روضه

روضه یا روضه‌خوانی نوعی مراسم مذهبی است که شیعیان در یادبود امامان و بزرگان شیعه، به ویژه حسین پسر علی، سومین امام شیعیان که در نبرد کربلا شهیدشد، برگزار می‌کنند. روضه‌خوان کسی است که اشعار و نقل‌هایی را در رابطه با نبرد کربلا یا نحوه کشته‌شدن بزرگان شیعه، با صدای بلند و به حالتی حزن‌گونه و برای تحت تأثیر قراردادن جمعیت عزادار می‌خواند. معادل پارسی «روضه» که هنوز هم در بخش‌هایی از ایران (به‌طور مشخص خراسان، یزد و کرمان) کاربرد دارد، «پُرسه» است.

معنی لغوی روضه

به معانی بهشت، باغ، بستان، گلزار

معنی اصطلاحی روضه

اصطلاحات «روضه» و «روضه‌خوانی» برگرفته از حدیث نبوی است که: در باغ‌های بهشت گردش کنید؛ وقتی سؤال شد: چگونه؟ گفت: مجالس ذکر ما (پیامبر و اهل بیتش) باغی از باغ‌های بهشت (روضه من ریاض الجنه) است. و نیز گفته‌اند: از نام کتاب روضة الشهداء اثر کمال‌الدین حسین بیهقی کاشفی سبزواری گرفته شده‌است. وی این کتاب را در سده هشتم و نهم هجری در شهر هرات نوشت. این کتاب «ده باب» داشت و به تدریج خواندن ده باب آن در ده روز اول ماه محرم رایج شد و این‌گونه بود که سنتی پدیدار شد، با ابعاد و شاخه‌ها و تأثیرگذاری‌های بسیار، که اکنون به عنوان «روضه‌خوانی» شناخته شده است.

روضه در ایران

در ایران روضه‌ها بیشتر در ماه‌های محرم و صفر برگزار می‌شوند. معمولاً هر مجلس روضه از دو بخش زنانه و مردانه تشکیل می‌شود. برخی روضه‌ها ممکن است کاملاً زنانه باشند و گاه کاملاً مردانه. مجلس روضه ممکن است در خانه تشکیل شود یا در تکیه‌ها، مساجد و حسینیه‌ها برپا شود.

در پاکستان

به این‌گونه از اشعار مذهبی در ادبیات اردو 'سوزگویند که به بیان مصائب حسین بن علی و یارانش در کربلا می‌پردازد. میر ببر علی انیس از مشهورترین سرایندگان این‌گونه در ادبیات اردو است.