نافرمانی مدنی
نافرمانی مدنی روشی خشونت‌پرهیز برای اعتراض به سیاستهای حکومت‌ها می‌باشد. دراین روش با بی‌اعتنایی به قوانین حکومتی، سعی در تضعیف قابلیت اجرای قانون که یکی از مهم‌ترین پایه‌های قدرت هر حکومتی است می‌شود.
این روش در جنبشی به رهبری ماهاتما گاندی برای استقلال هند از امپراتوری بریتانیا استفاده شد. همچنین این شیوه در جنبش ضد نژادپرستی در آفریقای جنوبی، جنبش حقوق مدنی آمریکا و جنبش‌های صلح طلب مورد استفاده قرار گرفت. [۱][۲]
روش‌ها
قوانین ماهاتما گاندی:
- یک فرد عضو مقاومت هرگز عصبانی نمی‌شود.
- او از عصبانیت مخالفش رنج می‌برد.
- اگر یکی از مخالفان یکی از اعضا را ترور کند، او انتقام نمی‌گیرد ولی هرگز به خاطر ترس از مجازات توسط دشمنش تسلیم خواسته‌های دشمنش نمی‌شود.
- اگر مأمورین حکومتی بخواهند فردی از گروه مقاومت را دستگیر کنند او خودرا داوطلبانه تسلیم می‌کند.
- اگر یک عضو مقاومت امانتدار اموال کسی است که حکومت قصد ضبط آن را دارد باید تا پای جان برای حفظ آن مال تلاش کند.
در ایران
 | این بخش به هیچ منبع و مرجعی استناد نمی‌کند. |
برخی از گروه‌های اپوزیسیون جمهوری اسلامی ایران مردم ایران را به نافرمانی مدنی تشویق می‌کنند. از جملهٔ آن‌ها می‌توان به تشویق به کنار گذاشتن حجاب، خواندن سرود «ای ایران» به جای سرود ملی ایران، حمل پرچم‌هایی بدون آرم جمهوری اسلامی امتناع از همکاری برای دریافت اوراق شناسایی، خروج سرمایه‌ها و پس‌اندازها از بانک‌ها اشاره کرد.
جستارهای وابسته
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ نافرمانی مدنی موجود است. |
 |
ویکی‌کتاب دارای کتابی پیرامون موضوع نافرمانی مدنی است |
منابع
- ↑ Violent Civil Disobedience and Willingness to Accept Punishment, vol. 8, Essays in Philosophy, June 2007
- ↑ J Morreall (1976), "The justifiability of violent civil disobedience", Canadian Journal of Philosophy, Canadian Journal of Philosophy, 6 (1): 35–47
- ۳. ویکی‌پدیا انگلیسی:Civil disobedience بازیابی ۳۰ اکتبر ۲۰۱۱
منابع برای مطالعه بیشتر
 | این یک مقالهٔ خرد سیاست است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
