مردم ایماق
| زبان‌ها | |
|---|---|
| زبان فارسی (گویش ایماقی) | |
| دین | |
| اسلام سنی | |
| قومیت‌های وابسته | |
| مردمان هزاره |
ایماق، چهار ایماق نام مجموعه قبایل کوچ‌نشین و نیمه کوچ‌نشین فارسی‌زبان است[۱] که بیشتر در غرب و شمال‌غرب افغانستان (ولایت‌های غور، بادغیس، هرات و فراه) و در شرق ایران بیشتر در تربت جام، تایباد و خواف زندگی می‌کنند. ایماق واژه ای مغولی است و وارد زبان فارسی شده‌است و به معنای قبیله چادرنشین است.
ایماق‌ها به گویش ایماقی که گویشی از زبان فارسی است، صحبت می‌کنند هرچند برخی از آنها زبان پشتو را انتخاب کرده‌اند. وجه تسمیهٔ این نام به خاطر رنگ چادرهای دامداری آنها بوده که ترک‌تبارها آنها را به این نام می‌شناختند یعنی دامداران دارای چادر سفید.[۲] ایماق‌ها بیشتر به هزاره‌ها نزدیک هستند. در سرشماری افغانستان برخی طوایف ایماق را جز تاجیک‌ها در نظر گرفته‌اند.[۳][۴]ایماق‌ها دارای منشأ نژادی واحد نبوده بلکه در میان آنها طوایف هزاره، پشتون، تاجیک، ازبک وجود دارد که همگی زندگی چادرنشینی داشته و به همین دلیل ایماق خوانده می‌شوند. بیشتر ایماق‌ها مربوط به اقوام هزاره و تاجیک بوده و به زبان فارسی صحبت می‌کنند ولی برخی از قبیله‌های آنان نیز به پشتو و ازبکی صحبت می‌کنند. کیانی‌ها دارای نژاد سیستانی-ایرانی هستند که شاه عباس صفوی آنها را از ایران به افغانستان کوچ داد. جمشیدی‌ها تبار پارسی داشته و از تبار جمشید پادشاه پارسی می‌باشند. فیروزکوهی‌ها نیز تبار تاجیک و از بومیان افغانستان می‌باشند ایماق قبچاق منشأ ترکی دارند.[۵]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ Iranica[پیوند مرده]
- ↑ جام[پیوند مرده]
- ↑ Aimak, Ghor province on NPS
- ↑ Joshua Project - Great Commission Status of the Aimaq People Cluster
- ↑ «چهار اویماق (گروه ایلی) | دائرةالمعارف بزرگ اسلامی | مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی». www.cgie.org.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۱۱-۱۰.
.svg){kind=small}