شاهنامهٔفلورانس[۱] کهن‌ترین نسخهٔ دست‌نویس شاهنامه، حماسهٔ ملیایران است. تاریخ نوشتن این نسخه از شاهنامه به سال ۶۱۴ هـ. ق/ ۱۲۱۷ م، بیش از ۲۰۰ سال پس از پایانِ سرایش شاهنامه است. با این حال، این شاهنامه نقشی پایه‌ای در تصحیح شاهنامه دارد. جلال خالقی مطلق، در تصحیح خود از شاهنامه، از این دست‌نویس فراوان سود جسته‌است. این دست‌نویس در سال ۱۹۷۸ میلادی، به دست آنجلو پیه‌مونتِزه، پژوهشگر ایران‌شناس ایتالیایی، شناسایی شد. تا پیش از پیداکردن این دست‌نویس، دست‌نویس شاهنامه لندن، که تاریخ نوشتن آن ۶۷۵ هـ. ق بود، کهن‌ترین نسخهٔ شاهنامه شناخته می‌شد. به دلیل اینکه این دست‌نویس نسبت به دیگر دست‌نویس‌ها تازه‌تر یافت شده‌است، تصحیح‌های قدیمی شاهنامه، همچون تصحیح مسکو، امکان سودجستن از آن را نداشتند. برخی از ویژگی‌های این دست‌نویس، حفظ‌کردن ضبط کهنِ بسیاری از واژه‌ها، کمتر بودنِ شمار بیت‌های الحاقی، و رعایت‌کردن قاعدهٔ ذال معجم اشاره کرد.
_-_Walters_W60276B_(cropped).jpg)
.png)
