پرش به محتوا

ناپدید شدن قهری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از سر به نیست کردن)

ناپدید شدن اجباری (به انگلیسی: Enforced Disapparance of Persons) ربودن یا زندانی کردن مخفیانه یک شخص توسط یک سازمان دولتی یا سیاسی یا توسط شخص ثالث با مجوز، حمایت یا موافقت یک ایالت یا سازمان سیاسی و به دنبال آن امتناع از اعتراف است.[۱] از سال ۲۰۰۲ سر به نیست کردن برابر ماده ۷ بند ۲ معاهدهٔ رم که اساسنامهٔ دیوان کیفری بین‌المللی[۲] است جنایت علیه بشریت محسوب می‌شود. برابر اساسنامه رم، سر به نیست کردن اشخاص به وضعیتی گفته می‌شود که در آن فرد توسط دولت یا سازمانی سیاسی، ربوده، دستگیر، یا زندانی شود درحالی‌که آن سازمان یا دولت از پذیرفتن دستگیری‌اش سر باز می‌زنند یا اطلاعی از محل زندانی بودن او ارائه نمی‌دهند.

قانون حقوق بشر

[ویرایش]

در حقوق بین‌الملل حقوق بشر، ناپدید شدن توسط دولت از زمان اعلامیه و برنامه اقدام وین به عنوان «ناپدید شدن اجباری» نامگذاری شده‌است. برای مثال، کنوانسیون سازمان کشورهای آمریکایی در مورد ناپدید شدن اجباری افراد به این عمل پرداخته‌است. همچنین برخی از مقام‌های نشان می‌دهند که ناپدید شدن‌های اجباری که در جریان درگیری‌های مسلحانه رخ می‌دهند،[۳] مانند برنامه شب و مه آلمان نازی، ممکن است جنایت‌های جنگی باشند.

در فوریه ۱۹۸۰، سازمان ملل متحد گروه کاری ناپدید شدن اجباری را تأسیس کرد، «اولین مکانیسم موضوعی حقوق بشر سازمان ملل متحد که با یک دستور جهانی تاسیس شد.» وظیفه اصلی آن «کمک به خانواده‌ها در تعیین سرنوشت یا محل اختفای اعضای خانواده آنها است که بنا بر گزارش‌ها ناپدید شده‌اند.» در آگوست ۲۰۱۴، این گروه کاری ۴۳۲۵۰ مورد ناپدید شدن حل نشده را در ۸۸ ایالت مختلف گزارش کرد.[۴]

کنوانسیون بین‌المللی حمایت از همه افراد در برابر ناپدید شدن اجباری، مصوب ۲۰ دسامبر ۲۰۰۶ توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد، همچنین بیان می‌کند که ناپدید شدن اجباری گسترده یا سیستماتیک جنایت علیه بشریت است. این به خانواده‌های قربانیان این حق را می‌دهد که به دنبال غرامت باشند و حقیقت ناپدید شدن عزیزان خود را مطالبه کنند. این کنوانسیون حق عدم ناپدید شدن اجباری و همچنین حق دانستن حقیقت را برای بستگان شخص ناپدید شده پیش‌بینی می‌کند. این کنوانسیون شامل مقررات متعددی در مورد پیشگیری، تحقیق و مجازات این جرم است. همچنین حاوی مقرراتی در مورد حقوق قربانیان و بستگان آنها و حذف نادرست کودکان متولد شده در دوران اسارت است. این کنوانسیون همچنین تعهد همکاری بین‌المللی را هم در سرکوب این عمل و هم در برخورد با جنبه‌های بشردوستانه مرتبط با جنایت بیان می‌کند. این کنوانسیون کمیته ای برای ناپدید شدن اجباری ایجاد می‌کند که وظایف مهم و نوآورانه نظارت و حفاظت در سطح بین‌المللی را بر عهده خواهد داشت. در حال حاضر، یک کمپین بین‌المللی ائتلاف بین‌المللی علیه ناپدید شدن اجباری در راستای تصویب جهانی کنوانسیون کار می‌کند.

ناپدید شدن‌ها در دو سطح کار می‌کنند: نه تنها مخالفان و منتقدانی را که ناپدید شده‌اند ساکت می‌کنند، بلکه باعث ایجاد عدم اطمینان و ترس در جامعه گسترده‌تر می‌شوند و دیگرانی را که تصور می‌شود مخالف و انتقاد می‌کنند، ساکت می‌کنند. ناپدید شدن‌ها مستلزم نقض بسیاری از حقوق اساسی بشر است که در اعلامیه جهانی حقوق بشر سازمان ملل متحد (UDHR) اعلام شده‌است. برای شخص ناپدید شده، اینها شامل حق آزادی، حق امنیت شخصی و رفتار انسانی (شامل آزادی از شکنجه)، حق محاکمه عادلانه، برخورداری از وکیل حقوقی و حمایت برابر طبق قانون، و حق برائت از جرم است. خانواده‌های آنها که اغلب بقیه عمر خود را صرف جستجوی اطلاعات دربارهٔ ناپدیدشدگان می‌کنند نیز قربانی هستند.

در سال ۲۰۰۵ قانون بحث‌برانگیز عفو در یک همه‌پرسی تصویب شد. به خانواده‌های «ناپدید شدگان» غرامت مالی اعطا کرد، اما به‌طور مؤثری به تحقیق‌های پلیس در مورد جنایت‌های پایان داد.[۵]

سابقه در کشورهای مختلف

[ویرایش]

آرژانتین

[ویرایش]

در طول جنگ کثیف آرژانتین و عملیات کندور، بسیاری از مخالفان سیاسی ادعایی ربوده یا به‌طور غیرقانونی بازداشت شدند و در بازداشتگاه‌های مخفی مانند دانشکده مکانیک افسران نیروی دریایی نگهداری شدند، جایی که مورد بازجویی، شکنجه و کشته شدند. حدود ۵۰۰ اردوگاه بازداشت مخفی وجود داشت، از جمله اردوگاه‌های گاراجه آزوپاردو و اورلتی. این شکنجه‌گاه‌ها، که بیشتر در بوئنوس آیرس، آرژانتین واقع شده‌اند، تا ۳۰۰۰۰ ناپدید شده یا ناپدید شده را در شمار کلی جنگ کثیف نقش داشته‌اند. قربانیان به مکان‌هایی مانند گاراژ یا زیرزمین حمل می‌شدند و روز به روز شکنجه می‌شدند.[۶] ناپدید شدگان افرادی بودند که تهدیدی سیاسی یا ایدئولوژیک برای حکومت نظامی محسوب می‌شدند.[۷] ارتش آرژانتین شکنجه را برای به دست آوردن اطلاعات توجیه می‌کرد و ناپدید شدن‌ها را راهی برای مهار مخالفت‌های سیاسی می‌دانست.[۷] زنان باردار ربوده شده تا زمان زایمان در اسارت نگهداری می‌شدند و سپس اغلب کشته می‌شدند. تخمین زده می‌شود که ۵۰۰ نوزاد متولد شده به این روش برای فرزندخواندگی غیررسمی در اختیار خانواده‌هایی قرار گرفتند که روابط نزدیکی با ارتش داشتند.[۸]

