هندریک لورنتز

هندریک آنتون لورنتس Hendrik Antoon Lorentz
هندریک لورنتس با فرمولهای نسبیت عام
متولد	۱۸ ژوئیهٔ ۱۸۵۳ آرنهم، هلند
مرگ	۴ فوریهٔ ۱۹۲۸ (۷۴ سال) هارلم، هلند
ملیت	هلندی
رشته فعالیت	فیزیک
محل کار	دانشگاه لیدن
دانش‌آموختهٔ	دانشگاه لیدن
استاد راهنما	پیتر ریکه
دانشجویان دکتری وی	آدریان فوکر لئونارد اورنستاین
دلیل شهرت	تبدیل لورنتس تابش الکترومغناطیسی نیروی لورنتس انقباض طول منیفلد شبه ریمانی عامل لورنتس کشف اثر زیمان
جوایز	جایزه نوبل فیزیک (۱۹۰۲) همکار انجمن سلطنتی (۱۹۰۵) نشان رامفورد (۱۹۰۸) مدال فرانکلین (۱۹۱۷) مدال کاپلی (۱۹۱۸)

هندریک آنتون لورنتس (به هلندی: Hendrik Antoon Lorentz) (زاده ۱۸ ژوئیه ۱۸۵۳ - درگذشته ۴ فوریه ۱۹۲۸) فیزیکدان هلندی بود که در سال ۱۹۰۲ جایزه نوبل را به صورت مشترک با پیتر زیمان بخاطر کشف اثر زیمان برنده شد.

تبدیلات لورنتس که بعداً آلبرت اینشتین برای توصیف فضا و زمان از آن بهره گرفت از کارهای هندریک لورنتس است. کارهای لورنتس بیشتر در زمینه پژوهش نظری در مورد ویژگی‌های الکترومغناطیسی ماده بود. وی به این نتیجه رسید که اندازه اجسام تحت تأثیر سرعت و جرم آن‌ها قرار دارد. او هم‌چنین این‌گونه فرض کرد که سرعت نور بالاترین سرعت ممکن است. لورنتس با این کار بنیادهای نظریّهٔ نسبیت خاص انیشتین را پی‌ریزی کرد.

آلبرت انیشتین به لورنتس به دیده تحسین می‌نگریست.

منابع

• «امروز در تاریخ». دریافت‌شده در ۲۲ خرداد ‍۱۳۸۷.
• G.L. de Haas-Lorentz (ed.): H.A. Lorentz. Impressions of his life and work, Amsterdam, 1957