موسیقی سیستانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
موسیقی در ایران
تاریخ
پیش از اسلامهخامنشیانساسانیان
پس از اسلامصدر اسلاممروگی
معاصرقاجارپهلویلس‌آنجلسیزیرزمینی
موسیقی سنتی ایرانی
مقام‌هانظریهٔ ادواردستگاه‌هاتحول مقام به دستگاهردیففواصل موسیقی ایرانیگوشهآوازهاسازهافرم‌ها
دیگر سبک‌ها
پاپرپراکسمفونیکجازمتالکرال
نواحی
آذربایجانیشوشتریایلامیجنوبیباصریمازندرانیبختیاریسیستانیبخشی‌های خراسان شمالیبلوچیبندریترکمنیخراسانیعلوانیهکردیکرمانیگیلکیلری
مناسبتی
زرتشتینوروزخوانیتعزیهرمضانصلوات‌خوانیمداحی

موسیقی سیستانی یکی از موسیقی‌های نواحی ایران است که خاستگاه آن منطقه سیستان می‌باشد.[۱][۲] موسیقی سیستانی در میان تمام موسیقی‌هایی که در نواحی مختلف ایران وجود دارند از ماهیت و کیفیت ویژه ای برخوردار است. موسیقی سیستان از جمله هنرهایی است که به‌جهت شرایط خاص آن شاخص‌تر از موسیقی دیگر مناطق است.[۳][۴][۵][۶][۷]

موسیقی که در ماه رمضان خوانده می‌شود، اجرای موسیقی تعزیه و موسیقی «صفت» بخشی از این نوع موسیقی در مدح خدا، پیامبر و بزرگان دین است. همچنین موسیقی مرثیه و مراسم عزاداری است.[۸]

سازهای محلی سیستان[ویرایش]

رباب:

دارای کاسه طنینی است که با سایر قسمت‌های ساز به صورت یکپارچه ساخته می‌شود. مانند تنبیره از پوست روی کاسه، خرک، سوراخ‌های صوتی. سیم‌های ملودی ساخته شده‌است. این ساز با مضراب پلاستیکی سه گوشی نواخته می‌شود. طول آن حدود ۶۴ سانتیمتر است. به آن رباب ۱۸تار می‌گویند که احتمالاً با تعداد سیم‌های آن بی‌ارتباط نیست.[۹]

درکر و تمبوک:

دوطبل چوبی در دو اندازه مختلف هستند و توسط دو نوازنده به صدا در می‌آیند. نوازنده درکر، «درکری» نام دارد که گاهی اوقات «دکل» یا «دکر» تلفظ می‌شود. برای بستن پوست روی طبل از حلقه‌هایی از جنس چوب انار استفاده می‌کنند.

تنبیره یا تنبورک:

این ساز دارای کاسه طنین بزرگی است که شبیه به نصف گلابی است و روی آن پوششی از چوب کاملاً صاف و صیقلی دارد در منتهی‌الیه تحتانی قسمت صاف کاسه طنین نصب است. سیم‌ها پس از عبور از روی آن در پشت بدنه کاسه طنین به وسیله سه میخ چوبی محکم بسته می‌شوند. در قسمت صاف کاسه طنین تزیینات منبت‌کاری شده‌ای نیز است که «پاروریز» یا «پاروریچ» نام دارد.

دسته تنبیره از چوب گیاه «پرینک» و دسته آن از درخت «شاگ» ساخته می‌شود. نوازنده تنبیره «تنبورگی» یا «چنگی» نام دارد.

قیچک:

تنها ساز زهی آرشه‌ای است. کاسه طنین آن شبیه به لنگر کشتی است که وارونه شده باشد. دو سوراخ صوتی بزرگ روی کاسه طنین و در قسمت فوقانی آن وجود دارد. قسمت تحتانی کاسه طنین که نیم دایره کوچکی را تشکیل می‌دهد پوست دارد. این دو قسمت به وسیله دو فرورفتگی بیضی شکل در دو طرف بدنه طنین مشخصا از هم جدا هستند. خرک روی قسمت تحتانی کاسه طنین، کج قرار دارد. به این ساز منگوله‌هایی نیز برای تزیین آویزان می‌کنند. سیم‌های قیچک با آرشه‌ای به نام «کمانک» نواخته می‌شود که موهای دم اسب است. قیچک و کمانک از چوب پرینک ساخته می‌شود.[۱۰][۱۱]

ساز و دوهل:

ساز (سازی شبیه سرنا) و دهل آلات موسیقایی ویژه ایکه در مراسمات شاد به خصوص رقص‌های محلی سیستان کاربرد دارد.[۱۲][۱۳]

دایره:

دایره یا داره از جمله آلات موسیقی کوبه‌ای است که به آن دَف نیز می‌گویند. معمولاً استفاده از این ساز به دست بانوان و در مراسم‌های عروسی است.[۱۴][۱۵]

