روضه

روضه یا روضه‌خوانی نوعی مراسم مذهبی است که شیعیان در یادبود امامان و بزرگان شیعه، به ویژه حسین پسر علی، سومین امام شیعیان که در نبرد کربلا کشته‌شد، برگزار می‌کنند. روضه‌خوان کسی است که اشعار و نقل‌هایی را در رابطه با نبرد کربلا یا نحوه کشته‌شدن بزرگان شیعه، با صدای بلند و به حالتی حزن‌گونه و برای تحت تأثیر قراردادن جمعیت عزادار می‌خواند. معادل پارسی «روضه» که هنوز هم در بخش‌هایی از ایران (به‌طور مشخص خراسان، یزد و کرمان) کاربرد دارد، «پُرسه» است.

معنی لغوی روضه

به معانی بهشت، باغ، بستان، گلزار

معنی اصطلاحی روضه

اصطلاحات «روضه» و «روضه‌خوانی» برگرفته ازحدیث نبوی است که فرمود：درباغ‌های بهشت گردش کنید. وقتی سؤال شد：چگونه؟ فرمود：مجالس ذکرما (پیامبرواهل بیتش) باغی ازباغ‌های بهشت (روضه من ریاض الجنه) است. ونیزگفته اند：از نام کتاب روضة الشهداء اثر کمال‌الدین حسین بیهقی کاشفی سبزواری گرفته شده‌است. وی این کتاب را در سده هشتم و نهم هجری در شهر هرات نوشت. این کتاب «ده باب» داشت و به تدریج خواندن ده باب آن در ده روز اول ماه محرم رایج شد و این‌گونه بود که سنتی پدیدار شد، با ابعاد و شاخه‌ها و تأثیرگذاری‌های بسیار، که اکنون به عنوان «روضه‌خوانی» نام‌بردار است.

روضه در ایران

در ایران روضه‌ها بیشتر در ماه‌های محرم و صفر برگزار می‌شوند. معمولاً هر مجلس روضه از دو بخش زنانه و مردانه تشکیل می‌شود. برخی روضه‌ها ممکن است کاملاً زنانه باشند و گاه کاملاً مردانه. مجلس روضه ممکن است در خانه تشکیل شود یا در تکیه‌ها، مساجد و حسینیه‌ها برپا شود.

در پاکستان

به این‌گونه از اشعار مذهبی در ادبیات اردو 'سوزگویند که به بیان مصائب امام حسین و یارانش در کربلا می‌پردازد. میر ببر علی انیس از مشهورترین سرایندگان این‌گونه در ادبیات اردو است.