ابوحنیفه دینوری
| دانشمند مسلمان ابوحنیفه دینوری | |
|---|---|
| عنوان | ابوحنیفه دینوری |
| متولد | ۲۱۲-۲۱۳ A.H /۸۱۵ A.D |
| درگذشته | ۲۸۲-۲۸۳ A.H/ ۸۹۶ A.D |
| دوران | دوران طلایی اسلام |
| علاقه اصلی | گیاهشناسی، تاریخ‌نگار، جغرافی‌دان، متالورژی، ستاره‌شناس و ریاضی‌دان |
احمد بن داود بن ونند معروف به ابوحنیفه دینوری کرمانشاهی (متوفی ۸۹۵ میلادی)، همه‌چیزدان، گیاه‌شناس، تاریخ‌نگار، جغرافی‌دان، متالورژی، ستاره‌شناس و ریاضی‌دان کردتبار بود.
زندگی[ویرایش]
معلمان اصلی او یعقوب بن اسحاق اهوازی (ابن سكيت) و پدرش بودند. او صرف و نحو، زبان شناسی، هندسه، حساب و نجوم را مطالعه کرد و یک سنت دان شد. [۱]
مشهورترین اثر او کتاب گیاهان است که به خاطر آن او را بنیانگذار گیاه شناسی عربی می دانند.[۲]
کتاب الاخبار الطیوال دینوری که بفارسی نوشته شده است،احتمالاً یک تلاش اولیه برای ترکیب ایران و اسلام است.[۳]
در حالی که مورخانی مانند طبری و بلعمی مقدمه کار خود را به گفتارهایی درباره شروع تاریخ جهان اختصاص میدادند، دینوری در آثارش ایرانشهر را به عنوان مرکز و ابتدای تاریخ جهان درنظر میگرفت.[۴]
دینوری علاوه بر دسترسی به منابع اولیه عربی، از منابع فارسی، از جمله اشعار حماسی پیش از اسلام نیز استفاده می کرد. وی گهگاه عباراتی فارسی را وارد آثار خود می کرد. ادامه دهنده این روش دینوری حمزه اصفهانی بود.
زادگاه[ویرایش]
زادگاه وی دینور در کرمانشاه و به تاریخ تقریبی (۸۲۸ - ۸۸۹ میلادی) برابر با (۲۲۲ - ۲۸۲ هجری قمری) است.
تخصص‌ها[ویرایش]
دینوری دانشمندی ذوالفنون و همه‌چیزدان بود. تخصص و دانش های او ناظر به اخترشناس، متخصص کشاورزی، گیاهشناسی، متخصص ذوب فلزات، جغرافی‌دان، ریاضی‌دان، و تاریخ‌نگار [۵] است و او از دانشمندان عصر طلایی اسلام بوده است.
تحصیلات[ویرایش]
دینوری تحصیلات خود را در اصفهان، کوفه و بصره به پایان رساند و از محضر اسحاق سکیت و پسرش یعقوب سکیت بهره‌ها گرفت.
متخصص گیاهشناسی[ویرایش]
لکلرک دربارهٔ دینوری گفته‌است: ابوحنیفه دینوری، بزرگ‌ترین گیاه‌شناسِ مشرق‌زمین است و از اینکه ابن ابی اصیبعه از ترجمه حال او غفلت کرده تعجب می‌کند و می‌گوید ابن بیطار نام پنجاه گیاه را که گذشتگان از آن شناختی نداشتند از ابوحنیفه نقل می‌کند و در همه‌جا مشهود و هویداست که دینوری به نقل اکتفا نکرده و خود به نفسه، انواع گیاهانِ نام‌برده در کتابِ خود را دیده و به تشریح آن‌ها پرداخته‌است. از کتاب‌های دیگر او کتاب‌الاکراد است که پیرامون اصل و نسب کردها نوشته‌است. کتاب‌های تاریخ او بین سال‌های (۱۸۸۸ - ۱۹۱۲ میلادی) به‌وسیله «ولادیمیر گیرگاس» و «کراخکوفسکی» در شهر لیدن ِهلند به زبان فرانسه ترجمه و انتشار یافته‌است.
