پرش به محتوا

گزارشگران بدون مرز

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
گزارشگران بدون مرز
بنیان‌گذاری۱۹۸۵
هدفدفاع از آزادی مطبوعات و حمایت از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران
ستادپاریس، فرانسه
وبگاه

گزارشگران بدون مرز (به انگلیسی: Reporters Without Borders، به فرانسوی: Reporters sans frontières)(RSF)، یک سازمان غیرانتفاعی بین‌المللی با هدف دفاع از آزادی مطبوعات و حمایت از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران است. مقر مرکزی این سازمان در فرانسه قرار دارد. وظیفه آن تبلیغ روزنامه‌نگاری آزاد، مستقل و کثرت‌گرا و دفاع از کارکنان رسانه‌ها است. گزارشگران بدون مرز در سازمان ملل متحد، یونسکو، شورای اروپا و سازمان بین‌المللی فرانکفونی، از موقعیت مشورتی برخوردار است.

بخشی از امور مالی این سازمان از راه فروش نشریات و دیگر تولیدات و حق عضویت اعضا تأمین می‌گردد و بخش دیگر نیز از کمک‌های مطبوعات، شهروندان و نیز کمیسیون اروپا فراهم می‌شود. گزارشگران بدون مرز هر سال ترازنامه سازمان را منتشر و در اختیار اعضا و عموم قرار می‌دهد. تنها سازمان دولتی که به این سازمان کمک می‌کند، کمیسیون اروپا است که مرکب از ۱۵ دولت مختلف می‌باشد.[۲]

فعالیت‌ها

[ویرایش]

گزارشگران بدون مرز در دفاع از روزنامه‌نگارانی که در معرض خطر هستند و همچنین در بالاترین سطح انجمن‌های دولتی و بین‌المللی برای دفاع از حق آزادی بیان و اطلاعات فعالیت می‌کند. این سازمان، به صورت روزانه گزارش و اطلاعیه‌های مطبوعاتی در مورد تهدیدات مربوط به آزادی رسانه‌ها را به زبان‌های فرانسوی، انگلیسی، اسپانیایی، پرتغالی، عربی، فارسی و چینی ارائه می‌دهد و همچنین سالانه بررسی وضعیت آزادی مطبوعات را با نام «شاخص آزادی جهانی مطبوعات» منتشر می‌کند که در آن وضعیت آزادی رسانه‌ها در ۱۸۰ کشور جهان مورد بررسی قرار می‌گیرد. این سازمان به روزنامه‌نگاران در معرض خطر، در زمینه امنیت دیجیتال و جسمی آموزش می‌دهد، و همچنین برای افزایش آگاهی عمومی از سوءاستفاده در برابر روزنامه‌نگاران و تأمین امنیت و آزادی آنها، به خبرنگاران کمک می‌کند. گزارشگران بدون مرز از دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی می‌خواهد که استانداردها و قوانینی را برای حمایت از آزادی رسانه‌ها تصویب کنند و همچنین در دفاع از روزنامه نگاران مورد تهدید، اقدامات قانونی انجام می‌دهد.[۳]

تاریخچه

[ویرایش]
دفتر مرکزی در پاریس

گزارشگران بدون مرز در سال ۱۹۸۵ در شهر مون‌پلیه در فرانسه توسط رابرت مونارد، رمی لوری، ژاک مولنات و امیلین جوبینو تأسیس شد و در سال ۱۹۹۵ به عنوان یک سازمان غیرانتفاعی به ثبت رسید.[۴][۵] مونارد اولین دبیرکل گزارشگران بدون مرز بود که جانشین ژان فرانسوا جولیارد شد. کریستف دلور در سال ۲۰۱۲ به عنوان دبیرکل منصوب شد.[۶]

ساختار

[ویرایش]

ساختار دفتر مرکزی گزارشگران بدون مرز در پاریس مستقر است. این مرکز دارای ۱۳ دفتر منطقه‌ای و ملی، از جمله بروکسل، لندن، واشینگتن، برلین، ریودوژانیرو و داکار و شبکه ای از ۱۴۶ خبرنگار است.[۷] از ۵۷ کارمند حقوق‌بگیر در پاریس و جهان استفاده می‌کند.[۸] گروهی از فرمانداران، که از اعضای خبرنگاران بدون‌مرز انتخاب شده‌اند، سیاست‌های سازمان را دنبال می‌کنند. همچنین یک شورای بین‌المللی بر فعالیت‌های این سازمان نظارت دارد و بودجه و حساب آن را تصویب می‌کند.[۹]

