درون‌نگری
| روانشناسی |
|---|
 |
| شاخه‌های پایهٔ روانشناسی |
| شاخه‌های کاربردی |
| رویکردهای روانشناسی |
درون‌نگری، عبارت است از بررسی اندیشه‌ها و احساسات یک فرد توسط خودش.[۱]
مثلاً وقتی پس از اعمال یک محرک معین توسط یک فرد از او پرسیده شود: هنگام تحریک چه احساسی را تجربه می‌کند؟ پاسخی که فرد به این پرسش می‌دهد اصطلاحاً با درون‌نگری بدست آمده‌است.
همچنین تحلیل‌های فرد در هنگام درون‌نگری بدون قضاوت است و فرد در این حالت بدون پیش‌داوری افکار، عواطف، احساسات، انگیزه‌ها و حالات درونی خود را تماشا می‌کند و از من ذهنی خارج می‌شود و به بعد دیگری از آگاهی که ورای من ذهنی است دست پیدا می‌کند و میتواند از بند ذهن رهایی یابد و به حالت آگاهی ناب یا شادی حقیقی دست پیدا کند.
منابع[ویرایش]
- ↑ ادوارد دی اسمیت. سوزان نولن. باربارا ل فردریکسون. جفری ل لافتوس. داریل ج بم. استیفن مارن (۱۳۹۰)، «اول»، زمینه روانشناسی اتکینسون و هیلگارد، ترجمهٔ دکتر حسن رفیعی و دکتر محسن ارجمند، تهران: ارجمند، ص. ۲۲
|
این یک مقالهٔ خرد روانشناسی است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |