بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی

بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی
بخشی از جنگ اقیانوس آرام
ابر قارچی بمب اتمی بر هیروشیما (چپ) و ناگاساکی (راست)
گونه	جنگ هسته‌ای
مکان	هیروشیما و ناگاساکی، ژاپن ۳۴°۲۳′۴۱″ شمالی ۱۳۲°۲۷′۱۷″ شرقی ۳۲°۴۶′۲۵″ شمالی ۱۲۹°۵۱′۴۸″ شرقی
اجرا	۶ و ۹ اوت ۱۹۴۵ (۱۹۴۵-0۹}})
نیروی اجرایی	ایالات متحده آمریکا پروژه منهتن گروه کامپوزیت ۵۰۹
تلفات و صدمات	هیروشیما: ۹۰٬۰۰۰ تا ۱۶۶٬۰۰۰ کشته ۸۰٬۰۰۰ تا ۱۵۶٬۰۰۰ غیرنظامی ۱۰٬۰۰۰ سرباز ۱۲ اسیر جنگی متفقین ناگاساکی: ۶۰٬۰۰۰ تا ۸۰٬۰۰۰ کشته ۶۰٬۰۰۰ تا ۸۰٬۰۰۰ غیرنظامی ۱۵۰ سرباز ۸ تا ۱۳ اسیر جنگی متفقین مجموع کشته شدگان (تا پایان سال ۱۹۴۵): ۱۵۰٬۰۰۰ تا ۲۴۶٬۰۰۰ نفر

بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی در ۶ و ۹ اوت ۱۹۴۵، به دو واقعه‌ای اشاره دارد که ایالات متحده دو جنگ‌افزار هسته‌ای را به ترتیب بر فراز شهرهای هیروشیما و ناگاساکی ژاپن در جریان جنگ جهانی دوم منفجر کرد. این دو بمباران اتمی بین ۱۵۰٬۰۰۰ تا ۲۴۶٬۰۰۰ نفر را که بیشتر آنها غیرنظامی بودند، کشتند و تاکنون تنها موارد استفاده از سلاح هسته‌ای باقی مانده است. تسلیم ژاپن به متفقین در ۱۵ اوت، شش روز پس از بمباران ناگاساکی و جنگ شوروی و ژاپن و تهاجم شوروی به منچوری انجام شد و دولت ژاپن سند تسلیم ژاپن را در دوم سپتامبر امضاء کرد که پایان جنگ جهانی دوم در آسیا بود.

در سال پایانی جنگ جهانی دوم، متفقین جنگ جهانی دوم برای یک عملیات سقوط پرهزینه آماده شدند. پیش از این اقدام، بمباران متعارف و و بمباران آتش‌زا انجام شد که ۶۴ شهر ژاپن را ویران کرد، که شامل عملیات بمباران توکیو نیز بود. پس از به پایان رسیدن جنگ در جبهه اروپایی جنگ جهانی دوم، قرارداد تسلیم آلمان در ۸ مه ۱۹۴۵ امضا شد، و متفقین پس از آن تمام توجه خود را به جنگ اقیانوس آرام معطوف کردند. تا ژوئیه ۱۹۴۵، متفقین توسط پروژه منهتن دو نوع بمب اتمی تولید کرده بودند «پسر کوچک»، نوعی سلاح شکافت هسته‌ای از نوع تفنگی با اورانیوم غنی‌شده، و «مرد چاق» نوعی سلاح هسته‌ای با استفاده از پلوتونیم و انفجار داخلی. بخشی از نیروی هوایی نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا به نام «گروه کامپوزیت ۵۰۹» که با نسخه تخصصی سیلورپلیت بوئینگ بی-۲۹ سوپرفورترس آموزش دیده و مجهز شده بودند، در تینیان در جزایر ماریانا مستقر شدند. متفقین در ۲۶ ژوئیه ۱۹۴۵ خواستار تسلیم بی‌قیدوشرط نیروهای مسلح امپراتوری ژاپن در اعلامیه پوتسدام شدند، که جایگزین «تخریب فوری و مطلق» بود. دولت ژاپن این اولتیماتوم را نادیده گرفت.

موافقت بریتانیا برای بمباران اتمی، مطابق با توافق کبک الزامی بود و کسب شد. در ۲۵ ژوئیه ژنرال توماس تی. هندی، رئیس ستاد نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا، دستورهایی برای استفاده از بمب‌های اتمی در هیروشیما، کیوشوی شمالی، نیگاتا و ناگاساکی، صادر کرد. این اهداف به این دلیل انتخاب شدند که مناطق شهری بزرگی بودند که تأسیسات نظامی قابل توجهی نیز در خود جای داده بودند. در ۶ اوت، پسر کوچک بر روی هیروشیما انداخته شد. سه روز بعد، مرد چاق بر روی ناگاساکی انداخته شد. طی دو تا چهار ماه بعد، تأثیرات بمباران اتمی موجب مرگ، ۹۰٬۰۰۰ تا ۱۶۶٬۰۰۰ نفر در هیروشیما و ۶۰٬۰۰۰ تا ۸۰٬۰۰۰ نفر در ناگاساکی شد. تقریباً نیمی از مرگ و میرها در روز اول اتفاق افتاد. تا ماه‌ها پس از آن، بسیاری از مردم بر اثر سوختگی، مسمومیت پرتوی و سایر جراحات، که با بیماری و سوء تغذیه تشدید شده بود، جان خود را از دست می‌دادند. با وجود پادگان نظامی قابل توجه هیروشیما، که تخمین زده می‌شود ۲۴٬۰۰۰ سرباز داشته باشد، حدود ۹۰٪ از کشته‌شدگان غیرنظامی بودند.

محققان به‌طور گسترده تأثیرات این بمباران‌ها را بر شخصیت اجتماعی و سیاسی تاریخ جهان پس از آن و فرهنگ عامه مطالعه کرده‌اند، و هنوز بحث و جدل در مورد بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی در مورد توجیه اخلاقی و قانونی این بمباران‌ها و همچنین پیامدهای ژئوپلیتیکی آنها، به ویژه با توجه به زمینه جنگ سرد، وجود دارد. حامیان استدلال می‌کنند که بمباران‌های اتمی برای پایان دادن به جنگ با حداقل تلفات ضروری بود و در نهایت از تلفات بیشتر در هر دو طرف جلوگیری کرد، و همچنین ادعا می‌کنند که نمایش سلاح‌های اتمی، صلح طولانی را از ترس جلوگیری از جنگ هسته‌ای ایجاد کرد. در مقابل، منتقدان استدلال می‌کنند که این بمباران‌ها برای پایان جنگ غیرضروری و نوعی جنایت جنگی بودند که پیامدهای اخلاقی و معنوی را به همراه داشتند و همچنین ادعا می‌کنند که استفاده آینده از سلاح‌های اتمی محتمل‌تر از حد انتظار است و می‌تواند منجر به هولوکاست هسته‌ای شود.

پس‌زمینه

جنگ اقیانوس آرام

مقاله‌های اصلی: جنگ اقیانوس آرام و ژاپن در جنگ جهانی دوم

وضعیت جنگ اقیانوس آرام در ۱ اوت ۱۹۴۵.
    سفید و سبز: مناطق تحت کنترل ژاپن
      قرمز: مناطق تحت کنترل متفقین
  خاکستری: مناطق تحت کنترل اتحاد جماهیر شوروی (بی‌طرف)

در سال ۱۹۴۵، جنگ اقیانوس آرام بین امپراتوری ژاپن و متفقین جنگ جهانی دوم وارد چهارمین سال خود شد. اکثر واحدهای نظامی ژاپن به شدت جنگیدند و تضمین کردند که پیروزی متفقین با هزینه هنگفتی به دست خواهد آمد. از ۱٫۲۵ میلیون تلفات جنگی که در مجموع ایالات متحده در طی جنگ جهانی دوم، شامل پرسنل نظامی کشته‌شده در نبرد و مجروح در جنگ متحمل شد، نزدیک به یک میلیون تلفات در آخرین سال جنگ، از ژوئن ۱۹۴۴ تا ژوئن ۱۹۴۵، رخ داد. در دسامبر ۱۹۴۴، تلفات نبردهای آمریکایی در نتیجه حمله آلمان به آردن به بالاترین حد خود در هر ماه، یعنی ۸۸٬۰۰۰ نفر، رسید. رئیس‌جمهور فرانکلین دلانو روزولت که نگران خسارات وارده بود، پیشنهاد استفاده از بمب‌های اتمی در اسرع وقت علیه آلمان را داد، اما مطلع شد که برای به کار بردن اولین سلاح‌های اتمی هنوز چندین ماه وقت نیاز است. ذخایر نیروی انسانی آمریکا رو به اتمام بود. تعویق خدمت برای گروه‌هایی مانند کارگران کشاورزی تشدید شد و بررسی‌هایی در مورد به خدمت گرفتن زنان انجام شد. در همان زمان، مردم از جنگ خسته شده بودند و خواستار بازگشت سربازان با سابقه خدمت به خانه بودند.

در اقیانوس آرام، متفقین به فیلیپین بازگشتند، برمه را بازپس گرفتند و به بورنئو حمله کردند و حملاتی برای کاهش نیروهای ژاپنی باقی مانده در بوگنویل، گینه نو و فیلیپین انجام دادند. در آوریل ۱۹۴۵، نیروهای آمریکایی در اوکیناوا پیاده شدند، جایی که نبردهای سنگین تا ژوئن ادامه یافت. در طول مسیر، نسبت تلفات ژاپنی‌ها به آمریکایی‌ها از پنج به یک در فیلیپین به دو به یک در اوکیناوا کاهش یافت. اگرچه برخی از سربازان ژاپنی به اسارت گرفته شدند بودند، اما اکثر آنها تا زمان کشته شدن یا ارتکاب خودکشی جنگیدند. نزدیک به ۹۹ درصد از ۲۱٬۰۰۰ مدافع نبرد ایوو جیما کشته شدند. از ۱۱۷٬۰۰۰ سرباز اوکیناوا و ژاپنی که از آوریل تا ژوئن ۱۹۴۵ از جزیره اوکیناوا دفاع می‌کردند، ۹۴ درصد کشته شدند؛ ۷٬۴۰۱ سرباز ژاپنی تسلیم شدند که تعداد بی‌سابقه‌ای است.

با پیشروی متفقین به سمت ژاپن، شرایط برای مردم ژاپن به‌طور پیوسته بدتر شد. ناوگان تجاری ژاپن از ۵٬۲۵۰٬۰۰۰ تن در سال ۱۹۴۱ به ۱٬۵۶۰٬۰۰۰ تن در مارس ۱۹۴۵ و ۵۵۷٬۰۰۰ تن در اوت ۱۹۴۵ کاهش یافت. کمبود مواد اولیه، اقتصاد جنگی ژاپن را پس از اواسط سال ۱۹۴۴ به شدت رو به زوال گذاشت. اقتصاد غیرنظامی که در طول جنگ به آرامی رو به وخامت گذاشته بود، تا اواسط سال ۱۹۴۵ به سطوح فاجعه‌باری رسید. از دست دادن کشتیرانی، ناوگان ماهیگیری را نیز تحت تأثیر قرار داد و صید سال ۱۹۴۵ تنها ۲۲ درصد از صید سال ۱۹۴۱ بود. برداشت برنج در سال ۱۹۴۵ بدترین وضعیت از سال ۱۹۰۹ بود و گرسنگی و سوء تغذیه شیوع پیدا کرد. تولید صنعتی ایالات متحده به‌طور چشمگیری از ژاپن برتر بود. تا سال ۱۹۴۳، ایالات متحده تقریباً ۱۰۰٬۰۰۰ هواپیما در سال تولید می‌کرد، در حالی که ژاپن در کل جنگ ۷۰٬۰۰۰ هواپیما تولید کرده بود. در فوریه ۱۹۴۵، شاهزاده فومیمارو کونوئه به امپراتور هیروهیتو توصیه کرد که شکست اجتناب‌ناپذیر است و از او خواست که از سلطنت کناره‌گیری کند.

آمادگی برای حمله به ژاپن

مقالهٔ اصلی: عملیات سقوط

پروپاگاندای آمریکا در جنگ جهانی دوم که عمو سام را در حال آماده‌سازی مردم برای حمله به ژاپن پس از پایان جنگ با آلمان و ایتالیا نشان می‌دهد.

حتی قبل از تسلیم آلمان نازی (روز پیروزی در اروپا) در ۸ مه ۱۹۴۵، برنامه‌هایی برای بزرگ‌ترین عملیات جنگ اقیانوس آرام، به نام عملیات سقوط جهت حمله متفقین به ژاپن، در حال انجام بود. این عملیات دارای دو بخش بود: یک بخش «عملیات المپیک» نام داشت که قرار بود در اکتبر ۱۹۴۵ آغاز شود و شامل مجموعه‌ای از عملیات‌های پیاده شدن توسط ارتش ششم ایالات متحده آمریکا بود که قصد داشت یک سوم جنوبی‌ترین جزیره اصلی ژاپن، کیوشو، را تصرف کند. بخش دیگر قرار بود به نام «عملیات تاج» در مارس ۱۹۴۶، دنبال شود که در طی آن قرار بود دشت کانتو، در نزدیکی توکیو در جزیره اصلی هونشو ژاپنی توسط ارتش هشتم ایالات متحده آمریکا و ارتش دهم ایالات متحده آمریکا و همچنین سپاه کشورهای مشترک‌المنافع، متشکل از لشکرهای استرالیا، بریتانیا و کانادا تصرف شود. تاریخ تعیین‌شده به این دلیل انتخاب شده بود که عملیات المپیک بتواند به اهداف خود برسد، نیروها از اروپا به این منطقه منتقل شوند و زمستان ژاپن سپری شود.

جغرافیای ژاپن این طرح تهاجمی را برای ژاپنی‌ها نیز آشکار ساخت. آنها توانستند نقشه‌های تهاجم متفقین را به‌طور دقیق پیش‌بینی کنند و بنابراین نقشه دفاعی خود، عملیات کتسوگو، را بر اساس آن تنظیم کردند. ژاپنی‌ها با وجود نیروی ذخیره کم، یک دفاع تمام عیار از کیوشو را برنامه‌ریزی کردند. در مجموع، ۲٫۳ میلیون نیروی زمینی امپراتوری ژاپن سرباز آماده دفاع از جزایر خودی بودند که توسط یک سپاه شبه‌نظامی داوطلب ۲۸ میلیون نفری پشتیبانی می‌شدند. پیش‌بینی تلفات بسیار متفاوت، اما بسیار بالا بود. معاون رئیس ستاد کل نیروی دریایی امپراتوری ژاپن، دریاسالار اونیشی تاکیجیرو مرگ ۲۰ میلیون ژاپنی را پیش‌بینی کرده بود.

آمریکایی‌ها از افزایش نیروهای ژاپنی که دقیقاً از طریق اطلاعات اولترا ردیابی شده بود، نگران بودند. در ۱۵ ژوئن ۱۹۴۵، مطالعه‌ای توسط کمیته مشترک طرح‌های جنگی با تکیه بر تجربه نبرد لیته، تخمین زد شده بود که عملیات سقوط منجر به تلفات ۱۳۲٬۵۰۰ تا ۲۲۰٬۰۰۰ آمریکایی خواهد شد، و تعداد کشته‌ها و مفقودان آمریکایی بین ۲۷٬۵۰۰ تا ۵۰٬۰۰۰ نفر خواهد بود. وزیر جنگ ایالات متحده آمریکا هنری استیمسون مطالعه در این زمینه را به کوینسی رایت و ویلیام شاکلی سپرد که تخمین زدند متفقین مهاجم بین ۱٫۷ تا ۴ میلیون تلفات متحمل خواهند شد که از این تعداد بین ۴۰۰٬۰۰۰ تا ۸۰۰٬۰۰۰ نفر کشته خواهند شد، در حالی که تلفات ژاپنی‌ها حدود ۵ تا ۱۰ میلیون نفر تخمین زده شد. در جلسه‌ای با رئیس‌جمهور و فرماندهان در ۱۸ ژوئن ۱۹۴۵، ژنرال جرج مارشال اظهار داشت که «دلیلی وجود دارد که باور کنیم» هزینه ۳۰ روز اول از هزینه نبرد جزیره لوزون در فیلیپین بیشتر نخواهد بود. علاوه بر این، با توجه به اینکه ژاپنی‌ها به دلیل حمله به سرزمین اصلی‌شان «ناامید» می‌شدند، مارشال گمان می‌کرد که ورود شوروی به جنگ ممکن است «اقدام قاطع» مورد نیاز به عنوان «[اهرم فشار] نهایی برای تسلیم آنها» باشد.

مارشال شروع به بررسی استفاده از سلاحی کرد که «به راحتی در دسترس بود و مطمئناً می‌توانست هزینه جان آمریکایی‌ها را کاهش دهد»: یعنی جنگ شیمیایی (گاز سمی). مقادیری فسژن، گاز خردل، گاز اشک‌آور و سیانوژن کلرید از انبارهای موجود در استرالیا و گینه نو در آماده‌سازی برای عملیات المپیک به جزیره لوزون در فیلیپین منتقل شدند و مک‌آرتور اطمینان حاصل کرد که واحدهای سپاه شیمیایی برای استفاده از آنها آموزش دیده‌اند. همچنین استفاده از سلاح‌های بیولوژیکی نیز مورد توجه قرار گرفت.

حملات هوایی به ژاپن

مقالهٔ اصلی: حملات هوایی به ژاپن

یک بمب‌افکن بی-۲۹ بر فراز اوساکا در ۱ ژوئن ۱۹۴۵

در حالی که ایالات متحده قبل از جنگ اقیانوس آرام برنامه‌هایی برای یک عملیات هوایی علیه ژاپن تدوین کرده بود، تصرف پایگاه‌های متفقین در غرب اقیانوس آرام در هفته‌های اول درگیری، منجر به این شد که این عملیات تا اواسط سال ۱۹۴۴ آغاز نشود، این زمانی بود که بوئینگ بی-۲۹ سوپرفورترس دوربرد برای استفاده در نبرد آماده شد. عملیات ماترهورن شامل بمب‌افکن‌های بی-۲۹ مستقر در هند بود که از طریق پایگاه‌های اطراف چنگدو در چین، مجموعه‌ای از حملات را به اهداف استراتژیک در ژاپن انجام می‌دادند. این تلاش نتوانست به اهداف استراتژیکی که برنامه‌ریزان آن در نظر داشتند، دست یابد، که عمدتاً به دلیل مشکلات لجستیکی، مشکلات مکانیکی بمب‌افکن، آسیب‌پذیری پایگاه‌های چینی و برد بسیار زیاد مورد نیاز برای رسیدن به شهرهای کلیدی ژاپن بود.

سرتیپ هیوود اس. هانسل تشخیص داد که گوام، تینیان و سایپان در جزایر ماریانا بهتر است به عنوان پایگاه‌های بی-۲۹ عمل کنند، اما آنها در دست ژاپنی‌ها بودند. استراتژی‌ها برای تطبیق با شرایط جنگ هوایی تغییر داده شدند. و جزایر پالائو و ماریانا در شرق فیلیپین بین ژوئن و اوت ۱۹۴۴ تصرف شدند. پایگاه‌های هوایی توسعه یافتند، و عملیات بی-۲۹ در اکتبر ۱۹۴۴ از جزایر ماریانا آغاز شد. فرماندهی بمب‌افکن بیست و یکم ماموریت‌های خود را علیه ژاپن در ۱۸ نوامبر ۱۹۴۴ آغاز کرد. تلاش‌های اولیه برای بمباران ژاپن از جزایر ماریانا به همان اندازه بی‌اثر بود که بمب‌افکن‌های بی-۲۹ مستقر در چین بی‌اثر بودند. سرتیپ هانسل به انجام به اصطلاح بمباران دقیق در ارتفاع بالا، با هدف قرار دادن صنایع کلیدی و شبکه‌های حمل و نقل، حتی پس از آنکه این تاکتیک‌ها نتایج قابل قبولی به همراه نداشتند، ادامه داد. این تلاش‌ها به دلیل مشکلات لجستیکی با موقعیت دورافتاده، مشکلات فنی با هواپیماهای جدید و پیشرفته، شرایط نامساعد جوی و اقدامات دشمن ناموفق بود.

«عملیات خانه ملاقات» بمباران توکیو در شب ۹–۱۰ مارس ۱۹۴۵، مرگبارترین حمله هوایی تاریخ بود، با مساحت آتش‌سوزی بیشتر و خسارت جانی بیشتر نسبت به هر یک از بمباران‌های اتمی هیروشیما یا ناگاساکی.

جانشین هانسل، سرلشکر کرتیس له‌می، فرماندهی را در ژانویه ۱۹۴۵ به عهده گرفت و در ابتدا به استفاده از تاکتیک‌های دقیق بمباران ادامه داد که به همان اندازه نتایج نامطلوبی داشت. این حملات در ابتدا تأسیسات صنعتی کلیدی را هدف قرار می‌دادند، اما بخش عمده‌ای از فرایند تولید ژاپن در کارگاه‌های کوچک و خانه‌های شخصی انجام می‌شد. تحت فشار ستاد فرماندهی نیروی هوایی ارتش ایالات متحده در واشینگتن، کرتیس له‌می تاکتیک‌ها را تغییر داد و تصمیم گرفت که حملات آتش‌زا سطح پایین علیه شهرهای ژاپن تنها راه نابودی قابلیت‌های تولیدی آنها است و از بمباران دقیق به بمباران منطقه‌ای با بمب‌های آتش‌زا روی آورد. مانند اکثر بمباران راهبردی در جریان جنگ جهانی دوم، هدف از حمله هوایی علیه ژاپن، نابودی صنایع جنگی دشمن، کشتن یا معلول کردن کارمندان غیرنظامی این صنایع و تضعیف روحیه غیرنظامیان بود.

در طول شش ماه بعد، فرماندهی بمب‌افکن‌های بیست و یکم تحت فرماندهی کرتیس له‌می، ۶۴ شهر ژاپن را بمباران آتش‌زا کرد. بمباران توکیو، با نام رمز «عملیات خانه ملاقات»، در ۹ و ۱۰ مارس، منجر به کشته شدن حدود ۱۰۰٬۰۰۰ نفر و تخریب ۴۱ کیلومتر مربع از شهر و ۲۶۷٬۰۰۰ ساختمان در یک شب شد. این مرگبارترین حمله بمباران جنگ بود که در آن ۲۰ فروند بی-۲۹ توسط توپخانه ضدهوایی و جنگنده‌ها سرنگون شدند. تا ماه مه، ۷۵ درصد از بمب‌های پرتاب شده، بمب‌های آتش‌زا بودند که برای سوزاندن «شهرهای کاغذی» ژاپن طراحی شده بودند. تا اواسط ژوئن، شش شهر بزرگ ژاپن ویران شده بودند. پایان نبرد اوکیناوا در آن ماه، فرودگاه‌هایی را فراهم کرد که بیش از پیش به سرزمین اصلی ژاپن نزدیک بودند و به عملیات بمباران‌ها اجازه دادند تا بیشتر تشدید شوند. هواپیماهایی که از ناوهای هواپیمابر متفقین و جزایر ریوکیو پرواز می‌کردند، همچنین در طول سال ۱۹۴۵ به‌طور منظم اهدافی را در ژاپن در آماده‌سازی برای عملیات سقوط بمباران می‌کردند. بمباران آتش‌زا به شهرهای کوچک‌تر با جمعیت ۶۰٬۰۰۰ تا ۳۵۰٬۰۰۰ نفر تغییر یافت. به گفتهٔ تاناکا یوکی، ایالات متحده بیش از صد شهر و شهرستان ژاپنی را با بمب آتش‌زا بمباران کرد.

