اپرا
اُپرا آمیزه‌ای از موسیقی و نمایش است تا حقیقت به تصویر کشیده شود. از این رو برای خلق آثار اپرایی باید در دو بخش موسیقی و نمایش عالم بود تا پدیده‌ای درخور تحسین ایجاد کرد. بزرگان هنر در برتری هر یک از این دو مؤلفه بر دیگری اختلاف نظر دارند؛ به عنوان مثال ریشارد واگنر موسیقی را در خدمت هدف والای نمایش می‌داند. با این حال موسیقی دارای اعجازی است که با آن، داستانی هرچند ساده به تجربهٔ احساسی عمیق و دل‌انگیز بدل می‌شود. همچنین داستانها و نمایشنامه‌های موفق نیز با درآمیختن با موسیقی، بقا و عمق بیشتری می‌یابند.[۱]
اگرچه سازندهٔ نخستین اپرای تاریخ موسیقی جاکوپو پری است، اما کسی که اپرا را به معنای واقعی کلمه بنیان گذاشت کلودیو مونته‌وردی بود.[۲]
اپرا مجموعه‌ای است از هنرهای مختلف: موسیقی، ادبیات، فن بازیگری، طراحی صحنه، دکور و کارگردانی. صحنه آرایی اپراهای باروک غالباً با هدف القای احساس عظمت و جلب توجه به تزیینات پر زرق و برق معماری باروک بود. اپرا از ارزنده‌ترین پدیده‌های جهان موسیقی است. طی چندین قرن اپرا با تحولات فراوان همه گونه رویدادها و سبکهای موسیقی را تجربه کرد و به تکامل رسید.[۳]
اُپِرا هنری است که بر روی یک سکو یا سن نمایشی که هماهنگ و سازگار با موسیقی ساخته شده انجام می‌گیرد. نمایش اجرایی در اپرا عناصر ویژهٔ تئاتر مانند زمینه‌پردازی و محیط نمایشی، جامه‌ها، چهره‌پردازی و بازیگری را در خود دارد؛ ولی در اپرا واژه‌هایی که بازگو می‌شود یعنی اپرانامه (libretto) سخن‌پردازی گفتاری نبوده بلکه به گونهٔ آوازی و سرودی است. خوانندگان اپرا را یک گروه از همنوایان همراهی می‌کنند. همنوایان می‌توانند یک گروه کوچک سازی باشند یا یک ارکستر سمفونیک کامل.
البته امروزه این هنر مانند گذشته نیست و گاه با سبکهای دیگر موسیقی آمیخته شده‌است یا اینکه به تنهایی و بدون نمایش اجرا می‌شود.
محتویات
ریشه کلمه[ویرایش]
اپرا (Opera) جمع کلمه لاتینی اپوس (Opus) به معنای «اثر» است و به این تغییر باید اپرا را به‌طور تحت‌اللفظی به «آثار» ترجمه کرد اما اپرا به‌صورت کلمه مفرد مؤنث از آغاز قرن ۱۷ میلادی به نمایشی گفته می‌شد که به‌جای آواز خوانده شود.[۲]
بخش‌های مختلف اپرا[ویرایش]
اپرا ۳ بخش اصلی دارد:
- پیش‌درآمد یا اوُوِرتور (او - وِر - تور)؛ درواقع مقدمه‌ای برای شروع اپراست که کاملاً به‌صورت سازی است و هیچ خواننده‌ای در آن نمی‌خواند.
- آریا (Aria)؛ که قسمت اصلی اپراست و خواننده در آن با آرایش‌های آوازی، قدرت و مهارتش را ابراز می‌دارد.
- رسیتاتیف (Recitatif);[۴] که نوعی از فن بیان و مکالمهٔ آوازی است و غالباً پیش از آریا قرار می‌گیرد. در اپرای ایتالیایی، رسیتاتیف رابط بین دو آریاست:
- رسیتاتیف ساده (Recitatif Secco)، که آواز بدون ارکستر است و فقط با چند آکورد کوتاه همراهی می‌شود.
- رسیتاتیف آکامپانیه (Recitatif accampagne)، که خواننده به همراهی ارکستر می‌خواند و بیشتر در اپراهای فرانسوی معمول است.
از جمله رهبران ارکستر اپرا می‌توان گوستاو مالر را نام برد.
برخی آثار مشهور[ویرایش]
- آیدا
- اتللو
- آرایشگر شهر سویل
- عروسی فیگارو
- ایل تراواتوره
- پالمیرا ملکه ایران‌زمین
- پالیاچی
- توران دخت
- توسکا
- حلقه نیبلونگ
- هلندی سرگردان
- زیگفرید
- تریستان و ایزولده
- لوهنگرین
- پارسیفال
- ریگولتو
- کارمن
- کاوالریا روستیکانا
- فلوت سحرآمیز
- دن ژوان
- فیدلیو
- لابوهم
- لاتراویاتا
- لوچیا دی لامرمور
- مادام باترفلای
- نابوکو
- نورما
- بوریس گودونف
خوانندگان مشهور اپرا[ویرایش]
- ماریا کالاس
- لوچانو پاواروتی
- آنجلا گورگیو
- چچیلیا بارتولی
- خوزه کارراس
- پلاسیدو دومینگو
- آندره بوچلی
- الینا گارانچا[۵]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به اپرا در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
- ↑ بنگرید به: ۶۸ داستان اپرا (The Stories of Great Operas) تألیف جان و. فریمن، ترجمهٔ تبسم آتشین جان، انتشارات روزنه، 1381
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ اپرا چیست؟،
- ↑ شاهین فرهت، نقل از ۶۸ داستان اپرا
- ↑ صفر تا صد اپرا،
- ↑ «Elīna Garanča». http://www.deutschegrammophon.com.
Opera, the Rough Guide, by Matthew Boyden et al. (1997), 672 pages, ISBN: 1-85828-138-5
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ اپرا موجود است. |
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون موسیقی است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
