زبان اوستایی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از اوستایی)
اوستایی
upastauuakaēna - *𐬎𐬞𐬀𐬯𐬙𐬀𐬎𐬎𐬀𐬐𐬀𐬉𐬥𐬀
منطقهفلات ایران
دورهعصر آهن، آخر عصر برنز
هندو-اروپایی
خط بومی ندارد
الفبای اوستایی (خط پهلوی; مستقلانه از آن تکوین یافته است)
خط گجراتی (بدست زرتشتیان هندی بکار گرفته می‌شود)
کدهای زبان
ایزو ۱–۶۳۹ae
ایزو ۲–۶۳۹ave
ایزو ۳–۶۳۹ave
گلاتولوگaves1237[۱]
زبان‌شناسی58-ABA-a
{{{mapalt}}}
یسنا ۲۸.۱, اهنود گاثا (Bodleian MS J2)
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

زبان اَوِستایی[۲](به انگلیسی : Avestan )، که در گذشته آن را زبان زند نیز می‌نامیدند، از شاخهٔ زبان‌های ایرانی باستان و از درخت تناور زبان‌های هندو-اروپایی است.[۳] نسک‌های اوستا، کتاب مقدس زرتشتیان را بدین زبان نوشته‌اند.[۴]زبان اوستایی شامل دو زبان ایرانی باستانی است : اوستایی قدیم (که در هزاره دوم تا یکم پیش از میلاد صحبت می‌شد) و اوستایی نو (در هزاره اول پیش از میلاد تکلم می شد).این زبان به دلیل کاربرد خود به عنوان زبان کتاب مقدس زرتشتی شناخته شده است.این زبان یک زبان ایرانی شرقی است که در شاخه زبانهای هندوایرانی از خانواده زبانهای هندواروپایی دسته بندی می شود. جد بلافصل آن زبان نیا-ایرانی است، یک زبان هم ریشه با زبان نیا-هندوآریایی، که هر دو از زبان نیا-هندوایرانی توسعه یافته بودند. به این ترتیب، اوستای قدیم هم از نظر دستور زبان و هم از نظر واژگان به سانسکریت ودایی،یک زبان کهن دیگر از زبان های هندوآریایی، بسیار نزدیک است. [۵]

حالت زبان اوستایی، به زبان‌های مقدس برمی‌گردد، از اینرو با اینکه سال‌ها و سده‌ها از مرگش گذشته بوده در میان نوشته‌ها و آیین‌های دینی مزدیسنا بکار برده می‌شده‌است.[۶]

تنها اثر به جا مانده به آن اوستا است. از مطالعهٔ اوستا برمی‌آید که دو گویش گوناگون از این زبان در اوستا به کار رفته‌است که یکی کهنه‌تر می‌نماید. نخستین گویش گاهانی است که سروده‌های شخص زرتشت به آن است. به علاوه یسن‌های ۳۵ تا ۴۱ (هفت هات) و نیز چهار دعا از یسن ۲۷ به این گویش است. گویش پسین‌تر گویش سایر قسمت‌های اوستای امروزی است.

تبار و خاستگاه زبانی[ویرایش]

گرنوت ویندفور، ایرانشناس، این احتمال را مطرح می‌کند که زبان اوستایی توسط قبایل ساکن در مناطق شمال شرق ایران و زبان قدیم فارسی در منطقه جنوب غرب ایران استفاده می‌شده است[۷] و او معتقد است که این زبان هم‌ریشه با سانسکریت و نزدیک به پارسی باستان است.[۸]

زبان اوستایی که با شمال‌شرقی ایران و زبان پارسی باستان که به جنوب غربی ایران تعلق دارند، هر دو شاخه‌هایی از زبان نیا-ایرانی یا ایرانی کهن هستند[۹][f ۱]. زبان هندی کهن نیز همریشه‌ای نزدیک به این زبان‌هاست که همه‌شان برگرفته از گروه زبانی هندو-ایرانی است. زبان‌های ایرانی عموما به دو شاخه «شرقی» یا «خاوری» و «غربی» یا «باختری» رده‌بندی می‌شوند که چارچوب زبان اوستایی در شاخه شرقی است. زیرا تفاوت به معنای محدود این است که اوستایی تکوین‌های زبان‌شناختی‌اش را در چاچوب زبان‌های ایرانی شرقی بیانجامیده، نه ایرانی غربی؛ چون که در آن زمان هنوز زبان‌های ایرانی شرقی و غربی از همدیگر جدا نشده بودند. زبان اوستایی هیچ یک از نشانه‌های صرفی یا ساختواژه‌ای ایرانی (جنوب)غربی ؛ همچون پارسی باستان را نشان نمی‌دهد از اینرو نمی‌توان آن را ایرانی غربی برشمرد. باری این جمله بدین معناست که این زبان فقط «زبان غیر-غربی ایرانی» است و از اینرو «شرقی» نامندش[۱۱]. زبان اوستایی نیز مانند زبان پارسی باستان دارای دگرش‌ها و تکوین واژگانی خاص خود است برای نمونه صفت «اَشَ» (به اوستایی: 𐬀𐬱𐬀 ،aša) که بایستی از دگرش واجی rt* بوده‌است زیرا همریشه‌ها و هم‌ارزهایش در زبان‌های پارسی باستان «اَرْتَ» (به پارسی باستان:𐎠𐎼𐎫) و سنسکریت ودایی «ڑتَ» (به سانسکریت: ऋत، ṛtá) هستند[۱۲]. زبان اوستایی کهن (بخش گاثاها) به پارسی باستان نزدیکی بالایی دارد و ذاتا با سنسکریت ودایی همریشه است. اعتقاد بر این است که نیای زبانهای ایرانی شرقی مانند زبان پشتو با زبان اوستایی دارای مشابهت هایی باشند[۱۳].

