شارل-موریس دو تالیران-پریگور

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
شارل موریس دو تالیران-پریگور
Talleyrand, Charles-Maurice - Vieux.jpg
نقاشی آری شفر در ۱۸۲۸
دوره مسئولیت
۶ سپتامبر ۱۸۳۰ – ۱۳ نوامبر ۱۸۳۴
گمارندهلوئی فیلیپ
پس ازPierre de Montmercy-Laval
پیش ازHorace Sébastiani de La Porta
نخست‌وزیر فرانسه
دوره مسئولیت
۹ ژوئیه ۱۸۱۵ – ۲۶ سپتامبر ۱۸۱۵
پادشاهلویی هجدهم
پیش ازArmand-Emmanuel de Vignerot du Plessis, Duc de Richelieu
وزیر امور خارجه فرانسه
دوره مسئولیت
۱۳ می ۱۸۱۴ – ۱۹ مارس ۱۸۱۵
پادشاهلوئی هجدهم
پس ازAntoine de Laforêt
پیش ازLouis de Caulaincourt
دوره مسئولیت
۲۲ نوامبر ۱۷۹۹ – ۹ می ۱۸۰۹
پادشاهناپلئون یکم (۱۸۰۴–۱۸۰۷)
First Consulناپلئون بناپارت (۱۷۹۹–۱۸۰۴)
پس ازCharles-Frédéric Reinhard
پیش ازJean-Baptiste de Nompère de Champagny
دوره مسئولیت
۱۵ ژوئیه ۱۷۹۷ – ۲۰ ژوئیه ۱۷۹۹
Head of StateDirectory
پس ازCharles-François Delacroix
پیش ازCharles-Frédéric Reinhard
عضو مجلس مؤسسان ملی فرانسه
دوره مسئولیت
۹ ژوئیه ۱۷۸۹ – ۳۰ سپتامبر ۱۷۹۱
حوزه انتخاباتیاوتن
Deputy to the Estates-General
for the First Estate
دوره مسئولیت
۱۲ آوریل ۱۷۸۹ – ۹ ژوئیه ۱۷۸۹
حوزه انتخاباتیاوتن
اطلاعات شخصی
زاده۲ فوریهٔ ۱۷۵۴
پاریس، پادشاهی فرانسه
درگذشته۱۷ مهٔ ۱۸۳۸ (۸۴ سال)
پاریس، پادشاهی فرانسه
حزب سیاسی
تحصیلاتکلیسای سن-سولپیس
محل تحصیلدانشگاه پاریس
تخصصالهیات، دیپلمات
امضا
Ecclesiastical career
کلیساRoman Catholic Church
تاریخ کهونت۱۹ دسامبر ۱۷۷۹ (کشیش)
۴ ژانویه ۱۷۸۹ (اسقف)
مناصب متصرفه
Agent-General of the Clergy (1780–1788)
Bishop of Autun (1788–1791)

شارل موریس دو تالیران-پریگور (به فرانسوی: Charles Maurice de Talleyrand-Périgord) (۱۷۵۴–۱۸۳۸) که بیشتر با نام تالیران مشهور است، روحانی و دیپلمات برجسته فرانسوی بود. او پس از تحصیل در رشته الهیات، در سال ۱۷۸۰ به عنوان کارگزار کل روحانیون منصوب شد. در سال ۱۷۸۹، درست قبل از انقلاب فرانسه، اسقف اوتون شد. او همواره در بالاترین سطوح دولتی، معمولاً به عنوان وزیر امور خارجه یا در برخی مقام‌های دیپلماتیک دیگر فعالیت می‌کرد. زندگی حرفه‌ای او شامل دوره سلطنت لوئی شانزدهم، سال‌های انقلاب فرانسه، سلطنت ناپلئون بناپارت، لوئی هجدهم و لوئی فیلیپ بود. کسانی که تالیران به آن‌ها خدمت می‌کرد اغلب به او اعتماد نداشتند اما مانند ناپلئون او را بسیار مفید می‌دانستند. نام «تالی‌راند» به عنوان واژه‌ای برای دیپلماسی حیله‌گرانه و بدبینانه تبدیل شده‌است.

