عبدالرحمن بن عوف

عبدالرحمن پسر عوف زهری قریشی، از اصحاب محمّد پیامبر اسلام بود. نام او در ابتدا، عبدعمرو (یا عبدالکعبه) بود.

اسلام آوردن عبدالرحمن

او از اولین اسلام آورندگان بود و در هجرت به مدینه و هجرت به حبشه حضور داشت. او در جنگ بدر و دیگر جنگها حاضر بود. او فرماندهٔ سپاهی بود که محمد برای مقابله با دومه الجندل فرستاد و پس از فتح آنجا، با دختر شاهزاده اش ازدواج کرد. طبق روایات اهل تسنن، او جزو ۱۰ نفری است که محمد به آنها بهشت را وعده داد. او مناسبترین فرد برای خلافت مسلمین بعد از عثمان بود ولی به دلیل ازار زنش که از شیعیان بود قبل از شهید شدن عثمان داماد پیامبر درگذشت.

عبدالرحمن در زمان خلفای نخستین

او درآمد قابل توجهی از راه تجارت کسب کرد و شخصیت بانفوذی محسوب می‌گردید. پس از مرگ عمر، او جزو شورای ۶ نفره تعیین خلیفه بود. او با کنار کشیدن خود به عنوان مدعی خلافت، برای عثمان رای جمع آوری نمود. او در سال ۳۱ هجری (۶۵۲ میلادی) درگذشت. او تقریبا تمام درآمد خود را به بیت المال مسلمین بخشید.

منابع

• Houtsma, M. Th (1936). "ΆBD AL-RAḤMĀN B. ΆWF". Encyclopaedia of Islam (به انگلیسی). Vol. ۱ (first ed.). Leiden: E. J. Brill. p. ۵۴.