پرش به محتوا

فرقه‌های نظامی (جامعه رهبانی)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
مقر و مراکز فرقه‌های نظامی در سرزمین مقدس
مقر و مراکز فرقه‌های نظامی در اسپانیا

فرقه‌های نظامی (لاتین: Militaris ordinis)، به فرقه‌های سلحشوری که کارکرد نظامی یافتند و در جریان قرون وسطی و جنگ‌های صلیبی به وجود آمدند و این فرقه که در ابتدا صرفاً وظیفه حفاظت از زائران را داشتند، اما به مرور تبدیل به نیروهای اصلی پادشاهی‌های صلیبی شدند. از مشهورترین این فرقه‌ها می‌توان به فرقه شوالیه‌های معبد و شوالیه‌های هوسپیتالر اشاره کرد. با این حال این فرقه صرفاً به سرزمین مقدس معطوف نشدند و پس از گذشت یک قرن به اروپا منتقل شدند. از جمله این فرقه‌ها که در اروپا شکل گرفت، فرقه سنتیاگو اشاره کرد که در اسپانیا جهت بیرون راندن مسلمانان شکل گرفت.

تاریخ

[ویرایش]

با فتح اورشلیم و دیگر مناطق در فلسطین توسط صلیبیون طی جنگ صلیبی اول، نیروهای نظامی موجود برای دفاع از دولت تشکیل شده اورشلیم و انطاکیه، ذست به ایجاد نهادی زدند که به فرقه‌های مذهبی-نظامی معروف شد. این فرقه‌ها که محصول تب و تاب مذهبی و ملازم جنگ صلیبی بودند، دو رکن اصلی اروپای قرون وسطا یعنی رهبانیت و سلحشوری را در یک شخص واحد ترکیب کردند. دو فرقه برای دفاع از دولت‌های لاتینی در فلسطین سر برآوردند؛ ابتدا فرقه شوالیه‌های معبد که به دست گروهی از شوالیه‌های فرانسوی تشکیل شد. این گروه سوگند یاد کردند تا به عنوان محافظ، به زوار اورشلیم خدمت کنند. این گروه در در خانه‌ای در نزدیکی معبد سلیمان اقامت گزیدند و در سال ۱۱۲۸ میلادی توسط پاپ به عنوان فرقه رهبانی به رسمیت شناخته شدند. فرقه دیگر به نام شوالیه‌های هوسپیتالرز یا مهمان‌نواز بودند که به تأسیس مریض‌خانه‌ای برای مداوای زائران بیمار در سرزمین مقدس، نخستین گام خود را برداشتند. به مرور این فرقه تبدیل به یک فرقه نظامی شد و سرانجام همانند شوالیه‌های معبد به رسمیت شناخته شدند و شاهان اورشلیم، زمین و املاکی به آن‌ها اختصاص دادند.[۱]

آرمان‌های این دو فرقه به مرور از شرق رهسپار غرب و اروپا شد و در آن‌جا منتشر یافتو این انتشار سبب شد تا دیگر فرقه‌های مذهبی-نظامی در اروپا شکل بگیرند تا علاوه بر مسلمانان، اقدام به بیرون راندن کفار مسیحی در اروپا کنند. از جمله این فرقه‌ها می‌توان به فرقه توتونیک در آلمان که در شرق سواحل بالتیک، اقدام به بیرون راندن بت‌پرستان آن‌جا کرد و دیگر فرقه سنتیاگو که در اسپانیا برای بیرون راندن مسلمانان و یهودیان تلاش می‌کرد.[۲]

فهرست فرقه‌های نظامی

[ویرایش]

بین‌المللی

[ویرایش]
نشان نام تأسیس مؤسس مرکز و مقر اصلی به رسمیت شناختن محافظ فروپاشی نکته
شوالیه‌های هوسپیتالر
(فرقه نظامی فرمانروایی مالت) 		۱۰۹۹
۱۱۱۳ 		جرارد مقدس اورشلیم، پادشاهی اورشلیم در ۱۱۱۳ به وسیله پاسکال دوم رهبر (۱۱۱۳-)،
شاهزاده (۱۶۰۷-)،
کاردینال (۱۶۳۰-) 		امروز به عنوان فرقه نظامی فرمانروایی مالت شناخته می‌شوند.