در نهایت، بسیاری از اسیران را به شدت مواد مخدر مصرف کردند و در هواپیما بارگیری کردند، و در حالی که در حال پرواز بر فراز اقیانوس اطلس در «پروازهای مرگ» بودند، زنده از آن پرتاب شدند تا اثری از مرگشان باقی نماند.[۹] بدون هیچ جنازه ای، دولت می‌تواند هرگونه اطلاع از محل نگهداری آنها و اتهامات مربوط به کشته شدن آنها را رد کند. ناپدید شدن‌های اجباری تلاش حکومت نظامی برای ساکت کردن مخالفان و شکستن عزم چریک‌ها بود.[۱۰] گمشدگانی که گمان می‌رود به این روش و سایر روش‌ها به قتل رسیده‌اند، امروزه به عنوان «ناپدیدشدگان» شناخته می‌شوند.[۱۱]

آلمان

[ویرایش]

در طول جنگ جهانی دوم، آلمان نازی نیروهای پلیس مخفی، از جمله شاخه‌های گشتاپو در کشورهای اشغالی را برای تعقیب مخالفان یا پارتیزان‌های شناخته شده یا مشکوک تشکیل داد. این تاکتیک به نام شب و مه برای توصیف کسانی که پس از دستگیری توسط نیروهای نازی بدون هیچ هشداری ناپدید شدند، نامگذاری شد. نازی‌ها این سیاست را علیه مخالفان سیاسی در آلمان و همچنین در برابر جنبش‌های مقاومت در اروپای اشغالی اعمال کردند. اکثر قربانیان در محل کشته شدند، یا به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند، با این انتظار که پس از آن کشته شوند.

اسپانیا

[ویرایش]

گروه کاری سازمان ملل متحد برای حقوق بشر در سال ۲۰۱۳ گزارش داد که در دوره بین جنگ داخلی اسپانیا (۱۹۳۶–۱۹۳۹) و پایان دیکتاتوری فرانکو (۱۹۳۹–۱۹۷۵)، حدود ۱۱۴۲۲۶ نفر با دستگیری اجباری «ناپدید» شدند و توسط گروه‌های مسلح رسمی یا غیررسمی دور شدند و به دنبال آن آنها مخفیانه به قتل رسیدند و بعداً در مکان‌های نامعلومی دفن شدند. این گزارش همچنین به آدم‌ربایی و «سرقت» سیستماتیک کودکان و نوزادان اشاره می‌کند که تعداد آنها به ۳۰۹۶۰ کودک می‌رسد که حتی پس از پایان دیکتاتوری در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ نیز ادامه داشت.[۱۲]

ناپدید شدگان شامل کل واحدهای نظامی جمهوری‌خواه مانند تیپ مختلط ۲۲۱ می‌شود. خانواده‌های سربازان متوفی احتمال می‌دهند اجساد اعضای ناپدید شده این یگان در گورهای دسته جمعی ناشناخته قرار گرفته باشد.[۱۳][۱۴]

تا اینکه در سال ۲۰۰۸ اولین تلاش برای کشاندن این موضوع به دادگاه انجام نشد،[۱۵] که این تلاش با شکست مواجه شد و قاضی مسئول این فرایند، بالتاسار گارزون، خود استیضاح و متعاقباً رد صلاحیت شد.[۱۶] گروه کاری سازمان ملل در مورد ناپدید شدن‌های اجباری یا غیرارادی آشکارا[۱۷] اعلام کرده‌است که دولت اسپانیا به وظایف خود در این زمینه‌ها کوتاهی می‌کند. تا سال ۲۰۱۷ مقام‌های اسپانیایی همچنان به‌طور فعال در مورد ناپدید شدن‌های اجباری که در طول جنگ داخلی و پس از آن رخ داده‌اند، مانع می‌شوند.[۱۸]

تخمین ناپدید شدگان در دوران فرانکویسم

شناسایی و تجزیه و تحلیل سیستماتیک استخوان‌های قربانیان در گورهای دسته جمعی تا به امروز توسط هیچ‌یک از دولت‌های دموکراسی فعلی اسپانیا (از سال ۱۹۷۷) انجام نشده‌است. به گزارش روزنامه اسپانیای جدید، داده‌های افرادی که در گورهای دسته جمعی دفن شده‌اند در ۱۶ اکتبر ۲۰۰۸ به دادگاه ملی آورده شده‌اند:[۱۹]

  • اندلس ۳۲۲۸۹ (آلمریا ۳۷۳، کادیز ۱۶۶۵، کوردوبا ۷۰۹۱، گرانادا ۵۰۴۸، هوئلوا ۳۸۰۵، جائن ۳۲۵۳، مالاگا ۷۷۹۷، سویا ۳۲۵۷)
  • آراگون ۱۰۱۷۸ (هوئسکا ۲۰۶۱ تروئل ۱۳۳۸ ساراگوسا ۶۷۷۹)
  • آستوریاس ۱٬۲۴۶ (گیجون ۱٬۲۴۶)
  • جزایر بالئاریک ۱۷۷۷ (مالورکا ۱۴۸۶، منورکا ۱۰۶، ایویسا و فورمنترا ۱۸۵)
  • جزایر قناری ۲۶۲ (گرن کاناریا ۲۰۰، تنریف ۶۲)
  • کانتابریا ۸۵۰
  • کاستیا-لامانچا ۷۰۶۷ (آلباسته ۱۰۲۶، سیوداد رئال ۱۶۹۴، کوئنکا ۳۷۷، تولدو ۳۹۷۰)
  • کاستیا لئون ۱۲۹۷۹ (آویلا ۶۵۰، بورگوس ۴۸۰۰، لئون ۱۲۵۰، پالنسیا ۱۱۸۰، سالامانکا ۶۵۰ سگویا ۳۷۰، سوریا ۲۸۷، وایادولید ۲۵۵۵، زامورا ۱۲۳۷)
  • کاتالونیا ۲۴۰۰
  • انجمن والنسیا ۴٬۳۴۵ (آیکانته ۷۴۲, کاستلون ۱٬۳۰۳, والنسیا ۲٬۳۰۰)
  • کشور باسک ۹٬۴۵۹ (آلوا ۱۰۰, گیپوزکوآ ۳۴۰, بیسکایی ۳۶۹, داده‌های دولت باسک ۸٬۶۵۰)
  • اکسترمادورا ۱۰۲۶۶
  • گالیسیا ۴٬۳۹۶
  • La Rioja 2007
  • مادرید ۲۹۹۵
  • مورسیا ۸۵۵
  • ناوارا ۳۴۳۱
  • مناطق سئوتا، ملیلا و شمال آفریقا ۴۶۴
  • سایر مناطق ۷۰۰۰
  • مجموع ۱۱۴۲۶۶ (تعداد کل نهایی تصحیح شد و در طول آزمایش‌ها افزایش یافت و در مجموع به ۱۴۳۳۵۳ رسید)