تصنیف‌ها و ترانه‌های قدیمی[ویرایش]

۱) آواز سیتک (بحث و بیت): سیتک به دوبیتی‌هایی گفته می‌شود که در مضامین مختلف سروده و خوانده می‌شود. زنان و دختران سیستانی در شبهای رمضان گردهم جمع می‌شوند و به خواندن ترانه‌های سیستانی که به آن سیتک گفته می‌شود، می‌پردازند.[۱۶][۱۷]

۲) آوازهای مراسم سوگواری: مراسم سوگواری سیستان نیز آوازهای مخصوص به خود را دارد. به سوگواری کردن ارده کردن یا ارده کشیدن می‌گویند که همان رباعی خوانی (روایی یا رباعی کردَ) است و معمولاً توسط زنان خوانده می‌شود.[۱۸]

۳) آوازهای کار: در سیستان هنگام درو و برداشت محصول آوازهای مخصوص خوانده می‌شود. مانند آوازهای وزن گندم و آواز مشک زنی.[۱۹]

۴) آیکه: آوازهای لالایی سیستانی (جهت کسب اطلاعات بیشتر به تاپیکآیکه در تالار مراجعه کنید)

۵) آوازهای دسته جمعی کودکان: مانند کریچو کریچو پندونه

۶) رمضونیکه: آوازهای مخصوص ماه رمضان (جهت کسب اطلاعات بیشتر به تاپیک از رمضونیکه در سیستان تا هالوین در آمریکا در تالار مراجعه کنید)

  1. آوازهای شبیه خوانی و تعزیه خوانی
  2. لوبتک:

مایش ریتمیک بدون کلام باهمراهی دایره و حرکات موزون. این نمایش در سیستان به فراموشی سپرده شده‌است.

۹) الوکه: آوازهای مولودی خوانی. الوکه، اشعاری است که در عروسی‌ها و جشن‌ها خوانده می‌شود. مضامین اشعار بیشتر مذهبی و عاشقانه است. این اشعار با همراهی دف و دایره و گاهی به همراه دهل و ساز اجرا می‌شود.[۱۹]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. آیتی (آهنگری)، حمیدرضا (۱۳۹۲). نوای کملک (کنکاش در موسیقی فولکلور سیستان). محقق. شابک ۹۷۸۹۶۴۸۶۷۲۸۳۱.
  2. «نگاهی به موسیقی سنتی سیستان و بلوچستان و تاریخچه آن» (PDF).
  3. درویشی، محمدرضا. دایرةالمعارف موسیقی ایران، جلد(۱)، سازهای زهیِ مضرابی و آرشه‌ای نواحی ایران.
  4. پورمندان، مهران. دایرةالمعارف موسیقی کهن ایران.
  5. مهاجری، شاهین. وزن خوانی یادیاری و کاربرد آن در موسیقی، ماهنامه مقام موسیقایی
  6. درویشی، محمدرضا. دایرةالمعارف موسیقی ایران، جلد(۲)، سازهای کوبه ای نواحی ایران.
  7. زاویه، سعید و اردکانیان، عباس و اسعدی، ارغوان، (۱۳۹۳)، سازها و موسیقی محلی ایران، جاذبه ای برای گردشگران داخلی و خارجی، اولین همایش ملی توریسم و گردشگری سبز، همدان.
  8. وبگاه دستان سیستان
  9. «رباب، سازی به قدمت تمدن ایران زمین». ایرنا. ۱۷ دی ۱۳۹۲.
  10. وبگاه ترانه‌های سیستان
  11. سحر نژادچاری (۴ بهمن ۱۳۹۹). «با انواع موسیقی محلی در ایران آشنا شوید».
  12. مسعودیه، محمدتقی، سازهای ایرانی. ص ۱۰۱
  13. ملّاح، حسینعلی، فرهنگ سازها، تهران ۱۳۷۶ش، ص ۳۳۶؛
  14. سحر نژادچاری (۴ بهمن ۱۳۹۹). «با انواع موسیقی محلی در ایران آشنا شوید».
  15. رمضان نژاد (۲۰ آبان ۱۴۰۲). «انواع موسیقی محلی در ایران».
  16. «سخنی کوتاه دربارهٔ " بحث و بیت " | انسان‌شناسی و فرهنگ». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۹ اکتبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۲۵ اکتبر ۲۰۱۱.
  17. «۩ سرای فرهنگ و هنر سیستان ۩ - زنان و کودکان سیستانی». بایگانی‌شده از اصلی در ۸ ژانویه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۴ نوامبر ۲۰۱۳.
  18. الهامی، فاطمه/ میرشکار، راضیه. اَرده خوانی و کاربردهای آن در آیین سوگواری سیستان.
  19. ۱۹٫۰ ۱۹٫۱ «موسیقی در سیستان از تولد تا مرگ». ۲۰ شهریور ۱۳۹۵.