واحد ۷۳۱: تفاوت میان نسخه‌ها

مختصات: ۴۵°۳۶′شمالی ۱۲۶°۳۸′شرقی / ۴۵٫۶°شمالی ۱۲۶٫۶۳°شرقی / 45.6; 126.63
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
[نسخهٔ بررسی‌نشده][نسخهٔ بررسی‌نشده]
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
Fatranslator (بحث | مشارکت‌ها)
ربات‌ها
۳۶۵٬۹۷۹ ویرایش‌ها
بازنویسی کامل مقاله با استفاده از ویکی‌انگلیسی و منابع آن+حذف مطالب قبلی (روزنامه همشهری منبع معتبر برای علم تاریخ نیست)
برچسب‌ها: افزودن پیوند بیرونی به جای ویکی‌پیوند افزودن پیوند وب‌نوشت (وبلاگ) یا انجمن (فروم)
خط ۱: خط ۱:
{{Infobox civilian attack
واحد ۷۳۱ (به ژاپنی: 部隊731) واحدی تحقیقاتی ایجاد شده توسط ارتش [[امپراطوری ژاپن]] در منطقه هاربین در شمال شرقی چین بود. این واحد مسئول برخی از بدنام ترین [[جنایات جنگی]] در سالهای ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۵ میلادی است.
| title = Unit 731
[[آزمایش‌های پزشکی]] کشنده و درد آور بر روی اسرا، حتی اعمال جراحی بدون بیهوشی از جمله موارد اتهام این واحد است.
| image =Unit_731_-_Complex.jpg
این واحد در سالهای فعالیت تا پایان جنگ جهانی دوم مورد حمایت سخاوتمندانه امپراطوری ژاپن قرار داشت.<ref>http://www.hamshahrionline.ir/details/134208</ref>
| image_size = 200
| alt =
| caption = مجتمع ساختمانی واحد ۷۳۱
| location = پینگ‌فانگ، [[چین]]
| target =
| coordinates = {{coord|45.6|126.63|display=inline,title}}
| date = ۱۹۳۵–۱۹۴۵
| time =
| timezone =
| type = آزمایش بر روی انسان{{سخ}}[[جنگ بیولوژیک]]{{سخ}}[[جنگ شیمیایی]]
| fatalities = بیش از ۳۰۰۰ نفر در جریان آزمایش‌ها و ده‌ها هزار نفر در آزمایش‌‌های میدانی و عملی
| injuries =
| victim =
| perps = [[سپهبد]]ِ جراح [[شیرو ایشی]]{{سخ}}[[سپهبد]] ماساجی کیتانو{{سخ}}دایرهٔ پیشگیری بیماری‌های اپیدمیک و تصفیهٔ آب
| weapons = سلاح‌های میکروبی{{سخ}}سلاح‌های شیمیایی{{سخ}}سلاح‌های انفجاری
}}

{{nihongo|'''واحد ۷۳۱'''|۷۳۱部隊|Nana-san-ichi Butai|lead=yes}} یک واحدِ محرمانهٔ تحقیقات و توسعهٔ سلاح‌های میکروبی و شیمیایی در [[ارتش امپراتوری ژاپن]] بود که آزمایش‌های اجباری مرگباری بر روی افراد زنده در [[جنگ دوم چین و ژاپن]] (۱۹۴۵–۱۹۳۷)، در دورانِ [[جنگ جهانی دوم]] انجام داد. این واحد نظامی، مسئولِ انجامِ برخی از دهشتناک‌ترین [[جنایات جنگی ژاپن]] بود. واحد ۷۳۱ در محلهٔ «پینگ‌فانگ» شهرِ [[هاربین]] (مرکزِ استانِ [[هیلونگ‌جیانگ]] فعلی) واقع شده بود که در آن هنگام، بزرگترین شهرِ [[دولت دست‌نشانده| دولت دست‌نشاندهٔ]] [[مانچوکوئو]] بود.

نام رسمی [و صوریِ] این واحد نظامی، «دایرهٔ پیشگیری بیماری‌های اپیدمیک و تصفیهٔ آبِ [[کانتوگون|ارتش کوانتونگ]]» بود. واحد ۷۳۱، در آغاز توسط [[پلیس نظامی]]ِ [[ارتش امپراتوری ژاپن]] ایجاد شده بود، اما تا پایان جنگ، تحتِ فرمان و در اختیارِ «سپهبد [[شیرو ایشی]]»، یکی از افسران عالی‌رتبهٔ [[کانتوگون|ارتش کوانتونگ]] بود. تسهیلات مذکور، مابین سال‌های ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۹ ساخته شد، اما نامِ «واحد ۷۳۱» در سال ۱۹۴۱ بر آن نهاده شد.

تنها در کمپ «پینگ‌فانگ»، بین ۳۰۰۰ تا ۲۵۰۰۰۰ نفر<ref name="The Guardian">Japan unearths site linked to human experiments. ''Some historians estimate up to 250,000 people were subjected to experiments.'', http://www.theguardian.com/world/2011/feb/21/japan-excavates-site-human-experiments</ref> مشتمل بر مرد، زن و کودک<ref name="dcr" /><ref>[[Khabarovsk War Crime Trials]]. ''Materials on the Trial of Former Servicemen of the Japanese Army Charged with Manufacturing and Employing Biological Weapons'', Moscow: Foreign Languages Publishing House, 1950. p. 117</ref> در جریان این آزمایش‌های پزشکی، جانِ خود را از دست دادند که از این تعداد، حدود ۶۰۰ نفر در سال، توسطِ [[پلیس نظامی]]ِ [[ارتش امپراتوری ژاپن]] تأمین می‌شد.<ref>Yuki Tanaka, ''Hidden Horrors'', Westviewpress, 1996, p.138</ref> این تعداد جان‌باخته، جدایِ قربانیانی است که در مکان‌های دیگر، آزمایش‌های بیولوژیک همچون «واحد ۱۰۰» کشته شدند.<ref>[http://www.lit.osaka-cu.ac.jp/user/tsuchiya/gyoseki/presentation/IAB8.html The Imperial Japanese Medical Atrocities and Its Enduring Legacy in Japanese Research Ethics]</ref>

کهنه‌سربازانِ شاغل در واحد ۷۳۱، شهادت دادند که بیشتر قربانیان آنها، چینی، کره‌ای و مغول بودند.{{r|nyt}} در حدود ۷۰ درصد کشته‌شدگان، کمپ «پینگ‌فانگ»، اسرای جنگی و شهروندان عادی چینی بودند.<ref>[http://www1.korea-np.co.jp/sinboj/sinboj2002/8/0826/81.htm AII The War Crime "Unit 731" and Chinese, Korean Civilian. ci]</ref> نزدیک به ۳۰ قربانیان، روس بودند.<ref>[http://www.x-libri.ru/elib/morim000/00000036.htm Seiichi Morimura, ''The Devil's Gluttony'', 1981]</ref> تعداد دیگری نیز از سایر کشورهای جنوب شرقی آسیا، جزایر کوچک اقیانوس آرام و مستعمرات کوچک [[امپراتوری ژاپن]] و [[اسیر|اسرای جنگیِ]] [[متفقین جنگ جهانی دوم|متفقین]] بودند.<ref>[http://www.cc.matsuyama-u.ac.jp/~tamura/731butai.htm The devil unit, Unit 731. ７３１部隊について]</ref> واحد ۷۳۱، تا پایان جنگ جهانی دوم، حمایتِ همه‌جانبه‌ای از سوی دولت ژاپن در اختیار داشت.

محققانِ درگیر در واحد ۷۳۱، به جای آنکه به‌دلیل جنایات جنگی‌شان محاکمه شوند، در ازایِ افشایِ تجربیات و نتایج تحقیقاتشان بر روی انسان، از سوی دولت [[ایالات متحده آمریکا]] مصونیت قضایی یافتند.<ref name="Gold 2003 p109">Hal Gold, ''Unit 731 Testimony'', 2003, p. 109</ref> برخی از آنها که توسط نیروهای [[ارتش سرخ]] [[اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی]] دستگیر شده بودند، در سال ۱۹۴۹ میلادی در «دادگاه جنایات جنگی خاباروفسک» محاکمه شدند. آمریکایی‌ها، محققان مزبور را محاکمه نکردند تا از اطلاعات و تجربیات آنان، در «برنامهٔ [[سلاح میکروبی|سلاح‌های میکروبی]] [[ایالات متحده آمریکا|خودشان]]» استفاده کنند.<ref>Harris, S.H. (2002) ''Factories of Death. Japanese Biological Warfare, 1932—1945, and the American Cover-up'', revised edn. Routledge, New York, USA.</ref> با مداخلهٔ ارتشبد [[داگلاس مک‌آرتور]] در ۶ مه ۱۹۴۷، مقرر شد، توافق مذکور با [[شیرو ایشی]] و همکارانش، مخفیانه و در سطح سازمان اطلاعات و امنیت باقی بماند و اعمال آنها، بعنوان جنایات جنگی، علیه‌شان استفاده نشود.<ref name="Gold 2003 p109"/> از آن پس، گزارش‌ها و روایات مربوط به این جنایت‌ها را در غرب، نادیده انگاشته و رد کردند و آنرا پروپاگاندای کمونیست‌ها جلوه دادند.<ref>[http://www.nytimes.com/1999/03/07/weekinreview/world-revisiting-world-war-ii-atrocities-comparing-unspeakable-unthinkable.html The World: Revisiting World War II Atrocities; Comparing the Unspeakable to the Unthinkable]. New York Times</ref>

[[File:Building on the site of the Harbin bioweapon facility of Unit 731 関東軍防疫給水部本部731部隊（石井部隊）日軍第731部隊旧址 PB121201.JPG|thumb|300px|Left|یکی از ساختمان‌های مرکز تحقیقات سلاح‌های بیولوژیک متعلق به «واحد ۷۳۱» در شهر [[هاربین]]]]

== شکل‌گیری ==
در سال ۱۹۳۲، «سپهبد [[شیرو ایشی]]»، پزشک و افسر ارشد ارتش ژاپن که از سوی [[سادائو آراکی]] (وزیر جنگ ژاپن) پشتیبانی می‌شد، به سِمَتِ فرماندهٔ «آزمایشگاه تحقیقات برای پیشگیری‌های بیماری‌های اپیدمیک ارتش» منصوب شد. وی یک تیم تحقیقاتی محرمانه به نام «واحد توگو» تشکیل داد تا آزمایش‌های شیمیایی و میکروبی گوناگونی در [[منچوری]] انجام دهد. پیش‌تر و در سال ۱۹۳۲ میلادی، ایشی بدنبال یک سفر ۲ ساله به غرب، پیشنهاد تشکیل یک واحد تحقیقاتی میکروبی و شیمیایی را داده بود و می‌گفت که قدرت‌های غربی نیز، چنین واحدهایی را در ارتش خود دارند. یکی از حامیان پرنفوذِ ایشی در این مورد، سرهنگ «چیکاهیتو کوئیزومی» بود که بعدها، طی سال‌های ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵، «وزیر بهداشت، کار و رفاه ژاپن» شد. «کوئیزومی» یک کمیتهٔ مخفی تحقیقات گازهای سمی در دوران [[جنگ جهانی اول]] در سال ۱۹۱۵، تشکیل داده بود. آنها تحتِ تأثیر موفقیت نیروهای آلمانی در استفاده از «[[کلر|گاز کلر]]» در جریان «نبرد دوم [[ایپر]]» (در منطقهٔ [[فلاندر]] [[بلژیک]]) واقع شده بودند که طی آن، ۱۵۰۰۰ سرباز از کشورهای [[تفاهم مثلث]] کشته و مجروح شدند.<ref>Williams, Peter, and Wallace, David (1989). ''Unit 731''. Grafton Books, p. 44. ISBN 0-586-20822-4</ref>

«واحد توگو» در «قلعهٔ نظامی ژونگما» قرار داشت که یک زندان/کمپ آزمایشگاهی در روستای «بئینخه» در ۱۰۰ کیلومتری جنوب [[هاربین]] و در کنار «خط راه‌آهن منچوری جنوبی» بود. یک واقعهٔ فرار از زندان در پائیز ۱۹۳۴ و بعدها، یک انفجار در سال ۱۹۳۵ (که تصور می‌شد یک حمله باشد)، باعث شد تا «ایشی» تصمیم بگیرد «قلعهٔ نظامی ژونگما» را تعطیل کند. او اجازه یافت به «پینگ‌فانگ» در ۲۴ کیلومتری جنوب [[هاربین]] برود و تأسیساتی به مراتب بزرگ‌تر، در آنجا برپا کند.<ref name="SHK1">{{cite book| last=Harris|first=Sheldon H.| title=Factories of Death: Japanese Biological Warfare 1932-45 and the American Cover-Up| year=1994| publisher=Routledge |location=California State University, Northridge| isbn=0-415-09105-5 | pages=26–33|quote=Page 26: Zhong Ma Prison Camp's creation; Page 33: Pingfang site's creation.}}</ref>

در سال ۱۹۳۶، [[هیروهیتو]] با یک فرمان سلطنتی، دستور داد تا این واحد تحقیقاتی، گسترش یافته و تحتِ عنوانِ «دایرهٔ پیشگیری بیماری‌های اپیدمیک» در «[[کانتوگون|ارتش کوانتونگ]]» ادغام شود.<ref>Daniel Barenblat, ''A plague upon humanity'', 2004, p.37.</ref> این واحد تحقیقاتی به دو زیر گروه با نام‌های «واحد ایشی» و «واحد واکاماتسو» تقسیم شد که واحد اخیر در «شینگ‌کینگ» ([[چانگچون]] کنونی) واقع شده بود. از اوت ۱۹۴۰ میلادی، تمامی این واحدهای تحقیقاتی را «دایرهٔ پیشگیری بیماری‌های اپیدمیک و تصفیهٔ آبِ [[کانتوگون|ارتش کوانتونگ]]» نام نهادند<ref>Yuki Tanaka, ''Hidden Horrors'', 1996, p.136</ref> و به اختصار به آن، «واحد ۷۳۱» گفتند.

== فعالیت‌ها ==
{{الگو:سلاح‌های کشتار جمعی}}
[[File:Building on the site of the Harbin bioweapon facility of Unit 731 関東軍防疫給水部本部731部隊（石井部隊）日軍第731部隊旧址 PB121178a ボイラー楝跡.JPG|thumb|300px|Left|ویرانه‌های یک ساختمان حاوی دیگ‌های جوشاننده]]
در یکی از این پروژه‌های تحقیقاتی با نام رمز «ماروتا»، انسان‌ها را تحت آزمایش‌های گوناگون قرار می‌دادند. این افراد را از مردم همان منطقه انتخاب می‌کردند و به آنها «الوار» می‌گفتند و مثلاً می‌گفتند «امروز چندتا الوار بریده شد؟». این واژه را کارکنان واحد ۷۳۱ به طنز درست کرده بودند، چرا که مردم عادی تصور می‌کردند در این تأسیسات، ماشین‌آلات اره‌کشی، چوب‌بری و الوارسازی وجود دارد. اما بنا به اظهارات یک کارگر عادی این مجموعه که از ماهیت واقعی آن خبردار نبود، این پروژه را کارکنان داخلی‌اش، «هولتسکلوتس» می‌نامیدند که در زبان آلمانی به معنی «الوار» است.<ref>{{cite book|last=Cook|first=Haruko Taya|title=Japan at war: an oral history|year=1992|publisher=New Press|location=New York, NY|isbn=1-56584-014-3|pages=162|edition=1|last2=Cook|first2=Theodore F.}}</ref>

افراد تحت آزمایش را به‌گونه‌ای انتخاب می‌کردند که نماینده‌ای از همهٔ طبقات اجتماعی باشند از جمله مجرمان، راهزنان به‌دام افتاده، پارتیزان‌های ضدژاپن، زندانیان سیاسی و مردم عادی که به جرم «فعالیت‌های مشکوک» توسط «کمپئیتای» ([[پلیس نظامی]] ژاپن) دستگیر می‌شدند. حتی شیرخواران، افراد مسن و زنان حامله هم در میان این افراد دیده می‌شدند.