تاریخ متروک شدن زبان اوستایی به‌درستی دانسته نیست. کهن‌ترین قسمت اوستا (سرودهای زردشت) محتملاً میان قرون ۱۰ و ۶ ق.م. تنظیم شده، ولی قسمت عمدهٔ آن که جدیدتر است متعلق به دورهٔ هخامنشی است. اوستا که تنها اثر این زبان است به خطی که در اواخر دورهٔ ساسانی برای نوشتن اوستا از روی خط پهلوی تنظیم شده، نوشته شده. تحقیق زبان اوستایی با توسعهٔ زبان‌شناسی تطبیقی پیشرفت بسیار کرده، اما هنوز فهم همهٔ نکات اوستا به آسانی ممکن نیست.

ساختواژ و چگونگی توسعهٔ زبان‌شناختی[ویرایش]

پاره ششم از بخش زامیادیشت دفتر یشت‌ها به زبان اوستایی که در آن از کوه رئونت یا کوه ریوند، پایگاه بُرزین‌مِهر نام برده شده‌است.

از دید زبانشناختی، اوستایی به دو شکل یا دیسه به نام‌های «اوستایی کهن» (کهن‌اوستایی) (به انگلیسی: Old Avestan) (یا اوستایی گاثایی) و «اوستایی جوان‌تر» (نواوستایی) (به انگلیسی: Younger Avestan or Young Avestan) دسته‌بندی می‌شود. دیسهٔ اوستایی جوان‌تر از دگرگشت و فرگشت زبانی اوستایی کهن به دست نیامده و این دو گویش در یک زمان نبوده‌اند. همهٔ اوستا به یکی از دو گویش یادشده هستند. کارل هوفمان (به آلمانی: Karl Hoffmann)کوشید تا برپایه نوشته‌های موجود از اوستا این چگونگی توسعه را ردیابی کند و توانست نظمی زمان‌شناختی سردستی و نزدیکی را بیابد:

  • زبان مادری سرایندگان گاثاها، هفت هاتِ یسنا و چهار نماز سپند (یسنا ۲۷ و ۵۴) بوده‌است.
  • سروده‌ها به آهستگی منجر به سرعت‌بخشیدن به دگرگونی‌ها می‌شوند.
  • گویش اوستایی کهن به اوستایی جوان‌تر تغییر می‌کند زیرا گویش‌وران دیگر به اوستایی کهن سخن نمی‌گفتند.
  • زبان مادری نوشتارها برپایه زبان اوستایی جوان‌تر نوشته شدند.
  • برای یکسان‌سازی یا استانش (standardization) نوشتارها؛ دگرگونی‌های عمدی انجام می‌شوند.
  • دگرش زبانی اوستایی بخاطر جابجایی و ترابرد به مناطقی که اوستایی زبان مادریشان نبوده‌است.
  • سازش / ترجمه‌های بخش‌هایی از متونی که از مناطق دیگر بوده‌اند
  • آمیزش متن‌های نادستورزبانی اوستایی واپسین
  • ثبت آواشناختی نوشتارهای اوستایی در چارچوب ساسانی
  • زوال پسا-ساسانی نسخ نوشتارها بخاطر تلفظ و واگویش نادرست
  • اشتباهات و خطاهای شناخته شده طی نسخه‌برداری

بسیاری از ویژگی‌های آواشناختی را نمی‌توان به زمان خاصی ارجاع داد زیرا ممکن است این اتفاقات در یک زمان رخ داده باشد[۹].

الفبا و نگارش زبان[ویرایش]

در دورهٔ ساسانیان الفبایی برپایهٔ الفبای زبوری و پهلوی اختراع شد و اوستا بدان نوشته شد. این الفبا را خط اوستایی یا دین دبیره نامیده‌اند. این الفبا برای هریک از آواهای اوستایی یک نشانه دارد. نشانه‌های الفبایی جدا از هم نوشته می‌شده و در هر جای کلمه که می‌آمده یک صورت داشته‌است. دین دبیره دارای ۵۳ نویسه که ۱۶ تا از آن‌ها صدادار است[۱۴] و آواهای زبان را به خوبی از یک‌دیگر متمایز می‌کند. دلیل این دقت بالا در ابداع خط آن است که این خط را برای ثبت متون مقدس ساخته بودند و می‌بایست صورت دقیق تلفظ را بازتاب می‌داده‌است.الفبای اوستایی ۳۷ حرف بی‌صدا و ۱۶ حرف صدادار دارد. دو رویهٔ رونویسی برای اوستایی موجود است: روش قدیمی؛ کریستین بارتولومه (Christian Bartholomae) و شیوه نوتر کارل هوفمان (Carl Hoffmann).