الجزایر

[ویرایش]

در طول جنگ داخلی الجزایر، که در سال ۱۹۹۲ با حمله چریکهای اسلامگرا به دولت نظامی که پیروزی انتخاباتی اسلامگرایان را باطل کرده بود، آغاز شد، هزاران نفر به زور ناپدید شدند. ناپدید شدن‌ها تا اواخر دهه ۱۹۹۰ ادامه یافت اما پس از آن با کاهش خشونت در سال ۱۹۹۷ به شدت کاهش یافت. برخی از ناپدید شدگان توسط چریک‌ها ربوده یا کشته شدند، اما برخی دیگر گمان می‌رود که توسط سرویس‌های امنیتی دولتی گرفته شده باشند. این گروه اخیر به بحث برانگیزترین گروه تبدیل شده‌است. تعداد دقیق آنها هنوز مورد مناقشه است، اما دولت تصدیق کرده‌است که بیش از ۶۰۰۰ نفر ناپدید شده‌اند که اکنون گمان می‌رود مرده باشند. منابع مخالف ادعا می‌کنند که تعداد واقعی نزدیک به ۱۷۰۰۰ است.[۲۰] (جنگ مجموعاً ۱۵۰۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰۰ کشته داشت).

اوکراین

[ویرایش]

در طول جنگ روسیه و اوکراین موارد زیادی از ناپدید شدن اجباری در قلمرو به اصطلاح جمهوری خلق دونتسک (DPR یا DNR) وجود داشته‌است. الکساندر زاخارچنکو، رهبر جمهوری دموکراتیک خلق، گفت که نیروهایش روزانه تا پنج «برانداز اوکراینی» را بازداشت می‌کنند. تخمین زده شد که حدود ۶۳۲ نفر در ۱۱ دسامبر ۲۰۱۴ توسط نیروهای جدایی طلب در بازداشت غیرقانونی بودند.[۲۱]

استانیسلاو آسیف روزنامه‌نگار آزاد در ۲ ژوئن ۲۰۱۷ ربوده شد. ابتدا دولت جمهوری خلق دونتسک محل اختفای او را تکذیب کرد اما در ۱۶ ژوئیه، یکی از مأموران «وزارت امنیت دولتی» جمهوری خلق دونتسک تأیید کرد که آسیف در بازداشت آنها بوده و او مظنون به «جاسوسی» است. رسانه‌های مستقل اجازه ندارند از قلمرو تحت کنترل «جمهوری خلق دونتسک» گزارش دهند.[۲۲]

ایالات متحده

[ویرایش]

به گفته عفو بین‌الملل (AI)، ایالات متحده در جریان جنگ علیه تروریسم، درگیر ناپدید شدن اجباری اسیران جنگی است که همگی در خارج از کشور اسیر شده‌اند و هرگز به ایالات متحده برده نشده‌اند. هوش مصنوعی «حداقل ۳۹ زندانی را فهرست می‌کند که همگی مفقود هستند و گمان می‌رود در سایت‌های مخفی اداره‌شده توسط دولت ایالات متحده در خارج از کشور نگهداری می‌شوند».[۲۳][۲۴]

وزارت دفاع ایالات متحده هویت افرادی را که در پایگاه دریایی گوانتانامو آمریکا ("گیتمو") در کوبا نگهداری می‌کرد، از زمان افتتاح آن در ۱۱ ژانویه ۲۰۰۲ تا ۲۰ آوریل ۲۰۰۶ مخفی نگه داشت. در ۲۰ آوریل ۲۰۰۶ فهرستی رسمی از ۵۵۸ نفری که در کمپ نگهداری می‌شدند در پاسخ به حکم دادگاه قاضی ناحیه ایالت متحده جد راکف منتشر شد. فهرست دیگری که گفته می‌شود شامل همه ۷۵۹ نفری است که در گوانتانامو بازداشت شده‌اند، در ۲۰ مه ۲۰۰۶ منتشر شد.

ایران

[ویرایش]
همچنین ببینید: ربودن مخالفان سیاسی توسط جمهوری اسلامی ایران، نقض حقوق دین‌ناباوران و نوکیشان در جمهوری اسلامی ایران، نقض حقوق اقلیت‌ها در جمهوری اسلامی ایران، و نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی ایران
  • پیروز دوانی نمونه‌ای از سر به نیست کردن مخالفان در ایران است. او در تاریخ ۳ شهریور ۱۳۷۷ از خانه خود به قصد رفتن به خانه خواهرش خارج شد و دیگر برنگشت. او چند ماه پیش، از زندان آزاد شده و به انتشار جزوه‌ای افشاگرانه مشغول بود. از آن زمان تاکنون اثری از پیروز دوانی به‌دست نیامده و قوه قضاییه هم قتل او را تأیید نکرده‌است. اما بر پایه اعتراف‌ها متهمان قتل‌های زنجیره‌ای، او در همان روزها به قتل رسیده و جنازه‌اش در کنار خطوط راه‌آهن سوزانده و دفن شده‌است.[۲۵]
  • فرود فولادوند
  • در ۴ اسفند ۱۴۰۰ حسین رونقی کنشگر سیاسی و حقوق بشر ناپدید شد.[۲۶][۲۷][۲۸][۲۹][۳۰][۳۱]

ایرلند شمالی و ایرلند

[ویرایش]

«ناپدید شدگان» نامی است که به هجده فرد خاص داده شده‌است[۳۲][۳۳] که توسط ارتش موقت جمهوری‌خواه ایرلند، ارتش آزادیبخش ملی ایرلند و سایر سازمان‌های جمهوری‌خواه ایرلندی ربوده و کشته شدند.[۳۴]

در سال ۱۹۹۹، ارتش موقت جمهوری‌خواه ایرلند به قتل ۹ نفر از ناپدید شدگان اعتراف کرد و اطلاعاتی در مورد محل این اجساد داد، اما تنها سه جسد در آن مناسبت پیدا شد که یکی از آنها قبلاً نبش قبر شده و در تابوت گذاشته شده بود.[۳۵] شناخته شده‌ترین مورد مربوط به ژان مک کانویل، مادر ۱۰ فرزند بلفاستی بود که چند ماه قبل از ناپدید شدنش بیوه شده بود و ارتش موقت جمهوری‌خواه ایرلند ادعا می‌کرد که یک خبرچین بوده‌است.[۳۶] جستجو برای بقایای او در سال ۱۹۹۹ رها شد،[۳۷] اما جسد او در سال ۲۰۰۳، یک مایلی از جایی که ارتش موقت جمهوری‌خواه ایرلند نشان داده بود، توسط یک خانواده که در حال پیاده‌روی بودند، کشف شد.[۳۶]

