مری: تفاوت میان نسخهها
جز ربات ردهٔ همسنگ (۲۲) +مرتب(۲.۷): + رده:شکم |
|||
خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
== بیماریهای مری == |
== بیماریهای مری == |
||
بیماریهای مختلفی مانند [[دیسفاژی]]، [[آشالازی]]، [[اسپاسم منتشر مری]]، [[بلع دردناک]]، [[اسکلروز]]، [[ریفلاکس]]، [[ازوفاژیت]] و [[سرطان]] میتوانند مری را درگیر سازند. |
بیماریهای مختلفی مانند [[دیسفاژی]]، [[آشالازی]]، [[اسپاسم منتشر مری]]، [[بلع دردناک]]، [[اسکلروز]]، [[ریفلاکس]]، [[ازوفاژیت]] و [[سرطان]] میتوانند مری را درگیر سازند. |
||
ok |
|||
== نگارخانه == |
== نگارخانه == |
نسخهٔ ۱۴ اکتبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۵:۰۸
مری | |
---|---|
جزئیات | |
ساخته از | Foregut |
سرخرگها | esophageal arteries |
سیاهرگها | esophageal veins |
عصبدهی | celiac ganglia, vagus[۱] |
شناسهها | |
لاتین | œsophagus |
MeSH | D004947 |
TA98 | A05.4.01.001 |
TA2 | 2887 |
FMA | 7131 |
مِری یا سُرخنای (به انگلیسی oesophagus) عضوی در بدن مهرهداران است که به صورت لولهای عضلانی کار رساندن غذا از حلق به معده را به عهده دارد.این لوله ۲۵ سانتی متر طول دارد و بیش ترین قسمت آن در قفسه سینه قرار دارد.مری در قسمت جلو با سطح پشتی لوب چپ کبد و در عقب با دیافراگم مجاورت دارد.
مری حلق را به معده متصل میکند این اتصال از راه سوراخی که توسط این لوله در دیافراگم ایجاد شده برقرار میشود و غذا از این طریق از حلق به معده راه مییابد.انتقال غذا از راه مری با کمک انقباضات موجمانندی که انقباضات کرموار نامیده میشود انجام میشود.
در انتهای زیرین مری ماهیچهای صاف و حلقوی وجود دارد که از دیدگاه فیزیولوژیکی مانند یک دریچه عمل میکند.هنگامی که این ماهیچه در حالت استراحت قرار دارد غذا از مری به معده انتقال مییابد اما در حالت انقباض از ورود مواد درون معده به مری جلوگیری میکند.[۲]
در انسان یک سوم فوقانی مری از جنس عضلات مخطط و بخش تحتانی آن از جنس عضلات صاف است.
بیماریهای مری
بیماریهای مختلفی مانند دیسفاژی، آشالازی، اسپاسم منتشر مری، بلع دردناک، اسکلروز، ریفلاکس، ازوفاژیت و سرطان میتوانند مری را درگیر سازند. ok
نگارخانه
منابع
۱.اسنل, ریچارد, آناتومی بالینی, ترجمه سهیل سعادت و تورج راسخی راد, دانشگاههای علوم پزشکی اصفهان وشهرکرد, معاونت پژوهشی, کنکاش, ۱۳۷۴
- ↑ Physiology at MCG 6/6ch2/s6ch2_30
- ↑ اسنل, ریچارد, آناتومی بالینی, ترجمه سهیل سعادت و تورج راسخی راد, دانشگاههای علوم پزشکی اصفهان و شهرکرد, معاونت پژوهشی, کنکاش, ۱۳۷۴