زحل
| فارسی | English | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
زُحَل یا کیوان،[۵] بعد از سیارهٔ مشتری، دومین سیارهٔ بزرگ منظومهٔ خورشیدی و ششمین سیارهٔ نزدیک به خورشید است. زحل یک گلولهٔ گازی غول‌پیکر است که با وجود حجم زیادش تنها ۹۵ برابر زمین جرم دارد. چگالی این سیاره حدود یک‌هشتم زمین و کمتر از آب است. یک روز کامل در زحل برابر ۱۰ ساعت و ۳۹ دقیقه در زمین و یک سال آن برابر ۲۹٫۵ برابر سال زمین است. از آنجایی که مدار استوایی زحل تقریباً همانند زمین در ۲۷ درجه است، تغییرات زاویهٔ سیاره نسبت به خورشید شبیه به زمین است و در این سیاره نیز همان چهار فصل مشاهده می‌شود. جرم سیارهٔ زحل همانند مشتری از گاز است که بیشتر آن را هیدروژن تشکیل می‌دهد. میزان اندکی هلیوم و متان در رده‌های بعدی گازهای تشکیل‌دهندهٔ سیاره قرار دارند. در آسمان شب زمین، زحل به دلیل اندازهٔ بزرگ، نسبتاً درخشان دیده می‌شود. زیبایی آسمان زحل به خاطر نوارهای روشن حلقه‌های اطراف آن و نیز به خاطر قمرهای زیادش است. به علت سرعت حرکت زحل به دور خود در قطب‌های آن نوعی حالت پخی مشاهده می‌شود که سیاره را از شکل کرهٔ کامل دور می‌کند. سیاره زحل از جنبه‌های زیادی شبیه مشتری است، جز اینکه در اطراف آن چندین حلقهٔ شگفت‌انگیز وجود دارد. چرخش و مدار[ویرایش]زحل با فاصلهٔ ۹٫۵۳۹ واحد نجومی از خورشید و تناوب مداری ۲۹٫۵ سال، در مداری که با مدار زمین زاویه ۲٫۴۸ درجه می‌سازد، می‌گردد. از روی زمین قطر زاویه‌ای زحل در نقطهٔ مقابله حدود ۲۰ ثانیهٔ قوسی است. مانند مشتری، زحل دارای جو پر از ابری است که به صورت جزئی می‌چرخد. از مشاهدات انتقالات دوپلری در عرض سیاره و با زمان‌بندی دقیق علامت‌های جوی، دورهٔ تناوب چرخش نجومی آن، در نزدیک استوایش ۱۰ ساعت و ۱۴ دقیقه و در عرض‌های جفرافیایی بالا ۱۰ ساعت و ۳۸ دقیقه محاسبه شده‌است. در اینجا هم مجدداً چرخش جزئی مشابه مشتری داریم. استوای زحل به اندازهٔ ۲۶ درجه و ۴۵ دقیقه با صفحهٔ مداری آن زاویه می‌سازد، به‌طوری‌که قطب‌های سیاره در فاصله‌های زمانی حدود ۱۵ سال یکبار سمت زمین متمایل می‌شوند. چرخش باعث پخی زیاد (۹۶٪) زحل می‌گردد، به‌طوری‌که شعاع‌های قطبی و استوایی به نسبت ۱۰/۹ هستند. ویژگی‌های فیزیکی[ویرایش]زحل کمی از مشتری کوچک‌تر است و جرم آن کمتر از جرم مشتری و در حدود ۹۵ برابر جرم زمین است. زحل سومین جسم در سامانهٔ خورشیدی بر پایهٔ جرم و حجم می‌باشد. زحل یک غول گازی است زیرا سطح آن به صورت کلی از گاز تشکیل شده‌است با اینکه ممکن است دارای یک هستهٔ جامد باشد.[۶] زحل کمترین چگالی میانگین را نسبت به سایر سیارات سامانه خورشیدی دارد. اگر بتوان زحل را در دریایی عظیم انداخت این سیاره بر روی آب شناور می‌ماند. اندازهٔ شعاع این سیاره در منطقه‌های استوایی با مقدار آن در قطب‌ها نزدیک به ۱۰٪ متفاوت است؛ ۶۰٫۲۶۸ کیلومتر در برابر ۵۴٫۳۶۴ کیلومتر.[۳] درون زحل احتمالاً ترکیب مشتری را دارد. برآوردهای نظری مقادیر حدود ۷۴٪ هیدروژن، ۲۴٪ هلیوم، ۲٪ عناصر سنگین‌تر را پیشنهاد می‌کند. این ترکیب تقریباً مشابه ترکیبات خورشید است. گمان می‌رود زحل دارای یک هستهٔ سنگین کوچک به قطر ۲۰ هزار کیلومتر و جرمی معادل ۲۰Mφ باشد. جو[ویرایش]ساختار جو زحل با کمربندهایی که به موازات استوا امتداد دارند، همانند مشتری است؛ هرچند آشفتگی‌های این کمربندها بسیار کمتر از مشتری است (تاکنون از روی زمین فقط ۱۰ لکه مشاهده شده‌اند). ترکیب جو زحل نیز شباهت زیادی با جو مشتری دارد. تاکنون متان (CH4)، آمونیاک (NH3)، اتان (C2H6)، فسفین (PH3)، استیلن (C2H2)، متیل استیل (C3H4)، پروپان (C3H8) و هیدروژن مولکولی (H2) آشکار شده‌است. لایه خارجی زحل دارای ۹۶٫۳٪ هیدروژن و ۳٫۲۵٪ هلیم می‌باشد. درصد المان‌های دیگر به صورت کامل مشخص نیست ولیکن تصور می‌شود درصد بسیار کمی از آنان وجود داشته باشد. ابرهای زحل خیلی کمرنگ تر از ابرهای مشتری به نظر می‌رسند. ابرهای مشتری اغلب به رنگ زرد کمرنگ و نارنجی هستند، به این دلیل که دما در زحل کمتر از مشتری است، ابرهای زحل در لایه پایین‌تری از جو آن قرار می‌گیرند. شش ضلعی قطب شمال[ویرایش]تصاویر فروسرخ جدید فضاپیمای کاسینی از زحل یکی از عجیب‌ترین عوارض سطح این سیاره را نمایان کرد. ساختار ابر مانند یک شش ضلعی که به دور نقطهٔ قطب شمال زحل در گردش است می‌باشد. این ساختار بیست سال پیش درگذر فضاپیمای وویجر از کنار زحل در درجه ۷۸ شمال کشف شده‌است. هر ضلع این شش ضلعی حدود ۱۳۰۰۰ کیلومتر است که از شعاع زمین بزرگتر است. از این رو این شش ضلعی به قدری بزرگ است که شش زمین در آن قابل جاسازی است. ساختار شش ضلعی هر ۱۰ ساعت و ۳۹ دقیقه و ۲۴ ثانیه یکبار می‌چرخد که تصور می‌شود این زمان زمان چرخش درون زحل باشد. علت تشکیل این ساختار برای محققین معلوم نیست ولیکن بیشتر آنان تصور می‌کنند این ساختار از برهمکنش موج و ماده ایجاد شده‌است. محققین موفق شدند در آزمایشگاه نیز ساختارهای هندسی به وسیله موج ایجاد کنند. قطب جنوب[ویرایش]در قطب جنوب زحل نیز یک ساختار چرخشی بزرگ وجود دارد. در سال ۲۰۰۶ ناسا اعلام کرد که فضاپیمای کاسینی یک طوفان بزرگ در قطب جنوب زحل دیده‌است که دارای ساختاری شبیه یک چشم است. اندازه این ساختار تقریباً دارای اندازه زمین است. قمرهای طبیعی[ویرایش]زحل بیشترین شمار قمر را در میان سیاره‌های سامانه خورشیدی دارد.[۷] این سیاره دارای ۸۲ قمر است که ۵۳ عدد از آن‌ها دارای نام‌های رسمی هستند[۸] و تیتان با قطر ۵۱۵۰ کیلومتر بزرگ‌ترین آنهاست. چهار قمر رئا، دیونه، تتیس و یاپتوس نیز قطرهایی بین ۱۰۵۰ کیلومتر و ۱۵۳۰ کیلومتر را دارا می‌باشند. قمر رئا دارای یک سیستم حلقه مجزا و اتمسفر خاص است. بیشتر قمرهای دیگر بسیار کوچک هستند و ۳۴ عدد از آن‌ها دارای قطر کمتر از ۱۰ کیلومتر می‌باشند. ۱۴ قمر دیگر دارای قطر بین ۱۰ تا ۵۰ کیلومتر هستند. بیشتر نام‌های قمرهای زحل از نام‌های تیتان‌ها در اسطوره‌های یونان باستان اقتباس شده‌است. تیتان تنها قمر در تمامی منظومه شمسی است که دارای اتمسفر کافی برای وجود واکنش‌های شیمیایی می‌باشد. همچنین تیتان تنها قمر دارای دریاچه هیدروکربن است. در ۶ ژوئن ۲۰۱۳ دانشمندان موفق به کشف هیدروکربنهایی در قسمت بالای اتمسفر تیتان شدند که پیش زمینه حیات هستند. در ماه آوریل سال ۲۰۱۴ محققان ناسا اعلام کردند که یک قمر جدید در حال شکل‌گیری در حلقه آ زحل است. یکی از پدیده‌های خاص در قمرهای زحل، میان دو قمر جانوس و اپیمتئوس اتفاق می‌افتد این دو قمر در مداری تقریباً یکسان دور سیارهٔ زحل چرخش می‌کنند و هر چهار سال یکبار به یکدیگر بسیار نزدیک می‌شوند. در زمان نزدیک شدن، نیروی جاذبهٔ متقابل آن‌ها باعث می‌شود که مدار چرخش آن‌ها با یکدیگر جابه‌جا شود. میماس جزء کوچک‌ترین اقمار زحل است که در سال ۱۷۸۹ میلادی توسط ویلیام هرشل کشف شد. این قمر کوچک و آبله گون که به ستاره مرگ معروف است، یکی از بزرگ‌ترین دهانه‌های برخوردی را با پهنایی حدود ۱۳۰ کیلومتر بر روی خود دارد، دلایل شکل‌گیری چنین عوارض سطحی به این دلیل است که جرم میماس آنقدر قوی است که با ایجاد کردن گرانش سطحی، ظاهر آن را کروی نگه می‌دارد و آنقدر ضعیف است که اجازهٔ شکل گرفتن چنین دهانه‌های بزرگی را می‌دهد.