او در سال‌هایی که پیروزی‌های نظامی فرانسه یکی پس از دیگری کشورهای اروپایی را تحت سلطه فرانسه قرار داد، دیپلمات ارشد ناپلئون بود. با این حال، بیشتر اوقات، برای صلح تلاش می‌کرد تا دستاوردهای فرانسه را تثبیت کند. او موفق شد از طریق پیمان لونویل در سال ۱۸۰۱ با اتریش و در پیمان آمین در سال ۱۸۰۲ با بریتانیا صلح کند. او نتوانست از تجدید جنگ در سال ۱۸۰۳ جلوگیری نماید اما در سال ۱۸۰۵ با جنگ‌های مجدد ناپلئون علیه اتریش، پروس و روسیه مخالفت کرد. ماه اوت ۱۸۰۷ از سمت وزیر خارجه استعفا داد اما اعتماد ناپلئون را حفظ نمود. برای تضعیف نقشه‌های امپراتور از طریق معاملات مخفیانه با تزار الکساندر روسیه و مترنیخ، وزیر اتریش توطئه کرد. تالیران به دنبال صلح ایمن از طریق مذاکره بود تا دستاوردهای انقلاب فرانسه را تداوم بخشد. ناپلئون صلح را رد کرد و هنگامی که در سال ۱۸۱۴ سقوط کرد، تالیران از بازگرداندن خاندات بوربن به قدرت که متفقین تصمیمش را گرفتند، پشتیبانی کرد. او نقش مهمی در کنگره وین در ۱۸۱۴–۱۸۱۵ ایفا کرد؛ جایی که او در مورد یک توافق مساعد برای فرانسه مذاکره و نقشی در بازگشایی فتوحات ناپلئون ایفا کرد.[۱]

اوایل زندگی[ویرایش]

تالیران در پاریس در خانواده ای اشرافی به دنیا آمد که اگرچه قدیمی و برجسته بودند، اما وضعیت مالی خوبی نداشتند. پدرش، کنت چارلز دانیل دو تالیران پریگورد، ۲۰ ساله بود که شارل به دنیا آمد. مادرش الکساندرین دو داماس آنتیگنی بود. هر دو والدین او در دربار دارای سمت بودند، اما به عنوان کوچکترین فرزندان خانواده‌های خود، درآمد قابل توجهی نداشتند. پدر تالیران مدت زمان طولانی در ارتش مشغول به کار بود و به درجه سپهبدی رسید.

از دوران کودکی، تالیران در هنگام راه رفتن لنگ می‌زد، که باعث شد بعدها او le diable boiteux[۲](به فرانسوی «شیطان لنگ») در میان دیگر نام‌های مستعار نامیده شود. او در کتاب خاطرات خود این ناتوانی را به تصادف خود در چهار سالگی مرتبط دانسته‌است، اما تحقیقات اخیر نشان داده‌است که لنگ زدن او در واقع مادرزادی بوده‌است.[۳] در هر صورت، معلولیت او باعث شد که نتواند ادامه دهنده راه پدرش در شغل نظامی باشد.

امید بعدی شارل این بود که جایگزین عمویش الکساندر آنژلیک دو تالیران پریگور اسقف اعظم ریمز شود که یکی از با نفوذترین و ثروتمندترین اسقف نشین‌های فرانسه بود.[۴]

تالیران در حالی که تا سن ۲۱ سالگی در دانشگاه سوربن الهیات می‌خواند، در هشت سالگی [۵] به کالج d'Harcourt، مدرسه علمیه سنت سولپیس رفت.[۶] او در اوقات فراغت خود آثار مونتسکیو، ولتر و سایر نویسندگانی که شروع به زیرسوال بردن قدرت حکومت و کلیسا کرده بودند، می‌خواند. او به عنوان شماس فرعی شاهد تاجگذاری لویی شانزدهم در ریمز در سال ۱۷۷۵ بود. [۵] او چهار سال بعد، یعنی در ۱۹ دسامبر ۱۷۷۹، در سن ۲۵ سالگی، به عنوان کشیش منصوب شد.[۷] خیلی زود، در سال ۱۷۸۰، او به مقام تأثیرگذار مأمور کل روحانیت دست یافت[۸] و در پیشبرد تدوین این آیین نقش بسزایی داشت. فهرستی کلی از املاک کلیسا در فرانسه در سال ۱۷۸۵، همراه با دفاع از «حقوق مسلم کلیسا»، از تصمیمات وی بود که او بعدها انهارا انکار کرد. در سال ۱۷۸۸، نفوذ پدر و خانواده تالیران بر نفرت پادشاه غلبه کرد و او را به عنوان اسقف اوتن با کمک هزینه ۲۲٬۰۰۰ لیور منصوب شد. او در ۴ ژانویه ۱۷۸۹ توسط لوئی آندره دو گریمالدی به عنوان اسقف منصوب شد.[۹] تالیران گرچه روشنگر، به سختی عابد و حتی آزاداندیش بود، اما ظاهراً به مراسم مذهبی احترام می‌گذاشت. با این حال، در جریان انقلاب فرانسه، او باید بدبینی خود را نشان می‌داد و تمام اعمال ارتدکس کاتولیک را کنار می‌گذاشت. او در ۱۳ آوریل ۱۷۹۱ از مقام اسقف خود استعفا داد.[۱۰] در ۲۹ ژوئن ۱۸۰۲، پاپ پیوس هفتم، استعفای تالیران را به رسمیت شناخت، رویدادی که غیرمعمول‌ترین اتفاق تا ان زمان در کلیسا بود.[۱۱][۱۲]