از آن زمان تاکنون هفت قربانی دیگر پیدا شده‌است، یکی در سال ۲۰۰۸،[۳۸] سه قربانی در سال ۲۰۱۰،[۳۹][۴۰][۴۱] یک نفر در سال ۲۰۱۴، دو نفر در سال ۲۰۱۵ و یک قربانی در سال ۲۰۱۷. تا تاریخ ۲۰۱۷، سه تا هنوز پیدا نشده‌اند.[۴۲]

کمیسیون مستقل مکان‌یابی بقایای قربانیان که در سال ۱۹۹۹ تأسیس شد، نهادی است که مسئول مکان‌یابی ناپدید شدگان است.[۴۳]

پاکستان

[ویرایش]

در پاکستان، ناپدید شدن‌های اجباری ظاهراً پس از حمله ایالات متحده به افغانستان در سال ۲۰۰۱ آغاز شد. به گفته آمنه مسعود جنجوا، فعال حقوق بشر و رئیس دفاع از حقوق بشر پاکستان؛ بیش از ۵۰۰۰ مورد ناپدید شدن اجباری در پاکستان گزارش شده‌است. هیچ اتهام یا اتهام رسمی علیه افرادی که به زور ناپدید شده‌اند وجود ندارد. عمل سیستماتیک ناپدید شدن اجباری در پاکستان در دوره ژنرال پرویز مشرف دیکتاتور نظامی سرچشمه گرفت.

در کشمیر تحت کنترل پاکستان، کشمیر آزاد، ناپدید شدن‌های متعددی نیز گزارش شده‌است، به ویژه توسط سازمان‌های اطلاعاتی دولتی، که برخی از افرادی را که از پیوستن به «جهاد» علیه کشمیر تحت کنترل هند خودداری می‌کنند، دستگیر و ناپدید می‌کنند.[۴۴] دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد (OHCHR) نیز در گزارش خود ناپدید شدن‌های دولتی را ذکر کرده‌است.[۴۵]

تایلند

[ویرایش]

در سال ۲۰۱۳، بانکوک پست گزارش داد که ژنرال پلیس واسیت دژکونجورن، بنیان‌گذار جنبش بهار تایلند، در یک سمینار گفت که ناپدید شدن اجباری ابزاری است که قدرت دولتی فاسد برای از بین بردن افرادی که تهدید محسوب می‌شوند، استفاده می‌کند.[۴۶]

طبق گزارش عفو بین‌الملل تایلند، حداقل ۵۹ مدافع حقوق بشر بین سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۸ قربانی ناپدید شدن اجباری شده‌اند[۴۷]

ترکیه

[ویرایش]

گروه‌های حقوق بشر ترکیه، نیروهای امنیتی ترکیه را مسئول ناپدید شدن بیش از ۱۵۰۰ غیرنظامی از اقلیت کرد[۴۸] دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ در تلاش برای ریشه کن کردن پ.ک. ک متهم می‌کنند. از سال ۱۹۹۵، هر هفته شنبه‌ها، مادران شنبه با برگزاری تظاهرات خاموش/تحصن خواستار یافتن گمشدگان خود و محاکمه مسئولان آن هستند. هر ساله انجمن یاکای در، انجمن حقوق بشر ترکیه (İHD) و کمیته بین‌المللی علیه ناپدیدشدگان (ICAD)، مجموعه ای از رویدادها را به مناسبت «هفته افراد ناپدید شده» در ترکیه ترتیب می‌دهند.

در آوریل ۲۰۰۹، دادستان‌های دولتی در ترکیه دستور حفاری چندین مکان در اطراف ترکیه را صادر کردند که گمان می‌رود قربانیان کرد جوخه‌های مرگ دولتی در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ را در خود جای دهند.[۴۹]

در مطالعه‌ای که در ژوئن ۲۰۱۷ توسط مرکز آزادی استکهلم در سوئد منتشر شد، ۱۲ مورد ناپدید شدن اجباری در ترکیه از سال ۲۰۱۶ تحت قانون اضطراری ثبت شد. این تحقیق با عنوان «ناپدید شدن اجباری در ترکیه» مدعی شد که همه پرونده‌ها به عناصر مخفی نیروهای امنیتی ترکیه مرتبط است. با وجود درخواست اعضای خانواده، مقام‌های ترکیه تمایلی به بررسی این پرونده‌ها نداشتند.[۵۰]

روسیه

[ویرایش]

گروه‌های حقوق بشر روسیه تخمین می‌زنند که از سال ۱۹۹۹ حدود ۵۰۰۰ ناپدید شدن اجباری در چچن صورت گرفته‌است.[۵۱] اعتقاد بر این است که بیشتر آنها در چندین گور دسته جمعی دفن شده‌اند.

دولت روسیه نتوانست هیچ فرایند پاسخگویی را برای نقض حقوق بشر که در جریان درگیری در چچن انجام شده‌است، دنبال کند. صدها قربانی سوء استفاده که قادر به تأمین عدالت در داخل نیستند، به دادگاه اروپایی حقوق بشر (ECHR) درخواست داده‌اند. در مارس۲۰۰۵، دادگاه اولین احکام را در مورد چچن صادر کرد و دولت روسیه را به دلیل نقض حق زندگی و ممنوعیت شکنجه در رابطه با غیرنظامیانی که به دست نیروهای فدرال روسیه کشته یا به زور ناپدید شده بودند، مجرم تشخیص داد.[۵۲]

از زمان الحاق کریمه توسط فدراسیون روسیه، عفو بین‌الملل چندین ناپدید شدن اجباری تاتارهای کریمه را مستند کرده‌است که هیچ‌یک به‌طور مؤثر مورد بررسی قرار نگرفته‌است. در ۲۴ مه ۲۰۱۴ اروین ابراگیموف، عضو سابق شورای شهر باخچیسارای و عضو کنگره جهانی تاتارهای کریمه ناپدید شد. فیلم‌های دوربین مداربسته از دوربین فروشگاهی در همان نزدیکی، گروهی از مردان[۵۳] به تصویر می‌کشند که ابراگیموف را متوقف می‌کنند و قبل از اینکه او را به زور وارد ون خود کنند، کوتاهی با او صحبت می‌کنند.[۵۴]

رومانی

[ویرایش]

در طول دوران رژیم کمونیستی نیکولای چائوشسکو، ادعا می‌شود که ناپدید شدن‌های اجباری رخ داده‌است. به عنوان مثال، در طول اعتصابات ۱۹۷۷ و ۱۹۸۷ در رومانی، افراد اصلی درگیر در اعتصاب‌های گفته می‌شود که «ناپدید شده‌اند».[۵۵]

سرزمین‌های فلسطینی

[ویرایش]

در اوت ۲۰۱۵، چهار عضو شاخه مسلح حماس در سینا، مصر ربوده شدند. به گفته مقام‌های امنیتی مصر، آنها توسط افراد مسلح ناشناس ربوده شدند. مردان ربوده شده در اتوبوس حامل پنجاه فلسطینی از رفح به فرودگاه قاهره بودند.