=== زنده‌شکافی ===
زندانیان، از جمله یک [[اسیر|اسیر جنگی]] آمریکایی<ref>[http://www.history.navy.mil/library/online/usprisoners_japancomp.htm#fn88 One known case of US POWS used in experiments were a B-29 crew captured May 5, 1945]</ref> را بدون انجام بیهوشی، [[زنده‌شکافی]] می‌کردند.<ref name="dissect">{{cite news |title=Dissect them alive: order not to be disobeyed |author=Richard Lloyd Parry |publisher=Times Online |date=February 25, 2007 |url=http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/asia/article1438491.ece |location=London}}</ref> ابتدا آنها را با میکروب‌های گوناگون آلوده می‌کردند و سپس بدن‌شان را می‌شکافتند و اعضاء داخلی بدن را خارج می‌کردند تا اثر بیماری‌ها را بر روی آنها بررسی کنند. این کار را بر روی افراد زنده انجام می‌دادند؛ چراکه تصور می‌شد پس از مرگ، فرایند تجزیه جسد، نتیجه تحقیقات را دگرگون خواهد کرد.<ref>{{Wayback |date=20061119053825 |url=http://www.technologyartist.com/unit_731/ |title=Interview with former Unit 731 member Nobuo Kamada}}</ref> این زندانیان شامل مردان، زنان، کودکان، شیرخواران و زنان بارداری می‌شد که توسط جراحان ژاپنی، وادار به حاملگی شده بودند.<ref>Nicholas D. Kristof ''New York Times'', March 17, 1995. [http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=990CE2D71630F934A25750C0A963958260&sec=health&spon=&pagewanted=print "Unmasking Horror: A special report. Japan Confronting Gruesome War Atrocity"]</ref>

دست‌وپای زندانیان را قطع می‌کردند تا اثرات ازدست‌رفتن خون را بررسی کنند. اندام‌های بریده‌شده را گاهی به سمت مخالف بدن، پیوند می‌زند. اندام برخی زندانیان را منجمدکرده و سپس قطع می‌کردند. گاهی هم، اندام را منجمد کرده و سپس آنرا گرم کرده و یخش را آب می‌کردند تا اثرات [[قانقاریا| قانقاریای (سیاه‌مردگیِ)]] درمان‌نشده را بررسی کنند. در برخی زندانیان، [[معده]] را بریدند و [[مری]] را مستقیماً به [[روده باریک|رودهٔ کوچک]] وصل کردند. در برخی دیگر، بخش‌هایی از [[مغز]]، [[شش|ریه‌ها]]، [[کبد|کبد (جگر)]] و غیره را بریده و جدا کردند.<ref name="dissect" />

«کن یوآسا» (جراح ارتش ژاپن در جنگ جهانی دوم) اظهار داشت که [[زنده‌شکافی]] انسان‌ها (که بیشتر کمونیست‌های چین بودند)، حتی بیرون از «واحد ۷۳۱» هم رواج داشت<ref name="nyt">{{cite news |title=Unmasking Horror — A special report. Japan Confronting Gruesome War Atrocity |first=Nicholar D. |last=Kristof |date=17 March 1995 |newspaper=New York Times |url=http://www.nytimes.com/1995/03/17/world/unmasking-horror-a-special-report-japan-confronting-gruesome-war-atrocity.html?pagewanted=2}}</ref> و دست‌کم ۱۰۰۰ نفر در چین، تحت چنین اعمالی قرار گرفتند.<ref>[http://www.japantimes.co.jp/news/2007/10/24/reference/vivisectionist-recalls-his-day-of-reckoning/ "Vivisectionist recalls his day of reckoning"]</ref>

=== آزمایش جنگ‌افزارهای بیولوژیک ===
زندانیان را تحتِ عنوانِ دروغینِ [[واکسن|واکسیناسیون]]، با میکروب‌های بیماری‌های مختلف تلقیح و مایه‌کوبی می‌کردند تا اثرات را بررسی کنند. برای تحقیق دربارهٔ [[بیماری‌های آمیزشی]]، زندانیان مرد و زن را تعمداً به میکروب [[سیفلیس]] و [[سوزاک]] آلوده می‌کردند و آنها را تحتِ نظر می‌گرفتند. همچنین زندانیان، مکرراً توسط زندان‌بانان مورد تجاوز واقع می‌شدند.<ref>[https://www.mtholyoke.edu/~kann20c/classweb/dw2/page1.html Unit 731: One of the Most Terrifying Secrets of the 20th Century]</ref>
[[کک (حشره) |کَک‌های]] ناقلِ [[طاعون]]، لباس‌های آلوده و آذوقهٔ آلوده را در بمب‌های ویژه‌ای قرار داده و بر روی اهداف خاصی می‌انداختند. در اثرِ [[طاعون]]، [[وبا]] و [[سیاه‌زخم]] حاصله، در حدود ۴۰۰۰۰۰ شهروند چینی جان باختند.<ref>{{cite news |title=Doctors of Depravity |publisher=Daily Mail |author=Christopher Hudson |date=2 March 2007 |url=http://www.dailymail.co.uk/pages/live/articles/news/news.html?in_article_id=439776&in_page_id=1770}}</ref> بیماری [[تولارمی]] هم از جمله بیماری‌هایی بود که بر روی شهروندان عادی چینی آزموده شد.<ref>[http://ftp.cdc.gov/pub/epr/historyofbt/wmcc/07_tularemia_cc.wmv Video] adapted from "Biological Warfare & Terrorism: The Military and Public Health Response", [[Centers for Disease Control and Prevention]]. Retrieved October 21, 2007</ref>

واحد ۷۳۱ و واحدهای تابعهٔ آن (واحد ۱۶۴۴، واحد ۱۰۰ و غیره) در تحقیق، توسعه و گسترشِ تجربی جنگ‌افزارهای ایجادکنندهٔ بیماری‌های همه‌گیر، در میان شهروندان نظامی و غیرنظامی چینی دخالت داشتند. [[کک (حشره) |کَک‌های]] ناقلِ [[طاعون]] را با استفاده از هواپیماهایی که در ارتفاع کم پرواز می‌کردند، بر روی شهرهای چینی [[نانگبو]] (در سال ۱۹۴۰)، [[چانگدی]] در استان [[هونان]] (در سال ۱۹۴۱) پخش کردند و هزاران نفر در اثر همه‌گیریِ [[طاعون|طاعون خیارکی]] جان باختند.<ref>Barenblatt, Daniel. ''A Plague Upon Humanity: the Secret Genocide of Axis Japan's Germ Warfare Operation'', HarperCollins, 2004. ISBN 0-06-018625-9</ref>

=== آزمایش یخ‌زدگی ===
برخی ژاپنی‌ها توجیه می‌کنند که آزمایش‌های آنان که منجر به «کشفِ شیوه‌های درمانی جدیدی در یخ‌زدگی» شد، در اصل توسط تجربیاتِ بدست‌آمده از آزمایش‌های انسانی «واحد ۷۳۱» امکان‌پذیر گردید. در آن دوران، ژاپن خود را برای جنگ قریب‌الوقوع با [[اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی]] آماده می‌کرد و «این بدان معنا بود که ارتش ژاپن باید خود را برای وقوع [[یخ‌زدگی]] در تعداد بی‌شماری از سربازانش آماده می‌ساخت». [[فیزیولوژی| فیزیولوژیست (کاراندام‌شناس)]] ژاپنی «یوشیمورا هیساتو»، آزمایش‌های گوناگونی را در این زمینه انجام داد. او اسرا را به محیط سردِ بیرون برده، اعضاء مختلف بدن را درون آب فرو کرده و صبر می‌کرد تا یخ بزنند. وقتی انجماد صورت می‌پذیرفت، و این انجماد - آنگونه که بعدها یک افسر ژاپنی اعتراف کرد، از طریق زدن یک تکه چوب کوچک بر روی عضوِ منجمدشده و شنیدن صدایی شبیه به کوبیدن چوب بر روی یک تخته‌چوب شناسایی و تأئید می‌شد<ref>Kristof, Nicholas D. “Unmasking Horror -- A special report. ; Japan Confronting Gruesome War Atrocity” The New York Times(1995)</ref> - یخِ روی آن را می‌تراشید و رویش آب می‌ریخت. تأثیر آب ریخته‌شده با حرارت‌های گوناگون را با کتک زدن بیمار با استفاده از چماق بررسی می‌کردند تا ببیند هنوز جایی از بیمار یخ‌زده باقی‌مانده یا خیر. شیوه‌های دهشتناکی از این آزمایش‌های را به طرق مختلف روی اسرا پیاده می‌کردند. بهرحال، بهترین روش درمانِ [[یخ‌زدگی]] که امروزه هم بکار می‌رود، فرو کردن اندام یخ‌زده در آب ۵۰–۳۸ درجه بود. این روش جدید، با روش قدیمی و منسوخِ «مالش نواحی مبتلا» تفاوتِ اساسی داشت. هدف و مقصود از انجامِ این تحقیقات، ناشی از تجربیاتِ تلخِ سایر قدرت‌های استعماری در حمله به روسیه بود.<ref>Baader, Gerhard, Susan E. Lederer, Morris Low, Florian Schmaltz, and Alexander V. Schwerin. “Pathways to Human Experimentation, 1933-1945: Germany, Japan, and the United States. ” Osiris (2005): 205-231.</ref>

=== سیفلیس ===
در میان تمامیِ [[بیماری‌های آمیزشی]]، هیچ‌یک به اندازهٔ [[سیفلیس]] اهمیت نداشت. پیدا کردن روشی برای درمان و توانبخشی سربازانِ مبتلا که «شیوع سیفلیس در آنان به واسطه تجاوز سیستماتیک به زنان و استفاده گسترده از بردگان جنسی بسیار زیاد بود»،<ref>{{Cite journal|url = |title = Syphilis and Human Experimentation From the First Appearance of the Disease to World War II: A Historical Perspective and Reflections on Ethics|last = E. Cuerda-Galindo, X. Sierra-Valentí, E. González-López, and F. López-Muñoz|first = |date = 2014|journal = Actas Dermo-Sifiliográficas (English Edition)|doi = |pmid = |access-date =}}</ref> حیاتی و ضروری بود. با این حال، با آنکه سرمِ آلوده‌کننده به بیماری‌های [[سل]]، [[آبله مرغان]] و سایر عوامل بیماری‌زای مُسری به‌آسانی تولید می‌شد، سیفلیس را نمی‌توانستند به راحتی و از طریق تزریق ایجاد کنند. از این رو، پزشکان با ترتیب‌دادنِ سکس‌های اجباری، زندانیان مبتلا به سیفلیس را وامی‌داشتند تا به زندانیان غیرمبتلا تجاوز کنند. به اعتراف یک زندان‌بان دربارهٔ تدابیر بکاررفته در انتقال سیفلیس در میان بیماران توجه کنید:
<blockquote>

«محققان، روش ایجادِ آلودگی به [[بیماری‌های آمیزشی]] توسط تزریق را رها کرده و زندانیان را وادار به نزدیکی جنسی با یکدیگر می‌نمودند. چهار یا پنج پرسنل، لباس‌های سفیدی به تن می‌کردند که همهٔ بدن را می‌پوشاند و تنها چشم‌ها و دهان پیدا بود و اینها بودند که مسئولِ انجامِ آزمایش‌ها بودند. اینها یک زندانی مرد و یک زندانی زن را می‌آورند که یکی از آنها مبتلا به سیفلیس بود و سپس، آن‌دو را وادار به نزدیکی جنسی می‌کردند و همه می‌دانستند که هرکدام‌شان مقاومت کند، با گلوله کشته خواهد شد.»<ref>{{Cite book|title = Unit 731: Testimony|last = Gold|first = Hal|publisher = Tuttle Publishing|year = 2004|isbn = |location = |pages =}}</ref>
</blockquote>

در اعتراف فوق‌الذکر، یک نکته مهم وجود دارد. افرادی که این سکس اجباری را ترتیب می‌دادند خودشان از ملزومات جانبیِ این آزمایش‌ها بودند. ملبس به لباس‌های سفیدی که تنها چشمان و دهان‌شان مشخص است، در این اعتراف، بر حضور و سلطهٔ شخصی آنها در این عمل، تأکید نشده؛ بلکه آنها نظارت داشتند که عمل نزدیکی، حتی بالاجبار، انجام پذیرد و در صورت عدم تمکین، عواقب خطرناکی در انتظار زندانیان بود. این حضور ضمنی آنان در صحنه، بسیار متفاوت از خشونت‌های مستقیمی بود که در برخی اعترافات قربانیان ذکر شده است و کمی بعد به آنها اشاره خواهد شد. این وقایع، بخشی از یک آزمایش پزشکی بود، اما خود اینان، در سوء استفادهٔ مستقیم جنسی از محکومان نقشی نداشتند.

پس از آنکه قربانیان آلوده می‌شدند، آنها را در مراحل گوناگون عفونت، [[زنده‌شکافی]] می‌کردند تا پیشرفت بیماری و اثرات آن را بر احشاء داخلی و اندام بیرونی بدن مشاهده کنند. آنچه بیشتر باعث سردرگمی می‌شود این است که در برخی اعترافاتِ زندان‌بانان، زنان را به روشنی، میزبانِ عفونت میکروبی سیفلیس قلمداد کرده‌اند، حتی با آنکه می‌دانستند، خودِ این زنان، با زور و اجبار مبتلا به سیفلیس شده بودند. نگهبانان زندان، اعضاء تناسلی زنان مبتلا به سیفلیس را «نونِ مربادار» می‌نامیدند.<ref name=":0" />

به غیر از اثرات سیفلیس در بالغین، پزشکان واحد ۷۳۱ می‌خواستند بدانند که عوامل بیماری‌زا چه تأثیری بر خردسالان دارند. یک پرسنل «سپاه جوانان» که در واحد ۷۳۱ آموزش می‌دید، به خاطر می‌آورد که یک گروه از افرادی را که قرار بود تحت آزمایش‌های سیفلیسی قرار بگیرند، دیده است. «یک زن چینی با شیرخوارش و یک زن سفیدپوست روسی با یک دخترک چهار یا پنج ساله».<ref name=":0" /> این کودکان، به همان روشی که والدین‌شان آزمایش می‌شدند، تحت آزمایش قرار می‌گرفتند، که البته تأکید؛ بیشتر بر آن بود که طولانی‌بودنِ زمان درگیری با عفونت، چه تأثیری بر اثربخشی درمان‌ها دارد. کوتاه آنکه، تعدادی از کودکانی که در درون حصارهای این مرکز نظامی بزرگ شدند، به سیفیلیس مبتلا شدند.

=== تجاوز جنسی و حامله‌کردن اجباری ===
زنان زندانی در این مرکز را وادار می‌کردند که برای مقاصد تحقیقاتی باردار شوند. بویژه برایشان مهم بود که احتمالِ انتقال مستقیم از مادر به جنین، در دوران بارداری بررسی شود؛ مخصوصاً دربارهٔ بیماری سیفلیس که تصور می‌شد بر باروری تأثیر داشته باشد. برای محققان واحد ۷۳۱ بسیار جالب بود که بدانند سیفلیس بر اعضای جنسی زنان چه تأثیری دارد و آیا جنین زنده می‌ماند یا خیر. با آنکه تعداد زیادی از نوزادان در اسارت به دنیا آمدند، هیچ مدرکی دالِ بر زنده بیرون‌آمدن زندانیان این مرکز، حتی کودکان، وجود ندارد. گمان می‌رود که زنان و کودکانِ زندانی را کشتند و حاملگی‌ها را [با سقط] پایان دادند.<ref name=":0" />

مردان زندانی را بیشتر در آزمایش‌های منفرد بکار می‌برند تا سایر متغیرها، بر روی نتایج آزمایش اثر منفی نگذارد. اما زنانِ زندانی را در آزمایش‌های میکروبی، جسمی و جنسی بکار می‌برند و از آنها بعنوان بردگان جنسی استفاده می‌کردند. اعترافات زیر که مربوط به یکی از پرسنل نگهبانی واحد ۷۳۱ است، حقیقت ماجرا را به تصویر می‌کشد:
<blockquote>
«یکی از پرسنل پیشین مرکز به من گفت که قرار بود طبق برنامه، یک آزمایش انسانی انجام دهند، اما هنوز تا شروع آن، کمی زمان باقی بود. برای گذراندن وقت، با یکی از همکارانشان کلید را برداشته و به محل حبس زندانیان رفتند. در یکی از سلول‌ها، یک زن چینی بود. یکی از آنها، به زن مذکور تجاوز کرد. سپس درب سلول دیگری را گشودند. در آنجاِ زن چینی دیگری بود که قبلاً برای آزمایش [[یخ‌زدگی]] استفاده شده بود و در این راه، تعدادی از انگشتانش را از دست داده بود و به دلیل [[قانقاریا]]، استخوان اندامش سیاه شده بود. وی تصمیم داشته که به آن زن هم تجاوز کند، اما متوجه می‌شود که از اندام تناسلی زن، چرک بیرون می‌زند. در نتیجه از تصمیمش منصرف شده، درب را قفل کرده و برمی گردند تا به کارشان برسند.»<ref name=":0" />
</blockquote>

=== آزمایش‌های تسلیحاتی ===
از اسرا برای آزمایش انفجار [[نارنجک]] در فواصل مختلف آنها استفاده می‌شد. [[شعله‌افکن| شعله‌افکن‌ها]] را روی انسان‌های زنده آزمایش می‌کردند. زندانیان را به تیرک‌هایی می‌بستند و از آنها بعنوان اهدافی برای بمب‌های میکروبی، شیمیایی و انفجاری استفاده می‌کردند.<ref>Monchinski, Tony (2008). ''Critical Pedagogy and the Everyday Classroom''. Volumen 3 de Explorations of Educational Purpose. Springer, p. 57. ISBN 1402084625</ref><ref>Neuman, William Lawrence (2008). ''Understanding Research''. Pearson/Allyn and Bacon, p. 65. ISBN 0205471536</ref>

