لودویگ فان بتهوون

«بتهوون» به اینجا تغییرمسیر دارد. برای دیگر کاربردها، بتهوون (ابهام‌زدایی) را ببینید.

لودویگ فان بتهوون
پرترهٔ بتهوون، اثر یوزف کارل اشتیلر، ۱۸۲۰
زادهٔ	۱۷ دسامبر ۱۷۷۰ (تاریخ غسل تعمید) بن، الکتور کلن، آلمان
درگذشت	۲۶ مارس ۱۸۲۷ (۵۶ سال) وین، امپراتوری اتریش
محل زندگی	بن (۱۷۷۰–۱۷۹۲) وین (۱۷۹۲–۱۸۲۷)
ملیت	آلمانی
دیگر نام‌ها	لودویگ وان بتهوون (به فرانسوی: Louis van Beethoven)
پیشه	آهنگ‌ساز، نوازندهٔ پیانو
شناخته‌شده برای	سمفونی‌ها (به‌ویژه ۳، ۵، ۶، ۹) کنسرتوهای پیانو (به‌ویژه ۵) سونات‌های پیانو (به‌ویژه ۸، ۱۴، ۲۹) کوارتت‌های زهی (به‌ویژه ۱۲–۱۶) باگاتلِ پیانوی «برای اِلیزه»
آثار	۹ سمفونی ۵ کنسرتو پیانو ۱ کنسرتو ویولن ۱۶ کوارتت زهی ۳۲ سونات پیانو ۱۰ سونات ویولن ۱ سونات ویولنسل ... فهرست آثار
عنوان	پادشاه سمفونی
دوره	اواخر دورهٔ کلاسیک اوایل دورهٔ رمانتیک
مکتب	کلاسیک رمانتیک (از بنیان‌گذاران)
والدین	یوهان فان بتهوون ماریا ماگدالِنا کِوِریش فان بتهوون
امضاء

لودویگ فان بتهوون (به آلمانی: Ludwig van Beethoven)‏ (آلمانی: [ˈlu:tvɪç fan ˈbe:tˌho:fn̩] ( شنیدن)) (غسل تعمید در ۱۷ دسامبر ۱۷۷۰ – درگذشتهٔ ۲۶ مارس ۱۸۲۷) یکی از موسیقی‌دانان و آهنگ‌سازان برجستهٔ آلمانی بود که بیشتر زندگی خود را در وین (از ۱۷۹۲ تا پایان عمر) سپری کرد. او یکی از تأثیرگذارترین شخصیت‌های موسیقی در دوران کلاسیک و رمانتیک بود. بتهوون، به‌عنوان موسیقی‌دان، همیشه مورد ستایش قرار گرفته و آوازهٔ او موسیقی‌دانان، آهنگ‌سازان، نوازندگان، و شنوندگانش را در تمام دوران تحت تأثیر عمیق قرار داده‌است. بتهوون در ۳۰ سالگی ۱۶ سونات پیانو و ۱۳ واریاسیون برای پیانو نوشته بود، ولی به این دو فُرمِ موسیقی، با شهامتِ بسیار یک فُرم سوم اضافه کرد؛ او فُرم اسکرتسو را ابداع و جایگزین منوئهٔ قدیم کرد. شمار قابل توجهی از آثار بتهوون، که در زمانی کوتاه و به فاصلهٔ نُه سال از ۱۸۰۳ تا ۱۸۱۱ به وجود آمده‌است، از لحاظ عظمت و ژرفا فراتر از آثار هر هنرمند دیگری در جهان است؛ آن‌چنان‌که هرگز نتوانسته‌اند در زمانی به این کوتاهی، آثاری به این عظمت بیافرینند. از میان آثار شناخته‌شدهٔ بتهوون می‌توان از سمفونی سوم (حماسه)، سمفونی پنجم، سمفونی ششم (چوپانی)، سمفونی نهم (کُرال)، سونات پیانوی پاتِتیک، سونات پیانوی مهتاب، و سونات پیانوی هامرکلاویِر، اپرای فیدِلیو و میسا سولِمنیس نام برد. بتهوون برای هر سمفونی سال‌ها وقت صرف می‌کرد. سمفونی نهم او به‌تنهایی تا زمان تکمیل‌شدن، ده سال وقت گرفت؛ برای همین است که حدود چهل سمفونی از موتسارت و فقط نُه سمفونی از بتهوون مانده‌است.