ارتش ژاپن قادر به متوقف کردن حملات متفقین نبود و آمادگی‌های دفاع مدنی این کشور ناکافی بود. جنگنده‌ها و توپ‌های ضدهوایی ژاپنی در درگیری با بمب‌افکن‌هایی که در ارتفاع بالا پرواز می‌کردند، مشکل داشتند. از آوریل ۱۹۴۵، رهگیرهای ژاپنی همچنین مجبور بودند با اسکورت‌های جنگنده آمریکایی مستقر در ایوو جیما و اوکیناوا روبرو شوند. در آن ماه، سرویس هوایی ارتش امپراتوری ژاپن و خدمات هوایی نیروی دریایی امپراتوری ژاپن تلاش برای رهگیری حملات هوایی را متوقف کردند تا هواپیماهای جنگنده را برای مقابله با تهاجم مورد انتظار حفظ کنند. تا اواسط سال ۱۹۴۵، ژاپنی‌ها فقط گاهی برای رهگیری هواپیماهای شناسایی بی-۲۹ بر فراز کشور، هواپیماهای خود را به پرواز درمی‌آوردند تا در مصرف سوخت صرفه‌جویی کنند. در ژوئیه ۱۹۴۵، ژاپنی‌ها ۱۳۷٬۸۰۰٬۰۰۰ لیتر (۱٬۱۵۶٬۰۰۰ بشکه آمریکایی) از بنزین هوایی را برای حمله به ژاپن ذخیره داشتند. حدود ۷۲٬۰۰۰٬۰۰۰ لیتر (۶۰۴٬۰۰۰ بشکه آمریکایی) در آوریل، مه و ژوئن ۱۹۴۵ در منطقه جزایر اصلی مصرف شده بود. در حالی که ارتش ژاپن تصمیم گرفت حملات به بمب‌افکن‌های متفقین را از اواخر ژوئن از سر بگیرد، در این زمان تعداد جنگنده‌های عملیاتی برای این تغییر تاکتیک بسیار کم بود و نمی‌توانست مانع حملات هوایی متفقین شود.

توسعه بمب اتمی

مقالهٔ اصلی: پروژه منهتن

لسلی گرووز، کارگردان پروژه منهتن، با نقشه خاور دور

کشف شکافت هسته‌ای در سال ۱۹۳۸، توسعه بمب اتمی را به یک احتمال نظری تبدیل کرد. ترس از اینکه برنامه بمب اتمی آلمان ابتدا سلاح‌های اتمی را توسعه دهد، به ویژه در میان دانشمندانی که از آلمان نازی و دیگر کشورهای فاشیستی پناهنده شده بودند، در نامه اینشتین–زیلارد به روزولت در سال ۱۹۳۹ بیان شد. این امر باعث تحقیقات اولیه در ایالات متحده در اواخر سال ۱۹۳۹ شد. پیشرفت تا زمان رسیدن گزارش کمیته ام آ یو دی بریتانیا در اواخر سال ۱۹۴۱ کند بود، که نشان می‌داد برای ساخت بمب، تنها به ۵ تا ۱۰ کیلوگرم ایزوتوپی خالص اورانیوم-۲۳۵ به جای چندین تن اورانیوم طبیعی و یک آرام‌کننده نوترون مانند آب سنگین نیاز است. در نتیجه، کار ابتدا به عنوان یک برنامه آزمایشی و در نهایت با توافق روزولت برای واگذاری کار به سپاه مهندسی نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا برای ساخت تأسیسات تولیدی لازم برای تولید اورانیوم-۲۳۵ و پلوتونیوم-۲۳۹ تسریع شد. این کار در منطقه مهندسی منهتن که به تازگی ایجاد شده بود، تثبیت شد. بیشتر به عنوان پروژه منهتن شناخته می‌شود و در نهایت تحت هدایت سرلشکر لسلی گرووز درآمد.

کار پروژه منهتن در ده‌ها سایت در سراسر ایالات متحده و حتی برخی در خارج از مرزهای آن انجام شد. در نهایت بیش از ۲ میلیارد دلار آمریکا (معادل حدود $۲۳ billion in ۲۰۲۱) هزینه داشت و در اوج خود بیش از ۱۲۵٬۰۰۰ نفر را به‌طور همزمان استخدام کرد. سرلشکر لسلی گرووز، جی. رابرت اوپنهایمر را برای سازماندهی و رهبری پروژه Y در نیومکزیکو، جایی که کار طراحی بمب انجام می‌شد، منصوب کرد. در نهایت دو نوع بمب مختلف توسعه داده شد:

1. سلاح شکافت هسته‌ای از نوع تفنگی که از اورانیوم-۲۳۵ استفاده می‌کرد، به نام پسر کوچک
2. و یک سلاح پیچیده‌تر سلاح هسته‌ای از نوع انفجار داخلی که از پلوتونیوم ۲۳۹ استفاده می‌کرد، به نام مرد چاق.

در آن زمان یک برنامه جنگ‌افزار هسته‌ای ژاپن وجود داشت، اما فاقد منابع انسانی، معدنی و مالی پروژه منهتن بود و هرگز پیشرفت چندانی در جهت ساخت بمب اتمی نداشت.

آماده‌سازی

سازماندهی و آموزش

«سرداران مشترک تینیان»: کاپیتان ویلیام استرلینگ پارسونز (سمت چپ)، دریابان ویلیام آر. پورنل (مرکز) و سرتیپ توماس فارل

گروه کامپوزیت ۵۰۹ در ۹ دسامبر ۱۹۴۴ تشکیل شد و در ۱۷ دسامبر ۱۹۴۴ در پایگاه نیروی هوایی ونداور در یوتا، با فرمان سرهنگ پال تیبتس شروع به کار کرد. تیبتس مأمور سازماندهی و فرماندهی یک گروه رزمی برای توسعه ابزارهای پرتاب سلاح اتمی علیه اهدافی در آلمان و ژاپن شد. از آنجا که اسکادران‌های پروازی این گروه شامل هواپیماهای بمب‌افکن و ترابری بودند، این گروه به عنوان یک واحد «مرکب» به جای یک واحد «بمباران» تعیین شد. از آنجائیکه پایگاه ونداور دور افتاده بود، پال تیبتس، این مکان را برای پایگاه آموزشی خود انتخاب کرد. دو پایگاه گریت بند (کانزاس) و مانتین هوم (آیداهو) گزینه‌های دیگر او برای آموزش بودند. تا ۱۴ اوت ۱۹۴۵، هر بمب‌افکن حداقل ۵۰ پرتاب آزمایشی بمب‌های کدو تنبل بی‌اثر یا متعارف را انجام داد و جزایر اطراف تینیان در اقیانوس آرام و بعداً جزایر اصلی ژاپن را هدف قرار دادند. برخی از ماموریت‌های بر فراز ژاپن توسط بمب‌افکن‌های تکی بدون اسکورت با یک محموله انجام می‌شد تا ژاپنی‌ها به این الگو عادت کنند. آنها همچنین عملیات واقعی بمباران اتمی، از جمله جهت ورود و خروج با توجه به باد را شبیه‌سازی کردند. خود تیبتس در بیشتر ماموریت‌ها از پرواز بر فراز ژاپن منع شد، زیرا می‌ترسید که دستگیر و بازجویی شود. در ۵ آوریل ۱۹۴۵، اسم رمز «عملیات مرکزی» نامیده شد. این در حالی بود که افسر مسئول نامگذاری آن در بخش عملیات وزارت جنگ اجازه نداشت از جزئیات آن مطلع شود. اولین بمباران بعداً با نام رمز «عملیات مرکزی ۱» و دومین بمباران «عملیات مرکزی ۲» نامگذاری شد.

گروه مرکب ۵۰۹ دارای نیروی مجاز ۲۲۵ افسر و ۱۵۴۲ سرباز وظیفه بود که تقریباً همه آنها در نهایت به تینیان اعزام شدند. علاوه بر نیروی مجاز، ۵۱ پرسنل نظامی و غیرنظامی از پروژه آلبرتا نیز، که به عنوان اولین دسته فنی شناخته می‌شوند، به تینیان ملحق شدند. اسکادران بمباران ۳۹۳ گروه کامپوزیت ۵۰۹، به ۱۵ فروند بمب‌افکن سیلورپلیت بی-۲۹ مجهز بود. این هواپیماها به‌طور ویژه برای حمل سلاح‌های هسته‌ای سازگار شده بودند و به موتورهای تزریق سوخت، پروانه‌های کرتیس الکتریک معکوس‌سازی رانش، محرک‌های پنوماتیکی برای باز و بسته شدن سریع درب‌های محفظه بمب و سایر پیشرفت‌ها مجهز بودند.

رده پشتیبانی زمینی گروه کامپوزیت ۵۰۹ در ۲۶ آوریل ۱۹۴۵ با راه‌آهن به بندرگاه خود در سیاتل، واشینگتن، منتقل شد. در ۶ مه، عناصر پشتیبانی با ناو اس‌اس کیپ ویکتوری به سمت ماریانا حرکت کردند، در حالی که تجهیزات گروه با کشتی دیگری به نام اس‌اس امیل برلینر حمل می‌شد. ناو کیپ ویکتوری توقف‌های کوتاهی در بندر هونولولو و انوتاک در اقیانوس آرام داشت، اما به مسافران اجازه ترک منطقه اسکله داده نشد. یک گروه پیشرو از رده هوایی، متشکل از ۲۹ افسر و ۶۱ سرباز وظیفه، بین ۱۵ تا ۲۲ مه با هواپیمای سی-۵۴ به پایگاه هوایی نورث‌فیلد در تینیان پرواز کردند. همچنین دو نماینده از واشینگتن، دی سی، سرتیپ توماس فارل، معاون فرمانده پروژه منهتن، و دریابان ویلیام آر. پورنل از کمیته سیاست نظامی، حضور داشتند که برای تصمیم‌گیری در مورد مسائل مهم سیاسی در محل حاضر بودند. آنها به همراه کاپیتان ویلیام استرلینگ پارسونز، فرمانده پروژه آلبرتا، به عنوان «سرداران مشترک تینیان» شناخته شدند.

انتخاب اهداف

نقشه ژاپن و جزایر ماریانا که مسیرهای حملات را نشان می‌دهد. این مأموریت از ۶ تا ۹ اوت ادامه داشت و هیروشیما، ناگاساکی و کوکورا به نمایش گذاشته شده‌اند.

در آوریل ۱۹۴۵، جرج مارشال از لسلی گرووز تا اهداف مشخصی را برای بمباران معرفی کند تا توسط خودش و هنری استیمسون تأیید نهایی شود. گرووز یک کمیته هدف را به ریاست خود تشکیل داد که شامل فارل، سرگرد جان آ. دری، سرهنگ ویلیام پی. فیشر، جویس سی. استیرنز و دیوید ام دینسون از نیروی هوایی نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا و دانشمندان جان فون نویمان، رابرت آر ویلسون و ویلیام جرج پنی از پروژه منهتن بودند. کمیته هدف یک بار در ۲۷ آوریل در واشینگتن تشکیل جلسه داد. بار دیگر در در ۱۰ مه، در لس آلاموس توانست با دانشمندان و تکنسین‌های آنجا صحبت کند. و سرانجام در ۲۸ مه در واشینگتن جایی که پال تیبتس تو فرمانده فردریک اشورث از پروژه آلبرتا، و مشاور علمی پروژه منهتن، ریچارد سی تولمان توجیه شدند.

کمیته هدف پنج هدف را نامزد کرد:

1. کوکورا (اکنون کیتاکیوشو، فوکوئوکا)، محل یکی از بزرگ‌ترین کارخانه‌های مهمات ژاپن.
2. هیروشیما، بندرگاه و مرکز صنعتی که محل یک مقر اصلی نظامی بود.
3. یوکوهاما، یک مرکز شهری برای ساخت هواپیما، ماشین‌ابزار، اسکله، تجهیزات الکتریکی و پالایشگاه‌های نفت.
4. نیگاتا، بندری با تأسیسات صنعتی از جمله کارخانه‌های فولاد و آلومینیوم و یک پالایشگاه نفت.
5. کیوتو، یک مرکز صنعتی بزرگ.

انتخاب هدف تابع معیارهای زیر بود:

• پهنای هدف بزرگتر از ۴٫۸ کیلومتر (۳ مایل) بود و هدف مهمی در یک شهر بزرگ محسوب می‌شد.
• موج انفجار آسیب مؤثری ایجاد می‌کرد.
• بعید بود که هدف تا اوت ۱۹۴۵ مورد حمله قرار گیرد.

این شهرها در طول بمباران‌های شبانه عمدتاً دست‌نخورده بودند و نیروی هوایی ارتش موافقت کرد که آنها را از فهرست اهداف حذف کند تا ارزیابی دقیقی از خسارات ناشی از بمب‌های اتمی انجام شود. هیروشیما به عنوان «یک انبار مهم ارتش و بندرگاه در وسط یک منطقه صنعتی شهری» توصیف شد. این شهر یک هدف راداری خوب است و به اندازه‌ای بزرگ است که بخش بزرگی از شهر می‌تواند به‌طور گسترده آسیب ببیند. تپه‌های مجاور وجود دارند که احتمالاً اثر تمرکز ایجاد می‌کنند که آسیب انفجار را به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد. رودخانه‌ها، این شهر هدف خوبی برای تسلیحات آتش‌زا نیست.

کمیته هدف‌گیری اظهار داشت که «توافق شد که عوامل روانی در انتخاب هدف از اهمیت بالایی برخوردار هستند. دو جنبه از این امر عبارتند از جنبه نخست: به دست آوردن بیشترین تأثیر روانی علیه ژاپن و جنبه دوم: «ایجاد نمونه‌ای از استفاده اولیه که به اندازه کافی چشمگیر باشد تا به این وسیله هنگام انتشار عمومی، اهمیت آن در سطح بین‌المللی به رسمیت شناخته شود.»  ... «کیوتو این مزیت را دارد که مردم آن بسیار باهوش‌تر هستند و از این رو بهتر می‌توانند اهمیت سلاح را درک کنند. هیروشیما این مزیت را دارد که به اندازه‌ای بزرگ است و امکان تمرکز به دلیل وجود کوه‌های اطراف وجود دارد و بخش بزرگی از شهر را می‌توان نابود کرد. کاخ امپراتور در توکیو شهرت بیشتری نسبت به هر هدف دیگری دارد اما کمترین ارزش استراتژیک را دارد.»

به اشتباه گفته شده بود که ادوین او. ریشاور، کارشناس ژاپنی برای سپاه اطلاعات نظامی، از بمباران کیوتو جلوگیری کرده است. ریشاور در زندگینامه خود به‌طور خاص این ادعا را رد کرد:

... تنها کسی که شایسته اعتبار برای نجات کیوتو از نابودی است، هنری استیمسون، وزیر جنگ وقت، است که از زمان ماه عسلش در آنجا، کیوتو را از چند دهه قبل می‌شناخت و تحسین می‌کرد.

منابع موجود نشان می‌دهند که اگرچه استیمسون (وزیر جنگ ایالات متحده آمریکا از ۱۰ ژوئیه ۱۹۴۰ تا ۲۱ سپتامبر ۱۹۴۵) شخصاً با کیوتو آشنا بود، اما این آشنایی نتیجه بازدیدی بود که دهه‌ها پس از ازدواجش انجام شد، نه به این دلیل که ماه عسلش را در آنجا گذرانده بود. در ۳۰ مه، استیمسون از گرووز خواست تا کیوتو را به دلیل اهمیت تاریخی، مذهبی و فرهنگی آن از فهرست اهداف حذف کند، اما گرووز به اهمیت نظامی و صنعتی آن اشاره کرد. سپس استیمسون در این مورد با رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا هری ترومن تماس گرفت. ترومن با استیمسون موافقت کرد و کیوتو موقتاً از فهرست اهداف حذف شد. گرووز در ماه ژوئیه تلاش کرد کیوتو را به فهرست اهداف بازگرداند، اما استیمسون همچنان بر سر حرف خود ماند. در ۲۵ ژوئیه، ناگاساکی به جای کیوتو در فهرست اهداف قرار گرفت. این یک بندر نظامی بزرگ، یکی از بزرگ‌ترین مراکز کشتی‌سازی و تعمیر ژاپن و تولیدکننده مهم مهمات دریایی بود.

پیشنهاد نمایش

در اوایل ماه مه ۱۹۴۵، استیمسون کمیته موقت را به اصرار رهبران پروژه منهتن و با تأیید ترومن برای مشاوره در مورد امور مربوط به فناوری ایجاد کرد. آنها توافق کردند که بمب اتمی (۱) در اولین فرصت علیه ژاپن، (۲) بدون هشدار ویژه و (۳) بر روی «هدف دوگانه» تأسیسات نظامی احاطه شده توسط ساختمان‌های دیگر مستعد آسیب استفاده شود.

در طول جلسات ۳۱ مه و ۱ ژوئن، فیزیک‌دان آمریکایی، ارنست لارنس پیشنهاد داده بود که به ژاپنی‌ها یک نمایش غیرجنگی از بمب اتمی نشان داده شود. آرتور هالی کامپتون بعداً به یاد آورد که:

بدیهی بود که همه به حیله‌گری مشکوک می‌شوند. اگر بمبی با اطلاع قبلی در ژاپن منفجر می‌شد، نیروی هوایی ژاپن هنوز برای ایجاد اختلال جدی توانایی داشت. بمب اتمی وسیله‌ای پیچیده بود که هنوز در مرحله توسعه بود. عملکرد آن به هیچ وجه عادی نبود. اگر در طول تنظیمات نهایی بمب، مدافعان ژاپنی حمله می‌کردند، یک حرکت اشتباه می‌توانست به راحتی منجر به نوعی شکست شود. چنین پایانی برای یک نمایش قدرت تبلیغاتی بسیار بدتر از این بود که این تلاش انجام نشده باشد. اکنون مشخص بود که وقتی زمان استفاده از بمب‌ها فرا می‌رسید، فقط یکی از آنها را در دسترس داشتیم و پس از آن بمب‌های دیگر را در فواصل بسیار طولانی به کار می‌گرفتیم. ما نمی‌توانستیم این احتمال را بدهیم که یکی از آنها ممکن است خراب شود. اگر این آزمایش در یک سرزمین بی‌طرف انجام می‌شد، باور اینکه نظامیان مصمم و متعصب ژاپن تحت تأثیر قرار بگیرند، دشوار بود. اگر چنین آزمایش آشکاری ابتدا انجام می‌شد و منجر به تسلیم نمی‌شد، شانس ایجاد شوک غافلگیری که بسیار مؤثر بود، از بین می‌رفت. برعکس، این امر ژاپنی‌ها را آماده می‌کرد تا در صورت امکان در یک حمله اتمی مداخله کنند. اگرچه احتمال نمایشی که جان انسان‌ها را از بین نمی‌برد جذاب بود، اما هیچ‌کس نمی‌توانست راهی را پیشنهاد کند که بتواند آنقدر قدرت قانع‌کنندگی داشته باشد که جنگ را متوقف کند.

احتمال به نمایش گذاشته شدن این بمب بار دیگر در گزارش فرانک که توسط فیزیکدان جیمز فرانک در ۱۱ ژوئن منتشر شد، مطرح شد و هیئت مشاوره علمی گزارش او را در ۱۶ ژوئن رد کرد و گفت: «ما نمی‌توانیم هیچ نمایش فنی که احتمالاً به جنگ پایان دهد، در نظر بگیریم. ما هیچ جایگزین قابل قبولی برای استفاده مستقیم نظامی نمی‌بینیم.» فرانک سپس گزارش را به واشینگتن دی سی برد، جایی که کمیته موقت در ۲۱ ژوئن برای بررسی مجدد نتیجه‌گیری‌های قبلی خود تشکیل جلسه داد. اما مجدداً تأکید کرد که هیچ جایگزینی برای استفاده از بمب بر روی یک هدف نظامی وجود ندارد.

مانند کامپتون، بسیاری از مقام‌ها و دانشمندان آمریکایی استدلال کردند که به نمایش گذاشتن بمب، ارزش شوک حمله اتمی را از بین می‌برد و ژاپنی‌ها می‌توانند مرگبار بودن بمب اتمی را انکار کنند و احتمال تسلیم شدن در این مأموریت را کاهش دهند. اسرای جنگی متفقین ممکن است به محل نمایش منتقل شوند و توسط بمب کشته شوند. آنها همچنین نگران بودند که بمب ممکن است شکست بخورد، زیرا آزمایش ترینیتی توسط یک وسیله ثابت انجام شده بود نه یک بمب هوایی. علاوه بر این، اگرچه بمب‌های بیشتری در حال تولید بودند، اما در آغاز ماه اوت فقط دو بمب در دسترس بودند و هزینه آنها میلیاردها دلار بود، بنابراین استفاده از یکی برای به نمایش گذاشته شدن [عملیات] گران تمام می‌شد.

اعلامیه‌ها

اعلامیه‌های مختلفی در ژاپن پخش شد که در آنها فهرست شهرهایی که قرار بود با بمب‌های آتش‌زا ویران شوند، آمده بود. طرف مقابل اعلام کرد که ممکن است به شهرهای دیگر نیز حمله شود.

برای چندین ماه، ایالات متحده با ریختن بیش از ۶۳ میلیون اعلامیه در سراسر ژاپن، به غیرنظامیان در مورد حملات هوایی احتمالی هشدار داده بود. بسیاری از شهرهای ژاپن از بمباران هوایی آسیب‌های وحشتناکی دیدند؛ برخی از آنها تا ۹۷ درصد تخریب شدند. فرمانده عملیات بمباران استراتژیک علیه ژاپن، کرتیس له‌می فکر می‌کرد که اعلامیه‌ها تأثیر روانی بمباران را افزایش می‌دهند و بدنامی بین‌المللی ناشی از بمباران منطقه‌ای شهرها را کاهش می‌دهد. حتی با وجود این هشدارها، مخالفت با جنگ که توسط ژاپنی‌ها ابراز می‌شد بی‌اثر ماند. به‌طور کلی، ژاپنی‌ها پیام‌ها یا اعلامیه‌ها را واقعی می‌دانستند و بسیاری از آنها تصمیم گرفتند شهرهای بزرگ را ترک کنند. این اعلامیه‌ها چنان نگرانی‌هایی را ایجاد می‌کردند که دولت دستور دستگیری هر کسی را داد که این اعلامیه‌ها را نگهداری می‌کرد. متن اعلامیه‌ها توسط اسرای جنگی اخیر ژاپنی تهیه می‌شد، زیرا تصور می‌شد که بهترین انتخاب «برای جلب توجه هموطنانشان» است.

در جریان آماده‌سازی برای پرتاب بمب اتمی بر روی هیروشیما، هیئت علمی کمیته موقت به رهبری اوپنهایمر، استفاده از بمب نمایشی و هشدار ویژه در مورد بمب اتمی در اعلامیه را رد کرد. این تصمیمات به دلیل عدم اطمینان از انفجار موفقیت‌آمیز و همچنین به دلیل تمایل به حداکثر رساندن جنگ روانی اجرا شدند. هیچ هشداری به هیروشیما داده نشد که قرار است بمب جدید و بسیار مخرب‌تری بر روی این شهر پرتاب شود. منابع مختلف اطلاعات متناقضی در مورد زمان پرتاب آخرین اعلامیه‌ها بر روی هیروشیما قبل از بمب اتمی ارائه دادند. رابرت جی لیفتون نوشت که ۲۷ ژوئیه بوده است، و تئودور اچ. مک‌نلی نوشت که ۳۰ ژوئیه بوده است. تاریخچه نیروی هوایی ایالات متحده اشاره می‌کند که در ۲۷ ژوئیه بر روی یازده شهر اعلامیه پخش شده است، اما هیروشیما یکی از آنها نبود و در ۳۰ ژوئیه هیچ پروازی برای پخش اعلامیه وجود نداشت. پروازهای پخش اعلامیه در ۱ و ۴ اوت انجام شد. در هیروشیما ممکن است در اواخر ژوئیه یا اوایل اوت، اعلامیه پخش شده باشد، زیرا گزارش‌های بازماندگان از تحویل اعلامیه‌ها چند روز قبل از پرتاب بمب اتمی صحبت می‌کند. سه نسخه از یک اعلامیه چاپ شد که در آن فهرست ۱۱ یا ۱۲ شهر هدف بمباران آتش‌زا آمده بود؛ در مجموع ۳۳ شهر فهرست شده بود. متن این اعلامیه به زبان ژاپنی نوشته شده بود: «...  ما نمی‌توانیم قول بدهیم که فقط این شهرها در میان شهرهایی باشند که مورد حمله قرار خواهند گرفت… » هیروشیما فهرست نشده بود.

مشورت با بریتانیا و کانادا

دستور ژنرال توماس تی. هندی به ژنرال کارل اسپاتز که در آن دستور انداختن بمب‌های اتمی داده شده است.