این فرقه رسماً هنوز به عنوان یک فرقه کاتولیک باقی مانده‌است با این تفاوت که اعضای آن را فراماسون‌ها، پروتستان‌ها و اتحادیه فرقه‌های سنت جان اورشلیم تشکیل می‌دهد[۳][۴]
فرقه مزار مقدس اورشلیم ۱۰۹۹
۱۱۱۳
۱۱۲۲ 		گادفری بوین اورشلیم، پادشاهی اورشلیم در سال ۱۱۱۳ به وسیله پاسکال دوم
در سال ۱۱۲۲ به وسیله کالیکتوس دوم 		پادشاهی اورشلیم تا ۱۲۹۱،
حفاظت از سرزمین مقدس: ۱۲۳۰–۱۴۸۹،
پاپ: ۱۴۸۹- 		به زائران برجسته و مشهور اعطا می‌شد. به عنوان مقدس و فرقه مزار مقدس اورشلیم در ۱۴۹۶ به وسیله الکساندر ششم شناخته شد؛ و در سال ۱۸۴۷ توسط پیوس نهم، مجداً سازماندهی شد.[۵]
شوالیه‌های معبد
(فرقه اعظم مسیح)
(فرقه مسیح) 		۱۱۱۸ برنارد کلروو،
هوگو دی پینز 		اورشلیم، پادشاهی اورشلیم در ۱۱۲۹ به وسیله هونوریوس دوم
تا ۱۳۱۲ به وسیله کلمنت پنجم 		پاپ: ۱۱۲۹–۱۳۱۲ ۱۳۱۲ در ۲۲ مارس ۱۳۱۲، پس از انحلال این فرقه در سرزمین مقدس، این فرقه در پرتغال مجدداً سازماندهی و تشکیل شد.[۶][۷] دنیس پرتغال این فرقه را با عنوان فرقه مسیح در پرتغال تشکیل داد تا از آن‌ها در سراسر اروپا استفاده کند.[۸][۹][۱۰][۱۱][۱۲]

و پس از تشکیل این فرقه در پرتغال، پاپ اجازه فعالیت را به این فرقه و شاخه‌هایش داد که این فرقه تاکنون در این کشور باقی مانده‌است.[۱۱][۱۳][۱۴]

فرقه سنت لوزارس
(فرقه سنت موریس و لوزارس) 		۱۱۱۸ اورشلیم، پادشاهی اورشلیم ۱۲۵۵ به وسیله الکساندر چهارم
تا ۱۴۸۹ به وسیله اینوسنت هشتم 		شاه فولک اورشلیم: ۱۱۴۲
پاپ: ۱۲۵۵–۱۵۷۲
خاندان ساوی: ۱۵۷۲-
خاندان فرانسه: ۱۶۰۹–۱۸۳۰، ۲۰۰۴- 		۱۴۸۹،
۱۵۷۲،
۱۶۰۹،
۱۸۳۰
(۱۸۵۶) 		شاخه ایتالیایی آن در سال ۱۵۷۲ با فرقه سنت موریس ادغام شد تا فرقه شوالیه‌های سنت موریس و لوزارس شکل گیرد که رهبری آن در دست خاندان ساوی بود.

در سال ۱۶۰۹، هنری چهارم فرانسه این فرقه را با فرقه ملی فرانسه ادغام کرد تا از خاندان سلطنتی محافظت کنند.[۱۵]

