برنابا

برنابای واعظ

یوسف ملقب به "برنابا" به انگلیسی" Barnabas"که از قبیلهٔ لاوی و اهل قبرس بود، یک لاوی بود و شخصی بود که رسولان او را «برنابای واعظ» نام نهاده بودند. وی از یهودهای شهر اورشلیم بود که به عیسی مسیح ایمان آورد. او مزرعه ی خود را فروخت و وجه حاصل از آن را به عیسی مسیح در راه تبلّغ و گسترش آیین مسیح تقدیم کرد.

در کتاب اعمال رسولان، بارها به فعالیت‌های بشارتی برنابا اشاره شده‌است و در جمع رسولان مسیح به ویژه در کنار پولس رسول، از او یاد می‌شود.

برنابا پسر عموی یوحنا ملقب به مرقس می‌شد، که خانهٔ مادرش، محل گردهمایی مسیحیان بود. او که ظاهری مقتدر داشت و فردی نیکو و پر از روح‌القدس بود[۵]، مؤمنان اورشلیم را متقاعد کرد تا پولس را بپذیرند و خود برای خدمت در میان امت‌ها به انطاکیه عازم شد[۷]. او در اولین سفر بشارتی پطرس با وی نیز همراه بود و سرانجام در سال ۶۱ میلادی در قبرس کشته شد.

برنابا دارای رساله ای است که به رساله برنابا معروف است. همچنین انجیلی منتسب به او وجود دا درد که به دلیل خبر دادن از آمدن محمد، پیامبر اسلام و نزدیک بودن به اعتقادات مسلمانان ، داشتن اشکالات تاریخی و نبود نسخه های تاریخی تا قبل از قرن 13 ؛ امروزه از سوی مسیحیان جزو کتب آپوکریفا اعلام شده‌است.

نام محمّد از دیدگاه کتاب برنابا

مسیح بر اساس آنچه در انجیل برنابا ثبت شده است، در پاسخ سؤال کاهنی که نام آن حضرت را پرسیده بود پاسخ داد: نام مسیا عجیب است، زیرا که خدا وقتی روان او را آفرید و او را در نور آسمانی گذاشت، برای او نامی انتخاب کرد خدا فرمود: صبر کن ای محمّد! زیرا می‌خواهم برای تو (و فقط برای تو) بهشت و جهان خلق کنم؛ و می‌خواهم به خاطر تو بسیاری از خلایق [گناهکار] را ببخشم. حتی هر که نام تو را مبارک گرداند، مبارک می‌کنم و هر که تو را لعنت کند [ و با تو دشمنی ورزد] ملعون [و دور از رحمت من] می‌شود.

و سپس فرمود: همانا نام مبارک او محمّد است. آن وقت همه مردم [که در اطراف یسوع بودند] با صدای بلند گفتند: ای خدا! پیامبر خود را به سوی ما بفرست. ای محمّد! هرچه زودتر برای خلاص جهان [از ظلم و فساد] بیا.

منابع

• "Barnabas". Cross, F. L. , ed. The Oxford dictionary of the Christian church. New York: Oxford University Press. 2005; and St Barnabas Monastery

• هنری هلی، راهنمایی کتاب مقدس، ترجمهٔ جسیکا باباخانیان، سابرینا بدلیان و ادوارد عیسی بیک، زیر نظر کشیش ساروخاچیکی، ص ۶۰۴