حماس تأیید کرد که چهار فلسطینی ربوده شده عازم قاهره بودند. ایاد البزم، سخنگوی وزارت کشور مصر گفت: ما از وزارت کشور مصر می‌خواهیم که جان مسافران ربوده شده را تأمین و آنها را آزاد کند. تا این لحظه هیچ گروهی مسئولیت این آدم‌ربایی را بر عهده نگرفته‌است.[۵۶]

شوروی

[ویرایش]

در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی افراد را به تبعید بدون حق نامه‌نگاری محکوم می‌کردند که باعث می‌شد فرد بدون رد خاصی برای مدت زیادی ناپدید شود. اوج این فعالیت‌ها هنگام رهبری ژوزف استالین بود.

صحرای غربی

[ویرایش]

مدارک زیادی در دست است که نشان می‌دهد افراد زیادی در مدت حکومت مراکش در صحرای غربی دزدیده یا به قتل رسیده‌اند.[۵۷] از سال ۱۹۷۲ که حکومت مراکش به سرکار آمده‌است ۱٬۵۰۰ نفر ناپدید شده‌اند.

عراق

[ویرایش]

حداقل ده‌ها هزار نفر در رژیم صدام حسین ناپدید شدند که بسیاری از آنها در جریان عملیات انفال بودند.

در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۹، دو فعال و دوست عراقی - سلمان خیرالله سلمان و عمر العمری- در بحبوحه اعتراض‌های جاری در بغداد ناپدید شدند. خانواده و دوستان این دو از ناپدید شدن افراد بیشتری به دنبال هشدار سازمان ملل به نیروهای امنیتی و دیگر گروه‌های شبه‌نظامی ناشناس مبنی بر اجرای یک کمپین آدم‌ربایی و «قتل عمدی» در عراق بیم دارند.[۵۸]

فیلیپین

[ویرایش]

برآوردها برای تعداد قربانیان ناپدید شدن اجباری در فیلیپین متفاوت است. کتابخانه حقوقی دانشکده حقوق ویلیام اس. ریچاردسون در دانشگاه هاوایی تعداد قربانیان ناپدید شدن‌های اجباری تحت حکومت فردیناند مارکوس را ۷۸۳ نفر می‌داند.[۵۹] در دوران دیکتاتوری مارکوس، بسیاری از افراد ناپدید شده توسط پلیس شکنجه، ربوده و کشته شدند.[۶۰]

کره جنوبی

[ویرایش]

ناپدید شدن اجباری و قتل‌های غیرقانونی آشکارا توسط کره جنوبی در طول شورش جزیره ججو، در طول جنگ کره و به عنوان بخشی از آموزش مجدد بودو لیگ در طول جنگ کره مورد استفاده قرار گرفت. تابویی برای صحبت در مورد این حوادث تا پایان حکومت استبدادی در کره جنوبی در سال ۱۹۹۳ ادامه داشت.

در جریان آزار و شکنجه به اصطلاح هواداران چپ در طول جنگ، غیرنظامیان عادی تحت مظنون جمع‌آوری و به چهار گروه ای، بی، سی و دی گروه‌بندی شدند. گروه‌های سی و دی بلافاصله تیرباران شدند و در گورهای دسته جمعی نامشخص دفن شدند. ای و بی پیش نویس شده و/یا به راهپیمایی مرگ فرستاده شدند.

بازماندگان و اعضای خانواده افراد غیرقانونی کشته شده و ناپدید شده یا تحصیل مجدد ممکن است با مرگ و ناپدید شدن اجباری مواجه شوند، اگر در مورد این حوادث در دوره حکومت استبدادی صحبت کنند.

بسیاری از ناپدید شدن‌های اجباری و گورهای دسته‌جمعی که به‌طور تصادفی در دوران حکومت استبدادی کشف شده‌اند، اگر نگوییم همه، به اشتباه به گردن مردم کره شمالی یا ارتش آزادی‌بخش خلق چین افتادند. کره جنوبی در حال حاضر با استفاده از کمیسیون حقیقت و آشتی درگیر روشن کردن برخی از این حوادث است. برخی از قربانیان ناپدید شدن اجباری شامل سیاستمداران برجسته ای مانند رئیس‌جمهور فقید کره جنوبی و برنده جایزه صلح نوبل، کیم دائه جونگ است که به زور از اتاق خود در هتل توکیو ناپدید شد. تلاش او برای قتل با پرتاب وزنه روی پاهایش به دریای آزاد با آتش هشدار کشتی نیروی دریایی ژاپن متوقف شد.

کره شمالی

[ویرایش]

در کره شمالی، ناپدید شدن اجباری اتباع با بازداشت بدون تماس یا توضیح با خانواده‌های بازداشت شده مشخص می‌شود. شهروندان خارجی، که بسیاری از آنها قومیتی کره ای هستند و در کره جنوبی و ژاپن زندگی می‌کردند، پس از سفر عمدی به کره شمالی یا پس از ربوده شدن در خارج از کشور ناپدید شده‌اند.[۶۱][۶۲]

کلمبیا

[ویرایش]

در سال ۲۰۰۹، دادستان کلمبیا گزارش داد که حدود ۲۸۰۰۰ نفر به دلیل گروه‌های شبه نظامی و چریکی در جریان درگیری داخلی این کشور ناپدید شده‌اند. در سال ۲۰۰۸، جسد ۳۰۰ قربانی و ۶۰۰ قربانی دیگر در سال بعد شناسایی شد. به گفته مقام‌های کلمبیایی، سال‌ها طول می‌کشد تا همه اجساد کشف شده شناسایی شوند.[۶۳]

مراکش

[ویرایش]

چند تن از پرسنل ارتش مراکش که مظنون به دست داشتن در کودتاهای دهه ۱۹۷۰ علیه پادشاه بودند، در اردوگاه‌های بازداشت مخفی مانند تازممارت نگهداری می‌شدند، جایی که برخی از آنها به دلیل شرایط بد یا عدم درمان پزشکی جان خود را از دست دادند. مشهورترین مورد ناپدید شدن اجباری در مراکش مربوط به دگراندیش سیاسی مهدی بن برکا است که در سال ۱۹۶۵ در شرایطی مبهم در فرانسه ناپدید شد. در فوریه ۲۰۰۷، مراکش کنوانسیون بین‌المللی حمایت از مردم در برابر ناپدید شدن اجباری را امضا کرد.[۶۴] در اکتبر ۲۰۰۷، قاضی اسپانیایی بالتاسار گارزون صلاحیت قضایی اسپانیا را در مورد ناپدید شدن‌های اسپانیایی-صحراویی بین سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۷ در صحرای غربی (که عمدتاً تحت کنترل مراکش بود) اعلام کرد.[۶۵]