در سال ۱۹۴۳، ایالات متحده و بریتانیا توافق کبک را امضا کردند که تصریح می‌کرد بدون رضایت متقابل از سلاح‌های هسته‌ای علیه کشور دیگری استفاده نخواهد شد؛ بنابراین هنری استیمسون، وزیر جنگ وقت آمریکا، باید اجازه بریتانیا را دریافت می‌کرد. جلسه توافق کبک که شامل یک نماینده کانادا بود، در پنتاگون در ۴ ژوئیه ۱۹۴۵ برگزار شد. فیلد مارشال هنری میتلند ویلسون اعلام کرد که دولت بریتانیا با استفاده از سلاح‌های هسته‌ای علیه ژاپن موافق است، که رسماً به عنوان تصمیم کمیته سیاست ترکیبی ثبت خواهد شد. از آنجایی که انتشار اطلاعات به اشخاص ثالث نیز تحت کنترل توافقنامه کبک بود، بحث سپس به این سمت رفت که چه جزئیات علمی در اعلامیه مطبوعاتی بمباران فاش شود. این جلسه همچنین آنچه را که ترومن می‌تواند به ژوزف استالین، رهبر اتحاد جماهیر شوروی در کنفرانس پوتسدام آتی فاش کند، مورد بررسی قرار گرفت، زیرا این امر نیز به همفکری بریتانیا نیاز داشت.

دستورهای حمله در ۲۵ ژوئیه با امضای ژنرال توماس تی. هندی، سرپرست موقت ستاد، به ژنرال کارل اسپاتز، فرمانده استراتژیک، بمباران راهبردی ژاپن، از آنجایی که جرج مارشال در کنفرانس پوتسدام به همراه ترومن حضور داشت، صادر شد.

1. گروه کامپوزیت ۵۰۹، بیستمین نیروی هوایی، به محض اینکه هوا اجازه بمباران بصری را بدهد، اولین بمب ویژه خود را پس از حدود ۳ اوت ۱۹۴۵ روی یکی از اهداف: هیروشیما، کوکورا، نیگاتا و ناگاساگی پرتاب خواهد کرد. برای حمل پرسنل علمی نظامی و غیرنظامی از وزارت جنگ برای مشاهده و ثبت اثرات انفجار بمب، هواپیماهای اضافی هواپیمای حامل بمب را همراهی خواهند کرد. هواپیماهای مشاهده‌گر چندین مایل از نقطه برخورد بمب فاصله خواهند داشت.
2. بمب‌های اضافی به محض آماده شدن توسط کارکنان پروژه، روی اهداف فوق پرتاب خواهند شد. دستورالعمل‌های بیشتر در مورد اهدافی غیر از موارد ذکر شده در بالا صادر خواهد شد.

در آن روز، ترومن در دفتر خاطرات خود خاطرنشان کرد که:

این سلاح قرار است از الان تا ۱۰ اوت علیه ژاپن استفاده شود. من به وزیر جنگ، آقای استیمسون، گفته‌ام که از آن طوری استفاده کند که اهداف نظامی و سربازان و ملوانان هدف باشند و نه زنان و کودکان. حتی اگر ژاپنی‌ها وحشی، بی‌رحم، سنگدل و متعصب باشند، ما به عنوان رهبر جهان برای رفاه عمومی نمی‌توانیم آن بمب وحشتناک را بر روی پایتخت قدیمی [کیوتو] یا جدید [توکیو] بیندازیم. من و او موافقیم. هدف صرفاً نظامی خواهد بود.

اعلامیه پوتسدام

مقالهٔ اصلی: اعلامیه پوتسدام

موفقیت آزمایش ترینیتی در ژوئیه، در صحرا نیومکزیکو فراتر از انتظارها بود. این بیانیه به عنوان یک اولتیماتوم ارائه شد و بیان داشت که بدون تسلیم، متفقین به ژاپن حمله خواهند کرد و نتیجه این حمله «نابودی اجتناب‌ناپذیر و کامل نیروهای مسلح ژاپن و به همان اندازه ناگزیر ویرانی کامل میهن ژاپنی» خواهد بود. بمب اتمی در این اطلاعیه ذکر نشده بود.

در ۲۸ ژوئیه، روزنامه‌های ژاپنی گزارش دادند که این اعلامیه توسط دولت ژاپن رد شده است. بعدازظهر همان روز، نخست‌وزیر ژاپن کانتارو سوزوکی در یک کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد که اعلامیه پوتسدام چیزی بیش از بازگویی تکراری بیانیه قاهره نیست، و دولت قصد دارد «موکوساتسو» (به معنی نادیده گرفتن) را در پیش بگیرد و ژاپن تا آخر خواهد جنگید. این بیانیه توسط روزنامه‌های ژاپنی و خارجی به عنوان رد آشکار این اعلامیه تلقی شد. امپراتور هیروهیتو، که منتظر پاسخ شوروی به صلح‌طلبی غیرمتعهد ژاپنی بود، هیچ اقدامی برای تغییر موضع دولت انجام نداد. تمایل ژاپن به تسلیم، مشروط به حفظ «کوکوتای» (نهاد امپراتوری و موجودیت سیاسی ملی)، بر عهده گرفتن مسئولیت خلع سلاح توسط ستاد امپراتوری، عدم اشغال مجمع‌الجزایر ژاپن، کشور کره یا جغرافیای تایوان و تفویض مجازات جنایتکاران جنگی به دولت ژاپن بود.

در پوتسدام، ترومن با درخواست وینستون چرچیل موافقت کرد که در زمان پرتاب بمب اتمی، نماینده بریتانیا باشد. ویلیام جرج پنی و کاپیتان گروه لئونارد چشایر به تینیان فرستاده شدند، اما له‌می اجازه نداد که آنها در این مأموریت اتمی همراهی داشته باشند.

بمب‌ها

بمب پسر کوچک، به جز محموله اورانیوم، در اوایل ماه مه ۱۹۴۵ آماده بود. دو جزء اورانیوم ۲۳۵ وجود داشت، یک پرتابه استوانه‌ای توخالی و یک هدف‌گیر استوانه‌ای شکل. پرتابه در ۱۵ ژوئن و هدف‌گیر در ۲۴ ژوئیه تکمیل شد. پرتابه و هشت بمب پیش‌مونتاژ شده (بمب‌های نیمه‌مونتاژ شده بدون باروت و اجزای شکافت‌پذیر) در ۱۶ ژوئیه کارخانه کشتی‌سازی نیروی دریایی هانترز پوینت، کالیفرنیا، را ترک کردند و سوار بر رزم‌ناو یواس‌اس ایندیاناپلیس (سی‌ای-۳۵)، در ۲۶ ژوئیه به تینیان رسیدند. داخل هواپیما جا داده شد و پس از آن در ۳۰ ژوئیه، به همراه فرمانده فرانسیس بیرچ از پروژه آلبرتا، پرواز هوایی انجام شد. این بمب بعدها توسط فیزیکدان هارولد اگنیو، که با هواپیمای همراه پرواز می‌کرد، به عنوان «کاملاً ناامن» توصیف شد؛ زیرا هواپیما معمولاً قبل از پرواز، روی زمین مسلح می‌شد، که کاری فوق‌العاده حساس است؛ در پاسخ به نگرانی‌های ابراز شده توسط گروه کامپوزیت ۵۰۹ در مورد احتمال سقوط یک بمب‌افکن بی-۲۹ در هنگام برخاستن با بمب مسلح، بیرچ طرح پسر کوچک را اصلاح کرد تا یک درپوش جداشدنی را در آن بگنجاند که امکان مسلح کردن بمب در حین پرواز را فراهم می‌کرد.

اولین پیت (سلاح هسته‌ای) به همراه پولونیم-بریلیم آغازگر نوترونی مدوله شده آن، در یک کیف حمل میدان منیزیمی که توسط فیلیپ موریسون برای این منظور طراحی شده بود، تحت حفاظت پیک پروژه آلبرتا رایمر شرایبر حمل شد. منیزیم به این دلیل انتخاب شد که به عنوان بازتابنده نوترون عمل نمی‌کند. هسته موشک در تاریخ ۲۶ ژوئیه توسط یک هواپیمای ترابری داگلاس سی-۵۴ اسکای‌مستر از اسکادران حامل سربازان ۳۲۰ گروه کامپوزیت ۵۰۹، از پایگاه هوایی کرتلند (در نیومکزیکوی آمریکا) حرکت کرد و در تاریخ ۲۸ ژوئیه به پایگاه هوایی نورث‌فیلد در اقیانوس آرام رسید. سه پیش مونتاژ موشک مرد چاق با قابلیت انفجار بالا، با نام‌های F31، F32 و F33، در تاریخ ۲۸ ژوئیه توسط سه فروند بی-۲۹، دو فروند از اسکادران بمب‌افکن ۳۹۳ به علاوه یک فروند از واحد پایگاه هوایی ۲۱۶ ارتش، در پایگاه هوایی کرتلند تحویل گرفته شده و در تاریخ ۲ اوت به پایگاه هوایی نورث‌فیلد رسیدند.

هیروشیما

هیروشیما در طول جنگ جهانی دوم

هواپیمای انولا گی بمب اتمی «خوک کوچولو» را روی هیروشیما انداخت. پال تیبتس (در وسط عکس) را می‌توان به همراه شش عضو سرویس زمینی مشاهده کرد.

در زمان بمباران، هیروشیما شهری با اهمیت صنعتی و نظامی بود. تعدادی واحد نظامی در همان نزدیکی مستقر بودند که مهم‌ترین آنها ستاد فرماندهی گنسویی، بالاترین عنوان در ارتش امپراتوری ژاپن، فیلد مارشال هاتا شونروکو از ارتش دوم عمومی بود که فرماندهی دفاع از تمام جنوب ژاپن را بر عهده داشت، و در قلعه هیروشیما واقع شده بود. فرماندهی هاتا شامل حدود ۴۰۰٬۰۰۰ نفر بود که بیشتر آنها در کیوشو بودند، جایی که حمله متفقین به درستی پیش‌بینی شده بود. همچنین در هیروشیما، ستادهای ارتش ۵۹، لشکر پنجم و لشکر ۲۲۴، یک واحد سیار تازه تشکیل شده، حضور داشتند. این شهر توسط پنج باتری ۷۰ میلی‌متری و ۸۰ میلی‌متری (۲٫۸ و ۳٫۱ اینچی) از لشکر سوم ضدهوایی، شامل واحدهایی از لشکر ۱۲۱ و هنگ‌های ضدهوایی ۱۲۲ و گردان‌های ضدهوایی جداگانه ۲۲ و ۴۵. در مجموع، تخمین زده می‌شود که ۴۰٬۰۰۰ پرسنل نظامی ژاپنی در این شهر مستقر بودند.

هیروشیما یک پایگاه تدارکاتی و لجستیکی برای ارتش ژاپن بود. این شهر یک مرکز ارتباطات، یک بندر کلیدی برای کشتیرانی و یک منطقه تجمع برای سربازان بود. هیروشیما از یک صنعت جنگی بزرگ پشتیبانی می‌کرد و قطعات هواپیماها و قایق‌ها، بمب‌ها، تفنگ‌ها و تپانچه‌ها را تولید می‌کرد. مرکز شهر شامل چندین ساختمان بتن مسلح بود. در خارج از مرکز، این منطقه توسط مجموعه‌ای متراکم از کارگاه‌های کوچک چوب که در میان خانه‌های ژاپنی قرار داشتند، متراکم شده بود. چند کارخانه صنعتی بزرگتر در نزدیکی حومه شهر قرار داشتند. خانه‌ها از چوب با سقف‌های سفالی ساخته شده بودند و بسیاری از ساختمان‌های صنعتی نیز در اطراف قاب‌های چوبی ساخته شده بودند. شهر به‌طور کلی بسیار مستعد آسیب آتش‌سوزی بود. این شهر دومین شهر بزرگ ژاپن پس از کیوتو بود که هنوز از حملات هوایی آسیب ندیده بود، دلیل اصلی آن فقدان صنعت تولید هواپیما بود که هدف اصلی گروه بمب‌افکن بیست و یکم بود. در ۳ ژوئیه، ستاد مشترک ارتش، این شهر را به همراه کوکورا، نیگاتا و کیوتو، از دسترس بمب‌افکن‌ها خارج کرد.

جمعیت هیروشیما در اوایل جنگ به اوج خود یعنی بیش از ۳۸۱٬۰۰۰ نفر رسیده بود، اما قبل از بمباران اتمی، جمعیت به دلیل تخلیه سیستماتیک به دستور دولت ژاپن به‌طور پیوسته کاهش یافته بود. در زمان حمله، جمعیت تقریباً ۳۴۰٬۰۰۰ تا ۳۵۰٬۰۰۰ نفر بود. ساکنان از خود می‌پرسیدند که چرا هیروشیما از ویرانی ناشی از بمباران آتش‌زا در امان مانده است. برخی گمان می‌کردند که قرار است این شهر برای ستاد فرماندهی اشغالگران ایالات متحده حفظ شود، برخی دیگر فکر می‌کردند شاید بستگان آنها در هاوایی و کالیفرنیا از دولت ایالات متحده درخواست کرده‌اند که از بمباران هیروشیما خودداری کند. مقام‌های واقع‌بینانه‌تر شهر دستور تخریب ساختمان‌ها را داده بودند تا آتش‌شکن‌های طولانی و مستقیم ایجاد کنند. گسترش این دیوارها تا صبح ۶ اوت ۱۹۴۵ ادامه داشت.

بمباران هیروشیما

دستور حمله برای بمباران هیروشیما همان‌طور که در ۵ اوت ۱۹۴۵ ارسال شده است

هیروشیما هدف اصلی اولین مأموریت بمباران اتمی در ۶ اوت بود و کوکورا و ناگاساکی به عنوان اهداف جایگزین در نظر گرفته شده بودند. «انولا گی» بمب‌افکن بی-۲۹ از اسکادران بمب‌افکن ۳۹۳ به نام مادر پال تیبتس نامگذاری شده و توسط تیبتس خلبانی می‌شد، در ساعت ۰۲:۴۵ به وقت محلی از پایگاه هوایی نورث فیلد در تینیان، که حدود شش ساعت با ژاپن فاصله داشت به پرواز درآمد. انولا گی با دو بمب‌افکن بی-۲۹ دیگر همراه بود: یکی به نام «د گریت آرتیست»، به فرماندهی سرگرد چارلز سوئینی، که ابزار دقیق حمل می‌کرد، و دیگری هواپیمایی بی‌نام که بعداً «نسسری ایول به معنی شر ضروری» نامیده شد و برای عکس‌برداری هوایی بود.

ماموریت ویژه ۱۳، هدف اصلی هیروشیما، ۶ اوت ۱۹۴۵

هواپیما	خلبان	علامت تماس	نقش مأموریت
استریت فلاش	سرگرد کلود اترلی	دیمپلز۸۵	شناسایی آب و هوا (هیروشیما)
جبیت ۳	سرگرد جان ای. ویلسون	دیمپلز ۷۱	شناسایی آب و هوا (جدید)
فول هاوس	سرگرد رالف آر. تیلور	دیمپلز ۸۳	شناسایی آب و هوا (ناگاساکی)
انولا گی	سرهنگ پال تیبتس	دیمپلز ۸۲	تحویل سلاح
د گریت آرتیست	سرگرد چارلز سوئینی	دیمپلز ۸۹	ابزار دقیق اندازه‌گیری انفجار
نسسری ایول	کاپیتان جورج دبلیو. مارکوارت	دیمپلز ۹۱	مشاهده و عکاسی از ضربات
تاپ سکرت	کاپیتان چارلز اف. مک‌نایت	دیمپلز ۷۲	هواپیمای کمکی ضربتی– مأموریت را کامل نکرد

پس از ترک تینیان، هواپیماها جداگانه به سمت ایوو جیما رفتند تادر ساعت ۰۵:۵۵ با چارلز سوئینی و خلبان مارکوارت در ۲٬۸۰۰ متر (۹٬۲۰۰ فوت) ملاقات کنند و مسیر خود را به سمت ژاپن تعیین کنند. هواپیما با دید واضح در ۹٬۴۷۰ متر (۳۱٬۰۶۰ فوت) بر فراز هیروشیما رسید. پارسونز، که فرماندهی مأموریت را بر عهده داشت، بمب را در حین پرواز مسلح کرد تا خطرات هنگام برخاستن را به حداقل برساند. او قبلاً شاهد سقوط و آتش گرفتن چهار فروند بی-۲۹ در هنگام برخاستن بود و از این می‌ترسید که اگر یک بی-۲۹، حامل بمب پسر کوچک مسلح سقوط کند، انفجار هسته‌ای رخ دهد.

ابر بمب اتمی هیروشیما ۲ تا ۵ دقیقه پس از انفجار

در طول شب ۵ و ۶ اوت، رادار هشدار اولیه ژاپن نزدیک شدن هواپیماهای متعدد آمریکایی را که به سمت جنوب ژاپن در حرکت بودند، شناسایی کرد. رادار ۶۵ بمب‌افکن را شناسایی کرد به سمت شهر ساگا، ۱۰۲ بمب‌افکن را به سمت مائه‌باشی، گونما، ۲۶۱ بمب‌افکن را در مسیر نیشی‌نومیا، هیوگو، ۱۱۱ بمب‌افکن را به سمت اوبه، یاماگوچی و ۶۶ بمب‌افکن را به سمت ایماباری، اهیمه شناسایی کرد. هشداری صادر شد و پخش رادیویی در بسیاری از شهرها، از جمله هیروشیما، متوقف شد. در ساعت ۰۰:۰۵ در هیروشیما، وضعیت کاملاً آماده‌باش به صدا درآمد. حدود یک ساعت قبل از بمباران، هشدار حمله هوایی دوباره به صدا درآمد، زیرا هواپیمای استریت فلاش (یک بوئینگ بی-۲۹ سوپرفورترس) بر فراز شهر پرواز می‌کرد. این هواپیما یک پیام کوتاه پخش کرد که توسط «انولا گی» دریافت شد. در آن آمده بود: «پوشش ابر در تمام ارتفاعات کمتر از سه دهم است. هشدار: بمباران اولیه.» ساعت ۰۷:۰۹ دوباره وضعیت هوا بر فراز هیروشیما اعلام شد.

در ساعت ۰۸:۰۹، تیبتس بمباران خود را آغاز کرد و کنترل را به سرگرد بمب‌افکن خود، سرگرد توماس فربی سپرد. رهاسازی در ساعت ۰۸:۱۵ (به وقت هیروشیما) طبق برنامه انجام شد و موشک پسر کوجک حاوی حدود ۶۴ کیلوگرم (۱۴۱ پوند) اورانیوم-۲۳۵، ۴۴٫۴ ثانیه طول کشید تا از هواپیمایی که با ارتفاع حدود ۹٬۴۰۰ متر (۳۱٬۰۰۰ فوت) در حال پرواز بود، به ارتفاع انفجار حدود ۵۸۰ متر (۱٬۹۰۰ فوت) بالای شهر سقوط کند. گزارش حمله شرح می‌دهد که چگونه مقادیر مختلف برای ارتفاع بی-۲۹ در زمان رهاسازی بمب بر فراز هیروشیما ثبت شده است. ۹٬۲۰۰ متر (۳۰٬۲۰۰ فوت)، تاریخچه رسمی ۹٬۶۰۰ متر (۳۱٬۶۰۰ فوت)، ورودی گزارش پارسون ۱۰٬۰۰۰ متر (۳۲٬۷۰۰ فوت) و گزارش ناوبر ۹٬۴۷۰ متر (۳۱٬۰۶۰ فوت) بود -— مورد دوم احتمالاً خطایی در جابجایی دو رقم بوده است. محاسبه بعدی با استفاده از فشار اتمسفر نشان داده شده به رقم ۹٬۸۰۰ متر (۳۲٬۲۰۰ فوت) رسید. به‌طور مشابه، چندین مقدار مختلف به عنوان ارتفاع بمب پسر کوچک در لحظه انفجار گزارش شده است. منابع منتشر شده در محدوده ۵۵۰ تا ۶۱۰ متر (۱٬۸۰۰ تا ۲٬۰۰۰ فوت) متفاوت هستند. دستگاه برای انفجار در ۵۷۵ متر (۱٬۸۸۵ فوت) تنظیم شده بود، اما این تقریبی بود. جان مالک از رقم ۵۸۰ متر (۱٬۹۰۳ فوت) به علاوه یا منهای ۱۵ متر (۵۰ فوت) استفاده می‌کند که پس از بررسی داده‌ها توسط (Hubbell et al 1969) تعیین شده است. بازتاب رادار از بالای ساختمان‌های چند طبقه نزدیک به مرکز انفجار ممکن است باعث انفجار در ارتفاعی تا حدودی بالاتر از ارتفاع برنامه‌ریزی شده شده باشد. کر و همکاران. (۲۰۰۵) دریافت که ارتفاع انفجار ۶۰۰ متر (۱٬۹۶۸٫۵ فوت)، به علاوه یا منهای ۲۰ متر (۶۵٫۶ فوت)، بهترین برازش را برای همه اختلافات اندازه‌گیری ارائه می‌دهد.

به دلیل باد مخالف، بمب از نقطه هدف‌گیری، یعنی پل آیئوی، تقریباً ۲۴۰ متر (۸۰۰ فوت) منحرف شد و مستقیماً بر فراز بیمارستان شیما منفجر شد. این بمب انرژی‌ای معادل ۱۶ ± ۲ کیلوتن تی‌ان‌تی (۶۶٫۹ ± ۸٫۴ تراژول) را آزاد کرد - چهار برابر تناژ بمب‌های متعارفی که شهر درسدن را در آلمان نابود کرد. این سلاح بسیار ناکارآمد بود و تنها ۱٫۷ درصد از مواد آن شکافت‌پذیر بود. شعاع تخریب کامل در حدود ۱٫۶ کیلومتر (۱ مایل) بود، که منجر به آتش‌سوزی در سراسر ۱۱ کیلومتر مربع (۴٫۴ مایل مربع) شد.

انولا گی به مدت دو دقیقه بر فراز منطقه هدف ماند و هنگام انفجار بمب ۱۶ کیلومتر (۱۰ مایل) از آن فاصله داشت. فقط تیبتس، پارسونز و فربی از ماهیت سلاح اطلاع داشتند. به بقیه سرنشینان بمب‌گذار فقط گفته شده بود که انتظار یک نور کورکننده را داشته باشند و عینک محافظ زده بودند. تیبتس به خبرنگاران گفت: «باور آنچه دیدیم سخت بود»، در حالی که پارسونز گفت: «کل ماجرا فوق‌العاده و شگفت‌انگیز بود… مردانی که با من سوار هواپیما بودند، نفسشان بند آمد و گفتند خدای من!». او و تیبتس موج ضربه را به یک انفجار نزدیک آتش جنگ ضدهوایی تشبیه کردند. دوربین‌های هواپیمای «شر ضروری» همگی از کار افتادند؛ تنها فیلم حمله توسط یک دوربین سینمایی ۱۶ میلی‌متری که توسط یکی از اعضای خدمه به داخل هواپیما قاچاق شده بود، گرفته شد.

خدمه «انولا گی» هنگام فرود در تینیان با استقبال قهرمانانه‌ای روبرو شدند، با صدها استقبال‌کنندهٔ تشویق‌کننده و به گفتهٔ ناوبر، تئودور داچ ون کرک «بیشتر از آنچه در تمام عمرم دیده بودم، ژنرال آنجا بود. ما از خودمان می‌پرسیدیم که آنها آنجا چه غلطی می‌کنند.» وقتی تیبتس از هواپیمای بی-۲۹ خود پیاده شد، نشان صلیب خدمات برجسته (ایالات متحده) به‌طور غیرمنتظره‌ای به سینه‌اش چسبانده شد، در حالی که او هنوز پیپش را در دست داشت.