[۹] حلقه‌های سیاره‌ای[ویرایش]حلقه‌ها یا کمربندهای زحل در فاصله ۱۱۲۰۰ کیلومتری آن جای گرفته‌اند. حلقه‌های زحل، از تکه‌های یخ و همچنین تکه‌های سنگ و غبار تشکیل شده‌اند؛ برخی به اندازه یک غبار ریز و برخی به اندازه یک خانه. حلقه‌های زحل پهن هستند ولی بسیار تخت و نازک. پهنای آن‌ها ۲۸۰ هزار کیلومتر است اما کلفتی آن‌ها تنها یک کیلومتر است؛ بنابراین هنگامیکه از پهلو به زحل بنگریم حلقه‌ها تیغه باریکی می‌شوند و دیده نمی‌شوند. پهنای برخی از حلقه‌های زحل به اندازه فاصله زمین تا ماه می‌باشد. مشتری و نپتون و اورانوس هم حلقه دارند اما حلقه زحل از همه بهتر دیده می‌شود. به باور دانشمندان دلیل درخشان‌تر بودن حلقه‌های زحل، تازه‌تر بودن و جوان‌تر بودن آن هاست. آن‌ها می‌انگارند که این حلقه‌ها در پی نزدیک شدن یک قمر به زحل و فروپاشی آن قمر در اثر گرانش زحل پدید آمده‌اند. حلقه‌های زحل به ترتیبی که کشف شده‌اند با حروف الفبا نامگذاری شده‌اند. ای، بی، سی، دی، ای، اف و جی. در میان حلقه‌ها سه شکاف وجود دارد به نام‌های آنکه، کیلر و مکسول و یک بازه بزرگ به نام شکاف کاسینی. نخستین کسی که به حلقه رازآمیز پیرامون زحل علاقه‌مند شد و آن را کشف کرد گالیله بود. او در سال ۱۶۱۰ به این موضوع پی برد و در آغاز بر این باور بود که این حلقه از جنس جامد می‌باشد. اما امروزه ثابت شده‌است که این حلقه از قطعات سنگ و آب یخ زده تشکیل شده‌است که برخی از آن‌ها در اندازه‌های یک خودروی معمولی می‌باشند. مجموع گرانش (جاذبه) زحل و گرانش‌های آن حالتی را پدیدمی‌آورند که این قطعات همواره به صورت حلقه‌های نازک به دور این سیاره به نظر ثابت ایستاده‌اند. شکاف کاسینی[ویرایش]در سال ۱۶۷۵ میلادی (۱۰۵۴ خورشیدی) جووانی دومنیکو کاسینی، اخترشناس ایتالیایی، کشف کرد که حلقه زحل از دو حلقه تشکیل یافته‌است و میان آن دو جدایی وجود دارد. این جدایی شکاف کاسینی نامیده می‌شود و در اثر کشش گرانشی قمر غول پیکر تیتان به وجود آمده‌است. بررسی‌های واپسین نشان داده‌اند که در اطراف زحل، بر روی هم چهار حلقه وجود دارد. درونی‌ترین آن‌ها بسیار کم نور و تقریباً با بالای ابرها در تماس است. قطر حلقه نورانی بیرونی به ۱۴۰۰۰۰ کیلومتر می‌رسد. شکاف کاسینی ۴۷۰۰ کیلومتر پهنا دارد. مطالعات بر روی زحل[ویرایش]در متون باستانی[ویرایش]زحل از زمان‌های بسیار قدیم شناخته شده‌است. در مصر باستان آن را «رِمفان» می‌نامیدند. در زمان‌های قدیم این سیاره دورترین؛ (بیرونی‌ترین) سیارهٔ شناخته شده نسبت به زمین بود و در تمامی اسطوره‌های گذشتگاه تأثیر مهمی داشت. ستاره شناسان بابل قدیم حرکت سیاره زحل را شناسایی و ضبط می‌کردند. در روم باستان ایزد ساترنوس مرتبط با سیاره زحل و ایزد کشاورزی بود. رومی‌ها اعتقاد داشتند که ساترنوس معادل خدای یونانی کرونوس است. در ستاره‌شناسی هندوها ۹ جرم سماوی وجود دارند که زحل یکی از آنان است شانی نام دارد و اعمال خوب و بد مردم را مورد قضاوت قرار می‌دهد. در زبان عبری و در دین یهودیت زحل به نام شبتای (שבתאי) شناخته می‌شود. فرشته مرتبط با آن کاسیل(Cassiel) نام دارد. روح آن و بعد مثبت آن آگیل (Agiel) و روح منفی آن زازل (Zazel) نام دارد. در متون قدیمی همواره زحل به عنوان سیاره عبریان شناخته می‌شد. همچنین روز مرتبط با زحل (شنبه یا Saturn day) روزی است که خداوند بر قوم یهود به عنوان روز مقدس (سبت) اعلام کرد.[۱۰] در عهد عتیق و عهد جدید نام زحل چندبار تکرار شده‌است. اولین بار در کتاب عاموس فصل ۵ خدای عبریان خطاب به آنان می‌گوید: در کتاب اعمال از کتب عهد جدید استفان از پیروان عیسی نیز سخنان عاموس را بار دیگر تکرار می‌کند.
این سخنان باعث خشم دادگاه شرعی یهود (سنهدرین) و نهایتاً سنگسار شدن استفان می‌شود. در اروپا (قرن ۱۷ تا ۱۹)[ویرایش]مشاهده حلقه‌های زحل به یک تلسکوپ حداقل ۱۵ میلی‌متری احتیاج دارد. اولین بار این حلقه‌ها توسط گالیله در سال ۱۶۱۰ مشاهده شدند؛ ولیکن گالیله تصور می‌کرد که این حلقه‌ها دو قمر زحل هستند. این باور تا زمانی که کریستیان هویگنس موفق شد با تلسکوپ قویتری آن را مشاهده کند ادامه داشت. هویگنس قمر تیتان را کشف کرد. بعداً جیوانی کاسینی موفق شد این حلقه را مشاهده کند و چهار قمر زحل به نام‌های رئا، دیونه، تتیس و یاپتوس را کشف کرد. در سال ۱۶۷۵ کاسینی شکاف کاسینی را برای اولین بار مشاهده نمود. تا سال ۱۷۸۹ مشاهدات مهم دیگری انجام نشد. در این زمان ویلیام هرشل دو قمر میماس و انسلادوس را کشف کرد. قمر هایپریون که دارای شکل نامنظمی است و دارای رزونانس با تیتان می‌باشد در سال ۱۸۴۸ به دست یک تیم بریتانیایی کشف گردید. در سال ۱۸۹۹ ویلیام هنری پیکرینگ قمر فیبی را کشف کرد که دارای شکل بسیار نامنظمی است و چرخش آن به دور زحل هم‌زمان با گردش آن نیست. فیبی اولین قمری بود که دارای این ویژگی بود و چرخش آن به دور زحل حدود یکسال طول می‌کشد. در قرن ۲۰ مطالعات بر روی تیتان نشان داد که این قمر دارای اتمسفر ضخیمی می‌باشد که ویژگی منحصر به فردی در تمامی منظومه شمسی می‌باشد. مشاهدات مدرن[ویرایش]فضاپیمای پایونیر ۱۱ برای نخستین بار در سال ۱۹۷۹ از این سیاره دیدن کرد و پس از آن در سال‌های بعد وویجر ۱ و سپس وویجر ۲. از جمله مواردی که فضاپیمای وویجر ۲ در مأموریت خود توانست به آن دست پیدا کند اثبات وجود باد، میدان‌های مغناطیسی، شفق صبحگاهی و همچنین تندر و آذرخش در این سیاره زیبا می‌باشد. سرعت بادهایی که در قسمت استوایی این سیاره می‌وزد به ۵۰۰ کیلومتر بر ساعت نیز می‌رسد. پایونیر ۱۱ موفق شد تصاویری از زحل و چندین قمر آن تهیه کند ولیکن کیفیت این تصاویر بسیار پایین بود. این فضاپیما همچنین حلقه‌های زحل را مورد بررسی قرار داد. در