سی‌سنگان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پارک جنگلی سی‌سنگان

پارک جنگلی و ساحل سی‌سنگان نوشهر در سال ۱۳۴۴ خورشیدی توسط مهندس سعیدی آشتیانی[نیازمند منبع] طراحی و ایجاد شد. این پارک علاوه بر جاذبه‌های گردشگری و توریستی، سیاست حفظ و حراست از گونه‌های نادر و حفاظت‌شدهٔ گیاه شمشاد هیرکانی را به‌طور جدی دنبال می‌کند.

موقعیت جغرافیایی[ویرایش]

این پارک که در ۲۷ کیلومتری غرب نوشهر و بین راه نوشهر به نور قرار دارد، از شمال به دریای خزر، از جنوب به سلسله جبال البرز، از غرب به روستای تسکاتک و از شرق به روستای صلاح الدین کلا محدود می‌شود. مساحت این پارک در حدود ۶۰۲ هکتار است و زیستگاه انواع گونه‌های درختی، درختچه‌ای خشبی و علفی و جانوری است.[۱]

بخش‌های پارک[ویرایش]

به‌طور کلی محوطهٔ پارک از نظر توزیع گیاهی به سه بخش ساحلی، جنوبی و غربی تقسیم می‌شود.

بخش ساحلی[ویرایش]

غروب آفتاب در ساحل سی سنگان

بخش‌های ساحل بخش ساحلی به مساحت ۳۰ هکتار در حاشیه جاده قرار دارد و درختان و درختچه‌هایی همچون توسکا، لرگ، بلوط، آزاد، لیلکی، انجیر، داغداغان، انار، ازگیل، سرخ ولیک، گوجه جنگلی، توت، سیاه تلو، سیاه ال و سیاه اربه در این قسمت قرار دارند. محل تفریح و ورزش‌های آبی (جت اسکی. قایق‌سواری) ورزش‌های ساحلی (اسب سواری. ماشین سواری (کارتینگ) والیبال ساحلی) مجموعه تفریحی و بازی‌های رایانه‌ای.

امروزه امکانات اولیه‌ای برای این ساحل تدارک دیده شده‌است از قبیل سرویس‌های بهداشتی، مکان‌های برای کمپینگ خانوادگی و جای پارک خودروها.

بخش جنوبی[ویرایش]

در این بخش تیپ انبوه شمشاد وجود دارد.

بخش غربی[ویرایش]

در این بخش جامعه بلوط – ممرزستان و در حد انتهای غربی و قسمتی از جنوب بوستان، جامعه انجیلی – ممرزستان و جامعه بلوط – ممرزستان در مرز تیپ‌ها با شمشاد آمیخته‌است.

گونه‌های جانوری[ویرایش]

در این بوستان پستاندارانی چون شوکا، مرال، خرس قهوه‌ای، پلنگ، روباه، گربه جنگلی، گراز و شغال زیست می‌کنند.

امکانات[ویرایش]

امروزه دو دروازه ورودی با پنج نگهبانی، یک اتاق اطلاعات، دو دستگاه واحد مسکونی، فروشگاه، پناهگاه بزرگ، محوطه خور گشت (پیک نیک)، محوطه اردو، پارک کودک، پارک بادی، پیست اسب سواری، کلوپ جت اسکی، کلوپ قایق‌سواری، زمین ورزشهای ساحلی (فوتبال. والیبال)، کافی شاپ، رستوران، سفره خانه، فروشگاه یونیک (بازی‌های رایانه ایی)، ۱۳ دستگاه سرویس بهداشتی، سکوی آبخوری و ساختمان نمایشگاه دائمی منابع طبیعی در این پارک وجود دارد.[۲]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. «وبگاه نمای ایران». وبگاه رسمی. دریافت‌شده در ۶ فروردین ۱۳۸۷.
  2. «پایگاه اطلاع‌رسانی سازمان جنگل‌ها و مراتع و آبخیزداری کشور». وبگاه رسمی. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ مارس ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۶ فروردین ۱۳۸۷.

پیوند به بیرون[ویرایش]