شاخص‌های جهانی آزادی مطبوعات

[ویرایش]
شاخص آزادی مطبوعات ۲۰۲۰[۱۰]
مقالهٔ اصلی: شاخص آزادی رسانه

سال ۲۰۱۶ رتبه شاخص آزادی مطبوعات از بین ۱۸۰ کشور جهان برای ایران ۱۶۹ و افغانستان ۱۲۰ بوده است،[۱۱] سال ۲۰۱۷ ایران ۱۶۵ و افغانستان ۱۲۰. سال ۲۰۱۷ به ترتیب نروژ، سوئد و فنلاند ۳ رتبه اول، ایالات متحده ۴۳، بریتانیا ۴۰، عربستان سعودی ۱۶۸، ترکیه ۱۵۵ (۱۴۹ در ۲۰۱۵) و عراق ۱۵۸ را به خود اختصاص دادند.[۱۲]

از رنگ‌بندی سیاه (بسیار بحرانی)، قرمز، نارنجی، زرد و زرد روشن یا کرم (آزاد) سال ۲۰۱۷ رنگ‌های سیاه اکثراً در آسیای مرکزی همچون چین و خاورمیانه و شمال شرقی آفریقا متمرکزند قرمز در آسیای جنوبی و جنوب شرقی و شمالی از جمله روسیه در اروپای شرقی، قاره آمریکای استوایی و همچنین آفریقای مرکزی و شمالی. رنگ‌های روشن در اروپای شمالی و مرکزی و غربی، مناطق آفریقای جنوبی، استرالیا و آمریکای شمالی. وضعیت اروپای شرقی و بخشی از اروپای مرکزی با آمریکای جنوبی به‌طور مشابه با رنگ عمدتاً نارنجی متمایز می‌شوند.[۱۲]