ملی

[ویرایش]
نشان نام تأسیس مؤسس مرکز و مقر اصلی به رسمیت شناختن محافظ فروپاشی نکته
فرقه سنت جیمز التوپاسیو ۱۰۷۵
(۱۰۸۴) 		ماتیلدا توسکانی التوپاسیو، توسکانی، امپراتوری مقدس روم ۱۲۳۹–۱۴۵۹،
ولی در اسناد مرتبط با اینوسنت سوم ذکر شده 		فریدریش دوم، امپراتور مقدس روم ۱۴۵۹،
۱۵۸۷،
۱۶۷۲ 		بعد از مدتی با فرقه سنت استفان ادغام شدند.
فرقه آویز ۱۱۴۶
(۱۱۲۸) 		آویز، پرتغال ترزا، کنتس پرتغال
خاندان آویز: ۱۳۸۵–۱۵۸۰ 		۱۷۸۹ در سال ۱۷۸۹ سکولار شد.
فرقه سنت میشل وینگ ۱۱۴۷
(۱۱۷۱)
(۱۸۲۸/
۱۸۴۸/
۱۹۸۶) 		آفونسو یکم پرتغال سانتاری در سال ۱۱۷۱ به وسیله الکساندر سوم خاندان براگانزا: ۲۰۰۱- ۱۷۳۲ در سال ۱۷۳۲ متلاشی شد،[۱۶][۱۷] ولی در سال ۱۸۲۹ توسط میگوئل یکم پرتغال سازماندهی مجدد شد.[۱۸][۱۹][۱۷][۲۰]
فرقه کلاتراوا ۱۱۵۸ ریموند فیترو کلاتراوا لا ویخا، پادشاهی کاستیل، اسپانیا در ۱۱۶۴ به وسیله الکساندر سوم خاندان بوربون ۱۸۳۸
فرقه روح مقدس ۱۱۶۱ گی مونته‌پلیر پروانس، فرانسه ۱۱۶۱–ژوئن ۱۶، ۱۲۱۶ به وسیله اینوسنت سوم، رم ۱۶۹۲/
۱۷۰۰/
قرن بیستم 		در سال ۱۶۹۲ توسط لوئی چهارم با فرقه خود ادغام شد[۲۱]
فرقه اورباک ۱۱۶۲ اورباک، فرانسه قرن ۱۸ طی انقلاب فرانسه در ۱۷۸۹ نابود و محو شد.
فرقه سنتیاگو ۱۱۷۰ لئون یا یوکلس در کاستیا-لامانچا، اسپانیا به وسیله الکساندر سوم خاندان بوربون
فرقه آلکانترا ۱۱۷۷ الکانتارا، اکسترمادورا، اسپانیا
فرقه مونت‌جوی ۱۱۸۰ سرزمین مقدس ۱۲۲۱ ادغام شد به فرقه آلکانترا.
شوالیه‌های تتونیک ۱۱۹۰ عکا، اسرائیل از ۱۹۲۹ تبدیل به یک رقه صرفاً مذهبی شد.
شوالیه‌های سنت توماس ۱۱۹۱ ۱۵۳۸
فرقه مونفراگوئه ۱۱۹۶ ۱۲۲۱ ادغام شد به فرقه آلکانترا.
فرقه سنت جوردی دلفالما ۱۲۰۱ قرن ۱۵ در اوایل قرن ۱۵ ادغام شد به فرقه مونتسا.
برادران لیوونی شمشیر ۱۲۰۲ ۱۲۳۶ ادغام شد به شوالیه‌های تتونیک
فرقه دوبزین ۱۲۱۶ دوبزین، لهستان ۱۲۴۰ در تعداد اندک؛ حداکثر ۳۵ شوالیه. سپس به فرقه و شوالیه‌های تتونیک پیوستند.
مجاهدین ایمان مسیح ۱۲۲۱ ۱۲۸۵ ادغام شد به سومین فرقه دومنیک
فرقه نظامی مونریال ۱۲۳۱ آلفونسو جنگنده منرئال دل کامپو، آراگون ۱۱۴۳
۱۱۵۰
فرقه ایمان و صلح ۱۲۳۱ ۱۲۷۳
شوالیه‌های صلیب همراه با ستاره سرخ ۱۲۳۳ آگنس بوهمی بوهم ۱۲۳۷ به وسیله گریگوری چهارم هنوز در بوهم وجود دارند..
مجاهدین عیسی مسیح ۱۲۳۳ Bartolomeo da Vicenza پارما ۲۲ دسامبر ۱۲۳۴ به وسیله گریگوری چهارم. ۱۲۵۰ در قرن ۱۳ ناپدید شد.
فرقه مری باکره ۱۲۶۱ لودرینگو د آندلو بلونیا ۲۳ دسامبر۱۲۶۱ به وسیله اوربان چهارم ۱۵۵۶
فرقه سنت مری اسپانیا ۱۲۷۰ ۱۲۸۰ ادغام شد به فرقه سنتیاگو
فرقه مونتسا ۱۳۱۷
فرقه شوالیه‌های اربابمان، عیسی مسیح
(شوالیه‌های معبد) 		۱۳۱۷
۱۹۱۷ 		پرتغال ۱۷۸۹
۱۹۱۰ 		۱۷۸۹.
فرقه دراگون ۱۴۰۸ زیگیزموند، امپراتور مقدس روم مجارستان ۱۴۷۵ در اواخر قرن ۱۵ ناپدید شد.
فرقه سنت موریس ۱۴۳۴ آمادیوس هشتم، دوک ساوی شاتو د ریپای، تونون لی بان، ساوی (منطقه) ۱۵۷۲ ادغام شد به فرقه سنت لوزارس.
فرقه برج و شمشیر ۱۴۵۹ شاه آفونسو پنجم پرتغال پرتغال
فرقه بانو بیت‌لحم ۱۴۵۹ پیوس دوم لیمنوس، امپراتوری بیزانس ۱۸ ژانویه ۱۴۵۹ به وسیله پیوس دوم ۱۴۶۰ پس از سقوط قسطنطنیه توسط ترکان، به دستور پاپ تشکیل شد تا از روند نفوذ ترکان به اروپا جلوگیری کند.[۲۲][۲۳]
فرقه سنت جورج کرنتن ۱۴۶۹ فردریش سوم، امپراتور مقدس روم در ۱۴۶۹ به وسیله پل دوم منسوخ شد در ۲۶ ژولای ۱۵۹۸
(۱۷۳۲?)
دومین فرقه نظامی کنستانتینی سنت جورج ۱۵۲۲–۱۵۴۵
(۱۵۲۰?)(۱۵۵۰?) 		خاندان آنجلی کومننی هدایت می‌شد در ۱۵۵۰ به وسیله ژولیوس سوم
فرقه سنت استفان ۱۵ مارس