رویدادهای روی زمین

مردم روی زمین از یک پیکا (ピカ) — یک نور درخشان — و به دنبال آن یک don (ドン, دُون) — یک صدای بلند و مهیب — گزارش دادند. تجربیات بازماندگان در شهر بسته به موقعیت و شرایط آنها متفاوت بود، اما یک عامل مشترک در روایت‌های بازماندگان این بود که احساس می‌کردند یک سلاح متعارف (که گاهی به عنوان تسلیحات آتش‌زا ذکر می‌شود، که دارای یک نور سفید روشن و مشخص است) بلافاصله در مجاورت آنها منفجر شده و خسارات عظیمی ایجاد کرده است (پرتاب مردم به این سو و آن سو، شکستن شیشه‌ها، خرد کردن ساختمان‌ها). بازماندگان پس از بیرون آمدن از ویرانه‌ها، به تدریج متوجه شدند که کل شهر در همان لحظه مورد حمله قرار گرفته است. روایت‌های بازماندگان اغلب شامل قدم زدن در ویرانه‌های شهر بدون درک روشنی از اینکه کجا هستند و مواجهه با فریادهای افرادی است که در میان سازه‌های ویران‌شده گیر افتاده‌اند، یا افرادی با سوختگی‌های وحشتناک. با شروع گسترش آتش‌های کوچک متعدد ایجاد شده توسط انفجار، آنها در یک توفان آتش گیر افتادند که به سرعت در سراسر ویرانه‌ها حرکت کرد و بسیاری از کسانی که گیر افتاده بودند را کشت و باعث شد مردم در جستجوی پناهگاه به رودخانه‌های هیروشیما بپرند (که بسیاری از آنها غرق شدند). عکاس یوشیتو ماتسوشیگه تنها عکس‌های هیروشیما را بلافاصله پس از بمباران گرفت. او در مصاحبه‌ای بعداً توضیح داد که بلافاصله پس از بمباران، «همه جا غبار بود؛ این غبار همه چیز را به تاریکی خاکستری فرو برده بود.» او در مجموع پنج عکس گرفت قبل از اینکه نتواند به کار خود ادامه دهد: «واقعاً صحنه وحشتناکی بود. درست مثل چیزی از جهنم بود.» روایت‌های بازماندگان همچنین به‌طور برجسته مواردی از بازماندگان را نشان می‌دهد که به نظر می‌رسید آسیبی ندیده‌اند، اما در عرض چند ساعت یا چند روز تسلیم عوارضی را نشان دادند که بعداً به عنوان مسمومیت پرتوی شناسایی شد.

تخمین تعداد افرادی که در اثر انفجار، توفان آتش و اثرات تشعشعات بمباران کشته شدند، به دلیل ثبت نادرست سوابق در طول جنگ، هرج و مرج ناشی از حمله، عدم اطمینان در مورد تعداد افراد حاضر در شهر در صبح روز حمله و تغییرات در روش‌شناسی، با مشکل مواجه شده است. گزارش‌های پروژه منهتن در سال ۱۹۴۶ و کمیسیون مشترک بررسی بمب اتمی در ژاپن به رهبری ایالات متحده در سال ۱۹۵۱، به ترتیب ۶۶٬۰۰۰ کشته و ۶۹٬۰۰۰ زخمی و ۶۴٬۵۰۰ کشته و ۷۲٬۰۰۰ زخمی را تخمین زدند، در حالی که بازنگری‌های تحت رهبری ژاپن در مورد تعداد کشته‌شدگان در دهه ۱۹۷۰، ۱۴۰٬۰۰۰ کشته در هیروشیما را تا پایان سال تخمین زد. تخمین‌ها در مورد تعداد پرسنل نظامی ژاپنی کشته شده نیز متفاوت است. بررسی بمباران استراتژیک ایالات متحده در سال ۱۹۴۶ تخمین زد که در زمان حمله ۲۴٬۱۵۸ سرباز در هیروشیما حضور داشتند و در نتیجه ۶٬۷۸۹ نفر کشته یا مفقود شدند. بازنگری‌های دهه ۱۹۷۰، حدود ۱۰٬۰۰۰ کشته نظامی را تخمین زد. یک تخمین مدرن توسط بنیاد تحقیقات اثرات تابش جمعیت شهر را در زمان بمباران ۳۴۰٬۰۰۰ تا ۳۵۰٬۰۰۰ نفر تخمین می‌زند که از این تعداد ۹۰٬۰۰۰ تا ۱۶۶٬۰۰۰ نفر تا پایان سال جان باختند.

نظرسنجی‌های ایالات متحده تخمین زده است که ۱۲ کیلومتر مربع (۴٫۷ مایل مربع) از شهر ویران شد. مقام‌های ژاپنی تشخیص دادند که ۶۹ درصد از ساختمان‌های هیروشیما تخریب شده و ۶ تا ۷ درصد دیگر نیز آسیب دیده‌اند. برخی از ساختمان‌های بتن مسلح (یا بتن آرمه) در هیروشیما به دلیل خطر زلزله در ژاپن بسیار محکم ساخته شده بودند و چارچوب آنها حتی با وجود نزدیکی نسبی به مرکز انفجار فرو نریخت. از آنجایی که بمب در هوا منفجر شد، انفجار بیشتر به سمت پایین و نه به طرفین هدایت شد، که تا حد زیادی مسئول بقای یادمان صلح هیروشیما بود، که اکنون معمولاً با نام «گنبد گِن‌باکو» (بمب اتمی) شناخته می‌شود، که تنها ۱۵۰ متر از کانون زمین‌لرزه فاصله داشت. این ویرانه به عنوان «یادبود صلح هیروشیما» نامگذاری شد و در سال ۱۹۹۶ به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شد. این در حالی بود که ایالات متحده و چین با این استدلال که سایر کشورهای آسیایی بیشترین تلفات جانی و مالی را متحمل شده‌اند، و تمرکز بر ژاپن فاقد دیدگاه تاریخی است، نسبت به این موضوع ابراز تردید کرده بودند.

برای دهه‌ها این عکس به اشتباه به عنوان ابر قارچی بمبی که در حدود ساعت ۰۸:۱۶ شکل گرفت، شناسایی می‌شد. با این حال، به دلیل ارتفاع بسیار بیشتر، این صحنه در مارس ۲۰۱۶ به عنوان ابر توفان-آتش که شهر را دربر گرفته بود، شناسایی شد. حدود سه ساعت پس از بمباران.

هشدار حمله هوایی در ساعت ۰۷:۳۱ لغو شده بود و بسیاری از مردم در بیرون بودند و به فعالیت‌های خود ادامه می‌دادند. ایزو نومورا نزدیک‌ترین بازمانده شناخته شده به مرکز انفجار بود که در زیرزمین یک ساختمان بتن مسلح (که پس از جنگ به عنوان استراحتگاه باقی ماند) زندگی می‌کرد و تنها ۱۷۰ متر (۵۶۰ فوت) از نقطه صفر در زمان حمله فاصله داشت. او در سال ۱۹۸۲ در سن ۸۴ سالگی درگذشت. آکیکو تاکاکورا از نزدیک‌ترین بازماندگان به مرکز انفجار بود. او در زمان حمله تنها ۳۰۰ متر (۹۸۰ فوت) از نقطه صفر زمین در بانک مستحکم هیروشیما فاصله داشت. در سال ۲۰۲۰ در سن ۹۴ سالگی درگذشت.

بیش از ۹۰ درصد از پزشکان و ۹۳ درصد از پرستاران در هیروشیما کشته یا زخمی شدند — بیشتر آنها در منطقه مرکز شهر بودند که بیشترین آسیب را متحمل شدند. بیمارستان‌ها ویران یا به شدت آسیب دیده بودند. تنها یک پزشک، تروفومی ساساکی، در بیمارستان صلیب سرخ مشغول به کار بود. با این وجود، تا اوایل بعد از ظهر پلیس و داوطلبان سرپناه موقت را در بیمارستان‌ها، مدارس و ایستگاه‌های تراموا ایجاد کردند و یک سردخانه در کتابخانه آسانو تأسیس شد. بازماندگان انفجار برای درمان پزشکی جمع شدند، اما بسیاری قبل از دریافت هرگونه کمکی جان خود را از دست دادند و حلقه‌هایی از اجساد در اطراف بیمارستان‌ها به جا گذاشتند.

بیشتر عناصر ستاد ارتش دوم عمومی ژاپن در محوطه قلعه هیروشیما، که به سختی ۸۲۰ متر از مرکز انفجار فاصله داشت، در حال تمرین بدنی بودند. این حمله باعث کشته شدن ۳٬۲۴۳ سرباز در میدان رژه شد. اتاق ارتباطات ستاد منطقه نظامی منطقه چوگوکو که مسئول صدور و لغو هشدارهای حمله هوایی بود، در یک زیرزمین نیمه‌سنگی در قلعه واقع شده بود. یوشی‌اوکا، دانش‌آموز دبیرستان دخترانه هیجی‌یاما که برای خدمت به عنوان افسر ارتباطات بسیج شده بود، درست زمانی که بمب منفجر شد، پیامی مبنی بر اعلام آژیر خطر برای هیروشیما و شهر یاماگوچی همسایه ارسال کرده بود. او با استفاده از یک تلفن مخصوص به ستاد فرماندهی فوکویاما، هیروشیما (که حدود ۱۰۰ کیلومتر دورتر بود) اطلاع داد که «هیروشیما مورد حمله نوع جدیدی از بمب قرار گرفته است. شهر در وضعیت تقریباً نابودی کامل قرار دارد.»

از زمانی که شهردار هیروشیما، سنکیچی آوایا در محل اقامت شهردار کشته شد، فیلد مارشال هاتا شونروکو که فقط کمی زخمی شده بود، اداره شهر را به دست گرفت و تلاش‌های امدادی را هماهنگ کرد. بسیاری از کارکنان او کشته یا به شدت زخمی شده بودند، از جمله سرهنگ دوم شاهزاده کره‌ای یی یو، از خاندان یی که به عنوان افسر ستاد کل خدمت می‌کرد. افسر ارشد ستاد بازمانده هاتا، سرهنگ زخمی کومائو ایموتو بود که به عنوان رئیس ستاد او عمل می‌کرد. سربازانی از بندر سالم هیروشیما اوجینا از قایق‌های موتوری انتحاری که برای دفع تهاجم آمریکا در نظر گرفته شده بودند، برای جمع‌آوری مجروحان و انتقال آنها از طریق رودخانه‌ها به بیمارستان نظامی اوجینا استفاده کرد. کامیون‌ها و قطارها کمک‌های امدادی را آوردند و بازماندگان را از شهر تخلیه کردند.

دوازده نفر از اعضای نیروی هوایی آمریکا در ستاد پلیس نظامی چوگوکو زندانی شده بودند، که تقریباً از مرکز انفجار ۴۰۰ متر (۱٬۳۰۰ فوت) فاصله داشت. اکثر آنها فوراً جان باختند، اگرچه گزارش شده است که دو نفر توسط اسیرکنندگانشان اعدام شده‌اند و دو زندانی که به شدت در اثر بمباران مجروح شده بودند، در کنار پل آیئوی در کنار کنپیتای رها شدند و در آنجا سنگسار شدند. مقامات ژاپنی به دروغ گزارش دادند که هشت اسیر جنگی آمریکایی که در جریان برنامه آزمایش‌های پزشکی در دانشگاه کیوشو کشته شده بودند، در انفجار اتمی کشته شدند، که بخشی از تلاش برای لاپوشانی بود.

آتش‌های ایجاد شده توسط انفجار بمب اتمی، مقادیر زیادی خاکستر را به ابرهای موجود در جو منتقل کرد. یک تا دو ساعت پس از انفجار، «باران سیاه (بمباران اتمی)» به صورت ترکیبی قیری از خاکستر، بارش رادیواکتیو و آب بارید که در برخی موارد باعث سوختگی‌های شدید ناشی از تشعشع شد.

درک ژاپنی‌ها از بمباران

هیروشیما قبل از بمباران

هیروشیما بعد از بمباران و توفان آتش پس از آن

اپراتور کنترل توکیو شرکت پخش ژاپن متوجه شد که ایستگاه هیروشیما از کار افتاده است. او سعی کرد با استفاده از یک خط تلفن دیگر برنامه خود را دوباره برقرار کند، اما این هم شکست خورد. حدود ۲۰ دقیقه بعد، مرکز تلگراف راه‌آهن توکیو متوجه شد که تلگراف خط اصلی درست در شمال هیروشیما از کار افتاده است. از چند ایستگاه کوچک راه‌آهن در ۱۶ کیلومتر (۱۰ مایل) شهر، گزارش‌های غیررسمی و گیج‌کننده‌ای از یک انفجار مهیب در هیروشیما می‌رسید. همه این گزارش‌ها به ستاد ستاد کل ارتش امپراتوری ژاپن مخابره شد.

پایگاه‌های نظامی بارها سعی کردند با ایستگاه کنترل ارتش در هیروشیما تماس بگیرند. سکوت کامل آن شهر، ستاد کل را گیج کرده بود؛ آنها می‌دانستند که هیچ حمله بزرگی از دشمن رخ نداده و در آن زمان هیچ انبار قابل توجهی از مواد منفجره در هیروشیما وجود نداشت. به یک افسر جوان دستور داده شد که فوراً به هیروشیما پرواز کند، فرود بیاید، خسارات را بررسی کند و با اطلاعات موثق برای کارکنان به توکیو بازگردد. احساس می‌شد که هیچ اتفاق جدی رخ نداده و انفجار فقط یک شایعه بوده است.

افسر ستاد به فرودگاه رفت و به سمت جنوب غربی پرواز کرد. پس از حدود سه ساعت پرواز، در حالی که هنوز تقریباً ۱۶۰ کیلومتر (۱۰۰ مایل) از هیروشیما فاصله داشت، او و خلبانش ابر بزرگی از دود ناشی از توفان آتش ایجاد شده توسط بمب را مشاهده کردند. پس از گشتن دور شهر برای بررسی خسارات، در جنوب شهر فرود آمدند، جایی که افسر ستاد، پس از گزارش به توکیو، شروع به سازماندهی اقدامات امدادی کرد. توکیو شانزده ساعت بعد، از اعلام رئیس‌جمهور ترومن مبنی بر حمله، مطلع شد که شهر توسط نوع جدیدی از بمب ویران شده است.

رویدادهای ۷–۹ اوت

همچنین ببینید: موکوساتسو

پس از بمباران هیروشیما، ترومن بیانیه ای صادر کرد و استفاده از این سلاح جدید را اعلام کرد. او اظهار داشت: «ما می‌توانیم از مشیت الهی سپاسگزار باشیم» که پروژه بمب اتمی آلمان شکست خورده است و ایالات متحده و متحدانش «دو میلیارد دلار را صرف بزرگ‌ترین قمار علمی تاریخ کرده‌اند و برنده شده‌اند». ترومن سپس به ژاپن هشدار داد: «اگر آنها اکنون شرایط ما را نپذیرند، ممکن است انتظار بارانی از ویرانی از هوا را داشته باشند، که مانند آن هرگز در کرهٔ زمین دیده نشده است. در پشت این حمله هوایی، نیروهای دریایی و زمینی با چنان تعداد و قدرتی که تاکنون سابقه نداشته است و با مهارت جنگی که از قبل به خوبی از آن آگاه هستند، کار را دنبال خواهند کرد.»

این سخنرانی به‌طور گسترده پخش شد و توسط خبرگزاری‌های ژاپنی نیز پوشش داده شد.

ایستگاه ۵۰٬۰۰۰ واتی پخش ای‌ام در سایپن، پخش رادیویی اداره اطلاعات جنگ ایالات متحده، هر ۱۵ دقیقه یک پیام مشابه در مورد هیروشیما به ژاپن پخش می‌کرد و اظهار می‌داشت که در صورت عدم پذیرش فوری مفاد اعلامیه پوتسدام، شهرهای بیشتری از ژاپن با سرنوشت مشابهی روبرو خواهند شد و با تأکید از غیرنظامیان می‌خواست شهرهای بزرگ را تخلیه کنند. این در حالی بود که رادیو ژاپن با اعلام هرگز تسلیم نشدن، همچنان پیروزی ژاپن را ستایش می‌کرد و ژاپنی‌ها را از نابودی هیروشیما با یک بمب آگاه کرده بود.

وزیر امور خارجه شوروی ویاچسلاو مولوتف در ۵ آوریل، توکیو را از لغو یکجانبه پیمان بی‌طرفی ژاپن و شوروی توسط اتحاد جماهیر شوروی مطلع کرده بود. ساعت دو دقیقه پس از نیمه‌شب ۹ اوت، به وقت توکیو، نیروهای پیاده، زرهی و هوایی شوروی عملیات تهاجمی استراتژیک منچوری را آغاز کردند. چهار ساعت بعد، خبر اعلام رسمی جنگ توسط اتحاد جماهیر شوروی به توکیو رسید. رهبری ارشد ارتش ژاپن با حمایت وزیر جنگ آنامی کوره‌چیکا، مقدمات اعمال حکومت نظامی بر ملت را آغاز کرد تا جلوی هر کسی را که برای برقراری صلح تلاش می‌کند، بگیرد.

در ۷ اوت، یک روز پس از نابودی هیروشیما، یوشیو نیشینا و دیگر فیزیکدانان اتمی به شهر رسیدند و خسارات را به دقت بررسی کردند. سپس آنها به توکیو بازگشتند و به کابینه گفتند که هیروشیما واقعاً توسط یک سلاح هسته‌ای ویران شده است. دریاسالار تویودا سوئه‌مو، رئیس ستاد کل نیروی دریایی، تخمین زد که بیش از یک یا دو بمب اضافی نمی‌تواند آماده شده باشد، بنابراین آنها تصمیم گرفتند حملات باقی مانده را تحمل کنند و اذعان داشتند که «تخریب بیشتری وجود خواهد داشت اما جنگ ادامه خواهد یافت». سرویس‌های رمزگشایی آمریکایی پیام‌های کابینه را رهگیری کرد.

پورنل، پارسونز، تیبتس، اسپاتز و کارل اسپاتز|اسپاتز همان روز در جزیره گوآم در اقیانوس آرام، ملاقات کردند تا در مورد اقدامات بعدی صحبت کنند. از آنجایی که هیچ نشانه‌ای از تسلیم ژاپن وجود نداشت، آنها تصمیم گرفتند بمب دیگری را پرتاب کنند. پارسونز گفت که پروژه آلبرتا آن را تا ۱۱ اوت آماده خواهد کرد، اما تیبتس با اشاره به گزارش‌های هواشناسی مبنی بر شرایط نامساعد پرواز در آن روز به دلیل توفان، پرسید که آیا بمب می‌تواند تا ۹ اوت آماده شود. پارسونز موافقت کرد که برای انجام این کار تلاش کند.

ناگاساکی

ناگاساکی در طول جنگ جهانی دوم

باکسکار و خدمه آن، که بمب اتمی مرد چاق را بر روی ناگاساکی انداختند

شهر ناگاساکی یکی از بزرگ‌ترین بندرها در جنوب ژاپن بود و به دلیل فعالیت‌های صنعتی گسترده، از جمله تولید مهمات، کشتی‌ها، تجهیزات نظامی و سایر مواد جنگی، از اهمیت زیادی در زمان جنگ برخوردار بود. چهار شرکت بزرگ در این شهر عبارت بودند از کشتی‌سازی، میتسوبیشی، کارخانه‌های کشتی‌سازی برق، کارخانه اسلحه‌سازی و کارخانه‌های فولاد و اسلحه‌سازی که حدود ۹۰ درصد از نیروی کار شهر را در استخدام خود داشتند و ۹۰ درصد از صنعت شهر را تشکیل می‌دادند. اگرچه ناگاساکی یک شهر صنعتی مهم بود، اما به دلیل جغرافیای آن که موقعیت‌یابی آن را در شب با رادار رادار آ ان/آپی کیو- ۱۳ دشوار می‌کرد، از بمباران آتش‌زا در امان مانده بود.

برخلاف سایر شهرهای هدف، ناگاساکی طبق دستورالعمل ۳ ژوئیه ستاد مشترک ارتش، از دسترس بمب‌افکن‌ها خارج نشده بود، و پنج بار در مقیاس کوچک بمباران شد. در طول یکی از این حملات در ۱ اوت، تعدادی بمب متعارف با قدرت انفجار بالا بر روی شهر انداخته شد. تعدادی از آنها به کارخانه‌های کشتی‌سازی و اسکله در بخش جنوب غربی شهر و چندین بمب به کارخانه فولاد و اسلحه‌سازی میتسوبیشی برخورد کردند. تا اوایل ماه اوت، شهر توسط هنگ ۱۳۴ ضدهوایی از لشکر چهارم ضدهوایی با چهار باتری ۷ سانتیمتر (۲٫۸ اینچ) توپ ضدهوایی و دو باتری نورافکن دفاع می‌شد.

بندر ناگاساکی در اوت ۱۹۴۵ قبل از اصابت بمب اتمی به شهر

برخلاف هیروشیما، تقریباً تمام ساختمان‌ها از سازه‌های قدیمی ژاپنی بودند که شامل ساختمان‌های چوبی یا با قاب چوبی با دیوارهای چوبی (با یا بدون گچ) و سقف‌های کاشی‌کاری شده بودند. بسیاری از صنایع و مؤسسات تجاری کوچک‌تر نیز در ساختمان‌هایی از چوب یا سایر مصالحی که برای مقاومت در برابر انفجار طراحی نشده بودند، قرار داشتند. ناگاساکی سال‌ها اجازه داشت بدون رعایت هیچ طرح منطقه‌بندی شهری مشخصی، رشد کند؛ خانه‌ها در مجاورت ساختمان‌های کارخانه و تقریباً تا حد امکان نزدیک به یکدیگر در سراسر دره صنعتی ساخته شده بودند. در روز بمباران، تخمین زده می‌شود که ۲۶۳٬۰۰۰ نفر در ناگاساکی بودند، از جمله ۲۴۰٬۰۰۰ نفر از ساکنان ژاپنی، ۱۰٬۰۰۰ نفر از ساکنان کره‌ای، ۲۵۰۰ کارگر کره‌ای به خدمت اجباری گرفته شده، ۹٬۰۰۰ سرباز ژاپنی، ۶۰۰ کارگر چینی به خدمت اجباری گرفته شده و ۴۰۰ اسیر جنگی متفقین در اردوگاهی در شمال ناگاساکی.

بمباران ناگاساکی

هواپیمای بی-۲۹ باکسکار و یک سلاح هسته‌ای ام‌کی III پس از جنگ که به شکل بمب مرد چاق رنگ‌آمیزی شده است، در موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده، دیتون، اوهایو

به گفته یکی از اعضای خدمه، هیروشیما «مأموریت بی‌نقصی» بود که در آن همه چیز به درستی پیش رفت. اما در مأموریت ناگاساکی تقریباً همه چیز اشتباه پیش رفت.

مسئولیت زمان‌بندی بمباران دوم به تیبتس واگذار شد. این حمله که برای ۱۱ اوت برنامه‌ریزی شده بود، دو روز زودتر انجام شد تا از یک دوره پنج روزه پیش‌بینی هوای بد که قرار بود از ۱۰ اوت آغاز شود، جلوگیری شود. سه پیش‌مونتاژ بمب به تینیان منتقل شده بود که روی بدنه آنها F-31، F-32 و F-33 نوشته شده بود. در ۸ اوت، یک تمرین نهایی توسط سوئینی با استفاده از باکسکاربه عنوان هواپیمای فرود، در نزدیکی تینیان انجام شد. مونتاژ اف-۳۳ به آزمایش قطعات اختصاص داده شد و اف-۳۱ برای مأموریت ۹ اوت تعیین شد.

مأموریت ویژه ۱۶، هدف ثانویه ناگاساکی، ۹ اوت ۱۹۴۵

هواپیما	خلبان	علامت تماس	نقش مأموریت
انولا گی	کاپیتان جورج دبلیو. مارکوارت	دیمپلز ۸۲	شناسایی آب و هوا (کوکورا)
لگین دراگون	کاپیتان چارلز اف. مک‌نایت	دیمپلز۹۵	شناسایی آب و هوا (ناگاساکی)
باکسکار	سرگرد چارلز دبلیو. سوئینی	دیمپلز ۷۷	تحویل سلاح
د گریت آرتیست	کاپیتان فردریک سی. باک	دیمپلز ۸۹	ابزار اندازه‌گیری انفجار
بیگ استینک	سرگرد جیمز آی. هاپکینز جونیور	دیمپلز ۹۰	مشاهده و عکاسی از حملات
فول هاوس	سرگرد رالف آر. تیلور	دیمپلز ۸۳	هواپیمای یدکی - مأموریت را کامل نکرد

در ساعت ۰۳:۴۷ به وقت تینیان (GMT+10)، ۰۲:۴۷ به وقت ژاپن، صبح روز ۹ اوت ۱۹۴۵، بمب‌افکن باکسکار، به پرواز خدمه سوئینی، از جزیره تینیان به همراه بمب اتمی مرد چاق، با هدف اصلی کوکورا و هدف ثانویه ناگاساکی، به پرواز درآمد. طرح مأموریت برای حمله دوم تقریباً مشابه مأموریت هیروشیما بود، با دو فروند بی-۲۹ که یک ساعت جلوتر به عنوان دیده‌بان آب و هوا پرواز می‌کردند و دو فروند بی-۲۹ دیگر در پرواز سوئینی برای ابزار دقیق و پشتیبانی عکاسی از مأموریت پرواز کردند. سوئینی با سلاح نیمه‌مسلح خود اما با دوشاخه‌های ایمنی الکتریکی که هنوز درگیر بودند، پرواز کرد. مسلح‌سازی چند دقیقه پس از برخاستن تکمیل شد.