متن‌های اوستایی[ویرایش]

متون به جای مانده به این زبان همگی در حیطهٔ مجموعه اوستا قرار دارند. اوستای باستانی دارای بیست و یک کتاب مجزا بوده که امروزه تنها پنج بخش آن به ما رسیده که حدود یک سوم اوستای ساسانیان است.[۱۵] قدیمی‌ترین بخش اوستا سرودهای گاهان است که زرتشت را سراینده آن دانسته‌اند. سابقهٔ این اشعار برپایهٔ گمانه‌زنی‌های زبانشناختی به اوایل هزارهٔ نخست پیش از میلاد می‌رسد. سایر بخش‌های اوستا در قرن‌های بعدی تکمیل شده‌اند. اوستای کنونی بجز گاهان دارای پنج بخش دیگر است که زبانی نسبتاً یکدست دارد. این بخش‌ها شامل یسنا، یشت، ویسپرد، وندیداد و خرده اوستا می‌باشد.

تأثیر زبان‌های ایرانی میانه در انتقال نوشته‌های اوستایی[ویرایش]

از آنجایی که تا روزگار ساسانی اوستا به صورت سروده‌هایی میان مردم سینه به سینه از بر می‌شده، لذا این چیز شگفت انگیزی نیست که بسته به زبان بومی مردمان زرتشتی آنجا در روزگار زبان‌های ایرانی میانه، تأثیراتی نداشته باشد. رودریگر اشمیت (به آلمانی: Rüdiger Schmitt) زبان‌شناس آلمانی، زبان‌های پارتی و پارسی میانه زبان‌های مؤثر بر نوشته‌های اوستایی می‌داند.[۱۶]

آواشناسی[ویرایش]

آواها در زبان اوستایی نقش عمده‌ای ایفا کرده و به دلیل ویژگی تصریفی زبان در تغییر حالات نقش مهمی داشته‌اند. آواهای زبان اوستایی براساس آوانویسی دوران جدید که برای سهولت مطالعه این زبان توسط متخصصان ایجاد شده به دو بخش واکه و همخوان تقسیم می‌شوند.

واکه‌ها:

a ā ə ə̄ e ē o ō å ā̊ ą i ī u ū
واکه پیشین واکه مرکزی واکه پسین
کوتاه بلند کوتاه بلند کوتاه بلند
بسته i /i/ ī /i:/ u /u/ ū /u:/
میانه e /e/ ē /e:/ ə /ə/ ə̄ /ə:/ o /o/ ō /o:/
باز a /a/ ā /a:/ å /ɒ/ ā̊ /ɒ:/
خیشومی ą /ã/

همخوان‌ها:

k g γ x xʷ č ǰ t d δ ϑ t̰ p b β f
ŋ ŋʷ ṇ ń n m y w r s z š ṣ̌ ž h
لبی دندانی لثه‌ای پیش-کامی
یا کامی
نرم‌کامی لبی-نرمکامی چاکنایی
انسدادی خیشومی m /m/ n /n/ ń [ɲ] ŋ /ŋ/ ŋʷ /ŋʷ/
کامی p /p/ b /b/ t /t/ d /d/ č /tʃ/ ǰ /dʒ/ k /k/ g /ɡ/
سایشی f /ɸ, f/ β /β/ ϑ /θ/ δ /ð/ s /s/ z /z/ š /ʃ/ ž /ʒ/ x /x/ γ /ɣ/ /xʷ/ h /h/
ناسوده y /j/ w /w/
لرزشی r /r/

دستور زبان[ویرایش]

نام‌ها (اسم‌ها)[ویرایش]

اوستایی دارای دستور زبان پیچیده و نسبتا سنگینی نسبت به دیگر زبان‌های ایرانی به ویژه زبان‌های ایرانی نو است و این گفته که فلان زبان ایرانی نو مانند زبان. لکی یا هورامی یا بلوچی یا فارسی نو و ... ادامه‌دهنده این زبان است، پایه و اساس دانشی و خردورزانه ندارد. هر نامی (:اسمی) در اوستایی به هشت دیسه نهادی، ندایی، رایی، بایی، برایی، ازی، وابستگی یا اضافی و دری صرف می‌شود. نام‌های اوستایی بسته به پایانه‌هایشان دارای صرف‌های ویژه به خودی هستند که در جدول‌های زیر برای مقایسه در کنار هم با ذکر گونه پایانه از آن‌ها یاد شدند.