۱۵۶۱ 		کوزیمو د مدیچی اول توسکانی ۱ اکتبر ۱۵۶۱ به وسیله پیوس چهارم به عنوان نظام سنت بندیکت در سال ۱۳۲۰ تا ۱۵۴۵ تأسیس شد.[۲۴][۲۵][۲۶][۲۷][۲۸]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ اشپیل‌فوگل، تمدن مغرب زمین، ۴۴۵.
  2. ↑ اشپیل‌فوگل، تمدن مغرب زمین، ۴۴۵–۴۴۶.
  3. ↑ Beyond the Craft by Keith B Jackson, published 1980 by Lewis Masonic (Terminal House, Shepperton, Middlesex, TW17 8AS, England), and subsequent later revised editions. Current (5th) edition (2005) is شابک ‎۰−۸۵۳۱۸−۲۴۸−۵.
  4. ↑ «The Orders of Saint John Joint Declaration dated 14 October 1987». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۳ اوت ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۲۸ اوت ۲۰۱۸.
  5. ↑ "Equestrian Order of the Holy Sepulchre of Jerusalem". Retrieved 24 January 2015.
  6. ↑ Robert Ferguson (26 August 2011). The Knights Templar and Scotland. History Press Limited. p. 39. ISBN 978-0-7524-6977-5.
  7. ↑ Jochen Burgtorf; Paul F. Crawford; Helen J. Nicholson (28 June 2013). The Debate on the Trial of the Templars (1307–1314). Ashgate Publishing, Ltd. p. 298. ISBN 978-1-4094-8102-7.
  8. ↑
    Herbermann, Charles, ed. (1913). "Order of the Knights of Christ" . Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
  9. ↑ Matthew Anthony Fitzsimons; Jean Bécarud (1969). The Catholic Church today: Western Europe. University of Notre Dame Press. p. 159.
  10. ↑ Helen J. Nicholson (1 January 2004). The Crusades. Greenwood Publishing Group. p. 98. ISBN 978-0-313-32685-1.
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ José Vicente de Bragança, The Military Order of Christ and the Papal Croce di Cristo
  12. ↑ Martin, pp. 140–142.
  13. ↑ "Note of Clarification from the Secretariat of State". news.va. Pontifical Council for Social Communication. 16 October 2012. Archived from the original on 26 اكتبر 2012. Retrieved 27 November 2012. Vatican City,(VIS)- {{cite web}}: Check date values in: |archive-date= (help)
  14. ↑ Noonan, Jr., James-Charles (1996). The Church Visible: The Ceremonial Life and Protocol of the Roman Catholic Church. Viking. p. 196. ISBN 0-670-86745-4.
  15. ↑ Moeller, Charles. "The Military Orders." The Catholic Encyclopedia Vol. 10. New York: Robert Appleton Company, 1911. 22 Jun. 2015
  16. ↑ Anderson, James (1732). Royal genealogies: or, The genealogical tables of emperors, kings and princes, from Adam to these times; in two parts. London: James Bettenham. pp. ix. Retrieved 9 December 2011. St Michael's Wing in Portugal founded by the said King Alphonse 1165 or 1171 after his obtaining a notable Victory over Moors and Alberto King of Seville in which Battle MICHAEL the Arch Angel is said to appear on the right Side of Alphonse and fight against them. This Order is now out of use. (1732)
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ Almeida, Gomes Abrunhosa Marques de and Manuel Ângelo (2007). Precedentes histórico-teóricos dos regionalismos dos Açores e da Galiza. Santiago de Compostela: Univ Santiago de Compostela. p. 187.
  18. ↑ Cheke, Marcus (1969). Carlota Joaquina, queen of Portugal (Reprinted. ed.). Freeport, N.Y.: Books for Libraries Press. p. 195. ISBN 978-0-8369-5040-3.