=== آزمایش‌های دیگر ===
برخی زندانیان را از آب و غذا محروم می‌کردند تا ببیند چقدر زنده می‌مانند؛ آنها را در اتاقک‌های پُرفشار قرار می‌دادند تا بمیرند و بعد بررسی کنند که ارتباط دما، سوختگی‌ها و زنده‌ماندن انسان چگونه است. اسرا را در داخل دستگاه‌های [[سانتریفوژ]] و تا دمِ مرگ می‌چرخاندند. تزریق خون حیوانات به انسان، تشعشع مقادیر مرگبار اشعه ایکس، در معرضِ مواد شیمیایی قراردادن در داخل اتاقک‌های گاز، تزریق [[آب دریا]] به افراد (برای آنکه ببیند [[آب دریا]] می‌تواند جایگزینی برای [[سرم نرمال سالین]] باشد یا خیر)، زنده‌زنده سوزاندن و زنده‌به‌گور کردن، از دیگر آزمایش‌های این واحد پزشکیِ نظامی بود.<ref name="aiipowmia">{{cite web|url= http://www.aiipowmia.com/731/731holocaust.html |title=The Nanjing Massacre and Unit 731 |year=2001| publisher=Advocacy & Intelligence Index For POWs-MIAs Archives |accessdate=28 September 2010 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20071017024440/http://www.aiipowmia.com/731/731holocaust.html |archivedate=17 October 2007}}</ref>

== سلاح‌های میکروبی ==
[[Image:Unit 731 victim.jpg|thumb|210px|یکی از قربانیانِ مجهول‌الهویه آزمایش‌های واحد ۷۳۱.]]
محققان ژاپنی، آزمایش‌هایی بر روی زندانیان با استفاده از میکروب‌های [[طاعون]]، [[وبا]]، [[آبله مرغان]]، [[بوتولیسم]] و غیره انجام دادند.<ref>[https://fas.org/nuke/guide/japan/bw/ Biological Weapons Program-Japan] Federation of American Scientists</ref> این تحقیقات منجر به تولید «بمب‌های برگ‌ریزان باسیلی» و «بمب‌های حاوی کَک» شد که برای گسترش «طاعون خیارکی» در شهرهای چین بکار گرفته شد.<ref>[http://www.centurychina.com/wiihist/germwar/731rev.htm Review of the studies on Germ Warfare] Tien-wei Wu ''A Preliminary Review of Studies of Japanese Biological Warfare and Unit 731 in the United States''</ref> پوستهٔ برخی از این بمب‌ها را در سال ۱۹۳۸، بنا به پیشنهاد «[[شیرو ایشی]]»، از جنس [[پرسلان|سرامیک]] ساخته بودند.

این بمب‌ها، نیروهای ژاپنی را قادر می‌ساخت تا [[سیاه‌زخم]]، [[وبا]]، [[حصبه]]، [[دیسانتری|اسهال خونی]] و کک‌های ناقل [[طاعون]] و سایر بیماری‌های مرگبار را، بر روی محصولات کشاورزی، چاه‌ها، مخازن آب و سایر مناطق پخش کنند. در زمان انجام این آزمایش‌ها، محققان لباس‌های مخصوص محافظتی می‌پوشیدند و قربانیان را در حینِ جان‌دادن نظاره و بررسی می‌کردند. غذاها و آذوقه‌های آلوده را با هواپیما در مناطق غیراشغالی چین می‌انداختند و خوراکی‌ها و تنقلات مسموم را بین افراد عادی پخش می‌کردند و نتیجه را، بررسی می‌کردند.

در سال ۲۰۰۲ میلادی، شهر [[چانگدی]] چین که از کک‌های بیماری‌زا در آن پخش شده بود، میزبانِ یک «نشست بین‌المللی جنایات جنگی با تسلیحات میکروبی» بود که در آن تخمین زده شد در جریان آن حملات، ۵۸۰۰۰۰ نفر از ساکنان آن کشته شدند.<ref>Daniel Barenblatt, ''A Plague upon Humanity'', 2004, p.xii, 173.</ref> مورخ معاصر «شلدون هریس» اظهار داشته است که تعداد کشته‌شدگان، ۲۰۰۰۰۰ نفر بود.<ref>Sheldon Harris, ''Factories of Death'' (London, Routledge, 1994)</ref> علاوه بر شهروندان چینی، ۱۷۰۰ ژاپنی در استان [[چجیانگ]] چین هنگام بکارگیری و آزمایشِ سلاح‌های میکروبی خود کشته شدند و این موضوع، مشکلات جدی و مهمی را که در نحوهٔ کاربرد سلاح و پراکندن میکروب‌ها وجود دارد، نشان می‌داد.<ref name="dcr">David C. Rapoport. "Terrorism and Weapons of the Apocalypse". In James M. Ludes, Henry Sokolski (eds.), ''Twenty-First Century Weapons Proliferation: Are We Ready?'' Routledge, 2001. pp. 19, 29</ref>

در ماه‌های پایانی [[جنگ جهانی دوم]]، نقشهٔ حملهٔ میکروبی به شهر [[سن دیگو]] در [[کالیفرنیا|ایالت کالیفرنیای]] [[ایالات متحده آمریکا|آمریکا]] با استفاده از هواپیماهای [[کامی‌کازه]]، طرح‌ریزی شد. (عملیات شکوفه‌های گیلاس در شب) و قرار بود این عملیات در ۲۲ سپتامبر ۱۹۴۵ انجام شود، اما ژاپن ۵ هفته قبل از اجرای آن، تسلیم شد.<ref>Naomi Baumslag, ''Murderous Medicine: Nazi Doctors, Human Experimentation, and Typhus'', 2005, p.207</ref><ref>{{cite web| url=http://www.globalsecurity.org/wmd/intro/bio_plague.htm| title=Weapons of Mass Destruction: Plague as Biological Weapons Agent | publisher=GlobalSecurity.org| accessdate=December 21, 2014}}</ref><ref>{{cite web| url=http://www.npr.org/2011/04/25/135638924/where-to-find-the-worlds-most-wicked-bugs| author=Amy Stewart| title=Where To Find The World's Most 'Wicked Bugs': Fleas| publisher=National Public Radio| date=April 25, 2011}}</ref><ref>{{cite web| url=http://www.japantimes.co.jp/opinion/2001/06/05/commentary/world-commentary/the-trial-of-unit-731/| author=Russell Working| title=The trial of Unit 731| publisher=The Japan Times| date=June 5, 2001}}</ref>

== قربانیان/زندانیان ==
با این که مکان این مرکز، در شمال چین واقع شده بود، مسئولان مرکز تلاش شدیدی می‌کردند تا زندانیان و اسرای این مرکز از نژادهای گوناگونی باشند.

=== پرسنل مشهور ===
* سپهبد [[شیرو ایشی]]
* سرهنگ‌دوم «ریوئیچی نائیتو»، بنیان‌گذار شرکت دارویی صلیب سبز
* ماساجی کیتانو
* یوشیو شینوزوکو
* یاسوجی کانه‌کو

== لشکرها ==
واحد ۷۳۱، به ۸ لشکر تقسیم می‌شد:
* لشکر ۱: تحقیقات دربارهٔ [[طاعون]]، [[وبا]]، [[سیاه‌زخم]]، [[حصبه]] و [[سل]] با استفاده از نونه‌های آزمایشکاهی انسانی. برای همین منظور، زندانی ساختند که گنجایش سیصد تا چهارصد نفر را داشت.
* لشکر ۲: تحقیقات میدانی بر روی سلاحای بیولوژیک، بویژه تولید سلاح‌هایی که بتوان با آن میکروب‌ها را پخش کرد.
* لشکر ۳: طراحی و تولید پوستهٔ بمب‌های بیولوژیک؛ مستقر در [[هاربین]]
* لشکر ۴: تولید انبوه باکتری و ذخیره‌سازی آنها<ref>{{cite web |title=Unit 731: One of the Most Terrifying Secrets of the 20th Century|url=https://www.mtholyoke.edu/~kann20c/classweb/dw2/page1.html|accessdate = November 8, 2015}}</ref>
* لشکر ۵: آموزش پرسنل
* لشکرهای ۶ تا ۸: واحدهای پزشکی، تجهیزات و اداری-اجرایی

== ساختمانها و مراکز استقرار ==
مجتمع اصلی واحد ۷۳۱، شاملِ ۱۵۰ مجموعه‌ساختمان در ۶ کیلومترمربع بود. طراحی ساختمان‌ها به‌گونه‌ای بود که تخریب آن با بمباران هوایی دشوار بود. این مجتمع عظیم، چندین کارخانه نیز در درون خود داشت. ۴۵۰۰ ظرفِ پرورشِ کک، ۶ مخرنِ بزرگِ تولید مواد شیمیایی و ۱۸۰۰ ظرفِ تولیدِ عوامل میکروبی در این مرکز وجود داشت و می‌توانستند ظرف چند روز، ۳۰ کیلوگرم باکتری ایجادکننده «[[طاعون]] خیارکی» تولید کنند. برخی ساختمان‌های اقماری واحد ۷۳۱ امروزه برای مقاصد صنعتی استفاده می‌شود. برخی دیگر هم مبدل به «موزهٔ جنایات جنگی» شده و برای بازدیدِ عموم باز است.

=== توکیو ===
یک مرکز تحقیقات و یک دانشکدهٔ پزشکی متعلق به واحد ۷۳۱، در منطقهٔ [[شینجوکو، توکیو| شینجوکو]] در [[توکیو]] واقع شده بود. در سال ۲۰۰۶ میلادی، «تویو ایشی» - پرستاری که در دوران جنگ در این دانشکدهٔ پزشکی کار می‌کرد - فاش ساخت که کمی پس از «تسلیم ژاپن در جنگ جهانی دوم»، در دفن اجساد قربانیان و یا دفن قطعات بدن آنها در زمین این دانشکده، همکاری داشته است. در پاسخ به این ادعا، «وزارت بهداشت ژاپن» در فوریه ۲۰۱۱ میلادی، اقدام به حفاری و جستجوی زمین آن مکان نمود.<ref>[[Associated Press]], "[http://search.japantimes.co.jp/cgi-bin/nn20110221x1.html Work starts at Shinjuku Unit 731 site]", ''[[Japan Times]]'', 22 February 2011, p. 1.</ref> چین درخواست کرد که در صورت یافتن هرگونه بقایای انسانی، از آن نمونه‌برداری [[دی‌ان‌ای]] شود؛ اما دولت ژاپن که هرگز به‌طور رسمی، انجامِ هرگونه خشونت و عمل غیرانسانی توسط واحد ۷۳۱ را نپذیرفته است؛ این درخواست را رد کرد.<ref>''[[The Economist]]'', "[http://www.economist.com/node/18237081?story_id=18237081&CFID=159016485&CFTOKEN=88221649 Deafening silence]", 24 February 2011, p. 48.</ref>

=== گوانگ‌ژو ===
«واحد ۸۶۰۴» که از واحدهای تابعهٔ «واحد ۷۳۱» بود و توسط «ارتش ژاپن در جنوب چین» اداره می‌شد؛ در [[گوانگ‌ژو]] قرار داشت. آزمایش‌های انسانی این مرکز مشتمل بر محرومیت اسرا از آب و غذا و بررسی [[تیفوس]] منتقله با آب بود. بر اساس اعتراف‌های صورت‌گرفته پس از جنگ، این مرکز، مکانِ اصلیِ پرورشِ [[موش صحرایی]] برای واحدهای پزشکی بود که از آن برای آزمایش‌های تجربی در انتقال «[[طاعون]] خیارکی» استفاده می‌شد.<ref>Gold, Hal. ''Unit 731: Testimony''. Tuttle Publishing, 2006, p. 50</ref>

=== واحدهای تابعه ===
واحد ۷۳۱، بخشی از «دایرهٔ پیشگیری اپیدمیک و تصفیهٔ آب» بود که بطور معمول، با تأمین آب و بیماری‌های مسری سر و کار داشت.

== تسلیم شدن و مصونیت قضایی ==
[[File:Harbin Gedenkplakette Einheit731.JPG|thumb|270px|تابلوی اطلاع‌رسانی در مکان امروزی «واحد ۷۳۱».]]
آزمایش‌های و تحقیقات این مرکز تا پایان جنگ ادامه داشت. ایشی از ماه مه ۱۹۴۴ میلادی بر آن بود تا سلاح‌های میکروبی‌اش را [[جنگ اقیانوس آرام]] بکار برد؛ اما درخواست او بارها با بی‌اعتنایی رد شد.

=== از بین بردن شواهد ===
با ورودِ [[ارتش سرخ]] [[اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی]] در سال ۱۹۴۵ میلادی، واحد نظامی ۷۳۱ با عجله، مکان را ترک و پرسنل و خانواده‌هایشان به ژاپن فرار کردند. ایشی به تمامی افراد و کارکنان دستور داد «راز را با خود به گور ببرند» و تهدید کرد که اگر چیزی بگویند، به سراغشان خواهند آمد و آنها را از پرداختن به هرگونه شغل یا امور عام‌المنفعه در ژاپن منع کرد. تعدادی [[ویال]] [[پتاسیوم سیانید]] نیز در اختیار کارکنان قرار داده بودند تا در صورت اسارت، از آن [برای خودکشی] استفاده کنند.

تعداد اندکی از کارکنان باقی‌مانده در محل، در روزهای آخر جنگ، ساختمان‌ها را منفجر کردند تا شواهد فعالیت‌هایشان در آن مرکز از بین برود؛ اما بیشترِ این مجتمع‌های ساختمانی آنچنان محکم و خوب ساخته شود که تقریباً به طور کامل، سالم باقی ماند.

=== اعطای مصونیت قضایی توسط آمریکا ===
در میان اشخاصی که پس از تسلیم ژاپن در سال ۱۹۴۵ میلادی در آن کشور بودند، سرهنگ‌دوم «مورِی سندرز» بود که با ناو آمریکایی «اِستِرجـِس» به آنجا آمده بود و میکروب‌شناسی مشهور و عضو «مرکز تسلیحات میکروبی ارتش آمریکا» بود. مأموریت او، تحقیق دربارهٔ فعالیت‌های تسلیحاتی بیولوژیک ژاپن بود. وقتی او به ژاپن آمد هیچگونه اطلاعی از واحد ۷۳۱ نداشت.<ref name=":0">{{cite book|last1 = Gold|first1 = Hal|title = Unit 731 Testimony.|date = 2011|publisher = Tuttle Pub.|location = New York|isbn = 9781462900824|pages = 166|edition = 1st}}</ref> سندرز ژاپنی‌ها را تهدید کرد که در صورتِ عدم همکاری و افشایِ اطلاعات مربوط به تسلیحات بیولوژیک‌شان، پای روس‌ها را به ماجرا باز خواهد کرد. ژاپنی‌ها از این موضوع واهمه داشتند و نمی‌خواستند سیستم قضایی روسیه درگیر ماجرا شود. فردای آن روز، سندرز جزوه‌ای را دریافت کرد که در آن به فعالیت‌های بیولوژیک ژاپن اشاره شده بود.<ref>{{cite book|last1=Gold|first1=Hal|title=Unit 731 Testimony.|date=2011|publisher=Tuttle Pub.|location=New York|isbn=9781462900824|page=96|edition=1st}}</ref> سندرز این اطلاعات را نزدِ ارتشبد [[داگلاس مک‌آرتور]] برد که فرمانده نیروهای ائتلافی و مسئول بازسازی ژاپن در دوران اشغال آن توسط متفقین بود. او در خفا با جاسوسان ژاپنی بر سر معامله‌ای به توافق رسید:<ref>{{cite book|last1=Gold|first1=Hal|title=Unit 731 Testimony.|date=2011|publisher=Tuttle Pub.|location=New York|isbn=9781462900824|page=97|edition=1st}}</ref> در ازای افشایِ جزئیات تحقیقات و آزمایش‌های انجام شده روی انسان به [[ایالات متحده آمریکا|آمریکا]] (و نه دیگر نیروهای متفقین)، به فرمانده واحد ۷۳۱ و پزشکان و محققان آن، توسط آمریکا مصونیت قضایی داده می‌شد.<ref name="Gold 2003 p109"/> مسئولان آمریکایی به دقت فعالیت‌های پرسنل «واحد ۷۳۱» را زیر نظر داشتند و حتی نامه‌های آنان را می‌خوانند و سانسور می‌کردند.<ref>[[Kyodo News]], "[http://search.japantimes.co.jp/cgi-bin/nn20100210f3.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:%20japantimes%20(The%20Japan%20Times:%20All%20Stories) Occupation censored Unit 731 ex-members' mail: secret paper]", ''[[Japan Times]]'', February 10, 2010, p. 3.</ref> آمریکایی‌ها معتقد بودند که این اطلاعات ارزشمند است و بهیچ وجه مایل نبودند به دست سایر کشورها، به‌ویژه [[اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی]]، بیوفتد.<ref>BBC News [http://news.bbc.co.uk/2/hi/programmes/correspondent/1796044.stm - Unit 731: Japan's biological force.]</ref>

بدین ترتیب در «دادگاه جنایات جنگی توکیو»، تنها یک مورد از آزمایش‌های ژاپنی‌ها، آنهم تزریق «سرم سمی» به یک شهروند چینی مطرح شد، که تازه این مورد هم، بنا به تحریک و تلاش‌های «دیوید ساتون»، دستیار دادستان چین انجام پذیرفت. وکلای مدافع ژاپنی‌ها گفتند این ادعا، مبهم و تائیدنشده است و بدین ترتیب به‌دستور رئیس دادگاه نظامی، «ویلیام وِب»، به‌دلیل فقدان مدرک کافی، از دستورِ کارِ دادگاه خارج شد.