زندگی‌نامه

بتهوون در شهر بنِ آلمان متولد شد. پدرش، یوهان فان بتهوون و مادرش، ماریا ماگدالِنا کِوِریش فان بتهوون، بود. پدربزرگ پدری‌اش، لودویگ فان بتهوون (۱۷۱۲–۱۷۷۳)، در سال ۱۷۳۳ از هلند به بن نقل مکان کرده بود.

این خانواده صاحب هفت فرزند شد که چهار تن از آنان در کودکی درگذشتند. آنان که باقی ماندند عبارت بودند از سه برادر به نام‌های لودویگ، کاسپار کارل (۱۷۷۴–۱۸۱۵) و نیکولاوس یوهان (۱۷۷۶–۱۸۴۸).

اولین معلم موسیقی بتهوون پدرش بود. پدرش یکی از موسیقی‌دانان دربار بن بود. او مردی الکلی بود که سعی می‌کرد بتهوون را به زورِ کتک، به‌عنوان کودکی اعجوبه همانند موتسارت به نمایش بگذارد و از هنرنمایی‌های او کسبِ درآمد کند. البته استعداد بتهوون به‌زودی بر همگان آشکار شد. بعد از آن، بتهوون تحت آموزش کریستیان گوتلوب نیفه قرار گرفت. همچنین، بتهوون تحت حمایت مالیِ شاهزادهٔ اِلِکتور (همان درباری که پدرش در آن کار می‌کرد) قرار گرفت. بتهوون در ۱۷سالگی مادر خود را از دست داد و با پول اندکی که از دربار می‌گرفت، مسئولیت دو برادر کوچک‌ترش را بر عهده داشت.

بتهوون در سال ۱۷۹۲ به وین نقل مکان کرد و تحت آموزش یوزف هایدن قرار گرفت؛ ولی هایدنِ پیر در آن زمان در اوج شهرت بود و به قدری گرفتار، که زمان بسیار کمی را می‌توانست صرف بتهوونِ جوان بکند. به همین دلیل، بتهوون را به دوستش یوهان آلبرشتس‌برگر معرّفی کرد. از سال ۱۷۹۴ بتهوون به‌صورت جدّی و با علاقهٔ شدید نوازندگی پیانو و آهنگ‌سازی را شروع کرد و به‌سرعت به‌عنوان نوازندهٔ چیره‌دست پیانو و نیز کم‌کم به‌عنوان آهنگ‌سازی توانا، سرشناس شد.

بتهوون بالاخره شیوهٔ زندگی خود را انتخاب کرد و تا پایان عمر به همین شیوه ادامه داد: به‌جای کار برای کلیسا یا دربار (کاری که اکثر موسیقی‌دانان پیش از او می‌کردند) به کار آزاد پرداخت و خرج زندگی خود را از برگزاری اجراهای عمومی و فروش آثارش و نیز دستمزدی که عدّه‌ای از اشراف که به توانایی او پی برده بودند و به او می‌دادند، تأمین می‌کرد.

زندگی او به‌عنوان موسیقی‌دان به سه دورهٔ «آغازی»، «میانی»، و «پایانی» تقسیم می‌شود.

دورهٔ آغازی

در دورهٔ آغازی (۱۷۹۲–۱۸۰۲)، کارهای بتهوون تحت تأثیر هایدن و موتسارت بود، درحالی‌که در همان زمان مسیرهای جدیدتر و به‌تدریج دیدِ وسیع‌تری در کارهایش را کشف می‌کرد. از بعضی آثار مهم وی در دوران آغازی می‌توان سمفونی‌های شماره ۱ و ۲، شش کوارتت زهی، دو کنسرتو پیانو، دوازده سونات پیانو (شامل سونات‌های مشهورِ پاتِتیک و مهتاب) را نام برد.

