آزادسازی اقتصادی
| از مجموعه مقاله‌های |
| سرمایه‌داری |
|---|
 |
آزادسازی اقتصادی کاستن از مقررات و محدودیت‌های دولتی در اقتصاد در قبال مشارکت بیشتر بخش خصوصی است؛ آموزه‌ای که با لیبرالیسم کلاسیک مرتبط است. زین رو، آزادسازی به اختصار، «زدودن کنترل‌ها» به منظور تشویق توسعهٔ اقتصادی است.[۱]
بیشتر کشورهای جهان اول در دهه‌های اخیر مسیر آزادسازی اقتصادی را با هدف حفظ یا افزایش رقابتی بودن خود در محیط‌های کسب و کار در پیش گرفته‌اند. سیاست‌های آزادسازانه خصوصی سازی کامل یا جزئی نهادها و ذخایر دولتی، انعطاف‌پذیری بیشتر بازار کار، نرخ‌های کمتر مالیات برای کسب و کارها، محدودیت کمتر بر سرمایه داخلی و خارجی، بازارهای آزاد و ... است. تونی بلر نخست وزیر بریتانیا در حمایت از آزادسازی، نوشت: «موفقیت از آن شرکتها و کشورهایی می‌شود که در تطبیق دادن خود چابک، در شکایت کردن کند و نسبت به تغییر باز و مشتاق باشند. وظیفهٔ دولت‌های مدرن تضمین موفقیت کشورهایمان در برابر این چالش است.»[۲]
نمونه‌های تاریخی[ویرایش]
- پرسترویکا (اتحاد شوروی)
- معجزه شیلی
- اصلاحات اقتصادی کوبا در دورهٔ صدارت رائول کاسترو
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- Economic liberalization، ویکی انگلیسی
- ↑ Chaudhary, C. M. India's economic policies. sublime publications. p. 131. ISBN 978-81-8192-121-5.
- ↑ Tony Blair (2005). "Europe is Falling Behind". Newsweek. Retrieved 2007-12-04.