صرف نام‌های با پایانه‌های عادی و aدار (مذکر و خنثی)
صرفپایانه‌های عادیپایانه‌های aدار (مذکر و خنثی)
مفردمثنیجمعمفردمثنیجمع
نهادی -s -ō (-as), -ā-a -a
ندایی -ō (-as), -ā -a -a -a, -ā̊nghō
رایی -əm -ō (-as, -ns), -ā-əm -a
بایی -byā -bīš-a -aēibya -āiš
برایی -byā -byō (-byas) -āi -aēibya -aēibyō
ازی -at -byā -byō -āt -aēibya -aēibyō
وابستگی (اضافی) -ō (-as) -ā̊ -ąm -ahe -ayā̊ -anąm
دری -i -ō, -yō -su, -hu, -šva -e -ayō -aēṣ̌u , -aēṣ̌va
صرف نام مذکر yasna (با پایانه a) به معنای «ستایش» و «نیایش»[۱۷]
صرفپایانه‌های aدار (مذکر و خنثی)
مفردمثنیجمع
نهادیyasnōyasna yasna
نداییyasnayasna yasna
راییyasnəmyasna yasną
باییyasna yasnaēibya yasnāiš
براییyasnāi yasnaēibya yasnaēibyō
ازیyasnāt yasnaēibya yasnaēibyō
وابستگی (اضافی)yasnahe yasnayā̊ yasnanąm
دریyasne yasnayō yasnaēṣ̌u
صرف نام‌های با پایانه‌های āدار (مونث)[۱۸] و i یا ī-دار (مذکر، خنثی و مونث)[۱۹]
صرفپایانه‌های āدار (مونث)پایانه‌های i و ī-دار (مذکر، خنثی و مونث)
مفردمثنیجمعمفردمثنیجمع
نهادی-a-e-ā̊-iš-i-ayō
ندایی-e-e-ā̊-e-i-----
رایی -ąm-e-ā̊-īm-i-īš
بایی-aya-ābya-ābīš-i-ibya----
برایی-ayāi-ābya-ābyō-ə̄e-ibya-ibyō
ازی-ayāṯ-ābya-ābyō-ōit-ibya-ibyō
وابستگی (اضافی) -ayā̊ -ayā̊ -anąm-ōiš----- -inąm
دری-aya-----āhu-a----------

برای نمونه واژۀ گَئیری (به اوستایی: 𐬔𐬀𐬌𐬭𐬌، آوانگاری: gairi) به معنای کوه که مذکر است و در این دسته گنجانیده می‌شود. همریشه‌های واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه‌های «گَر» در پارسی[۲۰]، «قَرِه» (qare) در مازندرانی (مانند قره قئلند-qare qoeland که نام کوهی است در شهرستان کتول)[۲۱] و «غَر» (ǧar) در پشتو [۲۲][۲۳] به همان معنا دیده می‌شوند.

برای نمونه واژۀ فْرَوَشی (به اوستایی: 𐬟𐬭𐬀𐬎𐬎𐬴𐬌، آوانگاری: frauuaši) به معنای فروهر یا روح نامیرای آدمی که مؤنث است و در این دسته گنجانیده می‌شود. واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه‌های «فروهر» در پارسی [۲۴] به همان معنا دیده می‌شوند.

صرف نام‌های با پایانه‌های ī-دار (مونث)[۲۵]
صرفپایانه‌های ī-دار (مونث)
مفردمثنیجمع
نهادی-i-i-īṣ̌
ندایی-i-i----
رایی-īm-i-iṣ̌
بایی-ya-ibya-ibiš
برایی-yāi-ibya-ibyō
ازی-yāṯ-ibya-ibyō
وابستگی (اضافی) -yā̊---- -inąm
دری-aya-----iṣ̌u

برای نمونه واژۀ بَرِثری (به اوستایی: 𐬠𐬀𐬭𐬆𐬚𐬭𐬍، آوانگاری: barəθrī) به معنای مادر و زاینده که مونث است و در این دسته گنجانیده می‌شود.

صرف نام‌های با پایانه‌های u-دار (مذکر)[۲۶]
صرفپایانه‌های u-دار (مذکر)
مفردمثنیجمع
نهادی-uš-u/-ū-auuō
ندایی-u/-ū----
رایی-ūm-u/-ū-ūš
بایی-u-ubiia----
برایی-auua-ubiia-ubiiō
ازی-aoṯ-ubiia-ubiiō
وابستگی (اضافی)-aoš/-ə̄uš-uuā̊ -unąm
دری-āu-uuō-uṣ̌u

برای نمونه واژۀ پَسْو (به اوستایی: 𐬞𐬀𐬯𐬎، آوانگاری: pasu) به معنای چارپای اهلی و دام که مذکر است و در این دسته گنجانیده می‌شود. همریشه‌های واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه‌های «بَسوق» در پارسی نو[۲۷]، «پَس» (پەس/پأس-pas) در کردی کلهری، لکی و زازاکی، «پَز» در کردی سورانی و کرمانجی (پەز-paz)[۲۸]، «پَس» (pas) در بلوچی[۲۹]، «پسه» (psᶕ/pәsᶕ) در پشتو [۳۰] و «فیش» (фус -fus) یا «فوش» (фыс -fys) در آسی[۳۱][۳۲] به معنای گوسفند و دام دیده می‌شوند.

