زیارت عاشورا
 | لحن یا سبک این مقاله بازتابدهندهٔ لحن دانشنامهای استفادهشده در ویکی‌پدیا نیست. |
 | |
| عنوان اصلی | زیارت عاشورا |
|---|---|
| گونه | مذهبی |
زیارتی است نقل شده از محمد باقر[۱] که در مدح حسین بن علی و لعنت بر امویان می‌باشد. در متون مذهب شیعه نگاشته‌شده در دوران صفویان، برای خواندن آن و مداومت بر آن ثواب و خاصیت‌های بسیاری نقل شده‌است و به شیعیان توصیه شده که بر خواندن زیارت عاشورا مبادرت بورزند.[۲][۳][۴][۵] در پایان زیارت عاشورا مستحب است ۲ رکعت نماز و بعد از آن دعای علقمه خوانده شود.
سند زیارت عاشورا[ویرایش]
قدیمی‌ترین سند زیارت عاشورا از ابن قولویه قمی است در کتاب کامل الزیارات و دیگری شیخ طوسی است که در کتاب «مصباح المتهجد» آورده است.[۶]
ابن قولویه زیارت را از دو طریق نقل می کند:
طریق اول:حکیم بن داود بن حکیم، از محمد بن موسی الهمدانی، محمد بن خالد الطیالسی، از محمد بن اسماعیل بن بزیع، عقبة بن قیس کوفی از محمد باقر
طریق دوم:صالح بن عقبة، از سیف بن عمیره، از علقمة بن محمد الحضرمی از محمد باقر[۶]
شیخ طوسی سند زیارت را به صورت زیر نقل می‌کند: شیخ طوسی از محمد بن خالد طیالسی، از سیف بن عمیره، از صفوان بن مهران، از جعفر صادق، از علقمه محمد حضرمی، از باقر.[۷]
جمعی از بزرگان شیعه در مورد اثبات صحت این سند به تفصیل سخن گفته‌اند:
- میرزا ابوالفضل تهرانی (متوفای ۱۳۱۶ هجری قمری) به تفصیل در این رابطه سخن گفته است.[۸]
- آیت‌الله شیخ نصرالله شبستری در حدود ۵۰ صفحه در رابطه با سند بحث کرده‌است.[۹]
- آیت‌الله سید موسی شبیری زنجانی، از مراجع تقلید که در پاسخ استفتایی در ۱۴۲۸ هجری قمری به خط خود در رابطه با صحت سند بحث کرده، و اثبات کرده که مورد وثوق همه بزرگان امامیه است و سندش صحیح و مورد اعتماد می‌باشد.[۱۰]
معنای بخش آخر زیارت عاشورا[ویرایش]
در آخرین بخش از این زیارت می‌خوانیم: «اَللَّهُمَّ خُصَّ اَنْتَ اَوَّلَ ظالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنّی وَ ابْدَأْ بِهِ اَوَّلاً ثُمَّ الثَّانِیَ وَ الثَّالِثَ و الرَّابِعَ اَللَّهُمِّ الْعَنْ یَزیدَ خامِساً وَ الْعَنْ عُبَیْدَ اللَّهِ بْنَ زِیادٍ وَ ابْنَ مَرْجانَةَ وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ اَبی سُفْیانَ وَ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ اِلی یَوْمِ الْقِیٰمَةِ.» یعنی: «خدایا! اولین و دومین و سومین و چهارمین ظالم بر خاندان پیامبر را لعن کن و یزید را به عنوان نفر پنجم و ابن زیاد و ابن مرجانه و عمر سعد خاندان زیاد و ابوسفیان و مروان را.» آنچه سؤال‌برانگیز است این است که منظور از چهار نفر نخست چه کسانی هستند.
اولاً، در برخی از کتاب‌های تاریخی، این بخش به گونه دیگری آمده‌است؛ مثلاً در کامل الزیاره ابن قولویه این فصل به این عبارت آمده: «اللهم خص انت اول ظالم ظلم آل نبیک باللعن ثم العن اعداء آل محمد من الاولین و الآخرین اللهم العن یزید و...» و نیز سید بن طاووس بعد از ذکر این زیارت می‌نویسد: در مصباح الکبیر دو فصل آخر که صد بار تکرار می‌شوند، وجود ندارد. دوم اینکه گفته شده اگر معصوم می‌خواست این افراد را به نام بشناسیم و به نام لعنت کنیم، نام آنان را می‌برد. همچنین شیخ طوسی در پاسخ به این سؤال گفته است اولی قابیل است که هابیل را به ناحق کشت. دوم قیدار، پی‌کننده شتر صالح است. سوم قاتل یحیی بن زکریا است. چهارم ابن ملجم قاتل علی بن ابی طالب است.[۱۱]
پانویس[ویرایش]
- ↑ سید علی اکبر حسینی. «زیارت عاشورا». پژوهشکده باقرالعلوم. دریافت‌شده در ۲۷ خرداد ۱۳۹۴.
- ↑ بحارالانوار، جلد ۹۸، صفحهٔ ۳۰۰
- ↑ بحارالانوار، جلد ۱۰۱، صفحهٔ ۱۸
- ↑ بحارالانوار، جلد ۱۰۱، ص ۶۹
- ↑ بحارالانوار، جلد ۱۰۱، ص ۴
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ سند زیارت عاشورا
- ↑ شیخ طوسی، مصباح المتجهّد، صفحهٔ ۷۷۷
- ↑ تهرانی، شفا الصدور فی شرح زیارته العاشورا
- ↑ شبستری، اللؤلؤ النضید، صفحه ۲۳ تا ۷۱
- ↑ استفتاء شماره ۴۳۸۳، تاریخ ورود به دفتر ۳۰/۱/۸۶
- ↑ مرکز پاسخگویی به سوالات دینی
منابع[ویرایش]
- مفاتیح الجنان - شیخ عباس قمی