بیانیه‌ها و نامه‌ها

[ویرایش]
  • ۲۲ فوریه ۲۰۱۸ نسبت به بازداشت و وضعیت سلامتی دو روزنامه‌نگار، کسری نوری و رضا انتصاری که اخبار اعتراضات گلستان هفتم را پوشش می‌دادند ابراز نگرانی کرد.[۱۳]
  • ۷ فوریه ۲۰۲۰ سازمان اعلام کرد که پس از سقوط هواپیمای اوکراینی، ده‌ها روزنامه‌نگار ایرانی توسط مقامات به شکل بازپرسی، تهدید، بازرسی و بستن اجباری حساب‌هایشان در شبکه‌های اجتماعی تحت فشار قرار گرفته‌اند و روز ۶ فوریه دستکم ۲۱ روزنامه‌نگار احضار و مورد بازپرسی قرار گرفته‌اند.[۱۴]
  • ۲۲ فوریه ۲۰۲۰ سازمان با انتشار یک پیام، اقدام سازمان اطلاعات سپاه پاسداران به احضار روزنامه‌نگاران در ایران را محکوم کرد. اطلاعات سپاه برخی روزنامه‌نگاران را احضار کرده و از هرگونه فعالیت رسانه‌ای ممنوع کرده است. گزارشگران بدون مرز اقدام اطلاعات سپاه پاسداران را «خودسرانه و غیرقانونی» و با هدف «بازداری از اطلاع‌رسانی روزنامه‌نگاران در شبکه‌های اجتماعی» توصیف کرده است.[۱۵]
  • ۱۵ مارس ۲۰۲۰ در پی شیوع ویروس کرونا در ایران با انتشار بیانیه‌ای ضمن ابراز نگرانی نسبت به امنیت جانی روزنامه‌نگاران زندانی، اعلام کرد که این زندانیان در معرض خطر مرگ قرار دارند.[۱۶]
  • ۱۶ آوریل ۲۰۲۰ این سازمان به دو گزارشگر ویژه آزادی بیان و سلامتی سازمان ملل نامه نوشته و از سازمان ملل خواسته تا به دولت‌هایی که در چارچوب مقابله با کرونا آزادی بیان را محدود می‌کنند اخطار جدی دهد. در این نامه که به امضای مدیر گزارشگران بدون مرز، کریستیان میهر رسیده، آمده است: «در زمان پاندمی کرونا آزادی مطبوعات و نیز حق دسترسی به اطلاعات از هر زمان دیگری مهم‌تر است.»[۱۷]
  • ۲۵ ژوئن ۲۰۲۰ سازمان گزارشگران بدون مرز بیانیه‌ای با عنوان «تواب سازی آنلاین، روش تازه سرکوب در جمهوری اسلامی ایران» منتشر کرد. بر اساس این گزارش سپاه پاسداران، شماری از روزنامه‌نگاران و نویسندگان و کنشگران حقوق بشر را احضار و تهدید به بازداشت، آنها را وادار به ابراز تأسف یا پوزش از انتشار نظراتشان در فضای مجازی کرده است تا به سکوت بکشاند.[۱۸]این سازمان فشار، تهدید و به سکوت وادار کردن فعالان اجتماعی را محکوم کرد.[۱۹]
  • سازمان گزارشگران بدون مرز طرح مجلس شورای اسلامی در مورد ممنوعیت ورود خبرنگاران آمریکایی و بریتانیایی به ایران را محکوم کرد. طرح تصویب شده در مجلس همچنین رسانه‌های داخل ایران را از انتشار اخبار منتشرشده در رسانه‌های آمریکایی و بریتانیایی منع می‌کند. در این طرح برای خبرنگاران متخلف بین ۱۸۰ تا ۳۶۰ میلیون ریال جزای نقدی و انفصال دائم از خدمات دولتی و عمومی در نظر گرفته شده است.[۲۰]
  • ۱۲ مارس ۲۰۲۰ با صدور بیانیه‌ای فهرست ۲۰ نهاد دولتی و غیردولتی که توسط اینترنت به جاسوسی و آزار علیه روزنامه‌نگاران در سراسر دنیا در سال ۲۰۲۰ پرداختند، منتشر کرد. بر پایه این فهرست، شورای عالی فضای مجازی ایران در صدر نهادهای سرکوبگر سایبری قرار دارد.[۲۱]
  • ۱۳ ژوئیه ۲۰۲۱ با انتشار گزارشی، خواستار یک کمیسیون بین‌المللی تحقیق در مورد آزار و اذیت روزنامه‌نگاران در ایران شدند. در این گزارش آمده است که غلامحسین اژه‌ای رئیس قوه قضائیه که قبلاً وزیر اطلاعات بود، همواره برخورد تندی با اصحاب رسانه‌ها داشته و حداقل در قتل یک روزنامه‌نگار شرکت داشته است. مقامات آمریکایی در سال ۲۰۲۰ محسنی اژه‌ای را به دلیل نقض مکرر حقوق بشر در لیست تحریم‌های خود قرار داده است.[۲۲]
  • ۱۳ اکتبر ۲۰۲۱ اعلام کرد به‌شدت نگران رفتاری است که با روزنامه‌نگاران زندانی در ایران می‌شود، آنها از ابتدایی‌ترین حقوق خود از جمله رسیدگی حیاتی پزشکی، ملاقات و تماس تلفنی با خانواده محروم می‌باشند.[۲۳]
  • ۱۵ ژانویه ۲۰۲۲ با انتشار بیانیه‌ای از سازمان ملل درخواست کرد که با تشکیل یک کمیسیون مستقل بین‌المللی، برای روشن شدن علت مرگ شاعر، مستندساز و روزنامه‌نگار ایرانی بکتاش آبتین تحقیق و شفاف‌سازی کند.[۲۴]
  • روز ۲۵ ژانویه ۲۰۲۲ طی بیانیه‌ای اعلام کرد سه خبرنگار هم‌بند بکتاش آبتین به زندانهایی که به رفتار بی‌رحمانه، غیرانسانی و ظالمانه منتقل شدند. گزارش‌گران بدون مرز دربارهٔ سرنوشت این زندانیان هشدار داده و این اقدام را محکوم کرد.[۲۵]
  • گزارشگران بدون مرز اعلام کرد از زمان آغاز اعتراضات در واکنش به مرگ مهسا امینی در ۱۶ سپتامبر، حداقل ۴۲ روزنامه‌نگار در سراسر ایران بازداشت شده‌اند. تاکنون تقریباً نیمی از روزنامه‌نگاران به تازگی دستگیر شده را زنان تشکیل می‌دهند. گزارشگران بدون مرزخواستار اقدام فوری برای تضمین آزادی بی قید و شرط آنها است.[۲۶]
  • گزارشگران بدون مرز اعلام کرد از این که جمهوری اسلامی ایران دستگیری‌های خشونت‌آمیز روزنامه نگاران را از سر گرفته، نگران است. مقامات باید بازداشت شدگان را آزاد کنند و باید از ارعاب خبرنگاران کشور دست بردارند.[۲۷]
  • گزارشگران بدون مرز روز پنجشنبه ۱۴ دسامبر اعلام کرد که ۴۵ خبرنگار در سال ۲۰۲۳ هنگام انجام وظیفه حرفه‌ای خود کشته شدند.[۲۸]