دورهٔ میانی

دوران میانی (۱۸۰۳–۱۸۱۶) مدتی پس از بحران روحیِ بتهوون که به خاطر ناشنوایی در او ایجاد شده بود، شروع شد. برخی بر این باورند که ناشنوایی وی بر اثر باس زیاد سمفونی ۵ به‌وجود آمد. این در حالی است که مطالعات اخیر پزشکی نشان می‌دهند ناشنوایی وی بر اثر وجود سرب در پیانوی شخصی اش بوده‌است. آثار بسیار برجسته‌ای که درون‌مایه اکثر آن‌ها شجاعت، نبرد و ستیز است، در این دوران شکل گرفتند. این آثار بزرگ‌ترین و مشهورترین آثار موسیقی کلاسیک را شامل می‌شود.
در این زمان، بتهوون از لحاظ تُندا (تِمپو)، چالاکی انگشتان و قدرت، توقعات زیادتری از نوازندگان داشت؛ در تغییر مقام یا مدولاسیون راه خود را از لطف و نرمی تا صلابت و قدرت پیمود؛ ابتکار خود را در واریاسیون و سلیقهٔ خود را در بدیهه‌سازی آزاد گذاشت، اما این هر دو را تابع منطق همبستگی و تکامل کرد. سونات و سمفونی را تغییر جنسیت داد و آن‌ها را از لطافت و احساسات زنانه به اراده و جسارت مردانه سوق داد. او در این دوره در حرکت (موومان) سوم سمفونی یا سونات به جای منوئه (که معمول آن دوران بود) یک اسکرتسو سرشار از نت‌های شاد می‌آورد که گویی به چهرهٔ تقدیر می‌خندید.
تقریباً همهٔ آثار این دوره به صورت کلاسیک درآمده و طی نسل‌ها، پی‌درپی در رپرتوارهای ارکستری جلوه کرده‌است.

آثار دورهٔ میانی

بتهوون سمفونی شماره ۳ (اروئیکا) را که در سال‌های ۱۸۰۳–۱۸۰۴ ساخته بود بهترین سمفونی خود به‌شمار می‌آورد. او این سمفونی را به ناپلئون بناپارت هدیه کرد، ولی بعداً در زمان جنگ فرانسه و پروس آن را پس گرفت و تقدیم‌نامه را پاره کرد. شش سمفونی (شماره‌های ۳ تا ۸)، سه کنسرتوی پیانو (شماره‌های ۳ تا ۵)، و تنها کنسرتو ویولن، پنج کوارتت زهی (شماره‌های ۷ تا ۱۱)، هفت سونات پیانو (شماره‌های ۱۳ تا ۱۹) شامل سونات‌های والدشتاین و آپاسیوناتا، و تنها اپرای او «فیدِلیو» از آثار مهم این دوره‌اند.

دورهٔ پایانی

دورهٔ پایانی فعالیت‌های بتهوون از سال ۱۸۱۶ میلادی به بعد است. آثار دوران پایانی بسیار قابل ستایش هستند و آن‌ها را می‌توان عمیقاً متفکرانه و به تمامی معنی بیانگر سیمای شخصیِ خود او توصیف کرد. همچنین بیشترین ساختارشکنی‌های بتهوون را در آثار این دوره می‌توان یافت (به‌طور مثال، کوارتت زهی شماره ۱۴ در دو دیِز مینور ۷ موومان دارد. همچنین، بتهوون در آخرین موومان سمفونی شماره ۹ خود از گروه کُر استفاده کرد). از آثار برجسته این دوره می‌توان: سونات پیانوی شماره ۲۹ هامِرکلاویِر، میسا سولمنیس، سمفونی شماره ۹، آخرین کوارتت‌های زهی (۱۲–۱۶) و آخرین سونات‌های پیانو (۲۰–۳۲)را نام برد. او در این زمان شنوایی خود را به‌طور کامل از دست داده بود.

با توجه به عمق و وسعت مکاشفات هنریِ بتهوون، همچنین موفّقیت وی در قابل درک بودن برای دامنهٔ وسیعی از شنوندگان، هانس کلر، موسیقی‌دان و نویسندهٔ انگلیسیِ اتریشی‌تبار، بتهوون را اینچنین توصیف می‌کند: «برترین ذهن در کلّ بشریت».