=== دادرسی‌های مجزا در شوروی ===
با آنکه [[اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی]] در محافل عمومی دربارهٔ «دادگاه جنایات جنگی توکیو» سکوت کرده بود، اما ۱۲ فرمانده ارشد و دانشمند ژاپنی را که خودشان در «واحد ۱۶۴۴» در [[نانجینگ]] و «واحد ۱۰۰» در [[چانگچون]] دستگیر کرده بودند؛ در «دادگاه جنایات جنگی خاباروفسک» محاکمه کردند. از افرادی که در اینجا به دلیل جنایات جنگی و از جمله سلاح‌های میکروبی محاکمه شدند می‌توان به ارتشبد «اُتوزو یامادا»، فرماندهٔ ارتش یک میلیونی نفری [[کانتوگون|ارتش کوانتونگ]] در [[منچوری]] اشاره کرد. این محاکمه در شهر [[خاباروفسک]] و در دسامبر ۱۹۴۹ انجام گرفت و یک متنِ ناکامل اما طولانی از مکالمات دادگاه، توسط نشریات خارجی‌زبان مسکو در سال آینده و به زبان‌های گوناگون، ازجمله انگلیسی منتشر شد.<ref>''Materials on the Trial of Former Servicemen of the Japanese Army Charged with Manufacturing and Employing Bacteriological Weapons'' (Moscow: Foreign Languages Publishing House, 1950). (French language: Documents relatifs au procès des anciens Militaires de l'Armée Japonaise accusés d'avoir préparé et employé l'Arme Bactériologique / Japanese language: 細菌戦用兵器ノ準備及ビ使用ノ廉デ起訴サレタ元日本軍軍人ノ事件ニ関スル公判書類 / Chinese language: 前日本陸軍軍人因準備和使用細菌武器被控案審判材料)</ref> دادستان اول شوروی در این دادگاه «لو اِسمیرنُف» بود که در عین‌حال یکی از دادستان‌های ارشد [[دادگاه نورنبرگ]] هم بود. این دادگاه، فرمانده «واحد ۷۳۱» و پزشکان آنرا هم بین ۲ تا ۲۵ سال به کار اجباری در [[گولاگ|اردوگاه‌های کار و اصلاح]] در [[سیبری]] محکوم کرد. [[ایالات متحده آمریکا]] این دادگاه را به رسمیت نشناخت و آنرا «پروپاگاندای کمونیست‌ها» نامید.<ref>Takashi Tsuchiya. "The Imperial Japanese Experiments in China". ''The Oxford Textbook of Clinical Research Ethics'', pp, 35, 42. Oxford University Press, 2011.</ref>

پس از جنگ جهانی دوم، [[اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی]] با استفاده از مدارک بدست‌آمده از «واحد ۷۳۱» در منچوری، یک مرکز تسلیحات بیولوژیک در شهر «سوردلوفسک» ([[یکاترینبورگ]] فعلی) تأسیس کرد.<ref name="Alibek">[[Ken Alibek]] and S. Handelman. ''[[Biohazard (book)|Biohazard: The Chilling True Story of the Largest Covert Biological Weapons Program in the World - Told from Inside by the Man Who Ran it]].'' 1999. Delta (2000) ISBN 0-385-33496-6.</ref>

== پس از جنگ جهانی دوم ==
همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، مسئولان آمریکایی به پرسنل واحد ۷۳۱ مصونیت قضایی داده و آنها را آزاد گذاشتند. یکی از درجه‌داران «واحد ۱۶۴۴»، «ماسامی کیتائوکا»، از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۶ میلادی، در حین کار برای «مؤسسهٔ ملی علوم بهداشتی ژاپن» به آزمایش‌های اجباری بر روی ژاپنی‌ها ادامه داد. او زندانیان ژاپنی را با «[[ریکتزیا]]» و بیماران روانپزشکی را به «[[تیفوس]]» آلوده می‌کرد.<ref>日本弁護士連合会『人権白書昭和43年版』日本弁護士連合会、1968年、pp.126-134</ref>

=== بحث‌ها و پوشش رسانه‌ای در ژاپن پس از اشغال ===
مجادلات مربوط به «واحد ۷۳۱» در ژاپن در دههٔ ۱۹۵۰ میلادی و پس از پایان حضورِ آمریکا در خاک آن کشور آغاز شد. در سال ۱۹۵۲، آزمایش‌های انسانی انجام‌یافته در «بیمارستان کودکان شهر[[ناگویا، آیچی| ناگویا]]» را که منجر به یک مورد مرگ شد، به طور آشکار به اعضاء پیشین «واحد ۷۳۱» نسبت دادند.<ref>日本弁護士連合会『人権白書昭和43年版』日本弁護士連合会、1968年、pp.134-136；高杉晋吾『七三一部隊細菌戦の医師を追え』徳間書店、1982年、pp.94-111; [http://www.nichibenren.or.jp/activity/document/civil_liberties/year/1955/1955_4.html 保護施設収容者に対する人権擁護に関する件（決議）]</ref> در سال‌های بعدی، روزنامه‌نگاران بدگمان شدند که قتل‌هایی را که دولتِ ژاپن به گردنِ «سادامیچی هیراساوا» انداخت، در واقع توسطِ پرسنل «واحد ۷۳۱» انجام شده بود. در سال ۱۹۵۸، نویسنده ژاپنی «شوساکو اِندو» کتابی با نام «دریا و شرنگ» دربارهٔ آزمایش‌های پزشکی بر روی انسان منتشر کرد که گمان می‌رود بر پایه رویدادهای واقعی نوشته شده باشد.

نویسندهٔ دیگری به نام «سه‌ایچی موریمورا» کتاب‌های «شکم‌بارگی ابلیس» (۱۹۸۱) و «دنبالهٔ شکم‌بارگی ابلیس» (۱۹۸۳) را منتشر کرد که مقصود اصلی آن‌ها، افشای عملیات «واحد ۷۳۱» بود؛ اما به‌خطا، این واحد را با «واحد ۱۰۰» اشتباه گرفت و عکس‌های غیرمرتبطی هم با واحد ۷۳۱ در آنها چاپ کرد که سبب شد، صحت و دقتِ مفاد کتابش زیر سؤال برود.<ref>{{cite book |title=Textbook controversy and the production of public truth: Japanese education, nationalism, and Saburo Ienaga's court challenges |last=Nozaki |first=Yoshiko |authorlink= |author2= |year=2000 |publisher=University of Wisconsin--Madison |location= |isbn= |page= |pages=300, 381}}</ref><ref>{{cite book|author=Keiichi Tsuneishi|title=『七三一部隊 生物兵器犯罪の真実』 講談社現代新書 |year=1995|isbn=4-06-149265-9|page=171}}</ref> همچنین در سال ۱۹۸۱ میلادی، نخستین اعتراف مستقیم دربارهٔ [[زنده‌شکافی]] انسان در چین، توسط جراح ارتش ژاپن «کِن یوآسا» انجام گرفت. پس از آن، اعترافات مبسوط فراوانی در میان ژاپنی‌ها پدیدار گشته است. فیلم مستند «عفریته‌های ژاپنی» در سال ۲۰۰۱ میلادی، به مصاحبه با ۱۴ پرسنل واحد ۷۳۱ می‌پردازد که توسط نیروهای چینی دستگیر شده و بعدها آزاد شدند.<ref>田辺敏雄 『検証 旧日本軍の「悪行」―歪められた歴史像を見直す』 自由社 ISBN 4915237362</ref>

=== واکنش‌های رسمی دولتی در ژاپن ===
در پایان حضور متفقین در ژاپن، دولت این کشور، بارها بخاطر خطِ مشیِ پیش‌ازجنگِ خود، عذرخواهی کرده است؛ اما عذرخواهی‌های اَخص و پرداختِ غرامت، باید بر پایهٔ تعیین و پذیرش وقوع جرم توسط هردوطرفِ درگیر بوده و مدارک مستدل کافی نیز در دست باشد. دربارهٔ اعمال «واحد ۷۳۱»، یک مشکل عمده وجود داشت و آن هم این بود که بر خلاف «آزمایش‌های انسانی رژیم نازی» که توسط [[ایالات متحده آمریکا]] محکوم شد، افکار عمومی، با فعالیت‌های این واحد تنها بواسطهٔ اعترافات پراکنده وداوطلبانهٔ برخی کارمندان پیشین واحد ۷۳۱ آشنا شده‌اند و اینگونه اعترافات از لحاظ حقوقی، بدرد تعیین غرامت نمی‌خورد. مدارک قوی و مستند فعالیت‌های این واحد نظامی، به طور پنهانی به‌دست آمریکایی افتاد و طبیعاً نه آمریکا و نه ژاپن حاضر نیستند که این موضوع را بپذیرند.

کتاب‌های درسی تاریخ در ژاپن، معمولاً اشاراتی به «واحد ۷۳۱» دارند؛ اما به همان دلایل فوق‌الذکر، به شرح ادعاهای مطرح دربارهٔ اعمال آن نمی‌پردازند.<ref>Yoshiko Nozaki and Mark Selden, ''The Asia-Pacific Journal: Japan Focus'' [http://www.japanfocus.org/-Mark-Selden/3173 "Japanese Textbook Controversies, Nationalism, and Historical Memory: Intra- and Inter-national Conflicts"]</ref><ref>{{cite web | author=Kathleen Woods Masalski |url=http://spice.stanford.edu/docs/134 | title=EXAMINING THE JAPANESE HISTORY TEXTBOOK CONTROVERSIES |publisher=Stanford Program on International and Cross-Cultural Education | date=November 2001 |accessdate=2012-07-30}}</ref> مورخ ژاپنی «سابورو ئیه‌ناگا»، در کتاب «تاریخ نوین ژاپن»، بر پایه اعترافات افسران ژاپنی، شرح دقیقی از کارهای آنها داده است. «وزارت آموزش و پرورش» با این استدلال که اعترافات انجام‌شده مکفی نیست، تلاش داشت تا بخش‌های مذکور را پیش از تدریس در مدارس، از کتاب حذف کند. «دادگاه عالی ژاپن» حکم داد که اعترافات صورت‌پذیرفته مکفی است و اقدام به حذف آن، ناقضِ [[آزادی بیان]] است.<ref>''[[Asahi Shinbun]]'' editorial, August 30, 1997</ref>

در سال ۱۹۹۷ میلادی، وکیل بین‌المللی، «کونن تسوچیا» یک دادخواستِ [[کلاس اکشن]] علیه دولت ژاپن تنظیم نمود و با استناد به مدارکی که توسط پروفسور «ماکوتو یوئدا» از «دانشگاه ریکیو» ارائه شده بود، بابت اعمالِ «واحد ۷۳۱»، درخواستِ غرامت نمود. تمامی دادگاه‌های ژاپن این دادخواست را بی‌پایه‌واساس قلمداد کردند. هیچ یافتهٔ روشنی مبنی بر حقیقت‌داشتن آزمایش‌های انسانی یافت نشد، ولی دادگاه اعلام نمود تعیینِ غرامت، باید توسط معاده‌های بین‌المللی انجام شود و وظیفهٔ دادگاه‌های کشوری نیست.

در ماه اکتبر ۲۰۰۳، یک عضو «مجلس سفلا» از دولت ژاپن در این باره، استفسار نمود. نخست وزیرِ وقتِ ژاپن [[جونیچیرو کویزومی]] پاسخ داد که دولت فعلی، هیچ مدرکی از فعالیت‌های «واحد ۷۳۱» در دست ندارد، اما دولتش به اهمیت این موضوع واقف است و در صورت یافتن هرگونه مدرکی در آینده، آن را منتشر خواهد کرد.<ref>「[http://www.shugiin.go.jp/itdb_shitsumon.nsf/html/shitsumon/b157024.htm 衆議院議員川田悦子君提出七三一部隊等の旧帝国陸軍防疫給水部に関する質問に対する答弁書]」 October 10, 2003.</ref>

=== در خارج از ژاپن ===
==== کتاب‌ها ====
دریای جنگلی (به [[زبان لهستانی|لهستانی]]: Leśne morze) نام رمانی است که نویسنده لهستانی «ایگور نیورلی» در سال ۱۹۶۰ منتشر نمود. این کتاب، نخستین کتابی است که در خارج از قارهٔ آسیا در این باره منتشر شده و در آن، به اعمال ددمنشانهٔ واحد ۷۳۱ اشاره شده است.

==== فیلم‌ها ====
چندین فیلم در مورد اعمال وحشیانهٔ واحد ۷۳۱ تاکنون ساخته شده است.
* ۱۹۸۸ - «مردان در قفای خورشید» (خورشید سیاه: ۷۳۱)؛ چین؛ کارگردان: مو تون-فِی
* ۲۰۰۷ - «دو تفسیر از جهنم»؛ چین؛ تهیه‌کننده: جیمز تی. هونگ؛ مستندی دربارهٔ واحد ۷۳۱ که توسط راویان ژاپنی و چینی بیان می‌شود.<ref>Alexander Street Press, Academic Video Store [http://www.filmakers.com/index.php?a=filmDetail&filmID=1578 ''731: Two Versions of Hell'']</ref>
* ۲۰۰۸ - «حکمت دشنه»؛ روسیه؛ کارگردان: آندری ایسکانف

==== موسیقی ====
* ۱۹۹۴ - «کاخ تعلیم‌وتربیت»؛ [[بروس دیکینسن]]؛ بخشی از تک‌آهنگِ «اشک اژدها» که به شرح اعمال وحشیانهٔ واحد ۷۳۱ و مصونیت قضایی اعطا شده از سوی آمریکا به آنان می‌پردازد.
* ۲۰۰۹ - «واحد ۷۳۱»؛ گروه [[ترش متال]] آمریکایی «[[اسلیر]]»؛ ترانه‌ای از آلبوم [[دنیای به رنگ خون]] که به توصیفِ قساوت و بی‌رحمی‌های واحد ۷۳۱ می‌پردازد.

==== تلویزیون ====
* ۱۹۹۵ - اپیزود «۷۳۱» از مجموعهٔ تلویزیونی «[[پرونده‌های اکس]]»؛ پرسنل پیشین واحد ۷۳۱ بطور پنهانی و زیر نظرِ یک نهاد دولتی آمریکا، به آزمایش‌های انسانی خود ادامه می‌دهند.
* ۲۰۰۷ - اپیزود «بگذار اینطور باشد» از مجموعهٔ تلویزیونی کانادایی «پیدایش دوباره»؛ پیگیری و ردیابی یک همه‌گیری [[سیاه‌زخم]] و [[مشمشه]]، به کشور ژاپن در [[جنگ جهانی دوم]] ختم می‌شود.
* ۲۰۱۱ - اپیزود «طبقهٔ چهلم» از مجموعهٔ تلویزیونی «[[انبار ۱۳]]»؛ با اتصال مدال «ژنرال شورو ایشی» از واحد ۷۳۱، حالت [[غرق‌شدگی]] شبیه‌سازی می‌شود.

