فضل بن شاذان: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
+ |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ابومحمّد، فضل بن شاذان أزْدی''' از یاران [[علی بن موسی (رضا)|علی ابن موسی]] امام هشتم شیعیان بود. فضل بن شاذان، ۱۸۰ جلد کتاب در دفاع از حریم [[تشیع]] نوشته، که یکی از |
'''ابومحمّد، فضل بن شاذان أزْدی''' از یاران [[علی بن موسی (رضا)|علی ابن موسی]] امام هشتم شیعیان بود. فضل بن شاذان، ۱۸۰ جلد کتاب در دفاع از حریم [[تشیع]] نوشته، که یکی از آنها کتاب ''[[الغیبة]]'' پیرامون [[حجت بن حسن (مهدی)]] است. او عمری دراز یافت و در سال [[۲۶۰ (قمری)|۲۶۰]] هجری قمری درگذشت. آرامگاه وی در [[نیشابور]] و هم‌جوار [[بهشت فضل]] است. |
||
==زندگی‌نامه== |
|||
== منبع == |
|||
از جزئیات زندگی شخصی و تاریخ دقیق تولدش آگاهی چندانی در دست نیست، نجاشی او را از طایفهٔ ازد از قبیلههای معروف عرب و پدرش را از شاگردان یونس بن عبد الرحمان شمرده است. با توجه به روایاتی که فضل از علی بن موسی دارد می‌توان تولد او را در حدود ۱۸۰ هجری تخمین زد. کشی می‌نویسد: «فضل در روستایی در حوالی [[بیهق]] بود که خبر خروج [[خوارج]] به او رسید و برای فرار از چنگ آنان بار سفر بست و از آن‌جا گریخت. در اثر فشار و سختی سفر بیمار شد و در سال ۲۶۰ هجری درگذشت.» |
|||
== منابع == |
|||
* «رجال»، [[شیخ طوسی]]، ص ۴۲۰ |
* «رجال»، [[شیخ طوسی]]، ص ۴۲۰ |
||
{{شاگردان برجسته امامان شیعه}} |
{{شاگردان برجسته امامان شیعه}} |
||
نسخهٔ ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۸:۴۸
ابومحمّد، فضل بن شاذان أزْدی از یاران علی ابن موسی امام هشتم شیعیان بود. فضل بن شاذان، ۱۸۰ جلد کتاب در دفاع از حریم تشیع نوشته، که یکی از آنها کتاب الغیبة پیرامون حجت بن حسن (مهدی) است. او عمری دراز یافت و در سال ۲۶۰ هجری قمری درگذشت. آرامگاه وی در نیشابور و هم‌جوار بهشت فضل است.
زندگی‌نامه
از جزئیات زندگی شخصی و تاریخ دقیق تولدش آگاهی چندانی در دست نیست، نجاشی او را از طایفهٔ ازد از قبیلههای معروف عرب و پدرش را از شاگردان یونس بن عبد الرحمان شمرده است. با توجه به روایاتی که فضل از علی بن موسی دارد می‌توان تولد او را در حدود ۱۸۰ هجری تخمین زد. کشی می‌نویسد: «فضل در روستایی در حوالی بیهق بود که خبر خروج خوارج به او رسید و برای فرار از چنگ آنان بار سفر بست و از آن‌جا گریخت. در اثر فشار و سختی سفر بیمار شد و در سال ۲۶۰ هجری درگذشت.»
منابع
- «رجال»، شیخ طوسی، ص ۴۲۰