عبدالله بن عبدالمطلب

عبدالله (۷۸ - ۵۳ قبل از هجرت)، پدر محمّد (پیامبر اسلام) است. او دهمین پسر عبدالمطلب بود و با زبیر و ابوطالب هر سه از مادری به نام فاطمه بنت عمرو بن عائذ در مکه به دنیا آمدند.

لقب

لقب وی در کتب شیعه ذبیح‌الله آمده است و بنا به روایات مختلف عبدالمطلب با خداوند عهدی می‌بندد و نذر می‌کند که یکی از فرزندان خود را قربانی کند. پس از برآورده شدن حاجت برای ادای نذر بین فرزندان خود قرعه می‌اندازد. عبدالمطلب در میان پسرانش عبدالله را از همه بیشتر دوست داشت و با تکرار قرعه هرسه بار به نام عبداله می‌افتد. با وساطت قریش و قبایل دیگر عرب و با درایت و تدبیر فردی به نام سجاح یا (قطبه) که کاهن حجاز بود سرانجام عبدالمطلب یکصد شتر را به جای عبداله قربانی می‌کند و از آن پس خون‌بهای یک انسان در بین اعراب یکصد شتر تعیین و سنت گردید و محمد (ص) هم بعدها آن را به عنوان دیه در دین اسلام پذیرفت. پیامبر اسلام از جهت انتساب به عبداله و اسماعیل به عنوان دو ذبیح افتخار می‌کرد و فرمود: «أَنَا ابْنُ الذَّبِیحَیْن‏» (من فرزند دو ذبیح هستم).

ازدواج

هنگامی که عبدالله ۲۴ سال داشت بعد از این که عبدالمطلب فرزند خود را از جهت قربانی کردن بازیافت بسیار شادمان شد و بدون درنگ پس از این ماجرا در حالی که دست عبدالله را در دستان خود داشت به خانه وهب بن عبد مناف رفت و دختر او آمنه را که برترین زن قریش در آن روزگار بود به ازدواج عبدالله درآورد.

درگذشت

عبدالله از تجار قریش و مقیم شهر مکه بود و در سفری که از شام باز می‌گشت در مدینه بیمار و دو ماه قبل از تولد فرزندش محمد در سن بیست و پنج سالگی چشم از جهان فرو بست. از او تنها پنج شتر و یک گله گوسفند و یک کنیز به نام «ام ایمن» که مدتی پرستاری محمد (ص) را به عهده گرفت باقی ماند. پیکر عبدالله در مدینه به خاک سپرده شد..