مرگ

بتهوون از سلامت کمی برخوردار بود. زمانی درد شکم شروع به آزاردادنش کرد. اما، علاوه بر این مشکلات جسمی، او درگیر چندین مشکل روحی نیز بود، که چندین ناکامی در روابط عشقی از جملهٔ آن‌ها بود. در سال ۱۸۲۶ وضعیت سلامت او به‌شدت وخیم شده بود، تا اینکه یک سال بعد، در ۲۶ مارس ۱۸۲۷ از دنیا رفت. در آن زمان تصور می‌شد مرگش به‌دلیل بیماری کبد بوده باشد، اما تحقیقات اخیر بر اساس دسته‌ای از موهای سرِ بتهوون، که پس از مرگش باقی مانده‌است، نشان می‌دهد که مسمومیت سرب باعث بیماری و مرگ وی بوده‌است (مقدار سرب خونِ بتهوون صدبرابر بیشتر از مقدار سرب در خون یک فرد سالم بود). احتمالاً منبع این سرب، ماهی‌های رودخانهٔ آلودهٔ دانوب و ترکیبی از سرب بوده که برای شیرین‌کردنِ شراب استفاده می‌شود. بعید است ناشنوایی او به خاطر مسمومیت با سرب بوده باشد. برخی از تحقیقات نشان می‌دهد که اختلال در پادتنِ دستگاه ایمنیِ بدن و دچارشدن به بیماری لوپوسِ منتشر عامل آن بوده‌است.

شخصیت

پرترهٔ بتهوون، اثرِ کارل یِگِر (۱۸۳۳–۱۸۸۷)

بتهوون بیشتر اوقات با خویشاوندان و بقیهٔ مردم نزاع و با آنان به تلخی برخورد می‌کرد. شخصیت بسیار مرموزی داشت و برای اطرافیانش به‌مانند یک راز باقی ماند. لباس‌هایش اغلب کثیف و به‌هم‌ریخته بود. در آپارتمان‌های بسیار به‌هم‌ریخته زندگی می‌کرد. بسیار تغییرمکان می‌داد. طی ۳۵ سال زندگی در وین، حدود ۴۰ بار مکان زندگی‌اش را تغییر داد. در معامله با ناشرانش همیشه بی‌دقت بود و اکثر اوقات مشکل مالی داشت.
بتهوون پس از مرگ برادرش، کاسپار، بر سر حضانت برادرزاده‌اش، کارل، با یوهانا، بیوهٔ کاسپار، پنج سال نزاع قانونیِ تلخی داشت. سرانجام بتهوون در این نزاع پیروز شد؛ ولی این پیروزی برای کارل فاجعه بود؛ زندگی با یک ناشنوا، مردی بی‌زن و غیرعادی در بهترین شکلش هم وحشتناک بود. سرانجام کارل دست به خودکشی نافرجامی زد و بتهوون، که سلامتی‌اش حالا کمتر شده بود، زیر بار آن خُرد شد.

بتهوون هیچگاه در خدمت اشراف ویَن نبود. بر این اعتقاد داشت که هنرمندان به‌اندازهٔ اشراف قابل احترام‌اند. در یکی از روزهای ملاقات گوته با بتهوون در سال ۱۸۱۲ چنین نقل می‌کنند: «روزی گوته و بتهوون در کوچه‌های ویَن در حال قدم‌زدن بودند. جمعی از اشراف‌زادگان ویَنی از مقابل آن دو در حال عبور از همان کوچه بودند. گوته به بتهوون اشاره می‌کند که بهتر است کناری بروند و به اشراف‌زادگان اجازهٔ عبور دهند. بتهوون با عصبانیت می‌گوید که «ارزش هنرمند بیشتر از اشراف است. آن‌ها باید کنار روند و به ما احترام بگذارند.» گوته بتهوون را رها می‌کند و در گوشه‌ای منتظر می‌ماند تا اشراف‌زادگان عبور کنند. کلاهش را نیز به نشانهٔ احترام برمی‌دارد و گردنش را خم می‌کند. بتهوون با همان آهنگ به راهش ادامه می‌دهد. اشراف‌زادگان با دیدن بتهوون کنار می‌روند و راه را برای عبور وی باز می‌کنند و به وی ادای احترام می‌کنند. بتهوون هم از میان آن‌ها عبور می‌کند و فقط کلاهش را به نشانهٔ احترام کمی با دست بالا می‌بَرد. در انتهای دیگرِ کوچه منتظر گوته می‌شود تا پس از عبورِ اشراف‌زاده‌ها به وی بپیوندد.»