مصر

[ویرایش]

ناپدید شدن اجباری توسط مقام‌های مصری تحت رژیم عبدالفتاح السیسی به عنوان ابزاری کلیدی برای ترساندن، بازجویی و شکنجه مخالفان السیسی در حالی که از مبارزه با تروریسم به عنوان بهانه استفاده می‌شود، استفاده شده‌است.[۶۶] صدها نفر از جمله فعالان سیاسی، معترضان، زنان و کودکان به زور ناپدید شدند. روزانه حدود ۳ تا ۴ نفر توسط نیروهای امنیتی به شدت مسلح به رهبری افسران آژانس امنیت ملی مصر دستگیر می‌شوند که معمولاً به خانه‌های آنها یورش می‌برند، بسیاری از آنها را بازداشت می‌کنند، ماه‌ها چشمان آنها را می‌بندند و دستبند می‌زنند.[۶۶][۶۷]

۳۷۸ نفر بین ۱ اوت ۲۰۱۶ تا اواسط اوت ۲۰۱۷ به اجبار ناپدید شده‌اند. ۲۹۱ نفر شناسایی شده‌اند، در حالی که بقیه هنوز به اجبار ناپدید شده‌اند. از ۵۲ کودکی که در سال ۲۰۱۷ ناپدید شدند، سه کودک به صورت فراقانونی کشته شدند.[۶۸]

در سال ۲۰۲۰، کمیسیون حقوق و آزادی‌های مصر (ECRF) گزارشی پنج ساله در مورد ناپدید شدن اجباری منتشر کرد که نشان داد این کشور از اوت ۲۰۱۵ تاکنون ۲۷۲۳ مورد از این قبیل را ثبت کرده‌است.[۶۹][۷۰]

مکزیک

[ویرایش]

در طول جنگ کثیف مکزیک در دهه ۱۹۷۰، هزاران چریک مظنون، چپ‌گرایان و مدافعان حقوق بشر ناپدید شدند، اگرچه تعداد دقیق آن مشخص نیست. در طول دهه ۱۹۷۰، حدود ۴۷۰ نفر تنها در شهرداری اتویاک دی آلوارز ناپدید شدند.[۷۱]

بر اساس گزارش کمیسیون ملی حقوق بشر (CNDH)، بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۱، ۵۳۹۷ نفر ناپدید شده‌اند. از این تعداد، ۳۴۵۷ مرد، ۱۸۸۵ زن هستند، اما در مورد ۵۵ نفر دیگر اطلاعاتی در دست نیست (منبع بی‌بی‌سی).

ونزوئلا

[ویرایش]

گزارشی که توسط فورو پنال و حقوق بشر رابرت اف کندی تهیه شده‌است، مستند می‌کند که ۲۰۰ مورد ناپدید شدن اجباری در سال ۲۰۱۸ به ۵۲۴ مورد در سال ۲۰۱۹ افزایش یافته‌است که به افزایش اعتراض‌های نسبت داده می‌شود. این تجزیه و تحلیل نشان داد که میانگین ناپدید شدن کمی بیش از پنج روز به طول انجامید و نشان می‌دهد که دولت به دنبال پرهیز از نظارتی است که ممکن است همراه با بازداشت‌های طولانی مدت و در مقیاس بزرگ باشد.[۷۲][۷۳]

هند

[ویرایش]

انصاف، یک سازمان غیرانتفاعی که برای پایان دادن به معافیت از مجازها و دستیابی به عدالت برای جنایت‌های دولتی گسترده در هند، با تمرکز بر پنجاب فعالیت می‌کند،[۷۴] گزارشی را در ژانویه ۲۰۰۹ با همکاری گروه تحلیل داده‌های حقوق بشر بنتچ (HRDAG) یافته‌های «کمی قابل تأیید» در مورد ناپدید شدن دسته جمعی و اعدام‌های غیرقانونی در ایالت پنجاب هند منتشر کرد.[۷۵] این سازمان ادعا می‌کند که در ایالت‌های آسیب‌دیده مانند پنجاب، نیروهای امنیتی هند نقض فاحش حقوق بشر را بدون مجازهای انجام داده‌اند. گزارش انصاف و گروه تحلیل داده‌های حقوق بشر بنتچ، «مرگ‌های خشونت آمیز و ناپدید شدن‌های اجباری در جریان ضدشورش در پنجاب، هند»، یافته‌های تجربی را ارائه می‌دهد که نشان می‌دهد تشدید عملیات ضد شورش در پنجاب در دهه ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ با تغییر هدفمند خشونت دولتی همراه بود. نقض حقوق بشر تا ناپدید شدن اجباری سیستماتیک و اعدام‌های غیرقانونی، همراه با «سوزاندن غیرقانونی» دسته جمعی.[۷۵] علاوه بر این، شواهد کلیدی وجود دارد که نشان می‌دهد نیروهای امنیتی ده‌ها هزار نفر را در پنجاب از سال ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۵ شکنجه، اعدام و ناپدید کرده‌اند.[۷۵]

یوگسلاوی سابق

[ویرایش]

در طول جنگ‌های یوگسلاوی هزاران نفر در معرض ناپدید شدن اجباری قرار گرفتند.[۷۶][۷۷][۷۸]

ناپدید شدن اجباری در مهاجرت

[ویرایش]

سفرهای پرخطر مهاجران و پناهندگان و سیاست‌های مهاجرتی سخت‌گیرانه‌تر دولت‌ها باعث می‌شود که مهاجران قربانی ناپدید شدن اجباری شوند.[۷۹] این موضوع توسط گروه کاری سازمان ملل در مورد ناپدید شدن‌های اجباری یا غیرارادی به رسمیت شناخته شده‌است.[۸۰] همچنین کمیته ناپدید شدن اجباری سازمان ملل، افزایش خطر ناپدید شدن اجباری در نتیجه مهاجرت را در اصول راهنمای جستجوی افراد ناپدید شده به رسمیت شناخت.[۸۱]