کتاب ها[ویرایش]
دینوری، در زمینه های زیادی متخصص بوده و کتابهایش در زمینه تخصص هایش است. از جمله گیاه‌شناس، مورخ، جغرافی دان، ستاره‌شناس و ریاضی‌دان، نحوی و لغت‌شناس بوده و به علوم هند آشنائی داشته‌است. یکی از آثار معروف او «کتاب‌النبات» است که به شناخت گیاهان اختصاص داشته و به تأیید کارشناسان این رشته، دینوری اطلاعات مندرج در این کتاب را براساس تحقیق و تتبع خود استخراج نموده‌است و دیگران از او نقل قول کرده‌اند. البته کتاب النبات حاوی بسیاری مطالب فلسفی و تاریخی بود٬ اما از اطلاعات گیاهی نیز آکنده بود و بعدها فراوان از آن نقل قول شد.[۶]
آثار دینوری[ویرایش]
- کتاب تفسیرالقران
- کتاب‌الانواء (انواء = جمع نوء و به‌معنی سقوط ستاره در مغرب است)
- کتاب اصلاح‌المنطق
- امامت و سیاست
- کتاب لحن‌العامه
- کتاب‌الفصحا
- کتاب حساب‌الدور و الوصایا
- کتاب‌الزیج
- کتاب‌النبات (در دو جلد)
- کتاب‌الجبر و المقابله
- کتاب جواهرالعلم
- کتاب‌الرد علی رصدالاصبهانی
- کتاب‌الشعر و الشعراء
- کتاب‌التاریخ
- کتاب اخبارالطوال (شاید همان کتاب‌التاریخ باشد)
- کتاب فی‌حساب‌الخطائین
- کتاب‌البلدان
- کتاب‌القبلة والزوال
- کتاب‌البحث فی‌حساب‌الهند
- کتاب‌الجمع والتفریق
- کتاب نوادرالجبر
- کتاب‌الاکراد
کتاب انساب‌الاکراد[ویرایش]
آ. د. پاپازیان در مرکز اسناد ماتناداران به کتابی از رستم‌خان دنبلی تاریخ‌نویس کرد برخورد کرد که در آن به کتابی از ابوحنیفه دینوری به نام تاریخ شجرهٔ کرد (انساب‌الاکراد) اشاره شده‌است. از این کتاب هیچ نسخه‌ای در دست نیست. گ. ب. آکوپف واقعیت نگارش این کتاب را هم «گویای تعلق قومی دینوری» و هم گویای این می‌داند که او «باشندگان کرمانشاهی» را در ارتباط با هویت قومی کردی درک کرده‌است.[۷]
درگذشت[ویرایش]
درگذشت دینوری در سال ۲۸۳ ق و به احتمال قوی در دینور بوده است. برابر میلادی وفاتش را هفته مارس ۸۹۵ میلادی ذکر کرده‌اند.
منابع[ویرایش]
- ↑ Nadim (al-), Abū al-Faraj M. i. Isḥāq (1970). Dodge, Bayard (ed.). Al-Fihrist. New York & London: Columbia University Press. p. 172.
- ↑ Fahd, Toufic, Botany and agriculture, p. 815, in Morelon, Régis; Rashed, Roshdi (1996), Encyclopedia of the History of Arabic Science, 3, Routledge, pp. 813–852, ISBN 978-0-415-12410-2.
- ↑ Pellat, Charles. "DĪNAVARĪ, ABŪ ḤANĪFA AḤMAD". ENCYCLOPÆDIA IRANICA. Retrieved 27 April 2016.
- ↑ Herzig, Edmund; Stewart, Sarah (2011). Early Islamic Iran. I. B. Tauris. ISBN 978-1780760612. ص۶۱-۶۲.
- ↑ "Abu-Hanifa Ahmad Dinawari". Kurdistanica (به انگلیسی).
- ↑ رنان، کالین (۱۳۸۴). تاریخ علم کمبریج. نشر مرکز. صص. ۳۲۴.
- ↑ آکوپف، گ. ب. ۱۳۸۶. کردان گوران، ترجمۀ سیروس ایزدی، در کردان گوران و مسئلۀ کرد در ترکیه: از آغاز جنبش کمالیان تا کنفرانس لوزان، تهران: زوّار، چاپ اول، صص ۱۰۱-۳۷؛ ص ۹۶.
- لوح فشرده لغت‌نامه - دهخدا
- http://de.wikipedia.org/wiki/Al-Dinawari
- Dinawari at Encyclopedia Britannica
- Abu-Hanifa Ahmad Dinawari in Encyclopaedia Kurdistanica
- اخترشناسان اسلام قرون وسطی
- اخترشناسان اهل ایران
- اخترشناسان فارسیزبان قرون وسطی
- اهالی ایران در سده ۹ (میلادی)
- اهالی دینور
- اهالی کرمانشاه
- تاریخنگاران اهل ایران
- تاریخنگاران سده ۹ (میلادی)
- تاریخنگاران مسلمان
- جغرافیدانان اسلام در قرون وسطی
- جغرافیدانان اهل ایران
- جغرافیدانان سده ۹ (میلادی)
- دانشمندان کرد
- جغرافیدانان فارسیزبان دوران قرون وسطی
- درگذشتگان ۸۹۶ (میلادی)
- دستورنویسان اهل ایران
- دستورنویسان زبان عربی
- ریاضیدانان اسلام قرون وسطی
- ریاضیدانان اهل ایران در قرون وسطی
- ریاضیدانان اهل ایران
- ریاضیدانان سده ۹ (میلادی)
- زادگان ۸۱۵ (میلادی)
- زادگان ۸۲۰ (میلادی)
- زادگان ۸۲۸ (میلادی)
- زبانشناسان اهل ایران
- زبانشناسان زبان عربی قرون وسطی
- زیستشناسان اهل ایران
- ستارهشناسان سده ۹ (میلادی)
- ستارهشناسان کرد
- شاعران دوره عباسیان
- عالمان مسلمان
- فیلسوفان کرد
- فیلسوفان فارسیزبان قرون وسطی
- گیاهشناسان اسلام قرون وسطی
- گیاهشناسان اهل ایران
- گیاهشناسان پیشالینه
- لغتشناسان سده ۹ (میلادی)
- محققان عباسیان
- مسلمانان سده ۹ (میلادی)
- نویسندگان عربی سده ۹ (میلادی)
- زادگان سده ۹ (میلادی)