نوامبر ۱۹۸۰ وویجر ۱ به زحل رسید. اولین تصاویر با کیفیت بالا از زحل توسط این فضاپیما تهیه شد. ساختار بعضی قمرها برای اولین بار دیده شد. وویجر ۱ از نزدیکی قمر تیتان گذر کرد و تصاویری از اتمسفر آن تهیه نمود. این تصاویر نشان داد که اتمسفر تیتان بسیار ضخیم است و نور مریی از آن گذر نمی‌کند. در سال ۱۹۸۱ وویجر ۲ به مطالعه زحل ادامه داد. تصاویر نزدیکتری از زحل و حلقه‌های آن تهیه شد؛ ولیکن مشکلات فنی باعث شد که این فضاپیما نتواند به قدر کافی تصویر از زحل تهیه کند. میدان مغناطیسی[ویرایش]میدان مغناطیسی دارای یک گشتاور کلی برابر ۳۵/۱ گشتاور مشتری است. اما این مقدار به حد کافی قوی است که یک میدان مغناطیسی سپهر مشتری گون با کمربندهای تابشی مشابه زمین ایجاد کند. گشتاور دوقطبی مغناطیسی با میل یک درجه نسبت به محور چرخش زحل قرار می‌گیرد که این مقدار با انحراف مشخص محورهای مغناطیسی مشتری و زمین تفاوت آشکار دارد. مغناط کرهٔ زحل ذرات بسیار کمتری از ذرات مغناط‌کرهٔ مشتری را در خود جای می‌دهد. دو دلیل عمده این تفاوت شامل کمبود یک منبع محلی ذرات باردار که در مورد مشتری توسط فوران‌های آیو تولید می‌شوند و حلقه‌های قابل رویت زحل که به‌طور مؤثری ذرات باردار را جذب کرده و مغناطیس‌سپهر داخلی را از ذرات باردار خالی می‌کنند، است. در خارج لبه حلقه‌ها چگالی ذرات باردار به سرعت افزایش می‌یابد و در حدود ۵Rs تا ۱۰Rs به یک قله می‌رسد. در اینجا، ذرات باردار به‌طور محکم به میدان مغناطیسی در حال دوران سریع جفت می‌شوند. این برهمکنش، لایه‌ای از پلاسما به ضخامت تقریباً ۲Rs ایجاد می‌کند که تا حدود ۱۵Rs ادامه می‌یابد. در ورای این مقدار، مغناط‌کره شکل خود را از دست می‌دهد. اندازه آن با دمای خورشید تغییر می‌یابد.  هم‌سنجی سیاره‌های منظومه خورشیدی با تعدادی از ستاره‌های مشهور: الف: زمین (۴) > ناهید (۳) > مریخ (۲) > تیر (۱) ب: مشتری (۸) > زحل (۷) > اورانوس(۶) > نپتون (۵) > زمین (بدون شماره) پ: شباهنگ (۱۱) > خورشید (۱۰) > ولف ۳۵۹ (۹) > مشتری (بدون شماره) ت: دبران (۱۴) > نگهبان شمال (۱۳) > رأس پیکر پسین (۱۲) > شباهنگ (بدون شماره) ث: ابط‌الجوزا (۱۷) >قلب عقرب (۱۶) > پای شکارچی (۱۵) > دبران (بدون شماره) ج: وی‌وای سگ بزرگ (۲۰) >وی‌وی قیفاووس (۱۹) > مو قیفاووس (۱۸) > ابط‌الجوزا (بدون شماره) جستارهای وابسته[ویرایش]پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
|
Saturn is the sixth planet from the Sun and the second-largest in the Solar System, after Jupiter. It is a gas giant with an average radius of about nine and a half times that of Earth.[23][24] It has only one-eighth the average density of Earth, but is over 95 times more massive.[25][26][27] Saturn's interior is most likely composed of a rocky core, surrounded by a deep layer of metallic hydrogen, an intermediate layer of liquid hydrogen and liquid helium, and finally, a gaseous outer layer. Saturn has a pale yellow hue due to ammonia crystals in its upper atmosphere. An electrical current within the metallic hydrogen layer is thought to give rise to Saturn's planetary magnetic field, which is weaker than Earth's, but which has a magnetic moment 580 times that of Earth due to Saturn's larger size. Saturn's magnetic field strength is around one-twentieth of Jupiter's.[28] The outer atmosphere is generally bland and lacking in contrast, although long-lived features can appear. Wind speeds on Saturn can reach 1,800 kilometres per hour (1,100 miles per hour), higher than on Jupiter but not as high as on Neptune.[29] The planet's most notable feature is its prominent ring system, which is composed mainly of ice particles, with a smaller amount of rocky debris and dust. At least 83 moons[30] are known to orbit Saturn, of which 53 are officially named; this does not include the hundreds of moonlets in its rings. Titan, Saturn's largest moon and the second largest in the Solar System, is larger (while less massive) than the planet Mercury and is the only moon in the Solar System to have a substantial atmosphere.[31] Name and symbolSaturn is named after the Roman god of wealth and agriculture and father of Jupiter. Its astronomical symbol ( The Romans named the seventh day of the week Saturday, Sāturni diēs ("Saturn's Day"), for the planet Saturn.[33] Physical characteristicsSaturn is a gas giant composed predominantly of hydrogen and helium. It lacks a definite surface, though it is likely to have a solid core.[34] Saturn's rotation causes it to have the shape of an oblate spheroid; that is, it is flattened at the poles and bulges at its equator. Its equatorial and polar radii differ by almost 10%: 60,268 km versus 54,364 km.[11] Jupiter, Uranus, and Neptune, the other giant planets in the Solar System, are also oblate but to a lesser extent. The combination of the bulge and rotation rate means that the effective surface gravity along the equator, 8.96 m/s2, is 74% of what it is at the poles and is lower than the surface gravity of Earth. However, the equatorial escape velocity of nearly 36 km/s is much higher than that of Earth.[35] Saturn is the only planet of the Solar System that is less dense than water—about 30% less.[36] Although Saturn's core is considerably denser than water, the average specific density of the planet is 0.69 g/cm3 due to the atmosphere. Jupiter has 318 times Earth's mass,[37] and Saturn is 95 times Earth's mass.[11] Together, Jupiter and Saturn hold 92% of the total planetary mass in the Solar System.[38] Internal structureDespite consisting mostly of hydrogen and helium, most of Saturn's mass is not in the gas phase, because hydrogen becomes a non-ideal liquid when the density is above 0.01 g/cm3, which is reached at a radius containing 99.9% of Saturn's mass. The temperature, pressure, and density inside Saturn all rise steadily toward the core, which causes hydrogen to be a metal in the deeper layers.