چابکسر
| چابکسر چابۊکˇسر | |
|---|---|
 | |
| کشور |
 ایران |
| استان | گیلان |
| شهرستان | رودسر |
| بخش | چابکسر |
| مردم | |
| جمعیت | ۸٬۲۲۴ نفر (۱۳۹۵)[۱] |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع از سطح دریا | ۲۱۶ متر |
چابُکسَر (به گیلکی: چابۊکˇسر) یکی از شهرهای استان گیلان در شمال ایران است. این شهر در منتهی‌الیه خاوری استان از شمال به دریای کاسپی، از شرق به شهرستان رامسر در استان مازندران، از جنوب به رشته کوه البرز و از غرب به بخش کلاچای از شهرستان رودسر محدود است.
چابکسر در حد فاصل استان گیلان و استان مازندران در کوتاهترین فاصله بین جنگل کوهستانی و دریا (حداکثر ۱۳۰۰) متر جای گرفته‌است. مردم چابکسر گیلک هستند و به زبان گیلکی[۲] با لهجه بیه پیش سخن می‌گویند. به دلیل فاصله کم جنگل و دریا منظره‌ای بسیار جالب و کم‌نظیر دارد. ساحل این شهر شامل ساحل گلسرخ، ساحل اوشیان و ساحل طلائی قاسم‌آباد می‌باشد که در آن‌ها مجتمع‌های توریستی رفاهی و اقامتی بسیاری دائر می‌باشد. وسائل تفریحی دریائی مانند جت اسکی، قایق‌سواری و پاراسل در این سواحل موجود بوده و طرح سالم‌سازی شنا در ساحل گلسرخ اجرا گردیده‌است. پرورش گل‌های تزئینی از دیگر فعالیت مردمان این شهر می‌باشد. سالانه کورس اسب دوانی در سواحل چابکسر و اوشیان بر قرار بوده که مورد توجه دوستداران این وزرش قرار گرفته‌است. سرولات، اوشیان و چشمه دمکش از جاذبه‌های توریستی این منطقه بوده و سالانه گردشگرهای بسیاری را به خود جذب می‌نماید. در گستره جغرافیایی چابکسر ۴ محصول عمده کشاورزی یعنی برنج، چای، مرکبات و کیوی در کنار یکدیگر به عمل می‌آیند.
با توجه به خصوصیات جغرافیایی حاکم بر منطقه، یعنی رشته کوه البرز و دریای کاسپی، چابکسر از نظر جاذبه‌های گردشگری از تنوع ویژه‌ای برخوردار است و از مناطق زیبای این منطقه اوشیان سرولات و میانده را می‌توان نام برد.
چابکسر از شهرهای شمالی ایران با طبیعتی سبز و دل‌انگیز و تنوعی ویژه در جاذبه‌های گردشگری است. سرزمین آفتاب، ماسه و دریا که همانند تابلویی رنگارنگ و ظریف در دل گیلان می‌درخشد. شهری برخوردار از ۷ کیلومتر ساحل ماسه‌ای و چشم‌اندازهای بکر جنگلی و آثاری تاریخی و فرهنگی که قابلیت بالایی در جذب گردشگر دارد. اقلیم مناسب و منحصر به فرد چابکسر پرورش گل و گیاه را در سطحی گسترده امکان‌پذیر کرده‌است.
از جمله آثار تاریخی این شهر مزار الثائر فی اللّه ، ابوالفضل (ابوطالب) جعفربن محمد، فرمانروای علوی زیدی هُوسَمْ در نیمه اول قرن چهارم واقع در منطقه میانده می‌باشد. او نوه حسین الشاعر (مرعشی: حسین المحدّث)، و برادرحسن اُطْروش، از سادات زیدی و معروف به سید ابیض می‌باشد. از دیگر اماکن مذهبی، بقعه آقا شیخ زاهد، بقعه آقا سید حسین و حسن و آمیر احمد، آقا سید رضی، گورستانی قدیمی و قلعه سنگ نو، بقعه‌های سه برادر و محمد امین است که کنار طبیعت سبز اطراف رنگ و بویی تازه گرفته‌است. از جلوه‌های بی نظیر چابکسر چشمه دمکش است با اهمیت علمی و تفریحی می‌باشد. صنایع دستی چابکسر تابعی از استان گیلان است و شامل خراطی، منبت کاری، معرق کاری، حصیربافی، بامبو بافی، مروار بافی، سفالگری و سرامیک سازی، نقاشی روی کدو، نمد بافی، شال بافی، ابریشم بافی، جاجیم بافی، گلیم بافی، چادر شب بافی، قالی بافی و قلاب دوزی می‌شود.
از گونه‌های جانوری منطقه مازو، ممرز، توسکا، ون، بلوط، افرا، نعناع و کنگر است. گونه‌های جانوری آن شامل پلنگ، گربه وحشی، گراز، خرس، قوچ، کمیش، قرقاول، کبک، شاهین و انواع ماهی‌های غضروفی می‌شود. محصولات عمدهٔ چابکسر برنج، چای، مرکبات، کیوی و تره‌بار می‌باشد.
وجه تسمیه: نام چابکسر از قبیله چَپَک گرفته شده و در گذشته دو قوم به نامهای چَپَک و اژدر در این آبادی زندگی می‌کردند، هنگامی که سلطان حمزه علیه حکّام صفوی شرق گیلان سر به شورش برداشت قوم چَپَک به یاری وی برخاستند. سکونت قوم چپک سبب شد که این آبادی به چَپَک سر و بعدها چابکسر مشهور شود.
در باب دیگر وجه تسمیهٔ آن گفته می‌شود چابکسر متشکل از دو کلمهٔ چاب و کنار به معنای چاب کنار یا کنار دریا است که به‌تدریج به چابکسر تبدیل شده‌است. این شهر کوچک در کنار دریا و بر سر راه جادهٔ ترانزیستی کناره قرار گرفته و مرز گیلان و مازندران آیت در روزگار قاجار آباد گردید و در دوره پهلوی اول معروف شد.
منابع[ویرایش]
- ↑ «نتایج سرشماری سال ۱۳۹۰». معاونت برنامه‌ریزی استانداری خراسان جنوبی (به نقل از مرکز آمار ایران). ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۲. دریافت‌شده در ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۲.
- ↑ «مرگ تدریجی یک زبان». خبرگزاری ایسنا. ۸ مهر ۱۳۹۳.
- بلندا و جایگاه
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Chaboksar». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۵ فوریه ۲۰۱۴.