گزارش سالانه

[ویرایش]

گزارش ۲۰۱۲

[ویرایش]

سازمان گزارشگران بدون مرز در گزارش آماری جامع خود که روز چهارشنبه ۲۹ آذر ۹۱ منتشر کرد، سال ۲۰۱۲ را در مقایسه با سال‌های گذشته «مرگبارترین سال» برای روزنامه‌نگاران و خبرنگاران نام نهاده است. براساس این گزارش در سال ۲۰۱۲ تعداد ۶۷ روزنامه‌نگار به قتل رسیده یا کشته شده‌اند، همچنین ۸۷۹ تن دستگیر و ۳۸ تن ربوده شده‌اند. در این گزارش ایران از جمله بزرگ‌ترین زندان‌های جهان برای روزنامه‌نگاران خوانده شده است.[۲۹][۳۰][۳۱]

گزارش ۲۰۱۳

[ویرایش]

سازمان گزارشگران بدون مرز با انتشار بیلان آزادی مطبوعات جهان در سال ۲۰۱۳ اعلام کرد که به‌رغم وعده‌های دولت حسن روحانی بازداشت فعالان رسانه‌ای همچنان ادامه دارد، اکثریت روزنامه‌نگاران و وب‌نگاران زندانی که پس از انتخابات پر مناقشه ۱۲ خرداد ۱۳۸۸، و در پی اعتراضات مردمی بازداشت شده بودند، همچنان در زندان به‌سر می‌برند و ۷۶ فعال رسانه‌ای در ایران بازداشت شده‌اند.[۳۲]

گزارش ۲۰۱۴

[ویرایش]

در گزارش سالانه سازمان گزارشگران بدون مرز، تعداد خبرنگاران کشته شده در سال ۲۰۱۴ میلادی در سراسر جهان ۶۶ نفر ذکر شده است که که دو سوم این تعداد در مناطق جنگی کشته شده‌اند. در این سال مرگبارترین مناطق برای خبرنگاران، ابتدا سوریه و سپس فلسطین، اوکراین، عراق و لیبی بوده‌اند. تعداد خبرنگارانی که به دلیل خشونت مجبور به فرار از کشورشان شدند نسبت به سال ۲۰۱۳ دو برابر شد و شمار خبرنگارانی که توسط دولتهای متبوعشان مجازات شده‌اند افزایش یافت و به ۱۷۸ مورد رسید که بیشتر این مجازاتها در دو کشور مصر و اوکراین روی دادند و کشورهای چین، اریتره و ایران نیز در رتبه‌های بعدی قرار داشتند. از دیگر نکات اشاره شده در گزارش سالانه، کاهش تعداد خبرنگاران کشته شده در کشورهایی است که در صلح به سر می‌برند. در این زمینه می‌توان به دو کشور فیلیپین و هند اشاره کرد.[۳۳]

گزارش ۲۰۱۵

[ویرایش]

سازمان گزارشگران بدون مرز (RSF) روز پنجشنبه ۱۲ فوریه ۲۰۱۵ گزارش سالانه خود را منتشر کرد، در این گزارش ۱۸۰ کشور جهان از جمله ایران مورد بررسی قرار گرفته‌اند و این کشورها بر حسب وضعیت آزادی مطبوعات، رسانه‌های مستقل و همچنین وضعیت خبرنگاران و روزنامه‌نگاران رده‌بندی شده‌اند. ایران در جایگاه ۱۷۳ قرار دارد که نشان می‌دهد که وضعیت آزادی مطبوعات و روزنامه‌نگاران به‌رغم وعده‌های دولت روحانی بهبود نیافته و نگرانی‌های سازمان مزبور از وضعیت روزنامه‌نگاران در ایران همچنان ادامه دارد. براساس این گزارش ایران رتبه سوم جهان در زندانی کردن روزنامه‌نگاران را دارد. این سازمان تعداد روزنامه‌نگاران کشته شده به خاطر حرفه‌شان یا به شکلی شک برانگیز درگذشته در طی سال ۲۰۱۵ را ۱۱۰ تن اعلام می‌کند.[۳۴][۳۵][۳۶]