[38] Standard planetary models suggest that the interior of Saturn is similar to that of Jupiter, having a small rocky core surrounded by hydrogen and helium, with trace amounts of various volatiles.[39] Analysis of the distortion shows that Saturn is substantially more centrally condensed than Jupiter and therefore contains a significantly larger amount of material denser than hydrogen near its centre. Saturn’s central regions contain about 50% hydrogen by mass, while Jupiter’s contain approximately 67% hydrogen.[40] This core is similar in composition to Earth, but is more dense. The examination of Saturn's gravitational moment, in combination with physical models of the interior, has allowed constraints to be placed on the mass of Saturn's core. In 2004, scientists estimated that the core must be 9–22 times the mass of Earth,[41][42] which corresponds to a diameter of about 25,000 km.[43] However, measurements of Saturn's rings suggest a much more diffuse core with a mass equal to about 17 Earths and a radius equal to around 60% of Saturn's entire radius.[44] This is surrounded by a thicker liquid metallic hydrogen layer, followed by a liquid layer of helium-saturated molecular hydrogen that gradually transitions to a gas with increasing altitude. The outermost layer spans 1,000 km and consists of gas.[45][46][47] Saturn has a hot interior, reaching 11,700 °C at its core, and radiates 2.5 times more energy into space than it receives from the Sun. Jupiter's thermal energy is generated by the Kelvin–Helmholtz mechanism of slow gravitational compression, but such a process alone may not be sufficient to explain heat production for Saturn, because it is less massive. An alternative or additional mechanism may be generation of heat through the "raining out" of droplets of helium deep in Saturn's interior. As the droplets descend through the lower-density hydrogen, the process releases heat by friction and leaves Saturn's outer layers depleted of helium.[48][49] These descending droplets may have accumulated into a helium shell surrounding the core.[39] Rainfalls of diamonds have been suggested to occur within Saturn, as well as in Jupiter[50] and ice giants Uranus and Neptune.[51] AtmosphereThe outer atmosphere of Saturn contains 96.3% molecular hydrogen and 3.25% helium by volume.[52] The proportion of helium is significantly deficient compared to the abundance of this element in the Sun.[39] The quantity of elements heavier than helium (metallicity) is not known precisely, but the proportions are assumed to match the primordial abundances from the formation of the Solar System. The total mass of these heavier elements is estimated to be 19–31 times the mass of the Earth, with a significant fraction located in Saturn's core region.[53] Trace amounts of ammonia, acetylene, ethane, propane, phosphine, and methane have been detected in Saturn's atmosphere.[54][55][56] The upper clouds are composed of ammonia crystals, while the lower level clouds appear to consist of either ammonium hydrosulfide (NH4SH) or water.[57] Ultraviolet radiation from the Sun causes methane photolysis in the upper atmosphere, leading to a series of hydrocarbon chemical reactions with the resulting products being carried downward by eddies and diffusion. This photochemical cycle is modulated by Saturn's annual seasonal cycle.[56] Cassini observed a series of cloud features found in northern latitudes, nicknamed the "String of Pearls". These features are cloud clearings that reside in deeper cloud layers.[58] Cloud layersSaturn's atmosphere exhibits a banded pattern similar to Jupiter's, but Saturn's bands are much fainter and are much wider near the equator. The nomenclature used to describe these bands is the same as on Jupiter. Saturn's finer cloud patterns were not observed until the flybys of the Voyager spacecraft during the 1980s. Since then, Earth-based telescopy has improved to the point where regular observations can be made.[59] The composition of the clouds varies with depth and increasing pressure. In the upper cloud layers, with the temperature in the range 100–160 K and pressures extending between 0.5–2 bar, the clouds consist of ammonia ice. Water ice clouds begin at a level where the pressure is about 2.5 bar and extend down to 9.5 bar, where temperatures range from 185 to 270 K. Intermixed in this layer is a band of ammonium hydrosulfide ice, lying in the pressure range 3–6 bar with temperatures of 190–235 K. Finally, the lower layers, where pressures are between 10 and 20 bar and temperatures are 270–330 K, contains a region of water droplets with ammonia in aqueous solution.[60] Saturn's usually bland atmosphere occasionally exhibits long-lived ovals and other features common on Jupiter. In 1990, the Hubble Space Telescope imaged an enormous white cloud near Saturn's equator that was not present during the Voyager encounters, and in 1994 another smaller storm was observed. The 1990 storm was an example of a Great White Spot, a unique but short-lived phenomenon that occurs once every Saturnian year, roughly every 30 Earth years, around the time of the northern hemisphere's summer solstice.[61] Previous Great White Spots were observed in 1876, 1903, 1933 and 1960, with the 1933 storm being the most famous. If the periodicity is maintained, another storm will occur in about 2020.