صرف نام‌های با پایانه‌های ū-دار (مونث)[۳۳]
صرفپایانه‌های ū-دار (مونث)
مفردمثنیجمع
نهادی-ušندارد-uuō
ندایی--------
رایی-uuə̄m-uuō
بایی-uua-ubiš
برایی-uiie-ubiiō
ازی-uuaṯ-ubiiō
وابستگی (اضافی)-uuō -unąm
دری-----uṣ̌u

برای نمونه واژۀ تَنوُ (به اوستایی: 𐬙𐬀𐬥𐬏، آوانگاری: tanū) به معنای تن و بدن که مونث است و در این دسته گنجانیده می‌شود. همریشه‌های واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه‌های «تَن» در پارسی نو[۳۴]، «تَن» (تەن/تأن-tan) در کردی کلهری، لکی، زازاکی، کردی سورانی و کرمانجی[۳۵]، «تَن» (tan) در بلوچی[۲۹]، «تَن» (tan) در پشتو [۳۰] به معنای جسم و پیکر دیده می‌شوند.

صرف نام‌های با پایانه‌های āi-دار (مونث)[۳۳]

در این گروه از واژگان آگاهی چندانی از چگونگی گردانش یا تصریف نیست. باری بدین گونه اند:

صرفپایانه‌های āi-دار (مونث)
مفردمثنیجمع
نهادی----ندارد----
ندایی--------
رایی-aēm-āiiō
بایی-aiia----
برایی--------
ازی--------
وابستگی (اضافی)---- -aiiąm
دری--------

برای نمونه واژۀ رائی (به اوستایی: 𐬭𐬁𐬌، آوانگاری: rāi) به معنای شکوه و درخشش است.

صرف نام‌های با پایانه‌های āu-دار (مذکر و مونث)[۳۳]

دربارهٔ گردانش این پایانه آگاهی‌ها بیشتر از همتای āi-دار است. این پایانه دیسه قوی (بالنده) پایانه‌های ao-دار است.

صرفپایانه‌های āu-دار (مذکر و مونث)
مفردمثنیجمع
نهادی-āuš/ -aoš-auuā-auuō
ندایی-āuš/ -aoš-auuā----
رایی-ąm-auuā-ā̊
بایی-auua------aobīš
برایی-auuōi/ -auue---------
ازی-aoṯ---------
وابستگی (اضافی)-ə̄uš-auuā̊ -auunąm

برای نمونه واژۀ گائو/ گَئُ (به اوستایی: 𐬔𐬁𐬎/𐬔𐬀𐬊، آوانگاری: gāu/gao) به معنای گاو که مذکر است و در این دسته گنجانیده می‌شود. همریشه‌های واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه‌های «گاو» در پارسی نو[۳۶]، «گا» (گا-gā) در کردی کلهری، لکی، زازاکی، کردی سورانی و کرمانجی [۳۷]، «گوک» (gúk) در بلوچی[۲۹]، «غوا» (ǧwâ) در پشتو [۳۰] و «غوگ» (гъог-ǧog) یا «قوگ» (хъуг -qug) در آسی[۳۸][۳۹] به معنای گاو دیده می‌شوند.

صرف نام‌های با پایانه‌های دارای گردش واکه‌ای و به همخوان پایان می‌رسند (مذکر، مونث و خنثی)[۴۰]

دربارهٔ این تصریف نمی‌توان روش معینی بکار برد از اینرو برای اینکه با شیوه تصریفش آشنا شوید از نمونه‌هایی که بیشترین گونه‌های گردانیده و تصریف شده را دارد یاد می‌کنیم.

صرفواژه «𐬬𐬍𐬯» (vīs) به معنای دهکده (مونث)؛ به همخوان پایان می‌یابد
مفردمثنیجمع
نهادیvīšvīsvīsō
نداییvīšvīsavīsō
راییvīsəmvīsavāsō
باییvīsavīžibiiavīžibīš
براییvīsevīžibiiavīžibiiō
ازیvīsaṯvīžibiia-----
وابستگی (اضافی)vīsōvīsā̊ vīsąm
دریvīsi-----vīṣ̌u

برای نمونه واژۀ اَست (به اوستایی: 𐬀𐬯𐬝، آوانگاری: asṯ) به معنای استخوان و هسته که خنثی است و در این دسته گنجانیده می‌شود. همریشه‌های واژه یادشده اوستایی امروزه به دیسه‌های «اَست» در پارسی نو[۴۱]، «هَستی» (هه‌ستی-hastī) در کردی کلهری، لکی، و کرمانجی «اَستَه» (este-asta) در زازاکی و «اِیسک» (ئێسک-ēsk) در کردی سورانی[۴۲] و «اِشتَگ» (стæг-štag) در آسی[۴۳] به معنای استخوان دیده می‌شوند.

