الکترونیک
 | این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
الکترونیک، دانشی‌ست که به موضوع عبور جریان الکتریکی از چیزهایی مانند نیمه‌رساناها، مقاومت‌ها، القاگرها و خازن‌ها و آثار آن می‌پردازد. الکترونیک همچنین شاخه‌ای از فیزیک است.
طراحی و ساخت مدارهای الکترونیکی برای حل مشکلات عملی، قسمتی از مباحث موجود در مهندسی الکترونیک را تشکیل می‌دهد.[۱]
الکترونیک از علم و تکنولوژی الکتریکی و الکترومکانیکی فاصله گرفته‌است، که با ژنراتور، توزیع، انتقال، ذخیره و تبدیل انرژی الکتریکی به سایر اشکال انرژی و برعکس، با استفاده از ابزاری چون سیم‌ها، موتورهای الکتریکی، باتری‌ها، کلیدها، رله‌ها، ترانسفورماتورها، مقاومت‌ها و سایر اجزای غیرفعال است. این تمایز از سال ۱۹۰۶ و با اختراع ترایود به وسیله لی دفارست آغاز شد که تقویت سیگنال‌های رادیویی و شنیداری ضعیف بدون ابزار غیر مکانیکی صورت گرفت. قبل از ۱۹۵۰ نام این رشته «تکنولوژی رادیویی» بود زیرا کاربرد اصلی آن در طراحی و تحلیل فرستنده‌ها و گیرنده‌های رادیویی و لامپهای خلأ بود.
هرچند در برخی موارد مطالعه اِلِمان‌های (قطعات) جدید نیمه‌رسانا و فناوری‌های نزدیک به آن شاخه‌ای از فیزیک (حالت جامد) در نظر گرفته می‌شود، این نوشتار بیشتر به مفاهیم مهندسی الکترونیک می‌پردازد.
محتویات
مدارهای الکترونیکی[ویرایش]
مدارهای الکترونیکی برای کارهای مختلفی استفاده می‌شوند. کاربردهای اصلی آنها عبارتند از:
- کنترل و پردازش داده‌ها
- تبدیل و توزیع توان الکتریکی
- اجرای عملیات خاص
هر کدام از این کاربردها با میدان الکترومغناطیسی و جریان الکتریکی سرو کار دارند. گرچه از انرژی الکتریکی در سال‌های انتهایی قرن ۱۹ برای انتقال پیام به وسیله تلگراف و تلفن استفاده می‌شد اما بیشتر پیشرفت‌های مربوط به علم الکترونیک پس از ساخت رادیو شکل گرفت. در یک نگاه ساده، یک سیستم الکترونیکی را می‌توان به سه بخش تقسیم کرد:
- ورودی: حسگرهای الکترونیکی و مکانیکی (یا مبدل‌های انرژی). این تجهیزات سیگنال‌ها یا اطلاعات را از محیط خارج دریافت کرده و سپس آنها را به جریان، ولتاژ (سیگنال‌های الکتریکی) تبدیل می‌کنند.
- پردازنده سیگنال: این مدارها در واقع وظیفه پردازش، تفسیر و تبدیل سیگنال‌های ورودی برای استفاده از آنها در کاربرد مناسب را بر عهده دارند. معمولاً در این بخش پردازش سیگنال‌ها بر عهده پردازنده سیگنال‌های دیجیتال است.
- خروجی: فعال کننده‌ها یا دیگر تجهیزات (مانند مبدل‌های انرژی) که سیگنال‌های ولتاژ یا جریان را به صورت خروجی مناسب در خواهند آورد (مانند راه انداختن یک موتور یا پخش صدا از بلندگو).
برای مثال یک تلویزیون هر سه بخش بالا را دارد. ورودی تلویزیون سیگنال‌های پراکنده‌شده در هوا را دریافت کرده (به وسیله آنتن) و آنها را به ولتاژ و جریان مناسب برای کار دیگر بخش‌ها تبدیل می‌کند. پردازشگر سیگنال پس از دریافت داده‌ها از ورودی اطلاعات مورد نیاز مانند میزان روشنایی، رنگ و صدا را از آن استخراج می‌کند. در نهایت قسمت خروجی این اطلاعات را دوباره به صورت فیزیکی در خواهد آورد این کار به وسیله یک لامپ اشعه کاتدی (در مدل‌های قدیمی) یا نمایش‌گر ال‌سی‌دی برای نمایش تصویر و یک بلندگو برای پخش صدا انجام خواهد شد.
