شهرستان میاندوآب
| میاندوآب | |
|---|---|
| اطلاعات کلی | |
| کشور | ایران 
|
| استان | آذربایجان غربی |
| مردم | |
| جمعیت | 273949 نفر[۱] |
| مذهب | شیعه، سنی و اهل حق[۲] |
| جغرافیای طبیعی | |
| مساحت | ۲۶۹۴کیلومتر مربع |
| ارتفاع از سطح دریا | ۱،۳۱۴متر از سطح دریا |
| آب‌وهوا | |
| بارش سالانه | ۲۸۹میلی لیتر |
| داده‌های دیگر | |
| پیش‌شماره تلفنی | 044 |
| شهرها | |
| میاندوآب، چهاربرج، باروق | |
| تعداد بخش‌ها | |
| بخش مرکزی، مرحمت آباد، باروق | |
میاندوآب یکی از شهرهای جنوبی استان آذربایجان غربی در شمال غرب ایران است. این شهر در جنوب دریاچه ارومیه و میان دو رود زرینه‌رود و سیمینه‌رود واقع شده‌است. زبان مورد استفاده مردم این شهرستان ترکی آذربایجانی و نیز کردی سورانی و پارسی است. وجه تسمیه این شهر حاصل موقعیت این شهر میان دو رود زرینه‌رود و سیمینه‌رود هست.[۳] با توجه به وضعیت رودخانه‌ها و موقعیت جغرافیایی منطقه، مسیر ارتباطی استانهای آذربایجان غربی، آذربایجان شرقی، کردستان و زنجان از طریق این شهرستان است.
این شهر به مهمان‌نوازی مردم و آب و هوای معتدل مطلوبش و جلوه زیبایی که رودهای زرینه‌رود و سیمینه‌رود به آن بخشیده‌اند نامدار است.[۴]
محتویات
تقسیمات کشوری[ویرایش]
تقسیمات کشوری این شهرستان، بنابرآنچه در نتایج آمارگیری سرشماری سال ۱۳۸۵ کل کشور آمده‌است، بر حسب بخش، شهر، دهستان و روستا به شرح زیر است:[۱]
بخش‌ها[ویرایش]
شهرها[ویرایش]
دهستان‌ها[ویرایش]
دهستان‌های بخش مرکزی
دهستان‌های بخش مرحمت آباد
دهستان‌های بخش باروق
- دهستان باروق
- دهستان آجرلوی غربی
- دهستان آجرلوی شرقی
- دهستان حیدرباغی
کشاورزی[ویرایش]
موقعیت بسیار مطلوب جغرافیائی باعث رشد بسیار خوب کشاورزی و در نتیجه ترقی صنعتی منطقه میاندوآب شده‌است. کارخانه تولید قند و شکر میاندوآب در اوایل قرن بیستم با همکاری مهندسان بلژیکی بنا گردید. بنای سد انحرافی نوروزلو در سالهای ۱۳۵۰ هجری شمسی این ناحیه را مستعد آبادانی و صنعتی نمودن ناحیه نمود.
تاریخ شهرستان میاندوآب[ویرایش]
کشف چندین اثر باستانی در اطراف میاندوآب، نشانگر اسکان بسیار قدیمی منطقه در دورانهای ثبت نشده تاریخ هست. کوچ قره پاپاق‌ها و در اوایل سلطنت آقامحمد خان قاجار به دنبال کوچ اجباری جمعیتی از منطقه کرمان به اهالی شهر اضافه شدند و کرمانیها در مدت دو نسل با مردم محلی میاندوآب آمیخته شدند.[۵] نام برخی محله‌ها و شهرت‌ها مانند رابریها، سیرجانیها و کرمانیها نشانگر این حرکت جمعیتی بوده. طایفه‌ای نیز تا یک نسل پیش در میاندوآب هنوز به فارسی بالهجه کرمانی صحبت می‌کردند و از تاریخ نیاکانشان آگاه بودند.[۵]
در سالهای متلاطم جنگ جهانی اول میاندوآب نیز مانند بسیاری مردم منطقه طعم تلخ قحطی‌ها و بی‌ثباتی ایران را کشید. دولت ایران در هرج و مرج خان خانی‌های محلی و آشفتگی سیاسی بود. در اواخر جنگ دوم جهانی ارتش شوروی کنترل این منطقه را به دنبال تبعید رضاشاه به دست گرفت.
زبان[ویرایش]
زبان اصلی مردمان شهرستان میاندوآب ترکی آذربایجانی، کردی سورانی و پارسی است.
آثار باستانی[ویرایش]
آثاری از حکومت مادها و اورارتور در روستای داش‌تپه موجود است.
دین مردم[ویرایش]
اکثر ساکنان شهرستان میاندوآب شیعه هستند و کمینهٔ قابل توجهی نیز سنی‌مذهب و اقلیت کوچک اهل حق نیز در این منطقه سکونت دارند. در گذشته بهائیان نیز در این شهرستان زندگی می‌کردند که به سایر نقاط مهاجرت کردند.[۶]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ «سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۸۵، جمعیت تا سطح آبادی‌ها بر حسب سواد» (فارسی). مرکز آمار ایران، ۱۳۸۵. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۲.
- ↑ [۱]</ref[۲]
- ↑ http://roostanet.knti.ir/index.aspx?siteid=3&siteid=3&pageid=2328
- ↑ http://www.irancities.ir/showcity.aspx?code=90&code2=11
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ http://www.miandoab-ag.ir/tabid/1522/Default.aspx
- ↑ «Miandoab». دانشنامه لوک لکس. بازبینی‌شده در 25 شهریور 1392.