[needs update][62] The winds on Saturn are the second fastest among the Solar System's planets, after Neptune's. Voyager data indicate peak easterly winds of 500 m/s (1,800 km/h).[63] In images from the Cassini spacecraft during 2007, Saturn's northern hemisphere displayed a bright blue hue, similar to Uranus. The color was most likely caused by Rayleigh scattering.[64] Thermography has shown that Saturn's south pole has a warm polar vortex, the only known example of such a phenomenon in the Solar System.[65] Whereas temperatures on Saturn are normally −185 °C, temperatures on the vortex often reach as high as −122 °C, suspected to be the warmest spot on Saturn.[65] Hexagonal cloud patternsSaturn's north and south pole in infrared A persisting hexagonal wave pattern around the north polar vortex in the atmosphere at about 78°N was first noted in the Voyager images.[66][67][68] The sides of the hexagon are each about 14,500 km (9,000 mi) long, which is longer than the diameter of the Earth.[69] The entire structure rotates with a period of 10h 39m 24s (the same period as that of the planet's radio emissions) which is assumed to be equal to the period of rotation of Saturn's interior.[70] The hexagonal feature does not shift in longitude like the other clouds in the visible atmosphere.[71] The pattern's origin is a matter of much speculation. Most scientists think it is a standing wave pattern in the atmosphere. Polygonal shapes have been replicated in the laboratory through differential rotation of fluids.[72][73] HST imaging of the south polar region indicates the presence of a jet stream, but no strong polar vortex nor any hexagonal standing wave.[74] NASA reported in November 2006 that Cassini had observed a "hurricane-like" storm locked to the south pole that had a clearly defined eyewall.[75][76] Eyewall clouds had not previously been seen on any planet other than Earth. For example, images from the Galileo spacecraft did not show an eyewall in the Great Red Spot of Jupiter.[77] The south pole storm may have been present for billions of years.[78] This vortex is comparable to the size of Earth, and it has winds of 550 km/h.[78] MagnetosphereSaturn has an intrinsic magnetic field that has a simple, symmetric shape—a magnetic dipole. Its strength at the equator—0.2 gauss (µT)—is approximately one twentieth of that of the field around Jupiter and slightly weaker than Earth's magnetic field.[28] As a result, Saturn's magnetosphere is much smaller than Jupiter's.[79] When Voyager 2 entered the magnetosphere, the solar wind pressure was high and the magnetosphere extended only 19 Saturn radii, or 1.1 million km (712,000 mi),[80] although it enlarged within several hours, and remained so for about three days.[81] Most probably, the magnetic field is generated similarly to that of Jupiter—by currents in the liquid metallic-hydrogen layer called a metallic-hydrogen dynamo.[79] This magnetosphere is efficient at deflecting the solar wind particles from the Sun. The moon Titan orbits within the outer part of Saturn's magnetosphere and contributes plasma from the ionized particles in Titan's outer atmosphere.[28] Saturn's magnetosphere, like Earth's, produces aurorae.[82] Orbit and rotation Animation of Saturn and the Solar System's outer planets orbiting around the Sun The average distance between Saturn and the Sun is over 1.4 billion kilometers (9 AU). With an average orbital speed of 9.68 km/s,[11] it takes Saturn 10,759 Earth days (or about 29+1⁄2 years)[83] to finish one revolution around the Sun.[11] As a consequence, it forms a near 5:2 mean-motion resonance with Jupiter.[84] The elliptical orbit of Saturn is inclined 2.48° relative to the orbital plane of the Earth.[11] The perihelion and aphelion distances are, respectively, 9.195 and 9.957 AU, on average.[11][85] The visible features on Saturn rotate at different rates depending on latitude, and multiple rotation periods have been assigned to various regions (as in Jupiter's case). Astronomers use three different systems for specifying the rotation rate of Saturn. System I has a period of 10h 14m 00s (844.3°/d) and encompasses the Equatorial Zone, the South Equatorial Belt, and the North Equatorial Belt. The polar regions are considered to have rotation rates similar to System I. All other Saturnian latitudes, excluding the north and south polar regions, are indicated as System II and have been assigned a rotation period of 10h 38m 25.4s (810.76°/d). System III refers to Saturn's internal rotation rate. Based on radio emissions from the planet detected by Voyager 1 and Voyager 2,[86] System III has a rotation period of 10h 39m 22.4s (810.8°/d). System III has largely superseded System II.[87] A precise value for the rotation period of the interior remains elusive. While approaching Saturn in 2004, Cassini found that the radio rotation period of Saturn had increased appreciably, to approximately 10h 45m 45s ± 36s.[88][89] An estimate of Saturn's rotation (as an indicated rotation rate for Saturn as a whole) based on a compilation of various measurements from the Cassini, Voyager and Pioneer probes is 10h 32m 35s.