صرفواژه «𐬁𐬞» (āp) به معنای آب (مونث)؛ دارای گردش واکه‌ای است
مفردمثنیجمع
نهادیāfšāpa / āpeāpō/ apas-ča
ندایی--------------
راییāpəm-----āpō/ apas-ča
باییapā-ča----------
برایی----------aiβiiō
ازیapaṯ/ apāaṯ-ča----------
وابستگی (اضافی)apō/ apas-ča/ āpō----- apąm
دریaipiia----------

برای نمونه واژۀ پَث (به اوستایی: 𐬞𐬀𐬚، آوانگاری: paθ) به معنای راه و مسیر که مذکر است و در این دسته گنجانیده می‌شود. (ستاک بالنده : پَنگتان (به اوستایی: 𐬞𐬀𐬧𐬙𐬁𐬧، آوانگاری: paṇ‎tāṇ‎)، ستاک میانه پَنگتَن (به اوستایی: 𐬞𐬀𐬧𐬙𐬀𐬧، آوانگاری: paṇ‎taṇ‎)، ستاک ضعیف: پَث (به اوستایی: 𐬞𐬀𐬚، آوانگاری: paθ) )

صرف نام‌های اشتقاقی با پایانه‌های aŋt-دار، maŋt-دار و uuaŋt-دار (مذکر و خنثی) و aiŋtī-دار (مونث)
صرف نام‌های اشتقاقی با پایانه‌های an-دار، man-دار و uuan-دار (مذکر، خنثی و مونث)
صرف نام‌های با پایانه‌های in-دار (مذکر، خنثی و مونث)
صرف نام‌های با پایانه‌های n-دار و m-دار (مذکر و مونث)
صرف نام‌های با پایانه‌های tar-دار و ar-دار (مذکر)
صرف نام‌های با پایانه‌های s-دار یا h-دار (مذکر، خنثی و مونث)

فروزه‌ها (صفت‌ها)[ویرایش]

صرف[ویرایش]

فروزه‌ها نیز به مانند نام‌ها در زبان اوستایی صرف می‌شوند و بسته به گونه پایانه‌ای که پیشتر گفته شده صرف می‌شوند.

فروزه‌های برتر (تفضیلی) و برترین (عالی)[ویرایش]

در اوستایی برای ساخت به جنسیت توجه می‌شود. چنانچه فروزه‌ای برتر مذکر و خنثی ساخته شود از پسوندهای -tara و -iiah و برای ساخت فروزهٔ برترین مذکر و خنثی از پسوندهای -təma و -iṣ̌ta بکار گرفته می‌شود. برای ساخت همین فروزه‌ها برای جنسیت مونث به ترتیب -iiahī و -tarā برای فروزه‌های برتر و -təmā و -iṣ̌tā برای حالت برترین بکار بسته می‌شود [۴۴]. برای نمونه به مثال‌ها زیر بنگرید:

صرف فروزه‌های aka به معنای «بد»، maz (mas) به معنای «مِهْ، بزرگ» و baēšaziia «شفابخش»
ساده (مطلق) برتر (تفضیلی) برترین (عالی)
aka akatara

aṣ̌ah

aṣ̌iiah

išta
mas

maz

masiiah

maziiah

mazišta
baēšaziia baēšaziiōtara baēšaziiōtəma

کارواژگان (افعال)[ویرایش]

شخص مفرد مثنی جمع
اول -mi -vahi -mahi
دوم -hi -tha -tha
سوم -ti -tō, -thō -ṇti

نمونه متن اوستایی[ویرایش]