وِجههٔ او به‌قدری عظیم بود که وقتی در سال ۱۸۰۹ تهدید کرد که پُستی را خارج از اتریش خواهد پذیرفت، سه نفر از نجبا اقدامات خاصی برای نگه‌داشتن وی در وین به عمل آوردند. شاهزاده کینسکی، شاهزاده لوبکوویتز، و آرشیدوک رودُلف (برادر امپراتور و شاگرد بتهوون) داوطلب پرداخت حقوق سالانه به او شدند. تنها شرط آن‌ها برای این قرارِ بی‌سابقه در تاریخ موسیقی این بود که بتهوون به زندگی در پایتخت اتریش ادامه دهد.

اندیشهٔ بتهوون دربارهٔ زنان و عشق

مجسمه بتهوون اثر هوگو هاگِن

بتهوون در ۳۰سالگی با دو دوشیزهٔ جوان ملاقاتی پیدا می‌کند که تأثیر برجسته‌ای در زندگی او داشته‌اند و از همهٔ روابط عاشقانهٔ او پررنگ‌تر هستند؛ هر دو از خانوادهٔ اشرافی، هر دو شیفتهٔ موسیقی و با وجود این، درست نقطهٔ مقابل یکدیگر بودند. ترِز برونسویک ۲۰ساله سری چون ایفی‌ژنی داشت. او دورانی بس آرمانی را در قصر خانوادگی در مجارستان گذرانده بود. وقتی بتهوون با ترِز آشنا شد، مدتی در وین به او درس پیانو داد. گاهی هر درس چهار ساعت به طول می‌انجامید. ترِز فکری آسمانی و دور از امیال روان‌تنی داشت. دربارهٔ بتهوون کمتر حرف می‌زد. نه به نامه و نه به هدیه‌ای اشاره نمی‌کند. دوشیزهٔ جوان دیگری، در انتظار جایگزینی برای نخستین عشق بود. او ۱۶ سال داشت و نامش جولیِتا گیچاردی است. از خانوادهٔ کُنت‌های میلان بود. چنین به نظر می‌رسد که برای هم‌آغوشی با نابغهٔ سرکش آفریده شده‌است؛ با چهرهٔ مطبوع و رنگ‌پریده، بعد از افسردگی‌ها و رنج‌های بی‌شمار. بتهوون لبخند زندگی را در آغوش این دختر بازیافت. بتهوون به دوستش فرانتس گرهارد وگلر می‌نویسد:

به دست دختری جوان و پرستیدنی همه چیز دگرگون شده‌است. او مرا دوست دارد و من هم او را. پس از دو سال، اکنون این نخستین باری است که دَمی راحت و آسایش احساس می‌کنم. شاید ازدواج بتواند مرا خوشبخت سازد. بدبختانه او از طبقهٔ من نیست و در این صورت ازدواج برایم ناممکن است. باید تلاش بیشتری بکنم.