گزارش ۲۰۱۶

[ویرایش]

سازمان گزارشگران بدون مرز روز ۱۳ دسامبر ۲۰۱۶ گزارش سالانه خود را منتشر کرد، در این گزارش آمده است که در سال ۲۰۱۶ تعداد ۳۴۸ روزنامه‌نگار زندانی و ۵۲ روزنامه‌نگار گروگان هستند. پس از ترکیه کشورهای چین، سوریه، مصر و ایران نزدیک به دو سوم روزنامه‌نگاران زندانی را در خود جای داده‌اند. براساس این گزارش به نقش شهروندخبرنگاران تأکید شده که آنها در سال‌های اخیر به ویژه در حکومت‌های سرکوب‌گر یا در کشورهای در حال جنگ، نقشی گاه تعیین‌کننده در تولید و همچنین انتشار اخبار داشته‌اند.[۳۷][۳۸]

گزارش ۲۰۱۷

[ویرایش]

بر اساس گزارش سالانه ۲۰۱۷ سازمان گزارشگران بدون مرز، ۶۵ روزنامه‌نگار از جمله ۵۰ روزنامه‌نگار حرفه‌ای کشته، ۳۲۶ نفر زندانی و ۵۴ خبرنگار به گروگان گرفته شده‌اند. پنج کشور چین، ترکیه، ویتنام، ایران و سوریه بزرگ‌ترین زندان برای خبرنگاران و فعالان رسانه‌ای محسوب می‌شوند.[۳۹] در سال ۲۰۱۷، در جهان ۶۵ روزنامه‌نگار، شهروند خبرنگار و همکار رسانه‌ها کشته شده‌اند.[۳۹][۴۰]

گزارش ۲۰۱۸

[ویرایش]

سازمان گزارشگران بدون مرز در گزارش سالانه ۲۰۱۸ از خشونت مرگبار و بدرفتاری با خبرنگاران گزارش داده و اعلام کرد که طی یکسال ۸۰ خبرنگار کشته و ۳۴۸ خبرنگار هم‌اکنون در زندان به‌سر می‌برند و ۶۰ نفر دیگر گروگان هستند که نشاندهنده سطح خصومت بی‌سابقه با کادرهای مطبوعاتی است. این سازمان نام ایران را همچنان به‌عنوان ۵ کشوری که زندان خبرنگاران است در کنار چین، عربستان، مصر و ترکیه اعلام کرد.[۴۱] براساس این گزارش ایران در رده‌بندی صد و چهل و چهارم قرار داشته و همچنان یکی از زندان‌های بزرگ جهان برای روزنامه‌نگاران محسوب می‌شود.[۴۲][۴۳]

گزارش ۲۰۱۹

[ویرایش]

براساس گزارش سالانه سازمان گزارشگران بدون مرز در رده‌بندی جهانی آزادی رسانه‌ها ۲۰۱۹، نروژ در بین ۱۸۰ کشور به‌عنوان آزادترین و امن‌ترین کشور برای رسانه‌ها شناخته شد و ایران در جایگاه ۱۷۰، عربستان ۱۷۲، افغانستان ۱۲۱ ترکمنستان در رده ۱۸۰ قرار گرفتند. جایگاه ایران نسبت به سال گذشته شش رده و افغانستان نیز سه رده تنزل داشت.[۴۴]

گزارش ۲۰۲۰

[ویرایش]

سازمان گزارشگران بدون مرز در گزارش سالانه ۲۰۲۰ خود که روز سه شنبه ۲ اردیبهشت منتشر شد، در تازه‌ترین رتبه‌بندی آزادی رسانه‌ها در ۱۸۰ کشور جهان، جمهوری اسلامی ایران را در رتبه ۱۷۳ قرار داده است که نسبت به سال ۲۰۱۹ سه رتبه تنزل کرده است. سوریه، چین و کره شمالی نیز به ترتیب در رتبه‌های ۱۷۴، ۱۷۷ و ۱۸۰ قرار دارند.[۴۵][۴۶]

گزارش ۲۰۲۱

[ویرایش]