الفبای اوستایی 𐬀𐬵𐬌𐬌𐬃⸱𐬪𐬁𐬯𐬁⸱𐬥𐬆𐬨𐬀𐬢𐬵𐬁⸱𐬎𐬯𐬙𐬁⸱𐬥𐬀𐬰𐬀𐬯𐬙𐬋⸱𐬭𐬀𐬟𐬆𐬜𐬭𐬀𐬵𐬌𐬌𐬁⸱𐬨𐬀𐬌𐬦𐬌𐬌𐬇𐬎𐬱⸱𐬨𐬀𐬰𐬛𐬁⸱𐬞𐬀𐬋𐬎𐬭𐬎𐬎𐬍𐬨⸱𐬯𐬞𐬆𐬧𐬙𐬀𐬵𐬌𐬌𐬃⸱𐬀𐬴𐬁⸱𐬬𐬍𐬯𐬞𐬀𐬉𐬧𐬔⸱𐬳𐬌𐬌𐬀𐬋𐬚𐬀𐬥𐬁𐬌𐬱⸱𐬬𐬀𐬢𐬵𐬇𐬎𐬱⸱𐬑𐬭𐬀𐬙𐬍𐬨⸱𐬨𐬀𐬥𐬀𐬢𐬵𐬋⸱𐬪𐬁⸱𐬑𐬱𐬆𐬥𐬆𐬎𐬎𐬍𐬱𐬁⸱𐬔𐬇𐬎𐬱𐬗𐬁⸱𐬎𐬭𐬎𐬎𐬁𐬥𐬆𐬨𐬼[۴۵]
آوانگاری ahii̯ɒː jaːsaː nəmaŋhaː ustaː nazastoː rafəðrahii̯aː maiɲii̯əːuʃ mazdaː paoːuruu̯iːm spəŋthaii̯ɒː aʂaː viːspeːŋg ɕii̯oːθanaːiʃ vaŋhəːuʃ χratiːm manaŋoː jaː χʃənəuu̯iːʃaː gəːuʃt͡ʃaː uruu̯aːnəm.
ترانویسی ahyâ ýâsâ nemanghâ ustânazastô rafedhrahyâ manyêush mazdâ pourvîm speñtahyâ ashâ vîspêñg shyaothanâ vanghêush xratûm mananghô ýâ xshnevîshâ gêushcâ urvânem.[۴۶]
ترجمه خواستارم در نماز با دست‌های بلندشده، نخست، ای مزدا رامش برای همهٔ آفرینش سپند مینو، ای اردیبهشت (و) اینکه خرد بهمن را خشنود توانم ساخت و گوشورون را.[۴۷]

برخی از گزاره‌های کوتاه اوستایی[ویرایش]

در زیر برخی از گزاره‌های اوستایی به همراه ترجمه‌هایی به فارسی و انگلیسی آمده است[۴۸]:

اوستایی فارسی انگلیسی روشنگری‌ها
tapaiti گرم است. It's hot همچنین می‌توان بدین گونه نیز ترجمه کرد که «او تفسید»
šiiauuaθa جابجا می‌شوید You(p) move
vō vatāmi شما را می‌فهمم I understand you(p)
mā vātaiiaθa مرا می‌آموزید You(p) teach me
dim naiiehi او را راهنمایی می‌کنی You lead him/her
dim vō nāiiaiieiti به شما اجازه می‌دهد [که] راهنمایی‌اش بکنید He/she lets you(p) lead him/her زمان حال
mā barahi مرا می‌بری You carry me
nō baraiti ما را می‌برد He/she carries us
θβā dim bāraiiāmahi گذاشتیم [تا] او ترا ببرد We let him/her carry you زمان حال
drauuāmahi دویدیم We run
dīš drāuuaiiāmahi ما گذاشتیم بدوند We let them run زمان حال
θβā hacāmi دنبالت می‌کنم I follow you
ramaiti آرمید. He rests

یادداشت‌ها[ویرایش]

  1. امروزه این ممکن نیست که جایگاه گیتاشناختی خاصی برای زبان اوستایی دانست ... در مطالعه‌ای انتقادی از پ. تدسکو (P. Tedesco) یه سال ۱۹۲۱ [...] که نظریه «میهن اوستایی» را برخلاف دانشمندان ایرانی در سده‌ی بیستم، وی در شمالغرب ایران کنونی دانسته است. پژوهشگران ایرانی میهن اوستایی را در شرق می‌دانستند زیرا بیشتر نشانه‌های زبان اوستایی که پژوهشگران ایرانی در شرق می‌یافتند" ."[۱۰]

منابع[ویرایش]