در فیلم‌ها

[ویرایش]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ Jean-Marie Henckaerts; Louise Doswald-Beck; International Committee of the Red Cross (2005). Customary International Humanitarian Law: Rules. Cambridge University Press. p. 342. ISBN 978-0-521-80899-6.
  2. ↑ «اساسنامه رم به زبان فرانسوی» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۲ فوریه ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۶.
  3. ↑ Finucane, Brian (2010). "Enforced Disappearance as a Crime Under International Law". Yale Journal of International Law. 35: 171. SSRN 1427062.
  4. ↑ "OHCHR | WGEID - Annual reports". www.ohchr.org. Retrieved 17 July 2019.
  5. ↑ "Algeria: Amnesty Law Risks Legalizing Impunity for Crimes Against Humanity (Human Rights Watch, 14-4-2005)". Hrw.org. 13 April 2005. Retrieved 30 December 2010.
  6. ↑ Goyochea, Agueda (2007). Centros Clandestinos de la Ciudad de Buenos Aires. Buenos Aires, Argentina: Instituto Espacio para la Memoria.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Robben, Antonius C. G. M. (September 2005). "Anthropology at War?: What Argentina's Dirty War Can Teach Us". Anthropology News. 46 (6): 6. doi:10.1525/an.2005.46.6.5. ISSN 1541-6151.
  8. ↑ Gandsman, Ari (16 April 2009). "'A Prick of a Needle Can Do No Harm': Compulsory Extraction of Blood in the Search for the Children of Argentina's Disappeared". The Journal of Latin American and Caribbean Anthropology. 1. 14: 162–184. doi:10.1111/j.1935-4940.2009.01043.x.
  9. ↑ Long, William R (13 March 2013). "Death Flight Tale Rekindles Memories of 'Dirty War': Argentina: Ex-officer describes throwing leftists out of planes into sea. Thousands believed victims of this policy". Los Angeles Times. Retrieved 17 April 2013.
  10. ↑ Robben, Antonius C. G. M. (September 2005). "Anthropology at War?: What Argentina's Dirty War Can Teach Us". Anthropology News. 46 (6): 6. doi:10.1525/an.2005.46.6.5. ISSN 1541-6151.
  11. ↑ Hernandez, Vladimir (23 March 2013). "Painful search for Argentina's disappeared". BBC Mundo. Retrieved 13 April 2013.
  12. ↑ "Observaciones preliminares del Grupo de Trabajo sobre las Desapariciones Forzadas o Involuntarias de la ONU al concluir su visita a España". OHCHR. 30 September 2013.
  13. ↑ "Memoria Digital, 221 Brigada Mixta". Elche. Archived from the original on 10 January 2023. Retrieved 10 January 2023.
  14. ↑ "Re: Necesito ayuda datos de la brigada mixta 221 y 222 en Castellon y Valencia". Melodysoft.com. Archived from the original on 12 May 2016. Retrieved 22 March 2015.
  15. ↑ "Garzón abre la primera causa de la historia contra el franquismo". El País. 16 October 2008. Retrieved 21 May 2016.
  16. ↑ Unidad Editorial Internet (15 March 2010). "Las claves de las tres causas de Garzón en el Tribunal Supremo". Retrieved 21 May 2016.
  17. ↑ "A/HRC/27/49/Add.1 - E - A/HRC/27/49/Add.1". undocs.org. Retrieved 19 June 2019.
  18. ↑ Marta Borraz (30 August 2017). "España sigue bloqueando la investigación de las desapariciones del franquismo tras 15 años de reproches de la ONU". eldiario.es. Retrieved 30 August 2017.
  19. ↑ "Report". La Nueva España. 16 October 2008. Archived from the original on 19 February 2023. Retrieved 10 January 2023.
  20. ↑ Landers, Neil Grant (2013). "Representing the Algerian ivil War: Literature, History, and the State" (PDF). Archived from the original (PDF) on 9 January 2023. Retrieved 9 January 2023.
  21. ↑ "Report on the human rights situation in Ukraine: 1 December 2014 to 15 February 2015" (PDF). Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights. 2 March 2015. p. 4. Retrieved 3 March 2015.
  22. ↑ "URGENT ACTION: IMPRISONED JOURNALIST MUST BE RELEASED" (PDF) (Press release). Amnesty International. 21 July 2017. Retrieved 10 February 2018.
  23. ↑ "Off the Record: U.S. Responsibility for Enforced Disappearances in the 'War on Terror'". Amnesty International. 7 June 2007. Retrieved 8 May 2013.
  24. ↑ "USA: Torture, War Crimes, Accountability: Visit to Switzerland of Former U.S. President George W. Bush and Swiss Obligations Under International Law: Amnesty International's Memorandum to the Swiss Authorities". Amnesty International. 6 February 2011. Retrieved 8 May 2013.
  25. ↑ «بازخوانی تناقض‌های پرونده قتل‌های زنجیره‌ای». بایگانی‌شده از اصلی در ۹ آوریل ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۲۴ مارس ۲۰۱۰.
  26. ↑ «پدر حسین رونقی: «چرا اختلاس‌گران را به عنوان ضدانقلاب نمی‌گیرند؟»». radiofarda.
  27. ↑ «نگران حسین رونقی هستیم». tribunezamaneh.
  28. ↑ «گزارش‌ها از بازداشت احتمالی «حسین رونقی ملکی» فعال حقوق بشر در ایران». voanews.
  29. ↑ «ناپدید شدن حسین رونقی، فعال مدنی و زندانی سیاسی سابق پس از انتقاد از طرح صیانت از اینترنت». iranianuk.
  30. ↑ «حسین رونقی ملکی، فعال مدنی و وبلاگ‌نویس، بازداشت شد». us. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ فوریه ۲۰۲۲.
  31. ↑ «ادامه روند سرکوب فعالان مدنی؛ نگرانی از بازداشت حسین رونقی». iranhr.net.
  32. ↑ "Lisa Dorrian". The Disappeared of Northern Ireland. Archived from the original on 25 June 2014. Retrieved 3 May 2014.
  33. ↑ "About the Disappeared". The Disappeared of Northern Ireland. Archived from the original on 18 November 2013. Retrieved 3 May 2014.
  34. ↑ "The Disappeared". Independent Commission for the Location of Victims' Remains. Retrieved 3 May 2014.
  35. ↑ Maillot, Agnes (2005). New Sinn Féin: Irish Republicanism in the Twenty-first Century. Routledge. pp. 162–165. ISBN 978-0-415-32197-6. Retrieved 4 December 2010.
  36. ↑ ۳۶٫۰ ۳۶٫۱ Maillot (2005), p. 165.
  37. ↑ "'Disappeared' families put lives on hold". BBC News. 20 July 1999. Retrieved 4 December 2010.
  38. ↑ "Funeral for Disappeared victim". BBC News. 22 December 2008. Retrieved 4 December 2010.
  39. ↑ "Funeral for Charlie Armstrong, 'Disappeared' victim". BBC News. 16 September 2010. Retrieved 4 December 2010.
  40. ↑ "Body found in 'Disappeared' search for Peter Wilson". BBC News. 2 November 2010. Retrieved 4 December 2010.