در گزارش ۲۰۲۱ وضعیت روزنامه‌نگاران در ۱۸۰ کشور مطالعه شده است. در این گزارش، ایران از لحاظ آزادی‌های رسانه‌ای و خبرنگاران در رتبه ۱۷۴ قرار دارد و به روح‌الله زم به عنوان نمونه اعدام روزنامه‌نگاران در ایران اشاره شده است. ایران بر اساس بانک اطلاعاتی گزارشگران بدون مرز، از لحاظ اعدام خبرنگاران در ۵۰ سال گذشته در رده نخست قرار دارد.[۴۷]

گزارشگران بدون مرز در گزارش سال ۲۰۲۱ خود علی خامنه‌ای و ۳۷ نفر دیگر را در فهرست درندگان آزادی رسانه‌ها در جهان قرار داد.[۴۸][۴۹][۴۷]

گزارش ۲۰۲۲

[ویرایش]

بر اساس گزارش گزارشگران بدون مرز (RSF) که روز ۱۴ دسامبر ۲۰۲۲ منتشر شد، سرکوب اعتراضات در ایران به افزایش تعداد روزنامه نگاران زندانی در سراسر جهان به رکورد ۵۳۳ در سال ۲۰۲۲ رسانده است. ایران پس از چین و میانمار سومین زندان خبرنگاران است.[۵۰]

گزارش ۲۰۲۳

[ویرایش]

سازمان گزارشگران بدون مرز در گزارش سال ۲۰۲۳ خود که روز ۳ مه (۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۲) منتشر شد، وضعیت آزادی رسانه‌های ۱۸۰ کشور جهان را مورد ارزیابی قرار داد، بر پایه این گزارش حکومت جمهوری اسلامی ایران در رتبه ۱۷۷ از ۱۸۰ کشور پس از کره‌شمالی، چین و ویتنام قرار گرفته است و همچنین به‌عنوان یکی از مخوف‌ترین کشورها برای روزنامه‌نگاران نامیده شده است.[۵۱]

گزارش ۲۰۲۴

[ویرایش]