== جستارهای وابسته ==
* [[جنایت جنگی]]

=== جنگ اقیانوس آرام (جنگ جهانی دوم) ===
* [[جنایات جنگی ژاپن]]
* [[جنگ دوم چین و ژاپن]]

=== سایر آزمایش‌های پزشکی روی انسان ===
* [[یوزف منگله]]

== منابعی برای مطالعهٔ بیشتر ==
* Barenblatt, Daniel. ''A Plague Upon Humanity: The Secret Genocide of Axis Japan's Germ Warfare Operation'', HarperCollins, 2004. ISBN 0-06-018625-9.
* Barnaby, Wendy. ''The Plague Makers: The Secret World of Biological Warfare'', Frog Ltd, 1999. ISBN 1-883319-85-4, ISBN 0-7567-5698-7, ISBN 0-8264-1258-0, ISBN 0-8264-1415-X.
* Cook, Haruko Taya; Cook, Theodore F. , ''Japan at war: an oral history'', New York: New Press: Distributed by Norton, 1992. ISBN 1-56584-014-3. Cf. Part 2, Chapter 6 on Unit 731 and Tamura Yoshio.
* Endicott, Stephen and Hagerman, Edward. ''The United States and Biological Warfare: Secrets from the Early Cold War and Korea'', Indiana University Press, 1999. ISBN 0-253-33472-1.
* Gold, Hal. ''Unit 731 Testimony'', Charles E Tuttle Co. , 1996. ISBN 4-900737-39-9.
* Grunden, Walter E. , ''Secret Weapons & World War II: Japan in the Shadow of Big Science'', University Press of Kansas, 2005. ISBN 0-7006-1383-8.
* Handelman, Stephen and Alibek, Ken. ''Biohazard: The Chilling True Story of the Largest Covert Biological Weapons Program in the World—Told from Inside by the Man Who Ran It'', Random House, 1999. ISBN 0-375-50231-9, ISBN 0-385-33496-6.
* Harris, Robert and Paxman, Jeremy. ''A Higher Form of Killing: The Secret History of Chemical and Biological Warfare'', Random House, 2002. ISBN 0-8129-6653-8.
* Harris, Sheldon H. ''Factories of Death: Japanese Biological Warfare 1932–45 and the American Cover-Up'', Routledge, 1994. ISBN 0-415-09105-5, ISBN 0-415-93214-9.
* Lupis, Marco. ''Orrori e misteri dell'Unità 731: la "fabbrica" dei batteri killer'', La Repubblica, 14 aprile 2003, [http://www.repubblica.it/online/cronaca/virustre/fabbrica/fabbrica.html on line] too.
* Mangold, Tom; Goldberg, Jeff, [https://books.google.com/books?id=y69nhn-9FqcC&printsec=frontcover ''Plague wars: a true story of biological warfare''], Macmillan, 2000. Cf. Chapter 3, Unit 731.
* Moreno, Jonathan D. ''Undue Risk: Secret State Experiments on Humans'', Routledge, 2001. ISBN 0-415-92835-4.
* Nie, Jing Bao, et al. '' Japan's Wartime Medical Atrocities: Comparative Inquiries in Science, History, and Ethics'' (2011) [http://www.amazon.com/Japans-Wartime-Medical-Atrocities-Transformations/dp/0415682282/ excerpt and text search]
* Williams, Peter. ''Unit 731: Japan's Secret Biological Warfare in World War II'', Free Press, 1989. ISBN 0-02-935301-7.

== پیوند به بیرون ==
* [http://www.archives.gov/iwg/ مستندات جنایت جنگی نازی‌ها و دولت امپراتوری ژاپن توسط کارگروه آی‌دابلیوجی]—ادارهٔ کل اسناد و مدارک ایالات متحده آمریکا (NARA).
* [http://www.unit731.org/ History of the Unit 731] وبگاه اطلاع‌رسانی دربارهٔ واحد ۷۳۱.
* [https://fas.org/nuke/guide/japan/bw/ تاریخچهٔ برنامه‌های تسلیحات بیولوژیک ژاپن]—فدراسیون دانشمندان آمریکایی (FAS).
* [https://fas.org/nuke/guide/usa/cbw/bw.htm تاریخچهٔ برنامه‌های تسلیحات بیولوژیک ایالات متحدهٔ آمریکا]— فدراسیون دانشمندان آمریکایی (FAS).
* ''واحد ۷۳۱، کابوس در منچوری، مستندی از سازمان «عدالت جهانی»، {{YouTube|YdQ5HJl5XMU}}
* {{Wayback |date=20071024123028 |url=http://www.aiipowmia.com/ |title=واحد ۷۳۱: آشویتس شرق}}—AII POW-MIA images.
* [http://www.centurychina.com/wiihist/confess/demondoc.html پزشکان ارتش'']—گزارشی مستقیم توسط یوآسا کن.
* [http://people.bu.edu/wwildman/WeirdWildWeb/courses/thth/projects/thth_projects_2003_parkeun.htm ''اعتقاد به عدل الهی از طریق پروندهٔ واحد ۷۳۱"''] اثرِ ایون پارک (۲۰۰۳).
* [http://www.abc.net.au/news/2005-08-15/us-paid-for-japanese-human-germ-warfare-data/2080618 ''هزینهٔ پرداختی دولت آمریکا برای اطلاعات بدست آمده از آزمایش‌های میکروبی بر روی انسان''], ''شبکه تلویزیونی اِی‌بی‌اس استرالیا ''.
* [http://www.guardian.co.uk/elsewhere/journalist/story/0,7792,1338296,00.html ''گناهان ژاپن در گذشته ''] نوشتهٔ جاستین مک‌کری (۲۰۰۴), ''روزنامهٔ گاردین''.
* [http://www.theage.com.au/articles/2002/08/28/1030508070534.html ''آشویتس آسیایی واحد ۷۳۱ ''] نوشتهٔ شین گرین (۲۰۰۲), ''روزنامهٔ اِیج''.
* [http://kalimao.blogspot.com/2009/12/war-crimes-never-forget.html ''جنایات جنگی: هرگز از یاد مبر'']—مروری بر کتاب «واحد ۷۳۱»'' نوشتهٔ پیتیر ویلیامز و دیوید والاس


== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس}}
{{پانویس|چپ‌چین=بله|۲}}
* {{یادکرد-ویکی|پیوند =//en.wikipedia.org/wiki/Unit_731|عنوان = Unit 731|زبان =انگلیسی|بازیابی =۲۲ دسامبر ۲۰۱۵}}
{{الگو:جنگ جهانی دوم}}
{{جنگ جهانی دوم}}
{{جنگ جهانی دوم}}
[[رده:آزمایش ژاپن بر روی انسان]]
[[رده:آزمایش ژاپن بر روی انسان]]

نسخهٔ ‏۲۲ دسامبر ۲۰۱۵، ساعت ۱۲:۴۲

Unit 731
مجتمع ساختمانی واحد ۷۳۱
موقعیتپینگ‌فانگ، چین
مختصات۴۵°۳۶′شمالی ۱۲۶°۳۸′شرقی / ۴۵٫۶°شمالی ۱۲۶٫۶۳°شرقی / 45.6; 126.63
تاریخ۱۹۳۵–۱۹۴۵
گونه حمله
آزمایش بر روی انسان
جنگ بیولوژیک
جنگ شیمیایی
اسلحهسلاح‌های میکروبی
سلاح‌های شیمیایی
سلاح‌های انفجاری
کشته‌هابیش از ۳۰۰۰ نفر در جریان آزمایش‌ها و ده‌ها هزار نفر در آزمایش‌‌های میدانی و عملی
مرتکبانسپهبدِ جراح شیرو ایشی
سپهبد ماساجی کیتانو
دایرهٔ پیشگیری بیماری‌های اپیدمیک و تصفیهٔ آب

واحد ۷۳۱ (ژاپنی: ۷۳۱部隊 هپبورن: Nana-san-ichi Butai؟) یک واحدِ محرمانهٔ تحقیقات و توسعهٔ سلاح‌های میکروبی و شیمیایی در ارتش امپراتوری ژاپن بود که آزمایش‌های اجباری مرگباری بر روی افراد زنده در جنگ دوم چین و ژاپن (۱۹۴۵–۱۹۳۷)، در دورانِ جنگ جهانی دوم انجام داد. این واحد نظامی، مسئولِ انجامِ برخی از دهشتناک‌ترین جنایات جنگی ژاپن بود. واحد ۷۳۱ در محلهٔ «پینگ‌فانگ» شهرِ هاربین (مرکزِ استانِ هیلونگ‌جیانگ فعلی) واقع شده بود که در آن هنگام، بزرگترین شهرِ دولت دست‌نشاندهٔ مانچوکوئو بود.

نام رسمی [و صوریِ] این واحد نظامی، «دایرهٔ پیشگیری بیماری‌های اپیدمیک و تصفیهٔ آبِ ارتش کوانتونگ» بود. واحد ۷۳۱، در آغاز توسط پلیس نظامیِ ارتش امپراتوری ژاپن ایجاد شده بود، اما تا پایان جنگ، تحتِ فرمان و در اختیارِ «سپهبد شیرو ایشی»، یکی از افسران عالی‌رتبهٔ ارتش کوانتونگ بود. تسهیلات مذکور، مابین سال‌های ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۹ ساخته شد، اما نامِ «واحد ۷۳۱» در سال ۱۹۴۱ بر آن نهاده شد.

تنها در کمپ «پینگ‌فانگ»، بین ۳۰۰۰ تا ۲۵۰۰۰۰ نفر[۱] مشتمل بر مرد، زن و کودک[۲][۳] در جریان این آزمایش‌های پزشکی، جانِ خود را از دست دادند که از این تعداد، حدود ۶۰۰ نفر در سال، توسطِ پلیس نظامیِ ارتش امپراتوری ژاپن تأمین می‌شد.[۴] این تعداد جان‌باخته، جدایِ قربانیانی است که در مکان‌های دیگر، آزمایش‌های بیولوژیک همچون «واحد ۱۰۰» کشته شدند.[۵]

کهنه‌سربازانِ شاغل در واحد ۷۳۱، شهادت دادند که بیشتر قربانیان آنها، چینی، کره‌ای و مغول بودند.[۶] در حدود ۷۰ درصد کشته‌شدگان، کمپ «پینگ‌فانگ»، اسرای جنگی و شهروندان عادی چینی بودند.[۷] نزدیک به ۳۰ قربانیان، روس بودند.[۸] تعداد دیگری نیز از سایر کشورهای جنوب شرقی آسیا، جزایر کوچک اقیانوس آرام و مستعمرات کوچک امپراتوری ژاپن و اسرای جنگیِ متفقین بودند.[۹] واحد ۷۳۱، تا پایان جنگ جهانی دوم، حمایتِ همه‌جانبه‌ای از سوی دولت ژاپن در اختیار داشت.

محققانِ درگیر در واحد ۷۳۱، به جای آنکه به‌دلیل جنایات جنگی‌شان محاکمه شوند، در ازایِ افشایِ تجربیات و نتایج تحقیقاتشان بر روی انسان، از سوی دولت ایالات متحده آمریکا مصونیت قضایی یافتند.[۱۰] برخی از آنها که توسط نیروهای ارتش سرخ اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی دستگیر شده بودند، در سال ۱۹۴۹ میلادی در «دادگاه جنایات جنگی خاباروفسک» محاکمه شدند. آمریکایی‌ها، محققان مزبور را محاکمه نکردند تا از اطلاعات و تجربیات آنان، در «برنامهٔ سلاح‌های میکروبی خودشان» استفاده کنند.[۱۱] با مداخلهٔ ارتشبد داگلاس مک‌آرتور در ۶ مه ۱۹۴۷، مقرر شد، توافق مذکور با شیرو ایشی و همکارانش، مخفیانه و در سطح سازمان اطلاعات و امنیت باقی بماند و اعمال آنها، بعنوان جنایات جنگی، علیه‌شان استفاده نشود.[۱۰] از آن پس، گزارش‌ها و روایات مربوط به این جنایت‌ها را در غرب، نادیده انگاشته و رد کردند و آنرا پروپاگاندای کمونیست‌ها جلوه دادند.[۱۲]

یکی از ساختمان‌های مرکز تحقیقات سلاح‌های بیولوژیک متعلق به «واحد ۷۳۱» در شهر هاربین

شکل‌گیری

در سال ۱۹۳۲، «سپهبد شیرو ایشی»، پزشک و افسر ارشد ارتش ژاپن که از سوی سادائو آراکی (وزیر جنگ ژاپن) پشتیبانی می‌شد، به سِمَتِ فرماندهٔ «آزمایشگاه تحقیقات برای پیشگیری‌های بیماری‌های اپیدمیک ارتش» منصوب شد. وی یک تیم تحقیقاتی محرمانه به نام «واحد توگو» تشکیل داد تا آزمایش‌های شیمیایی و میکروبی گوناگونی در منچوری انجام دهد. پیش‌تر و در سال ۱۹۳۲ میلادی، ایشی بدنبال یک سفر ۲ ساله به غرب، پیشنهاد تشکیل یک واحد تحقیقاتی میکروبی و شیمیایی را داده بود و می‌گفت که قدرت‌های غربی نیز، چنین واحدهایی را در ارتش خود دارند. یکی از حامیان پرنفوذِ ایشی در این مورد، سرهنگ «چیکاهیتو کوئیزومی» بود که بعدها، طی سال‌های ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵، «وزیر بهداشت، کار و رفاه ژاپن» شد. «کوئیزومی» یک کمیتهٔ مخفی تحقیقات گازهای سمی در دوران جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۵، تشکیل داده بود. آنها تحتِ تأثیر موفقیت نیروهای آلمانی در استفاده از «گاز کلر» در جریان «نبرد دوم ایپر» (در منطقهٔ فلاندر بلژیک) واقع شده بودند که طی آن، ۱۵۰۰۰ سرباز از کشورهای تفاهم مثلث کشته و مجروح شدند.[۱۳]

«واحد توگو» در «قلعهٔ نظامی ژونگما» قرار داشت که یک زندان/کمپ آزمایشگاهی در روستای «بئینخه» در ۱۰۰ کیلومتری جنوب هاربین و در کنار «خط راه‌آهن منچوری جنوبی» بود. یک واقعهٔ فرار از زندان در پائیز ۱۹۳۴ و بعدها، یک انفجار در سال ۱۹۳۵ (که تصور می‌شد یک حمله باشد)، باعث شد تا «ایشی» تصمیم بگیرد «قلعهٔ نظامی ژونگما» را تعطیل کند. او اجازه یافت به «پینگ‌فانگ» در ۲۴ کیلومتری جنوب هاربین برود و تأسیساتی به مراتب بزرگ‌تر، در آنجا برپا کند.[۱۴]

در سال ۱۹۳۶، هیروهیتو با یک فرمان سلطنتی، دستور داد تا این واحد تحقیقاتی، گسترش یافته و تحتِ عنوانِ «دایرهٔ پیشگیری بیماری‌های اپیدمیک» در «ارتش کوانتونگ» ادغام شود.[۱۵] این واحد تحقیقاتی به دو زیر گروه با نام‌های «واحد ایشی» و «واحد واکاماتسو» تقسیم شد که واحد اخیر در «شینگ‌کینگ» (چانگچون کنونی) واقع شده بود. از اوت ۱۹۴۰ میلادی، تمامی این واحدهای تحقیقاتی را «دایرهٔ پیشگیری بیماری‌های اپیدمیک و تصفیهٔ آبِ ارتش کوانتونگ» نام نهادند[۱۶] و به اختصار به آن، «واحد ۷۳۱» گفتند.

فعالیت‌ها

جنگ‌افزار کشتارجمعی
بر حسب گونه
بر حسب کشور
پروتکل الحاقی
پیمان‌ها و معاهده‌ها
ویرانه‌های یک ساختمان حاوی دیگ‌های جوشاننده

در یکی از این پروژه‌های تحقیقاتی با نام رمز «ماروتا»، انسان‌ها را تحت آزمایش‌های گوناگون قرار می‌دادند. این افراد را از مردم همان منطقه انتخاب می‌کردند و به آنها «الوار» می‌گفتند و مثلاً می‌گفتند «امروز چندتا الوار بریده شد؟». این واژه را کارکنان واحد ۷۳۱ به طنز درست کرده بودند، چرا که مردم عادی تصور می‌کردند در این تأسیسات، ماشین‌آلات اره‌کشی، چوب‌بری و الوارسازی وجود دارد. اما بنا به اظهارات یک کارگر عادی این مجموعه که از ماهیت واقعی آن خبردار نبود، این پروژه را کارکنان داخلی‌اش، «هولتسکلوتس» می‌نامیدند که در زبان آلمانی به معنی «الوار» است.[۱۷]

افراد تحت آزمایش را به‌گونه‌ای انتخاب می‌کردند که نماینده‌ای از همهٔ طبقات اجتماعی باشند از جمله مجرمان، راهزنان به‌دام افتاده، پارتیزان‌های ضدژاپن، زندانیان سیاسی و مردم عادی که به جرم «فعالیت‌های مشکوک» توسط «کمپئیتای» (پلیس نظامی ژاپن) دستگیر می‌شدند. حتی شیرخواران، افراد مسن و زنان حامله هم در میان این افراد دیده می‌شدند.

