روحانی‌ستیزی
روحانی‌ستیزی، آخوندستیزی یا در حقیقت روحانی زدایی، جنبشی تاریخی بر ضدّ قشر روحانیون است. علت این مخالفت، قدرت واقعی یا مفروض قشر روحانی و تأثیر آن‌ها بر همهٔ جنبه‌های زندگی عمومی و سیاسی، دخالت آن‌ها در زندگی روزمره شهروندان و نیز، داشتن امتیازات ویژهٔ دینی است.[۱]
همۀ هواداران اندیشهٔ روحانی زدایی، لزوماً بی‌دین یا دین‌ستیز نیستند، برخی از آن‌ها مذهبی‌اند و دلایل مخالفت آن‌ها با روحانیون، مسائل بنیادی فکری و اجتماعی و یا اختلافات در تفسیرهای مذهبی است. برای نمونه جنبش پرتستان در مسیحیت.[۲]
روحانی زدایی به شکل‌های گوناگون در تاریخ مسیحیت وجود داشته‌است. برخی از فیلسوفان عصر روشنگری از جمله مارتین لوتر به کلیسای کاتولیک، رهبران مذهبی و روحانیون که فاسد بودند تاخته‌اند.[۲]
ایران[ویرایش]
تا اواخر دهه ۱۳۶۰ تا ۱۳۸۰ اندیشه روحانی زدایی یا آخوندستیزی به مقدار قابل توجهی در جمهوری اسلامی ایران گزارش شده است. معترضان برآنند که روحانیون با سواستفاده از اموال مردم و چپاوول کشور شاهانه زندگی می‌کنند، درحالی که ملت بویژه قشرهای زحمتکش جامعه در فقر و بینوایی زندگی می‌کنند. نیز ادعاهایی مبنی بر اینکه روحانیون در قدرت پول‌های خود را در بانک‌های سوئیس ذخیره کردند فراگیر است.[۳]
ایران حکومتی مذهبی دارد و با نمادهای مذهبی آغشته‌است،و کشوری روحانی دوست می باشد و ارتباط تنگاتنگی با روحانیت برقرار است.[۴]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ «Anticlericalism». Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica, Inc. ۲۰۱۳. پارامتر
|تاریخ بازیابی=نیاز به وارد کردن|پیوند=دارد (کمک) - ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Anti-clericalism». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی. خطای یادکرد: برچسب
<ref>نامعتبر؛ نام «Anti-clericalism» چندین بار با محتوای متفاوت تعریف شده‌است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ Molavi, Afshin, The Soul of Iran, Norton, (2005), p.163
- ↑ Economist 16, January 2003