سازمان گزارشگران بدون مرز در گزارش سال ۲۰۲۴ خود که روز ۳ مه (۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۳) منتشر شد، ایران از نظر شاخص‌های روزنامه‌نگاری در رتبه ۱۷۶ قرار دارد که همراه با کره شمالی، افغانستان، سوریه و اریتره در قعر جدول هستند. بر اساس این گزارش جایگاه ایران به عنوان یکی از «سرکوب‌گرترین کشورهای جهان از نظر آزادی مطبوعات»، از زمان موج عظیم اعتراضات در واکنش به قتل مهسا امینی در بازداشت گشت ارشاد در شهریور سال ۱۴۰۱، بدتر شده است. این گزارش همچنین می‌افزاید ایران با حبس دست‌کم ۲۳ روزنامه‌نگار، یکی از بزرگ‌ترین زندان‌های جهان برای روزنامه‌نگاران است.[۵۲]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ «سایت فارسی گزارشگران بدون مرز». گزارشگران بدون مرز. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۶ اکتبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۶ اکتبر ۲۰۱۷.
  2. ↑ وبگاه رسمی گزارشگران بدون مرز بایگانی‌شده در ۱۶ دسامبر ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine، بازدید: مارس ۲۰۰۹.
  3. ↑ RSF Annual Report 2018, pp14-16
  4. ↑ «Emilien Jubineau notre confrère journaliste de France 3 quitte l'antenne». France 3 Occitanie (به فرانسوی). ۲۰۱۶-۰۲-۰۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۱-۱۳.
  5. ↑ "RSF Presentation". RSF. 2016-01-22. Retrieved 24 February 2020.{{cite web}}: نگهداری CS1: url-status (link)
  6. ↑ "Christophe Deloire appointed Reporters Without Borders director-general". RSF. 2012-05-21. Retrieved 24 February 2020.{{cite web}}: نگهداری CS1: url-status (link)
  7. ↑ RSF Annual Report 2018, pp51-52
  8. ↑ RSF Annual Report 2018, p10
  9. ↑ "International Council". RSF. 2016-07-26. Retrieved 24 February 2020.{{cite web}}: نگهداری CS1: url-status (link)
  10. ↑ "2020 World Press Freedom Index". Reporters Without Borders. 2020.
  11. ↑ «رضا معینی نگرانی‌های "گزارشگران بدون مرز" را از وضعیت روزنامه نگاران ایران تشریح کرد». صدای آمریکا فارسی. ۷ اردیبهشت ۱۳۹۵.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ «2017 World Press Freedom Index». بایگانی‌شده از اصلی در ۳ اکتبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۶ اکتبر ۲۰۱۷.
    «2016 World Press Freedom Index». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ مارس ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۶ اکتبر ۲۰۱۷.
    «2015 World Press Freedom Index». گزارشگران بدون مرز. بایگانی‌شده از اصلی در ۳۰ ژوئیه ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۶ اکتبر ۲۰۱۷.
  13. ↑ «نگرانی از وضعیت سلامت رضا انتصاری و کسری نوری». سایت گزارشگران بدون مرز.
  14. ↑ «Iranian journalists under pressure of authorities after PS752 crash, - Reporters Without Borders». 112.international/politics. ۲۰۲۰-۰۲-۰۷.
  15. ↑ «گزارشگران بدون مرز برخوردهای اطلاعات سپاه با فعالان رسانه‌ای را محکوم کرد». رادیو فردا فارسی. ۳ اسفند ۱۳۹۸.
  16. ↑ «نگرانی سازمان «گزارشگران بدون مرز» نسبت به خطر جانی برای روزنامه‌نگاران زندانی در پی شیوع کرونا در ایران». رادیو صدای آمریکا فارسی. ۱۳۹۸-۱۲-۱۵.
  17. ↑ «گزارشگران بدون مرز: آزادی بیان را نمی‌توان قربانی سلامتی کرد». رادیو دویچه وله فارسی. ۲۰۲۰-۰۴-۱۶.
  18. ↑ «گزارشگران بدون مرز به "تواب سازی آنلاین" در ایران انتقاد کرد». رادیو دویچه وله فارسی. ۲۰۲۰-۰۶-۲۵.
  19. ↑ «سازمان گزارشگران بدون مرز خواهان توقف سرکوب فعالان اجتماعی از طریق «توبه اجباری آنلاین» شد». هرانا. ۱۳۹۹-۰۴-۰۵.
  20. ↑ «گزارشگران بدون مرز: طرح مجلس ایران تهدید روزنامه‌نگاران است». رادیو دویچه وله فارسی. ۲۰۲۱-۰۵-۱۱.
  21. ↑ «شورای عالی فضای مجازی ایران در میان ۲۰ نهاد سرکوبگر آزادی رسانه‌ها». journalismisnotacrime. ۱۱ مارس ۲۰۲۰.
  22. ↑ «New head of Iran's judicial system has journalists' blood on his hands». rsf. ۲۰۲۱-۰۷-۱۳.
  23. ↑ «Cruel, inhuman and degrading treatment of journalists imprisoned in Iran». rsf. ۲۰۲۱-۱۰-۱۳.
