ایزواتارین

Isoetharine
داده‌های بالینی
تلفظ	‎/aɪsoʊˈɛθəriːn/‎ eye-soh-ETH-ə-reen
نام‌های تجاری	Bronkosol and Bronkometer (USAN name is isoetharine)
AHFS/Drugs.com	International Drug Names
مدلاین پلاس	a682862
کد ATC	R03AC07 ;
وضعیت قانونی
وضعیت قانونی	AU: فقط با نسخه (اس۴) ;
شناسه‌ها
	نام آیوپاک (RS)-4-[1-hydroxy-2-(isopropylamino)butyl]benzene-1,2-diol;
شمارهٔ سی‌ای‌اس	79490-84-9 ;
پاب‌کم CID	3762;
IUPHAR/BPS	7205;
دراگ‌بنک	DB00221 ;
کم‌اسپایدر	3630 ;
UNII	YV0SN3276Q;
KEGG	D04625 ;
ChEMBL	ChEMBL1201213 ;
CompTox Dashboard (EPA)	DTXSID9048560 ;
ECHA InfoCard	100.007.703
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیایی	C13H21NO3
جرم مولی	۲۳۹٫۳۱۵ g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)	Interactive image;
دست‌سانی	Racemic mixture
	SMILES Oc1ccc(cc1O)C(O)C(NC(C)C)CC;
	InChI InChI=1S/C13H21NO3/c1-4-10(14-8(2)3)13(17)9-5-6-11(15)12(16)7-9/h5-8,10,13-17H,4H2,1-3H3 ; Key:HUYWAWARQUIQLE-UHFFFAOYSA-N ;
	(این چیست؟) (صحت‌سنجی)

ایزواتارین (انگلیسی: Isoetarine) یک آگونیست انتخابی گیرنده آدرنرژیک با اثر کوتاه β2 است.^[۱] می‌توان آن را «نوه آدرنالین» در ردیف آگونیست‌های β2 نامید که باعث تسکین سریع برونکواسپاسم و آسم می‌شود.^[۲] اپی‌نفرین (آدرنالین) نخستین مورد از این موارد بود و بعدی ایزوپرنالین (ایزوپروترنول) بود. ایزواتارین سومین دارو در این خط بود، بنابراین نسل سوم یا نوه اصلی بود.

در غرب ایالات متحده آمریکا این داروی انتخابی در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ برای نبولیزاسیون («درمان تنفس») برای تسکین اسپاسم راه هوایی بود. به طور کلی باعث تسکین شدید تنگی نفس می‌شود که در عرض دو تا پنج دقیقه پس از شروع تنفس بیمار از مه نبولیزه شده آغاز می‌شود. این شروع سریع در داروهای بعدی به وضوح وجود ندارد.^[۳]

همه کاتکول‌آمین‌های آگونیست β2 اولیه که برای برونکواسپاسم استفاده می‌شوند، دارای عوارض جانبی قوی بودند که شایع‌ترین و مشکل‌سازترین آن‌ها، افزایش ضربان قلب بود. این به این دلیل رخ داد که «اثر β2» آن‌طور که می‌توان انتظار داشت انتخابی نبود. به نظر می‌رسد گیرنده‌های β1 در برخی از بیماران نیز تحریک می‌شوند و باعث ایجاد عوارض جانبی قلبی و دیگر CNS می‌شوند. با ایزواتارین این اثر گذرا بود و معمولاً در عرض چند دقیقه پس از پایان درمان از بین می‌رفت. افزایش فشار خون در درصد کوچک اما قابل توجهی از موارد نیز رخ داد، اما تقریباً همیشه گذرا بود.

در اواخر دهه ۱۹۸۰، ایزواتارین تا حد زیادی با اورسیپرنالین (متاپروترنول) جایگزین شد، که به نظر می‌رسید عوارض جانبی قلبی کمی کمتر داشت و چند ساعت بیشتر طول کشید. اورسیپرنالین به نوبه خود با سالبوتامول (البوترول) جایگزین شد. برخی از پزشکان هنوز بر این باورند که این برونکودیلاتورهای آئروسل شده بعدی هرگز به اندازه ایزواتارین از تنگی نفس آسمی تسکین نمی‌دهند. بنابراین آنها نقش تخصصی مستمری را در درمان تنگی نفس شدید می بینند که در پنج دقیقه اول درمان با سالبوتامول بهبود نمی‌یابد.^[۴]

منابع[ویرایش]

↑ Seth SD, Seth V (2009). "53. Pharmacotherapy of Bronchial Asthma". Textbook of Pharmacology (3rd revised ed.). New Delhi, India: Elsevier India. p. VII.14. ISBN 8131211584.
↑ "Isoetarine". MedsChat.
↑ Seth SD, Seth V (2009). "53. Pharmacotherapy of Bronchial Asthma". Textbook of Pharmacology (3rd revised ed.). New Delhi, India: Elsevier India. p. VII.14. ISBN 8131211584.
↑ "Isoetarine". MedsChat.

پیوند به بیرون[ویرایش]

Burton, George (1984). Respiratory Care. JB Lippincott. pp. 456–482.
Scanlan, Craig (1999). Egan's Fundamentals of Respiratory Care. CV Mosby. pp. 571–576.

این یک مقالهٔ خرد داروشناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[1] Seth SD, Seth V (2009). "53. Pharmacotherapy of Bronchial Asthma". Textbook of Pharmacology (3rd revised ed.). New Delhi, India: Elsevier India. p. VII.14. ISBN 8131211584.

[2] "Isoetarine". MedsChat.

[3] Seth SD, Seth V (2009). "53. Pharmacotherapy of Bronchial Asthma". Textbook of Pharmacology (3rd revised ed.). New Delhi, India: Elsevier India. p. VII.14. ISBN 8131211584.

[4] "Isoetarine". MedsChat.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]