در طول بازرسی پیش از پرواز هواپیمای بمب‌افکن باکسکار، مهندس پرواز به سوئینی اطلاع داد که یک پمپ انتقال سوخت غیرفعال، استفاده از ۲٬۴۰۰ لیتر (۶۴۰ گالون آمریکایی) سوخت حمل شده در مخزن ذخیره را غیرممکن می‌کند. این سوخت هنوز باید تا ژاپن و برعکس حمل می‌شد و سوخت بیشتری مصرف می‌کرد. تعویض پمپ ساعت‌ها طول می‌کشید؛ انتقال مرد چاق به هواپیمای دیگر نیز ممکن بود به همان اندازه طول بکشد و خطرناک هم بود، زیرا بمب فعال بود؛ بنابراین تیبتس و سوئینی تصمیم گرفتند که باکسکار مأموریت را ادامه دهد زیرا انتظار نمی‌رفت به سوخت ذخیره نیاز باشد.

ناگاساکی قبل و بعد از بمباران، پس از خاموش شدن آتش‌سوزی‌ها

این بار به پنی و چشایر اجازه داده شد تا به عنوان ناظر در هواپیمای سوم، به نام «بیگ استینک» که توسط افسر عملیات گروه، سرگرد جیمز آی. هاپکینز جونیور، هدایت می‌شد، پرواز کنند. ناظران سوار بر هواپیماهای هواشناسی گزارش دادند که هر دو هدف واضح هستند. هواپیما در حالی که بمب کاملاً مسلح روی آن بود، دچار رعد و برق شد. به‌طور غیرمنتظره‌ای، چراغ سفیدی روی پنل کنترل بمب روشن شد که معمولاً هنگام پرتاب بمب روشن می‌شود و باعث شد خدمه فکر کنند که ممکن است بمب منفجر شود، اما مشخص شد که این اتفاق به دلیل یک سوئیچ اشتباه رخ داده است.

وقتی هواپیمای سوئینی به محل مونتاژ پروازش در سواحل ژاپن رسید، «بیگ استینک» نتوانست به محل ملاقات برسد. به گفته چشایر، هاپکینز در ارتفاعات مختلفی از جمله ۲٬۷۰۰ متر (۹٬۰۰۰ فوت) بالاتر از حد مجاز بود و برخلاف توافق قبلی با سودینی و کاپیتان فردریک سی. باک که خلبان هواپیمای پشتیبانی بی-۲۹ د گریت آرتیست (هنرمند بزرگ) بود، در حال پرواز دایره‌ای و فشرده بر فراز یاکوشیما نبود. در عوض، هاپکینز با الگوهای dogleg ۶۴-کیلومتر (۴۰-مایل) پرواز می‌کرد. اگرچه به سوئینی دستور داده شده بود که بیش از پانزده دقیقه دور زدن بر فراز منطقه قرار ملاقات را ادامه ندهد، اما او چهل دقیقه منتظر «بیگ استینک» ماند. سوئینی قبل از ترک محل ملاقات، با فردریک اشورث، که مسئول بمب بود، مشورت کرد. سوئینی به عنوان فرمانده هواپیما، تصمیم گرفت به سمت مرکز اصلی، یعنی شهر کوکورا، حرکت کند. پس از گذشت تقریباً نیم ساعت از زمان اولیه حرکت، باکسکار به همراه د گریت آرتیست، به سمت کوکورا، سی دقیقه دورتر، حرکت کردند. تأخیر در قرار ملاقات منجر به ایجاد ابر و دود پراکنده بر فراز کوکورا شده بود که ناشی از آتش‌سوزی‌های ناشی از حمله بزرگ بمب‌افکن‌های آتش‌زا توسط ۲۲۴ فروند بی-۲۹ به یاهاتا، فوکوئوکا در نزدیکی کوکورا درروز قبل بود. علاوه بر این، کارخانه فولاد یاهاتا عمداً قطران زغال سنگ را سوزاند تا دود سیاه تولید کند. ابرها و دود منجر به پوشیده شدن ۷۰ درصد از منطقه بر فراز کوکورا و مبهم شدن نقطه هدف‌گیری شد. در ۵۰ دقیقه بعدی، سه بار بمب‌گذاری انجام شد که سوخت هواپیما را سوزاند و بارها آن را در معرض پدافندهای سنگین اطراف کوکورا قرار داد، اما بمب‌افکن قادر به بمباران بصری نبود. در زمان سومین بمب‌گذاری، آتش ضدهوایی ژاپن نزدیک می‌شد و ستوان دوم یاکوب بسر که ارتباطات ژاپنی‌ها را زیر نظر داشت، فعالیت در باندهای رادیویی جنگنده‌های ژاپنی را گزارش داد.

با کاهش سوخت به دلیل تأخیر و هوای بد و با عدم دسترسی به سوخت ذخیره به دلیل خرابی پمپ، هواپیماهای باکسکار و د گریت آرتیست به سمت هدف ثانویه خود، ناگاساکی، حرکت کردند. محاسبات مصرف سوخت انجام شده در مسیر نشان داد که باکسکار سوخت کافی برای رسیدن به ایوو جیما را ندارد و مجبور خواهد شد به اوکیناوا تغییر مسیر دهد، که تنها شش هفته قبل کاملاً به اشغال متفقین درآمده بود. ابتدا تصمیم گرفته شد که اگر ناگاساکی در بدو ورودشان در معرض دید نباشد، خدمه بمب را به اوکیناوا حمل کرده و در صورت لزوم آن را در اقیانوس دفع کنند، اما پس از آن اشورث با پیشنهاد سوئینی مبنی بر استفاده از رویکرد راداری در صورت پنهان بودن هدف موافقت کرد. حدود ساعت ۰۷:۵۰ به وقت ژاپن (GMT+9)، هشدار حمله هوایی در ناگاساکی به صدا درآمد، اما سیگنال «کاملاً امن» در ساعت ۰۸:۳۰ داده شد. وقتی در ساعت ۱۰:۵۳ فقط دو بمب‌افکن بوئینگ بی-۲۹ سوپرفورترس دیده شدند، دیگر هیچ هشداری داده نشد؛ ظاهراً ژاپنی‌ها فرض کردند که این هواپیماها فقط در حال شناسایی هستند.

چند دقیقه بعد، ساعت ۱۱:۰۰ به وقت ژاپن، هواپیمای د گریت آرتیست ابزارهایی را که به سه چتر نجات متصل بودند، رها کرد. این ابزارها همچنین حاوی نامه‌ای بدون امضا به ریوکیچی ساگانه، فیزیکدان دانشگاه توکیو بود که با سه نفر از دانشمندان مسئول بمب اتمی در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی درس خوانده بود و از او می‌خواست که در مورد خطر این سلاح‌های کشتار جمعی به مردم اطلاع دهد. پیام‌ها توسط مقام‌های نظامی پیدا شدند اما تا یک ماه بعد به ساگانه تحویل داده نشدند. در سال ۱۹۴۹، یکی از نویسندگان نامه، لوئیس آلوارز، با ساگانه ملاقات کرد و نامه را امضا کرد.

ساعت ۱۱:۰۱، شکافی در ابرها بر فراز ناگاساکی به خلبان کرمیت بیهان، بمب‌افکن «باکسکار»، اجازه داد تا هدف را طبق دستور، از نظر بصری مشاهده کند. بمب مرد چاق، حاوی هسته ای حدود ۵ کیلوگرم (۱۱ پوند) از پلوتونیم، بر فراز دره صنعتی شهر رها شد. ۴۷ ثانیه بعد، در ساعت ۱۱:۰۲ در ۵۰۳ ± ۱۰ متر (۱٬۶۵۰ ± ۳۳ فوت)، بالای یک زمین تنیس، در نیمه راه بین کارخانه فولاد و اسلحه‌سازی میتسوبیشی در جنوب و زرادخانه ناگاساکی در شمال، تقریباً ۳ کیلومتر (۱٫۹ مایل) در شمال غربی مرکز انفجار برنامه‌ریزی شده، منفجر شد. بر اثر یک تصادف عجیب، مرد چاق تقریباً مستقیماً بر فراز کارخانه‌ای که اژدرهای مورد استفاده در حمله به پرل هاربر ژاپنی‌ها را ساخته بود، منفجر شد. انفجار به دره اوراکامی محدود شد و بخش عمده‌ای از شهر توسط تپه‌های میانی محافظت می‌شد. انفجار حاصل، انرژی معادل ۲۱ ± ۲ کیلوتن تی‌ان‌تی (۸۷٫۹ ± ۸٫۴ تراژول) را آزاد کرد. هواپیمای بیگ استینگ انفجار را از ۱۶۰ کیلومتر (۱۰۰ مایل) دورتر مشاهده کرد و برای مشاهده به آنجا پرواز کرد.

این بمب کلیسای کاتولیک رومی اوراکامی تنشودو را ویران کرد.

باکسکار به سمت اوکیناوا پرواز کرد و بدون اعلام قبلی و تنها با سوخت کافی در حد فرود آمدن در مقصد به اوکیناوا رسید. سوئینی بارها سعی کرد برای دریافت مجوز فرود با برج مراقبت تماس بگیرد، اما پاسخی دریافت نکرد. او می‌توانست ترافیک هوایی سنگین در حال فرود و برخاستن از فرودگاه کمکی یومیتان را ببیند. باکسکار با روشن کردن تمام منورهای روی عرشه برای هشدار به فرودگاه در مورد فرود اضطراری خود، به سرعت وارد عمل شد و با سرعت ۲۳۰ کیلومتر بر ساعت (۱۴۰ مایل بر ساعت) به جای سرعت معمول ۱۹۰ کیلومتر بر ساعت (۱۲۰ مایل بر ساعت) فرود آمد. موتور شماره دو هنگام شروع فرود نهایی به دلیل کمبود سوخت از کار افتاد. با تنها سه موتور در اواسط باند فرود، باکسکار دوباره حدود ۷٫۶ متر (۲۵ فوت) به هوا پرید و سپس با شدت به زمین‌خورد. هواپیمای سنگین بی-۲۹ قبل از اینکه خلبانان بتوانند کنترل هواپیما را به دست بگیرند، به سمت چپ و به سمت ردیفی از بمب‌افکن‌های پارک شده بی-۲۴ منحرف شد. پروانه‌های برگشت‌پذیر آن برای کاهش سرعت کافی هواپیما کافی نبودند و در حالی که هر دو خلبان ترمز کرده بودند، «باکسکار» در انتهای باند فرودگاه یک چرخش ۹۰ درجه‌ای انجام داد تا از پرت شدن هواپیما جلوگیری کند. موتور دوم قبل از توقف هواپیما به دلیل اتمام سوخت از کار افتاد. برخلاف استقبال قهرمانان از «انولا گی»، کسی برای استقبال از آنها وجود نداشت؛ هیچ‌کس نمی‌دانست که آنها در حال آمدن هستند.

پس از مأموریت، در مورد شناسایی هواپیما سردرگمی وجود داشت. اولین روایت شاهد عینی توسط خبرنگار جنگی ویلیام ال. لارنس از نیویورک تایمز، بود که گزارش داد که سوئینی رهبری مأموریت را در «د گریت آرتیست» بر عهده داشته است. او همچنین شماره «ویکتور» آن را ۷۷ ذکر کرد در صورتیکه این شماره مربوط به بمب‌افکن باکسکار بود. لارنس با سوئینی و خدمه‌اش مصاحبه کرده بود و می‌دانست که آنها از هواپیمای خود به عنوان «د گریت آرتیست» یاد می‌کنند. به جز «انولا گی»، هیچ‌یک از بمب‌افکن‌های بی-۲۹ اسکادران ۳۹۳ هنوز نامی روی دماغه خود نداشتند، واقعیتی که خود لارنس در روایت خود به آن اشاره کرده است. لارنس که از تغییر هواپیما بی‌اطلاع بود، ویکتور ۷۷ را «د گریت آرتیست» فرض کرد که در واقع شمارهٔ «ویکتور» آن ۸۹ بود.

رویدادهای روی زمین

تصویری از یک مصدوم بمباران ناگاساکی، یک دختر چهارده ساله که در ۱۲ اوت ۱۹۴۵ درگذشت.

اگرچه این بمب از بمبی که در هیروشیما استفاده شد قدرتمندتر بود، اما اثرات آن در دامنه تپه‌ها به دره اوراکامی باریک محدود شد. از ۷٬۵۰۰ کارمند ژاپنی که در کارخانه مهمات‌سازی میتسوبیشی کار می‌کردند، از جمله دانشجویان «بسیج‌شده» و کارگران عادی، ۶٬۲۰۰ نفر کشته شدند. حدود ۱۷٬۰۰۰ تا ۲۲٬۰۰۰ نفر دیگر که در سایر کارخانه‌ها و تأسیسات جنگی در شهر کار می‌کردند نیز جان باختند. گزارش پروژه منهتن در سال ۱۹۴۶، ۳۹٬۰۰۰ کشته و ۲۵٬۰۰۰ زخمی و گزارش کمیسیون مشترک به رهبری ایالات متحده در سال ۱۹۵۱، ۳۹٬۲۱۴ کشته و ۲۵٬۱۵۳ زخمی را تخمین زد؛ بازنگری‌های انجام شده به رهبری ژاپن در دهه ۱۹۷۰، تخمین زد که تا پایان سال، ۷۰٬۰۰۰ نفر در ناگاساکی جان خود را از دست داده‌اند. یک تخمین مدرن توسط بنیاد تحقیقات اثرات تشعشع جمعیت شهر را در زمان بمباران ۲۵۰٬۰۰۰ تا ۲۷۰٬۰۰۰ نفر تخمین می‌زند که از این تعداد، ۶۰٬۰۰۰ تا ۸۰٬۰۰۰ نفر تا پایان سال جان باختند.

یوسوکه یاماهاتا از این کودک سوزانده شده در ناگاساکی عکس گرفته است. نیروهای آمریکایی تا سال ۱۹۵۲ چنین تصاویری را در ژاپن سانسور می‌کردند.

برخلاف آمار تلفات نظامی هیروشیما، تنها ۱۵۰ سرباز ژاپنی فوراً کشته شدند، از جمله ۳۶ نفر از هنگ ۱۳۴ AAA از لشکر چهارم AAA. حداقل هشت اسیر جنگی متفقین — سرجوخه رونالد شاو از نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا، و هفت اسیر جنگی هلندی — کشته شدند، و ممکن است تا سیزده نفر جان خود را از دست داده باشند. یک اسیر جنگی آمریکایی به نام جو کیومیا که طبق گزارش‌ها توسط دیوارهای بتنی سلولش از اثرات بمب محافظت شده بود و همچنین ۲۴ اسیر جنگی استرالیایی در ناگاساکی زنده ماندند.

شعاع تخریب کامل حدود ۱٫۶ کیلومتر (۱ مایل) بود و به دنبال آن آتش‌سوزی‌هایی در سراسر بخش شمالی شهر رخ داد. ۳٫۲ کیلومتر (۲ مایل) در جنوب بمب. زرادخانه ناگاساکی در این انفجار نابود شد. حدود ۵۸ درصد از کارخانه اسلحه‌سازی میتسوبیشی و حدود ۷۸ درصد از کارخانه فولاد میتسوبیشی آسیب دیدند. کارخانه برق میتسوبیشی، در مرز منطقه اصلی تخریب، تنها ۱۰ درصد آسیب ساختاری دید. آتش‌سوزی‌های زیادی پس از بمباران رخ داد، اما توفان آتش رخ نداد. برخلاف هیروشیما، مناطق آسیب‌دیده تراکم سوخت کافی نداشتند. در عوض، باد محیط باعث گسترش آتش در امتداد دره شد. اگر بمب به هدف مورد نظر، در قلب منطقه تاریخی مرکز شهر ناگاساکی، پرتاب می‌شد، تخریب زیرساخت‌های پزشکی و اداری بیشتر می‌بود.

مانند هیروشیما، بمباران به تأسیسات پزشکی شهر آسیب زیادی وارد کرد. یک بیمارستان موقت در مدرسه ابتدایی شینکوزن تأسیس شد که به عنوان مرکز پزشکی اصلی عمل می‌کرد. قطارها به حرکت خود ادامه دادند و بسیاری از قربانیان را به بیمارستان‌های شهرهای مجاور منتقل کردند. یک تیم پزشکی از یک بیمارستان دریایی عصر به شهر رسید. تیپ‌های آتش‌نشانی از شهرهای همسایه در اطفاء حریق کمک کردند. تاکاشی ناگای، یک پزشک به‌شدت مجروح شده که در بخش رادیولوژی بیمارستان کالج پزشکی ناگاساکی کار می‌کرد، و بقیه کادر پزشکی بازمانده، قربانیان بمب را درمان کردند.

انفجار بمب اتمی باعث ایجاد توفانی به پهنای چندین کیلومتر شد که خاکستر، گرد و غبار و آوار را بر فراز رشته‌کوه‌های اطراف ناگاساکی حمل می‌کرد. تقریباً ۲۰ دقیقه پس از بمباران، باران سیاهی با غلظت گل یا روغن بارید. این باران حامل مواد رادیواکتیو بود. و به مدت یک تا دو ساعت ادامه داشت.

طرح‌هایی برای حملات اتمی بیشتر به ژاپن

مقالهٔ اصلی: شلیک سوم

یادداشتی از لسلی گرووز به جورج سی. مارشال در مورد بمب سوم، با هشدار دست‌نویس مارشال مبنی بر اینکه بمب سوم بدون دستور صریح ریاست جمهوری استفاده نشود.

پس از هیروشیما و ناگاساکی، طرح‌هایی برای حملات بیشتر به ژاپن وجود داشت. گرووز انتظار داشت که یک بمب اتمی دیگر از نوع «مرد چاق» در ۱۹ اوت، سه بمب دیگر در سپتامبر و سه بمب دیگر در اکتبر آماده استفاده داشته باشد. بمب دوم پسر کوچک (با استفاده از اورانیوم ۲۳۵) تا دسامبر ۱۹۴۵ در دسترس نبود. در ۱۰ اوت، او یادداشتی برای مارشال فرستاد که در آن نوشته بود: «بمب بعدی… باید در اولین هوای مناسب پس از ۱۷ یا ۱۸ اوت آماده تحویل باشد.» آن یادداشت حاوی یادداشتی دست‌نویس از مارشال نیز هست: «بدون اجازه صریح رئیس‌جمهور، نباید بر فراز ژاپن رها شود.»

در جلسه کابینه، ترومن در مورد این اقدامات بحث کرد. جیمز فورستال نقل قولی از ترومن ارائه داد مبنی بر اینکه «بمب اتمی بیشتری ریخته خواهد شد»، در حالی که هنری والاس در دفتر خاطرات خود ثبت کرد که: «ترومن گفت که دستور توقف بمباران اتمی را داده است.» او گفت که «فکر از بین بردن ۱۰۰٬۰۰۰ نفر دیگر بسیار وحشتناک است.» او از ایده کشتن، همان‌طور که خودش گفت، «همهٔ آن بچه‌ها» خوشش نمی‌آمد. دستور قبلی مبنی بر اینکه شهرهای هدف باید با بمب‌های اتمی «به محض آماده شدن» مورد حمله قرار گیرند، اصلاح شد. در وزارت جنگ، بحث‌هایی در مورد حفظ بمب‌هایی که در آن زمان در حال تولید بودند برای عملیات سقوط وجود داشت و مارشال به استیمسون پیشنهاد داد که شهرهای باقی مانده در لیست هدف از حمله اتمی بمب‌ها در امان بمانند. در ۱۳ اوت، ژنرال جان ای. هال و سرهنگ لایل سیمن در مورد استفاده از سلاح‌های آینده بحث کردند و از «استفاده تاکتیکی» در پشتیبانی از حمله‌ای که دو تا سه روز قبل از تصرف یا پیاده شدن آبی-خاکی نیروهای آمریکایی، حمایت کردند، در حالی که با ادامه حملات استراتژیک مخالف بودند.

دو مجموعهٔ دیگر از بمب‌ها از نوع مرد چاق آماده شدند و قرار بود در ۱۱ و ۱۴ اوت پایگاه هوایی کرتلند را به مقصد تینیان ترک کنند، و کرتیس له‌می به تیبتس دستور داد تا برای جمع‌آوری آنها به البوکرکی (نیومکزیکو) بازگردد. در لوس آلاموس، تکنسین‌ها ۲۴ ساعت متوالی برای ریخته‌گری یک هسته پلوتونیوم دیگر کار کردند. اگرچه ریخته‌گری شده بود، اما هنوز نیاز به پرس و روکش داشت که تا ۱۶ اوت طول می‌کشید. بنابراین، می‌توانست در ۱۹ اوت آماده استفاده باشد. گرووز که نمی‌توانست با مارشال تماس بگیرد، در ۱۳ اوت با اختیار خودش دستور داد که هسته [موشک] نباید ارسال شود.

تسلیم ژاپن و اشغال بعدی

مقاله‌های اصلی: تسلیم ژاپن و اشغال ژاپن

تا ۹ اوت، شورای جنگ ژاپن همچنان بر چهار شرط خود (حفظ نهاد امپراتوری، حق ژاپن برای خلع سلاح نیروهای خود، عدم اشغال جزایر توسط خارجی‌ها و اختیار برگزاری دادگاه‌های جنایات جنگی برای اتباع خود) برای تسلیم اصرار داشت. کابینه کامل در ساعت ۱۴:۳۰ روز ۹ اوت تشکیل جلسه داد و بیشتر روز را به بحث در مورد تسلیم گذراند. وزیر جنگ ژاپن، آنامی کوره‌چیکا اذعان کرد که پیروزی بعید است، اما به نفع ادامه جنگ استدلال کرد. جلسه در ساعت ۱۷:۳۰ بدون هیچ تصمیمی پایان یافت. نخست‌وزیر کانتارو سوزوکی برای گزارش نتیجه جلسه به کاخ رفت و در آنجا با کیدو کوایچی، حافظ مهر اختصاصی ژاپن، ملاقات کرد. کیدو به او اطلاع داد که امپراتور با برگزاری یک جلسه در حضور امپراتور موافقت کرده است و با قاطعیت اعلام کرد که امپراتور به شرط حفظ «کوکوتای» با تسلیم موافقت خواهد کرد. جلسه دوم کابینه در ساعت ۱۸:۰۰ برگزار شد. تنها چهار وزیر از موضع آنامی مبنی بر پایبندی به چهار شرط حمایت کردند، اما از آنجایی که تصمیمات کابینه باید به اتفاق آرا گرفته می‌شد، هیچ تصمیمی قبل از پایان جلسه در ساعت ۲۲:۰۰ اتخاذ نشد.

تشکیل جلسه امپراتوری مستلزم امضای نخست‌وزیر و دو رئیس خدمات بود، اما دبیر ارشد کابینه ژاپن هیساتسونه ساکومیزو قبلاً از تویودا سوئه‌مو و ژنرال یوشیجیرو اومیزو امضا گرفته بود و از قول خود مبنی بر اطلاع‌رسانی به آنها در صورت برگزاری جلسه، عدول کرد. جلسه در ساعت ۲۳:۵۰ آغاز شد. تا ساعت ۲:۰۰ روز ۱۰ اوت هیچ اجماعی حاصل نشده بود، اما امپراتور «تصمیم مقدس» خود را اعلام کرد، که به وزارت امور خارجه (ژاپن)، شیگه‌نوری توگو، اجازه داد تا به متفقین اطلاع دهد که ژاپن شرایط آنها را با یک شرط می‌پذیرد، اینکه این اعلامیه «شامل هیچ خواسته‌ای نباشد که به حقوق اعلیحضرت به عنوان یک حاکم مستقل لطمه بزند.»

در ۱۲ اوت، امپراتور خانواده امپراتوری را از تصمیم خود برای تسلیم مطلع کرد. یکی از عموهایش، شاهزاده یاسوهیتو آساکا، پرسید که آیا اگر «کوکوتای» حفظ نشود، جنگ ادامه خواهد یافت یا خیر. هیروهیتو به سادگی پاسخ داد: «البته.» از آنجایی که به نظر می‌رسید شرایط متفقین اصل حفظ تاج و تخت را دست نخورده باقی می‌گذارد، هیروهیتو در ۱۴ اوت پخش صدای جواهر خود را ضبط کرد که روز بعد با وجود حادثه کیوجو که توسط نظامیان مخالف تسلیم رخ داد، برای ملت ژاپن پخش شد.