زنده‌شکافی

زندانیان، از جمله یک اسیر جنگی آمریکایی[۱۸] را بدون انجام بیهوشی، زنده‌شکافی می‌کردند.[۱۹] ابتدا آنها را با میکروب‌های گوناگون آلوده می‌کردند و سپس بدن‌شان را می‌شکافتند و اعضاء داخلی بدن را خارج می‌کردند تا اثر بیماری‌ها را بر روی آنها بررسی کنند. این کار را بر روی افراد زنده انجام می‌دادند؛ چراکه تصور می‌شد پس از مرگ، فرایند تجزیه جسد، نتیجه تحقیقات را دگرگون خواهد کرد.[۲۰] این زندانیان شامل مردان، زنان، کودکان، شیرخواران و زنان بارداری می‌شد که توسط جراحان ژاپنی، وادار به حاملگی شده بودند.[۲۱]

دست‌وپای زندانیان را قطع می‌کردند تا اثرات ازدست‌رفتن خون را بررسی کنند. اندام‌های بریده‌شده را گاهی به سمت مخالف بدن، پیوند می‌زند. اندام برخی زندانیان را منجمدکرده و سپس قطع می‌کردند. گاهی هم، اندام را منجمد کرده و سپس آنرا گرم کرده و یخش را آب می‌کردند تا اثرات قانقاریای (سیاه‌مردگیِ) درمان‌نشده را بررسی کنند. در برخی زندانیان، معده را بریدند و مری را مستقیماً به رودهٔ کوچک وصل کردند. در برخی دیگر، بخش‌هایی از مغز، ریه‌ها، کبد (جگر) و غیره را بریده و جدا کردند.[۱۹]

«کن یوآسا» (جراح ارتش ژاپن در جنگ جهانی دوم) اظهار داشت که زنده‌شکافی انسان‌ها (که بیشتر کمونیست‌های چین بودند)، حتی بیرون از «واحد ۷۳۱» هم رواج داشت[۶] و دست‌کم ۱۰۰۰ نفر در چین، تحت چنین اعمالی قرار گرفتند.[۲۲]

آزمایش جنگ‌افزارهای بیولوژیک

زندانیان را تحتِ عنوانِ دروغینِ واکسیناسیون، با میکروب‌های بیماری‌های مختلف تلقیح و مایه‌کوبی می‌کردند تا اثرات را بررسی کنند. برای تحقیق دربارهٔ بیماری‌های آمیزشی، زندانیان مرد و زن را تعمداً به میکروب سیفلیس و سوزاک آلوده می‌کردند و آنها را تحتِ نظر می‌گرفتند. همچنین زندانیان، مکرراً توسط زندان‌بانان مورد تجاوز واقع می‌شدند.[۲۳] کَک‌های ناقلِ طاعون، لباس‌های آلوده و آذوقهٔ آلوده را در بمب‌های ویژه‌ای قرار داده و بر روی اهداف خاصی می‌انداختند. در اثرِ طاعون، وبا و سیاه‌زخم حاصله، در حدود ۴۰۰۰۰۰ شهروند چینی جان باختند.[۲۴] بیماری تولارمی هم از جمله بیماری‌هایی بود که بر روی شهروندان عادی چینی آزموده شد.[۲۵]

واحد ۷۳۱ و واحدهای تابعهٔ آن (واحد ۱۶۴۴، واحد ۱۰۰ و غیره) در تحقیق، توسعه و گسترشِ تجربی جنگ‌افزارهای ایجادکنندهٔ بیماری‌های همه‌گیر، در میان شهروندان نظامی و غیرنظامی چینی دخالت داشتند. کَک‌های ناقلِ طاعون را با استفاده از هواپیماهایی که در ارتفاع کم پرواز می‌کردند، بر روی شهرهای چینی نانگبو (در سال ۱۹۴۰)، چانگدی در استان هونان (در سال ۱۹۴۱) پخش کردند و هزاران نفر در اثر همه‌گیریِ طاعون خیارکی جان باختند.[۲۶]

آزمایش یخ‌زدگی

برخی ژاپنی‌ها توجیه می‌کنند که آزمایش‌های آنان که منجر به «کشفِ شیوه‌های درمانی جدیدی در یخ‌زدگی» شد، در اصل توسط تجربیاتِ بدست‌آمده از آزمایش‌های انسانی «واحد ۷۳۱» امکان‌پذیر گردید. در آن دوران، ژاپن خود را برای جنگ قریب‌الوقوع با اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی آماده می‌کرد و «این بدان معنا بود که ارتش ژاپن باید خود را برای وقوع یخ‌زدگی در تعداد بی‌شماری از سربازانش آماده می‌ساخت». فیزیولوژیست (کاراندام‌شناس) ژاپنی «یوشیمورا هیساتو»، آزمایش‌های گوناگونی را در این زمینه انجام داد. او اسرا را به محیط سردِ بیرون برده، اعضاء مختلف بدن را درون آب فرو کرده و صبر می‌کرد تا یخ بزنند. وقتی انجماد صورت می‌پذیرفت، و این انجماد - آنگونه که بعدها یک افسر ژاپنی اعتراف کرد، از طریق زدن یک تکه چوب کوچک بر روی عضوِ منجمدشده و شنیدن صدایی شبیه به کوبیدن چوب بر روی یک تخته‌چوب شناسایی و تأئید می‌شد[۲۷] - یخِ روی آن را می‌تراشید و رویش آب می‌ریخت. تأثیر آب ریخته‌شده با حرارت‌های گوناگون را با کتک زدن بیمار با استفاده از چماق بررسی می‌کردند تا ببیند هنوز جایی از بیمار یخ‌زده باقی‌مانده یا خیر. شیوه‌های دهشتناکی از این آزمایش‌های را به طرق مختلف روی اسرا پیاده می‌کردند. بهرحال، بهترین روش درمانِ یخ‌زدگی که امروزه هم بکار می‌رود، فرو کردن اندام یخ‌زده در آب ۵۰–۳۸ درجه بود. این روش جدید، با روش قدیمی و منسوخِ «مالش نواحی مبتلا» تفاوتِ اساسی داشت. هدف و مقصود از انجامِ این تحقیقات، ناشی از تجربیاتِ تلخِ سایر قدرت‌های استعماری در حمله به روسیه بود.[۲۸]

سیفلیس

در میان تمامیِ بیماری‌های آمیزشی، هیچ‌یک به اندازهٔ سیفلیس اهمیت نداشت. پیدا کردن روشی برای درمان و توانبخشی سربازانِ مبتلا که «شیوع سیفلیس در آنان به واسطه تجاوز سیستماتیک به زنان و استفاده گسترده از بردگان جنسی بسیار زیاد بود»،[۲۹] حیاتی و ضروری بود. با این حال، با آنکه سرمِ آلوده‌کننده به بیماری‌های سل، آبله مرغان و سایر عوامل بیماری‌زای مُسری به‌آسانی تولید می‌شد، سیفلیس را نمی‌توانستند به راحتی و از طریق تزریق ایجاد کنند. از این رو، پزشکان با ترتیب‌دادنِ سکس‌های اجباری، زندانیان مبتلا به سیفلیس را وامی‌داشتند تا به زندانیان غیرمبتلا تجاوز کنند. به اعتراف یک زندان‌بان دربارهٔ تدابیر بکاررفته در انتقال سیفلیس در میان بیماران توجه کنید:

«محققان، روش ایجادِ آلودگی به بیماری‌های آمیزشی توسط تزریق را رها کرده و زندانیان را وادار به نزدیکی جنسی با یکدیگر می‌نمودند. چهار یا پنج پرسنل، لباس‌های سفیدی به تن می‌کردند که همهٔ بدن را می‌پوشاند و تنها چشم‌ها و دهان پیدا بود و اینها بودند که مسئولِ انجامِ آزمایش‌ها بودند. اینها یک زندانی مرد و یک زندانی زن را می‌آورند که یکی از آنها مبتلا به سیفلیس بود و سپس، آن‌دو را وادار به نزدیکی جنسی می‌کردند و همه می‌دانستند که هرکدام‌شان مقاومت کند، با گلوله کشته خواهد شد.»[۳۰]

در اعتراف فوق‌الذکر، یک نکته مهم وجود دارد. افرادی که این سکس اجباری را ترتیب می‌دادند خودشان از ملزومات جانبیِ این آزمایش‌ها بودند. ملبس به لباس‌های سفیدی که تنها چشمان و دهان‌شان مشخص است، در این اعتراف، بر حضور و سلطهٔ شخصی آنها در این عمل، تأکید نشده؛ بلکه آنها نظارت داشتند که عمل نزدیکی، حتی بالاجبار، انجام پذیرد و در صورت عدم تمکین، عواقب خطرناکی در انتظار زندانیان بود. این حضور ضمنی آنان در صحنه، بسیار متفاوت از خشونت‌های مستقیمی بود که در برخی اعترافات قربانیان ذکر شده است و کمی بعد به آنها اشاره خواهد شد. این وقایع، بخشی از یک آزمایش پزشکی بود، اما خود اینان، در سوء استفادهٔ مستقیم جنسی از محکومان نقشی نداشتند.

پس از آنکه قربانیان آلوده می‌شدند، آنها را در مراحل گوناگون عفونت، زنده‌شکافی می‌کردند تا پیشرفت بیماری و اثرات آن را بر احشاء داخلی و اندام بیرونی بدن مشاهده کنند. آنچه بیشتر باعث سردرگمی می‌شود این است که در برخی اعترافاتِ زندان‌بانان، زنان را به روشنی، میزبانِ عفونت میکروبی سیفلیس قلمداد کرده‌اند، حتی با آنکه می‌دانستند، خودِ این زنان، با زور و اجبار مبتلا به سیفلیس شده بودند. نگهبانان زندان، اعضاء تناسلی زنان مبتلا به سیفلیس را «نونِ مربادار» می‌نامیدند.[۳۱]

به غیر از اثرات سیفلیس در بالغین، پزشکان واحد ۷۳۱ می‌خواستند بدانند که عوامل بیماری‌زا چه تأثیری بر خردسالان دارند. یک پرسنل «سپاه جوانان» که در واحد ۷۳۱ آموزش می‌دید، به خاطر می‌آورد که یک گروه از افرادی را که قرار بود تحت آزمایش‌های سیفلیسی قرار بگیرند، دیده است. «یک زن چینی با شیرخوارش و یک زن سفیدپوست روسی با یک دخترک چهار یا پنج ساله».[۳۱] این کودکان، به همان روشی که والدین‌شان آزمایش می‌شدند، تحت آزمایش قرار می‌گرفتند، که البته تأکید؛ بیشتر بر آن بود که طولانی‌بودنِ زمان درگیری با عفونت، چه تأثیری بر اثربخشی درمان‌ها دارد. کوتاه آنکه، تعدادی از کودکانی که در درون حصارهای این مرکز نظامی بزرگ شدند، به سیفیلیس مبتلا شدند.

تجاوز جنسی و حامله‌کردن اجباری

زنان زندانی در این مرکز را وادار می‌کردند که برای مقاصد تحقیقاتی باردار شوند. بویژه برایشان مهم بود که احتمالِ انتقال مستقیم از مادر به جنین، در دوران بارداری بررسی شود؛ مخصوصاً دربارهٔ بیماری سیفلیس که تصور می‌شد بر باروری تأثیر داشته باشد. برای محققان واحد ۷۳۱ بسیار جالب بود که بدانند سیفلیس بر اعضای جنسی زنان چه تأثیری دارد و آیا جنین زنده می‌ماند یا خیر. با آنکه تعداد زیادی از نوزادان در اسارت به دنیا آمدند، هیچ مدرکی دالِ بر زنده بیرون‌آمدن زندانیان این مرکز، حتی کودکان، وجود ندارد. گمان می‌رود که زنان و کودکانِ زندانی را کشتند و حاملگی‌ها را [با سقط] پایان دادند.[۳۱]

مردان زندانی را بیشتر در آزمایش‌های منفرد بکار می‌برند تا سایر متغیرها، بر روی نتایج آزمایش اثر منفی نگذارد. اما زنانِ زندانی را در آزمایش‌های میکروبی، جسمی و جنسی بکار می‌برند و از آنها بعنوان بردگان جنسی استفاده می‌کردند. اعترافات زیر که مربوط به یکی از پرسنل نگهبانی واحد ۷۳۱ است، حقیقت ماجرا را به تصویر می‌کشد:

«یکی از پرسنل پیشین مرکز به من گفت که قرار بود طبق برنامه، یک آزمایش انسانی انجام دهند، اما هنوز تا شروع آن، کمی زمان باقی بود. برای گذراندن وقت، با یکی از همکارانشان کلید را برداشته و به محل حبس زندانیان رفتند. در یکی از سلول‌ها، یک زن چینی بود. یکی از آنها، به زن مذکور تجاوز کرد. سپس درب سلول دیگری را گشودند. در آنجاِ زن چینی دیگری بود که قبلاً برای آزمایش یخ‌زدگی استفاده شده بود و در این راه، تعدادی از انگشتانش را از دست داده بود و به دلیل قانقاریا، استخوان اندامش سیاه شده بود. وی تصمیم داشته که به آن زن هم تجاوز کند، اما متوجه می‌شود که از اندام تناسلی زن، چرک بیرون می‌زند. در نتیجه از تصمیمش منصرف شده، درب را قفل کرده و برمی گردند تا به کارشان برسند.»[۳۱]

آزمایش‌های تسلیحاتی

از اسرا برای آزمایش انفجار نارنجک در فواصل مختلف آنها استفاده می‌شد. شعله‌افکن‌ها را روی انسان‌های زنده آزمایش می‌کردند. زندانیان را به تیرک‌هایی می‌بستند و از آنها بعنوان اهدافی برای بمب‌های میکروبی، شیمیایی و انفجاری استفاده می‌کردند.[۳۲][۳۳]

آزمایش‌های دیگر

برخی زندانیان را از آب و غذا محروم می‌کردند تا ببیند چقدر زنده می‌مانند؛ آنها را در اتاقک‌های پُرفشار قرار می‌دادند تا بمیرند و بعد بررسی کنند که ارتباط دما، سوختگی‌ها و زنده‌ماندن انسان چگونه است. اسرا را در داخل دستگاه‌های سانتریفوژ و تا دمِ مرگ می‌چرخاندند. تزریق خون حیوانات به انسان، تشعشع مقادیر مرگبار اشعه ایکس، در معرضِ مواد شیمیایی قراردادن در داخل اتاقک‌های گاز، تزریق آب دریا به افراد (برای آنکه ببیند آب دریا می‌تواند جایگزینی برای سرم نرمال سالین باشد یا خیر)، زنده‌زنده سوزاندن و زنده‌به‌گور کردن، از دیگر آزمایش‌های این واحد پزشکیِ نظامی بود.[۳۴]

سلاح‌های میکروبی

یکی از قربانیانِ مجهول‌الهویه آزمایش‌های واحد ۷۳۱.

محققان ژاپنی، آزمایش‌هایی بر روی زندانیان با استفاده از میکروب‌های طاعون، وبا، آبله مرغان، بوتولیسم و غیره انجام دادند.[۳۵] این تحقیقات منجر به تولید «بمب‌های برگ‌ریزان باسیلی» و «بمب‌های حاوی کَک» شد که برای گسترش «طاعون خیارکی» در شهرهای چین بکار گرفته شد.[۳۶] پوستهٔ برخی از این بمب‌ها را در سال ۱۹۳۸، بنا به پیشنهاد «شیرو ایشی»، از جنس سرامیک ساخته بودند.

این بمب‌ها، نیروهای ژاپنی را قادر می‌ساخت تا سیاه‌زخم، وبا، حصبه، اسهال خونی و کک‌های ناقل طاعون و سایر بیماری‌های مرگبار را، بر روی محصولات کشاورزی، چاه‌ها، مخازن آب و سایر مناطق پخش کنند. در زمان انجام این آزمایش‌ها، محققان لباس‌های مخصوص محافظتی می‌پوشیدند و قربانیان را در حینِ جان‌دادن نظاره و بررسی می‌کردند. غذاها و آذوقه‌های آلوده را با هواپیما در مناطق غیراشغالی چین می‌انداختند و خوراکی‌ها و تنقلات مسموم را بین افراد عادی پخش می‌کردند و نتیجه را، بررسی می‌کردند.

