خط لوله اول سراسری گاز ایران
| خط لوله اول سراسری گاز ایران (IGAT1) | |
|---|---|
 بهره‌برداری از پروژه انتقال گاز توسط محمدرضا پهلوی شاه ایران (در حال فشردن دکمه آغاز انتقال) و نیکلای پادگورنی (فرد نشسته) در آستارا | |
 نقشه خط لوله اول سراسری گاز ایران (IGAT1) | |
| مکان | |
| کشور |  ایران، جمهوری آذربایجان |
| جهت کلی | جنوب به شمال |
| آغاز از | پالایشگاه گاز بیدبلند، ایران |
| گذر از | تهران، رشت، آستارا، آستارا |
| پایان در | حاجی‌قابول، جمهوری آذربایجان |
| اطلاعات کلی | |
| گونه | گاز طبیعی |
| شریک‌ها | شرکت ملی گاز ایران، سوکار |
| اطلاعات فنی | |
| درازا | ۱٬۴۷۴٫۵ کیلومتر (۹۱۶٫۲ مایل) |
| بیشینه انتقال | ۱۰ میلیون مترمکعب در سال |
| قطر لوله | ۴۲ in (۱۰۶۷ mm) |
خط لوله اول سراسری گاز ایران[۱] (انگلیسی: Kazi Magomed–Astara–Abadan pipeline) خط لوله اول از خطوط لوله سراسری انتقال گاز طبیعی در ایران (IGAT) است که از چاه‌های مارون آغاجاری و اهواز به پالایشگاه بیدبلند در بهبهان آغاز شده و پس از عبور از آستارا، تا شهر حاجی‌قابول در کشور جمهوری آذربایجان با قطر ۴۲ اینچ و فشار ۱۰۰۰ پوند بر اینچ مربع امتداد می‌یابد.
تاریخچه[ویرایش]
خط‌لوله در سال ۱۹۶۵ میان ایران و شوروی مورد توافق قرار گرفت[۲] و در اکتبر ۱۹۷۰ در آستارا توسط محمدرضا پهلوی و نیکلای پادگورنی، رئیس هیئت‌رئیسه شوروی افتتاح شد. میان ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۹، گاز طبیعی جمهوری‌های قفقاز جنوبی شوروی توسط این خط‌لوله تأمین گردید.[۳] در ازای آن شوروی متعهد شد که ذوب‌آهن اصفهان را احداث نماید و فناوری ماشین‌سازی صنایع سنگین را به ایران منتقل نماید که خود به تأسیس ماشین‌سازی اراک منجر شد.[۴] پس از انقلاب اسلامی، تأمین گاز توسط ایران متوقف گشت.[۵]
در سال ۲۰۰۶، جمهوری آذربابجان یک قرارداد سوآپ با ایران بست تا از طریق خط‌لوله باکو-آستارا گاز ایران را تأمین کند، درحالی‌که ایران موظف به تأمین گاز نخجوان باشد. در یازدهم نوامبر ۲۰۰۹، شرکت ملی نفت جمهوری آذربایجان (سوکار) و شرکت ملی گاز ایران یادداشتی را امضا نمودند که بنابر آن، سوکار گاز طبیعی را از سال ۲۰۱۰ به میزان ۵۰۰ میلیون مترمکعب در سال تأمین خواهد کرد.[۶]
.jpg)
پانویس[ویرایش]
- ↑ «خطوط سراسری انتقال گاز». شرکت نفت و گاز پارس. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ مارس ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۳۱ خرداد ۱۳۹۵.
- ↑ Hiro, Dilip (1987). Iran under the ayatollahs. Routledge. p. 280. ISBN 978-0-7102-1123-1. Retrieved 2009-11-26.
- ↑ Staar, Richard Felix (1991). Staar, Richard Felix; Drachkovitch, Milorad M.; Gann, Lewis H. (eds.). Yearbook on international communist affairs. Yearbook on International Communist Affairs. Vol. 235 (25 ed.). Hoover Institution Press. p. 483. ISBN 978-0-8179-9161-6.
- ↑ «روابط ایران و شوروی پس از جنگ جهانی دوم (سال های 1950 تا 1970 میلادی)». اسپوتنیک ایران. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۹-۱۰.
- ↑ Wilson, David (1983). The demand for energy in the Soviet Union. Taylor & Francis. p. 36. ISBN 9780865981577. Retrieved 2009-11-26.
- ↑ E.Ismayilov (2009-11-11). "Azerbaijan and Iran sign memorandum on gas supplies". Trend Capital. Retrieved 2009-11-26.
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Kazi Magomed–Astara–Abadan pipeline». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۰ ژوئن ۲۰۱۶.
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
