تولارمی
| تولارمی | |
|---|---|
 یک زخم تولارمی بر روی پوست دست راست.
|
|
| آی‌سی‌دی-۱۰ | A21 |
| آی‌سی‌دی-۹ | 021 |
| دادگان بیماری‌ها | 13454 |
| ای‌مدیسین | med/2326 emerg/591 ped/2327 |
| سمپ | D014406 |
تولارمی (Tularemia) یا تب خرگوش (Rabbit fever)، بیماری ناشایع ناشی از فرانسیلا تولارنسیس می‌باشد. باکتری فرانسیسلاتولارنسیس (Francisella tularensis) کوکوباسیل کوچک، گرم منفی و فاقد کپسول می‌باشد، این باکتری قادر به آلوده کردن بیش از ۱۰۰ گونه از جانوران مانند انسان، جوندگان، ماهیان، حشرات است اما خرگوش بعنوان منبع اصلی بیماری شناخته شده‌است.
انتقال بیماری[ویرایش]
انتقال بیماری به انسان روشهای گوناگونی دارد که رایج‌ترین راه شامل تماس پوست یا غشاهای موکوسی با خون یا بافتهای حیوانات آلوده می‌باشد. سایر روشها گزش یک کنه آلوده، تماس با مایعات آلوده، دست زدن یا خوردن گوشت خرگوش کامل نپخته شده می‌باشد. راههای ناشایع انتقال بیماری شامل نوشیدن آب آلوده، تنفس گرد و غبار آلوده یا دست زدن به پوست یا پنجه زدن حیوان آلوده می‌باشد.
خوشبختانه انتقال از انسان به انسان تا کنون دیده نشده‌است. پراکندگی بیماری بیشتر در آمریکای شمالی و اروپا است.
علایم و درمان[ویرایش]
بیماری تولارمی در حیوانات ایجاد جراحات گرانولوماتوز می‌کند. علایم این بیماری معمولاً ۳ الی ۵ روز بعد از در معرض قرار گرفتن ظاهر میشود. این علائم شامل تب، سرفه، گلودرد و سردرد است. غدد لنفاوی و چشم نیز ممکن است درگیر شوند. واکسن بیماری تولارمی در بسیاری از کشورها بخصوص امریکا موجود است. در صورت ابتلا انسان به تولارمی درمان با آنتی بیوتیک‌هایی مانند استرپتومایسین، جنتامایسین، اریترومایسین و داکسی سیکلین است.
با درمان کمتر از ۱٪ بیماران می‌میرند ولی بدون درمان ۷٪ بیماران می‌میرند.
تولارمی در ایران[ویرایش]
در يك بررسي در مورد شيوع تولارمي در سال 1973، آنتي بادي ضد تولارمي از حيوانات اهلي (گاو و گوسفند) و يك جوجه تيغي در ايران شناسايي شدند كه اين موارد مثبت مربوط شمال غرب ايران و جنوب شرقي ايران بود[10]. اولين مورد تولارمي انساني (تولارمي غده اي) در ايران توسط دکتر کريمي (بخش اپيدميولوژي انستيتو پاستور ايران) از شهر مريوان استان كردستان (غرب ايران) در سال 1986 گزارش شده است. در یک مطالعه توسط بخش اپیدمیولوژی انستیتو پاستور ایران طی سال های 91-1390 بر روی شکارچیان و خانواده های آنها، قصاب ها، پرسنل بهداشتی و همچنین مراجعین به آزمایشگاه های تشخیص طبی جنوب غربی استان کردستان انجام شد. تعداد 250 نمونه سرم جمع آوری شد. سرم ها با استفاده از كيت الايزاي تولارمی (Serion/Verion, Germany) جهت تشخيص آنتي بادي ضد فرانسيسلا تولارنسيس (IgG) آزمايش شدند. از مجموع 250 سرم، 36 نمونه (40/14%) دارای آنتی بادی تولارمی بودند و 33 نمونه (20/13%) دارای آنتی بادی مشکوک (Borderline) تولارمی بودند. بیشترین و کمترین شیوع سرمی تولارمی به ترتیب در شکارچیان (18%) و پرسنل بهداشتی (12%) مشاهده شد. بین سن و شیوع سرمی تولارمی یک ارتباط معنی داری وجود داشت(p<0.001). شیوع سرمی تولارمی در افرادی که با روباه مواجهه داشتند(25%) بطور معنی داری بیشتر از سایر افراد (65/8%) بود(P=0.01).