  19. ↑ Jenks, George C (1911). Monarchs in Exile, The Bookman vol. 32. New York: Dodd, Mead and Co. p. 273.
  20. ↑ Sainty, Guy Stair (2006-11-22). "Royal Order of Saint Michael of the Wing". rec.heraldry. Retrieved 2011-01-21. While the Duke of Braganza is the unquestioned heir and successor of Dom Miguel, the institution of the Royal Brotherhood of St Michael of the Wing is better seen as a modern memorial revival of the original institution than any kind of continuation of the Miguelist award.
  21. ↑ Orders of the Holy Ghost - Catholic Encyclopedia article
  22. ↑ Besse, Jean. "Bethlehemites." The Catholic Encyclopedia Vol. 2. New York: Robert Appleton Company, 1907. 23 Jun. 2015
  23. ↑ Trollope, Thomas Anthony. An encyclopædia ecclesiastica, 1834
  24. ↑ Pasquale Villari, '"The Medici" (1911). Hugh Chisolm (ed.). The Encyclopædia Britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information, Volume 18 (11 ed.). New York: Encyclopædia Britannica. p. 36. {{cite book}}: |access-date= requires |url= (help)
  25. ↑ Woodhouse, Frederick Charles (1879). The military religious orders of the Middle Ages: the Hospitallers, the Templars, the Teutonic knights, and others. With an appendix of other orders of knighthood: legendary, honorary, and modern. New York: Society for Promoting Christian Knowledge. p. 338. The members followed the rule of St Benedict and the Popes granted them the same privileges as those enjoyed by the Knights Hospitallers
  26. ↑ Carmichael, Montgomery (1901). In Tuscany: Tuscan Towns, Tuscan Types and the Tuscan Tongue. New York: E P Dutton. p. 173. The Order was swept away by the French Revolution but was revived again in a modified form in 1817. The Italian Revolution once more swept it away beyond hope of revival on 16 November 1859 and its Church and property became the property of the State. Alas that modern Italy should not be a little more tender of the memories of her past glories.
  27. ↑ Bernardini, Rodolfo (1990). Il Sacro Militare Ordine di Santo Stefano Papa e Martire (به ایتالیایی). Pisa: Familiare della Casa Asburgo Lorena.
  28. ↑ Cardinale, Hyginus Eugene (1983). Orders of knighthood awards and the Holy See. Gerrards Cross: Van Duren. p. 157. ISBN 978-0-905715-13-1.

منابع

[ویرایش]
  • Herbermann, Charles, ed. (1913). "Military Orders" . Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
  • Nicholson, Helen J. The Knights Hospitaller (2001).
  • Riley-Smith, Jonathan. Hospitallers: The History of the Order of St John (1999).
  • Morten, Nicholas Edward. The Teutonic Knights in the Holy Land 1190-1291 (Woodbridge: Boydell Press, 2009)
  • Burman, Edward (1988). The Templars: Knights of God. Inner Traditions/Bear.
  • Forey, Alan John. The Military Orders: From the Twelfth to the Early Fourteenth Centuries. *(Basingstoke: Macmillan Education, 1992)
متن انگلیسی مقالهٔ دانشنامهٔ کالی‌یر ۱۹۲۱ دربارهٔ Military Orders در ویکی‌نبشته موجود است.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ فرقه‌های نظامی (جامعه رهبانی) موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=فرقه‌های_نظامی_(جامعه_رهبانی)&oldid=41050533»