هیروهیتو در بند پنجم اعلامیه خود صرفاً به مدت زمان درگیری اشاره می‌کند؛ و صریحاً از شوروی به عنوان عاملی برای تسلیم نام نبرده است:

اما اکنون جنگ نزدیک به چهار سال به طول انجامیده است. با وجود بهترین کاری که همه انجام داده‌اند — جنگ آشکار نیروهای نظامی و دریایی، تلاش و پشتکار خدمتگزاران ما در کشور و خدمات فداکارانه یک صد میلیون نفری ما — اوضاع جنگ لزوماً به نفع ژاپن نیست، در حالی که روندهای کلی جهان برخلاف منافع ماست.

پاراگراف ششم نوشته هیروهیتو به‌طور خاص به استفاده از ادوات هسته‌ای، از جنبه خسارات بی‌سابقه‌ای که ایجاد کرده‌اند، اشاره می‌کند:

علاوه بر این، دشمن شروع به به‌کارگیری یک بمب جدید و بیرحمانه کرده است، که قدرت آن برای خسارت وارد کردن، غیرقابل محاسبه است و تلفات بسیاری از افراد بی‌گناه را به همراه دارد. اگر ما به مبارزه ادامه دهیم، نه تنها منجر به سقوط و نابودی نهایی ملت ژاپن می‌شود، بلکه منجر به انقراض کامل تمدن بشری خواهد شد.

بند هفتم دلیل پایان خصومت‌ها علیه متفقین را بیان می‌کند:

در چنین شرایطی، چگونه می‌توانیم میلیون‌ها نفر از افراد خود را نجات دهیم، یا خود را در برابر ارواح مقدس نیاکان سلطنتی خود پاک کنیم؟ به همین دلیل است که ما دستور پذیرش مفاد اعلامیه مشترک قدرت‌ها را صادر کرده‌ایم.

در «دستورالعمل خطاب به سربازان و ملوانان» که در ۱۷ اوت ارائه شد، هیروهیتو به بمب‌های اتمی یا انقراض بشر احتمالی اشاره نکرد و در عوض اعلام جنگ شوروی را «به خطر انداختن بنیان وجود امپراتوری» توصیف کرد.

سه هفته پس از بمباران‌ها، تیبتس تصمیم گرفت به همراه برخی از اعضای تیمش از هیروشیما بازدید کند، اما به دلیل قابل استفاده نبودن فرودگاه هیروشیما به جای آن هواپیمای آنها در ناگاساکی فرود آمد. آنها قبل از هر نیروی آمریکایی به آنجا رسیدند و با ماشین وارد شهر شدند، شهری که آن را وهم‌آور یافتند. آنها از تمام ویرانی‌های تنها یک بمب شگفت‌زده شدند - «این آدم را به شدت می‌ترساند».

گزارش

همچنین ببینید: بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی در فرهنگ عامه

صفحه اول شیکاگو تریبون مورخ ۸ اوت ۱۹۴۵. این کارتون به ژاپنی‌ها اشاره می‌کند حمله به پرل هاربر تا بمباران اتمی آمریکا را توجیه کند.

ویرانه‌های هیروشیما در مارس و آوریل ۱۹۴۶، توسط دانیل ای. مک‌گاورن و هری میمورا

در ۱۰ اوت ۱۹۴۵، روز پس از بمباران ناگاساکی، عکاس نظامی یوسوکه یاماهاتا، خبرنگار و هنرمند عکاس یامادا با دستورالعمل‌هایی با دستور ثبت تخریب برای اهداف پروپاگاندا وارد شهر شدند. یاماهاتا ده‌ها عکس گرفت و در ۲۱ اوت، آنها در ماینیچی شینبون، یک روزنامه محبوب ژاپنی، منتشر شدند. پس از تسلیم ژاپن و ورود نیروهای آمریکایی، نسخه‌هایی از عکس‌های او در بحبوحه سانسور متعاقب آن توقیف شد، اما برخی از اسناد باقی مانده‌اند.

لسلی ناکاشیما، روزنامه‌نگار سابق یونایتد پرس اینترنشنال، اولین روایت شخصی از صحنه را که در روزنامه‌های آمریکایی منتشر شد، ثبت کرد. او مشاهده کرد که تعداد زیادی از بازماندگان همچنان بر اثر آنچه بعداً به عنوان مسمومیت با تشعشعات شناخته شد، جان خود را از دست می‌دهند. در ۳۱ اوت، نیویورک تایمز نسخه‌ای خلاصه‌شده از مقاله ۲۷ اوت خود در یونایتد پرس اینترنشنال را منتشر کرد. تقریباً تمام مطالب راجع به مسمومیت با اورانیوم حذف شده بود. یادداشتی از سردبیر اضافه شد که می‌گوید، به گفته دانشمندان آمریکایی، «بمب اتمی هیچ اثر ماندگاری نخواهد داشت.»

ویلفرد بورچت همچنین یکی از اولین روزنامه‌نگاران غربی بود که پس از بمباران از هیروشیما دیدن کرد. او در ۲ سپتامبر به تنهایی با قطار از توکیو به هیروشیما رسید و ممنوعیت سفر خبرنگاران غربی را نادیده گرفت. گزارش بورچت با عنوان «طاعون اتمی» در ۵ سپتامبر ۱۹۴۵ توسط روزنامه دیلی اکسپرس در لندن چاپ شد. گزارش‌های ناکاشیما و بورچت برای اولین بار مردم را از اثرات وحشتناک تابش و بارش هسته‌ای—سوختگی ناشی از تشعشع و مسمومیت پرتوی که گاهی بیش از سی روز پس از انفجار ادامه داشت، آگاه کرد. بورچت به ویژه خاطرنشان کرد که مردم پس از خونریزی از سوراخ‌های بدنشان «به طرز وحشتناکی» می‌مردند و گوشت آنها از سوراخ‌های تزریق که ویتامین آ به آنها تزریق می‌شد، می‌پوسید، که البته فایده‌ای نداشت.

ظاهراً نیویورک تایمز مسیر خود را تغییر داد و داستانی را در صفحه اول خود به قلم بیل لارنس منتشر کرد که وجود یک بیماری وحشتناک در هیروشیما را تأیید می‌کرد، جایی که بسیاری از مردم قبل از مرگ علائمی مانند ریزش مو و استفراغ خون داشتند. لارنس به عنوان بخشی از یک سفر مطبوعاتی برای تبلیغ نیروی هوایی نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا به شهر دسترسی پیدا کرده بود. با این حال، برخی از خبرنگاران از این صحنه وحشت زده شدند و از آنچه که آنها به عنوان یک «آزمایشگاه مرگ» پر از «خوکچه‌های هندی انسانی» می‌دیدند، یاد کردند. ژنرال مک آرتور متوجه شد که این گزارش از روابط عمومی خوب به روابط عمومی بد تبدیل شده است و کل گروه را تهدید به محاکمه نظامی کرد. او اعتبارنامه مطبوعاتی بورچت را لغو کرد و این روزنامه‌نگار را از مناطق اشغالی اخراج کرد. مقام‌ها همچنین او را به تحت تأثیر تبلیغات ژاپنی بودن متهم کردند و بعداً داستان دیگری در مورد بمباران ناگاساکی، نوشته جورج ولر را از شیکاگو دیلی نیوز حذف کردند. کمتر از یک هفته پس از انتشار داستان «نیویورک تایمز»، لارنس نیز عقب‌نشینی کرد و گزارش‌های مربوط به بیماری ناشی از تشعشعات را به عنوان تلاش‌های ژاپنی‌ها برای تضعیف روحیه آمریکایی‌ها رد کرد.

دانیل ای. مک‌گاورن، عضو بررسی بمباران استراتژیک ایالات متحده، در سپتامبر ۱۹۴۵ برای مستندسازی اثرات بمباران به ژاپن وارد شد. او از یک گروه فیلمبرداری برای مستندسازی اثرات بمباران در اوایل سال ۱۹۴۶ استفاده کرد. گروه فیلمبرداری ۲۷٬۰۰۰ متر فیلم گرفتند که نتیجه آن یک مستند سه ساعته با عنوان فیلم مستند اثرات بمب اتمی بر هیروشیما و ناگاساکی بود. این مستند شامل تصاویری از بیمارستان‌ها، ساختمان‌ها و ماشین‌های سوخته و ردیف‌هایی از جمجمه‌ها و استخوان‌های روی زمین بود. این فیلم برای ۲۲ سال بعدی به صورت «محرمانه» طبقه‌بندی شد. شرکت فیلمسازی ژاپنی نیپون ائیگاشا در سپتامبر ۱۹۴۵ شروع به اعزام فیلمبرداران به ناگاساکی و هیروشیما کرد. در ۲۴ اکتبر ۱۹۴۵، یک سپاه پلیس نظامی مانع از ادامه فیلمبرداری یک فیلمبردار نیپون ائیگاشا در ناگاساکی شد. تمام حلقه‌های فیلم نیپون ائیگاشا توسط مقام‌های آمریکایی مصادره شد، اما دولت ژاپن درخواست آنها را کرد و از طبقه‌بندی خارج شدند. انتشار عمومی فیلم‌های شهر پس از حمله و برخی تحقیقات در مورد اثرات حمله، در طول اشغال ژاپن، محدود شد، اما مجله مستقر در هیروشیما، چوگوکو بونکا، در اولین شماره خود که در ۱۰ مارس ۱۹۴۶ منتشر شد، مجله را به جزئیات خسارات ناشی از بمباران اختصاص داد.

کتاب هیروشیما، نوشته شده توسط جان هرسی، برندهٔ جایزه پولیتزر که در ابتدا به صورت مقاله در نیویورکر منتشر شده است، گزارش شده است که نسخه انگلیسی آن تا ژانویه ۱۹۴۷ به توکیو رسیده و نسخه ترجمه شده آن در سال ۱۹۴۹ در ژاپن منتشر شد.< این کتاب داستان زندگی شش بازمانده بمب را از بلافاصله قبل و ماه‌ها پس از پرتاب بمب پسر کوچک روایت می‌کرد. از سال ۱۹۷۴، گردآوری مجموعه‌ای از نقاشی‌ها و آثار هنری ساخته شده توسط بازماندگان بمباران آغاز شد و در سال ۱۹۷۷ تکمیل شد و در قالب کتاب و نمایشگاه با عنوان «آتش فراموش‌نشدنی» منتشر شد.

زندگی در میان آوار در هیروشیما در مارس و آوریل ۱۹۴۶. فیلم گرفته شده توسط ستوان دانیل ای. مک‌گاورن (کارگردان) و هری میمورا (فیلمبردار) برای پروژه بررسی بمباران استراتژیک ایالات متحده.

این بمباران اتو هان و دیگر دانشمندان اتمی آلمانی را که بریتانیایی‌ها در عملیات اِپسیلون در فارم هال نگه داشته بودند، شگفت‌زده کرد. اتو هان اظهار داشت که او باور نداشت که سلاح اتمی «تا بیست سال دیگر امکان‌پذیر باشد»؛ ورنر هایزنبرگ در ابتدا این خبر را باور نکرد. کارل فریدریش فون وایتسزکر گفت: «به نظر من انجام این کار توسط آمریکایی‌ها وحشتناک است. فکر می‌کنم این دیوانگی از جانب آنهاست.»، اما هایزنبرگ پاسخ داد: «به همین ترتیب می‌توان گفت این سریع‌ترین راه برای پایان دادن به جنگ است.» هان سپاسگزار بود که پروژه آلمان در توسعه «چنین سلاح غیرانسانی» موفق نشده بود؛ کارل ویرتس اظهار داشت که حتی اگر موفق شده بود، «ما لندن را نابود می‌کردیم اما هنوز جهان را فتح نمی‌کردیم، و سپس آنها را روی ما بمب اتمی می‌انداختند.»

هان به دیگران گفت: «یک بار می‌خواستم پیشنهاد کنم که تمام اورانیوم باید به کف اقیانوس فرو برده شود.» واتیکان با او موافقت کرد؛ روزنامه واتیکان، آبزرور رومی ابراز تاسف کرد که مخترعان بمب، این سلاح را به نفع بشریت نابود نکرده‌اند. کشیش کاتبرت تیکنس، رئیس کلیسای جامع سنت آلبنز، استفاده از کلیسای جامع سنت آلبنز را برای مراسم شکرگزاری پایان جنگ ممنوع کرد و استفاده از سلاح‌های اتمی را «عملی از کشتار جمعی و بی‌هدف» خواند.

اخبار بمباران اتمی در ایالات متحده با استقبال مثبت‌تری روبرو شد؛ یک نظرسنجی در مجله فرچون در اواخر سال ۱۹۴۵ نشان داد که اقلیت قابل توجهی از آمریکایی‌ها (۲۳ درصد) آرزو می‌کردند که ای کاش بمب‌های اتمی بیشتری بر سر ژاپن ریخته می‌شد. واکنش مثبت اولیه توسط تصاویری که به عموم ارائه شد (عمدتاً تصاویر قدرتمند ابر قارچی) پشتیبانی می‌شد. در این زمان، در ایالات متحده معمول بود که از تصاویری که نشاندهندهٔ مرگ بودند، استفاده نشود.

تلفات پس از حمله

فیلم صامت گرفته شده در هیروشیما در مارس ۱۹۴۶ که بازماندگانی با سوختگی‌های شدید و جای زخم‌های کلوئید (پزشکی) را نشان می‌دهد. از بازماندگان خواسته شد تا در جهتی که در زمان تابش داشتند بایستند تا ماهیت سوختگی تابش‌ها را مستند و منتقل کنند و نشان دهند که، مانند آفتاب‌سوختگی، لباس و پارچه ضخیم در بسیاری از موارد محافظت ایجاد می‌کند. گاهی انقباض جای سوختگی گسترده غیرمعمول نیست و برای همه سوختگی‌ها وقتی ناحیه بزرگی از پوست را می‌پوشانند، رایج است.

تخمین زده می‌شود ۹۰٬۰۰۰ تا ۱۶۶٬۰۰۰ نفر در هیروشیما (بین ۲۶ تا ۴۹ درصد از جمعیت آن) و ۶۰٬۰۰۰ تا ۸۰٬۰۰۰ نفر در ناگاساکی (بین ۲۲ تا ۳۲ درصد از جمعیت آن) در سال ۱۹۴۵ جان خود را از دست دادند که در هر مورد، اکثریت آنها در روزهای بمباران، به دلیل قدرت و گرمای خود انفجارها، کشته شدند. تقریباً تمام قربانیان باقی‌مانده در عرض دو تا چهار ماه به دلیل قرار گرفتن در معرض تشعشعات و عوارض ناشی از آن جان باختند.

یک گزارش کمیسیون تلفات بمب اتمی در مورد ۶٬۸۸۲ نفر معاینه شده در هیروشیما و ۶٬۶۲۱ نفر معاینه شده در ناگاساکی بحث می‌کند که عمدتاً در محدوده ۲٬۰۰۰ متر (۶٬۶۰۰ فوت) از مرکز انفجار بودند که از انفجار و گرما آسیب دیده بودند، اما در اثر عوارضی که اغلب با سندرم پرتوی حاد (نام دیگر مسمومیت پرتوی) همراه بود، درگذشتند، که همهٔ اینها در حدود ۲۰ تا ۳۰ روز طول کشید. بسیاری از افرادی که در اثر انفجار آسیب ندیده بودند، سرانجام در همان بازه زمانی پس از ابتلا به سندرم پرتوی حاد جان خود را از دست دادند. در آن زمان، پزشکان هیچ ایده‌ای از علت آن نداشتند و قادر به درمان مؤثر این بیماری نبودند. میدوری ناکا اولین مرگی بود که رسماً به عنوان نتیجه مسمومیت با پرتو یا همان‌طور که بسیاری از آن به آن اشاره می‌کردند، «بیماری بمب اتمی» تأیید شد. او حدود ۶۵۰ متر (۲٬۱۳۰ فوت) از مرکز انفجار در هیروشیما فاصله داشت و در ۲۴ اوت ۱۹۴۵ پس از سفر به توکیو درگذشت. در آن زمان این موضوع مورد توجه قرار نگرفت، اما میانگین دوز تشعشع که تقریباً ۵۰ درصد از بزرگسالان را می‌کشد (میانگین دوز کشنده) تقریباً به نصف کاهش یافت؛ یعنی، دوزهای کمتر، زمانی که فرد دچار جراحات انفجار یا سوختگی همزمان پلی تروما می‌شد، کشنده‌تر می‌شدند. آسیب‌های پوستی مرسوم که ناحیه وسیعی را می‌پوشانند، اغلب منجر به عفونت باکتریایی می‌شوند؛ خطر سپتیسمی (عفونت خونی) و مرگ زمانی افزایش می‌یابد که دوز تابش معمولاً غیرکشنده به‌طور متوسط تعداد گلبول‌های سفید خون را سرکوب می‌کند.

در بهار ۱۹۴۸، کمیسیون تلفات بمب اتمی مطابق با دستورالعمل ریاست جمهوری از ترومن به آکادمی ملی علوم–آکادمی‌های ملی علوم، مهندسی و پزشکی برای انجام تحقیقات در مورد اثرات دیررس تشعشعات در میان بازماندگان هیروشیما و ناگاساکی تأسیس شد. در سال ۱۹۵۶، کمیسیون تلفات بمب اتمی «تأثیر قرار گرفتن در معرض بمب‌های اتمی بر سقط جنین در هیروشیما و ناگاساکی» را منتشر کرد. ABCC کمیسیون تلفات بمب اتمی در ۱ آوریل ۱۹۷۵ به بنیاد تحقیقات اثرات تابش تبدیل شد. بنیاد تحقیقات اثرات تابش سازمانی دو ملیتی است که توسط ایالات متحده و ژاپن اداره می‌شود و امروزه نیز در حال فعالیت است.

افزایش سرطان

خواهر بزرگتر و برادر کوچکتر که از بیماری تشعشعات رنج می‌بردند. برادر در سال ۱۹۴۹ و خواهر در سال ۱۹۶۵ درگذشتند.

سرطان‌ها بلافاصله پس از قرار گرفتن در معرض تشعشع ظاهر نمی‌شوند؛ بلکه، سرطان ناشی از تشعشع حداقل دوره نهفتگی حدود پنج سال و بالاتر و سرطان خون حدود دو سال و بالاتر دارد و حدود شش تا هشت سال بعد سرطان‌ها به اوج خود می‌رسد. جارت فولی اولین گزارش‌های مهم در مورد افزایش قابل توجه شیوع مورد دوم در بین بازماندگان را منتشر کرد. تقریباً تمام موارد سرطان خون در ۵۰ سال بعد در افرادی بود که در معرض بیش از یک گری (یکا) در معرض آن قرار داشتند. در مطالعه طول عمر ۱۹۸۷ که توسط بنیاد تحقیقات اثرات تابش انجام شد، به شیوه‌ای کاملاً وابسته به فاصله آنها از مرکز تشعشع (مدل بدون آستانه خطی)، بیش از ۵۰۷ سرطان با مرگ و میر نامشخص در ۷۹٬۹۷۲ نفر از هیباکوشاها که هنوز بین سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۸۷ زنده بودند و در این مطالعه شرکت کردند، مشاهده شد. همان‌طور که با ادامهٔ این مطالعه در طول زمان، بنیاد تحقیقات اثرات تابش تخمین می‌زند که از سال ۱۹۵۰ تا سال ۲۰۰۰، ۴۶ درصد از مرگ و میرهای ناشی از سرطان خون که ممکن است شامل مرگ ساداکو ساساکی و ۱۱ درصد از غده‌های سرطانی با مرگ و میر نامشخص باشد، احتمالاً به دلیل تشعشعات ناشی از بمب‌ها یا برخی دیگر از اثرات شهری پس از حمله بوده است، که این میزان اضافی آماری ۲۰۰ مورد مرگ و میر ناشی از سرطان خون و ۱۷۰۰ مورد غدهٔ سرطانی با میزان کشندگی اعلام نشده است. هر دوی این آمارها از مشاهده تقریباً نیمی از کل بازماندگان، دقیقاً کسانی که در این مطالعه شرکت کردند، به دست آمده است. یک فرا تحلیل از سال ۲۰۱۶ نشان داد که قرار گرفتن در معرض تابش، خطر ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهد، اما همچنین میانگین طول عمر بازماندگان در مقایسه با افرادی که در معرض تابش قرار نگرفته‌اند، تنها چند ماه کاهش یافته است.

بررسی نقص مادرزادی

در حالی که در طول دوره قبل از لانه‌گزینی، یعنی یک تا ده روز پس از لقاح، قرار گرفتن در معرض تابش داخل رحمی حداقل ۰٫۲ گری (یکا) می‌تواند باعث عوارض تکوین رویان انسان و مرگ جنین شود. تعداد سقط خودبه‌خودی ناشی از تشعشعات ناشی از بمب‌گذاری‌ها، در طول این دوره رادیواکتیو، مشخص نیست.

یکی از مطالعات اولیه انجام شده توسط کمیسیون تلفات بمب اتمی در مورد پیامد بارداری‌های رخ داده در هیروشیما و ناگاساکی، مطالعه در یک شهر کنترل، به نام شهر کوره، واقع در ۲۹ کیلومتر (۱۸ مایل) در جنوب هیروشیما، برای تشخیص شرایط و پیامدهای مربوط به قرار گرفتن در معرض تشعشع بود. جیمز وی. نیل رهبری این مطالعه را بر عهده داشت که نشان داد تعداد کلی ناهنجاری مادرزادی در بین فرزندان بازماندگانی که در زمان بمباران باردار بودند، به‌طور قابل توجهی بیشتر نبود. او همچنین طول عمر کودکانی را که از بمباران هیروشیما و ناگاساکی جان سالم به در بردند، مطالعه کرد و گزارش داد که بین ۹۰ تا ۹۵ درصد آنها هنوز ۵۰ سال بعد زنده هستند.

در حالی که آکادمی ملی علوم این احتمال را مطرح کرد که روش نیل، جمعیت کوره، هیروشیما را از نظر احتمال قرار گرفتن در معرض تشعشعات فیلتر نکرده است که می‌تواند نتایج را تحت تأثیر قرار دهد. در مجموع، افزایش معنی‌داری آماری ناچیزی در نقص‌های مادرزادی بلافاصله پس از بمباران‌های ناگاساکی و هیروشیما، زمانی که شهرها به‌طور کلی، از نظر فاصله از کانون‌های انفجار، در نظر گرفته شدند، رخ داد. با این حال، نیل و دیگران خاطرنشان کردند که در تقریباً ۵۰ انسانی که در زمان بمباران در مراحل اولیه سن بارداری بودند و همگی در فاصله حدود ۱ کیلومتر از مرکز انفجار قرار داشتند، افزایش میکروسفالی و آنانسفالی در بدو تولد مشاهده شد، به طوری که میزان بروز این دو ناهنجاری خاص تقریباً سه برابر در مقایسه با گروه کنترل در شهر کوره بود.

در سال ۱۹۸۵، دانشگاه جانز هاپکینز متخصص ژنتیک جیمز اف. کرو تحقیقات نیل را بررسی و تأیید کرد که تعداد نقص‌های مادرزادی در هیروشیما و ناگاساکی به‌طور قابل توجهی بیشتر نبوده است. بسیاری از اعضای کمیسیون تلفات بمب اتمی و جانشین آن بنیاد تحقیقات اثرات تابش هنوز دهه‌ها بعد به دنبال نقص‌های مادرزادی احتمالی در بین بازماندگان بودند، اما هیچ مدرکی مبنی بر شیوع قابل توجه آنها در بین بازماندگان یا وراثت‌پذیری در فرزندان بازماندگان پیدا نکردند.