ولی آن دوشیزه به‌زودی پرستش‌کنندهٔ دیگری یافت، برازنده و عالی، ۱۸ساله و از طبقهٔ خودش؛ نامش «کنت گالانبرگ» و از اشراف قدیمی بود. دخترک را که در پی عشق می‌گشت و ناگهان با نابغه‌ای برخورد نموده بود در یک غرقاب عجیبی غوطه‌ور ساخت. او سال‌های بعد، روی دفتر نُت‌های خود نوشت: بتهوون با کمترین صدایی برمی‌خاست و می‌رفت؛ خیلی زودرنج بود. دفترهای نُت را پرت می‌کرد و پاره می‌کرد، ولی مهربان و احساساتی بود و غالباً لباس محقرانه‌ای می‌پوشید. پرده از احساسات دیگری برداشته نمی‌شود. آنچه روشن است، این است که جولیِتا ازدواج می‌کند و قبل از عزیمت به ناپل، اغلب با بتهوون در تالارهای اشرافیِ وین برخورد داشت. در همان دوران بود که بتهوون سونات مهتاب را تصنیف و به وی تقدیم کرد. تنها نامهٔ تاریخیِ عاشقانه که از بتهوون است، در این دوران نوشته شده‌است؛ ولی این نامه‌ای است یکتا که برای هیچ‌کس فرستاده نشد. این نامهٔ بدون تاریخ، که تحت عنوان «معشوقهٔ جاودانی» مشهور گشته، بعد از مرگ آهنگ‌ساز در دفتر نُت وی پیدا شده و سال‌ها بعد انتشار یافته‌است. کاملاً یقین نیست که این نامه را به خاطر جولیِتا نوشته باشد، و کوشش کارشناسان در این زمینه به جایی نرسیده‌است و گمان جمیع آنان بر این است که این نامه احتمالاً خطاب به تمامی زنان است. بررسی‌های کارشناسیِ دقیق نشان داده‌است که نامه در ماه ژوئن در طول دو روز نگارش یافته و سه بار قطع شده و از نو ادامه یافته‌است. در این نامه معشوقه در واقع گمنام است. بتهوون هرگز این نامه را برای گیرنده‌ای نفرستاد، ولی آنقدر مهم تشخیص داده‌است که در سراسر عمرش آن را محفوظ نگه داشته‌است. ناشی‌گری بتهوون در رفتار با زنان، ارتباط او را با آن‌ها بسیار مشکل می‌ساخت؛ اغلب به دام عشق زنانی می‌افتاد که ازدواج با آن‌ها برای او محال بود. در هر صورت، این نابغه تا پایان عمر مجرد ماند.

موسیقی

بسیاری معتقدند موسیقی بتهوون بازتاب زندگی شخصیِ اوست که در اکثرِ اوقات تجسمی از نبرد و نزاع همراه با پیروزی است. مصداق این توصیف را می‌توان در اکثر شاهکارهای بتهوون، که بعد از یک دشواریِ سخت در زندگی‌اش پدید آمدند، یافت. او در سال ۱۸۰۲ در هایلیگِنشتات (روستایی در نزدیکیِ وین) وصیت‌نامه‌ای خطاب به دو برادرش نوشت که به «وصیت‌نامهٔ هایلیگِنْشتات» معروف است. پس از واقعهٔ هایلیگنشتات و غلبه بر یأسش از ۱۸۰۳ تا ۱۸۰۴ سمفونی عظیم شماره ۳ خود به نام حماسه (قهرمانی، اِروئیکا) را، که نقطهٔ تحولی شگرف در تاریخ موسیقی است، تصنیف کرد. طی مبارزهٔ چندساله‌اش برای قیمومیت برادرزاده‌اش، کارل، بتهوون کمتر آهنگ ساخت، و وینی‌ها شروع به زمزمه کردند که کارِ او تمام است. بتهوون، که شایعات را شنیده‌بود، گفت: «کمی صبر کنید؛ به‌زودی چیزی متفاوت خواهید فهمید»، و اینطور هم شد. بعد از ۱۸۱۸ مسائل شخصیِ زندگی بتهوون مانع از انفجار خلاقیت او نشد و بعضی از بزرگ‌ترین آثارش، ازجمله میسا سولِمنیس، سمفونی شماره ۹، آخرین سونات‌های پیانو، و آخرین کوارتت‌های زهی را آفرید. او از سال ۱۸۰۰ به ناشنوایی تدریجیِ خود پی برد. برای یک آهنگ‌ساز و نوازنده، هیج اتفاقی نمی‌تواند ناگوارتر از ناشنوایی باشد؛ اما حتی آن هم نتوانست مانعی جدی برای بتهوون باشد. آخرین کارهای او شگفتیِ خاصی دارند، و بسیاری آن‌ها را مملو از معانیِ مرموز و ناشناخته به‌شمار می‌آورند. موسیقی‌شناسان عموماً بتهوون را بزرگ‌ترین آهنگ‌سازی می‌دانند که تاریخ موسیقی در همهٔ دوران‌ها به خود دیده‌است.