  24. ↑ «گزارشگران بدون مرز: سازمان ملل دربارهٔ مرگ آبتین تحقیق کند». دویچه‌وله فارسی. ۲۰۲۲-۰۱-۱۵.
  25. ↑ «Three Iranian journalists transferred to prisons notorious for mistreating detainees». RSF. ۲۰۲۲-۰۱-۲۴.
  26. ↑ «An unprecedented number of women journalists are now detained in Iran». دریافت‌شده در ۲۱ نوامبر ۲۰۲۲.
  27. ↑ «Iran: RSF alerts on renewed wave of heavy-handed arrests targeting journalists». RSF. دریافت‌شده در ۱۳ ژوئیه ۲۰۲۳.
  28. ↑ «گزارشگران بدون مرز: ۴۵ خبرنگار در سال ۲۰۲۳ حین انجام وظیفه حرفه‌ای کشته شدند». euronews. ۲۰۲۳-۱۲-۱۴. دریافت‌شده در ۱۴ دسامبر ۲۰۲۳.
  29. ↑ «گزارشگران بدون مرز: ۲۰۱۲، مرگبارترین سال برای روزنامه‌نگاران». رادیو فردا فارسی. ۱۳۹۱-۰۹-۳۰.
  30. ↑ «گزارشگران بدون مرز: 88 روزنامه‌نگار در سال 2012 در جهان جان باختند». rfi. ۲۰۱۲-۱۲-۱۹.
  31. ↑ «گزارشگران بدون مرز: مرگ بی‌سابقه گزارشگران در سال ۲۰۱۲». رادیو دویچه وله فارسی. ۲۰۱۲-۱۲-۱۹.
  32. ↑ «بیشتر روزنامه‌نگاران دستگیرشده در ایران همچنان در زندان‌اند». رادیو زمانه. دریافت‌شده در ۲۰۱۳-۱۲-۱۸.
  33. ↑ «افزایش خشونت علیه خبرنگاران در سال ۲۰۱۴ میلادی». euronews. ۲۰۱۴-۱۲-۱۶.
  34. ↑ «بیلان سالانه روزنامه‌نگاران کشته شده: ۱۱۰روزنامه‌نگار کشته شده در ۲۰۱۵». سایت گزارشگران بدون مرز. ۲۰۱۵-۱۲-۲۹.[پیوند مرده]
  35. ↑ «سال ۲۰۱۵؛ ادامه وضعیت وخیم آزادی مطبوعات در ایران». رادیو دویچه وله فارسی. ۲۰۱۵-۱۲-۰۲.
  36. ↑ «گزارشگران بدون مرز: ایران رتبه سوم جهان را در زندانی کردن روزنامه نگاران دارد». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۰۱۵-۱۲-۱۵.
  37. ↑ «گزارش‌گران بدون مرز: بیلان خشونت علیه روزنامه نگاران در سال ۲۰۱۶». euronews. ۲۰۱۶-۱۲-۱۳.
  38. ↑ «بیلان خشونت علیه روزنامه‌نگاران در سال ٢٠١٦». rsf. ۲۰۱۶-۱۲-۱۳. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰ ژانویه ۲۰۲۲. دریافت‌شده در ۲۰ مه ۲۰۲۰. کاراکتر C1 control character در |نشانی= در موقعیت 35 (کمک)
  39. ↑ ۳۹٫۰ ۳۹٫۱ «گزارش سالانه سازمان گزارشگران بدون مرز دربارهٔ خشونت علیه روزنامه‌نگاران». euronews. ۲۰۱۷-۱۲-۱۹.
  40. ↑ «سال پرخطر ۲۰۱۷ برای خبرنگاران؛ ۶۵ کشته و ۳۲۶ زندانی». رادیو دویچه وله فارسی. ۲۰۱۷-۱۲-۱۹.
  41. ↑ 2018 round-up of deadly attacks and abuses against journalists – figures up in all categories[پیوند مرده]
  42. ↑ «گزارش سالانه گزارشگران بدون مرز». hamsayegan. ۲۰۱۸-۰۵-۰۳.
  43. ↑ «گزارشگران بدون مرز: ۸۴ فعال رسانه‌ای کشته‌شده در سال ۲۰۱۸». دویچه وله فارسی. ۲۰۱۹-۰۴-۱۷.
  44. ↑ «گزارشگران بدون مرز: ایران و افغانستان در رده‌بندی آزادی رسانه‌ها سقوط کرده‌اند». euronews. ۲۰۱۹-۰۴-۱۹.
  45. ↑ «رده‌بندی آزادی رسانه‌ها در جهان: ایران با رتبه ۱۷۳ در انتهای جدول». رادیو فردا فارسی. ۱۳۹۹-۰۲-۰۲.
  46. ↑ "One of the most oppressive countries". RF (به انگلیسی). 2020-04-21. Retrieved 2021-07-06.
  47. ↑ ۴۷٫۰ ۴۷٫۱ «گزارشگران بدون مرز نام آیت‌الله خامنه‌ای را در میان «درندگان آزادی رسانه‌ها» قرار داد». صدای آمریکا فارسی. ۱۴ تیر ۱۴۰۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۷-۰۶.
  48. ↑ Choi, Joseph (2021-07-05). "Watchdog names 37 'press freedom predators'". TheHill (به انگلیسی). Retrieved 2021-07-06.
  49. ↑ "RSF's 2021 "Press freedom predators" gallery – old tyrants, two women and a European | Reporters without borders". RSF (به انگلیسی). 2021-07-02. Retrieved 2021-07-06.
  50. ↑ «Iran Pushes Global List Of Imprisoned Journalists To Record High». BARRONS. ۲۰۲۲-۱۲-۱۴. دریافت‌شده در ۲۸ ژانویه ۲۰۲۳.
  51. ↑ «گزارشگران بدون مرز: ایران در قعر فهرست آزادی رسانه‌ها». دویچه وله فارسی. ۱۴۰۲-۰۲-۱۳.
  52. ↑ فردا، رادیو (۲۰۲۴-۰۵-۰۳). «گزارشگران بدون مرز: ایران، اسرائیل، عربستان و سوریه، بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران». رادیو فردا. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۵-۰۳.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=گزارشگران_بدون_مرز&oldid=40602992»