انقلاب فرانسه[ویرایش]

اندکی پس از تقدیس او به عنوان اسقف اوتن، تالیران در سال ۱۷۸۹ به نمایندگی از روحانیون در مجمع عمومی املاک شرکت کرد. در جریان انقلاب فرانسه، تالیران به شدت از روحانیت ستیزی انقلابیون حمایت کرد. او همراه با میرابو، تصاحب اموال کلیسا را ترویج داد.[۱۳] او در نگارش اعلامیه حقوق بشر و شهروندی شرکت کرد و قانون اساسی مدنی روحانیت را پیشنهاد کرد که کلیسا در جریان آن بسیاری از نفوذ و اختیارات خود را از دست داد و وفاداری روحانیت به جای پاپ به صورت ملی به کشور انجام شد، او به عنوان چهار اسقف اول به آن سوگند خورد، حتی با وجود اینکه خود پس از تکفیر توسط پاپ پیوس ششم در سال ۱۷۹۱ از سمت اسقف استعفا داد. درست قبل از استعفای او از اسقف، تالیران با میرابو و امانوئل ژوزف سیس به عنوان عضو دپارتمان پاریس، انتخاب شده بود. او در این مقام حدود هجده ماه کارهای مفیدی انجام داد تا از نظم را در پایتخت آشفته تثبیت کند. اگرچه او اغلب با میرابو روابط سختی داشت، دیدگاه‌های او عموماً با دیدگاه‌های میرابو مطابقت داشت، گفته می‌شود میرابو قبل از مرگش به تالیران توصیه کرده بود تا با انگلیس روابط نزدیکی داشته باشد. [۱۴]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ «Remembering Talleyrand». Restorus. دریافت‌شده در ۲۵ ژوئیه ۲۰۱۸.
  2. ↑ Royot, Daniel (2007). Divided Loyalties in a Doomed Empire. University of Delaware Press, شابک ‎۹۷۸−۰−۸۷۴۱۳−۹۶۸−۶, p. 138: "Charles Maurice de Talleyrand-Périgord was the essence of the metamorphic talent inherent in French aristocracy. The so-called Diable boiteux (lame devil), born in 1754 was not fit for armed service."
  3. ↑ Emmanuel de Waresquiel, Talleyrand. Le prince immobile, Paris, Fayard, 2004, p. 31.
  4. ↑ Louis S. Greenbaum, "Talleyrand and His Uncle: The Genesis of a Clerical Career." Journal of Modern History 29.3 (1957): 226-236 online.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ Rose 1911, p. 373.
  6. ↑ "il est admis, … en 1770, au grand séminaire de Saint-Sulpice": http://www.talleyrand.org بایگانی‌شده در ۱۹ ژوئیه ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine
  7. ↑ (Layman) Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord † at Catholic-Hierarchy.
  8. ↑ Louis S. Greenbaum, "Talleyrand as Agent-General of the Clergy of France: A Study in Comparative Influence." Catholic Historical Review 48.4 (1963): 473-486 online
  9. ↑ (Layman) Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord † at Catholic-Hierarchy.
  10. ↑ (Layman) Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord † at Catholic-Hierarchy.
  11. ↑ (Layman) Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord † at Catholic-Hierarchy.
  12. ↑ Controversial concordats. Catholic University of America Press. 1999. p. 50. ISBN 978-0-8132-0920-3. talleyrand laicization.
  13. ↑ Bernard, J.F. (1973). Talleyrand: A Biography, pp. 87-89
  14. ↑ Rose 1911, p. 374.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=شارل-موریس_دو_تالیران-پریگور&oldid=34107428»