۱۷٬۱۶۷
ویرایش
Kamranazad (بحث | مشارکتها) (←وارثان کلک بهزاد: ویرایش و تصحیح (جزئی)) |
Kamranazad (بحث | مشارکتها) (←وارثان کلک بهزاد: ویرایش و تصحیح (جزئی)) |
||
کسانی چون [[میرمصور]] و [[آقامیرک]] با وجود تفاوت کارشان از نظر پیچیدگی و ترکیببندی و رنگ، وفادارتر از سلطان محمد به شیوهٔ بهزاد بودهاند. افزون بر اینان، میرزاعلی، میرسیدعلی، مظفرعلی، عبدالصّمد، محمد قدیمی، دوستمحمد، عبدالعزیز و برخی نقاشان دیگر، از «وارثان کِلک بهزاد» بهشمار میروند. مکتب اینان کیفیتی چون شکوه تزئین، فراوانی رنگ و احساس غنی سرشار است. نقاشان مکتب جدید تبریز، پیرو سنت بهزاد در تصویر زندگی روزمرهٔ مردمان، سعی در نمایشی کامل از جهان پیرامون خویش در نگارههای خود داشتند و صفحه را از پیکرها و معماری و منظره میآکندند، اما با وجود نگاه واقعگرایانه، هیچگاه طبیعتنگاری در آثار را پیش نگرفتند و ترفندهای ایجاد نمای سهبعدی را بهکار نبردند. فضاسازی مفهومی — که برای تعریف آن، از نشانههای انتزاعی بهره بردهمیشد — همچنان پابرجاست. پلانهای تصویری از کنارههای نگاره خارج میشوند و با تغییر فرم و رنگ، دور و نزدیک بهچشم میآیند. بدین ترتیب، فضا هم دوبعدی است و هم دارای عمق، و در عین اینکه یکپارچه است، ناپیوسته هم بهنظر میرسد. هر بخشی روایتکنندهٔ رویدادی جداست. وقایع پیوستگی زمانی و مکانی ندارند، اما درهمانحال، همه چیز در یک لحظه دیده میشود. اینگونه فضاسازی چندساحتی — که نشاندهندهٔ تأثیر عرفان در هنر ایرانی است — انسجام نظامِ زیباییشناختیِ نگارگریِ ایرانی را به اوج میرساند.<ref>{{پک|پاکباز|۱۳۸۴|ک=نقاشی ایران|ص=۹۱–۹۳}}</ref>
جدا از تکامل عمومی سبک، نگارگریها و نقوش و اجزای اصلی شیوهٔ بهزاد تا سدهٔ یازدهم، کمابیش وفادارانه تقلید میشد. تصویر «ملاقات دارا با مهتر خِیل» در نسخهٔ ''بوستان'' قاهره، در دیگر نسخههای خطی ''بوستان''، مانند یک ''بوستان'' به تاریخ ۹۴۱ ه.ق و دیگری به تاریخ ۹۶۲ ه.ق و نیز بوستانهای دیگر دیده شدهاست. «جنگ شتران» در بسیاری از نگارگریهای هندی و ایرانی بارها تکرار میشود، مانند فرشی ایرانی با تصاویر حیوانات در سدهٔ یازدهم و نیز یک کوزهٔ بدل چینی لعابی سبز متعلق به ۱۰۰۹ ه.ق سپستر در سالهای ۱۰۲۸ و ۱۰۳۵ ه.ق، [[رضا عباسی]] نقشهایی را که بهگمان متعلق به بهزاد باشد، دوباره بازآفرینی و بازطراحی کردهاست.<ref group=en>{{پک|
== آثار ==
|
ویرایش