[90] Studies of the planet's C Ring yield a rotation period of 10h 33m 38s + 1m 52s In March 2007, it was found that the variation of radio emissions from the planet did not match Saturn's rotation rate. This variance may be caused by geyser activity on Saturn's moon Enceladus. The water vapor emitted into Saturn's orbit by this activity becomes charged and creates a drag upon Saturn's magnetic field, slowing its rotation slightly relative to the rotation of the planet.[91][92][93] An apparent oddity for Saturn is that it does not have any known trojan asteroids. These are minor planets that orbit the Sun at the stable Lagrangian points, designated L4 and L5, located at 60° angles to the planet along its orbit. Trojan asteroids have been discovered for Mars, Jupiter, Uranus, and Neptune. Orbital resonance mechanisms, including secular resonance, are believed to be the cause of the missing Saturnian trojans.[94] Natural satellitesSaturn has 83 known moons, 53 of which have formal names.[10] It is estimated that there are another 100±30 outer irregular moons larger than 3 km (2 mi) in diameter.[95] In addition, there is evidence of dozens to hundreds of moonlets with diameters of 40–500 meters in Saturn's rings,[96] which are not considered to be true moons. Titan, the largest moon, comprises more than 90% of the mass in orbit around Saturn, including the rings.[97] Saturn's second-largest moon, Rhea, may have a tenuous ring system of its own,[98] along with a tenuous atmosphere.[99][100][101] Many of the other moons are small: 34 are less than 10 km in diameter and another 14 between 10 and 50 km in diameter.[102] Traditionally, most of Saturn's moons have been named after Titans of Greek mythology. Titan is the only satellite in the Solar System with a major atmosphere,[103][104] in which a complex organic chemistry occurs. It is the only satellite with hydrocarbon lakes.[105][106] On 6 June 2013, scientists at the IAA-CSIC reported the detection of polycyclic aromatic hydrocarbons in the upper atmosphere of Titan, a possible precursor for life.[107] On 23 June 2014, NASA claimed to have strong evidence that nitrogen in the atmosphere of Titan came from materials in the Oort cloud, associated with comets, and not from the materials that formed Saturn in earlier times.[108] Saturn's moon Enceladus, which seems similar in chemical makeup to comets,[109] has often been regarded as a potential habitat for microbial life.[110][111][112][113] Evidence of this possibility includes the satellite's salt-rich particles having an "ocean-like" composition that indicates most of Enceladus's expelled ice comes from the evaporation of liquid salt water.[114][115][116] A 2015 flyby by Cassini through a plume on Enceladus found most of the ingredients to sustain life forms that live by methanogenesis.[117] In April 2014, NASA scientists reported the possible beginning of a new moon within the A Ring, which was imaged by Cassini on 15 April 2013.[118] Planetary rings.jpg) The rings of Saturn (imaged here by Cassini in 2007) are the most massive and conspicuous in the Solar System.[46] Saturn is probably best known for the system of planetary rings that makes it visually unique.[46] The rings extend from 6,630 to 120,700 kilometers (4,120 to 75,000 mi) outward from Saturn's equator and average approximately 20 meters (66 ft) in thickness. They are composed predominantly of water ice, with trace amounts of tholin impurities and a peppered coating of approximately 7% amorphous carbon.[119] The particles that make up the rings range in size from specks of dust up to 10 m.[120] While the other gas giants also have ring systems, Saturn's is the largest and most visible. There are two main hypotheses regarding the origin of the rings. One hypothesis is that the rings are remnants of a destroyed moon of Saturn, for which a research team at MIT has proposed the name "Chrysalis".[121] The second hypothesis is that the rings are left over from the original nebular material from which Saturn was formed. Some ice in the E ring comes from the moon Enceladus's geysers.[122][123][124][125] The water abundance of the rings varies radially, with the outermost ring A being the most pure in ice water. This abundance variance may be explained by meteor bombardment.[126] Beyond the main rings, at a distance of 12 million km from the planet is the sparse Phoebe ring. It is tilted at an angle of 27° to the other rings and, like Phoebe, orbits in retrograde fashion.[127] Some of the moons of Saturn, including Pandora and Prometheus, act as shepherd moons to confine the rings and prevent them from spreading out.[128] Pan and Atlas cause weak, linear density waves in Saturn's rings that have yielded more reliable calculations of their masses.[129] History of observation and explorationThe observation and exploration of Saturn can be divided into three phases. The first phase is ancient observations (such as with the naked eye), before the invention of modern telescopes. The second phase began in the 17th century, with telescopic observations from Earth, which improved over time. The third phase is visitation by space probes, in orbit or on flyby. In the 21st century, telescopic observations continue from Earth (including Earth-orbiting observatories like the Hubble Space Telescope) and, until its 2017 retirement, from the Cassini orbiter around Saturn. Ancient observations Galileo Galilei observed the rings of Saturn in 1610, but was unable to determine what they were Saturn has been known since prehistoric times,[130] and in early recorded history it was a major character in various mythologies. Babylonian astronomers systematically observed and recorded the movements of Saturn.