تاریخچه قطعات الکترونیکی[ویرایش]
لامپهای خلاء یکی از اولین قطعات الکترونیکی بودند که در صنعت الکترونیک تا اواسط دهه ۱۹۸۰ میلادی حضور داشتند.[۲] از آن زمان به بعد، قطعات نیمه هادی بیشتر دنیای الکترونیک را در دست گرفتند. با این حال لامپهای خلاء هنوز هم در برخی از دستگاه‌ها مانند تقویت‌کننده‌های رادیویی قدرت بالا، لامپهای پرتوی کاتدی، تجهیزات صوتی تخصصی، تقویت‌کننده‌های گیتار و برخی از دستگاه‌های مایکروویو استفاده می‌شوند.[۳] که بعدها با پیشرفت میکروالکترونیک، قطعات کوچک شده و به اشکال امروزی درآمدند. امروزه مدارها حد زیادی از حالت سخت‌افزاری خارج شده و با بهره‌گیری از میکروکنترولرها یا چیپ‌های FPGA و پیشرفت روزافزون آنها بیشتر کارها نرم‌افزاری پیاده می‌شوند. ریز کنترل گر[پیوند مرده]
قطعاتی مثل ترانزیستور، آی‌سی، خازن، دیود، مقاومت و … در مدارهای الکترونیکی به کار می‌روند.
انواع مدارهای الکترونیکی[ویرایش]
مدارهای الکترونیکی را می‌توان به دو گروه تقسیم کرد: آنالوگ و دیجیتال. یک دستگاه الکترونیکی ممکن است که از یک گروه یا ترکیبی از این دو گروه مداری تشکیل شده باشد.
اغلب دستگاه‌های الکترونیکی آنالوگ؛ مانند گیرنده‌های رادیویی، از ترکیبی از چند مدار ساخته شده‌اند. مدارهای آنالوگ با سطح ولتاژهای متنوع (و پیوسته‌ای) سر و کار دارند، بر خلاف مدارهای دیجیتال که تنها دو سطح ولتاژ در آنها تعریف شده‌است.
مدار دیجیتال، از حضور حداقل یک قطعه دیجیتالی در کنار سایر قطعات ساخته می‌شود.
در این نوع، هسته اصلی مدار یک میکروپروسسور یا میکروکنترل گر و یا یک IC است که با سیگنال های گسسته (یا همان دیجیتال) و پیوسته (یا همان آنالوگ) به صورت همزمان یا مجزا در ارتباط است.
مدارهای آنالوگ صرفا از قطعات غیر دیجیتالی مثل خازن و مقاومت و سلف و … تشکیل شده‌اند که فقط با سیگنال های آنالوگ کار می‌کنند.
منبع تغذیه یا باتری نقش پمپ محرک مدار را ایفا می‌کند که باعث می‌شود جریان از سمت با پتانسیل بیشتر در مدار جاری شده و با عبور از قطعه‌ها به پتانسیل کمتر برود.
جریان فقط در یک مدار بسته برقرار می‌شود و اگر در یک محل از مدار فاصله ای بیفتد جریان قطع خواهد شد.
به این حالت مدار باز (open circuit) گفته می‌شود.
اگر مدار را بدون حضور هیچ قطعه ای ببندیم و دو سر منبع ولتاژ را با یک سیم به‌هم وصل کنیم، در اثر این اتفاق و بنابر قانون اهم به دلیل صفر بودن مقاومت، جریان بینهایت از سیم گذشته و منبع تغذیه و سیم خواهند سوخت.
به این حالت از مدار اتصال کوتاه (Short Circuit) گفته می‌شود.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ الکترونیک(آفتاب)
- ↑ Sōgo Okamura (1994). History of Electron Tubes. IOS Press. p. 5. ISBN 978-90-5199-145-1. Retrieved 5 December 2012.
- ↑ http://en.wikipedia.org/wiki/Electronics
- ↑ حافظی مطلق، ناصر. "الکترونیک کاربردی، جلد نحست: آزمایشگاه الکترونیک1". نگاران سبز، مشهد: 1391. شابک: 0-5-90536-600-978 :ISBN
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Electronics». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۰۸.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ الکترونیک موجود است. |
