سرو هرزویل

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سرو هرزویل، دهه ۱۲۵۰ خورشیدی، در سفرنامه ناصرالدین شاه به فرنگ. او می‌نویسد که در سایه این درخت غول پیکر عصرانه خوردیم و موزیکانت‌ها که در لای شاخ و برگ درخت مخفی شده بودند نغمات دلپذیر نواختند و ما تعجب کردیم
سرو هرزویل، ۱۳۰۰ خورشیدی، در سفرنامه «موسیو ب. نیکیتین»، کنسول روسیه در تهران
سرو هرزویل، ۱۳۸۸ خورشیدی
Map

سرو هرزویل درختی است بسیار کهن از نوع سرو ناز (نام علمی Cupressus sempervirens) در شهرک هرزویل که ناصرالدین شاه در سفرنامه اش از آن شهرک یاد کرده‌است. این درخت یکی از آثار طبیعی ملی ایران و تحت حفاظت سازمان محیط زیست است. حریم آن مساحتی است با تقریباً ۱۰۰۰۰ متر مربع که با حصار از بقیه منطقه جدا شده‌است.

این درخت سرو تنومند، با عمری بیش از هزار سال را ساکنان هرزویل «نظرکرده» می‌دانند. پس از زمین‌لرزه رودبار و منجیل در سال ۱۳۶۹ دهکده هرزویل به کنار سرو تاریخی نقل مکان کرده که این امر باعث نگرانی شدید گشته، زیرا پساب و آلودگی‌های روزمره شهرک ممکن است ماندگاری درخت کهنسال را به خطر بیاندازند.

نمای امروزی این درخت (در سال۱۳۹۹) نشانه‌های بسیار واضح از ناخوشی سخت و در نتیجه خشک شدن آن دارد.

در مورد سن این ابردرخت گفته‌ها بسیار است. در برخی نوشته‌ها صحبت از ۳۰۰۰ و در برخی صحبت از ۱۰۰۰ سال شده‌است. در منطقه شایع است که در سفرنامه ناصرخسرو از سرو هرزویل یاد شده‌است. ولی در حقیقت در سفرنامه، صحبت از خرزویل (هرزویل) است و اسمی از «سرو هرزویل» نیامده است.

منابع[ویرایش]