[131] In ancient Greek, the planet was known as Φαίνων Phainon,[132] and in Roman times it was known as the "star of Saturn".[133] In ancient Roman mythology, the planet Phainon was sacred to this agricultural god, from which the planet takes its modern name.[134] The Romans considered the god Saturnus the equivalent of the Greek god Cronus; in modern Greek, the planet retains the name Cronus—Κρόνος: Kronos.[135] The Greek scientist Ptolemy based his calculations of Saturn's orbit on observations he made while it was in opposition.[136] In Hindu astrology, there are nine astrological objects, known as Navagrahas. Saturn is known as "Shani" and judges everyone based on the good and bad deeds performed in life.[134][136] Ancient Chinese and Japanese culture designated the planet Saturn as the "earth star" (土星). This was based on Five Elements which were traditionally used to classify natural elements.[137][138][139] In ancient Hebrew, Saturn is called Shabbathai.[140] Its angel is Cassiel. Its intelligence or beneficial spirit is 'Agȋȇl (Hebrew: אגיאל, romanized: ʿAgyal),[141] and its darker spirit (demon) is Zȃzȇl (Hebrew: זאזל, romanized: Zazl).[141][142][143] Zazel has been described as a great angel, invoked in Solomonic magic, who is "effective in love conjurations".[144][145] In Ottoman Turkish, Urdu, and Malay, the name of Zazel is 'Zuhal', derived from the Arabic language (Arabic: زحل, romanized: Zuhal).[142] European observations (17th–19th centuries) Robert Hooke noted the shadows (a and b) cast by both the globe and the rings on each other in this drawing of Saturn in 1666. Saturn's rings require at least a 15-mm-diameter telescope[146] to resolve and thus were not known to exist until Christiaan Huygens saw them in 1655 and published about this in 1659. Galileo, with his primitive telescope in 1610,[147][148] incorrectly thought of Saturn's appearing not quite round as two moons on Saturn's sides.[149][150] It was not until Huygens used greater telescopic magnification that this notion was refuted, and the rings were truly seen for the first time. Huygens also discovered Saturn's moon Titan; Giovanni Domenico Cassini later discovered four other moons: Iapetus, Rhea, Tethys and Dione. In 1675, Cassini discovered the gap now known as the Cassini Division.[151] No further discoveries of significance were made until 1789 when William Herschel discovered two further moons, Mimas and Enceladus. The irregularly shaped satellite Hyperion, which has a resonance with Titan, was discovered in 1848 by a British team.[152] In 1899 William Henry Pickering discovered Phoebe, a highly irregular satellite that does not rotate synchronously with Saturn as the larger moons do.[152] Phoebe was the first such satellite found and it takes more than a year to orbit Saturn in a retrograde orbit. During the early 20th century, research on Titan led to the confirmation in 1944 that it had a thick atmosphere – a feature unique among the Solar System's moons.[153] Modern NASA and ESA probesPioneer 11 flybyPioneer 11 made the first flyby of Saturn in September 1979, when it passed within 20,000 km of the planet's cloud tops. Images were taken of the planet and a few of its moons, although their resolution was too low to discern surface detail. The spacecraft also studied Saturn's rings, revealing the thin F-ring and the fact that dark gaps in the rings are bright when viewed at high phase angle (towards the Sun), meaning that they contain fine light-scattering material. In addition, Pioneer 11 measured the temperature of Titan.[154] Voyager flybysIn November 1980, the Voyager 1 probe visited the Saturn system. It sent back the first high-resolution images of the planet, its rings and satellites. Surface features of various moons were seen for the first time. Voyager 1 performed a close flyby of Titan, increasing knowledge of the atmosphere of the moon. It proved that Titan's atmosphere is impenetrable in visible wavelengths; therefore no surface details were seen. The flyby changed the spacecraft's trajectory out from the plane of the Solar System.[155] Almost a year later, in August 1981, Voyager 2 continued the study of the Saturn system. More close-up images of Saturn's moons were acquired, as well as evidence of changes in the atmosphere and the rings. Unfortunately, during the flyby, the probe's turnable camera platform stuck for a couple of days and some planned imaging was lost. Saturn's gravity was used to direct the spacecraft's trajectory towards Uranus.[155] The probes discovered and confirmed several new satellites orbiting near or within the planet's rings, as well as the small Maxwell Gap (a gap within the C Ring) and Keeler gap (a 42 km-wide gap in the A Ring). Cassini–Huygens spacecraft The Cassini–Huygens space probe entered orbit around Saturn on 1 July 2004. In June 2004, it conducted a close flyby of Phoebe, sending back high-resolution images and data. Cassini's flyby of Saturn's largest moon, Titan, captured radar images of large lakes and their coastlines with numerous islands and mountains. The orbiter completed two Titan flybys before releasing the Huygens probe on 25 December 2004. Huygens descended onto the surface of Titan on 14 January 2005.[157] Starting in early 2005, scientists used Cassini to track lightning on Saturn. The power of the lightning is approximately 1,000 times that of lightning on Earth.