جستارهای وابسته

مقالهٔ اصلی: فهرست آثار لودویگ فان بتهوون

فهرستی از آثار بتهوون:

نمونه‌های شنیداری

پرونده:New York Symphony Orchestra - Willem Mengelberg - Symphony No. 1 in C major, Op. 21 - 3rd Movement - Menuetto - Allegro molto e vivace - Hmv-d1868-42-858.flac سمفونی شماره ۱، موومان سوم؛ ارکستر سمفونی نیویورک، به رهبری ویلِم مِنگِلبِرگ	سمفونی شماره ۲، موومان چهارم
سمفونی شماره ۳ (حماسه/ قهرمانی)، موومان چهارم	سمفونی شماره ۴، موومان اول
سمفونی شماره ۵، موومان اول	سمفونی شماره ۶ (چوپانی/ پاستورال)، موومان اول
سمفونی شماره ۷، موومان چهارم	سمفونی شماره ۸، موومان اول
باگاتِلِ برای الیزه	سونات پیانو شماره ۳۲، موومان اول
اوورتورِ اِگمونت	اورتور کوریولان
سونات ویولن شماره ۱، موومان سوم (۵:۰۴ دقیقه)؛ ویولن: کَری رِکُپف	سونات ویولن شماره ۲، موومان اول (۵:۲۵ دقیقه)؛ ویولن: کَری رِکُپف
سونات ویولن شماره ۲، موومان دوم (۵:۲۷ دقیقه)؛ ویولن: کَری رِکُپف	سونات ویولن شماره ۲، موومان سوم (۴:۵۰ دقیقه)؛ ویولن: کری رِکُپف
سپتت، بخشی از موومان اول (۱:۳۱ دقیقه)	اُکتت، موومان اول (۷:۴۰ دقیقه)؛ اجرای کوئینتتِ بادیِ سونی وِنتروم‏ با دیگر هنرمندان در سال ۱۹۸۱ در مینی هال‏
اُکتت، موومان دوم (۸:۰۹ دقیقه)؛ اجرای کوئینتتِ بادیِ سونی وِنتروم با دیگر هنرمندان در مینی هال (۱۹۸۱)	اُکتت، موومان سوم (۳:۰۸ دقیقه)؛ اجرای کوئینتتِ بادیِ سونی وِنتروم با دیگر هنرمندان در مینی هال (۱۹۸۱)
اُکتت، موومان چهارم (۳:۳۸ دقیقه)؛ اجرای کوئینتتِ بادیِ سونی وِنتروم با دیگر هنرمندان در مینی هال (۱۹۸۱)

• سمفونی شماره ۱
• سمفونی شماره ۲
• سمفونی شماره ۳ (حماسه/ قهرمانی)
• سمفونی شماره ۴
• سمفونی شماره ۵
• سمفونی شماره ۶ (چوپانی/ پاستورال)
• سمفونی شماره ۷
• سمفونی شماره ۸
• سمفونی شماره ۹ (کُرال/ آوازی)
• سمفونی شماره ۱۰ (بتهوون/کوپر) (ناتمام، منسوب)
• برای الیزه (فور الیزه) (به آلمانی: Für Elise)
• سونات پیانو شماره ۴
• سونات پیانو شماره ۸ (پاتِتیک)
• سونات پیانو شماره ۱۲
• سونات پیانو شماره ۱۴ (مهتاب)
• سونات پیانو شماره ۱۵
• سونات پیانو شماره ۲۱
• سونات پیانو شماره ۲۳ (آپاسیوناتا)
• سونات پیانو شماره ۲۹
• اُورتورِ اگمونت
• اوورتورِ کوریولان
• کوارتت زهی شماره ۱
• کوارتت زهی شماره ۲
• کوارتت زهی شماره ۳
• کوارتت زهی شماره ۴
• کنسرتو پیانو شماره ۵
• تریپل کنسرتو
• سونات ویولن شماره ۱
• سونات ویولن شماره ۲
• سونات ویولن شماره ۳
• سونات ویولن شماره ۴
• سونات ویولن شماره ۵ (بهار)
• سونات ویولن شماره ۶
• سونات ویولن شماره ۷
• سونات ویولن شماره ۸
• سونات ویولن شماره ۹ (کرویتزر)
• سونات ویولن شماره ۱۰
• سونات‌های ویولنسل شماره ۱ و ۲
• سونات ویولنسل شماره ۳
• سونات‌های ویولنسل شماره ۴ و ۵
• میسا سولِمنیس
• رمانس شماره ۱ برای ویولن
• رمانس شماره ۲ برای ویولن
• سِکستِت برای دو کُر و کوارتت زهی
• سِپتِت
• اُکتِت
• آدلاید (آوازی)
• دریای آرام و سفر پرشور
• گِرمانیا (آوازی)
• اپرای فیدِلیو

