عبدالله بن عبدالمطلب
عبدالله (۷۸ - ۵۳ قبل از هجرت)، پدر محمّد (پیامبر اسلام) است. او دهمین پسر عبدالمطلب بود و با زبیر و ابوطالب هر سه از مادری به نام فاطمه بنت عمرو بن عائذ در مکه به دنیا آمدند.
لقب[ویرایش]
لقب وی در کتب شیعه ذبیح‌الله آمده‌است و بنا به روایات مختلف عبدالمطلب با خداوند عهدی می‌بندد و نذر می‌کند که یکی از فرزندان خود را قربانی کند. پس از برآورده شدن حاجت برای ادای نذر بین فرزندان خود قرعه می‌اندازد. عبدالمطلب در میان پسرانش عبدالله را از همه بیشتر دوست داشت و با تکرار قرعه هرسه بار به نام عبدالله می‌افتد. با وساطت قریش و قبایل دیگر عرب و با درایت و تدبیر فردی به نام سجاح یا (قطبه) که کاهن حجاز بود. سرانجام عبدالمطلب یکصد شتر را به جای عبدالله قربانی می‌کند و از آن پس خون‌بهای یک انسان در بین اعراب یکصد شتر تعیین و سنت گردید و محمد هم بعدها آن را به عنوان دیه در دین اسلام پذیرفت. پیامبر اسلام از جهت انتساب به عبدالله و اسماعیل به عنوان دو ذبیح افتخار می‌کرد و گفت: «أَنَا ابْنُ الذَّبِیحَیْن» (من فرزند دو ذبیح هستم).[۱]
علی دوانی تأکید دارد که ادعای نذر ابوطالب بر ذبح فرزند ساختگی است.[۲]زیرا:
- عبدالمطلب از شخصیت و درایت و ایمان بالایی برخور دار بوده و اینکه چنین نذری صورت داده و بعد با قرعه نذر را کنار گذارد خلاف ایمان وی است.
- نذر کشتن فرزندان چنان‌که در قران آمده‌است (کذلک زین لکثیر من المشرکین قبل اولادهم شرکائهم - سوره نعام آیه ۱۳۷) از آداب بت پرستان و مکشرکان بوده‌است و این با عقیده عبدالمطالب که موحد و حنیف بود مغایر است.
- ابراهیم مأمور بدین کار بود اما عبدالمطلب بنا به ادعاها نذر کرده بود و اگر ادعای تذر کردن وی درست باشد نمی‌توانست نذر را اجرا نکند.
- در سلسله راویان این داستان و همچنین روایت منسوب به پیامبر که من فرزند ۲ ذبیح هستم «انا ابن الذبیحین» «افرادی ضعیف و مجهول و مهمل که بعضی هم شیعه امامیه نبوده‌اند، قرار دارند، و به همین جهت روایات آن ضعیف و مغشوش و بیشتر از طریق عامه روایت شده و از آنها به شیعه سرایت کرده‌است.»
- ممکن است عقیده برخی علمای اهل سنت در رد عقیده شیعه بر موحد بودن نیاکان پیامبر اسلام یا جعل حدیث و تبلیغات امویان بر علیه اجداد پیامبر اسلام و امام اول شیعیان ساخته شده باشد.[۳]
علی‌اکبر غفاری نیز بر این عقیده است که ادعای نذر عبدالمطلب ساختگی است.[۳]
ازدواج[ویرایش]
هنگامی که عبدالله ۲۴ سال داشت بعد از این که عبدالمطلب فرزند خود را از جهت قربانی کردن بازیافت بسیار شادمان شد و بدون درنگ پس از این ماجرا در حالی که دست عبدالله را در دستان خود داشت به خانه وهب بن عبد مناف رفت و دختر او آمنه را به ازدواج عبدالله درآورد.
درگذشت[ویرایش]
عبدالله از تجار قریش و مقیم شهر مکه بود و در سفری که از شام بازمی‌گشت در مدینه بیمار و دو ماه قبل از تولد فرزندش محمد در سن بیست و پنج سالگی درگذشت. از او تنها پنج شتر و یک گله گوسفند و یک کنیز به نام «ام ایمن» که مدتی پرستاری محمد را به عهده گرفت باقی ماند. پیکر عبدالله در مدینه به خاک سپرده شد.[۴][۵][۶]
منابع[ویرایش]
- ↑ «نذر قربانی عبدالمطلب برای عبدالله پدر پیامبر اکرم (ص)». بازبینی‌شده در ۹ سپتامبر ۲۰۱۸.
- ↑ «تاریخ اسلام از آغاز تا هجرت».
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ دوانی
- ↑ دانشنامه رشد
- ↑ مرکز پژوهش‌های اسلامی صدا و سیما
- ↑ شیخ صدوق، الخصال، محقق و مصحح: علی اکبر غفاری، ج 1، ص 57، جامعه مدرسین، قم، چاپ اول، 1362ش - حیاة القلوب، ج 3، ص 73 - سوره مائده آیه ۲۷
| پیشین: عبدالمطلب |
(نسب پیامبر اسلام) عبدالله ۴۸۰م-۵۷۸م |
پسین: پیامبر اسلام |