[158] In 2006, NASA reported that Cassini had found evidence of liquid water reservoirs no more than tens of meters below the surface that erupt in geysers on Saturn's moon Enceladus. These jets of icy particles are emitted into orbit around Saturn from vents in the moon's south polar region.[159] Over 100 geysers have been identified on Enceladus.[156] In May 2011, NASA scientists reported that Enceladus "is emerging as the most habitable spot beyond Earth in the Solar System for life as we know it".[160][161]  Saturn eclipses the Sun, as seen from Cassini. The rings are visible, including the F Ring. Cassini photographs have revealed a previously undiscovered planetary ring, outside the brighter main rings of Saturn and inside the G and E rings. The source of this ring is hypothesized to be the crashing of a meteoroid off Janus and Epimetheus.[162] In July 2006, images were returned of hydrocarbon lakes near Titan's north pole, the presence of which were confirmed in January 2007. In March 2007, hydrocarbon seas were found near the North pole, the largest of which is almost the size of the Caspian Sea.[163] In October 2006, the probe detected an 8,000 km diameter cyclone-like storm with an eyewall at Saturn's south pole.[164] From 2004 to 2 November 2009, the probe discovered and confirmed eight new satellites.[165] In April 2013 Cassini sent back images of a hurricane at the planet's north pole 20 times larger than those found on Earth, with winds faster than 530 km/h (330 mph).[166] On 15 September 2017, the Cassini-Huygens spacecraft performed the "Grand Finale" of its mission: a number of passes through gaps between Saturn and Saturn's inner rings.[167][168] The atmospheric entry of Cassini ended the mission. Possible future missionsThe continued exploration of Saturn is still considered to be a viable option for NASA as part of their ongoing New Frontiers program of missions. NASA previously requested for plans to be put forward for a mission to Saturn that included the Saturn Atmospheric Entry Probe, and possible investigations into the habitability and possible discovery of life on Saturn's moons Titan and Enceladus by Dragonfly.[169][170] ObservationSaturn is the most distant of the five planets easily visible to the naked eye from Earth, the other four being Mercury, Venus, Mars and Jupiter. (Uranus, and occasionally 4 Vesta, are visible to the naked eye in dark skies.) Saturn appears to the naked eye in the night sky as a bright, yellowish point of light. The mean apparent magnitude of Saturn is 0.46 with a standard deviation of 0.34.[19] Most of the magnitude variation is due to the inclination of the ring system relative to the Sun and Earth. The brightest magnitude, −0.55, occurs near in time to when the plane of the rings is inclined most highly, and the faintest magnitude, 1.17, occurs around the time when they are least inclined.[19] It takes approximately 29.5 years for the planet to complete an entire circuit of the ecliptic against the background constellations of the zodiac. Most people will require an optical aid (very large binoculars or a small telescope) that magnifies at least 30 times to achieve an image of Saturn's rings in which clear resolution is present.[46][146] When Earth passes through the ring plane, which occurs twice every Saturnian year (roughly every 15 Earth years), the rings briefly disappear from view because they are so thin. Such a "disappearance" will next occur in 2025, but Saturn will be too close to the Sun for observations.[171] Saturn and its rings are best seen when the planet is at, or near, opposition, the configuration of a planet when it is at an elongation of 180°, and thus appears opposite the Sun in the sky. A Saturnian opposition occurs every year—approximately every 378 days—and results in the planet appearing at its brightest. Both the Earth and Saturn orbit the Sun on eccentric orbits, which means their distances from the Sun vary over time, and therefore so do their distances from each other, hence varying the brightness of Saturn from one opposition to the next. Saturn also appears brighter when the rings are angled such that they are more visible. For example, during the opposition of 17 December 2002, Saturn appeared at its brightest due to a favorable orientation of its rings relative to the Earth,[172] even though Saturn was closer to the Earth and Sun in late 2003.[172] From time to time, Saturn is occulted by the Moon (that is, the Moon covers up Saturn in the sky). As with all the planets in the Solar System, occultations of Saturn occur in "seasons". Saturnian occultations will take place monthly for about a 12-month period, followed by about a five-year period in which no such activity is registered. The Moon's orbit is inclined by several degrees relative to Saturn's, so occultations will only occur when Saturn is near one of the points in the sky where the two planes intersect (both the length of Saturn's year and the 18.6-Earth year nodal precession period of the Moon's orbit influence the periodicity).[173] See alsoNotesReferences
Further reading
External links
Saturn at Wikipedia's sister projects
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg?match=en){kind=small}
_large.jpg?match=en)
.jpg?match=en)
.jpg?match=en)
.svg){kind=small}
.png){kind=small}
.jpg)
.jpg)