تحقیقات در مورد رشد مغز

همچنین ببینید: زوال شناختی ناشی از تشعشع

علیرغم حجم نمونه کوچک ۱۶۰۰ تا ۱۸۰۰ نفری که در زمان بمباران‌ها در معرض تشعشعات پیش از تولد قرار گرفتند، که هر دو گروه در نزدیکی دو کانون انفجار بودند، به دلیل جذب دوز قابل توجهی از تشعشع در رحم و سپس قرار گرفتن در معرض سوء تغذیه در محیط پس از حمله، داده‌های این دو گروه از افزایش خطر کم‌توانی ذهنی که در حدود ۳۰ نفر مشاهده شد، پشتیبانی می‌کند، و کم‌توانی ذهنی نتیجه مشترک میکروسفالی مذکور است. اگرچه کمبود داده‌های آماری، با تنها ۳۰ نفر از ۱۸۰۰ نفر، مانع از تعیین قطعی نقطه آستانه می‌شود، داده‌های جمع‌آوری‌شده نشان می‌دهد که آستانه دوز داخل رحمی یا «جنینی» برای کم‌توانی ذهنی، در حساس‌ترین دوره رشد شناختی به پرتو، زمانی که بیشترین تعداد سلول‌های عصبی تمایز سلولی وجود دارد (۸ تا ۱۵ هفته پس از لقاح)، که با دوز آستانه تقریباً "۰٫۰۹" تا "۰٫۱۵" گری (یکا) شروع می‌شوند، و سپس خطر به صورت خطی به میزان ۴۳ درصد کم‌توانی ذهنی در هنگام قرار گرفتن در معرض دوز جنینی ۱ گری در هر نقطه‌ای در طول این هفته‌های عصب زایی افزایش می‌یابد.

با این حال، در هر دو طرف سن (۸ تا ۱۵ هفته پس از لقاح) که به پرتو حساس است، هیچ‌یک از افرادی که قبل از تولد در سن کمتر از ۸ هفته، یعنی قبل از سیناپتوژنز یا در سن حاملگی بیش از ۲۶ هفته در معرض بمباران قرار گرفته بودند، «عقب‌ماندگی ذهنی» مشاهده نشد، بنابراین این وضعیت منحصر به افرادی بود که ۸ تا ۲۶ هفته سن داشتند و بیش از تقریباً «۰٫۰۹» تا «۰٫۱۵» گری انرژی پرتو فوری جذب می‌کردند.

بررسی عملکرد ضریب هوشی و سوابق تحصیلی کودکانی که قبل از تولد در معرض این اشعه قرار گرفته بودند، نشان داد که در هر دو گروه، زمانی که در معرض بیش از ۰٫۱ تا ۰٫۵ خاکستری در طول دوره بارداری ۸ تا ۲۵ هفته قرار گرفته بودند، کاهش آماری معنی‌داری مشاهده شد. با این حال، در خارج از این دوره، در کمتر از ۸ هفته و بیشتر از ۲۶ هفته پس از لقاح، «هیچ مدرکی دال بر تأثیر مرتبط با تشعشع بر عملکرد تحصیلی وجود ندارد.»

گزارش دوزها بر حسب انرژی جذب شده در واحدهای گری (یکا) و راد (یکا) — به جای سیورت که از نظر بیولوژیکی قابل توجه است و هم در هر دو داده کم‌توانی ذهنی و عملکرد شناختی محاسبه می‌شود — امری معمول است. پیشنهاد می‌شود که واریانس دوز آستانه گزارش شده بین دو شهر، نمودی از درمان با نوترون سریع باشد، به طوری که پسر کوچک به‌طور قابل توجهی ریزش نوترون بیشتری ساطع می‌کند، در حالی که مرد چاق که هسته مرد چاق را احاطه کرده است، پروفایل تابش نوترون جذب شده را فیلتر یا تغییر می‌دهد، به طوری که دوز انرژی تابشی دریافتی در ناگاساکی عمدتاً از قرار گرفتن در معرض اشعه ایکس/پرتوهای گاما بود. این را با محیط در فاصله ۱۵۰۰ متری از کانون انفجار در هیروشیما مقایسه کنید، جایی که دوز داخل رحمی بیشتر به جذب نوترون‌هایی که اثر بیولوژیکی نسبی دارند بستگی داشت. از کار بازسازی دوز تابش، دوزیمتری تخمینی در هیروشیما هنوز بیشترین عدم قطعیت را دارد زیرا طراحی بمب پسر کوچک هرگز قبل از استقرار یا پس از آن آزمایش نشد؛ به همین ترتیب، تاریخچه تابش تخمینی جذب شده توسط افراد در هیروشیما نیاز به اتکای بیشتری به محاسبات نسبت به اندازه‌گیری‌های خاک، بتن و کاشی‌های سقف ژاپنی داشت که در دهه ۱۹۹۰ به سطوح دقیقی رسیدند و از این طریق به محققان اطلاع دادند.

بسیاری از تحقیقات دیگر در مورد پیامدهای شناختی، مانند اسکیزوفرنی در نتیجه مواجهه قبل از تولد، بدون «هیچ رابطه خطی آماری معنی‌داری مشاهده نشده است». این پیشنهاد وجود دارد که در افراد بسیار در معرض خطر، کسانی که در فاصله حدود یک کیلومتری از کانون‌های انفجار زنده مانده‌اند، روندی مشابه آنچه در کم‌توانی ذهنی دیده می‌شود، ظاهر می‌شود، اگرچه اندازه نمونه برای تعیین اهمیت بسیار کوچک است.

هیباکوشا

مقالهٔ اصلی: هیباکوشا

توریئی، ناگاساکی، ژاپن. توری‌های یک پا در پس زمینه

بازماندگان بمب‌گذاری‌ها «هیباکوشا» (به ژاپنی: 被爆者) به معنی «افراد آسیب دیده از انفجار» نامیده می‌شوند. دولت ژاپن حدود ۶۵۰٬۰۰۰ نفر را به عنوان «هیباکوشا» به رسمیت شناخته است. تا ۳۱ مارس ۲۰۲۴، ۱۰۶٬۸۲۵ نفر عمدتاً در ژاپن هنوز زنده بودند، دولت ژاپن حدود یک درصد از این افراد را به عنوان افرادی که بیماری‌های ناشی از تشعشعات دارند، شناسایی کرده است. یادبودها در هیروشیما و ناگاساکی حاوی فهرستی از اسامی «هیباکوشا» هایی هستند که مشخص شده از زمان بمباران‌ها جان خود را از دست داده‌اند. این یادبودها که سالانه در سالگردهای بمباران به‌روزرسانی می‌شوند ،تا تاریخ اوت ۲۰۲۵، نام بیش از ۵۵۰٬۰۰۰ هیباکوشا را ثبت کرده‌اند؛ ۳۴۹٬۲۴۶ نفر در هیروشیما و ۲۰۱٬۹۴۲ نفر در ناگاساکی.

اگر آنها در مورد پیشینه خود صحبت کنند، «هیباکوشا» و فرزندانشان قربانیان تبعیض مبتنی بر ترس و محرومیت برای ازدواج یا کار بودند (و هنوز هم هستند) به دلیل اشعه‌هراسی؛ بسیاری از مردم بر این باور اصرار دارند که «هیباکوشاها» حامل نوعی بیماری ارثی یا حتی مسری هستند. این در حالی است که هیچ افزایش آماری قابل اثباتی در ناهنجاری‌های مادرزادی در بین کودکان «بعداً متولد شده» از بازماندگان سلاح‌های هسته‌ای مورد استفاده در هیروشیما و ناگاساکی، یا در کودکان بعد از متولد شده از بازماندگان سرطانی که قبلاً پرتودرمانی دریافت کرده بودند، یافت نشده است. زنان بازمانده از هیروشیما و ناگاساکی که می‌توانستند باردار شوند و در معرض مقادیر قابل توجهی از تشعشعات قرار گرفته بودند، فرزندانی داشتند که میزان ناهنجاری‌های مادرزادی آنها بالاتر از میزان مشاهده شده در میانگین ژاپن‌ها نبود. مطالعه‌ای در مورد اثرات روانی بلندمدت بمب‌گذاری‌ها بر بازماندگان نشان داد که حتی ۱۷ تا ۲۰ سال پس از وقوع بمب‌گذاری، بازماندگان شیوع بیشتری از علائم اضطراب و سرایت پریشانی روانی به علائم جسمی را نشان دادند.

بازماندگان مضاعف

شاید حدود ۲۰۰ نفر از هیروشیما به ناگاساکی پناه برده باشند. مستند دو بار زنده ماندند: بمباران اتمی دوگانه هیروشیما و ناگاساکی محصول ۲۰۰۶، ۱۶۵ نفر از «نیجو هیباکوشا» (به معنای واقعی کلمه «افراد بازمانده هر دو بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی») را مستند کرد که نه نفر از آنها ادعا می‌کردند در منطقه انفجار، در هر دو شهر بوده‌اند. در ۲۴ مارس ۲۰۰۹، دولت ژاپن رسماً تسوتوما یاماگوچی را به عنوان یک «نیجو هیباکوشا» (هیباکوشای دوگانه) به رسمیت شناخت. تأیید شد که او {۳ کیلومتر (۱٫۹ مایل) از نقطه انفجار در هیروشیما در یک سفر کاری هنگام انفجار بمب فاصله داشته است. او از ناحیه چپ بدن به شدت دچار سوختگی شد و شب را در هیروشیما گذراند. او در ۸ اوت، یک روز قبل از بمباران، به شهر زادگاهش ناگاساکی رسید و در حالی که به دنبال بستگانش می‌گشت، در معرض تشعشعات باقی مانده قرار گرفت. او اولین بازمانده رسمی هر دو بمب‌گذاری اتمی بود. او در سال ۲۰۱۰ بر اثر سرطان معده درگذشت.

بازماندگان کره‌ای

همچنین ببینید: احساسات ضد کره‌ای در ژاپن

در طول جنگ، ژاپن حدود ۶۷۰٬۰۰۰ سرباز وظیفه کره‌ای را برای انجام کار اجباری به ژاپن آورد. حدود ۵٬۰۰۰ تا ۸٬۰۰۰ کره‌ای در هیروشیما و ۱٬۵۰۰ تا ۲٬۰۰۰ نفر در ناگاساکی کشته شدند.

طبق گزارش انجمن قربانیان بمب اتمی کره جنوبی، حدود ۷۰ هزار کره‌ای در معرض این بمب قرار گرفتند. تا پایان سال ۱۹۴۵، حدود ۴۰ هزار نفر (۵۷٫۱٪) جان خود را از دست دادند. میزان کلی مرگ و میر حدود ۳۳٫۷٪ بود. طبق مطالعه‌ای که توسط بنیاد رفاه گیونگی انجام شد، برخی از بازماندگان مجبور به پاکسازی آوار و جمع‌آوری اجساد شدند (که همگی آغشته به رادیواکتیو بودند). در حالی که شهروندان ژاپنی تخلیه‌شده به نزد خویشاوندان خود پناه می‌بردند، کره‌ای‌هایی که هیچ ارتباط محلی نداشتند، در شهر باقی ماندند و در معرض تشعشعات رادیواکتیو قرار گرفتند و دسترسی محدودی به مراقبت‌های پزشکی داشتند.

بازماندگان کره‌ای برای مبارزه جهت کسب همان به رسمیت شناخته شدن به عنوان هیباکوشا که به همه بازماندگان ژاپنی اعطا می‌شود، دوران سختی را پشت سر گذاشتند، وضعیتی که منجر به محرومیت آنها از مزایای درمانی رایگان در ژاپن شد. اکثر مسائل در نهایت در سال ۲۰۰۸ از طریق دعاوی حقوقی مورد بررسی قرار گرفت.

هیروشیما

هیروشیما متعاقباً در ۱۷ سپتامبر ۱۹۴۵ مورد صدمات ناشی توفان آیدا قرار گرفت. بیش از نیمی از پل‌ها تخریب شدند و جاده‌ها و راه‌آهن‌ها آسیب دیدند و شهر بیشتر ویران شد. جمعیت از ۸۳٬۰۰۰ نفر بلافاصله پس از بمباران، به ۱۴۶٬۰۰۰ نفر در فوریه ۱۹۴۶ افزایش یافت. این شهر پس از جنگ، با کمک دولت ملی از طریق قانون ساخت و ساز شهر یادبود صلح هیروشیما که در سال ۱۹۴۹ تصویب شد، بازسازی شد. این قانون، کمک‌های مالی برای بازسازی، به همراه زمینی که قبلاً متعلق به دولت ملی بود و برای اهداف نظامی استفاده می‌شد، اهدا کرد. در سال ۱۹۴۹، طرحی برای پارک یادبود صلح هیروشیما انتخاب شد. تالار توسعه صنعتی استان هیروشیما، نزدیک‌ترین ساختمان باقی‌مانده به محل انفجار بمب، به عنوان یادمان صلح هیروشیما تعیین شد. موزه صلح هیروشیما در سال ۱۹۵۵ در پارک صلح افتتاح شد. هیروشیما همچنین شامل یک استوپای صلح، ساخته شده در سال ۱۹۶۶ توسط نیپونزان-میوهوجی-دایسانگا است.

در ۲۷ ژانویه ۱۹۸۱، کمیته انتخاب آثار بمباران اتمی هیروشیما اعلام کرد که در ۹ مکان تاریخی مرتبط با بمباران در آن سال، پلاک‌های یادبود خواهد ساخت.

1. یادمان صلح هیروشیما
2. بیمارستان شیما
3. پل موتویاسو
4. خیابان خرید هوندوری
5. سایت بیمارستان ارتش شماره ۲ موتوماچی
6. بیمارستان بمباران اتمی صلیب سرخ هیروشیما
7. دبستان فوکوروماچی
8. شهرداری هیروشیما
9. ایستگاه هیروشیما. کمیته همچنین قصد داشت ۳۰ لوح یادبود را در مدت سه سال برپا کند.

نمای پانوراما از پارک یادبود صلح هیروشیما. یادمان صلح هیروشیما در مرکز سمت چپ تصویر، پل موتویاسو در سمت راست تصویر قابل مشاهده است. هدف اولیه برای بمب، T شکل پل آیئوی بود که در سمت چپ تصویر دیده می‌شود.

ناگاساکی

ناگاساکی پس از جنگ بازسازی شد و به طرز چشمگیری تغییر شکل داد. سرعت بازسازی در ابتدا کند بود و اولین خانه‌های اضطراری ساده تا سال ۱۹۴۶ ارائه نشدند. تمرکز بر توسعه مجدد، جایگزینی صنایع جنگی با تجارت خارجی، کشتی‌سازی و ماهیگیری بود. این امر رسماً با تصویب قانون بازسازی شهر فرهنگی بین‌المللی ناگاساکی در ماه مه ۱۹۴۹ اعلام شد. به دلیل افزایش حضور مسیحیت، معابد جدید و همچنین کلیساهای جدید ساخته شدند. موزه بمب اتمی ناگاساکی در اواسط دهه ۱۹۹۰ افتتاح شد.

برخی از آوارها به عنوان یادبود، مانند یک توریئی در معبد ساننو و یک طاق در نزدیکی محل انفجار، باقی مانده‌اند. در سال ۲۰۱۳، چهار مکان به عنوان بناهای تاریخی ثبت شده تعیین شدند تا از توسعه‌های آینده محافظت قانونی شود. این چهار سایت به همراه «زمین صفر» (مرکز انفجار بمب اتمی) در سال ۲۰۱۶ در مجموع به عنوان یادمان‌های ژاپن شناخته شدند. این سایت‌ها عبارتند از:

• مدرسه ابتدایی شهر ناگاساکی شیرویاما (旧城山国民学校校舎). در آن زمان هیچ کودکی در ساختمان مدرسه نبود زیرا ساختمان برای بخش حقوق و دستمزد کارخانه اسلحه‌سازی میتسوبیشی مورد استفاده قرار می‌گرفت، اما ۱۳۸ نفر از ۱۵۸ نفر داخل آن، که عمدتاً از کارکنان حقوق و دستمزد غیرنظامی بودند، جان باختند.
• برج ناقوس کلیسای جامع سابق اوراکامی (浦上天主堂旧鐘楼). کلیسای جامع در نزدیکی مرکز انفجار قرار داشت و کاملاً ویران شده بود. در آن زمان، با نزدیک شدن به جشن عروج مریم مقدس در ۱۵ اوت، کلیسا مملو از نمازگزارانی بود که برای مراسم آمده بودند و همه کشته شدند.
• دروازه سابق دانشگاه پزشکی ناگاساکی (旧長崎医科大学門柱). ساختمان و تأسیسات مدرسه توسط بمب اتمی ویران شد. بیش از ۸۵۰ نفر، از جمله استادان، کارکنان، دانشجویان و پرستاران، کشته شدند.
• 'معبد ساننو، دروازه دوم توریئی (山王神社二の鳥居).

نمای پانوراما از بنای یادبودی که مرکز انفجار بمب اتمی یا نقطه صفر انفجار بر فراز ناگاساکی را نشان می‌دهد

بحث در مورد بمباران‌ها

مقالهٔ اصلی: بحث و جدل در مورد بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی

نقش بمباران‌ها در تسلیم ژاپن، و جنجال‌های اخلاقی، حقوقی و نظامی پیرامون توجیه ایالات متحده برای آنها، موضوع بحث‌های علمی و عمومی بوده است. از یک سو، استدلال شده است که بمباران‌ها باعث تسلیم ژاپن شد و در نتیجه از تلفاتی که حمله به ژاپن می‌توانست داشته باشد، جلوگیری کرد. وزیر جنگ آمریکا، استیمسون از نجات یک میلیون تلفات صحبت کرد. محاصره دریایی ممکن بود ژاپنی‌ها را بدون حمله، از گرسنگی به تسلیم وادار کند، اما این امر همچنین می‌توانست منجر به مرگ تعداد بیشتری از ژاپنی‌ها شود.

با این حال، منتقدان بمباران‌ها ادعا کرده‌اند که سلاح‌های اتمی اساساً غیراخلاقی هستند، بمباران‌ها جنایت جنگی بودند و تروریسم دولتی را تشکیل می‌دادند. ژاپنی‌ها ممکن بود بدون بمباران اتمی تسلیم می‌شدند، اما فقط تسلیم بی‌قید و شرط متفقین را راضی می‌کرد. دیگران، مانند مورخ هاسه‌گاوا تسویوشی، استدلال کردند که ورود اتحاد جماهیر شوروی به جنگ علیه ژاپن «نقش بسیار بیشتری نسبت به بمب‌های اتمی در وادار کردن ژاپن به تسلیم ایفا کرد، زیرا هرگونه امیدی را که ژاپن می‌توانست به میانجیگری مسکو برای پایان دادن جنگ داشته باشد، را از بین برد.» دیدگاهی در میان منتقدان بمباران‌ها، که توسط مورخ آمریکایی گار آلپروویتز در سال ۱۹۶۵ رواج یافت، این است که ایالات متحده در مراحل اولیه جنگ سرد از سلاح‌های هسته‌ای برای ارعاب اتحاد جماهیر شوروی استفاده کرد.

ملاحظات حقوقی

مقالهٔ اصلی: بمباران هوایی و قوانین بین‌المللی

کنوانسیون‌های ۱۸۹۹ و ۱۹۰۷ لاهه که به قوانین رفتار در زمان جنگ در خشکی و دریا می‌پردازد، قبل از به وجود آمدن نیروی هوایی در کشورها - به تصویب رسید. علیرغم تلاش‌های مکرر دیپلماتیک برای به‌روزرسانی حقوق بین‌الملل بشردوستانه برای گنجاندن در جنگ هوایی، قبل از جنگ جهانی دوم به‌روزرسانی نشد. فقدان قانون بین‌المللی بشردوستانه خاص به این معنی نبود که جنگ هوایی تحت پوشش قوانین قرار نمی‌گرفت، بلکه به این معنی بود که هیچ توافق کلی در مورد چگونگی تفسیر این قوانین وجود نداشت. این بدان معناست که بمباران هوایی مناطق غیرنظامی در خاک دشمن توسط همه نیروهای اصلی جنگجویان در طول جنگ جهانی دوم توسط حقوق موضوعه یا حقوق بین‌الملل عرفی قانون بین‌المللی بشردوستانه منع نشده بود.

در سال ۱۹۶۳ بمباران‌ها در مطالبه خسارت در پرونده‌ای به نام ریوایچی شیمودا علیه دولت مورد بررسی قضایی قرار گرفت. دادگاه منطقه‌ای توکیو حکم داد که استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در جنگ غیرقانونی نیست، اما در حکم اوبیتر خود اعلام کرد که بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی طبق قوانین بین‌المللی آن زمان، به عنوان بمباران بی‌هدف شهرهای بی‌دفاع، غیرقانونی بوده است. دادگاه به این دلیل که دولت ژاپن طبق قرارداد سان فرانسیسکو از حق دریافت غرامت از دولت ایالات متحده صرف نظر کرده است، غرامت تجدیدنظرخواهان را رد کرد.

میراث

مقالهٔ اصلی: جنگ هسته‌ای

تا ۳۰ ژوئن ۱۹۴۶، اجزای ۹ بمب اتمی در زرادخانه ایالات متحده وجود داشت که همگی دستگاه‌های مرد چاق و مشابه نمونه‌ای بودند که در ناگاساکی استفاده شده بود. سلاح‌های هسته‌ای دستگاه‌های دست‌ساز بودند و کارهای زیادی برای بهبود سهولت مونتاژ، ایمنی، قابلیت اطمینان و ذخیره‌سازی آن‌ها قبل از آماده شدن برای تولید باقی مانده بود. همچنین بهبودهای زیادی در عملکرد آنها وجود داشت که پیشنهاد یا توصیه شده بود، اما تحت فشار توسعه زمان جنگ ممکن نبود.

رئیس ستاد مشترک نیروهای مسلح ایالات متحده آمریکا، آدمیرال ناوگان، ویلیام لیهی، استفاده از بمب‌های اتمی را به عنوان اتخاذ «یک استاندارد اخلاقی مشترک برای بربرهای قرون تاریکی» محکوم کرد. اما در اکتبر ۱۹۴۷ او نیاز نظامی به ۴۰۰ بمب را گزارش کرد.

انحصار آمریکا بر سلاح‌های هسته‌ای چهار سال طول کشید تا اینکه اتحاد جماهیر شوروی در سپتامبر ۱۹۴۹ یک بمب اتمی منفجر کرد. ایالات متحده با توسعه بمب هیدروژنی، هزار برابر قوی تر از بمب‌هایی که هیروشیما و ناگاساکی را ویران کردند، پاسخ داد. چنین بمب‌های شکافت هسته‌ای معمولی از این پس به عنوان سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی کوچک در نظر گرفته می‌شوند. تا سال ۱۹۸۶، ایالات متحده دارای ۲۳٬۳۱۷ سلاح هسته‌ای و اتحاد جماهیر شوروی ۴٬۰۱۵۹ سلاح هسته‌ای بود. در اوایل سال ۲۰۱۹، بیش از ۹۰٪ از ۱۳٬۸۶۵ سلاح هسته‌ای جهان متعلق به ایالات متحده و روسیه بود.

تا سال ۲۰۲۰، ۹ کشور دارای سلاح هسته‌ای بودند. که ژاپن، جزء این کشورها نیست، با اکراه پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای را در فوریه ۱۹۷۰ امضا کرد. اما در چارچوبی موسوم به چتر هسته‌ای تحت حمایت ایالات متحده باقی ماند. سلاح‌های هسته‌ای آمریکا در استان اوکیناوا و گاهی در خود ژاپن انبار می‌شدند که البته برخلاف توافق‌های بین دو کشور بود. ناتو که منابع لازم برای مبارزه با اتحاد جماهیر شوروی با استفاده از نیروهای متعارف را نداشت، در طول جنگ سرد برای دفاع از خود به استفاده از سلاح‌های هسته‌ای وابسته شد، سیاستی که در دهه ۱۹۵۰ به عنوان نگاه جدید (سیاست) شناخته شد. در دهه‌های پس از هیروشیما و ناگاساکی، ایالات متحده بارها تهدید به استفاده از سلاح‌های هسته‌ای خود کرده است.

در ۷ ژوئیه ۲۰۱۷، بیش از ۱۲۰ کشور به تصویب پیمان منع جنگ‌افزار هسته‌ای سازمان ملل رأی دادند. الین وایت گومز، رئیس مذاکرات سازمان ملل، گفت: «جهان ۷۰ سال منتظر این هنجار قانونی بوده است». تا تاریخ ۲۰۲۴، ژاپن این پیمان را امضا نکرده است.