نگارخانه

• 
  پرترهٔ بتهوون در ۱۳سالگی (حدود ۱۷۸۳)، اثرِ یک نقاش ناشناس در بن
• 
  پرترهٔ بتهوون (۱۸۰۱)، اثرِ کارل تراوگُت ریدل (Carl Traugott Riedel)
• 
  پرترهٔ بتهوون (۱۸۰۳)، اثرِ کریستیان هُرنِمان (Christian Horneman) (۱۸۴۴-۱۷۶۵)
• 
  پرترهٔ بتهوون (۱۸۰۴–۱۸۰۵)، اثرِ یوزف ویلی‌برورد مِهلِر (Joseph Willibrord Mähler) (۱۸۶۰–۱۷۷۸)؛ در تصویر کامل، بتهوون یک لیر-گیتار در دست دارد.
• 
  بتهوون (۱۸۱۴)، اثرِ لویی-رُنه لِترون (Louis-René Létronne)
• 
  پرترهٔ بتهوون (۱۸۱۵)، اثرِ یوزف ویلی‌برورد مِهلِر
• 
  طرحی از بتهوون (۱۸۱۸)، اثرِ آوگوست کلوبِر (August Klöber)
• 
  پرترهٔ بتهوون (۱۸۲۳)، اثرِ فردیناند گِئورگ والدمولر (Ferdinand Georg Waldmüller)
• 
  ماسک بتهوون پس از مرگ، اثرِ یوزف دانهاوزِر (Josef Danhauser)
• 
  آرامگاه بتهوون در وین
• تمبر چهرهٔ بتهوون به‌مناسبت گرامی‌داشت دویستمین سال تولدش، ادارهٔ پُست آلمان، ۱۹۷۰
  تمبر چهرهٔ بتهوون به‌مناسبت گرامی‌داشت دویستمین سال تولدش، ادارهٔ پُست آلمان، ۱۹۷۰

منابع

• گولوسووا، نادژدا (۱۳۵۶). مقدمه‌ای بر شناخت موسیقی. ترجمهٔ علی‌اصغر چارلاقی. تهران: نشر سپیده.
• علی رامین، کامران فانی، محمدعلی سادات (زیر نظر) (۱۳۸۹). دانشنامهٔ دانش‌گستر. ج. ۴. تهران: مؤسسهٔ علمی ـ فرهنگی دانش‌گستر. ص. ص ۲۹.
• رولان، رومَن (۱۳۷۵). زندگی بتهوون. ترجمهٔ محمد مجلسی، ویراستار: مصطفی کمال پورتراب. تهران: نشر دنیای نو، ۴ جلد.
• سالیوان، ج.و.ن. (۱۳۶۸). سلوک روحیِ بتهوون. ترجمهٔ کامران فانی. تهران: آگاه.
• محمدی، مجید (گردآورنده) (۱۳۸۸). گزیدهٔ سخنان لودویگ [فان] بتهوون (متن دوزبانه). تهران: راستین. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۸۲۶۶-۴۶-۷.
• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Ludwig van Beethoven». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۲ ژوئن ۲۰۱۸.
• وبگاه آل‌میوزیک

پیوند به بیرون

• نت‌های رایگان اثرِ لودویگ فان بتهوون در پروژه بین‌المللی کتابخانه نت‌های موسیقی (IMSLP)
• نت‌های رایگان اثر لودویگ فان بتهوون در کتابخانه موسیقی کرال با مالکیت عمومی (کُرال‌ویکی)
• لودویگ فان بتهوون در کرلی
• کارهای Ludwig van Beethoven در پروژه گوتنبرگ
• آثار نوشته‌شده یا دربارهٔ لودویگ فان بتهوون در بایگانی اینترنت
• آثار لودویگ فان بتهوون در لیبری‌واکس (کتابخانهٔ صوتی با مالکیت عمومی)
• On the Trauma of Beethoven's Deafness در یوتیوب
• بتهوون در گفتگوی هارمونیک
• رنج در راه آفرینندگی
• موسیقی قدرت