  1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "اوستایی". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. {{cite book}}: Invalid |display-editors=4 (help)
  2. Wells, John C. (1990), Longman pronunciation dictionary, Harlow, England: Longman, p. 53, ISBN 0-582-05383-8 entry "Avestan"
  3. A Grammar Of Gatha-Avestan, Robert S.P.Beekes,p XXI
  4. ,The Iranian Languages, Gernol Windfuhr, p 43
  5. "Avestan". Wikipedia (به انگلیسی). 2024-01-03.
  6. Zoroastrians: Their Religious Beliefs and Practices by Mary Boyce (pg. 18)
  7. The Iranian Languages ,Gernot Windfuhr, p 44
  8. ,The Iranian Languages, Gernol Windfuhr, p 43
  9. ۹٫۰ ۹٫۱ Hoffmann, Karl (1989), "Avestan language", Encyclopedia Iranica, vol. 3, London: Routledge & Kegan Paul, pp. 47–52.
  10. Gnoli, Gherardo (1989), "Avestan geography", Encyclopedia Iranica, vol. 3, London: Routledge & Kegan Paul, pp. 44–47.
  11. Encyclopaedia Iranica: EASTERN IRANIAN LANGUAGES. By Nicholas Sims-Williams
  12. Hoffmann, K. Encyclopaedia Iranica. AVESTAN LANGUAGE. III. دستورزبان اوستایی: «ریخت‌شناسی اسم‌ها، صفت‌ها، ضمیرها و فعل‌های اوستایی بسیار نزدیک به پارسی باستان هستند که وارث نیا-هندو-اروپایی از راه زبان نیا-هندو-ایرانی (نیا-آریایی) است. پژوهش بر متون پراکنده اوستایی حاضر در موارد بسیاری حاوی دشواری‌های چشمگیری هستند که ناشی از دگرش آوایی و دستورزبانشان است. از اینرو چون شباهت ساختاری و رده‌بندی‌وار (سیستماتیک) میان زبان ودایی و اوستایی است می‌توان با بهره‌جویی از متون و دستورزبان ودایی تا حد بسیاری بر این مشکلات چیرگی یافت.»
  13. Morgenstierne, G. Encyclopaedia Iranica: AFGHANISTAN vi. Paṧto «بنظر می‌رسد که نیای ایرانی کهن گویشوران پشتو بایستی نزدیک به زبان گاثا باشند.»
  14. هاشم رضی- خودآموز خط و زبان اوستایی- ص 4
  15. محسن ابوالقاسمی- تاریخ زبان فارسی- ص17
  16. اشمیت، رودیگر (۱۳۹۰). راهنمای زبان‌های ایرانی جلد یکم. تهران: ققنوس. صص. صص ۷۲-۷۵. شابک ۹۶۴-۳۱۱-۴۰۳-۱.
  17. گویری، سوزان (۱۳۸۸). زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۸۸. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۷۶۳-۲۳-۸.
  18. گویری، سوزان (۱۳۸۸). زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۹۴. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۷۶۳-۲۳-۸.
  19. گویری، سوزان (۱۳۸۸). خط و زبان اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۹۸. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۷۶۳-۲۳-۸.
  20. دهخدا. «مدخل گر». پارسی ویکی.
  21. «مدخل قره قلند». تبرستان، فرهنگ لغات مازندرانی (به فارسی و مازندرانی).[پیوند مرده]
  22. "مدخل غر". ویکی واژه انگلیسی (به انگلیسی).
  23. "مدخل غر (فرهنگ بزرگ پشتو-انگلیسی)". قاموسونه (به پشتو).
  24. دهخدا. «مدخل فروهر». پارسی ویکی.
  25. گویری، سوزان (۱۳۸۸). زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۹۹. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۷۶۳-۲۳-۸.
  26. زبان و خط اوستایی. صص. ۱۰۰.
  27. دهخدا. «مدخل بسوق». پارسی ویکی.
  28. "مدخل pez". ویکی‌واژه کردی کرمانجی (به کردی).
  29. ۲۹٫۰ ۲۹٫۱ ۲۹٫۲ شاه هاشمی، سید ظهور (۱۹۷۸). فرهنگ سید گنج. کراچی. صص. ۲۷۳.
  30. ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ ۳۰٫۲ "مدخل پسه". قاموسونه (به پشتو).
  31. «مدخل овца (به روسی)». فرهنگ برخط آسی-روسی (به oss و روسی).
  32. «مدخل фыс (به آسی)». فرهنگ برخط آسی-روسی (به oss و روسی).
  33. ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ ۳۳٫۲ گویری، سوزان (۱۳۸۸). زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۱۰۱. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۷۶۳-۲۳-۸.
  34. دهخدا. «مدخل «تن»». پارسی ویکی.
  35. "مدخل «ten»". ویکی‌واژه کردی (به کردی).
  36. دهخدا. «مدخل «گاو»». پارسی ویکی.
  37. "مدخل «ga»". ویکی‌واژه کردی (به کردی).
  38. "مدخل «гъог»". فرهنگ برخط آسی-روسی (به روسی).
  39. "مدخل «хъуг»". فرهنگ برخط آسی-روسی (به روسی).
  40. گویری، سوزان (۱۳۸۸). زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۱۰۲-۱۰۳. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۷۶۳-۲۳-۸.
  41. دهخدا. «مدخل «است»». پارسی ویکی.
  42. "مدخل «hestî»". ویکی‌واژه کردی (به کردی).
  43. "مدخل «стæг»". فرهنگ برخط آسی-روسی (به روسی).
  44. گویری، سوزان (۱۳۸۸). زبان و خط اوستایی. تهران: بهجت. صص. ۱۱۳. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۷۶۳-۲۳-۸.
  45. https://ada.geschkult.fu-berlin.de/ada/files/images/81929RSPA230_085v.jpg
  46. http://www.avesta.org/yasna/y28to34.htm
  47. پورداوود، ابراهیم (۱۳۹۴). اوستا: گاثاها. تهران: انتشارات نگاه. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۳۷۶-۰۳۶-۳.
  48. Lubotsky, Alexander (2010). Van Sanskriet tot Spijkerschrift: Breinbrekers uit alle talen [From Sanskrit to Cuneiform: Brain teasers from all languages] (به هلندی). Amsterdam University Press. pp. 18, 69–71. ISBN 9089641793. Retrieved 30 April 2016.

بیشتر بخوانید[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]