جستارهای وابسته

• دوشیزگان فوکوشیما
• هیروشیمای خشمگین، ناگاساکی دعاگو
• ستسوکو تورلو، بازمانده از بمباران اتمی، برنده جایزه صلح نوبل ۲۰۱۷

منابع

• Allen, Louis (1969). "The Nuclear Raids". In Hart, Basil Liddell (ed.). History of the Second World War. Vol. 6. London: Purnell. pp. 2566–2576. OCLC 2466051.
• Appleman, Roy E.; Burns, James M.; Gugeler, Russell A.; Stevens, John (1948). Okinawa: The Last Battle. The United States Army in World War II: The War in the Pacific. Washington, D.C.: United States Army Center of Military History. OCLC 226537810. Archived from the original on 26 September 2009. Retrieved 26 January 2018.
• Asada, Sadao (1996). "The Shock of the Atomic Bomb and Japan's Decision to Surrender: A Reconsideration". In Maddox, Robert James (ed.). Hiroshima in History. Columbia, Missouri: University of Missouri Press. pp. 24–58. ISBN 978-0-8262-1962-6. OCLC 720831424.
• World War II: A 50th Anniversary History. London: Hale. 1990. ISBN 978-0-7090-3991-4. OCLC 20394384.
• Bernstein, Barton J. (Spring 1991). "Eclipsed by Hiroshima and Nagasaki: Early Thinking about Tactical Nuclear Weapons". International Security. 15 (4): 149–173. doi:10.2307/2539014. ISSN 0162-2889. JSTOR 2539014. S2CID 153724357.
• Bix, Herbert (1996). "Japan's Delayed Surrender: A Reinterpretation". In Hogan, Michael J. (ed.). Hiroshima in History and Memory. New York: Cambridge University Press. pp. 80–115. ISBN 978-0-521-56682-7.
• Blume, Lesley M. M. (2020). Fallout: the Hiroshima cover-up and the reporter who revealed it to the world. New York: First Simon & Schuster. ISBN 978-1-982128-51-7.
• Bodden, Valerie (2007). The Bombing of Hiroshima & Nagasaki. Mankato, Minnesota: The Creative Company. ISBN 978-1-58341-545-0.
• Brooks, Risa; Stanley, Elizabeth A. (2007). Creating Military Power: the Sources of Military Effectiveness. Stanford, California: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-5399-9.
• Bungei, Shunjū Senshi Kenkyūkai (1981). The Day Man Lost: Hiroshima. Tokyo: Kodansha International. ISBN 978-0-87011-471-7.
• Burchett, Wilfred (2004). "The Atomic Plague". In Pilger, John (ed.). Tell me No Lies. New York: Thunder's Mouth Press. pp. 10–25. ISBN 978-0-224-06288-6. OCLC 61395938.
• Campbell, Richard H. (2005). The Silverplate Bombers: A History and Registry of the Enola Gay and Other B-29s Configured to Carry Atomic Bombs. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company. ISBN 978-0-7864-2139-8. OCLC 58554961.
• Carroll, James (2007). House of War: The Pentagon and the Disastrous Rise of American Power. Boston: Houghton Mifflin Harcourt. ISBN 978-0-618-87201-5.
• Christman, Albert B. (1998). Target Hiroshima: Deak Parsons and the Creation of the Atomic Bomb. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-55750-120-2. OCLC 38257982.
• Chun, Clayton K. S. (2008). Japan, 1945: From Operation Downfall to Hiroshima and Nagasaki. Oxford: Osprey. ISBN 978-1-84603-284-4. OCLC 191922849.
• Compton, Arthur (1956). Atomic Quest. New York: Oxford University Press. OCLC 173307.
• Coox, Alvin D. (1969). "Japan at the End of Her Tether". In Hart, Basil Liddell (ed.). History of the Second World War. Vol. 6. London: Purnell. pp. 2536–2544. OCLC 2466051.
• Coox, Alvin D. (1994). "Air War Against Japan". In Cooling, B. Franklin (ed.). Case Studies in the Achievement of Air Superiority. Washington, D.C.: Center for Air Force History. pp. 383–452. ISBN 978-0-912799-63-6. OCLC 842361345. Retrieved 2 March 2014.
• Coster-Mullen, John (2012). Atom Bombs: The Top Secret Inside Story of Little Boy and Fat Man. Waukesha, Wisconsin: J. Coster-Mullen. OCLC 298514167.
• Craven, Wesley; Cate, James, eds. (1953). The Pacific: Matterhorn to Nagasaki. The Army Air Forces in World War II. Chicago: The University of Chicago Press. OCLC 256469807. Retrieved 2 March 2014.
• Dietz, Suzanne Simon; Van Kirk, Theodore Jerome (2012). My true course: Dutch Van Kirk, Northumberland to Hiroshima. Lawrenceville, Georgia: Red Gremlin Press. ISBN 978-0-692-01676-3. OCLC 797975707.
• Dower, John W. (1996). "The Bombed". In Hogan, Michael J. (ed.). Hiroshima in History and Memory. New York: Cambridge University Press. pp. 116–142. ISBN 978-0-521-56682-7. OCLC 466874831.
• Drea, Edward J. (1992). MacArthur's ULTRA: Codebreaking and the War Against Japan, 1942–1945. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-0504-0. OCLC 23651196.
• Edwards, Pail N. (1996). The Closed World: Computers and the Politics of Discourse in Cold War America. Cambridge, Massachusetts: The MIT Press. ISBN 978-0-262-55028-4. OCLC 807140394.
• Ellsberg, Daniel (2017). The Doomsday Machine: Confessions of a Nuclear War Planner. New York; London: Bloomsbury USA. ISBN 978-1-60819-670-8. OCLC 968158870.
• Fiévé, Nicolas; Waley, Paul (2003). Japanese Capitals in Historical Perspective: Place, Power and Memory in Kyoto, Edo and Tokyo. London: RoutledgeCurzon. ISBN 978-0-7007-1409-4.
• Frank, Richard B. (1999). Downfall: The End of the Imperial Japanese Empire. New York: Random House. ISBN 978-0-679-41424-7.
• Fujiwara, Akira (1991). Tettei kenshō Shōwa Tennō "dokuhakuroku". Tōkyō: Ōtsuki Shoten. ISBN 978-4-272-52022-0.
• Giangreco, D.M. (2009). Hell to Pay: Operation Downfall and the Invasion of Japan 1945–1947. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-316-1. OCLC 643381863.
• Glasstone, Samuel; Dolan, Philip J., eds. (1977). The Effects of Nuclear Weapons. Washington, D.C.: United States Department of Defense and the Energy Research and Development Administration. Bibcode:1977enw..book.....G. OCLC 4016678. Retrieved 5 December 2016.
• Goldstein, Donald; Dillon, Katherine V; Wenger, J Michael (1995). Rain of Ruin: a Photographic History of Hiroshima and Nagasaki. Washington, D.C.: Brassey's. ISBN 978-1-57488-033-5. OCLC 31969557.
• Gowing, Margaret (1964). Britain and Atomic Energy, 1935–1945. London: Macmillan Publishing. OCLC 3195209.
• Groves, Leslie (1983) [1962]. Now it Can be Told: The Story of the Manhattan Project. New York: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-80189-1. OCLC 932666584.
• Gruhl, Werner (2007). Imperial Japan's World War II, 1931–1945. New Brunswick, New Jersey: Transaction Publishers. ISBN 978-0-7658-0352-8. OCLC 76871604.
• Grunden, Walter E. (1998). "Hungnam and the Japanese atomic bomb: Recent Historiography of a Postwar Myth". Intelligence and National Security. 13 (2): 32–60. doi:10.1080/02684529808432475. ISSN 0268-4527.
• Ham, Paul (2011). Hiroshima Nagasaki. Sydney: HarperCollins. ISBN 978-0-7322-8845-7. OCLC 746754306.
• Hasegawa, Tsuyoshi (2006). Racing the Enemy: Stalin, Truman, and the Surrender of Japan. Cambridge, Massachusetts: The Belknap Press of Harvard University Press. ISBN 978-0-674-01693-4.
• Hein, Laura; Selden, Mark, eds. (1997). Living with the Bomb: American and Japanese Cultural Conflicts in the Nuclear Age. New York: M.E. Sharpe. ISBN 978-1-56324-967-9.
• Hewlett, Richard G.; Anderson, Oscar E. (1962). The New World, 1939–1946 (PDF). A History of the United States Atomic Energy Commission. University Park: Pennsylvania State University Press. OCLC 493738019. Retrieved 26 March 2013.
• Hewlett, Richard G.; Holl, Jack M. (1989). Atoms for Peace and War, 1953–1961: Eisenhower and the Atomic Energy Commission (PDF). A History of the United States Atomic Energy Commission. University Park, Pennsylvania: Pennsylvania State University Press. ISBN 978-0-520-06018-0. OCLC 82275622. Retrieved 31 May 2017.
• Eyewitness Testimonies: Appeals from the A-Bomb Survivors (3rd ed.). Hiroshima: Hiroshima Peace Culture Foundation. 2003. OCLC 853288543.
• Hixson, Walter L. (2002). The American Experience in World War II: The Atomic Bomb in History and Memory. New York: Routledge. ISBN 978-0-415-94035-1. OCLC 59464269.
• Hoddeson, Lillian; Henriksen, Paul W.; Meade, Roger A.; Westfall, Catherine L. (1993). Critical Assembly: A Technical History of Los Alamos During the Oppenheimer Years, 1943–1945. New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-44132-2. OCLC 26764320.
• Hoyt, Edwin P. (2001). Japan's War: The Great Pacific Conflict. New York: McGraw-Hill. ISBN 978-0-8154-1118-5. OCLC 12722494.
• Hubbell, Harry; Cheka, Joseph; Jones, Throyce (1969). The Epicenters of the Atomic Bombs. Reevaluation of All Available Physical Data With Recommended Values. Hiroshima: Atomic Bomb Casualty Commission. OCLC 404745043.
• Ishikawa, Eisei; Swain, David L. (1981). Hiroshima and Nagasaki: The Physical, Medical, and Social Effects of the Atomic Bombings. New York: Basic Books. ISBN 978-0-465-02985-3. OCLC 715904227.
• Japanese Broadcasting Corporation (NHK) (1977). Unforgettable Fire: Pictures Drawn by Atomic Bomb Survivors. New York: Pantheon Books. ISBN 978-0-394-74823-8.
• Johnston, Barbara Rose (2008). The Consequential Damages of Nuclear War: The Rongelap Report. Walnutt Creek: Left Coast Press. ISBN 978-1-59874-346-3.
• Jones, Vincent (1985). Manhattan: The Army and the Atomic Bomb. The United States Army in World War II: Special Studies. Washington, D.C.: United States Army Center of Military History. OCLC 10913875.
• Jowett, Philip S.; Andrew, Stephen (2002). The Japanese Army 1931–45: 2 1942–45. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-354-5. OCLC 59395824.
• Kelly, Jason M. (2012). "Why Did Henry Stimson Spare Kyoto from the Bomb?: Confusion in Postwar Historiography". Journal of American-East Asian Relations. 19 (2): 183–203. doi:10.1163/18765610-01902004. ISSN 1058-3947.
• Kerr, E. Bartlett (1991). Flames Over Tokyo: the US Army Air Forces' Incendiary Campaign against Japan 1944–1945. New York: Donald I. Fine Inc. ISBN 978-1-55611-301-7.
• Kerr, George D.; Young, Robert W.; Cullings, Harry M.; Christy, Robert F. (2005). "Bomb Parameters". In Young, Robert W.; Kerr, George D. (eds.). Reassessment of the Atomic Bomb Radiation Dosimetry for Hiroshima and Nagasaki – Dosimetry System 2002 (PDF). Hiroshima: The Radiation Effects Research Foundation. pp. 42–61. OCLC 271477587. Archived from the original (PDF) on 10 August 2015. Retrieved 10 March 2014.
• Kido, Kōichi; Yoshitake, Oka (1966). 木戶幸一日記 [Kido Kōichi Diary] (به ژاپنی). Tōkyō: Tōkyō Daigaku Shuppankai. ISBN 978-4-13-030012-4. OCLC 959675458.
• Knebel, Fletcher; Bailey, Charles W. (1960). No High Ground. New York: Harper and Row. OCLC 1212857.
• Krimsky, Sheldon; Shorett, Peter (2005). Rights and Liberties in the Biotech Age: Why We Need a Genetic Bill of Rights. Lantham: Rowman & Littlefield. ISBN 978-0-7425-4341-6.
• Lewis, Robert A.; Tolzer, Eliot (August 1957). "How We Dropped the A-Bomb". Popular Science. pp. 71–75, 209–210. ISSN 0161-7370.
• Lifton, Robert Jay (1991). Death in Life: Survivors of Hiroshima. Chapel Hill, North Carolina: University of North Carolina Press. ISBN 978-0-8078-4344-4. OCLC 490493399.
• Long, Gavin (1963). The Final Campaigns. Australia in the War of 1939–1945. Series 1 – Army. Vol. 7. Canberra: Australian War Memorial. OCLC 1297619. Archived from the original (PDF) on 25 May 2009. Retrieved 31 October 2011.
• McNelly, Theodore H. (2000). "The Decision to Drop the Atomic Bomb". In Jacob Neufeld (ed.). Pearl to V-J Day: World War II in the Pacific. New York: Diane Publishing Co. pp. 131–170. ISBN 978-1-4379-1286-9.
• Moore, Mike (July–August 1995). "Troublesome Imagery". Bulletin of the Atomic Scientists. 54 (4): 73–74. ISSN 0096-3402.
• Newman, Robert P. (1995). Truman and the Hiroshima Cult. East Lansing, Michigan: Michigan State University Press. ISBN 978-0-87013-403-6. OCLC 32625518.
• Nichols, Kenneth David (1987). The Road to Trinity: A Personal Account of How America's Nuclear Policies Were Made. New York: William Morrow and Company. ISBN 0-688-06910-X. OCLC 15223648.
• Orr, James J. (2008). "Review of Hiroshima in History: The Myths of Revisionism and The End of the Pacific War". Journal of Japanese Studies. 34 (2): 521–528. doi:10.1353/jjs.0.0036. ISSN 0095-6848. JSTOR 27756604. S2CID 144221035.
• Peterson, Leif E.; Abrahamson, Seymour, eds. (1998). Effects of Ionizing Radiation: Atomic Bomb Survivors and Their Children. Washington, D.C.: Joseph Henry Press. OCLC 937289722.
• Preston, Diana (2005). Before The Fallout: From Marie Curie to Hiroshima. New York: Walker & Co. ISBN 978-0-8027-1445-9.
• Quester, George H. (September 1970). "Japan and the Nuclear Non-Proliferation Treaty". Asian Survey. 10 (9): 765–778. doi:10.2307/2643028. ISSN 0004-4687. JSTOR 2643028.
• Reischauer, Edwin O. (1986). My Life Between Japan And America. New York: Harper & Row. ISBN 978-0-06-039054-9. OCLC 13114344.
• Rhodes, Richard (1986). The Making of the Atomic Bomb. New York: Simon & Schuster. ISBN 0-671-44133-7. OCLC 13793436.
• Rhodes, Richard (1995). Dark Sun: The Making of the Hydrogen Bomb. New York: سایمون اند شوستر. ISBN 978-0-684-80400-2. LCCN 95011070. OCLC 456652278. OL 7720934M – via بایگانی اینترنت.
• Rotter, Andrew J. (2008). Hiroshima: The World's Bomb. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-280437-2.
• Russ, Harlow W. (1990). Project Alberta: The Preparation of Atomic Bombs For Use in World War II. Los Alamos, New Mexico: Exceptional Books. ISBN 978-0-944482-01-8. OCLC 24429257.
• Sandler, Stanley (2001). World War II in the Pacific: an Encyclopedia. New York: Taylor & Francis. ISBN 978-0-8153-1883-5. OCLC 44769066.
• Schaffer, Ronald (1985). Wings of Judgment: American Bombing in World War II. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-503629-9. OCLC 11785450.
• Selden, Kyoko Iriye; Selden, Mark, eds. (1990). The Atomic Bomb: Voices from Hiroshima and Nagasaki. Armonk, New York: M.E. Sharpe. ISBN 978-0-87332-773-2. OCLC 20057103.
• Sharp, Patrick B. (2000). "From Yellow Peril to Japanese Wasteland: John Hersey's 'Hiroshima'". Twentieth Century Literature. 46 (4): 434–452. doi:10.2307/827841. ISSN 0041-462X. JSTOR 827841.
• Sherwin, Martin J. (2003). A World Destroyed: Hiroshima and its Legacies. Stanford, California: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-3957-3. OCLC 52714712.
• Sklar, Morty, ed. (1984). Nuke-rebuke: Writers & Artists Against Nuclear Energy & Weapons. Iowa City, Iowa: The Spirit That Moves Us Press. ISBN 978-0-930370-16-9. OCLC 10072916.
• Slavinskiĭ, Boris Nikolaevich (2004). The Japanese-Soviet Neutrality Pact: A Diplomatic History, 1941–1945. Nissan Institute/Routledge Japanese Studies Series. London; New York: RoutledgeCurzon. ISBN 978-0-415-32292-8.
• Stohl, Michael (1979). The Politics of Terrorism. New York: M. Dekker. ISBN 978-0-8247-6764-8. OCLC 4495087.
• Sweeney, Charles; Antonucci, James A.; Antonucci, Marion K. (1997). War's End: An Eyewitness Account of America's Last Atomic Mission. New York: Quill Publishing. ISBN 978-0-380-78874-3.
• Tanaka, Yuki; Young, Marilyn B. (2009). Bombing Civilians: A Twentieth Century History. New York: New Press. ISBN 978-1-59558-547-9. OCLC 624416971.
• Thomas, Gordon; Morgan-Witts, Max (1977). Ruin from the Air. London: Hamilton. ISBN 978-0-241-89726-3. OCLC 252041787.
• Tibbets, Paul W. (1998). Return Of The Enola Gay. New Hope, Pennsylvania: Enola Gay Remembered. ISBN 978-0-9703666-0-3. OCLC 69423383.
• Toon, O. B.; Turco, R. P.; Robock, A.; Bardeen, C.; Oman, L.; Stenchikov, G. L. (2007). "Atmospheric Effects and Societal Consequences of Regional Scale Nuclear Conflicts and Acts of Individual Nuclear Terrorism" (PDF). Atmospheric Chemistry and Physics. 7 (8): 1973–2002. Bibcode:2007ACP.....7.1973T. doi:10.5194/acp-7-1973-2007. ISSN 1680-7316. Retrieved 4 December 2016.
• United States Department of State (1960). Diplomatic Papers: The Conference of Berlin (the Potsdam Conference), 1945. Foreign Relations of the United States. Vol. 2. Washington, DC: U.S. Government Printing Office. OCLC 22435734.
• Wainstock, Dennis D. (1996). The Decision to Drop the Atomic Bomb. Westport, Connecticut: Praeger. ISBN 978-0-275-95475-8. OCLC 33243854.
• Walker, J. Samuel (January 1990). "The Decision to Use the Bomb: A Historiographical Update". Diplomatic History. 14 (1): 97–114. doi:10.1111/j.1467-7709.1990.tb00078.x. ISSN 1467-7709.
• Walker, J. Samuel (April 2005). "Recent Literature on Truman's Atomic Bomb Decision: A Search for Middle Ground". Diplomatic History. 29 (2): 311–334. doi:10.1111/j.1467-7709.2005.00476.x. ISSN 1467-7709. S2CID 154708989.
• Wellerstein, Alex (2020). "The Kyoto Misconception: What Truman Knew, and Didn't Know, About Hiroshima". In Gordin, Michael D.; Ikenberry, G. John (eds.). The Age of Hiroshima (PDF). Princeton, New Jersey: Princeton University Press. pp. 34–55, 317–321. ISBN 978-0-691-19344-1. OCLC 1099689341. Retrieved 26 July 2023.
• Werrell, Kenneth P. (1996). Blankets of Fire: U.S. Bombers over Japan during World War II. Washington, D.C.: Smithsonian Institution Press. ISBN 978-1-56098-665-2. OCLC 32921746.
• White, Geoffrey. M. (July 1995). "Memory Wars: The Politics of Remembering the Asia-Pacific War" (PDF). Asia-Pacific Issues (21). ISSN 1522-0966. Retrieved 30 June 2013.
• Williams, M. H. (1960). Chronology, 1941–1945. Washington, D.C.: Office of the Chief of Military History, Department of the Army. OCLC 1358166.
• Yamada, Michiko; Izumi, Shizue (2002). "Psychiatric Sequelae in Atomic Bomb Survivors in Hiroshima and Nagasaki Two Decades After the Explosions". Social Psychiatry and Psychiatric Epidemiology. 37 (9): 409–415. doi:10.1007/s00127-002-0572-5. ISSN 0933-7954. PMID 12242616. S2CID 7257634.
• Zaloga, Steven J.; Noon, Steve (2010). Defense of Japan 1945. Fortress. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 978-1-84603-687-3. OCLC 503042143.

تاریخ‌نگاری

• Kort, Michael. "The Historiography of Hiroshima: The Rise and Fall of Revisionism." New England Journal of History 64.1 (2007): 31–48. online^[usurped!]
• Newman, Robert P. "Hiroshima and the Trashing of Henry Stimson" The New England Quarterly, 71#1 (1998), pp. 5–32 in JSTOR

پیوند به بیرون

داوری

• Order from General Thomas Handy to General Carl Spaatz authorizing the dropping of the first atomic bomb. Wikisource. 2015.
• "Documents on the Decision to Drop the Atomic Bomb". موزه و کتابخانه ریاست جمهوری هری ترومن. Archived from the original on 5 October 2011. Retrieved 3 January 2012.
• "Correspondence Regarding Decision to Drop the Bomb". Nuclear Age Peace Foundation. Archived from the original on 31 March 2010. Retrieved 3 January 2012.

اثرات

• "The Effects of the Atomic Bombings of Hiroshima and Nagasaki". U.S. Strategic Bombing Survey. موزه و کتابخانه ریاست جمهوری هری ترومن. 1946. Archived from the original on 16 November 2018. Retrieved 3 January 2012.
• "Scientific Data of the Nagasaki Atomic Bomb Disaster". Atomic Bomb Disease Institute, Nagasaki University. Retrieved 3 January 2012.
• "Tale of Two Cities: The Story of Hiroshima and Nagasaki". National Science Digital Library. Retrieved 3 January 2012.
• "The Atomic Bombings of Hiroshima and Nagasaki". Atomic Archive. 1946. Retrieved 3 January 2012.
• "The Atomic Bomb and the End of World War II" (PDF). National Security Archive. Retrieved 3 January 2012.
• "Photo gallery of aftermath pictures". Time-Life. Archived from the original on 19 July 2012. Retrieved 8 February 2014.
• "Photo Essay: Hiroshima and Nagasaki: 75th anniversary of atomic bombings". BBC News. 8 August 2020. Retrieved 9 August 2020.
• فیلم کوتاه Children of Hiroshima (Reel 1 of 2) (1952) برای بارگیری رایگان در بایگانی اینترنت در دسترس است. [بیشتر]
• فیلم کوتاه Children of Hiroshima (Reel 2 of 2) (1952) برای بارگیری رایگان در بایگانی اینترنت در دسترس است. [بیشتر]
• Video footage of the bombing of Nagasaki (silent) در یوتیوب
• Reconstruction video of the bombing of Hiroshima در یوتیوب
• Hiroshima – 1945 – Movietone Moment در یوتیوب
• کتاب صوتی در مالکیت عمومی The Atomic Bombings of Hiroshima & Nagasaki واقع در LibriVox

بایگانی‌ها

• "Nagasaki Archive". Google Earth mapping of Nagasaki bombing archives. Archived from the original on 4 March 2022. Retrieved 3 January 2012.
• "Hiroshima Archive". Google Earth mapping of Hiroshima bombing archives. Retrieved 3 January 2012.

کتابشناسی‌ها

• "Annotated bibliography for atomic bombings of Hiroshima and Nagasaki". Alsos Digital Library for Nuclear Issues. Archived from the original on 5 March 2012. Retrieved 3 January 2012.

بزرگداشت

• تالار یادبود صلح ملی هیروشیما برای قربانیان بمب اتمی بایگانی‌شده در ۳ سپتامبر ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine
• تالار یادبود صلح ملی ناگاساکی برای قربانیان بمب اتمی
• موزه یادبود صلح هیروشیما
• هیروشیما و ناگاساکی: نگاهی به بمباران اتمی آمریکا ۶۴ سال بعد – ویدئویی از دموکراسی اکنون!
• Hiroshima & Nagasaki Remembered وب‌سایت سال ۲۰۰۵ به مناسبت شصتمین سالگرد