در سال ۲۰۰۲ میلادی، شهر چانگدی چین که از کک‌های بیماری‌زا در آن پخش شده بود، میزبانِ یک «نشست بین‌المللی جنایات جنگی با تسلیحات میکروبی» بود که در آن تخمین زده شد در جریان آن حملات، ۵۸۰۰۰۰ نفر از ساکنان آن کشته شدند.[۳۷] مورخ معاصر «شلدون هریس» اظهار داشته است که تعداد کشته‌شدگان، ۲۰۰۰۰۰ نفر بود.[۳۸] علاوه بر شهروندان چینی، ۱۷۰۰ ژاپنی در استان چجیانگ چین هنگام بکارگیری و آزمایشِ سلاح‌های میکروبی خود کشته شدند و این موضوع، مشکلات جدی و مهمی را که در نحوهٔ کاربرد سلاح و پراکندن میکروب‌ها وجود دارد، نشان می‌داد.[۲]

در ماه‌های پایانی جنگ جهانی دوم، نقشهٔ حملهٔ میکروبی به شهر سن دیگو در ایالت کالیفرنیای آمریکا با استفاده از هواپیماهای کامی‌کازه، طرح‌ریزی شد. (عملیات شکوفه‌های گیلاس در شب) و قرار بود این عملیات در ۲۲ سپتامبر ۱۹۴۵ انجام شود، اما ژاپن ۵ هفته قبل از اجرای آن، تسلیم شد.[۳۹][۴۰][۴۱][۴۲]

قربانیان/زندانیان

با این که مکان این مرکز، در شمال چین واقع شده بود، مسئولان مرکز تلاش شدیدی می‌کردند تا زندانیان و اسرای این مرکز از نژادهای گوناگونی باشند.

پرسنل مشهور

  • سپهبد شیرو ایشی
  • سرهنگ‌دوم «ریوئیچی نائیتو»، بنیان‌گذار شرکت دارویی صلیب سبز
  • ماساجی کیتانو
  • یوشیو شینوزوکو
  • یاسوجی کانه‌کو

لشکرها

واحد ۷۳۱، به ۸ لشکر تقسیم می‌شد:

  • لشکر ۱: تحقیقات دربارهٔ طاعون، وبا، سیاه‌زخم، حصبه و سل با استفاده از نونه‌های آزمایشکاهی انسانی. برای همین منظور، زندانی ساختند که گنجایش سیصد تا چهارصد نفر را داشت.
  • لشکر ۲: تحقیقات میدانی بر روی سلاحای بیولوژیک، بویژه تولید سلاح‌هایی که بتوان با آن میکروب‌ها را پخش کرد.
  • لشکر ۳: طراحی و تولید پوستهٔ بمب‌های بیولوژیک؛ مستقر در هاربین
  • لشکر ۴: تولید انبوه باکتری و ذخیره‌سازی آنها[۴۳]
  • لشکر ۵: آموزش پرسنل
  • لشکرهای ۶ تا ۸: واحدهای پزشکی، تجهیزات و اداری-اجرایی

ساختمانها و مراکز استقرار

مجتمع اصلی واحد ۷۳۱، شاملِ ۱۵۰ مجموعه‌ساختمان در ۶ کیلومترمربع بود. طراحی ساختمان‌ها به‌گونه‌ای بود که تخریب آن با بمباران هوایی دشوار بود. این مجتمع عظیم، چندین کارخانه نیز در درون خود داشت. ۴۵۰۰ ظرفِ پرورشِ کک، ۶ مخرنِ بزرگِ تولید مواد شیمیایی و ۱۸۰۰ ظرفِ تولیدِ عوامل میکروبی در این مرکز وجود داشت و می‌توانستند ظرف چند روز، ۳۰ کیلوگرم باکتری ایجادکننده «طاعون خیارکی» تولید کنند. برخی ساختمان‌های اقماری واحد ۷۳۱ امروزه برای مقاصد صنعتی استفاده می‌شود. برخی دیگر هم مبدل به «موزهٔ جنایات جنگی» شده و برای بازدیدِ عموم باز است.

توکیو

یک مرکز تحقیقات و یک دانشکدهٔ پزشکی متعلق به واحد ۷۳۱، در منطقهٔ شینجوکو در توکیو واقع شده بود. در سال ۲۰۰۶ میلادی، «تویو ایشی» - پرستاری که در دوران جنگ در این دانشکدهٔ پزشکی کار می‌کرد - فاش ساخت که کمی پس از «تسلیم ژاپن در جنگ جهانی دوم»، در دفن اجساد قربانیان و یا دفن قطعات بدن آنها در زمین این دانشکده، همکاری داشته است. در پاسخ به این ادعا، «وزارت بهداشت ژاپن» در فوریه ۲۰۱۱ میلادی، اقدام به حفاری و جستجوی زمین آن مکان نمود.[۴۴] چین درخواست کرد که در صورت یافتن هرگونه بقایای انسانی، از آن نمونه‌برداری دی‌ان‌ای شود؛ اما دولت ژاپن که هرگز به‌طور رسمی، انجامِ هرگونه خشونت و عمل غیرانسانی توسط واحد ۷۳۱ را نپذیرفته است؛ این درخواست را رد کرد.[۴۵]

گوانگ‌ژو

«واحد ۸۶۰۴» که از واحدهای تابعهٔ «واحد ۷۳۱» بود و توسط «ارتش ژاپن در جنوب چین» اداره می‌شد؛ در گوانگ‌ژو قرار داشت. آزمایش‌های انسانی این مرکز مشتمل بر محرومیت اسرا از آب و غذا و بررسی تیفوس منتقله با آب بود. بر اساس اعتراف‌های صورت‌گرفته پس از جنگ، این مرکز، مکانِ اصلیِ پرورشِ موش صحرایی برای واحدهای پزشکی بود که از آن برای آزمایش‌های تجربی در انتقال «طاعون خیارکی» استفاده می‌شد.[۴۶]

واحدهای تابعه

واحد ۷۳۱، بخشی از «دایرهٔ پیشگیری اپیدمیک و تصفیهٔ آب» بود که بطور معمول، با تأمین آب و بیماری‌های مسری سر و کار داشت.

تسلیم شدن و مصونیت قضایی

تابلوی اطلاع‌رسانی در مکان امروزی «واحد ۷۳۱».

آزمایش‌های و تحقیقات این مرکز تا پایان جنگ ادامه داشت. ایشی از ماه مه ۱۹۴۴ میلادی بر آن بود تا سلاح‌های میکروبی‌اش را جنگ اقیانوس آرام بکار برد؛ اما درخواست او بارها با بی‌اعتنایی رد شد.

از بین بردن شواهد

با ورودِ ارتش سرخ اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی در سال ۱۹۴۵ میلادی، واحد نظامی ۷۳۱ با عجله، مکان را ترک و پرسنل و خانواده‌هایشان به ژاپن فرار کردند. ایشی به تمامی افراد و کارکنان دستور داد «راز را با خود به گور ببرند» و تهدید کرد که اگر چیزی بگویند، به سراغشان خواهند آمد و آنها را از پرداختن به هرگونه شغل یا امور عام‌المنفعه در ژاپن منع کرد. تعدادی ویال پتاسیوم سیانید نیز در اختیار کارکنان قرار داده بودند تا در صورت اسارت، از آن [برای خودکشی] استفاده کنند.

تعداد اندکی از کارکنان باقی‌مانده در محل، در روزهای آخر جنگ، ساختمان‌ها را منفجر کردند تا شواهد فعالیت‌هایشان در آن مرکز از بین برود؛ اما بیشترِ این مجتمع‌های ساختمانی آنچنان محکم و خوب ساخته شود که تقریباً به طور کامل، سالم باقی ماند.

اعطای مصونیت قضایی توسط آمریکا

در میان اشخاصی که پس از تسلیم ژاپن در سال ۱۹۴۵ میلادی در آن کشور بودند، سرهنگ‌دوم «مورِی سندرز» بود که با ناو آمریکایی «اِستِرجـِس» به آنجا آمده بود و میکروب‌شناسی مشهور و عضو «مرکز تسلیحات میکروبی ارتش آمریکا» بود. مأموریت او، تحقیق دربارهٔ فعالیت‌های تسلیحاتی بیولوژیک ژاپن بود. وقتی او به ژاپن آمد هیچگونه اطلاعی از واحد ۷۳۱ نداشت.[۳۱] سندرز ژاپنی‌ها را تهدید کرد که در صورتِ عدم همکاری و افشایِ اطلاعات مربوط به تسلیحات بیولوژیک‌شان، پای روس‌ها را به ماجرا باز خواهد کرد. ژاپنی‌ها از این موضوع واهمه داشتند و نمی‌خواستند سیستم قضایی روسیه درگیر ماجرا شود. فردای آن روز، سندرز جزوه‌ای را دریافت کرد که در آن به فعالیت‌های بیولوژیک ژاپن اشاره شده بود.[۴۷] سندرز این اطلاعات را نزدِ ارتشبد داگلاس مک‌آرتور برد که فرمانده نیروهای ائتلافی و مسئول بازسازی ژاپن در دوران اشغال آن توسط متفقین بود. او در خفا با جاسوسان ژاپنی بر سر معامله‌ای به توافق رسید:[۴۸] در ازای افشایِ جزئیات تحقیقات و آزمایش‌های انجام شده روی انسان به آمریکا (و نه دیگر نیروهای متفقین)، به فرمانده واحد ۷۳۱ و پزشکان و محققان آن، توسط آمریکا مصونیت قضایی داده می‌شد.[۱۰] مسئولان آمریکایی به دقت فعالیت‌های پرسنل «واحد ۷۳۱» را زیر نظر داشتند و حتی نامه‌های آنان را می‌خوانند و سانسور می‌کردند.[۴۹] آمریکایی‌ها معتقد بودند که این اطلاعات ارزشمند است و بهیچ وجه مایل نبودند به دست سایر کشورها، به‌ویژه اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی، بیوفتد.[۵۰]

بدین ترتیب در «دادگاه جنایات جنگی توکیو»، تنها یک مورد از آزمایش‌های ژاپنی‌ها، آنهم تزریق «سرم سمی» به یک شهروند چینی مطرح شد، که تازه این مورد هم، بنا به تحریک و تلاش‌های «دیوید ساتون»، دستیار دادستان چین انجام پذیرفت. وکلای مدافع ژاپنی‌ها گفتند این ادعا، مبهم و تائیدنشده است و بدین ترتیب به‌دستور رئیس دادگاه نظامی، «ویلیام وِب»، به‌دلیل فقدان مدرک کافی، از دستورِ کارِ دادگاه خارج شد.

دادرسی‌های مجزا در شوروی

با آنکه اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی در محافل عمومی دربارهٔ «دادگاه جنایات جنگی توکیو» سکوت کرده بود، اما ۱۲ فرمانده ارشد و دانشمند ژاپنی را که خودشان در «واحد ۱۶۴۴» در نانجینگ و «واحد ۱۰۰» در چانگچون دستگیر کرده بودند؛ در «دادگاه جنایات جنگی خاباروفسک» محاکمه کردند. از افرادی که در اینجا به دلیل جنایات جنگی و از جمله سلاح‌های میکروبی محاکمه شدند می‌توان به ارتشبد «اُتوزو یامادا»، فرماندهٔ ارتش یک میلیونی نفری ارتش کوانتونگ در منچوری اشاره کرد. این محاکمه در شهر خاباروفسک و در دسامبر ۱۹۴۹ انجام گرفت و یک متنِ ناکامل اما طولانی از مکالمات دادگاه، توسط نشریات خارجی‌زبان مسکو در سال آینده و به زبان‌های گوناگون، ازجمله انگلیسی منتشر شد.[۵۱] دادستان اول شوروی در این دادگاه «لو اِسمیرنُف» بود که در عین‌حال یکی از دادستان‌های ارشد دادگاه نورنبرگ هم بود. این دادگاه، فرمانده «واحد ۷۳۱» و پزشکان آنرا هم بین ۲ تا ۲۵ سال به کار اجباری در اردوگاه‌های کار و اصلاح در سیبری محکوم کرد. ایالات متحده آمریکا این دادگاه را به رسمیت نشناخت و آنرا «پروپاگاندای کمونیست‌ها» نامید.[۵۲]

پس از جنگ جهانی دوم، اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی با استفاده از مدارک بدست‌آمده از «واحد ۷۳۱» در منچوری، یک مرکز تسلیحات بیولوژیک در شهر «سوردلوفسک» (یکاترینبورگ فعلی) تأسیس کرد.[۵۳]

پس از جنگ جهانی دوم

همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، مسئولان آمریکایی به پرسنل واحد ۷۳۱ مصونیت قضایی داده و آنها را آزاد گذاشتند. یکی از درجه‌داران «واحد ۱۶۴۴»، «ماسامی کیتائوکا»، از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۶ میلادی، در حین کار برای «مؤسسهٔ ملی علوم بهداشتی ژاپن» به آزمایش‌های اجباری بر روی ژاپنی‌ها ادامه داد. او زندانیان ژاپنی را با «ریکتزیا» و بیماران روانپزشکی را به «تیفوس» آلوده می‌کرد.[۵۴]

بحث‌ها و پوشش رسانه‌ای در ژاپن پس از اشغال

مجادلات مربوط به «واحد ۷۳۱» در ژاپن در دههٔ ۱۹۵۰ میلادی و پس از پایان حضورِ آمریکا در خاک آن کشور آغاز شد. در سال ۱۹۵۲، آزمایش‌های انسانی انجام‌یافته در «بیمارستان کودکان شهر ناگویا» را که منجر به یک مورد مرگ شد، به طور آشکار به اعضاء پیشین «واحد ۷۳۱» نسبت دادند.[۵۵] در سال‌های بعدی، روزنامه‌نگاران بدگمان شدند که قتل‌هایی را که دولتِ ژاپن به گردنِ «سادامیچی هیراساوا» انداخت، در واقع توسطِ پرسنل «واحد ۷۳۱» انجام شده بود. در سال ۱۹۵۸، نویسنده ژاپنی «شوساکو اِندو» کتابی با نام «دریا و شرنگ» دربارهٔ آزمایش‌های پزشکی بر روی انسان منتشر کرد که گمان می‌رود بر پایه رویدادهای واقعی نوشته شده باشد.

نویسندهٔ دیگری به نام «سه‌ایچی موریمورا» کتاب‌های «شکم‌بارگی ابلیس» (۱۹۸۱) و «دنبالهٔ شکم‌بارگی ابلیس» (۱۹۸۳) را منتشر کرد که مقصود اصلی آن‌ها، افشای عملیات «واحد ۷۳۱» بود؛ اما به‌خطا، این واحد را با «واحد ۱۰۰» اشتباه گرفت و عکس‌های غیرمرتبطی هم با واحد ۷۳۱ در آنها چاپ کرد که سبب شد، صحت و دقتِ مفاد کتابش زیر سؤال برود.[۵۶][۵۷] همچنین در سال ۱۹۸۱ میلادی، نخستین اعتراف مستقیم دربارهٔ زنده‌شکافی انسان در چین، توسط جراح ارتش ژاپن «کِن یوآسا» انجام گرفت. پس از آن، اعترافات مبسوط فراوانی در میان ژاپنی‌ها پدیدار گشته است. فیلم مستند «عفریته‌های ژاپنی» در سال ۲۰۰۱ میلادی، به مصاحبه با ۱۴ پرسنل واحد ۷۳۱ می‌پردازد که توسط نیروهای چینی دستگیر شده و بعدها آزاد شدند.[۵۸]

واکنش‌های رسمی دولتی در ژاپن

در پایان حضور متفقین در ژاپن، دولت این کشور، بارها بخاطر خطِ مشیِ پیش‌ازجنگِ خود، عذرخواهی کرده است؛ اما عذرخواهی‌های اَخص و پرداختِ غرامت، باید بر پایهٔ تعیین و پذیرش وقوع جرم توسط هردوطرفِ درگیر بوده و مدارک مستدل کافی نیز در دست باشد. دربارهٔ اعمال «واحد ۷۳۱»، یک مشکل عمده وجود داشت و آن هم این بود که بر خلاف «آزمایش‌های انسانی رژیم نازی» که توسط ایالات متحده آمریکا محکوم شد، افکار عمومی، با فعالیت‌های این واحد تنها بواسطهٔ اعترافات پراکنده وداوطلبانهٔ برخی کارمندان پیشین واحد ۷۳۱ آشنا شده‌اند و اینگونه اعترافات از لحاظ حقوقی، بدرد تعیین غرامت نمی‌خورد. مدارک قوی و مستند فعالیت‌های این واحد نظامی، به طور پنهانی به‌دست آمریکایی افتاد و طبیعاً نه آمریکا و نه ژاپن حاضر نیستند که این موضوع را بپذیرند.

کتاب‌های درسی تاریخ در ژاپن، معمولاً اشاراتی به «واحد ۷۳۱» دارند؛ اما به همان دلایل فوق‌الذکر، به شرح ادعاهای مطرح دربارهٔ اعمال آن نمی‌پردازند.[۵۹][۶۰] مورخ ژاپنی «سابورو ئیه‌ناگا»، در کتاب «تاریخ نوین ژاپن»، بر پایه اعترافات افسران ژاپنی، شرح دقیقی از کارهای آنها داده است. «وزارت آموزش و پرورش» با این استدلال که اعترافات انجام‌شده مکفی نیست، تلاش داشت تا بخش‌های مذکور را پیش از تدریس در مدارس، از کتاب حذف کند. «دادگاه عالی ژاپن» حکم داد که اعترافات صورت‌پذیرفته مکفی است و اقدام به حذف آن، ناقضِ آزادی بیان است.[۶۱]

در سال ۱۹۹۷ میلادی، وکیل بین‌المللی، «کونن تسوچیا» یک دادخواستِ کلاس اکشن علیه دولت ژاپن تنظیم نمود و با استناد به مدارکی که توسط پروفسور «ماکوتو یوئدا» از «دانشگاه ریکیو» ارائه شده بود، بابت اعمالِ «واحد ۷۳۱»، درخواستِ غرامت نمود. تمامی دادگاه‌های ژاپن این دادخواست را بی‌پایه‌واساس قلمداد کردند. هیچ یافتهٔ روشنی مبنی بر حقیقت‌داشتن آزمایش‌های انسانی یافت نشد، ولی دادگاه اعلام نمود تعیینِ غرامت، باید توسط معاده‌های بین‌المللی انجام شود و وظیفهٔ دادگاه‌های کشوری نیست.

