و فرهنگی تعریف نمود. مهمترین سر فصل‌های مطرح در زمینهٔ پایداری اقتصادی عبارتند از: ۱- اقتصاد با حساسیت بوم شناختی ۲- نظام مبتنی بر ارزش (اقتصاد دانان سبز، اقتصاد راوسیله و نه هدف در جهت نیل به توسعه پایدار می دانند) ۳- نظام عادلانه ۴- تأکید بر اقتصاد محلی ۵- بهره‌وری

پایداری زیست‌محیطی

پایداری زیست محیطی را می‌توان در تداوم و ارتقا سلامت و کارکردهای اصلی محیط زیست، یعنی حفظ سرمایه طبیعی تداوم رفاه انسانی است. انسان باید در چارچوب محدودیت‌های محیط زیست بیوفیزیکی زندگی کند. سرمایه طبیعی باید حفط شود، زیرا هم تأمین‌کنندهمنابع است و هم صندوق ذخیره مواد زائد و این به معنای حفظ اندازه زیر نظام اقتصادی انسانی جمعیت ضرب در مصرف در هر سطحی از تکنولوژی در محدوده کل اکوسیستمی است که این سیستم یه آن ئابسته است. پایداری زیست محیطینیازمند مصرف پایدار توسط یک جمعیت پایدار است.