  41. ↑ "Remains were 'Disappeared' Crossmaglen man Gerry Evans". BBC News. 29 November 2010. Retrieved 4 December 2010.
  42. ↑ Ryan, Órla (10 May 2017). "Remains found in France confirmed to be Seamus Ruddy". TheJournal.ie (به انگلیسی). Retrieved 6 August 2018.
  43. ↑ "Independent Commission for the Location of Victims' Remains: homepage". Retrieved 3 May 2014.
  44. ↑ "Pakistan: Thousands Of Persons Remain Missing". Scoop News. 27 August 2010.
  45. ↑ "Enforced disappearances from Pakistan-occupied Kashmir, people kept in secret detentions". SabrangIndia. 13 July 2019.
  46. ↑ Bangprapa, Mongkol; Charoensuthipan, Penchan (23 June 2013). "Govt urged to tackle 'state killings'". Bangkok Post.
  47. ↑ Saengpassa, Chularat (5 December 2018). "Bill on torture to go before NLA". The Nation. Archived from the original on 10 January 2023. Retrieved 5 December 2018.
  48. ↑ "Los Desaparecidos – The Disappeared Turkish-Style - Diritti Globali". Diritti Globali (به ایتالیایی). 19 July 2018. Retrieved 15 November 2018.
  49. ↑ "Turkey Begins Dig for Missing Kurds". Voice of America News. 16 April 2009. Archived from the original on 10 January 2023. Retrieved 16 August 2009.
  50. ↑ "Enforced Disappearances in Turkey" (PDF). Stockholm Center for Freedom. June 2017. Retrieved 4 January 2019.
  51. ↑ "BBC NEWS - Europe - Russia censured over Chechen man". bbc.co.uk. 27 July 2006.
  52. ↑ European Court Rules Against Moscow Institute for War and Peace Reporting, 2 March 2005M
  53. ↑ "URGENT ACTION: CRIMEAN TATAR ACTIVIST FORCIBLY DISAPPEARED" (PDF). Amnesty International.
  54. ↑ "Russia refuses to investigate the abduction of prominent Crimean Tatar activist Ervin Ibragimov". Kharkiv Human Rights Protection Group.
  55. ↑ Forsythe, David P. Encyclopedia of Human Rights, Volume 1. Harvard University Press, 1971, p. 200.
  56. ↑ "Four Palestinian Hamas militants abducted in Egypt's Sinai - sources". Reuters (به انگلیسی). 20 August 2015. Archived from the original on 13 April 2019. Retrieved 28 November 2015.
  57. ↑ (اسپانیایی) AFADEPRESA بایگانی‌شده در ۱۵ سپتامبر ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine Asocciation of families of Saharaui Convicts and Disappearances: Disappearances
  58. ↑ "Kidnapping, lynching and deliberate killings: Iraq's protesters live in fear they 'could be next'". The Independent. 14 December 2019. Retrieved 15 December 2019.
  59. ↑ Inquirer (22 September 2018). "Tish, Jessica, Hermon and other missing martial law activists". Inquirer (به انگلیسی). Retrieved 9 May 2019.
  60. ↑ Reyes, Rachela A.G (12 April 2016). "3,257: Fact-Checking the Marcos killings, 1975-1985". The Manila Times. Retrieved 14 December 2019.
  61. ↑ "UN says North Korea is like a Nazi state: Main findings". cbc.ca. 17 February 2014.
  62. ↑ "U.N. Panel Says North Korean Leader Could Face Trial". The New York Times. 18 February 2014. Retrieved 21 May 2016.
  63. ↑ "Aterradora cifra de desaparecidos por paramilitares y guerrilla". canalrcnmsn.com. Archived from the original on 8 July 2011. Retrieved 30 December 2010.
  64. ↑ "Finally tackling the threat of 'disappearance' – Radio Netherlands Worldwide – English". Radionetherlands.nl. Archived from the original on 28 August 2007. Retrieved 30 December 2010.
  65. ↑ "Genocide investigations into Morocco's Sahara occupation". Afrol News. 31 October 2007. Retrieved 27 November 2010.
  66. ↑ ۶۶٫۰ ۶۶٫۱ "Egypt 2017/2018". www.amnesty.org (به انگلیسی). Retrieved 31 May 2018.
  67. ↑ "EGYPT: 'OFFICIALLY, YOU DO NOT EXIST'" (PDF).
  68. ↑ "Belady". www.belady-ih.org (به انگلیسی). Retrieved 31 May 2018.
  69. ↑ "Continuous violation and justice absent: A report on the phenomenon of the disappearance of the priest in rural Egypt within five years" (PDF). Egyptian Commission for Rights and Freedoms. Retrieved 29 August 2020.
  70. ↑ "Continuous violation and absent justice: Forced Disappearance - A five-year report". Egyptian Commission for Rights and Freedoms. Retrieved 8 March 2021.
  71. ↑ "Rosendo Radilla case: new investigations in Atoyac de Álvarez". PBI Mexico.
  72. ↑ Turkewitz, Julie; Kurmanaev, Anatoly (19 June 2020). "A Knock, Then Gone: Venezuela Secretly Detains Hundreds to Silence Critics". The New York Times (به انگلیسی). ISSN 0362-4331. Retrieved 20 June 2020.
  73. ↑ Foro Penal (23 January 2020). "Reporte Sobre La Represión En Venezuela. Año 2019" (به اسپانیایی): 13. Retrieved 1 February 2020. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  74. ↑ Ensaaf - About Us بایگانی‌شده در ۱۷ نوامبر ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine. Retrieved on 8 November 2015.
  75. ↑ ۷۵٫۰ ۷۵٫۱ ۷۵٫۲ Ensaaf and the Benetech Human Rights Data Analysis Group (HRDAG). Violent Deaths and Enforced Disappearances During the Counterinsurgency in Punjab, India: A Preliminary Quantitative Analysis. 26 January 2009.
  76. ↑ Refugees, United Nations High Commissioner for. "Refworld | "Disappeared" in Former Yugoslavia". Refworld (به انگلیسی). Retrieved 28 September 2020.
  77. ↑ Citroni, Gabriella (2016). "The Specialist Chambers of Kosovo: The Applicable Law and the Special Challenges Related to the Crime of Enforced Disappearance". Journal of International Criminal Justice. 14 (1): 123–143. doi:10.1093/jicj/mqv084.
  78. ↑ "Balkans: Thousands still missing two decades after conflicts". www.amnesty.org (به انگلیسی). 29 August 2012. Retrieved 28 September 2020.
  79. ↑ Baranowska, Grażyna (2020). Disappeared Migrants and Refugees. The Relevance of the International Convention on Enforced Disappearance in their search and protection. German Institute for Human Rights. ISBN 978-3-946499-76-3.
  80. ↑ Report of the Working Group on Enforced or Involuntary Disappearances on enforced disappearances in the context of migration, A/HRC/36/39/Add.2, 28 July 2017
  81. ↑ Guiding principles for the search for disappeared persons, CED/C/7, 8 May 2019

منابع

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=ناپدید_شدن_قهری&oldid=40434880»