در ماه اکتبر ۲۰۰۳، یک عضو «مجلس سفلا» از دولت ژاپن در این باره، استفسار نمود. نخست وزیرِ وقتِ ژاپن جونیچیرو کویزومی پاسخ داد که دولت فعلی، هیچ مدرکی از فعالیت‌های «واحد ۷۳۱» در دست ندارد، اما دولتش به اهمیت این موضوع واقف است و در صورت یافتن هرگونه مدرکی در آینده، آن را منتشر خواهد کرد.[۶۲]

در خارج از ژاپن

کتاب‌ها

دریای جنگلی (به لهستانی: Leśne morze) نام رمانی است که نویسنده لهستانی «ایگور نیورلی» در سال ۱۹۶۰ منتشر نمود. این کتاب، نخستین کتابی است که در خارج از قارهٔ آسیا در این باره منتشر شده و در آن، به اعمال ددمنشانهٔ واحد ۷۳۱ اشاره شده است.

فیلم‌ها

چندین فیلم در مورد اعمال وحشیانهٔ واحد ۷۳۱ تاکنون ساخته شده است.

  • ۱۹۸۸ - «مردان در قفای خورشید» (خورشید سیاه: ۷۳۱)؛ چین؛ کارگردان: مو تون-فِی
  • ۲۰۰۷ - «دو تفسیر از جهنم»؛ چین؛ تهیه‌کننده: جیمز تی. هونگ؛ مستندی دربارهٔ واحد ۷۳۱ که توسط راویان ژاپنی و چینی بیان می‌شود.[۶۳]
  • ۲۰۰۸ - «حکمت دشنه»؛ روسیه؛ کارگردان: آندری ایسکانف

موسیقی

  • ۱۹۹۴ - «کاخ تعلیم‌وتربیت»؛ بروس دیکینسن؛ بخشی از تک‌آهنگِ «اشک اژدها» که به شرح اعمال وحشیانهٔ واحد ۷۳۱ و مصونیت قضایی اعطا شده از سوی آمریکا به آنان می‌پردازد.
  • ۲۰۰۹ - «واحد ۷۳۱»؛ گروه ترش متال آمریکایی «اسلیر»؛ ترانه‌ای از آلبوم دنیای به رنگ خون که به توصیفِ قساوت و بی‌رحمی‌های واحد ۷۳۱ می‌پردازد.

تلویزیون

  • ۱۹۹۵ - اپیزود «۷۳۱» از مجموعهٔ تلویزیونی «پرونده‌های اکس»؛ پرسنل پیشین واحد ۷۳۱ بطور پنهانی و زیر نظرِ یک نهاد دولتی آمریکا، به آزمایش‌های انسانی خود ادامه می‌دهند.
  • ۲۰۰۷ - اپیزود «بگذار اینطور باشد» از مجموعهٔ تلویزیونی کانادایی «پیدایش دوباره»؛ پیگیری و ردیابی یک همه‌گیری سیاه‌زخم و مشمشه، به کشور ژاپن در جنگ جهانی دوم ختم می‌شود.
  • ۲۰۱۱ - اپیزود «طبقهٔ چهلم» از مجموعهٔ تلویزیونی «انبار ۱۳»؛ با اتصال مدال «ژنرال شورو ایشی» از واحد ۷۳۱، حالت غرق‌شدگی شبیه‌سازی می‌شود.

جستارهای وابسته

جنگ اقیانوس آرام (جنگ جهانی دوم)

سایر آزمایش‌های پزشکی روی انسان

منابعی برای مطالعهٔ بیشتر

  • Barenblatt, Daniel. A Plague Upon Humanity: The Secret Genocide of Axis Japan's Germ Warfare Operation, HarperCollins, 2004. ISBN 0-06-018625-9.
  • Barnaby, Wendy. The Plague Makers: The Secret World of Biological Warfare, Frog Ltd, 1999. ISBN 1-883319-85-4, ISBN 0-7567-5698-7, ISBN 0-8264-1258-0, ISBN 0-8264-1415-X.
  • Cook, Haruko Taya; Cook, Theodore F. , Japan at war: an oral history, New York: New Press: Distributed by Norton, 1992. ISBN 1-56584-014-3. Cf. Part 2, Chapter 6 on Unit 731 and Tamura Yoshio.
  • Endicott, Stephen and Hagerman, Edward. The United States and Biological Warfare: Secrets from the Early Cold War and Korea, Indiana University Press, 1999. ISBN 0-253-33472-1.
  • Gold, Hal. Unit 731 Testimony, Charles E Tuttle Co. , 1996. ISBN 4-900737-39-9.
  • Grunden, Walter E. , Secret Weapons & World War II: Japan in the Shadow of Big Science, University Press of Kansas, 2005. ISBN 0-7006-1383-8.
  • Handelman, Stephen and Alibek, Ken. Biohazard: The Chilling True Story of the Largest Covert Biological Weapons Program in the World—Told from Inside by the Man Who Ran It, Random House, 1999. ISBN 0-375-50231-9, ISBN 0-385-33496-6.
  • Harris, Robert and Paxman, Jeremy. A Higher Form of Killing: The Secret History of Chemical and Biological Warfare, Random House, 2002. ISBN 0-8129-6653-8.
  • Harris, Sheldon H. Factories of Death: Japanese Biological Warfare 1932–45 and the American Cover-Up, Routledge, 1994. ISBN 0-415-09105-5, ISBN 0-415-93214-9.
  • Lupis, Marco. Orrori e misteri dell'Unità 731: la "fabbrica" dei batteri killer, La Repubblica, 14 aprile 2003, on line too.
  • Mangold, Tom; Goldberg, Jeff, Plague wars: a true story of biological warfare, Macmillan, 2000. Cf. Chapter 3, Unit 731.
  • Moreno, Jonathan D. Undue Risk: Secret State Experiments on Humans, Routledge, 2001. ISBN 0-415-92835-4.
  • Nie, Jing Bao, et al. Japan's Wartime Medical Atrocities: Comparative Inquiries in Science, History, and Ethics (2011) excerpt and text search
  • Williams, Peter. Unit 731: Japan's Secret Biological Warfare in World War II, Free Press, 1989. ISBN 0-02-935301-7.

پیوند به بیرون

منابع

  1. ↑ Japan unearths site linked to human experiments. Some historians estimate up to 250,000 people were subjected to experiments., http://www.theguardian.com/world/2011/feb/21/japan-excavates-site-human-experiments
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ David C. Rapoport. "Terrorism and Weapons of the Apocalypse". In James M. Ludes, Henry Sokolski (eds.), Twenty-First Century Weapons Proliferation: Are We Ready? Routledge, 2001. pp. 19, 29
  3. ↑ Khabarovsk War Crime Trials. Materials on the Trial of Former Servicemen of the Japanese Army Charged with Manufacturing and Employing Biological Weapons, Moscow: Foreign Languages Publishing House, 1950. p. 117
  4. ↑ Yuki Tanaka, Hidden Horrors, Westviewpress, 1996, p.138
  5. ↑ The Imperial Japanese Medical Atrocities and Its Enduring Legacy in Japanese Research Ethics
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Kristof, Nicholar D. (17 March 1995). "Unmasking Horror — A special report. Japan Confronting Gruesome War Atrocity". New York Times.
  7. ↑ AII The War Crime "Unit 731" and Chinese, Korean Civilian. ci
  8. ↑ Seiichi Morimura, The Devil's Gluttony, 1981
  9. ↑ The devil unit, Unit 731. ７３１部隊について
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ Hal Gold, Unit 731 Testimony, 2003, p. 109
  11. ↑ Harris, S.H. (2002) Factories of Death. Japanese Biological Warfare, 1932—1945, and the American Cover-up, revised edn. Routledge, New York, USA.
  12. ↑ The World: Revisiting World War II Atrocities; Comparing the Unspeakable to the Unthinkable. New York Times
  13. ↑ Williams, Peter, and Wallace, David (1989). Unit 731. Grafton Books, p. 44. ISBN 0-586-20822-4
  14. ↑ Harris, Sheldon H. (1994). Factories of Death: Japanese Biological Warfare 1932-45 and the American Cover-Up. California State University, Northridge: Routledge. pp. 26–33. ISBN 0-415-09105-5. Page 26: Zhong Ma Prison Camp's creation; Page 33: Pingfang site's creation.
  15. ↑ Daniel Barenblat, A plague upon humanity, 2004, p.37.
  16. ↑ Yuki Tanaka, Hidden Horrors, 1996, p.136
  17. ↑ Cook, Haruko Taya; Cook, Theodore F. (1992). Japan at war: an oral history (1 ed.). New York, NY: New Press. p. 162. ISBN 1-56584-014-3.
  18. ↑ One known case of US POWS used in experiments were a B-29 crew captured May 5, 1945
  19. ↑ ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ Richard Lloyd Parry (February 25, 2007). "Dissect them alive: order not to be disobeyed". London: Times Online.
  20. ↑ Interview with former Unit 731 member Nobuo Kamada at the Wayback Machine (archived November 19, 2006)
  21. ↑ Nicholas D. Kristof New York Times, March 17, 1995. "Unmasking Horror: A special report. Japan Confronting Gruesome War Atrocity"
  22. ↑ "Vivisectionist recalls his day of reckoning"
  23. ↑ Unit 731: One of the Most Terrifying Secrets of the 20th Century
  24. ↑ Christopher Hudson (2 March 2007). "Doctors of Depravity". Daily Mail.
  25. ↑ Video adapted from "Biological Warfare & Terrorism: The Military and Public Health Response", Centers for Disease Control and Prevention. Retrieved October 21, 2007
  26. ↑ Barenblatt, Daniel. A Plague Upon Humanity: the Secret Genocide of Axis Japan's Germ Warfare Operation, HarperCollins, 2004. ISBN 0-06-018625-9
  27. ↑ Kristof, Nicholas D. “Unmasking Horror -- A special report. ; Japan Confronting Gruesome War Atrocity” The New York Times(1995)
  28. ↑ Baader, Gerhard, Susan E. Lederer, Morris Low, Florian Schmaltz, and Alexander V. Schwerin. “Pathways to Human Experimentation, 1933-1945: Germany, Japan, and the United States. ” Osiris (2005): 205-231.
  29. ↑ E. Cuerda-Galindo, X. Sierra-Valentí, E. González-López, and F. López-Muñoz (2014). "Syphilis and Human Experimentation From the First Appearance of the Disease to World War II: A Historical Perspective and Reflections on Ethics". Actas Dermo-Sifiliográficas (English Edition).{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  30. ↑ Gold, Hal (2004). Unit 731: Testimony. Tuttle Publishing.
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ ۳۱٫۲ ۳۱٫۳ ۳۱٫۴ Gold, Hal (2011). Unit 731 Testimony (1st ed.). New York: Tuttle Pub. p. 166. ISBN 9781462900824.
  32. ↑ Monchinski, Tony (2008). Critical Pedagogy and the Everyday Classroom. Volumen 3 de Explorations of Educational Purpose. Springer, p. 57. ISBN 1402084625
  33. ↑ Neuman, William Lawrence (2008). Understanding Research. Pearson/Allyn and Bacon, p. 65. ISBN 0205471536
  34. ↑ "The Nanjing Massacre and Unit 731". Advocacy & Intelligence Index For POWs-MIAs Archives. 2001. Archived from the original on 17 October 2007. Retrieved 28 September 2010.
  35. ↑ Biological Weapons Program-Japan Federation of American Scientists
  36. ↑ Review of the studies on Germ Warfare Tien-wei Wu A Preliminary Review of Studies of Japanese Biological Warfare and Unit 731 in the United States
  37. ↑ Daniel Barenblatt, A Plague upon Humanity, 2004, p.xii, 173.
  38. ↑ Sheldon Harris, Factories of Death (London, Routledge, 1994)
  39. ↑ Naomi Baumslag, Murderous Medicine: Nazi Doctors, Human Experimentation, and Typhus, 2005, p.207
  40. ↑ "Weapons of Mass Destruction: Plague as Biological Weapons Agent". GlobalSecurity.org. Retrieved December 21, 2014.
  41. ↑ Amy Stewart (April 25, 2011). "Where To Find The World's Most 'Wicked Bugs': Fleas". National Public Radio.
  42. ↑ Russell Working (June 5, 2001). "The trial of Unit 731". The Japan Times.
  43. ↑ "Unit 731: One of the Most Terrifying Secrets of the 20th Century". Retrieved November 8, 2015.
  44. ↑ Associated Press, "Work starts at Shinjuku Unit 731 site", Japan Times, 22 February 2011, p. 1.
  45. ↑ The Economist, "Deafening silence", 24 February 2011, p. 48.
  46. ↑ Gold, Hal. Unit 731: Testimony. Tuttle Publishing, 2006, p. 50
  47. ↑ Gold, Hal (2011). Unit 731 Testimony (1st ed.). New York: Tuttle Pub. p. 96. ISBN 9781462900824.
  48. ↑ Gold, Hal (2011). Unit 731 Testimony (1st ed.). New York: Tuttle Pub. p. 97. ISBN 9781462900824.
  49. ↑ Kyodo News, "Occupation censored Unit 731 ex-members' mail: secret paper", Japan Times, February 10, 2010, p. 3.
  50. ↑ BBC News - Unit 731: Japan's biological force.
  51. ↑ Materials on the Trial of Former Servicemen of the Japanese Army Charged with Manufacturing and Employing Bacteriological Weapons (Moscow: Foreign Languages Publishing House, 1950). (French language: Documents relatifs au procès des anciens Militaires de l'Armée Japonaise accusés d'avoir préparé et employé l'Arme Bactériologique / Japanese language: 細菌戦用兵器ノ準備及ビ使用ノ廉デ起訴サレタ元日本軍軍人ノ事件ニ関スル公判書類 / Chinese language: 前日本陸軍軍人因準備和使用細菌武器被控案審判材料)
  52. ↑ Takashi Tsuchiya. "The Imperial Japanese Experiments in China". The Oxford Textbook of Clinical Research Ethics, pp, 35, 42. Oxford University Press, 2011.
  53. ↑ Ken Alibek and S. Handelman. Biohazard: The Chilling True Story of the Largest Covert Biological Weapons Program in the World - Told from Inside by the Man Who Ran it. 1999. Delta (2000) ISBN 0-385-33496-6.
  54. ↑ 日本弁護士連合会『人権白書昭和43年版』日本弁護士連合会、1968年、pp.126-134
  55. ↑ 日本弁護士連合会『人権白書昭和43年版』日本弁護士連合会、1968年、pp.134-136；高杉晋吾『七三一部隊細菌戦の医師を追え』徳間書店、1982年、pp.94-111; 保護施設収容者に対する人権擁護に関する件（決議）
  56. ↑ Nozaki, Yoshiko (2000). Textbook controversy and the production of public truth: Japanese education, nationalism, and Saburo Ienaga's court challenges. University of Wisconsin--Madison. pp. 300, 381.
  57. ↑ Keiichi Tsuneishi (1995). 『七三一部隊 生物兵器犯罪の真実』 講談社現代新書. p. 171. ISBN 4-06-149265-9.
  58. ↑ 田辺敏雄 『検証 旧日本軍の「悪行」―歪められた歴史像を見直す』 自由社 ISBN 4915237362
  59. ↑ Yoshiko Nozaki and Mark Selden, The Asia-Pacific Journal: Japan Focus "Japanese Textbook Controversies, Nationalism, and Historical Memory: Intra- and Inter-national Conflicts"
  60. ↑ Kathleen Woods Masalski (November 2001). "EXAMINING THE JAPANESE HISTORY TEXTBOOK CONTROVERSIES". Stanford Program on International and Cross-Cultural Education. Retrieved 2012-07-30.
  61. ↑ Asahi Shinbun editorial, August 30, 1997
  62. ↑ 「衆議院議員川田悦子君提出七三一部隊等の旧帝国陸軍防疫給水部に関する質問に対する答弁書」 October 10, 2003.
  63. ↑ Alexander Street Press, Academic Video Store 731: Two Versions of Hell
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=واحد_۷۳۱&oldid=16309740»